7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/1

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/2

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/4

1)

De Bondsrepubliek Duitsland is de verplichtingen niet nagekomen die op haar rusten krachtens artikel 11 van richtlijn 2011/92/EU van het Europees Parlement en de Raad van 13 december 2011 betreffende de milieueffectbeoordeling van bepaalde openbare en particuliere projecten, en artikel 25 van richtlijn 2010/75/EU van het Europees Parlement en de Raad van 24 november 2010 inzake industriële emissies (geïntegreerde preventie en bestrijding van verontreiniging)

2)

Het beroep wordt verworpen voor het overige.

3)

De Europese Commissie, de Bondsrepubliek Duitsland en de Republiek Oostenrijk dragen hun eigen kosten.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/5

1)

Door niet alle maatregelen te hebben genomen die noodzakelijk zijn ter uitvoering van het arrest Commissie/Griekenland (C-440/06, EU:C:2007:642) is de Helleense Republiek de krachtens artikel 260, lid 1, VWEU op haar rustende verplichtingen niet nagekomen.

2)

Indien de in punt 1 vastgestelde niet-nakoming nog steeds voortduurt op de dag van uitspraak van het onderhavige arrest, wordt de Helleense Republiek ertoe veroordeeld de Europese Commissie op de rekening „Eigen middelen van de Europese Unie” een dwangsom te betalen van 3 6 40  000 EUR per half jaar vertraging bij het treffen van de maatregelen die noodzakelijk zijn ter uitvoering van het arrest Commissie/Griekenland (C-440/06, EU:C:2007:642), vanaf de datum van uitspraak van het onderhavige arrest tot de volledige uitvoering van het arrest Commissie/Griekenland (C-440/06, EU:C:2007:642). Het daadwerkelijke bedrag van de dwangsom moet aan het einde van ieder tijdvak van zes maanden worden berekend door op het totale bedrag voor elk van deze tijdvakken een percentage in mindering te brengen dat overeenkomt met het aandeel van het aantal inwonerequivalenten van de agglomeraties waarvan de opvangsystemen voor de behandeling van stedelijk afvalwater aan het einde van de betrokken periode in overeenstemming zijn gebracht met het arrest Commissie/Griekenland (C-440/06, EU:C:2007:642), in verhouding tot het aantal inwonerequivalenten van de agglomeraties die op de dag van uitspraak van het onderhavige arrest niet over dergelijke systemen beschikken.

3)

De Helleense Republiek wordt ertoe veroordeeld de Europese Commissie op de rekening „Eigen middelen van de Europese Unie” een forfaitaire som van 10 miljoen EUR te betalen.

4)

De Helleense Republiek wordt verwezen in de kosten.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/6

1)

Artikel 2, lid 2, onder d), van richtlijn 2006/123/EG van het Europees Parlement en de Raad van 12 december 2006 betreffende diensten op de interne markt moet aldus worden uitgelegd dat de technische controle van voertuigen is uitgesloten van de werkingssfeer van die richtlijn.

2)

Artikel 51, eerste alinea, VWEU moet aldus worden uitgelegd dat er bij de werkzaamheden van keuringsstations als bedoeld in de in het hoofdgeding aan de orde zijnde wettelijke regeling, geen sprake is van werkzaamheden ter uitoefening van het openbaar gezag in de zin van die bepaling, ook al zijn de eigenaren van keuringsstations bevoegd om een rijverbod op te leggen wanneer voertuigen bij de keuring veiligheidsgebreken vertonen die een onmiddellijk gevaar opleveren.

3)

Artikel 49 VWEU moet aldus worden uitgelegd dat het zich verzet tegen een nationale regeling als in het hoofdgeding, waarbij een onderneming of groep ondernemingen slechts een vergunning voor een keuringsstation krijgt indien er tussen dat keuringsstation en de aan die onderneming of groep ondernemingen toebehorende keuringsstations waarvoor reeds een vergunning is verleend, een minimale afstand is en de onderneming of groep ondernemingen in het geval van vergunningverlening geen marktaandeel van meer dan 50 % heeft, tenzij wordt aangetoond, hetgeen ter beoordeling staat van de verwijzende rechter, dat die voorwaarden daadwerkelijk geschikt zijn om de beoogde consumentenbescherming en verkeersveiligheid mogelijk te maken en niet verder gaan dan daarvoor noodzakelijk is.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/7

1)

De artikelen 1 tot en met 3 van richtlijn 2010/64/EU van het Europees Parlement en de Raad van 20 oktober 2010 betreffende het recht op vertolking en vertaling in strafprocedures, moeten in die zin worden uitgelegd dat zij niet in de weg staan aan een nationale regeling als aan de orde in het hoofdgeding, die, in het kader van een strafprocedure, degene jegens wie een strafbeschikking is gegeven niet toestaat om tegen deze beschikking schriftelijk verzet in te stellen in een andere taal dan de taal van de procedure, ofschoon deze persoon deze laatste taal niet beheerst, op voorwaarde dat de bevoegde autoriteiten, overeenkomstig artikel 3, lid 3, van deze richtlijn, een dergelijk verzet, gelet op de betreffende procedure en de omstandigheden van het geval, niet beschouwen als een essentieel processtuk.

2)

De artikelen 2, 3, lid 1, onder c), en 6, leden 1 en 3, van richtlijn 2012/13/EU van het Europees Parlement en de Raad van 22 mei 2012 betreffende het recht op informatie in strafprocedures, moeten aldus worden uitgelegd dat zij niet in de weg staan aan een regeling van een lidstaat als aan de orde in het hoofdgeding, op grond waarvan, in het kader van een strafprocedure, een beklaagde die niet in deze lidstaat verblijft, een gemachtigde moet aanwijzen voor de betekening van een tot hem gerichte strafbeschikking, mits die beklaagde daadwerkelijk gebruik kan maken van de volledige termijn om tegen deze strafbeschikking verzet in te stellen.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/8

1)

De artikelen 4, lid 1, en 5 van richtlijn 98/70/EG van het Europees Parlement en de Raad van 13 oktober 1998 betreffende de kwaliteit van benzine en van dieselbrandstof en tot wijziging van richtlijn 93/12/EEG van de Raad, zoals gewijzigd bij verordening (EG) nr. 1882/2003 van het Europees Parlement en de Raad van 29 september 2003, moeten aldus worden uitgelegd dat zij er zich niet tegen verzetten dat een lidstaat in zijn nationaal recht, naast de in deze richtlijn opgenomen vereisten, extra kwaliteitsvoorwaarden vaststelt voor het in de handel brengen van dieselbrandstoffen, zoals die betreffende het in het hoofdgeding aan de orde zijnde vlampunt, aangezien dit geen technische specificatie voor dieselbrandstoffen betreft die betrekking heeft op de bescherming van de gezondheid en het milieu in de zin van deze richtlijn.

