1)

Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

2)

Καταδικάζει τη Mowi ASA στα δικαστικά έξοδα.

1)

Το άρθρο 1, παράγραφος 2, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, έχει την έννοια ότι εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας αυτής η ρήτρα συμβάσεως ενυπόθηκου δανείου συναφθείσας μεταξύ καταναλωτή και επαγγελματία η οποία προβλέπει ότι το εφαρμοστέο στο δάνειο επιτόκιο βασίζεται σε έναν από τους επίσημους δείκτες αναφοράς τους οποίους προβλέπει η εθνική ρύθμιση και μπορούν να εφαρμόζουν τα πιστωτικά ιδρύματα στα ενυπόθηκα δάνεια, όταν η ρύθμιση αυτή δεν προβλέπει ούτε την υποχρεωτική εφαρμογή του δείκτη αυτού, ανεξαρτήτως της επιλογής των εν λόγω συμβαλλομένων, ούτε τη συμπληρωματική εφαρμογή του ελλείψει διαφορετικής συμφωνίας μεταξύ τους.

2)

Η οδηγία 93/13, και ιδίως το άρθρο 4, παράγραφος 2, και το άρθρο 8 αυτής, έχει την έννοια ότι δικαστήριο κράτους μέλους οφείλει να ελέγχει τον σαφή και κατανοητό χαρακτήρα συμβατικής ρήτρας που αφορά το κύριο αντικείμενο της συμβάσεως, τούτο δε ανεξάρτητα από τη μεταφορά του άρθρου 4, παράγραφος 2, της οδηγίας αυτής στην έννομη τάξη του εν λόγω κράτους μέλους.

3)

Η οδηγία 93/13, και ιδίως το άρθρο 4, παράγραφος 2, και το άρθρο 5 αυτής, έχει την έννοια ότι, προκειμένου να τηρείται η απαίτηση διαφάνειας συμβατικής ρήτρας η οποία καθορίζει κυμαινόμενο επιτόκιο στο πλαίσιο συμβάσεως ενυπόθηκου δανείου, η ρήτρα αυτή πρέπει όχι μόνο να είναι κατανοητή από τυπικής και γραμματικής απόψεως, αλλά και να παρέχει στον μέσο καταναλωτή, ο οποίος έχει τη συνήθη πληροφόρηση και είναι ευλόγως επιμελής και συνετός, τη δυνατότητα να κατανοήσει τη συγκεκριμένη λειτουργία του τρόπου υπολογισμού του εν λόγω επιτοκίου και, συνακόλουθα, να αξιολογήσει, βάσει σαφών και κατανοητών κριτηρίων, τις δυνητικά σημαντικές οικονομικές συνέπειες μιας τέτοιας ρήτρας για τις χρηματοπιστωτικές του υποχρεώσεις. Αποτελούν στοιχεία ιδιαιτέρως κρίσιμα για την εκτίμηση στην οποία πρέπει να προβεί συναφώς το εθνικό δικαστήριο, αφενός, το γεγονός ότι τα κύρια στοιχεία σχετικά με τον υπολογισμό του επιτοκίου αυτού είναι ευχερώς προσβάσιμα για όποιον σκοπεύει να συνάψει ενυπόθηκο δάνειο, μέσω της δημοσιεύσεως του τρόπου υπολογισμού του εν λόγω επιτοκίου, καθώς και, αφετέρου, η παροχή πληροφοριών σχετικά με την παρελθούσα εξέλιξη του δείκτη βάσει του οποίου υπολογίζεται το εν λόγω επιτόκιο.

4)

Το άρθρο 6, παράγραφος 1, και το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13 έχουν την έννοια ότι επιτρέπουν στο εθνικό δικαστήριο, σε περίπτωση ακυρότητας καταχρηστικής συμβατικής ρήτρας που ορίζει δείκτη αναφοράς για τον υπολογισμό του κυμαινόμενου δανειακού επιτοκίου, να υποκαταστήσει τον δείκτη αναφοράς με δείκτη προβλεπόμενο στον νόμο και εφαρμοστέο ελλείψει αντίθετης συμφωνίας των συμβαλλομένων, εφόσον η οικεία σύμβαση ενυπόθηκου δανείου δεν μπορεί να εξακολουθήσει να ισχύει σε περίπτωση καταργήσεως της εν λόγω καταχρηστικής ρήτρας, και εφόσον η ακύρωση της συμβάσεως στο σύνολό της θα εξέθετε τον καταναλωτή σε ιδιαιτέρως επιζήμιες συνέπειες.

1)

Αναιρεί τις αποφάσεις του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 6ης Δεκεμβρίου 2017, Tulliallan Burlington κατά EUIPO — Burlington Fashion (Burlington) (T-120/16, EU:T:2017:873), της 6ης Δεκεμβρίου 2017, Tulliallan Burlington κατά EUIPO — Burlington Fashion (BURLINGTON THE ORIGINAL) (T-121/16, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2017:872), της 6ης Δεκεμβρίου 2017, Tulliallan Burlington κατά EUIPO — Burlington Fashion (Burlington) (T-122/16, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2017:871), και της 6ης Δεκεμβρίου 2017, Tulliallan Burlington κατά EUIPO — Burlington Fashion (BURLINGTON) (T-123/16, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2017:870).

2)

Ακυρώνει τις αποφάσεις του τετάρτου τμήματος προσφυγών του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) της 11ης Ιανουαρίου 2016 (υποθέσεις R 94/2014-4, R 2501/2013-4, R 2409/2013-4 και R 1635/2013-4), σχετικά με τέσσερις διαδικασίες ανακοπής μεταξύ της Tulliallan Burlington Ltd και της Burlington Fashion GmbH.

3)

Η Burlington Fashion GmbH και το Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) φέρουν, πέραν των δικαστικών εξόδων τους, και τα έξοδα, κατ’ ισομοιρία, στα οποία υποβλήθηκε η Tulliallan Burlington Ltd όσον αφορά τόσο τις πρωτόδικες διαδικασίες στις υποθέσεις T-120/16 έως T-123/16 όσο και τις αναιρετικές διαδικασίες.

1)

Η έννοια του «νομικού προσώπου» την οποία μνημονεύουν, μεταξύ άλλων, το άρθρο 1, στοιχείο α', και το άρθρο 9, παράγραφος 3, της απόφασης-πλαισίου 2005/214/ΔΕΥ του Συμβουλίου, της 24ης Φεβρουαρίου 2005, σχετικά με την εφαρμογή της αρχής της αμοιβαίας αναγνώρισης επί χρηματικών ποινών, όπως τροποποιήθηκε με την απόφαση πλαίσιο 2009/299/ΔΕΥ του Συμβουλίου, της 26ης Φεβρουαρίου 2009, πρέπει να ερμηνεύεται υπό το πρίσμα του δικαίου του κράτους έκδοσης της απόφασης με την οποία επιβάλλεται χρηματική ποινή.

2)

Η απόφαση-πλαίσιο 2005/214, όπως τροποποιήθηκε με την απόφαση-πλαίσιο 2009/299, έχει την έννοια ότι δεν επιβάλλει σε δικαστήριο κράτους μέλους να αφήσει ανεφάρμοστη διάταξη του εθνικού δικαίου η οποία δεν συμβιβάζεται με το άρθρο 9, παράγραφος 3, της απόφασης-πλαισίου 2005/214, όπως τροποποιήθηκε με την απόφαση-πλαίσιο 2009/299, δεδομένου ότι η εν λόγω διάταξη της απόφασης-πλαισίου δεν έχει άμεσο αποτέλεσμα. Ωστόσο, το αιτούν δικαστήριο οφείλει να προβεί, κατά το μέτρο του δυνατού, σε ερμηνεία του εθνικού δικαίου σύμφωνη με το δίκαιο της Ένωσης, προκειμένου να καταλήξει σε αποτέλεσμα που συμβιβάζεται με τον σκοπό τον οποίο υπηρετεί η απόφαση-πλαίσιο 2005/214, όπως τροποποιήθηκε με την απόφαση-πλαίσιο 2009/299.

1)

Το άρθρο 132, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, της οδηγίας 2006/112/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Νοεμβρίου 2006, σχετικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας, έχει την έννοια ότι οι αρμόδιες αρχές κράτους μέλους, προκειμένου να κρίνουν αν οι παρεχόμενες από ιδιωτικό νοσηλευτικό ίδρυμα υπηρεσίες περίθαλψης οι οποίες έχουν χαρακτήρα γενικού συμφέροντος παρέχονται υπό κοινωνικές συνθήκες παρεμφερείς με αυτές που ισχύουν για τους οργανισμούς δημοσίου δικαίου κατά την έννοια της ίδιας διάταξης, μπορούν να λαμβάνουν υπόψη το γεγονός ότι οι υπηρεσίες αυτές παρέχονται στο πλαίσιο συμβάσεων συναφθεισών με δημόσιες αρχές του κράτους μέλους αυτού, σε τιμές που έχουν καθορισθεί με τις συμβάσεις αυτές το, δε σχετικό κόστος φέρουν εν μέρει φορείς κοινωνικής ασφάλισης του εν λόγω κράτους μέλους.

2)

Το άρθρο 391 της οδηγίας 2006/112, σε συνδυασμό με το άρθρο 377 της οδηγίας αυτής και με τις αρχές της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, της ασφάλειας δικαίου καθώς και της φορολογικής ουδετερότητας, έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται στην απαλλαγή από τον φόρο προστιθέμενης αξίας των υπηρεσιών περίθαλψης που παρέχονται από ιδιωτικό νοσηλευτικό ίδρυμα και εμπίπτουν στο άρθρο 132, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, της οδηγίας αυτής, λόγω μεταβολής των συνθηκών άσκησης των δραστηριοτήτων του ιδρύματος αυτού η οποία επήλθε αφότου το εν λόγω ίδρυμα επέλεξε να υπαχθεί στο καθεστώς της φορολόγησης που προβλέπει η νομοθεσία του οικείου κράτους μέλους, σύμφωνα με την οποία κάθε υποκείμενος στον φόρο ο οποίος προβαίνει στην επιλογή αυτή εξακολουθεί υποχρεωτικά να υπόκειται στο εν λόγω καθεστώς για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, όταν η εν λόγω απαλλαγή λαμβάνει χώρα ενόσω δεν έχει ακόμη παρέλθει το διάστημα αυτό.

1)

Αναιρεί την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 24ης Ιανουαρίου 2018, Constantin Film Produktion κατά EUIPO (Fack Ju Göhte) (T-69/17, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2018:27).

2)

Ακυρώνει την απόφαση του πέμπτου τμήματος προσφυγών του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) της 1ης Δεκεμβρίου 2016 (υπόθεση R 2205/2015-5), σχετικά με αίτηση καταχώρισης του λεκτικού σημείου «Fack Ju Göhte» ως σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

3)

Το Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης φέρει, πλην των δικών του δικαστικών εξόδων, και εκείνα στα οποία υποβλήθηκε η Constantin Film Produktion GmbH στο πλαίσιο τόσο της πρωτόδικης διαδικασίας στην υπόθεση T-69/17 όσο και της αναιρετικής διαδικασίας.

1)

Αναιρεί την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 7ης Μαρτίου 2018, Equivalenza Manufactory κατά EUIPO — ITM Entreprises (BLACK LABEL BY EQUIVALENZA) (T-6/17, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2018:119).

2)

Απορρίπτει την προσφυγή ακυρώσεως που ασκήθηκε από την Equivalenza Manufactory SL ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην υπόθεση T-6/17.

3)

Η Equivalenza Manufactory SL φέρει, πέραν των δικαστικών εξόδων στα οποία υποβλήθηκε τόσο στην πρωτοβάθμια διαδικασία στην υπόθεση T-6/17 όσο και στην αναιρετική διαδικασία, τα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε το Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) στις διαδικασίες αυτές.

1)

Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

2)

Καταδικάζει την Buonotourist Srl στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

2)

Καταδικάζει την CSTP Azienda della Mobilità SpA στα δικαστικά έξοδα.

1)

Ο κανονισμός (ΕΕ) 952/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 9ης Οκτωβρίου 2013, για τη θέσπιση του ενωσιακού τελωνειακού κώδικα, έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση δυνάμει της οποίας, σε περίπτωση κλοπής εμπορευμάτων τα οποία έχουν τεθεί υπό καθεστώς τελωνειακής αποταμιεύσεως, επιβάλλεται στον κάτοχο της άδειας τελωνειακής αποταμιεύσεως κατάλληλη χρηματική κύρωση λόγω παραβάσεως της τελωνειακής νομοθεσίας.

2)

Το άρθρο 42, παράγραφος 1, του κανονισμού 952/2013 έχει την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση δυνάμει της οποίας, σε περίπτωση απομακρύνσεως από την τελωνειακή επιτήρηση εμπορευμάτων τα οποία έχουν τεθεί υπό καθεστώς τελωνειακής αποταμιεύσεως, ο κάτοχος της άδειας τελωνειακής αποταμιεύσεως υποχρεούται να καταβάλει, πέραν της χρηματικής κυρώσεως, το ισόποσο της αξίας των εμπορευμάτων αυτών.

1)

Αναιρεί την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 25ης Σεπτεμβρίου 2018, Foundation for the Protection of the Traditional Cheese of Cyprus named Halloumi κατά EUIPO — M. J. Dairies (BBQLOUMI) (T-328/17, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2018:594).

2)

Αναπέμπει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

3)

Επιφυλάσσεται ως προς τα δικαστικά έξοδα.

1)

Το άρθρο 22, παράγραφος 3, της οδηγίας 97/13/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 10ης Απριλίου 1997, σχετικά με κοινό πλαίσιο γενικών και ειδικών αδειών στον τομέα των τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών, έχει την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική νομοθεσία η οποία παρέτεινε, για το έτος 1998, την υποχρέωση που επιβαλλόταν σε επιχείρηση τηλεπικοινωνιών η οποία ήταν κάτοχος άδειας υφιστάμενης κατά την ημερομηνία ενάρξεως ισχύος της οδηγίας αυτής να καταβάλλει τέλος υπολογιζόμενο με βάση τον κύκλο εργασιών και όχι μόνο με βάση τις διοικητικές δαπάνες χορήγησης, διαχείρισης, ελέγχου και εκτέλεσης του συστήματος γενικών και ειδικών αδειών.

