Κατά την προσφεύγουσα, η Επιτροπή υπέπεσε, με την απόφασή της, σε πλάνη ως προς τις πραγματικές προϋποθέσεις, ήτοι, ως προς τις καθυστερήσεις κατά την εκτέλεση των εργασιών, οι οποίες δεν μπορούν να καταλογιστούν στην προσφεύγουσα. Ήταν επιβεβλημένη η διεξαγωγή της προβλεπομένης στη σύμβαση διαδικασίας συνδιαλλαγής, η δε μη σύσταση του διαιτητικού δικαστηρίου δεν μπορεί να καταλογιστεί στην προσφεύγουσα.

Η απόφαση πάσχει έλλειψη αιτιολογίας καθ’ ο μέρος δεν επιτρέπει στην προσφεύγουσα να λάβει γνώση της αναλύσεως και των συμπερασμάτων της προηγουμένης υποχρεωτικής διαδικασίας εκατέρωθεν ακροάσεως η οποία διεξήχθη από την προβλεπόμενη στον δημοσιονομικό κανονισμό ομάδα. Μη λαμβάνουσα υπόψη την προηγουμένη διαδικασία εκατέρωθεν ακροάσεως, παραλείπουσα δε κάθε αναφορά στα αποτελέσματά της, η απόφαση πάσχει επίσης σφάλμα συνιστάμενο σε παράβαση νόμου, καθ’ ο μέρος παραβαίνει το άρθρο 143 του δημοσιονομικού κανονισμού, ιδίως της παραγράφου 5, και θέτει σε κίνδυνο το προβλεπόμενο στο άρθρο 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης δικαίωμα χρηστής διοικήσεως.

Όσον αφορά τη λήψη της αποφάσεως περί του αποκλεισμού ή μη της προσφεύγουσας από τη συμμετοχή σε διαδικασίες συνάψεως δημοσίων συμβάσεων και επιχορηγήσεων που διέπονται από τον κανονισμό (ΕΕ) 2015/323 και τον κανονισμό 2018/1877 του Συμβουλίου, η Επιτροπή είναι, ταυτοχρόνως, δικαστής και διάδικος. Στον βαθμό κατά τον οποίον το ζήτημα περί του εάν υφίσταται αθέτηση συμβατικών υποχρεώσεων δεν έχει ακόμη επιλυθεί, η λήψη αποκλειστικώς και μόνον υπόψη των επιχειρημάτων της Επιτροπής και/ή του κυρίου του έργου, και όχι αυτών της προσφεύγουσας, συνιστά παράβαση του άρθρου 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθόσον παραβιάζει την αρχή της ισότητας των όπλων.

Η Επιτροπή επέβαλε τη βαρύτερη κύρωση του άρθρου 106, παράγραφος 14, στοιχείο γ', του κανονισμού 966/2012, όπως αυτός ισχύει μετά την τροποποίησή του με τον κανονισμό 2015/1929, η οποία είναι επίσης η βαρύτερη κύρωση που προβλέπει το άρθρο 139 του δημοσιονομικού κανονισμού. Λαμβανομένων υπόψη όλων των πραγματικών περιστατικών και του γεγονότος ότι το ζήτημα περί του εάν η προσφεύγουσα είχε παραβεί τις συμβατικές υποχρεώσεις της είναι ακόμη εκκρεμές και δεν έχει αποδειχθεί, η επιβολή της βαρύτερης κυρώσεως του άρθρου 106, παράγραφος 14, στοιχείο γ', του κανονισμού 966/2012 συνιστά παραβίαση της κατοχυρούμενης στο άρθρο 49, παράγραφος 3, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρχής της αναλογικότητας.