2)

Artikel 1, punten 6 en 11, van richtlijn 98/34/EG van het Europees Parlement en de Raad van 22 juni 1998 betreffende een informatieprocedure op het gebied van normen en technische voorschriften en regels betreffende de diensten van de informatiemaatschappij, zoals gewijzigd bij richtlijn 2006/96/EG van de Raad van 20 november 2006, moet aldus worden uitgelegd dat het er zich niet tegen verzet dat een lidstaat een nationale norm zoals de Hongaarse norm MSZ EN 590:2009 die in het hoofdgeding aan de orde is, bindend verklaart.

3)

Artikel 1, punt 6, van richtlijn 98/34, zoals gewijzigd bij richtlijn 2006/96, moet aldus worden uitgelegd dat het niet verlangt dat een norm in de zin van die bepaling beschikbaar wordt gesteld in de officiële taal van de betrokken lidstaat.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/9

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

Debonair Trading Internacional Lda wordt verwezen in de kosten.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/9

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/10

1)

Artikel 13 van verordening (EG) nr. 1346/2000 van de Raad van 29 mei 2000 betreffende insolventieprocedures moet aldus worden uitgelegd dat de toepassing ervan is onderworpen aan de voorwaarde dat de betrokken handeling niet kan worden bestreden op grond van het recht dat op deze handeling van toepassing is (lex causae), gelet op alle omstandigheden van het geval.

2)

Voor de toepassing van artikel 13 van verordening nr. 1346/2000 en ingeval degene die verweer voert tegen een vordering tot nietigheid, vernietiging of niet-tegenwerpbaarheid van een handeling, een bepaling van het recht dat op deze handeling van toepassing is (lex causae) aanvoert op grond waarvan deze handeling slechts kan worden bestreden onder de in deze bepaling vastgestelde omstandigheden, is het aan deze verweerder om aan te voeren dat van deze omstandigheden geen sprake is en hiervoor het bewijs te leveren.

3)

Artikel 13 van verordening nr. 1346/2000 moet aldus worden uitgelegd dat met de bewoordingen „niet voorziet in de mogelijkheid om die handeling te bestrijden”, naast de geldende insolventiebepalingen van het recht dat op deze handeling van toepassing is (lex causae), ook alle bepalingen en algemene beginselen van dit recht worden bedoeld.

4)

Artikel 13 van verordening nr. 1346/2000 moet aldus worden uitgelegd dat degene tegen wie een vordering tot nietigheid, vernietiging of niet-tegenwerpbaarheid van een handeling is ingesteld, moet aantonen dat deze handeling niet kan worden bestreden op basis van het recht dat op deze handeling van toepassing is (lex causae) in zijn geheel. De nationale rechterlijke instantie bij wie een dergelijke vordering is ingesteld, mag de bewijslast voor het bestaan van een bepaling of een beginsel van dit recht op grond waarvan de handeling kan worden bestreden alleen bij de verzoeker leggen, indien zij van oordeel is dat de verweerder in eerste instantie, gelet op de regels die normaliter van toepassing zijn in zijn nationale procesrecht, daadwerkelijk heeft aangetoond dat de betrokken handeling niet kan worden bestreden op grond van ditzelfde recht.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/11

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/12

1)

Het begrip „aansprakelijke derde” in artikel 85bis, lid 1, van het Statuut van de ambtenaren van de Europese Gemeenschappen, dat is vastgesteld bij verordening (EEG, Euratom, EGKS) nr. 259/68 van de Raad van 29 februari 1968 tot vaststelling van het Statuut van de ambtenaren van de Europese Gemeenschappen en de regeling welke van toepassing is op de andere personeelsleden van deze Gemeenschappen, alsmede van bijzondere maatregelen welke tijdelijk op de ambtenaren van de Commissie van toepassing zijn, zoals gewijzigd bij verordening (EG, EGKS, Euratom) nr. 781/98 van de Raad van 7 april 1998, moet binnen de rechtsorde van de Unie autonoom en uniform worden uitgelegd.

2)

Het begrip „aansprakelijke derde” in artikel 85bis, lid 1, van het Statuut van de ambtenaren van de Europese Gemeenschappen, dat is vastgesteld bij verordening nr. 259/68, zoals gewijzigd bij verordening nr. 781/98, ziet op elke persoon, met inbegrip van de verzekeraar, die naar nationaal recht verplicht is om de door het slachtoffer of diens rechtverkrijgenden geleden schade te vergoeden.

3)

Het Statuut van de ambtenaren van de Europese Gemeenschappen, dat is vastgesteld bij verordening nr. 259/68, zoals gewijzigd bij verordening nr. 781/98, kan niet aldus worden uitgelegd dat, in het kader van een rechtstreekse vordering krachtens artikel 85bis, lid 4, van dat Statuut, de uitkeringen die de Unie verplicht is te betalen uit hoofde van, enerzijds, artikel 73 van dat Statuut, dat beoogt de risico’s van ziekte en ongevallen te dekken, en, anderzijds, artikel 78, van datzelfde Statuut, dat betrekking heeft op de betaling van een invaliditeitspensioen, definitief voor haar rekening moeten blijven.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/13

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/13

—

de bestreden beschikking vernietigen, door deze te vervangen door een beslissing waarbij rekwirantes vordering in zaak T-302/15 voor het Gerecht ontvankelijk wordt verklaard;

—

elke partij die optreedt om de bestreden beschikking te verdedigen, verwijzen in de kosten van de onderhavige hogere voorziening.

1.

Schending van artikel 45 van het Statuut van het Hof van Justitie (geen verval van instantie wegens het verstrijken van een procestermijn wanneer toeval of overmacht wordt aangetoond) op twee punten:

2.

Onjuiste uitlegging van artikel 43, lid 6, van het Reglement voor de procesvoering.

3.

Retroactieve toepassing, ten nadele van rekwirante, van nieuwe bepalingen van het op 1 juli 2015 in werking getreden Reglement voor de procesvoering op situaties waarop het vorige Reglement voor de procesvoering had moeten worden toegepast.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/14

—

vernietiging van het arrest van het Gerecht (Derde kamer) van 24 juni 2015, diezelfde dag betekend aan de Commissie, in zaak T-527/13, Italiaanse Republiek tegen Commissie;

—

verwerping van het beroep in eerste aanleg en verwijzing van de Italiaanse Republiek in de kosten van beide procedures.

1)

Het Gerecht heeft het tweede middel in eerste aanleg op onregelmatige wijze heruitgelegd en geherkwalificeerd. Zo heeft het Gerecht het beschikkingsbeginsel geschonden, alsook het verbod om ambtshalve een middel aan te voeren betreffende de materiële wettigheid van het bestreden besluit, dat door de verzoekende partij niet tijdig was aangevoerd in de beroepsprocedure.