2)

Το δίκαιο της Ένωσης έχει την έννοια ότι δεν επιβάλλει στα εθνικά δικαστήρια να αφήνουν ανεφάρμοστους τους εσωτερικούς δικονομικούς κανόνες που προσδίδουν ισχύ δεδικασμένου σε δικαστική απόφαση, ακόμη και αν κατά τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να θεραπευτεί μια παράβαση διατάξεως του δικαίου της Ένωσης, χωρίς τούτο να αποκλείει τη δυνατότητα των ενδιαφερομένων να ζητήσουν τη διαπίστωση της ευθύνης του Δημοσίου προκειμένου να επιτύχουν με τον τρόπο αυτό την έννομη προστασία των δικαιωμάτων τους που αναγνωρίζονται από το δίκαιο της Ένωσης.

1)

Το άρθρο 132, παράγραφος 1, στοιχείο γ', της οδηγίας 2006/112/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Νοεμβρίου 2006, σχετικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας, έχει την έννοια ότι οι υπηρεσίες που παρέχονται διά τηλεφώνου και συνίστανται στην παροχή συμβουλών σχετικά με την υγεία και τις ασθένειες είναι δυνατόν να εμπίπτουν στην απαλλαγή που προβλέπει η διάταξη αυτή, υπό την προϋπόθεση ότι επιδιώκουν θεραπευτικό σκοπό, πράγμα το οποίο απόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει

2)

Το άρθρο 132, παράγραφος 1, στοιχείο γ', της οδηγίας 2006/112 έχει την έννοια ότι δεν επιβάλλει στους νοσηλευτές και το παραϊατρικό προσωπικό που παρέχουν υπηρεσίες ιατρικής περίθαλψης διά τηλεφώνου πρόσθετες απαιτήσεις επαγγελματικών προσόντων, λόγω της διά τηλεφώνου παροχής των υπηρεσιών αυτών, προκειμένου η απαλλαγή που προβλέπει η διάταξη αυτή να μπορεί να εφαρμοστεί στις εν λόγω παροχές, υπό την προϋπόθεση ότι μπορεί να θεωρηθεί ότι οι παρεχόμενες υπηρεσίες έχουν ποιοτικό επίπεδο ανάλογο με εκείνο των παροχών που πραγματοποιούνται από άλλους παρέχοντες υπηρεσίες οι οποίοι χρησιμοποιούν το ίδιο μέσο επικοινωνίας, πράγμα που απόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.

1)

Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

2)

Η Credito Fondiario SpA φέρει, πέραν των δικαστικών της εξόδων, και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε το Ενιαίο Συμβούλιο Εξυγίανσης.

3)

Η Ιταλική Δημοκρατία και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φέρουν τα δικαστικά τους έξοδα.

1)

Μια παροχή όπως το επίμαχο στην υπόθεση της κύριας δίκης επίδομα αποκατάστασης συνιστά παροχή ασθενείας, κατά την έννοια του άρθρου 3, παράγραφος 1, στοιχείο α', του κανονισμού (ΕΚ) 883/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 29ης Απριλίου 2004, για τον συντονισμό των συστημάτων κοινωνικής ασφάλειας, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό (ΕΕ) 465/2012 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Μαΐου 2012.

2)

Σε περίπτωση κατά την οποία ένα πρόσωπο το οποίο δεν είναι πλέον ασφαλισμένο στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης του κράτους μέλους καταγωγής του, αφού έπαυσε να ασκεί την επαγγελματική δραστηριότητά του στο εν λόγω κράτος μέλος και μετέφερε την κατοικία του σε άλλο κράτος μέλος, εντός του οποίου εργάστηκε και συμπλήρωσε το μεγαλύτερο μέρος των περιόδων ασφάλισής του, ο κανονισμός 883/2004, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 465/2012, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι δεν αντιτίθεται στην εκ μέρους του αρμόδιου φορέα του κράτους μέλους καταγωγής του άρνηση χορήγησης στο πρόσωπο αυτό παροχής όπως το επίμαχο στην υπόθεση της κύριας δίκης επίδομα αποκατάστασης, δεδομένου ότι το πρόσωπο αυτό δεν υπάγεται στη νομοθεσία του εν λόγω κράτους μέλους καταγωγής, αλλά στη νομοθεσία του κράτους μέλους όπου βρίσκεται η κατοικία του.

1)

Η Ελληνική Δημοκρατία, μη έχοντας λάβει κατά την ημερομηνία λήξεως της προθεσμίας που τάχθηκε με την προειδοποιητική επιστολή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ήτοι στις 5 Δεκεμβρίου 2017, τα αναγκαία μέτρα που συνεπαγόταν η εκτέλεση της αποφάσεως της 23ης Απριλίου 2015, Επιτροπή κατά Ελλάδας (C-149/14, μη δημοσιευθείσα, EU:C:2015:264), παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 260, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ.

2)

Υποχρεώνει την Ελληνική Δημοκρατία να καταβάλει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατ’ αποκοπήν ποσό ύψους 3 500 000 ευρώ, σε λογαριασμό που θα προσδιορισθεί από την Επιτροπή.

3)

Καταδικάζει την Ελληνική Δημοκρατία στα δικαστικά έξοδα.

—

να αναιρέσει την απόφαση της 12ης Σεπτεμβρίου 2019 (T-225/18)·

—

να αποφανθεί εκ νέου επί της προσφυγής-αγωγής και να κάνει δεκτά τα αιτήματα που είχε προβάλει η νυν αναιρεσείουσα με την προσφυγή-αγωγή της ενώπιον του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου·

—

να καταδικάσει το CdT στα δικαστικά έξοδα όσον αφορά αμφότερους τους βαθμούς δικαιοδοσίας.

1)

Έχει το άρθρο 56 ΣΛΕΕ την έννοια ότι, για την εκτίμηση των μη επιτρεπόμενων εμπορικών πρακτικών κατόχου άδειας τυχερών παιγνίων, όπως αυτές έχουν εξεταστεί στο πλαίσιο πάγιας νομολογίας του Δικαστηρίου, στην περίπτωση κρατικού μονοπωλίου στον τομέα των τυχερών παιγνίων, καθοριστικής σημασίας είναι το αν βάσει συνολικής εξέτασης υπήρξε όντως ανάπτυξη της αγοράς τυχερών παιγνίων κατά το κρίσιμο χρονικό διάστημα ή αρκεί η διαφήμιση να αποσκοπεί στην ενθάρρυνση της ενεργού συμμετοχής στα παίγνια, μεταξύ άλλων, παρουσιάζοντάς τα ως μη ενέχοντα κινδύνους, προβάλλοντας μια θετική εικόνα τους λόγω του ότι τα πραγματοποιούμενα έσοδα προορίζονται για δραστηριότητες γενικού συμφέροντος ή ενισχύοντας την ελκυστικότητα των παιγνίων μέσω διαφημιστικών μηνυμάτων που παραπλανητικώς προβάλλουν σημαντικά κέρδη;

2)

Έχει το άρθρο 56 ΣΛΕΕ περαιτέρω την έννοια ότι οι εμπορικές πρακτικές μονοπωλιακής επιχείρησης, εφόσον αυτές υφίστανται, θίγουν εν πάση περιπτώσει τη συνοχή του μονοπωλιακού καθεστώτος ή είναι δυνατόν, στην περίπτωση που ιδιωτικοί φορείς παροχής υπηρεσιών προβαίνουν σε αντίστοιχες διαφημιστικές δραστηριότητες, να ενθαρρύνει επίσης η μονοπωλιακή επιχείρηση την ενεργό συμμετοχή στα παίγνια, μεταξύ άλλων, παρουσιάζοντάς τα ως μη ενέχοντα κινδύνους, προβάλλοντας μια θετική εικόνα τους λόγω του ότι τα πραγματοποιούμενα έσοδα προορίζονται για δραστηριότητες γενικού συμφέροντος ή ενισχύοντας την ελκυστικότητα των παιγνίων μέσω διαφημιστικών μηνυμάτων που προβάλλουν παραπλανητικώς σημαντικά κέρδη;

3)

Υποχρεούται το εθνικό δικαστήριο, το οποίο οφείλει στο πλαίσιο της δικαιοδοσίας του να εφαρμόζει το άρθρο 56 ΣΛΕΕ, να διασφαλίζει αυτεπαγγέλτως την πλήρη αποτελεσματικότητα των κανόνων αυτών, μη εφαρμόζοντας κάθε αντίθετη κατά την κρίση του διάταξη της εθνικής νομοθεσίας, ακόμη και αν η συμβατότητά της με το δίκαιο της Ένωσης έχει επιβεβαιωθεί σε διαδικασία ενώπιον συνταγματικού δικαστηρίου;

α)

Έχουν το άρθρο 6 και το άρθρο 38, παράγραφος 4, της οδηγίας περί διαδικασιών, καθώς και η αιτιολογική σκέψη 34 που επιβάλλει την υποχρέωση εξετάσεως των αιτήσεων διεθνούς προστασίας, σε συνδυασμό με το άρθρο 18 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (στο εξής: Χάρτης), την έννοια ότι η αρμόδια για θέματα ασύλου αρχή κράτους μέλους πρέπει να διασφαλίσει στον αιτούντα τη δυνατότητα κινήσεως της διαδικασίας ασύλου στην περίπτωση που δεν εξέτασε επί της ουσίας την αίτηση ασύλου επικαλούμενη τον λόγο απαραδέκτου που αναφέρεται στο πρώτο προδικαστικό ερώτημα, διέταξε δε εν συνεχεία την επιστροφή του αιτούντος σε τρίτη χώρα η οποία, εντούτοις, αρνήθηκε την επανεισδοχή του;

β)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο υπό α' δεύτερο προδικαστικό ερώτημα, ποιο είναι το ακριβές περιεχόμενο της εν λόγω υποχρεώσεως; Συνεπάγεται την υποχρέωση διασφαλίσεως της δυνατότητας υποβολής νέας αιτήσεως ασύλου, με αποτέλεσμα να αποκλείονται οι αρνητικές συνέπειες των μεταγενέστερων αιτήσεων, όπως προβλέπει το άρθρο 33, παράγραφος 2, στοιχείο δ', και το άρθρο 40 της οδηγίας περί διαδικασιών ή συνεπάγεται την αυτεπάγγελτη κίνηση ή διεξαγωγή της διαδικασίας ασύλου;

γ)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο υπό α' δεύτερο προδικαστικό ερώτημα, λαμβανομένου επίσης υπόψη του άρθρου 38, παράγραφος 4, της οδηγίας περί διαδικασιών, δύναται το κράτος μέρος, χωρίς να έχουν μεταβληθεί τα πραγματικά περιστατικά, να εξετάσει εκ νέου το απαράδεκτο της αιτήσεως στο πλαίσιο αυτής της νέας διαδικασίας (με αποτέλεσμα να έχει τη δυνατότητα εφαρμογής οποιασδήποτε μορφής διαδικασίας που προβλέπεται στο κεφάλαιο ΙΙΙ, για παράδειγμα δια της εκ νέου εφαρμογής ενός λόγου απαραδέκτου) ή υποχρεούται να προβεί στην εξέταση της ουσίας της αιτήσεως ασύλου όσον αφορά τη χώρα καταγωγής;

δ)

Συνάγεται από το άρθρο 33, παράγραφοι 1 και 2, στοιχεία β' και γ', καθώς και από τα άρθρα 35 και 38 της οδηγίας περί διαδικασιών, σε συνδυασμό με το άρθρο 18 του Χάρτη, ότι η επανεισδοχή από τρίτη χώρα αποτελεί σωρευτική προϋπόθεση για την εφαρμογή κάποιου λόγου απαραδέκτου, ήτοι για τη λήψη αποφάσεως ερειδόμενης σε έναν τέτοιον λόγο ή αρκεί η διαπίστωση ότι συντρέχει η εν λόγω προϋπόθεση μόνο κατά τη στιγμή της εκτελέσεως της εν λόγω αποφάσεως;

α)

Έχει το άρθρο 43 της οδηγίας περί διαδικασιών την έννοια ότι αντίκειται σε αυτό νομοθεσία κράτους μέλους που επιτρέπει την κράτηση του αιτούντος σε ζώνη διελεύσεως για χρονικό διάστημα άνω των τεσσάρων εβδομάδων;

β)

Έχει το άρθρο 2, στοιχείο η', της οδηγίας 2013/33/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 26ης Ιουνίου 2013, σχετικά με τις απαιτήσεις για την υποδοχή των αιτούντων διεθνή προστασία (2) (αναδιατύπωση) (στο εξής: οδηγίας περί υποδοχής) που εφαρμόζεται δυνάμει του άρθρου 26 της οδηγίας περί διαδικασιών, σε συνδυασμό με το άρθρο 6 και το άρθρο 52, παράγραφος 3, του Χάρτη, την έννοια ότι συνιστά κράτηση η παραμονή σε ζώνη διελεύσεως υπό περιστάσεις ανάλογες προς εκείνες της κύριας δίκης (ζώνη η οποία δεν μπορεί να εγκαταλειφθεί νομίμως και οικειοθελώς προς ουδεμία κατεύθυνση) για χρονικό διάστημα ανώτερο των τεσσάρων εβδομάδων το οποίο προβλέπεται στο άρθρο 43 της οδηγίας περί διαδικασιών;

γ)

Συνάδει προς το άρθρο 8 της οδηγίας περί υποδοχής, που εφαρμόζεται δυνάμει του άρθρου 26 της οδηγίας περί διαδικασιών, το γεγονός ότι ο αιτών κρατείται για χρονικό διάστημα άνω των τεσσάρων εβδομάδων το οποίο προβλέπεται στο άρθρο 43 της οδηγίας περί διαδικασιών αποκλειστικά για τον λόγο ότι δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του (στεγάσεως και διατροφής) λόγω ελλείψεως υλικών μέσων;

δ)

Συνάδει προς τα άρθρα 8 και 9 της οδηγίας περί υποδοχής, που εφαρμόζονται δυνάμει του άρθρου 26 της οδηγίας περί διαδικασιών, το γεγονός ότι η παραμονή που συνιστά de facto κράτηση για χρονικό διάστημα άνω των τεσσάρων εβδομάδων το οποίο προβλέπεται στο άρθρο 43 της οδηγίας περί διαδικασιών δεν διατάχθηκε με απόφαση περί κρατήσεως, ότι δεν διασφαλίζεται κανένα ένδικο βοήθημα για την προσβολή της νομιμότητας της κρατήσεως και της διατηρήσεώς της, ότι η de facto κράτηση επιβάλλεται χωρίς να έχει εξεταστεί η αναγκαιότητα ή η αναλογικότητά της ή η εφαρμογή πιθανών εναλλακτικών, με αποτέλεσμα να μην προσδιορίζεται η ακριβής διάρκεια και η λήξη της κρατήσεως;

ε)

Έχει το άρθρο 47 του Χάρτη την έννοια ότι, οσάκις δικαστήριο κράτους μέλους βρεθεί ενώπιον προφανώς παράνομης κρατήσεως δύναται, ως προληπτικό μέτρο μέχρι ότου περατωθεί η διοικητική δίκη, να υποχρεώσει την αρχή να υποδείξει στον υπήκοο τρίτης χώρας τόπο παραμονής εκτός της ζώνης διελεύσεως ο οποίος να μη συνιστά χώρο κρατήσεως;

α)

Έχουν οι αιτιολογικές σκέψεις 17 και 24, καθώς και το άρθρο 16 της οδηγίας 2008/115/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Δεκεμβρίου 2008, σχετικά με τους κοινούς κανόνες και διαδικασίες στα κράτη μέλη για την επιστροφή των παρανόμως διαμενόντων υπηκόων τρίτων χωρών (3) (στο εξής: οδηγία περί επιστροφής), σε συνδυασμό με το άρθρο 6 και το άρθρο 52, παράγραφος 3, του Χάρτη, την έννοια ότι η παραμονή σε ζώνη διελεύσεως υπό περιστάσεις ανάλογες προς εκείνες της κύριας δίκης (ζώνη η οποία δεν μπορεί να εγκαταλειφθεί νομίμως και οικειοθελώς προς ουδεμία κατεύθυνση) συνιστά στέρηση της ατομικής ελευθερίας υπό την έννοια των εν λόγω διατάξεων;

β)

Συνάδει με την αιτιολογική σκέψη 16 και με το άρθρο 15, παράγραφος 1, της οδηγίας περί επιστροφής, σε συνδυασμό με το άρθρο 6 και το άρθρο 52, παράγραφος 3, του Χάρτη, το γεγονός ότι ο αιτών που είναι υπήκοος τρίτης χώρας κρατείται αποκλειστικά για τον λόγο ότι έχει ληφθεί εις βάρος του μέτρο επιστροφής και ο ίδιος δεν διαθέτει τα υλικά μέσα για την κάλυψη των αναγκών του (στεγάσεως και διατροφής);

γ)

Συνάδει με την αιτιολογική σκέψη 16 και με το άρθρο 15, παράγραφος 2, της οδηγίας περί επιστροφής, σε συνδυασμό με το άρθρο 6, το άρθρο 47 και το άρθρο 52, παράγραφος 3, του Χάρτη, το γεγονός ότι η παραμονή που συνιστά de facto κράτηση δεν διατάχθηκε με απόφαση περί κρατήσεως, ότι δεν διασφαλίζεται κανένα ένδικο βοήθημα για την προσβολή της νομιμότητας της κρατήσεως και της διατηρήσεώς της, καθώς και το γεγονός ότι η de facto κράτηση επιβάλλεται χωρίς να έχει εξετασθεί η αναγκαιότητα ή η αναλογικότητά της ή η εφαρμογή πιθανών εναλλακτικών;

δ)

Έχουν το άρθρο 15, παράγραφοι 1 και 4 έως 6, και η αιτιολογική σκέψη 16 της οδηγίας περί επιστροφής, σε συνδυασμό με τα άρθρα 1, 4, 6 και 47 του Χάρτη, την έννοια ότι αντίκειται σε αυτά κράτηση η οποία επιβάλλεται χωρίς να προσδιορίζεται ούτε η ακριβής διάρκειά της ούτε η λήξη της;

ε)

Έχει το δίκαιο της Ένωσης την έννοια ότι, οσάκις δικαστήριο κράτους μέλους βρεθεί ενώπιον προφανώς παράνομης κρατήσεως, δύναται, ως προληπτικό μέτρο μέχρι ότου περατωθεί η διοικητική δίκη, να διατάξει την αρχή να υποδείξει στον υπήκοο τρίτης χώρας τόπο παραμονής εκτός της ζώνης διελεύσεως ο οποίος να μη συνιστά χώρο κρατήσεως;

α)

Έχουν το άρθρο 6 και το άρθρο 38, παράγραφος 4, της οδηγίας περί διαδικασιών, καθώς και η αιτιολογική σκέψη 34 που επιβάλλει την υποχρέωση εξετάσεως των αιτήσεων διεθνούς προστασίας, σε συνδυασμό με το άρθρο 18 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (στο εξής: Χάρτης), την έννοια ότι η αρμόδια για θέματα ασύλου αρχή κράτους μέλους πρέπει να διασφαλίσει στον αιτούντα τη δυνατότητα κινήσεως της διαδικασίας ασύλου στην περίπτωση που δεν εξέτασε επί της ουσίας την αίτηση ασύλου επικαλούμενη τον λόγο απαραδέκτου που αναφέρεται στο πρώτο προδικαστικό ερώτημα, διέταξε δε εν συνεχεία την επιστροφή του αιτούντος σε τρίτη χώρα η οποία, εντούτοις, αρνήθηκε την επανεισδοχή του;

β)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο υπό α' δεύτερο προδικαστικό ερώτημα, ποιο είναι το ακριβές περιεχόμενο της εν λόγω υποχρεώσεως; Συνεπάγεται την υποχρέωση διασφαλίσεως της δυνατότητας υποβολής νέας αιτήσεως ασύλου, με αποτέλεσμα να αποκλείονται οι αρνητικές συνέπειες των μεταγενέστερων αιτήσεων, όπως προβλέπει το άρθρο 33, παράγραφος 2, στοιχείο δ', και το άρθρο 40 της οδηγίας περί διαδικασιών ή συνεπάγεται την αυτεπάγγελτη κίνηση ή διεξαγωγή της διαδικασίας ασύλου;

γ)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο υπό α' δεύτερο προδικαστικό ερώτημα, λαμβανομένου επίσης υπόψη του άρθρου 38, παράγραφος 4, της οδηγίας περί διαδικασιών, δύναται το κράτος μέρος, χωρίς να έχουν μεταβληθεί τα πραγματικά περιστατικά, να εξετάσει εκ νέου το απαράδεκτο της αιτήσεως στο πλαίσιο αυτής της νέας διαδικασίας (με αποτέλεσμα να έχει τη δυνατότητα εφαρμογής οποιασδήποτε μορφής διαδικασίας που προβλέπεται στο κεφάλαιο ΙΙΙ, για παράδειγμα δια της εκ νέου εφαρμογής ενός λόγου απαραδέκτου) ή υποχρεούται να προβεί στην εξέταση της ουσίας της αιτήσεως ασύλου όσον αφορά τη χώρα καταγωγής;

δ)

Συνάγεται από το άρθρο 33, παράγραφοι 1 και 2, στοιχεία β' και γ', καθώς και από τα άρθρα 35 και 38 της οδηγίας περί διαδικασιών, σε συνδυασμό με το άρθρο 18 του Χάρτη, ότι η επανεισδοχή από τρίτη χώρα αποτελεί σωρευτική προϋπόθεση για την εφαρμογή κάποιου λόγου απαραδέκτου, ήτοι για τη λήψη αποφάσεως ερειδόμενης σε έναν τέτοιον λόγο ή αρκεί η διαπίστωση ότι συντρέχει η εν λόγω προϋπόθεση μόνο κατά τη στιγμή της εκτελέσεως της εν λόγω αποφάσεως;

α)

Έχει το άρθρο 43 της οδηγίας περί διαδικασιών την έννοια ότι αντίκειται σε αυτό νομοθεσία κράτους μέλους που επιτρέπει την κράτηση του αιτούντος σε ζώνη διελεύσεως για χρονικό διάστημα άνω των τεσσάρων εβδομάδων;

β)

Έχει το άρθρο 2, στοιχείο η', της οδηγίας 2013/33/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 26ης Ιουνίου 2013, σχετικά με τις απαιτήσεις για την υποδοχή των αιτούντων διεθνή προστασία (2) (αναδιατύπωση) (στο εξής: οδηγίας περί υποδοχής) που εφαρμόζεται δυνάμει του άρθρου 26 της οδηγίας περί διαδικασιών, σε συνδυασμό με το άρθρο 6 και το άρθρο 52, παράγραφος 3, του Χάρτη, την έννοια ότι συνιστά κράτηση η παραμονή σε ζώνη διελεύσεως υπό περιστάσεις ανάλογες προς εκείνες της κύριας δίκης (ζώνη η οποία δεν μπορεί να εγκαταλειφθεί νομίμως και οικειοθελώς προς ουδεμία κατεύθυνση) για χρονικό διάστημα ανώτερο των τεσσάρων εβδομάδων το οποίο προβλέπεται στο άρθρο 43 της οδηγίας περί διαδικασιών;

γ)

Συνάδει προς το άρθρο 8 της οδηγίας περί υποδοχής, που εφαρμόζεται δυνάμει του άρθρου 26 της οδηγίας περί διαδικασιών, το γεγονός ότι ο αιτών κρατείται για χρονικό διάστημα άνω των τεσσάρων εβδομάδων το οποίο προβλέπεται στο άρθρο 43 της οδηγίας περί διαδικασιών αποκλειστικά για τον λόγο ότι δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του (στεγάσεως και διατροφής) λόγω ελλείψεως υλικών μέσων;

δ)

Συνάδει προς τα άρθρα 8 και 9 της οδηγίας περί υποδοχής, που εφαρμόζονται δυνάμει του άρθρου 26 της οδηγίας περί διαδικασιών, το γεγονός ότι η παραμονή που συνιστά de facto κράτηση για χρονικό διάστημα άνω των τεσσάρων εβδομάδων το οποίο προβλέπεται στο άρθρο 43 της οδηγίας περί διαδικασιών δεν διατάχθηκε με απόφαση περί κρατήσεως, ότι δεν διασφαλίζεται κανένα ένδικο βοήθημα για την προσβολή της νομιμότητας της κρατήσεως και της διατηρήσεώς της, ότι η de facto κράτηση επιβάλλεται χωρίς να έχει εξεταστεί η αναγκαιότητα ή η αναλογικότητά της ή η εφαρμογή πιθανών εναλλακτικών, με αποτέλεσμα να μην προσδιορίζεται η ακριβής διάρκεια και η λήξη της κρατήσεως;

ε)

Έχει το άρθρο 47 του Χάρτη την έννοια ότι, οσάκις δικαστήριο κράτους μέλους βρεθεί ενώπιον προφανώς παράνομης κρατήσεως δύναται, ως προληπτικό μέτρο μέχρι ότου περατωθεί η διοικητική δίκη, να υποχρεώσει την αρχή να υποδείξει στον υπήκοο τρίτης χώρας τόπο παραμονής εκτός της ζώνης διελεύσεως ο οποίος να μη συνιστά χώρο κρατήσεως;

α)

Έχουν οι αιτιολογικές σκέψεις 17 και 24, καθώς και το άρθρο 16 της οδηγίας 2008/115/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Δεκεμβρίου 2008, σχετικά με τους κοινούς κανόνες και διαδικασίες στα κράτη μέλη για την επιστροφή των παρανόμως διαμενόντων υπηκόων τρίτων χωρών (3) (στο εξής: οδηγία περί επιστροφής), σε συνδυασμό με το άρθρο 6 και το άρθρο 52, παράγραφος 3, του Χάρτη, την έννοια ότι η παραμονή σε ζώνη διελεύσεως υπό περιστάσεις ανάλογες προς εκείνες της κύριας δίκης (ζώνη η οποία δεν μπορεί να εγκαταλειφθεί νομίμως και οικειοθελώς προς ουδεμία κατεύθυνση) συνιστά στέρηση της ατομικής ελευθερίας υπό την έννοια των εν λόγω διατάξεων;

β)

Συνάδει με την αιτιολογική σκέψη 16 και με το άρθρο 15, παράγραφος 1, της οδηγίας περί επιστροφής, σε συνδυασμό με το άρθρο 6 και το άρθρο 52, παράγραφος 3, του Χάρτη, το γεγονός ότι ο αιτών που είναι υπήκοος τρίτης χώρας κρατείται αποκλειστικά για τον λόγο ότι έχει ληφθεί εις βάρος του μέτρο επιστροφής και ο ίδιος δεν διαθέτει τα υλικά μέσα για την κάλυψη των αναγκών του (στεγάσεως και διατροφής);

γ)

Συνάδει με την αιτιολογική σκέψη 16 και με το άρθρο 15, παράγραφος 2, της οδηγίας περί επιστροφής, σε συνδυασμό με το άρθρο 6, το άρθρο 47 και το άρθρο 52, παράγραφος 3, του Χάρτη, το γεγονός ότι η παραμονή που συνιστά de facto κράτηση δεν διατάχθηκε με απόφαση περί κρατήσεως, ότι δεν διασφαλίζεται κανένα ένδικο βοήθημα για την προσβολή της νομιμότητας της κρατήσεως και της διατηρήσεώς της, καθώς και το γεγονός ότι η de facto κράτηση επιβάλλεται χωρίς να έχει εξετασθεί η αναγκαιότητα ή η αναλογικότητά της ή η εφαρμογή πιθανών εναλλακτικών;

δ)

Έχουν το άρθρο 15, παράγραφοι 1 και 4 έως 6, και η αιτιολογική σκέψη 16 της οδηγίας περί επιστροφής, σε συνδυασμό με τα άρθρα 1, 4, 6 και 47 του Χάρτη, την έννοια ότι αντίκειται σε αυτά κράτηση η οποία επιβάλλεται χωρίς να προσδιορίζεται ούτε η ακριβής διάρκειά της ούτε η λήξη της;

ε)

Έχει το δίκαιο της Ένωσης την έννοια ότι, οσάκις δικαστήριο κράτους μέλους βρεθεί ενώπιον προφανώς παράνομης κρατήσεως, δύναται, ως προληπτικό μέτρο μέχρι ότου περατωθεί η διοικητική δίκη, να διατάξει την αρχή να υποδείξει στον υπήκοο τρίτης χώρας τόπο παραμονής εκτός της ζώνης διελεύσεως ο οποίος να μη συνιστά χώρο κρατήσεως;

1)