2)

Het Gerecht heeft artikel 108 VWEU en artikel 1 van verordening (EG) van de Raad nr. 659/1999 (1), betreffende de begrippen nieuwe en bestaande steun, geschonden. Het Gerecht heeft meer bepaald onjuist geoordeeld dat steun kan worden beschouwd als bestaande, ondanks de schending van een voorwaarde opgelegd door het besluit waarbij de steun verenigbaar werd verklaard. Zo heeft het Gerecht geen rekening gehouden met de vaste rechtspraak dat een loutere schending van dergelijke voorwaarden het bestaan van een nieuwe steunmaatregel meebrengt en dat een nieuw onverenigbaarheidsbesluit gerechtvaardigd is als er geen nieuwe feiten zijn die een andere beoordeling kunnen rechtvaardigen.

Bovendien heeft het Gerecht de grieven betreffende een beweerd gebrek aan motivering terecht verworpen, en die beoordeling vervolgens tegengesproken, door de Commissie te verwijten dat zij niet heeft aangetoond dat de schending van de voorwaarde relevant was voor de essentie van de door de Raad goedgekeurde regeling, en op basis daarvan onterecht geoordeeld dat het besluit gedeeltelijk nietig moest worden verklaard wegens een onjuiste rechtsopvatting.

Het Gerecht heeft niet afdoende rekening gehouden met het institutioneel evenwicht tussen de Raad en de Commissie krachtens artikel 108 VWEU. Wanneer de Raad eenparig beslist zijn bevoegdheid te gebruiken om een steunmaatregel wegens buitengewone omstandigheden verenigbaar te verklaren met de interne markt, maar die verklaring afhankelijk maakt van de naleving van bepaalde voorwaarden, komt het niet toe aan de Commissie om te bepalen of die voorwaarden daadwerkelijk essentieel zijn, dan wel of de schending ervan integendeel kan worden gedoogd.

3)

Het Gerecht heeft artikel 108 VWEU en de artikelen 4, 6, 7, 14 en 16 van verordening nr. 659/1999, betreffende de procedures die van toepassing zijn op nieuwe steun en misbruik van steun, geschonden.

Het Gerecht heeft vastgesteld dat miskenning door een lidstaat van de voorwaarden opgelegd in het kader van de goedkeuring van een steunmaatregel, een vorm van misbruik van de toepassing van dergelijke steun is, en vervolgens geoordeeld dat de procedureregels betreffende het onderzoek van misbruik van steun niet relevant zijn omdat de Commissie haar besluit niet daarop heeft gebaseerd en omdat de begrippen nieuwe steun en misbruik van steun elkaar wederzijds uitsluiten. De bepalingen inzake misbruik, voor zover relevant voor onderhavige zaak, zijn nochtans dezelfde als die inzake nieuwe steun. Het Gerecht heeft dan ook blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door het besluit gedeeltelijk nietig te verklaren wegens een onjuiste kwalificatie van de steun die zonder rechtsgevolgen is gebleven.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/15

1)

Moet het in artikel 18 VWEU neergelegde non-discriminatiebeginsel aldus worden uitgelegd dat, wanneer een lidstaat in zijn rechtsorde een bepaling als artikel 16, lid 2, van het Grundgesetz für die Bundesrepublik Deutschland (grondwet voor de Bondsrepubliek Duitsland) heeft opgenomen, die een verbod op de uitlevering van eigen onderdanen aan derde landen behelst, dat verbod ook dient te worden toegepast op onderdanen van andere lidstaten die zich op het grondgebied van de betreffende lidstaat bevinden?

2)

Moeten de artikelen 19, lid 2, en 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie aldus worden uitgelegd dat een lidstaat van de Europese Unie een verzoek van een derde land om uitlevering van een Unieburger die zich op het grondgebied van de betreffende lidstaat bevindt, dient af te wijzen wanneer het aan dat verzoek ten grondslag liggende strafproces en verstekvonnis in het derde land niet voldeden aan de minimale volkenrechtelijke vereisten, de fundamentele beginselen van openbare orde van de Unie („ordre public”) en het beginsel van een eerlijk proces?

3)

Moet ten slotte het in artikel 50 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie neergelegde en door de rechtspraak van het Hof van Justitie beschermde „ne bis in idem”-beginsel aldus worden uitgelegd dat, wanneer iemand eerst wordt veroordeeld in een derde land en vervolgens een procedure in een lidstaat van de Europese Unie wordt beëindigd omdat er feitelijk geen reden bestaat om de vervolging voort te zetten, dit een beletsel vormt voor de verdere vervolging door het derde land?

4)

Indien een van de voorgaande vragen bevestigend wordt beantwoord, moet dan met name artikel 6 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie („recht op vrijheid”) aldus worden uitgelegd dat een Unieburger in geval van een verzoek van een derde land om uitlevering evenmin in uitleveringsdetentie mag worden geplaatst?

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/16

—

vernietiging van het arrest van het Gerecht van 15 juli 2015 in zaak T-333/13,

—

terugverwijzing van de zaak naar het Gerecht voor verder onderzoek,

—

verwijzing van verweerder in de kosten,

—

verklaren dat de onderhavige hogere voorziening zonder voorwerp is geraakt en dat er niet langer op behoeft te worden beslist.

1.

schending van het beginsel van de rechten van verdediging, in het bijzonder het recht om te worden gehoord,

2.

schending van het beginsel van het recht op een eerlijk proces,

3.

schending van artikel 69, onder c) en d), van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht,

4.

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009 (1).

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/17

1)

Moeten de Unierechtelijke bepalingen, met name artikel 30, lid 1, eerste volzin, lid 2, lid 3, lid 5, eerste alinea, en lid 6, van richtlijn 2001/14/EG (1), aldus worden uitgelegd dat rechten voor het gebruik van spoorweginfrastructuur die in een kaderovereenkomst tussen een infrastructuurbeheerder en een aanvrager overeengekomen of vastgesteld zijn, uitsluitend kunnen worden teruggevorderd via de procedures die bij de nationale toezichthoudende instantie kunnen worden ingesteld en van de overeenkomstige gerechtelijke procedures waarin de betreffende besluiten van die instantie zijn gecontroleerd?

2)

Moeten de Unierechtelijke bepalingen, met name artikel 30, lid 1, eerste volzin, lid 2, lid 3, lid 5, eerste alinea, en lid 6, van richtlijn 2001/14/EG, aldus worden uitgelegd dat rechten voor het gebruik van spoorweginfrastructuur die in een kaderovereenkomst tussen een infrastructuurbeheerder en een aanvrager overeengekomen of vastgesteld zijn, uitsluitend kunnen worden teruggevorderd indien het geschil over die rechten voorafgaandelijk is voorgelegd aan de nationale toezichthoudende instantie?

3)

Is een civielrechtelijke toetsing van de billijkheid van rechten voor het gebruik van spoorweginfrastructuur op grond van een nationale civielrechtelijke norm die rechterlijke instanties de bevoegdheid verleent om te toetsen of de eenzijdig door een partij vastgestelde prestatie billijk is, en om in voorkomend geval zelf de prestatie naar billijkheid vast te stellen, verenigbaar met de voorschriften van het Unierecht die de infrastructuurbeheerder ertoe verplichten te voldoen aan algemene vereisten voor de vaststelling van die rechten, zoals het vereiste van kostendekking (artikel 6, lid 1, van richtlijn 2001/14/EG) en criteria inzake de draagkracht van de markt (artikel 8, lid 1, van richtlijn 2001/14/EG)?