Έχει η ρύθμιση περί καταβολής αποζημιώσεως σε περίπτωση ματαιώσεως πτήσης, σύμφωνα με το άρθρο 5, σε συνδυασμό με το άρθρο 7, του κανονισμού (ΕΚ) 261/2004 (1), την έννοια ότι οι επιβάτες οι οποίοι μεταφέρονται στον τελικό προορισμό τους με άλλη πτήση, η οποία αναχωρεί κατά μία και πλέον ώρα νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα αναχωρήσεως και φθάνουν στον τελικό προορισμό τους με την άλλη πτήση νωρίτερα από ό,τι θα έφθαναν με την προγραμματισμένη (ματαιωθείσα) πτήση, δικαιούνται επίσης αποζημίωση βάσει κατ’ αναλογίαν εφαρμογής του άρθρου 7 του κανονισμού;

2)

1)

Περιλαμβάνονται στα «νέα στοιχεία ή πορίσματα» που «προέκυψαν ή υποβλήθηκαν από τον αιτούντα», κατά το άρθρο 40, παράγραφοι 2 και 3, της οδηγίας 2013/32/EΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 26ης Ιουνίου 2013, σχετικά με κοινές διαδικασίες για τη χορήγηση και ανάκληση του καθεστώτος διεθνούς προστασίας (1) (στο εξής: οδηγία περί διαδικασιών), ακόμη και περιστάσεις οι οποίες υφίσταντο ήδη πριν ολοκληρωθεί με ισχύ δεδικασμένου η προηγούμενη διαδικασία ασύλου;

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα:

2)

Στην περίπτωση που ανακύπτουν νέα στοιχεία ή αποδεικτικά μέσα τα οποία δεν μπορούσαν να προβληθούν κατά την προηγούμενη διαδικασία, χωρίς υπαιτιότητα του αλλοδαπού, αρκεί να παρέχεται στον αιτούντα άσυλο η δυνατότητα να ζητήσει την επανάληψη προηγούμενης διαδικασίας η οποία ολοκληρώθηκε με ισχύ δεδικασμένου;

3)

Δύναται η αρμόδια υπηρεσία, όταν ο αιτών άσυλο δεν επικαλέστηκε από δική του υπαιτιότητα, ήδη κατά την προηγούμενη διαδικασία ασύλου, τους νέους λόγους που προβάλλει τώρα για πρώτη φορά, να αρνηθεί την ουσιαστική εξέταση μεταγενέστερης αιτήσεως βάσει διατάξεως του εθνικού δικαίου η οποία αποτυπώνει γενικής ισχύος αρχή της διοικητικής διαδικασίας, μολονότι το κράτος μέλος έχει μεταφέρει πλημμελώς, λόγω μη θεσπίσεως ειδικών διατάξεων, το άρθρο 40, παράγραφοι 2 και 3, της οδηγίας περί διαδικασιών και, ως εκ τούτου, δεν έχει κάνει ρητώς χρήση της δυνατότητας που παρέχει το άρθρο 40, παράγραφος 4, της οδηγίας περί διαδικασιών να προβλέψει εξαίρεση από την ουσιαστική εξέταση της μεταγενέστερης αιτήσεως;

1)

Είναι σύμφωνη με την αρχή της μη δεσμευτικότητας που κατοχυρώνει το άρθρο 6, παράγραφος 1, της οδηγίας (1) , δικαστική ερμηνεία (σύμφωνα με την οποία η επιστροφή των ποσών που αχρεωστήτως καταβλήθηκαν δυνάμει ρήτρας περί εξόδων που ενσωματώνεται σε σύμβαση ενυπόθηκου δανείου συναφθείσα με καταναλωτή δεν είναι αποτέλεσμα της κήρυξης της ακυρότητας, αλλά συνιστά αυτοτελή αξίωση, υποκείμενη σε παραγραφή) η οποία επιτρέπει να δεσμεύεται οριστικά ο καταναλωτής από τη ρήτρα περί εξόδων, καθόσον δεν δύναται να επιτύχει την επιστροφή των ποσών αυτών σε περίπτωση παραγραφής της εν λόγω αξίωσης;

2)

Είναι σύμφωνο με την εν λόγω αρχή το καθεστώς παραγραφής της αξίωσης απόδοσης των όσων αχρεωστήτως καταβλήθηκαν στο πλαίσιο εφαρμογής ρήτρας που κηρύχθηκε καταχρηστική, αν μπορεί να συνεπάγεται την απώλεια του δικαιώματος αποκατάστασης, παρά τη διαπίστωση της ακυρότητας της ρήτρας;

3)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης, πρέπει η έννοια της «εύλογης προθεσμίας παραγραφής», την οποία μνημονεύει το ΔΕΕ, να ερμηνεύεται βάσει αποκλειστικώς εθνικών παραμέτρων ή, αντιθέτως, πρέπει να τεθούν ορισμένου είδους απαιτήσεις σε σχέση με τον εύλογο χαρακτήρα, προκειμένου να παρέχεται ελάχιστο επίπεδο προστασίας στους δανειολήπτες καταναλωτές σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση και να μη θίγεται η ουσία του δικαιώματος της μη δέσμευσης από ρήτρα που κηρύσσεται καταχρηστική;

4)

Εάν θεωρηθεί ότι ο εύλογος χαρακτήρας της προθεσμίας παραγραφής εξαρτάται από ελάχιστες απαιτήσεις, μπορεί ο εύλογος χαρακτήρας να εξαρτάται από τον χρόνο κατά τον οποίο, βάσει της εθνικής νομοθεσίας, μπορεί να ασκηθεί η αγωγή; Είναι εύλογο η προθεσμία παραγραφής να αρχίζει από την ημερομηνία σύναψης της σύμβασης ή, αντιθέτως, η αρχή της μη δεσμευτικότητας των καταχρηστικών ρητρών απαιτεί την προηγούμενη ή ταυτόχρονη διαπίστωση της ακυρότητας της ρήτρας περί εξόδων, προκειμένου ο δανειολήπτης να έχει εύλογη προθεσμία για να απαιτήσει την επιστροφή των όσων αχρεωστήτως κατέβαλε;

1)

Σε περίπτωση παράνομων ομαδικών απολύσεων, πρέπει το άρθρο 30 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι κατοχυρώνει ένα δικαίωμα προστασίας το οποίο οριοθετείται από τις απαιτήσεις της αποτελεσματικότητας, της αποδοτικότητας, της καταλληλότητας και της αποτρεπτικότητας, κατά το μέτρο που οι εν λόγω απαιτήσεις αποτελούν χαρακτηριστικό των κυρώσεων που προβλέπονται από το «δίκαιο της Ένωσης» προς διασφάλιση του σεβασμού θεμελιωδών αξιών και πρέπει να τηρούνται από την εθνική νομοθεσία –ή από την εθνική πρακτική– που διασφαλίζει την επιβολή συγκεκριμένων κυρώσεων έναντι κάθε αδικαιολόγητης απολύσεως; Συνιστούν, ως εκ τούτου, οι απαιτήσεις αυτές εξωτερικό περιορισμό ο οποίος είναι λυσιτελής και εφαρμοστέος στο πλαίσιο της κρίσης που διατυπώνει ο εθνικός δικαστής κατά την άσκηση των εξουσιών που του αναγνωρίζονται, προκειμένου να διαπιστώσει εάν η εθνική νομοθεσία ή η εθνική πρακτική για την εφαρμογή της οδηγίας 98/59/ΕΚ (1) είναι σύμφωνη με το δίκαιο της Ένωσης;

2)

Για τον προσδιορισμό του επιπέδου προστασίας που επιβάλλεται από το δίκαιο της Ένωσης σε περίπτωση παράνομης ομαδικής απολύσεως, πρέπει το άρθρο 30 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ να ερμηνευθεί λαμβάνοντας δεόντως υπόψη, και επομένως, κρίνοντας ως κρίσιμο, το ουσιαστικό περιεχόμενο του άρθρου 24 του αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, στο οποίο αναφέρονται οι Επεξηγήσεις [σχετικά με τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων], όπως προκύπτει από τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Κοινωνικών Δικαιωμάτων, και έχει, επομένως, το δίκαιο της Ένωσης την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική νομοθεσία ή εθνική πρακτική η οποία, αποκλείοντας το μέτρο της επανεντάξεως στη θέση εργασίας, περιορίζει την παρεχόμενη προστασία σε ένα αμιγώς αποζημιωτικό μέτρο το οποίο χαρακτηρίζεται από ένα ανώτατο όριο που καθορίζεται, κατά κύριο λόγο, με βάση το κριτήριο του χρόνου προϋπηρεσίας και όχι την αποκατάσταση της ζημίας που υπέστη ο εργαζόμενος λόγω της απώλειας του εισοδήματος;

3)

Οφείλει το εθνικό δικαστήριο, κατά την εκτίμηση του βαθμού συμβατότητας της εθνικής νομοθεσίας που θέτει σε εφαρμογή ή θεσπίζει το μέτρο με το οποίο παρέχεται προστασία σε περίπτωση παρανόμων ομαδικών απολύσεων (λόγω παραβάσεως των κριτηρίων επιλογής), να λαμβάνει υπόψη το περιεχόμενο του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη όπως αυτό προκύπτει από τις αποφάσεις των οικείων οργάνων του και, σε κάθε περίπτωση, να κρίνει αναγκαία την παροχή προστασίας υπό τη μορφή της πλήρους, ή τουλάχιστον σχεδόν πλήρους, αποκαταστάσεως των οικονομικών συνεπειών που απορρέουν από την απώλεια της εργασίας;

4)

Έχουν τα άρθρα 20, 21, 34 και 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ την έννοια ότι αντιτίθενται σε νομοθετική ρύθμιση ή πρακτική κράτους μέλους κατά την εφαρμογή της οδηγίας 98/59/ΕΚ η οποία προβλέπει αποκλειστικά για τους εργαζομένους που προσελήφθησαν μετά τις 7 Μαρτίου 2015 και εμπλέκονται στην ίδια διαδικασία σύστημα κυρώσεων το οποίο, σε αντίθεση με όσα ισχύουν για τους λοιπούς εργαζομένους που εμπλέκονται στην ίδια διαδικασία αλλά προσελήφθησαν σε προγενέστερη ημερομηνία, αποκλείει την επανένταξη στη θέση εργασίας, και, σε κάθε περίπτωση, την αποκατάσταση των συνεπειών που απορρέουν από την απώλεια του εισοδήματος και την απώλεια της κοινωνικής ασφάλισης, αναγνωρίζοντας μόνον την αποζημίωση υπό τη μορφή ποσού που καθορίζεται κατά κύριο λόγο με βάση το κριτήριο του χρόνου υπηρεσίας, με αποτέλεσμα τη διαφοροποίηση της κυρώσεως ανάλογα με την ημερομηνία προσλήψεως, κατά τρόπον ώστε να δημιουργούνται διαφορετικά επίπεδα προστασίας με βάση το ανωτέρω κριτήριο και όχι με βάση τις πραγματικές συνέπειες που απορρέουν από την αδικαιολόγητη απώλεια του εισοδήματος;

1)

Έχει το άρθρο 10, παράγραφος 2, στοιχείο ιβ', της οδηγίας 2008/48/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 23ης Απριλίου 2008, για τις συμβάσεις καταναλωτικής πίστης και την κατάργηση της οδηγίας 87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου (1), την έννοια ότι στη σύμβαση πιστώσεως

2)

Έχει το άρθρο 10, παράγραφος 2, στοιχείο ιη', της οδηγίας 2008/48 την έννοια ότι στη σύμβαση πιστώσεως πρέπει να προσδιορίζεται μια συγκεκριμένη, κατανοητή από τον καταναλωτή, μέθοδος υπολογισμού για την εξεύρεση της αποζημιώσεως λόγω πρόωρης εξοφλήσεως του δανείου, ούτως ώστε ο καταναλωτής να μπορεί, τουλάχιστον κατά προσέγγιση, να υπολογίσει το ύψος της αποζημιώσεως λόγω πρόωρης καταγγελίας;

3)

Έχει το άρθρο 10, παράγραφος 2, στοιχείο ιθ', της οδηγίας 2008/48 την έννοια ότι στη σύμβαση πιστώσεως

1)

Αντιτίθεται η φέρουσα τον τίτλο «Μέτρα για την αποφυγή κατάχρησης» ρήτρα 5 της συμφωνίας πλαισίου που προσαρτάται στην οδηγία 1999/70/ΕΚ (Οδηγία του Συμβουλίου σχετικά με τη συμφωνία πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP, στο εξής: οδηγία) (1), σε συνδυασμό με τις αιτιολογικές σκέψεις 6 και 7 και τη ρήτρα 4 της εν λόγω συμφωνίας («Αρχή της μη διάκρισης»), επίσης υπό το πρίσμα των αρχών της ισοδυναμίας, της αποτελεσματικότητας και υπό το πρίσμα της πρακτικής αποτελεσματικότητας του δικαίου [της Ευρωπαϊκής Ένωσης], σε εθνική διάταξη, όπως στην υπό κρίση υπόθεση το άρθρο 24, παράγραφος 3, στοιχείο a, και το άρθρο 22, παράγραφος 9, του νόμου 240/2010, που επιτρέπει στα πανεπιστήμια να απασχολούν, χωρίς ποσοτικούς περιορισμούς, ερευνητές με συμβάσεις ορισμένου χρόνου τριετούς διάρκειας δυνάμενες να παραταθούν για δύο έτη, χωρίς να εξαρτούν τη σύναψη και την παράταση των συμβάσεων από ορισμένο αντικειμενικό λόγο που συνδέεται με προσωρινές ή έκτακτες ανάγκες του πανεπιστημίου που τους απασχολεί, και η οποία προβλέπει ως μοναδικό περιορισμό για τη σύναψη διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου με το ίδιο πρόσωπο, μόνο τη διάρκεια, η οποία δεν πρέπει να υπερβαίνει τα δώδεκα έτη, ακόμη και αν δεν είναι συνεχόμενα;

2)

Αντιτίθεται η ανωτέρω ρήτρα 5 της συμφωνίας πλαισίου, σε συνδυασμό με τις αιτιολογικές σκέψεις 6 και 7 και την ανωτέρω ρήτρα 4 της εν λόγω συμφωνίας, επίσης υπό το πρίσμα της πρακτικής αποτελεσματικότητας αποτελέσματος του δικαίου [της Ευρωπαϊκής Ένωσης], σε εθνική διάταξη, (στην υπό κρίση υπόθεση, το άρθρο 24 και το άρθρο 29, παράγραφος 1, του νόμου 240/2010), η οποία επιτρέπει στα πανεπιστήμια να προσλαμβάνουν αποκλειστικά ερευνητές με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, χωρίς να εξαρτάται η σχετική απόφαση από την ύπαρξη προσωρινών ή έκτακτων αναγκών και χωρίς να τίθενται περιορισμοί επ’ αυτού, μέσω της δυνητικά επ’ αόριστον διαδοχής συμβάσεων ορισμένου χρόνου, για την κάλυψη των τακτικών διδακτικών και ερευνητικών αναγκών των εν λόγω πανεπιστημίων;

3)

Αντιτίθεται η ρήτρα 4 της εν λόγω συμφωνίας πλαισίου σε εθνική διάταξη, όπως αυτή του άρθρου 20, παράγραφος 1, του νομοθετικού διατάγματος 75/2017 (όπως ερμηνεύεται από την ως άνω υπουργική εγκύκλιο 3/2017), η οποία, μολονότι προβλέπει τη δυνατότητα μονιμοποίησης των ορισμένου χρόνου ερευνητών των δημόσιων ερευνητικών φορέων –άλλα μόνο εάν έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον τρία έτη υπηρεσίας κατά την 31η Δεκεμβρίου 2017–, εντούτοις, δεν προβλέπει τη δυνατότητα αυτή για τους πανεπιστημιακούς ερευνητές ορισμένου χρόνου, για τον μόνο λόγο ότι το άρθρο 22, παράγραφος 16, του νομοθετικού διατάγματος 75/2017 έχει υπαγάγει τη σχέση εργασίας τους, καίτοι βάσει νόμου πρόκειται για σύμβαση εξαρτημένης εργασίας, σε «καθεστώς δημοσίου δικαίου», παρά το ότι το άρθρο 22, παράγραφος 9, του νόμου 240/2010 επιβάλλει στους ερευνητές ερευνητικών φορέων και πανεπιστημίων τον ίδιο περιορισμό όσον αφορά τη μέγιστη διάρκεια των σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου που συνάπτονται, υπό τη μορφή των συμβάσεων που διαλαμβάνονται στο άρθρο 24 ή των ερευνητικών υποτροφιών που διαλαμβάνονται στο ίδιο άρθρο 22, με πανεπιστήμια και ερευνητικούς φορείς;

4)

Αντιτίθενται οι αρχές της ισοδυναμίας, της αποτελεσματικότητας και της πρακτικής αποτελεσματικότητας του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσον αφορά την ανωτέρω συμφωνία πλαίσιο, καθώς και η αρχή της μη διάκρισης που περιέχεται στη ρήτρα 4 της εν λόγω συμφωνίας, σε εθνική διάταξη, (άρθρο 24, παράγραφος 3, στοιχείο a, του νόμου 240/2010 και άρθρο 29, παράγραφος 2, στοιχείο d και παράγραφος 4, του νομοθετικού διατάγματος 81/2015) η οποία, παρά το ότι υφίσταται νομοθεσία που εφαρμόζεται σε όλους τους εργαζόμενους του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, η οποία περιλήφθηκε πρόσφατα στο ως άνω διάταγμα 81/2015 και η οποία ορίζει (από το έτος 2018) τη μέγιστη διάρκεια της σχέσης εργασίας ορισμένου χρόνου σε 24 μήνες (συμπεριλαμβανομένων παρατάσεων και ανανεώσεων) και θέτει ως προϋπόθεση για τη σύναψη τέτοιου είδους συμβάσεων εργασίας από τη δημόσια διοίκηση την ύπαρξη «προσωρινών ή έκτακτων αναγκών», επιτρέπει στα πανεπιστήμια να προσλαμβάνουν ερευνητές με συμβάσεις ορισμένου χρόνου τριετούς διάρκειας, δυνάμενες να παραταθούν για δύο έτη, υπό τον όρο θετικής αξιολόγησης των διδακτικών και ερευνητικών δραστηριοτήτων κατά την ίδια τριετία, χωρίς να εξαρτούν τη σύναψη της αρχικής σύμβασης ή την παράτασή της από την ύπαρξη τέτοιων προσωρινών ή έκτακτων αναγκών του πανεπιστημίου, και επιτρέπει επίσης στα πανεπιστήμια, κατά τη λήξη της πενταετούς περιόδου, να συνάπτουν με το ίδιο ή άλλα άτομα μία ακόμη σύμβαση ορισμένου χρόνου παρόμοιου τύπου, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις ίδιες διδακτικές και ερευνητικές ανάγκες που συνδέονται με την προηγούμενη σύμβαση;

5)

Αντιτίθεται η ρήτρα 5 της ανωτέρω συμφωνίας πλαισίου, επίσης υπό το πρίσμα των αρχών της αποτελεσματικότητας και της ισοδυναμίας και της ανωτέρω ρήτρας 4, σε εθνική διάταξη (άρθρο 29, παράγραφος 2, στοιχείο d, και παράγραφος 4 του νομοθετικού διατάγματος 81/2015 καθώς και άρθρο 36, παράγραφοι 2 και 5, του νομοθετικού διατάγματος 165/2001) η οποία απαγορεύει στους πανεπιστημιακούς ερευνητές που έχουν προσληφθεί με συμβάσεις ορισμένου χρόνου τριετούς διάρκειας δυνάμενες να παραταθούν για δύο έτη (κατά το ανωτέρω άρθρο 24, παράγραφος 3, στοιχείο a, του νόμου 240/2010), να συνάψουν στη συνέχεια σύμβαση αορίστου χρόνου, δεδομένου ότι, στην ιταλική έννομη τάξη, δεν υφίσταται έτερο αποτελεσματικό μέτρο για την πρόληψη ή την κύρωση της καταχρηστικής σύναψης διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου εκ μέρους των πανεπιστημίων;

α)

Πρέπει η ρήτρα 4 της συμφωνίας-πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, που συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999, και περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Ιουνίου 1999 (1), να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι επιβάλλει ο χρόνος προϋπηρεσίας που συμπλήρωσαν εργαζόμενοι στο πλαίσιο συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου σε Αρχή, με καθήκοντα όμοια προς εκείνα που ασκεί μόνιμος υπάλληλος που υπηρετεί στη σχετική βαθμίδα της ίδιας Αρχής, να προσμετράται για τον προσδιορισμό της προϋπηρεσίας τους, ακόμη και στην περίπτωση κατά την οποία η μετέπειτα μονιμοποίηση πραγματοποιείται μέσω δημόσιου διαγωνισμού, που συνεπάγεται την ύπαρξη ιδιαιτεροτήτων της διαδικασίας διαγωνισμού η οποία οδηγεί, όπως προεκτέθηκε, στην ολοσχερή ανανέωση της σχέσης εργασίας και στη δημιουργία, με διακοπή την οποία αποδέχεται ο συμμετέχων στη διαδικασία διαγωνισμού, μιας νέας σχέσης που χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη επίσημης απόφασης μονιμοποίησης και από ειδικές υποχρεώσεις και ιδιαίτερα αυξημένη σταθερότητα;

β)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο ερώτημα υπό α' ανωτέρω: πρέπει να αναγνωρίζεται το σύνολο της προϋπηρεσίας ή υπάρχει αντικειμενικός λόγος που δικαιολογεί τη διαφοροποίηση των κριτηρίων αναγνώρισης όσον αφορά το σύνολο της προϋπηρεσίας λόγω των ως άνω εκτιθέμενων ιδιαιτεροτήτων;

γ)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης στο ερώτημα υπό β' ανωτέρω: με βάση ποια κριτήρια πρέπει να υπολογίζεται η δυνάμενη να αναγνωρισθεί προϋπηρεσία, προκειμένου να μην επιφέρει δυσμενή διάκριση;

1)

Στο πλαίσιο διαδικασίας που αφορά μη ήσσονος σημασίας τροποποίηση των προδιαγραφών, αρκεί να υφίσταται οιαδήποτε ενεστώσα ή ενδεχόμενη αλλά όχι εντελώς απίθανη οικονομική επίπτωση εις βάρος φυσικού ή νομικού προσώπου για να θεμελιωθεί έννομο συμφέρον, κατά την έννοια του άρθρου 53, παράγραφος 2, πρώτο εδάφιο, σε συνδυασμό με το άρθρο 49, παράγραφος 3, πρώτο εδάφιο, και παράγραφος 4, δεύτερο εδάφιο, του κανονισμού (ΕΕ) 1151/2012 (1), το οποίο απαιτείται για την υποβολή ένστασης κατά της αίτησης τροποποίησης ή ενδίκου μέσου κατά της ευνοϊκής απόφασης που δέχεται την αίτηση αυτή;

2)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης στο πρώτο ερώτημα:

Στο πλαίσιο διαδικασίας που αφορά μη ήσσονος σημασίας τροποποίηση των προδιαγραφών, έχουν έννομο συμφέρον, κατά την έννοια του άρθρου 53, παράγραφος 2, πρώτο εδάφιο, σε συνδυασμό με το άρθρο 49, παράγραφος 3, πρώτο εδάφιο, και παράγραφος 4, δεύτερο εδάφιο, του κανονισμού 1151/2012, (μόνον) οι επιχειρήσεις που παράγουν προϊόντα ή τρόφιμα παρεμφερή με τα παραγόμενα από επιχειρήσεις για τις οποίες έχει καταχωρισθεί προστατευόμενη γεωγραφική ένδειξη;

3)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης στο δεύτερο ερώτημα:

1)

Μπορεί το άρθρο 13, παράγραφοι 2 και 6, της οδηγίας 2012/34/ΕΕ (1) (άρθρο 15, παράγραφοι 5 και 6, του κανονισμού 2017/2177 (2)) να εφαρμοσθεί κατά τρόπο ώστε ο ρυθμιστικός φορέας να μπορεί να επιβάλει στον ιδιοκτήτη υποδομής, ο οποίος δεν είναι ο φορέας εκμετάλλευσης της εγκατάστασης εξυπηρέτησης, την υποχρέωση να διασφαλίζει την πρόσβαση στις υπηρεσίες;

2)

Έχει το άρθρο 13, παράγραφος 6, της οδηγίας 2012/34 (άρθρο 15, παράγραφοι 5 και 6, του κανονισμού 2017/2177) την έννοια ότι επιτρέπει στον ιδιοκτήτη κτιρίου να λύσει τη μίσθωση και να μετατρέψει εγκατάσταση για την παροχή υπηρεσιών;

3)

Έχει το άρθρο 13, παράγραφος 6, της οδηγίας 2012/34 (άρθρο 15, παράγραφοι 5 και 6, του κανονισμού 2017/2177) την έννοια ότι ο ρυθμιστικός φορέας υποχρεούται να εξακριβώσει μόνον αν ο φορέας εκμετάλλευσης της εγκατάστασης για την παροχή υπηρεσιών (εν προκειμένω ο ιδιοκτήτης της εν λόγω εγκατάστασης) αποφάσισε όντως να τη μετατρέψει;

1)

Συνιστά αποτελεσματική προσφυγή δυνάμει του άρθρου 27 του κανονισμού Δουβλίνο ΙΙΙ (1) ένδικο βοήθημα του εθνικού δικαίου που διαθέτει ο αιτών άσυλο ο οποίος καλείται να υποβάλει προς εξέταση την αίτησή του διεθνούς προστασίας σε άλλο κράτος μέλος, η οποία δεν παράγει κανένα ανασταλτικό αποτέλεσμα και μπορεί να έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα μόνο σε περίπτωση στερήσεως της ελευθερίας του ενόψει επικείμενης μεταφοράς;

2)

Έχει η αποτελεσματική προσφυγή που προβλέπεται στο άρθρο 27 του κανονισμού Δουβλίνο ΙΙΙ την έννοια ότι απαγορεύει μόνο την εφαρμογή μέτρου υποχρεωτικής μεταφοράς για όσο χρονικό διάστημα εκκρεμεί η εξέταση της προσφυγής κατά της εν λόγω αποφάσεως μεταφοράς ή ότι απαγορεύει οποιοδήποτε προπαρασκευαστικό της απομακρύνσεως μέτρο, όπως η μετακίνηση σε κέντρο που διασφαλίζει την εφαρμογή της διαδικασίας επιστροφής των αιτούντων άσυλο που έχουν κληθεί να υποβάλουν προς εξέταση την αίτηση ασύλου σε άλλο κράτος μέλος;

1)

Συνιστά αποτελεσματική προσφυγή δυνάμει του άρθρου 27 του κανονισμού Δουβλίνο ΙΙΙ (1) ένδικο βοήθημα του εθνικού δικαίου που διαθέτει ο αιτών άσυλο ο οποίος καλείται να υποβάλει προς εξέταση την αίτησή του διεθνούς προστασίας σε άλλο κράτος μέλος, η οποία δεν παράγει κανένα ανασταλτικό αποτέλεσμα και μπορεί να έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα μόνο σε περίπτωση στερήσεως της ελευθερίας του ενόψει επικείμενης μεταφοράς;

2)

Έχει η αποτελεσματική προσφυγή που προβλέπεται στο άρθρο 27 του κανονισμού Δουβλίνο ΙΙΙ την έννοια ότι απαγορεύει μόνο την εφαρμογή μέτρου υποχρεωτικής μεταφοράς για όσο χρονικό διάστημα εκκρεμεί η εξέταση της προσφυγής κατά της εν λόγω αποφάσεως μεταφοράς ή ότι απαγορεύει οποιοδήποτε προπαρασκευαστικό της απομακρύνσεως μέτρο, όπως η μετακίνηση σε κέντρο που διασφαλίζει την εφαρμογή της διαδικασίας επιστροφής των αιτούντων άσυλο που έχουν κληθεί να υποβάλουν προς εξέταση την αίτηση ασύλου σε άλλο κράτος μέλος;

1)

Συνιστά αποτελεσματική προσφυγή δυνάμει του άρθρου 27 του κανονισμού Δουβλίνο ΙΙΙ (1) ένδικο βοήθημα του εθνικού δικαίου που διαθέτει ο αιτών άσυλο ο οποίος καλείται να υποβάλει προς εξέταση την αίτησή του διεθνούς προστασίας σε άλλο κράτος μέλος, η οποία δεν παράγει κανένα ανασταλτικό αποτέλεσμα και μπορεί να έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα μόνο σε περίπτωση στερήσεως της ελευθερίας του ενόψει επικείμενης μεταφοράς;

2)

Έχει η αποτελεσματική προσφυγή που προβλέπεται στο άρθρο 27 του κανονισμού Δουβλίνο ΙΙΙ την έννοια ότι απαγορεύει μόνο την εφαρμογή μέτρου υποχρεωτικής μεταφοράς για όσο χρονικό διάστημα εκκρεμεί η εξέταση της προσφυγής κατά της εν λόγω αποφάσεως μεταφοράς ή ότι απαγορεύει οποιοδήποτε προπαρασκευαστικό της απομακρύνσεως μέτρο, όπως η μετακίνηση σε κέντρο που διασφαλίζει την εφαρμογή της διαδικασίας επιστροφής των αιτούντων άσυλο που έχουν κληθεί να υποβάλουν προς εξέταση την αίτηση ασύλου σε άλλο κράτος μέλος;

1.