4)

Indien de derde vraag bevestigend wordt beantwoord, moet de civiele rechter bij de uitoefening van zijn discretionaire bevoegdheid criteria van richtlijn 2001/14/EG over de vaststelling van rechten voor het gebruik van spoorweginfrastructuur in acht nemen, en, zo ja, welke?

5)

Is de civielrechtelijke toetsing van de billijkheid van rechten op grond van de in de derde vraag vermelde norm verenigbaar met het Unierecht voor zover de civiele rechterlijke instanties bij de vaststelling van het bedrag van deze rechten afwijken van de algemene beginselen die de beheerder van de spoorweginfrastructuur ten aanzien van die rechten toepast, en van de bedragen die hij ter zake hanteert, hoewel die beheerder krachtens het Unierecht verplicht is om alle toegangsgerechtigden zonder enige vorm van discriminatie gelijk te behandelen (artikel 4, lid 5, van richtlijn 2001/14/EG)?

6)

Is de civielrechtelijke toetsing van de billijkheid van rechten die een infrastructuurbeheerder in rekening brengt, verenigbaar met het Unierecht, voor zover dit recht ervan uitgaat dat de toezichthoudende instantie bevoegd is voor de beslechting van geschillen tussen die beheerder en de toegangsgerechtigden over de rechten voor het gebruik van de spoorweginfrastructuur of over de hoogte of de structuur van de gebruiksrechten die de toegangsgerechtigde moet of zou moeten betalen (artikel 30, lid 5, derde alinea, van richtlijn 2001/14/EG), en voor zover die instantie de uniforme toepassing van het spoorwegrecht niet meer zou kunnen waarborgen doordat het aantal geschillen dat bij verschillende civiele rechterlijke instanties aanhangig wordt gemaakt, hoog zou kunnen oplopen (artikel 30, lid 3, van richtlijn 2001/14/EG)?

7)

Is het met het Unierecht, met name met artikel 4, lid 1, van richtlijn 2001/14/EG, verenigbaar dat alle rechten voor het gebruik van spoorweginfrastructuur die de beheerders van die infrastructuur in rekening brengen, krachtens nationale bepalingen uitsluitend mogen worden berekend op basis van de directe kosten?

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/19

1)

Primair: vernietiging van het arrest van het Gerecht van de Europese Unie voor zover dit daarbij haar beroep in zaak T-419/10 heeft verworpen voor zover betrekking hebbend op haar verzoek om nietigverklaring van het litigieuze besluit omdat rekwirantes hoofdelijke aansprakelijkheid op onrechtmatige wijze was uitgebreid tot feiten die door haar dochteronderneming SLM zijn gepleegd; vernietiging van het arrest wegens schending van artikel 47 van het Handvest van de grondrechten of, subsidiair, toekenning van passende genoegdoening aan verzoekster.

2)

Subsidiair: herziening van het bestreden arrest, met definitieve afdoening van de zaak, en verlaging van de opgelegde geldboete in de uitoefening van de volledige rechtsmacht, rekening houdend met (i) de feitelijke vaststellingen in eerste aanleg, (ii) de boeterichtsnoeren die ten tijde van de vermeende feiten van kracht waren, (iii) de in de tijd beperkte deelname aan het kartel, die wat SLM/ORI betreft niet eerder kan zijn aangevangen dan eind 1999, de enige datum waarvoor in het dossier voldoende samenhangende aanwijzingen zijn te vinden om die te kunnen onderbouwen.

In elk geval: verwijzing van de Europese Commissie in de kosten.

a)

de aan rekwirante opgelegde geldboete opnieuw heeft vastgesteld op een wijze die onevenredig is en niet in overeenstemming met de feitelijke vaststellingen, waardoor het Gerecht artikel 49, lid 3, van het Handvest van de grondrechten en vaste beginselen van het Unierecht op het punt van de evenredigheid van de geldboete in kartelzaken en de motiveringsplicht heeft geschonden;

b)

het Unierecht heeft geschonden op het punt van het beginsel van persoonlijke aansprakelijkheid, waarop het mededingingsrecht van de Unie is gestoeld, door de hoofdelijke aansprakelijkheid onterecht uit te breiden tot rekwirante, die geheel buiten de vermeende feiten staat;

c)

het Unierecht heeft geschonden op het punt van het verbod van terugwerkende kracht van strafwetgeving die voor de betrokkene nadelig is, meer bepaald artikel 49, lid 1, van het Handvest van de grondrechten;

d)

zijn rechterlijk toezicht niet volledig heeft uitgeoefend, waardoor de feitelijke vaststellingen kennelijk onjuist zijn behandeld en de motivering gebreken vertoont;

e)

artikel 47 van het Handvest van de grondrechten heeft geschonden omdat het de zaak niet binnen een redelijke termijn heeft onderzocht.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/20

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/20

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/21

—

verlaging van de direct en hoofdelijk aan SLM opgelegde geldboete, hoofdzakelijk rekening houdend met (i) de feitelijke vaststellingen in eerste aanleg; (ii) de boeterichtsnoeren die ten tijde van de vermeende feiten van kracht waren, en (iii) de in de tijd ondergeschikte en beperkte deelname van rekwirante aan het kartel, die wat SLM betreft niet eerder kan zijn aangevangen dan eind 1999, de enige datum waarvoor in het dossier voldoende samenhangende aanwijzingen zijn te vinden om die te kunnen onderbouwen;

—

toekenning van redelijke compensatie voor de administratieve vertragingen waarvan tijdens de behandeling van haar clementieverzoek door de Commissie is gebleken, welke kwestie het Gerecht in het geheel niet heeft behandeld;

—

toekenning van clementie aan rekwirante omdat zij de feiten snel heeft toegegeven;

—

toekenning van redelijke compensatie voor de procedurele vertragingen;

—

in elk geval: verwijzing van de Europese Commissie in de kosten.