Έχει ο κανόνας 3, στοιχείο α', των Γενικών κανόνων για την ερμηνεία της [συνδυασμένης ονοματολογίας] του εκτελεστικού κανονισμού (EΕ) 2015/1754 (1) την έννοια ότι, για την κατάταξη προϊόντων όπως αυτά που αφορά η διαφορά της κύριας δίκης, τα οποία αποτελούνται από διαφορετικά υλικά, η «περισσότερο εξειδικευμένη κλάση» είναι πάντοτε η κλάση στην οποία υπάγεται το κατά τον όγκο (μέγεθος) κυρίαρχο υλικό, ή μήπως η ερμηνεία αυτή είναι δυνατή μόνον εάν η ίδια η κλάση προβλέπει τον όγκο (το μέγεθος) ως το κριτήριο το οποίο χαρακτηρίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια το εμπόρευμα και το περιγράφει σαφέστερα και πληρέστερα;

2.

Ανάλογα με την απάντηση στο πρώτο ερώτημα και στο πλαίσιο των επεξηγηματικών σημειώσεων του [εναρμονισμένου συστήματος] για τις κλάσεις 4410 και 4419: Έχει ο εκτελεστικός κανονισμός (EΕ) 2015/1754 την έννοια ότι η κλάση 4419 δεν περιλαμβάνει κανένα προϊόν από πλάκες-διαφράγματα από μικρά τεμάχια (ίνες), στα οποία το βάρος του συνδετικού υλικού (θερμοσκληρυνόμενη ρητίνη) υπερβαίνει το 15 % του βάρους της πλάκας;

3.

Έχει ο εκτελεστικός κανονισμός (EΕ) 2015/1754 την έννοια ότι εμπορεύματα όπως αυτά που αφορά η κύρια δίκη, δηλαδή κύπελα ζέσεως τα οποία παρασκευάζονται από σύνθετο υλικό με ποσοστό 72,33 % σε φυτικές ίνες από λιγνοκυτταρίνη και ποσοστό 25,2 % σε συνδετικό (ρητίνη μελαμίνης) πρέπει να καταταγούν στη διάκριση 3924 10 00 του παραρτήματος I;

—

Να κριθή υπό του Δικαστηρίου η από 31ης Ιουλίου 2019, προσφυγή των, άνευ αναπομπής της προς το εκδόν την αναιρεσιβαλλομένην διάταξην Γενικόν Δικαστήριον.

—

Να αναιρεθή η διάταξη υπ’ αριθμό πρωτοκόλλου 923557 της 11ης Δεκεμβρίου 2019 του 9ου τμήματος του Γενικού Δικαστηρίου της Ενώσεως επί της άνω προσφυγής των επί τω τέλει όπως γίνη καθ’ ολοκληρίαν δεκτή υπό του Δικαστηρίου.

—

Να ακυρωθή ο ανωτέρω κανονισμός (ΕΕ) 2019/1157 (1) της 20ης Ιουνίου 2019.

—

Να καταδικασθούν οι αντίδικοί των εις την εν γένει δικαστικήν των δαπάνην.

1.

Πρώτος ισχυρισμός/ λόγος αναιρέσεως , διά του οποίου προβάλλεται ότι η αναιρεσιβαλλομένη διάταξις απορρίψασα ως απαράδεκτον την προσφυγήν των και κρίνασα πρωτίστως ότι: «(…) ο προσβαλλόμενος κανονισμός δεν θίγει εκείνους από τους προσφεύγοντες που είναι φυσικά πρόσωπα λόγω ορισμένων ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών τους ή λόγω μια πραγματικής κατάστασης που τους διακρίνει από οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο, άλλα λόγω των πεποιθήσεών τους, τις οποίες συμμερίζεται ή θα μπορούσε να συμμερίζεται απροσδιόριστος αριθμός προσώπων. Κατά συνέπεια, ο προσβαλλόμενος κανονισμός δεν αφορά ατομικά τους εν λόγω προσφεύγοντες υπό την έννοια του άρθρου 263 τέταρτο εδάφιο ΣΛΕΕ», παρέβη τα άρθρα 263, εδάφιον τέταρτον ΣΛΕΕ, 19 του Οργανισμού του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, την αρχή της αναλογικότητος, το προοίμιον ως και τα άρθρα 47 και 52 παρ. 1 του Χάρτου Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (2000/C 364/01), 5 παρ. 1 και 4 της Συνθήκης Ευρωπαϊκής Ενώσεως (αυτοτελώς και εν συνδυασμώ προς το πρωτόκολλον υπ’ αριθμόν 2 εν σχέσει προς την εφαρμογήν της αρχής της αναλογικότητος), ως και την συναφή Νομολογίαν. Τούτο, διότι διά της προσφυγής των οι αναιρεσείοντες παραπονούνται ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός θίγει ανθρώπινα δικαιώματά των, μεταξύ των οποίων και θεμελιώδη τοιάυτα, προβλεπόμενα εις τον Χάρτην Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, (ανθρωπίνην αξιοπρέπειαν, θρησκευτικήν συνείδησιν, δικαιώματα αντιρρήσεων διά λόγους θρησκευτικής συνειδήσεως, προσωπικήν ζωήν και ελευθερίαν, δεδομένα προσωπικού χαρακτήρος, δικαίωμα ρητής συγκαταθέσεως προ πάσης επεξεργασίας των), ώστε ο κανονισμός τους αφορά αμέσως και ατομικώς και, λόγω της φύσεως ακριβώς των θιγέντων δικαιωμάτων ως θεμελιωδών ανθρωπίνων , αυτοί μεν εδικαιούντο να ασκήσουν ακυρωτικήν προσφυγήν ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου κατ’ άρθρον 263 εδάφιον τέταρτον ΣΛΕΕ, των δε Δικαστηρίων της Ενώσεως αμέσως υποχρεούμενων να ελέγχουν επί ακυρότητι τους κανονισμούς εν περιπτώσει προσβολής των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

2.

Δεύτερος ισχυρισμός/ λόγος αναιρέσεως , διά του οποίου προβάλλεται ότι το εκδόν την αναιρεσιβαλλομένην διάταξιν Γενικόν Δικαστήριον κρίναν απαράδεκτον την ενώπιόν του παράστασιν του έκτου προσφυγόντος και αναιρεσείοντος δικηγόρου Χρήστου Παπασωτηρίου και δη επί τω λόγω ότι «ο (…) έκτος προσφεύγων δεν προσέφυγε στις υπηρεσίες τρίτου δικηγόρου για την εκπροσώπησή του , αλλά ενήργησε ιδίω ονόματι, υπογράφοντος ο ίδιος το δικόγραφο της προσφυγής και επικαλούμενος της ιδιότητά του ως δικηγόρου, με βάση το αποδεικτικό νομιμοποίησης το άρθρου 51 παράγραφος 2 του κανονισμού διαδικασίας. (…)» υπέπεσε εις εσφαλμένην, contra legem, ερμηνεία της διατάξεως του άρθρου 19 του Οργανισμού του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και εις παράβασιν του άρθρου 47 ΧΘΔΕΕ και της αρχής της αναλογικότητος, ως και των συναφών περί αυτήν διατάξεων της ενωσιακής Νομοθεσίας, που την κατοχυρούν.

1)

Αντιβαίνει στο άρθρο 50 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ερμηνευόμενο υπό το πρίσμα του άρθρου 4 του πρωτοκόλλου αριθ. 7 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών και της σχετικής νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η σώρευση ποινικών διώξεων και διοικητικών διαδικασιών ποινικού χαρακτήρα, οι οποίες έχουν ως αντικείμενο τα ίδια πραγματικά περιστατικά (τηλεφωνική αναζήτηση και προσέγγιση πελατών), τα οποία διώκονται υπό δύο διαφορετικούς νομικούς χαρακτηρισμούς;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης, η οποία συνεπάγεται ότι δύναται να κινηθεί μία και μόνο διαδικασία δίωξης για τα ίδια πραγματικά περιστατικά, μήπως το άρθρο 49 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο οποίο κατοχυρώνονται οι αρχές της νομιμότητας και της αναλογικότητας των εγκλημάτων και των ποινών, ερμηνευόμενο υπό το πρίσμα των δικαιωμάτων και των ελευθεριών που κατοχυρώνονται στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών και της σχετικής νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, απαιτεί να καθορίζονται εκ των προτέρων οι προϋποθέσεις και τα κριτήρια άσκησης δίωξης με μία και μόνο διαδικασία, λαμβανομένης υπόψη ιδίως της σοβαρότητας της παράβασης;

3)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης, η οποία συνεπάγεται τη δυνατότητα σώρευσης διώξεων, μήπως κατά το άρθρο 49 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο οποίο κατοχυρώνονται οι αρχές της νομιμότητας και της αναλογικότητας των εγκλημάτων και των ποινών, ερμηνευόμενο υπό το πρίσμα των δικαιωμάτων και των ελευθεριών που κατοχυρώνονται στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών και της σχετικής νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, απαιτείται να περιορίζεται η εν λόγω σώρευση ποινικών και διοικητικών διώξεων ποινικού χαρακτήρα για τα ίδια πραγματικά περιστατικά (τηλεφωνική αναζήτηση και προσέγγιση πελατών) μόνον στις σοβαρότερες περιπτώσεις, και, εν τοιαύτη περιπτώσει, να καθορίζονται εκ των προτέρων τα κριτήρια σοβαρότητας της παράβασης;

—

η ίδια εθνική νομοθεσία, εν προκειμένω η βελγική, δεν επιβάλλει στους εργοδότες την υποχρέωση να εφαρμόζουν ένα αξιόπιστο σύστημα μετρήσεως του ημερήσιου χρόνου εργασίας κάθε εργαζομένου·

—

και ο εργοδότης δεν έχει θέσει σε εφαρμογή με δική του πρωτοβουλία ένα τέτοιο σύστημα·

—

με αποτέλεσμα να καθίσταται αδύνατο για τον εργαζόμενο να αποδείξει την υπέρβαση του ωραρίου;

1)

Έχει η αρχή ne bis in idem, όπως αυτή κατοχυρώνεται στο άρθρο 50 του Χάρτη, την έννοια ότι δεν παρακωλύει την αρμόδια διοικητική αρχή κράτους μέλους να επιβάλει πρόστιμο για παράβαση του ευρωπαϊκού δικαίου ανταγωνισμού, σε περίπτωση όπως η υπό κρίση, κατά την οποία το ίδιο νομικό πρόσωπο έχει ήδη αμετακλήτως απαλλαγεί από την καταβολή διοικητικού προστίμου το οποίο του επιβλήθηκε από τον εθνικό ρυθμιστικό φορέα της αγοράς των ταχυδρομείων, για προβαλλόμενη παράβαση της νομοθεσίας περί ταχυδρομείων, όσον αφορά τα ίδια ή παρόμοια πραγματικά περιστατικά, κατά το μέτρο που το κριτήριο της ταυτότητας του προστατευόμενου εννόμου συμφέροντος δεν πληρούται, καθόσον η υπό κρίση υπόθεση αφορά δύο διαφορετικές παραβάσεις που προβλέπονται από δύο διαφορετικές νομοθεσίες εμπίπτουσες σε δύο χωριστούς τομείς του δικαίου;

2)

Έχει η αρχή ne bis in idem, όπως αυτή κατοχυρώνεται στο άρθρο 50 του Χάρτη, την έννοια ότι δεν παρακωλύει την αρμόδια διοικητική αρχή ενός κράτους μέλους να επιβάλει πρόστιμο για παράβαση του ευρωπαϊκού δικαίου ανταγωνισμού, σε μια περίπτωση όπως η υπό κρίση, κατά την οποία το ίδιο νομικό πρόσωπο έχει ήδη αμετακλήτως απαλλαγεί από την καταβολή διοικητικού προστίμου το οποίο του επιβλήθηκε από τον εθνικό ρυθμιστικό φορέα της αγοράς των ταχυδρομείων για προβαλλόμενη παράβαση της νομοθεσίας περί ταχυδρομείων, όσον αφορά τα ίδια ή παρόμοια πραγματικά περιστατικά, για τον λόγο ότι ένας περιορισμός της αρχής ne bis in idem δικαιολογείται από το γεγονός ότι η νομοθεσία στον τομέα του ανταγωνισμού επιδιώκει ένα συμπληρωματικό σκοπό γενικού συμφέροντος, ήτοι τη διαφύλαξη και διατήρηση ενός συστήματος ανταγωνισμού χωρίς στρεβλώσεις εντός της εσωτερικής αγοράς, και δεν υπερβαίνει το κατάλληλο και αναγκαίο μέτρο για την επίτευξη του θεμιτώς επιδιωκόμενου από τη νομοθεσία αυτή σκοπού και/ή προκειμένου να προστατεύσει το δικαίωμα στο επιχειρείν ή την επιχειρηματική ελευθερία των άλλων επιχειρηματικών φορέων, βάσει του άρθρου 16 του Χάρτη;

—

να αναγνωρίσει ότι τα θεσμικά όργανα της Ένωσης παρέβησαν κατάφωρα τις υποχρεώσεις τους και τον ζημίωσαν, διότι

—

να υποχρεώσει την εναγομένη να του καταβάλει το ποσό των 4 800 000 ευρώ προς αποκατάσταση της προαναφερθείσας ζημίας εντός τριών ημερών από την τελεσιδικία της αποφάσεως·

—

να καταδικάσει την εναγομένη στα δικαστικά έξοδα.

1.

Πρώτον, υποστηρίζει ότι υφίσταται ζημία λόγω εξωσυμβατικής ευθύνης της Ένωσης κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 340, δεύτερο εδάφιο, της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ).

Ο ενάγων ισχυρίζεται ότι λόγω της δημόσιας ενίσχυσης που χορηγήθηκε στους ανταγωνιστές του κατά παράβαση των διατάξεων της Συνθήκης ΛΕΕ, η εταιρία του υπέστη, σε επίπεδο ανταγωνισμού, ζημία η οποία είχε ως συνέπεια, σε πρώτο στάδιο, την πτώση του ετήσιου κύκλου εργασιών της εταιρίας του και τη μείωση του ετήσιου εισοδήματός του κατά πολλά εκατομμύρια τσεχικές κορώνες. Η δημόσια ενίσχυση συνέχισε να χορηγείται επί πολλά έτη και η οικονομική κατάσταση της εταιρίας του παρέμεινε, εξ αυτού του λόγου, προβληματική, με αποτέλεσμα τα αρμόδια δικαστήρια της Τσεχικής Δημοκρατίας να κηρύξουν τελικώς την εταιρία σε πτώχευση.

Σε περίπτωση που ο κανονισμός (ΕΚ) 800/2008 της 6ης Αυγούστου 2008 (γενικός κανονισμός απαλλαγής κατά κατηγορία) κριθεί νόμιμος, η ενίσχυση η οποία τέθηκε σε εφαρμογή με τρόπο επιλεκτικό και μεροληπτικό στο πλαίσιο του ΕΠΕΚ προξένησε στον ενάγοντα ιδιαίτερη και δυσανάλογη ζημία η οποία υπερέβαινε εντελώς τα όρια των οικονομικών κινδύνων που ήταν εγγενείς στην εμπορική δραστηριότητα της εταιρίας του ενάγοντος.

2.

Δεύτερον, υποστηρίζει ότι η Επιτροπή εξέδωσε τον κανονισμό (ΕΚ) 800/2008 της 6ης Αυγούστου 2008 (γενικό κανονισμό απαλλαγής κατά κατηγορία) υπό μορφή η οποία δεν διασφαλίζει την τήρηση του άρθρου 107 ΣΛΕΕ.

Βάσει του άρθρου 109 ΣΛΕΕ, το Συμβούλιο έχει την εξουσία να ορίζει με κανονισμό σε ποιους τομείς δεν εφαρμόζεται η κανονική διαδικασία στο πλαίσιο της οποίας η Επιτροπή εξετάζει τα σχέδια κρατικών ενισχύσεων και ελέγχει κατά πόσον συνάδουν με το άρθρο 107 ΣΛΕΕ. Το Συμβούλιο θέσπισε τον κανονισμό 659/1999, με τον οποίο εξουσιοδότησε (δυνάμει του άρθρου 108, παράγραφος 4, ΣΛΕΕ) την Επιτροπή να εκδώσει κανονισμό για να ορίσει τις προϋποθέσεις «ad hoc» χορήγησης κρατικών ενισχύσεων εκτός του κανονικού συστήματος έγκρισης. Η Επιτροπή εξέδωσε αρχικώς τον κανονισμό 70/2001, και εν συνεχεία τους κανονισμούς 800/2008 και 651/2014 (γενικούς κανονισμούς απαλλαγής κατά κατηγορία).

Ούτε το Συμβούλιο ούτε η Επιτροπή επιτρεπόταν, με τους αντίστοιχους κανονισμούς, να υπερβούν τα όρια που προβλέπει το άρθρο 107 ΣΛΕΕ, δεδομένου ότι ο ρόλος τους είναι να ορίζουν τις προϋποθέσεις χορήγησης των κρατικών ενισχύσεων με τέτοιον τρόπο ώστε τα κράτη μέλη τα οποία θέτουν σε εφαρμογή κρατικές ενισχύσεις στους τομείς που «απαλλάσσονται» να μην μπορούν να θέσουν σε εφαρμογή κρατική ενίσχυση αντίθετη προς την αρχή του ανόθευτου ανταγωνισμού, έστω και αν δεν υπόκειται στην κανονική διαδικασία ενώπιον της Επιτροπής. Γι’ αυτό τον λόγο η Επιτροπή εξακολουθεί να εποπτεύει (όπως προβλέπει και διασφαλίζει η Συνθήκη ΛΕΕ) τα καθεστώτα ενισχύσεων, ακόμη και στους τομείς που απαλλάσσονται, γι’ αυτό τον λόγο υπάρχει (τουλάχιστον θεωρητικά) η διαδικασία ανάκτησης των παράνομων ενισχύσεων και γι’ αυτό τον λόγο η Ένωση αυτοπροσδιορίζεται ακόμη ως οικονομία της αγοράς, δηλαδή οικονομία η οποία παράγει αγαθά και υπηρεσίες που οι πελάτες προμηθεύονται ιδία βουλήσει και προσβλέποντας στη βελτιστοποίηση της σχέσης προϊόντος/κόστους, και όχι απλώς τα αγαθά και τις υπηρεσίες που υπαγορεύονται από την πολιτική και τη διοικητική εξουσία.

3.

Τρίτον, υποστηρίζει ότι, με την απόφαση της 3ης Δεκεμβρίου 2007, η Επιτροπή ενέκρινε το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα (ΕΠΕΚ) κατά παράβαση των διατάξεων των Συνθηκών και του Χάρτη και δεν δημοσίευσε την εν λόγω απόφαση.

Η Επιτροπή είναι το μοναδικό θεσμικό όργανο της Ένωσης που είναι αρμόδιο να ελέγχει αν οι κρατικές ενισχύσεις τίθενται σε εφαρμογή σύμφωνα με τα όσα ορίζει το άρθρο 107 ΣΛΕΕ.

Όσον αφορά το επιχειρησιακό πρόγραμμα το οποίο εγκρίθηκε, η Επιτροπή δεν διερεύνησε αν και γιατί υπήρχε έλλειψη στην αγορά, πράγμα που αποτελεί προϋπόθεση για τη χορήγηση κρατικής ενισχύσεως. Ούτε ζήτησε από την Τσεχική Δημοκρατία ανάλυση κόστους-οφέλους (cots-benefit analysis, CBA), αντικειμενικούς δείκτες, εκτίμηση των επιπτώσεων στον ανταγωνισμό ή άλλα στοιχεία από τα οποία, κατά τον ενάγοντα, εξαρτάται η χορήγηση κρατικής ενίσχυσης. Ως εκ τούτου, η απόφαση της Επιτροπής ήταν παράνομη και αντέβαινε στην αποστολή της.

4.

Τέταρτον, υποστηρίζει ότι ο ίδιος όχλησε την Επιτροπή με διάφορους τρόπους, υποβάλλοντας, μεταξύ άλλων, μια λεπτομερή ανάλυση από την οποία προκύπτει ο παράνομος χαρακτήρας της ενίσχυσης που τέθηκε σε εφαρμογή βάσει του ΕΠΕΚ, ενώ ισχυρίζεται επίσης ότι Επιτροπή δεν ενήργησε σύμφωνα τον κανονισμό (ΕΚ) 659/1999 του Συμβουλίου ούτε τήρησε την αρχή της χρηστής διοίκησης, σύμφωνα με το κατοχυρωμένο στον Χάρτη δικαίωμα του ενάγοντος. Χωρίς να λάβει μέτρα ελέγχου ή να ζητήσει άλλα δικαιολογητικά, η Επιτροπή αρνήθηκε να απαντήσει στις οχλήσεις του ενάγοντος δηλώνοντας ότι, εκ πρώτης όψεως, δεν υπήρχαν σφάλματα στην υλοποίηση του προγράμματος στήριξης ΕΠΕΚ.

5.

Πέμπτον, υποστηρίζει ότι συντρέχει περίπτωση αρνησιδικίας εκ μέρους του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ) λόγω της αυστηρώς φορμαλιστικής προσέγγισης την οποία ακολούθησε.

Ο ενάγων άσκησε ενώπιον του ΔΕΕ προσφυγή με αίτημα την ακύρωση των τριών κανονισμών απαλλαγής κατά κατηγορία, επικαλούμενος ότι ήταν αντίθετοι προς τις Συνθήκες και προς τον Χάρτη. Το ΔΕΕ απέρριψε την προσφυγή ακυρώσεως ως προδήλως απαράδεκτη. Ο λόγος απόρριψης ήταν η παρέλευση της δίμηνης προθεσμίας του άρθρου 263 ΣΛΕΕ. Το ΔΕΕ αρνήθηκε να εξετάσει την υπόθεση επί της ουσίας και εφάρμοσε εντελώς τυπολατρικά ό,τι ισχύει για την προθεσμία άσκησης προσφυγής. Ο ενάγων ισχυρίστηκε ότι η δυσλειτουργία του ελεγκτικού μηχανισμού την οποία προσήψε στην Επιτροπή αποκαλύφθηκε ακριβώς λόγω της απάντησης της Επιτροπής στην καταγγελία του. Στο δικόγραφό του, ο ενάγων υποστήριξε ότι η προθεσμία άρχισε να τρέχει όταν ακριβώς η Επιτροπή τού απάντησε και αρνήθηκε να δώσει συνέχεια στις οχλήσεις και να εξετάσει λεπτομερέστερα την καταγγελία του ενάγοντος.

—

να ακυρώσει την εκτελεστική απόφαση (ΕΕ) 2019/1973 της Επιτροπής, της 27ης Νοεμβρίου 2019, για τη μη έγκριση του ζεόλιθου αργυρού-χαλκού ως υπάρχουσας δραστικής ουσίας για χρήση σε βιοκτόνα των τύπων προϊόντων 2 και 7 (1),

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

1.

2.

3.

4.

—

να ακυρώσει την απόφαση του γενικού διευθυντή απασχόλησης, κοινωνικών υποθέσεων και ένταξης που περιλαμβάνεται στο από 2 Ιουλίου μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του αρμόδιου στελέχους διοίκησης ανθρωπίνου δυναμικού, με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα του Ευρωπαϊκού Κέντρου για την Ανάπτυξη της Επαγγελματικής Κατάρτισης (Cedefop) με αντικείμενο την ανανέωση για τρίτη φορά της απόσπασης του προσφεύγοντος·

—

να ακυρώσει την από 23 Ιανουαρίου 2020 απόφαση της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής, με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα που υπέβαλε ο προσφεύγων με βάση το άρθρο 90, παράγραφος 2, του Κανονισμού Υπηρεσιακής Κατάστασης των Υπαλλήλων (στο εξής: ΚΥΚ)·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως υποστηρίζεται ότι η προ της ασκήσεως της προσφυγής διαδικασία δεν διεξήχθη νομοτύπως, με αποτέλεσμα η αρμόδια για τους διορισμούς αρχή να μην προβεί σε προσήκουσα επανεξέταση της προσβαλλόμενης απόφασης της 2ας Ιουλίου 2019.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παράβαση των ουσιαστικών και διαδικαστικών προϋποθέσεων του άρθρου 38 του ΚΥΚ.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παραβίαση της γενικής αρχής του καθήκοντος αρωγής που αποτελεί μέρος του δικαιώματος χρηστής διοίκησης, λόγω μη συνεκτίμησης όλων των πραγματικών περιστατικών της υπόθεσης και λόγω έλλειψης αιτιολογίας.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται προσβολή του δικαιώματος προστασίας της οικογενειακής ζωής, όπως κατοχυρώνεται με το άρθρο 33 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

—

κατά το άρθρο 263 ΣΛΕΕ:

—

επικουρικώς, κατά το άρθρο 272 ΣΛΕΕ:

1.

Με τον πρώτο λόγο ο οποίος στηρίζεται στο άρθρο 263 ΣΛΕΕ προβάλλεται ότι ο καθού υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο και εφήρμοσε εσφαλμένα τα κριτήρια επιλεξιμότητας για τον μηχανισμό σχετικά με τις ΜΜΕ που καθιερώνει ο κανονισμός 1290/2013 (1).

2.

Με τον δεύτερο λόγο ο οποίος στηρίζεται στο άρθρο 263 ΣΛΕΕ προβάλλεται ότι ο καθού υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο, καθόσον η προσβαλλόμενη απόφαση αντιβαίνει στην αρχή της ίσης μεταχειρίσεως.

3.

Με τον τρίτο λόγο ο οποίος στηρίζεται στο άρθρο 263 ΣΛΕΕ προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει τις αρχές της ασφάλειας δικαίου και της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης.

4.

Με τον μόνο λόγο ο οποίος στηρίζεται στο άρθρο 272 ΣΛΕΕ προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση έχει ως αποτέλεσμα, ιδίως λόγω της ως άνω προσδιορισθείσας πλάνης κατά την ερμηνεία του εφαρμοστέου δικαίου και λόγω πρακτικής ενέχουσας διακρίσεις, και την εσφαλμένη ερμηνεία και παράβαση των συμβατικών υποχρεώσεων που υπέχει ο καθού έναντι της προσφεύγουσας.