—

de geldboete voor rekwirante op toereikende wijze en niet in overeenstemming met de feitelijke vaststellingen opnieuw heeft vastgesteld, waardoor het Gerecht artikel 49, lid 3, van het Handvest van de grondrechten en vaste beginselen van het Unierecht op het punt van de evenredigheid van de geldboete in kartelzaken en de motiveringsplicht heeft geschonden;

—

niet de ten tijde van de feiten geldende boeterichtsnoeren heeft toegepast, waardoor het Gerecht het Unierecht heeft geschonden op het punt van het verbod van terugwerkende kracht van strafwetgeving die voor de betrokkene nadelig is, meer bepaald artikel 49, lid 1, van het Handvest van de grondrechten;

—

zijn rechterlijk toezicht niet volledig heeft uitgeoefend, en daarmee ook artikel 48 van het Handvest van de grondrechten heeft geschonden, waardoor de feitelijke vaststellingen die onderling niet overeenstemden, kennelijk onjuist zijn behandeld, het Gerecht blijk heeft gegeven van partijdigheid en de motivering gebreken vertoont;

—

heeft verzuimd een standpunt in te nemen ten aanzien van het door haar gelaakte administratieve wanbeheer van de Commissie als gevolg van de vertragingen bij de behandeling van haar clementieverzoek, waarop de Commissie pas zes jaar na indiening ervan heeft geantwoord;

—

de bijzonderheden van het clementieverzoek van rekwirante niet heeft willen aanvaarden, bovenop de paradoxale en kennelijk onbillijke conclusie dat alleen de oprichters van een kartel in aanmerking kunnen komen voor een lagere sanctie wegens medewerking, aangezien zij over bewijsmateriaal met toegevoegde waarde beschikken dat andere ondernemingen met een ondergeschikte rol in het kartel niet kunnen hebben;

—

vijf jaar nodig heeft gehad om tot een arrest te komen, waardoor het Gerecht artikel 47 van het Handvest van de grondrechten heeft geschonden, dat waarborgt dat eenieder er recht op heeft dat zijn zaak binnen een redelijke termijn wordt behandeld.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/22

—

Het arrest van het Gerecht van 15 juli 2015 in zaak T-47/10 vernietigen voor zover daarin wordt geoordeeld dat de geldboeten die aanvankelijk aan Akzo Nobel Chemicals GmbH en Akzo Nobel Chemicals BV waren opgelegd voor de deelneming van deze vennootschappen aan de inbreuken, na de nietigverklaring van deze geldboeten door het Gerecht, nog steeds aan Akzo Nobel NV kunnen worden toegerekend;

—

de beschikking van 2009, en inzonderheid artikel 1, lid 1, onder b), en lid 2, onder b), daarvan, nietig verklaren voor zover daarin wordt vastgesteld Akzo Nobel Chemicals GmbH en AkzoNobel Chemicals BV aan de inbreuken hebben deelgenomen;

—

de beschikking van 2009 nietig verklaren voor zover Akzo Nobel NV daarin aansprakelijk wordt gesteld en/of aan deze vennootschap een geldboete wordt opgelegd voor het onrechtmatige gedrag van Akzo Nobel Chemicals GmbH en AkzoNobel Chemicals BV, en inzonderheid artikel 1, lid 1, onder a), voor het tijdvak van de 24 februari 1987 tot 28 juni 1993, en artikel 1, lid 2, onder a), voor het tijdvak van 11 september 1991 tot 28 juni 1993, en/of artikel 2, leden 6 en 23, daarvan nietig verklaren; of subsidiair

—

het arrest van het Gerecht van 15 juli 2015 in zaak T-47/10 vernietigen en de zaak naar het Gerecht terugverwijzen voor afdoening ten gronde; en

—

de Commissie verwijzen in de kosten van deze hogere voorziening.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/23

—

vernietiging van het deel van het arrest waarin het middel is afgewezen dat de deelname aan Club Europa niet aan Trame kan worden toegerekend, (ook niet) voor de periode van 9 oktober 2000 tot 19 september 2002, alsook het deel betreffende de aan rekwirante opgelegde geldboete (punten 3 en 4 van het dictum), en bijgevolg toewijzing van de conclusies die reeds in eerste aanleg voor het Gerecht waren geformuleerd, daaronder begrepen die ten aanzien van de geldboete; subsidiair, vernietiging van de hierboven vermelde delen van het arrest en terugverwijzing van de zaak naar het Gerecht voor een beslissing op dit punt met inachtneming van de aanwijzingen van het Hof;

—

vernietiging van het deel van het arrest waarin het middel is afgewezen dat ook Trame in aanmerking moet komen voor een boeteverlaging wegens haar onvermogen om te betalen, zulks op grond van het beginsel van gelijke behandeling, alsook het deel betreffende de aan rekwirante opgelegde geldboete (punten 3 en 4 van het dictum), en bijgevolg toewijzing van de conclusies die reeds in eerste aanleg voor het Gerecht waren geformuleerd, daaronder begrepen die ten aanzien van de geldboete; subsidiair, vernietiging van de hierboven vermelde delen van het arrest en terugverwijzing van de zaak naar het Gerecht voor een beslissing op dit punt met inachtneming van de aanwijzingen van het Hof;

—

vernietiging van het deel van het arrest betreffende de berekening van de aan Trame opgelegde geldboete (punt 3 van het dictum), met afdoening van het geschil; subsidiair, vernietiging van genoemd deel van het arrest en terugverwijzing van de zaak naar het Gerecht voor een beslissing op dit punt met inachtneming van de aanwijzingen van het Hof;

—

vernietiging van het deel van het arrest waarin is bepaald dat Trame haar eigen kosten in verband met de hoofdzaak in eerste aanleg in zaak T-422/10 zal dragen (punt 5 van het dictum), verwijzing van de Commissie in die kosten, of zijn minst een deel van die kosten;

—

verwijzing van de Commissie in de kosten van de onderhavige instantie;

—

verklaren dat het Gerecht zijn plicht niet is nagekomen om binnen een redelijke termijn te beslissen over het door rekwirante aan hem voorgelegde geschil in zaak T-422/10, overeenkomstig artikel 47, lid 2, van het Handvest van de grondrechten;

—

vaststelling van elke maatregel die passend wordt geacht.

1.

Eerste middel: toerekening van Club Europa aan Trame. Verdraaiing van het bewijs. Kennelijk onjuiste opvatting en beoordeling daarvan.

Het Gerecht heeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting gegeven bij de afwijzing van het middel dat Club Europa niet aan Trame kon worden toegerekend, (ook niet) voor de periode van 9 oktober 2000 tot 19 september 2002, als gevolg van een verdraaiing van het bewijs, althans een kennelijk onjuiste opvatting en beoordeling daarvan. In het licht daarvan vertoont ook deel van het arrest betreffende de aan rekwirante opgelegde geldboete gebreken.

2.

Tweede middel: geen toekenning van een boeteverlaging aan Trame wegens haar onvermogen om te betalen. Motiveringsgebrek. Schending van de artikelen 36 en 53, lid 1, van het Statuut van het Hof van Justitie. Schending van artikel 117 van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht.

Het Gerecht heeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting gegeven omdat het niet naar behoren heeft uitgelegd, ook niet impliciet, wat de redenen waren voor de afwijzing van het middel inzake schending van het beginsel van gelijke behandeling door de Commissie in het kader van de verlaging van de geldboeten wegens onvermogen om te betalen, waardoor rekwirante niet kan weten op welke gronden het arrest is gebaseerd en het Hof niet over voldoende gegevens beschikt om zijn toezicht uit te oefenen. Bovendien heeft het Gerecht geen rekening gehouden met gegevens die van doorslaggevend belang waren voor de beslissing op dit punt. In het licht daarvan vertoont ook deel van het arrest betreffende de aan rekwirante opgelegde geldboete gebreken.

3.