—

να ακυρώσει την από 18 Δεκεμβρίου 2019 απόφαση που εξέδωσε η Επιτροπή σύμφωνα με το άρθρο 4 των κανόνων εφαρμογής του κανονισμού (ΕΚ) 1049/2001 (1), απορρίπτοντας την από 13 Νοεμβρίου 2019 επιβεβαιωτική αίτηση της προσφεύγουσας, βάσει του κανονισμού αυτού, για τη χορήγηση πρόσβασης σε έγγραφα·

—

να υποχρεώσει την Επιτροπή να χορηγήσει στην προσφεύγουσα πρόσβαση στις μη εμπιστευτικές μορφές του εγγράφου καταλόγου των δικαιούχων φορολογικών αποφάσεων προέγκρισης ο οποίος υποβλήθηκε από το Λουξεμβούργο στις 22 Δεκεμβρίου 2014 σε απάντηση του από 19 Ιουνίου 2013 εγγράφου της Επιτροπής και μνημονεύεται στο σημείο 4 της από 7 Μαρτίου 2019 απόφασης της Επιτροπής περί κινήσεως επίσημης διαδικασίας εξετάσεως στην υπόθεση κρατικής ενίσχυσης SA.50400 (2019/NN-2) — Λουξεμβούργο — Πιθανή κρατική ενίσχυση, και των φορολογικών αποφάσεων προέγκρισης που έχουν εκδοθεί από τη λουξεμβουργιανή φορολογική Διοίκηση και μνημονεύονται από την Επιτροπή στα σημεία 4 και 7 της εν λόγω από 7 Μαρτίου 2019 απόφασης της Επιτροπής·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο επειδή εκτίμησε ότι το κατά τη νομολογία γενικό τεκμήριο μη γνωστοποίησης ισχύει και ως προς την αίτηση της προσφεύγουσας για τη χορήγηση πρόσβασης στα ζητηθέντα έγγραφα.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι, ακόμη και αν υποτεθεί ότι το τεκμήριο μη γνωστοποίησης ισχύει στην παρούσα περίπτωση (quod non), το γεγονός ότι δεν θίγεται κανένα από τα συμφέροντα που προστατεύει το άρθρο 4, παράγραφος 2, πρώτη και τρίτη περίπτωση, του κανονισμού 1049/2001 αρκεί για την ανατροπή του (πρώτο σκέλος του δεύτερου λόγου ακυρώσεως). Επιπλέον, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι το τεκμήριο αυτό θα ανατρεπόταν σε κάθε περίπτωση, δεδομένου ότι υπάρχει υπερισχύον δημόσιο συμφέρον για τη γνωστοποίηση των ζητηθέντων εγγράφων.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει βάσει του άρθρου 296 ΣΛΕΕ και προσέβαλε το δικαίωμα της προσφεύγουσας σε χρηστή διοίκηση το οποίο κατοχυρώνεται στο άρθρο 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση με εξαίρεση τη διαπίστωση ότι το επίδικο σήμα της ΕΕ πρέπει να διατηρηθεί για τα προϊόντα «Κοινά μέταλλα και κράματα αυτών» της κλάσεως 6·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 4, σε συνδυασμό με το άρθρο 60, παράγραφος 1, στοιχείο γ', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Έλλειψη αιτιολογήσεως της προσβαλλομένης αποφάσεως.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO και την αντίδικο στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση των διαδικαστικών διατάξεων του άρθρου 24 του εκτελεστικού κανονισμού (EΕ) 2018/626 της Επιτροπής·

—

Παράβαση των διαδικαστικών διατάξεων του άρθρου 7, παράγραφος 1, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (EΕ) 2018/625 της Επιτροπής·

—

Παραβίαση της αρχής του σεβασμού των δικαιωμάτων υπερασπίσεως·

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β’, του κανονισμού 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει τα ακόλουθα τμήματα της προσβαλλομένης πράξεως: (i) το άρθρο 1, στοιχείο β', και το άρθρο 2, στοιχείο β', του Παραρτήματος VI κατά το μέρος που ορίζουν ότι «οι τιμές αυτές θεωρούνται ως οι δηλωμένες τιμές για τους σκοπούς της διαδικασίας επαλήθευσης στο παράρτημα IX»· (ii) την παράγραφο 2, στοιχείο α', του Παραρτήματος IX κατά το μέρος που ορίζει ότι οι «δηλωμένες τιμές» αντιστοιχούν στις «αριθμητικές τιμές που περιέχει η τεχνική τεκμηρίωση»· και (iii) την παράγραφο 2, στοιχείο β', του Παραρτήματος IX,

—

να ακυρώσει τον Πίνακα 9 σχετικά με τις «Ανοχές επαλήθευσης» του Παραρτήματος IX κατά το μέρος που περιέχει παραμέτρους οι οποίες περιλαμβάνονται στο παράρτημα VI και δεν απαριθμούνται στο παράρτημα V, και συγκεκριμένα: «EW, full, EW,½, EW,¼, EWD, full, EWD,½» και «WW, full, WW,½ WW, ¼, WWD, full, WWD,½», και

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη πράξη συνιστά παράβαση των άρθρων 3, 12 και 16 του κανονισμού σχετικά με τον καθορισμό πλαισίου (2) και ότι η Επιτροπή ενήργησε κατά κατάχρηση εξουσίας θεσπίζοντας μη συνεπείς απαιτήσεις όσον αφορά την τεχνική τεκμηρίωση την οποία οι προμηθευτές οφείλουν να εισαγάγουν στη βάση δεδομένων και τη διαδικασία επαλήθευσης την οποία οι αρχές επιτήρησης της αγοράς μπορούν να διεξαγάγουν.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη πράξη παραβιάζει τις αρχές της ασφάλειας δικαίου και της ίσης μεταχειρίσεως, καθόσον δεν καθιερώνει ένα σαφές και μη διφορούμενο κανονιστικό πλαίσιο, ούτως ώστε οι προμηθευτές δεν είναι σε θέση να προσδιορίσουν τις υποχρεώσεις τους όσον αφορά τα δεδομένα που οφείλουν να εκθέτουν στην τεχνική τεκμηρίωση και την εφαρμοστέα διαδικασία επαλήθευσης για την εκτίμηση της ακρίβειας των δεδομένων.

—

να ακυρώσει τα ακόλουθα τμήματα της προσβαλλομένης πράξεως: (i) το άρθρο 1, παράγραφος 42, του Παραρτήματος I στο οποίο δίδεται ο ορισμός της «δηλωμένης τιμής»· (ii) την παράγραφο 2, υποπαράγραφο 2, στοιχείο α', του Παραρτήματος IX, καθόσον ορίζει ότι οι «δηλωμένες τιμές» αντιστοιχούν σε εκείνες τις «αριθμητικές τιμές που περιέχει η τεχνική τεκμηρίωση»· και (iii) την παράγραφο 2, υποπαράγραφο 2, στοιχείο β', του παραρτήματος IX,

—

να ακυρώσει τον Πίνακα 9 σχετικά με τις «Ανοχές επαλήθευσης» του Παραρτήματος IX κατά το μέρος που περιέχει παραμέτρους οι οποίες περιλαμβάνονται στο παράρτημα VI και δεν απαριθμούνται στο παράρτημα V, και συγκεκριμένα: «Συνολική φωτεινή απόδοση μέσω του δικτύου ηTM», «Συντελεστής συντήρησης της φωτεινής ροής (για FL και HID)», «Συντελεστής επιβίωσης (για FL και HID)» και «Καθαρότητα διέγερσης»,

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη πράξη συνιστά παράβαση των άρθρων 3, 12 και 16 του κανονισμού σχετικά με τον καθορισμό πλαισίου (2) και ότι η Επιτροπή ενήργησε κατά κατάχρηση εξουσίας θεσπίζοντας μη συνεπείς απαιτήσεις όσον αφορά την τεχνική τεκμηρίωση την οποία οι προμηθευτές οφείλουν να εισαγάγουν στη βάση δεδομένων και τη διαδικασία επαλήθευσης την οποία οι αρχές επιτήρησης της αγοράς μπορούν να διεξαγάγουν.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη πράξη παραβιάζει τις αρχές της ασφάλειας δικαίου και της ίσης μεταχειρίσεως, καθόσον δεν καθιερώνει ένα σαφές και μη διφορούμενο κανονιστικό πλαίσιο, ούτως ώστε οι προμηθευτές δεν είναι σε θέση να προσδιορίσουν τις υποχρεώσεις τους όσον αφορά τα δεδομένα που οφείλουν να εκθέτουν στην τεχνική τεκμηρίωση και την εφαρμοστέα διαδικασία επαλήθευσης για την εκτίμηση της ακρίβειας των δεδομένων.

—

να ακυρώσει τα ακόλουθα μέρη της προσβαλλομένης πράξεως: (i) το τρίτο εδάφιο, σημείο 2, στοιχείο α', του παραρτήματος IX κατά το μέρος που εκθέτει ότι οι «δηλωμένες τιμές» αντιστοιχούν σε εκείνες τις «αριθμητικές τιμές που περιέχει η τεχνική τεκμηρίωση»· και (ii) το τρίτο εδάφιο, σημείο 2, στοιχείο β', του παραρτήματος IX·

—

να ακυρώσει τον πίνακα 8 όσον αφορά τις «Ανοχές επαλήθευσης για τις μετρούμενες παραμέτρους» του παραρτήματος IX κατά το μέρος που περιέχει παραμέτρους οι οποίες περιλαμβάνονται στο παράρτημα VI και οι οποίες δεν αναγράφονται στο παράρτημα V, ήτοι: «E16, E32» και «Eaux»·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη πράξη παραβαίνει τα άρθρα 3, 12 και 16 του κανονισμού-πλαισίου (2) και ότι η Επιτροπή ενήργησε καθ’ υπέρβαση εξουσίας καθόσον εισήγαγε αντιφατικές απαιτήσεις όσον αφορά την τεχνική τεκμηρίωση την οποία οι προμηθευτές οφείλουν να φορτώσουν στη βάση δεδομένων και τη διαδικασία επαλήθευσης την οποία οι αρχές επιτήρησης της αγοράς δικαιούνται να διεξαγάγουν.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη πράξη παραβιάζει την αρχή της ασφάλειας δικαίου και της ίσης μεταχειρίσεως διότι δεν θέτει ένα σαφές και μονοσήμαντο κανονιστικό πλαίσιο, περιάγοντας τους προμηθευτές σε τέτοια θέση ώστε να τούς είναι αδύνατο να προσδιορίσουν τα καθήκοντά τους όσον αφορά τα δεδομένα που θα πρέπει να παρασχεθούν στην τεχνική τεκμηρίωση και την εφαρμοστέα διαδικασία επαλήθευσης για την αξιολόγηση της ακρίβειας των δεδομένων.

—

να ακυρώσει τα ακόλουθα μέρη της προσβαλλομένης πράξεως: (i) το σημείο 1, στοιχείο β', του παραρτήματος VI κατά το μέρος που ορίζει ότι «οι τιμές αυτές θεωρούνται οι δηλωμένες τιμές για τους σκοπούς της διαδικασίας επαλήθευσης στο παράρτημα IX»· (ii) το τρίτο εδάφιο, σημείο 2, στοιχείο α', του παραρτήματος IX κατά το μέρος που εκθέτει ότι οι «δηλωμένες τιμές» αντιστοιχούν σε εκείνες τις «αριθμητικές τιμές που περιέχει η τεχνική τεκμηρίωση»· και (iii) το τρίτο εδάφιο, σημείο 2, στοιχείο β', του παραρτήματος IX·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη πράξη παραβαίνει τα άρθρα 3, 12 και 16 του κανονισμού-πλαισίου (2) και ότι η Επιτροπή ενήργησε καθ’ υπέρβαση εξουσίας καθόσον εισήγαγε αντιφατικές απαιτήσεις όσον αφορά την τεχνική τεκμηρίωση την οποία οι προμηθευτές οφείλουν να φορτώσουν στη βάση δεδομένων και τη διαδικασία επαλήθευσης την οποία οι αρχές επιτήρησης της αγοράς δικαιούνται να διεξαγάγουν.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη πράξη παραβιάζει την αρχή της ασφάλειας δικαίου και της ίσης μεταχειρίσεως διότι δεν θέτει ένα σαφές και μονοσήμαντο κανονιστικό πλαίσιο, περιάγοντας τους προμηθευτές σε τέτοια θέση ώστε να τούς είναι αδύνατο να προσδιορίσουν τα καθήκοντά τους όσον αφορά τα δεδομένα που θα πρέπει να παρασχεθούν στην τεχνική τεκμηρίωση και την εφαρμοστέα διαδικασία επαλήθευσης για την αξιολόγηση της ακρίβειας των δεδομένων.

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2019/2131 της Επιτροπής, της 28ης Νοεμβρίου 2019, για την τροποποίηση του εκτελεστικού κανονισμού (ΕΕ) 2019/1198 για την επιβολή οριστικού δασμού αντιντάμπινγκ στις εισαγωγές επιτραπέζιων σκευών από κεραμευτική ύλη καταγωγής Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, κατόπιν επανεξέτασης ενόψει της λήξης ισχύος των μέτρων σύμφωνα με το άρθρο 11, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΕ) 2016/1036 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παράβαση από την Επιτροπή του άρθρου 13, παράγραφος 3, σε συνδυασμό με το άρθρο 5, παράγραφος 10, και το άρθρο 5, παράγραφος 11, του κανονισμού (ΕΕ) 2016/1036 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 8ης Ιουνίου 2016, για την άμυνα κατά των εισαγωγών που αποτελούν αντικείμενο ντάμπινγκ εκ μέρους χωρών μη μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (βασικού κανονισμού), καθώς και του άρθρου 6, παράγραφος 1, του άρθρου 6, παράγραφος 2, και του άρθρου 12, παράγραφος 1, της συμφωνίας αντιντάμπινγκ του ΠΟΕ, παραβίαση της αρχής περί απαγορεύσεως των διακρίσεων και της αρχής περί προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, για τον λόγο ότι η Επιτροπή δεν συμπεριέλαβε την προσφεύγουσα στον εξαντλητικό κατάλογο εξαγωγέων τους οποίους αφορούσε ο κανονισμός περί ενάρξεως έρευνας για τη διαπίστωση καταστρατηγήσεως, πλην όμως, στη συνέχεια, επέκτεινε το εύρος της έρευνας ώστε να καταλαμβάνει και την προσφεύγουσα.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως υποστηρίζεται ότι η Επιτροπή δεν διέθετε νομικό έρεισμα για να συμπεριλάβει την προσφεύγουσα στον προσβαλλόμενο κανονισμό, δεδομένου ότι το άρθρο 13, παράγραφος 3, του βασικού κανονισμού δεν καλύπτει την επιβολή μέτρων σε περίπτωση απλής πιθανολόγησης της καταστρατήγησης αλλά, επιπλέον, απαιτεί την προηγουμένη καταχώριση όλων των σχετικών εξαγωγών. Επιπροσθέτως, η συλλογιστική που προέβαλε η Επιτροπή ενέχει λογικό σφάλμα, δεν είναι τεκμηριωμένη και δεν λαμβάνει υπόψη βασικά αποδεικτικά στοιχεία και, ως εκ τούτου, συνιστά πρόδηλο σφάλμα εκτίμησης.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως υποστηρίζεται ότι η Επιτροπή προσέβαλε τα δικαιώματα άμυνας της προσφεύγουσας και παραβίασε την αρχή περί απαγόρευσης των διακρίσεων καθόσον στήριξε την τελική απόφασή της σε δύο νέα πραγματικά στοιχεία, επί των οποίων η προσφεύγουσα δεν είχε τη δυνατότητα να τοποθετηθεί κατά τη διάρκεια της διαδικασίας έρευνας.