Derde middel: de door het Gerecht gevolgde methode voor de hernieuwde vaststelling van de geldboete. Motiveringsgebrek. Schending van de artikelen 36 en 53, lid 1, van het Statuut van het Hof van Justitie. Schending van artikel 117 van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht.

Het Gerecht heeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting gegeven omdat het niet naar behoren heeft uitgelegd welke methode het voor de berekening van de geldboete heeft gevolgd om de aan Trame op te leggen geldboete opnieuw vast te stellen, meer bepaald het „gewicht” dat het aan de verschillende in dat kader relevante feitelijke gegevens heeft toegekend. Door dit verzuim kan met name niet worden nagegaan of het Gerecht bij de berekening van de geldboete in overeenstemming met het beginsel van gelijke behandeling heeft gehandeld.

4.

Vierde middel: kosten van de procedure in eerste aanleg voor het Gerecht

Indien een of meerdere van de middelen in onderdeel A. en B. van het verzoekschrift worden aanvaard, dient dit gevolgen te hebben voor de conclusie waartoe het Gerecht in de punten 411-412 van het arrest is gekomen, namelijk dat elke partij haar eigen kosten zal dragen. Bijgevolg moet het arrest ook nietig worden verklaard voor zover dit het deel betreft waarin is bepaald dat rekwirante haar eigen kosten in verband met de hoofdzaak in eerste aanleg in zaak T-422/10 zal dragen, en moet de Commissie in alle of op zijn minst in een deel van de kosten worden verwezen.

5.

Vijfde middel: recht op rechterlijke bescherming binnen een redelijke termijn. Schending van artikel 47, lid 2, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

Trame betoogt dat het Gerecht zijn plicht niet is nagekomen om binnen een redelijke termijn te beslissen over het door rekwirante aan hem voorgelegde geschil in zaak T-422/10 en dus artikel 47, lid 2, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie heeft geschonden.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/25

—

Nietigverklaring van besluit (EU) 2015/1289 van de Raad van 13 juli 2015 tot het opleggen van een boete aan Spanje wegens de manipulatie van tekortgegevens in de autonome gemeenschap Valencia (1);

—

subsidiair, zodanige verlaging van de boete dat deze uitsluitend betrekking heeft op de tijdvakken na 13 december 2011, de datum van inwerkingtreding van verordening (EU) nr. 1173/2011 (2);

—

in elk geval verwijzing van de Raad in de kosten.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/26

(i)

Vernietiging van het bestreden arrest voor zover daarbij het basisbedrag van de aan SLM opgelegde geldboete is verlaagd op basis van de vaststelling dat in het litigieuze besluit geen rekening is gehouden met het feit dat SLM tijdens een deel van de inbreuk niet aan het buitenlandse aspect van club Italia had deelgenomen;

(ii)

Vernietiging van het bestreden arrest voor zover daarbij de aan SLM opgelegde geldboete is verlaagd naar 1,956 miljoen EUR en de hoofdelijk met Ori Martin aan SLM opgelegde geldboete nietig is verklaard;

(iii)

Herberekening van de op te leggen geldboete met gebruikmaking van de volledige rechtsmacht, overeenkomstig het verzoek van de Commissie;

(iv)

Verwijzing van verzoeksters in eerste aanleg in de kosten.

(i)

Het Gerecht heeft de feiten onjuist opgevat toen het ten onrechte heeft geoordeeld dat het basisbedrag van de bij het litigieuze besluit aan SLM opgelegde geldboete 19,8 miljoen EUR bedroeg, in plaats van 15,965 miljoen EUR zoals vastgesteld in het tweede wijzigingsbesluit, waarvan 14 miljoen EUR hoofdelijk met Ori Martin.

(ii)

Het Gerecht heeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting gegeven bij de toepassing van de regels inzake hoofdelijke aansprakelijkheid voor geldboeten en bij de berekening van het maximum van 10 %, in die zin dat het Gerecht het eindbedrag van de geldboete waarvoor SLM aansprakelijk is, heeft vastgesteld op 1,956 miljoen EUR, na toepassing van het wettelijke maximum van 10 % van de totale omzet van SLM in het referentiejaar als bedoeld in artikel 23, lid 2, van verordening (EG) nr. 1/2003 (1). In de onderhavige zaak had moeten worden aangegeven dat SLM niet alleen op individuele titel aansprakelijk was voor de betaling van 1,956 miljoen EUR, maar ook voor nog eens 13,3 miljoen EUR, hoofdelijk met Ori Martin. De berekening van de maxima had immers afzonderlijk moeten worden berekend voor SLM op individuele titel, voor de periode waarin zij aan de inbreuk deelnam zonder dat zij onder de zeggenschap van Ori Martin stond (het maximum in vergelijking met de totale omzet van SLM), en voor SLM hoofdelijk met Ori Martin, voor de periode waarin de dochtermaatschappij onder de zeggenschap van de moedermaatschappij stond (het maximum in vergelijking met de totale omzet van Ori Martin, dat in de onderhavige zaak niet is bereikt).

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/27

1)

Is richtlijn 2004/35/EG (1) van het Europees Parlement en de Raad van 21 april 2004 betreffende milieuaansprakelijkheid met betrekking tot het voorkomen en herstellen van milieuschade, zoals gewijzigd bij richtlijn 2006/21/EG van het Europees Parlement en de Raad van 15 maart 2006 (PB L 102, blz. 15) en bij richtlijn 2009/31/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 april 2009 (PB L 140, blz. 114) (milieuaansprakelijkheidsrichtlijn), ook van toepassing op schade die zich weliswaar ook nog heeft voorgedaan na de in artikel 19, lid 1, van de milieuaansprakelijkheidsrichtlijn genoemde datum, doch zijn oorsprong vindt in de exploitatie van een vóór die datum goedgekeurde en in bedrijf genomen installatie (waterkrachtinstallatie) en door een waterrechtelijke vergunning gedekt is?

2)

Verzet de milieuaansprakelijkheidsrichtlijn, en met name de artikelen 12 en 13 daarvan, zich tegen een nationale regeling die houders van visrechten verbiedt een beroepsprocedure als bedoeld in artikel 13 van de milieuaansprakelijkheidsrichtlijn in te leiden met betrekking tot een milieuschade in de zin van artikel 2, punt 1, onder b), van die richtlijn?

3)

Verzet de milieuaansprakelijkheidsrichtlijn, en met name artikel 2, punt 1, onder b), daarvan, zich tegen een nationale bepaling die een schade die een aanmerkelijke negatieve invloed heeft op de ecologische, chemische of kwantitatieve toestand of het ecologisch potentieel van de betrokken wateren, uitzondert van het begrip „milieuschade”, wanneer de schade door een vergunning op grond van een nationale wettelijke bepaling gedekt is?

4)

Indien de derde vraag bevestigend wordt beantwoord:

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/29

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Enosi Mastichoparagogon Chiou wordt verwezen in de kosten.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/29

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Petco Animal Supplies Stores, Inc. wordt verwezen in de kosten.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/30

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Hewlett Packard Development Company LP wordt verwezen in de kosten.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/31

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Hewlett Packard Development Company LP wordt verwezen in de kosten.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/31

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

inschrijving van verzoeksters merkaanvraag toestaan;

—

verwijzing van het BHIM in zijn eigen kosten en in die van verzoekster.

—

onjuiste uitlegging van de betekenis van het merk met betrekking tot artikel 7, lid 1, onder c), van verordening nr. 207/2009;

—

onjuiste uitlegging van de relevante diensten van klasse 39;

—

de betekenis van het merk zoals vastgesteld door de kamer van beroep beschrijft hoe dan ook niet de diensten;

—

onjuiste toepassing van artikel 7, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/32

—

nietigverklaring van artikel 1, lid 2, van besluit C(2015) 4336 final van 24 juni 2015 van de Commissie in zaak AT.39563 — Verpakkingen van levensmiddelen voor de detailhandel voor zover het vaststelt dat Huhtamaki Oyj een inbreuk heeft gemaakt op artikel 101 VWEU door tijdens de in artikel 1, lid 2, onder d), van het besluit van de Commissie vermelde periode, deel te hebben genomen aan één enkele voortgezette inbreuk, bestaande uit verschillende inbreuken, in de sector van de piepschuim schaaltjes voor de verpakking van levensmiddelen voor de detailhandel op het grondgebied van Spanje, vanaf het begin van de inbreuk, en dat van Portugal, vanaf 8 juni 2000; en

—

nietigverklaring van artikel 1, lid 3, van besluit C(2015) 4336 final van 24 juni 2015 van de Commissie in zaak AT.39563 — Verpakkingen van levensmiddelen voor de detailhandel voor zover het vaststelt dat Huhtamaki Oyj een inbreuk heeft gemaakt op de artikelen 101 VWEU en 53 EER-Overeenkomst door tijdens de in artikel 1, lid 3, onder c), van het besluit van de Commissie vermelde periode, deel te hebben genomen aan één enkele voortgezette inbreuk, bestaande uit verschillende inbreuken, in de sector van de piepschuim en vaste schaaltjes voor de verpakking van levensmiddelen voor de detailhandel op het grondgebied van België, Denemarken, Finland, Duistland, Luxemburg, Nederland, Noorwegen en Zweden; en

—

nietigverklaring van artikel 1, lid 5, van besluit C(2015) 4336 final van 24 juni 2015 van de Commissie in zaak AT.39563 — Verpakkingen van levensmiddelen voor de detailhandel voor zover het vaststelt dat Huhtamaki Oyj een inbreuk heeft gemaakt op artikel 101 VWEU door tijdens de in artikel 1, lid 5, onder d), van het besluit van de Commissie vermelde periode, deel te hebben genomen aan één enkele voortgezette inbreuk, bestaande uit verschillende inbreuken, in de sector van de piepschuim schaaltjes voor de verpakking van levensmiddelen voor de detailhandel op het grondgebied van Frankrijk; en

—

nietigverklaring van artikel 2, lid 3, van besluit C(2015) 4336 final van 24 juni 2015 van de Commissie in zaak AT.39563 — Verpakkingen van levensmiddelen voor de detailhandel voor zover daarbij een boete van 1 0 8 06  000 EUR wordt opgelegd aan de verzoekende partijen; en

—

nietigverklaring van artikel 2, lid 5, van besluit C(2015) 4336 final van 24 juni 2015 van de Commissie in zaak AT.39563 — Verpakkingen van levensmiddelen voor de detailhandel voor zover daarbij een boete van 4 7 56  000 EUR wordt opgelegd aan Huhtamaki Oyj; en

—

subsidiair, aanzienlijke vermindering van de aan de verzoekende partijen opgelegde boetes; en

—

hoe dan ook, verwijzing van de Commissie in de kosten.

1.

Eerste middel: schending door de Commissie van de artikelen 101 VWEU en 53 EER-Overeenkomst doordat zij het recht kennelijk onjuist heeft toegepast en feitelijke fouten heeft gemaakt, en schending van haar motiveringsplicht, door vast te stellen dat de verzoekende partijen activiteiten hebben verricht inzake piepschuim en vaste schaaltjes in „Noordwest-Europa” in de periode van 13 juni 2002 tot 20 juni 2006, die kunnen worden aangemerkt, als zij apart worden beschouwd, als afzonderlijke inbreuken op respectievelijk de artikelen 101, lid 1, VWEU en 53 EER-Overeenkomst.

2.

Tweede middel: schending door de Commissie van de artikelen 101 VWEU en 53 EER-Overeenkomst doordat zij een kennelijke beoordelingsfout heeft gemaakt, en schending van haar motiveringsplicht, door vast te stellen dat de verzoekende partijen hebben deelgenomen aan een één enkele voortgezette inbreuk betreffende piepschuim en vaste schaaltjes in „Noordwest-Europa” tijdens de periode van 13 juni 2002 tot 20 juni 2006.

3.

Derde middel: schending door de Commissie van de beginselen van evenredigheid en gelijke behandeling, miskenning van haar eigen richtsnoeren voor de berekening van geldboeten, en schending van haar motiveringsplicht, door bij de vaststelling van aan de verzoekende partijen op te leggen boete(n) geen rekening te houden met de individuele omstandigheden die een vermindering rechtvaardigden van de aan de verzoekende partijen opgelegde boeten.

4.

Vierde middel: schending van artikel 101 VWEU, van artikel 23, lid 2, van verordening (EG) nr. 1/2003 de Raad door Huhtamaki Oyj hoofdelijk aansprakelijk te stellen, in haar hoedanigheid van holdingvennootschap van de groep en dus als indirecte moedervennootschap, voor de beweerde deelname van haar voormalige indirecte dochtervennootschappen aan (i) één enkele voortgezette inbreuk in de sector van de piepschuim schaaltjes voor de verpakking van levensmiddelen voor de detailhandel op het grondgebied van Frankrijk van 3 september 2004 tot 24 november 2005, en (ii) één enkele voortgezette inbreuk in de sector van de piepschuim schaaltjes voor de verpakking van levensmiddelen voor de detailhandel op het grondgebied van Spanje en Portugal (samen „Zuidwest-Europa”) van7 december 2000 tot 18 januari 2005. Huhtamaki Oyj oefende geen beslissende invloed uit over Huhtamaki France SA of Huhtamaki Embalagens Portugal SA tijdens de relevante tijdvakken.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/34

—

nietigverklaring van artikel 1, lid 5, van besluit C(2015) 4336 final van 24 juni 2015 van de Commissie in zaak AT.39563 — Verpakkingen van levensmiddelen voor de detailhandel, voor zover het vaststelt dat de verzoekende partij een inbreuk heeft gemaakt op artikel 101 VWEU door tijdens de in artikel 1, lid 5, onder d), van het besluit van de Commissie vermelde periode, deel te hebben genomen aan één enkele voortgezette inbreuk, bestaande uit verschillende inbreuken, in de sector van de piepschuim schaaltjes voor de verpakking van levensmiddelen voor de detailhandel op het grondgebied van Frankrijk; en

—

nietigverklaring van artikel 2, lid 5, van besluit C(2015) 4336 final van 24 juni 2015 van de Commissie in zaak AT.39563 — Verpakkingen van levensmiddelen voor de detailhandel voor zover daarbij een boete van 4 7 56  000 EUR wordt opgelegd aan de verzoekende partij; en

—

verwijzing van de Commissie in de kosten.

1.

Eerste middel: de Commissie heeft het beginsel van de persoonlijke aansprakelijkheid onjuist toegepast door Coveris aansprakelijk te stellen voor de beweerde deelname aan één enkele voortgezette inbreuk in de sector van de piepschuim schaaltjes voor de verpakking van levensmiddelen voor de detailhandel op het grondgebied van Frankrijk. De buitengewone omstandigheden van de zaak rechtvaardigden een holistische benadering van de twee delen van de ONO Packaging management buy-out of, subsidiair, de toepassing van het beginsel van de economische continuïteit op het deel van de transactie dat betrekking had op de activa. Op basis daarvan kon Coveris niet aansprakelijk worden gesteld voor de beweerde inbreuk.

2.

Tweede middel: de Commissie heeft het beginsel van de gelijke behandeling geschonden door een onderscheid te maken tussen het deel van de ONO Packaging management buy-out betreffende de activa en het deel van de ONO Packaging management-buy betreffende de aandelen, en aldus de aansprakelijkheid op te splitsen tussen rechtspersonen (in dit geval Coveris en ONO Packaging Portugal SA) die tot verschillende ondernemingen behoren, bij de bepaling van de aansprakelijkheid voor de beweerde inbreuken die door één en dezelfde onderneming zijn gepleegd, die intact is gebleven na de management buy-out.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/35

—

nietigverklaring van beschikking C(2015) 4979 definitief van 14 juli 2015 tot gedeeltelijke schorsing van de tussentijdse betalingen door het Europees Fonds voor Regionale Ontwikkeling en het Cohesiefonds voor uitgaven in de programma’s Transport, Midden-Hongarije, Westelijk Pannonië, Zuidelijke Grote Vlakte, Midden-Transdanubië, Noord-Hongarije, Noordelijke Grote Vlakte en Zuidelijk Transdanubië — CCI 2007HU161PO007, CCI 2007HU161PO003, CCI 2007HU161PO004, CCI 2007HU161PO005, CCI 2007HU161PO006, CCI 2007HU161PO009, CCI 2007HU161PO011, CCI 2007HU161PO001;

—

verwijzing van de Europese Commissie in de kosten.

1.

Eerste middel: onverenigbaarheid van beschikking C(2015) 4979 definitief tot schorsing van tussentijdse betalingen door het Europees Fonds voor Regionale Ontwikkeling en het Cohesiefonds met verordening (EG) nr. 1083/2006 van de Raad van 11 juli 2006 houdende algemene bepalingen inzake het Europees Fonds voor Regionale Ontwikkeling, het Europees Sociaal Fonds en het Cohesiefonds en tot intrekking van verordening (EG) nr. 1260/1999 (PB L 210, blz. 25):

2.

Tweede middel: schending van de rechten van verdediging:

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/36

—

het beroep ontvankelijk en gegrond verklaren;

—

het besluit van het Europees Agentschap voor chemische stoffen (ECHA) betreffende de opname van de in Duitsland gevestigde onderneming Oxea als actieve leverancier van de stof in de lijst als bedoeld in artikel 95, lid 1, van verordening (EU) nr. 528/2012 van het Europees Parlement en de Raad van 22 mei 2012 betreffende het op de markt aanbieden en het gebruik van biociden, nietig verklaren;

—

ECHA verwijzen in de proceskosten; en

—

in het licht van het aanhangige beroep bij de kamer van beroep van ECHA de behandeling van de zaak op grond van artikel 69, en in het bijzonder artikel 69, onder d), van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht schorsen totdat de kamer van beroep van ECHA heeft beslist over de ontvankelijkheid van het bij haar aanhangige beroep.

1.

Eerste middel, inhoudende dat ECHA de regels inzake het ingevolge artikel 95 van verordening (EU) nr. 528/2012 geldende vereiste dat bedrijven een volledig dossier indienen, onjuist heeft toegepast.

2.

Tweede middel, ontleend aan schending van het beginsel van non-discriminatie doordat ECHA bedrijven die zich in dezelfde situatie bevonden verschillend heeft behandeld.

3.

Derde middel, ontleend aan schending van de artikelen 62, 63 en 95 van verordening (EU) nr. 528/2012 doordat ECHA in strijd met de vereisten van deze verordening er niet voor heeft gezorgd dat er een gelijk speelveld is voor enerzijds de bedrijven die hebben deelgenomen aan het beoordelingsprogramma van de betrokken stof en anderzijds de bedrijven die hebben meegelift („free-riders”).

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/37

—

herziening van de beslissing van de kamer van beroep van 17 juli 2015 overeenkomstig artikel 65, lid 3, van verordening nr. 207/2009, in die zin dat gemeenschapsmerkaanvraag nr. 1 0 3 35  321 volledig wordt afgewezen;

—

subsidiair, indien eerstgenoemde vordering wordt afgewezen, vernietiging van de beslissing van de kamer van beroep van 17 juli 2015;

—

verwijzing van verwerende partijen in de kosten.

—

schending van de artikelen 8, lid 1, onder b), 8, lid 5, 42, leden 2 en 3, en 76, lid 2, van verordening nr. 207/2009.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/38

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het BHIM in de kosten.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009;

—

schending van regel 50, lid 2, onder h), van verordening nr. 2868/95.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/38

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het BHIM in de kosten.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009;

—

schending van regel 50, lid 2, onder h), van verordening nr. 2868/95.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/39

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het BHIM en, in voorkomend geval, interveniënte in de kosten.

—

schending van de artikelen 63, lid 1, 64, lid 1, en 76, lid 1, van verordening nr. 207/2009;

—

schending van artikel 42, leden 2 en 3, van verordening nr. 207/2009, en van regel 22 van verordening nr. 2868/95;

—

schending van artikel 8, lid 1, onder a) en b), van verordening nr. 207/2009.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/40

—

het besluit van de Commissie waarbij zij vaststelt dat het door de autoriteiten van de Republiek Cyprus ingediende dossier CY/PDO/0005/01243 voldoet aan de voorwaarden gesteld in verordening (EU) nr. 1151/2012 van het Europees Parlement en de Raad van 21 november 2012 inzake kwaliteitsregelingen voor landbouwproducten en levensmiddelen (PB L 343, blz. 1), zoals bepaald in artikel 50, lid 1 van deze verordening, en waarbij zij beslist over te gaan tot bekendmaking ervan in het Publicatieblad van de Europese Unie met referentie 2015/C 246/12, nietig verklaren;

—

de Commissie verwijzen in de kosten van verzoekende partij.

1.

Eerste middel: kennelijke fout van de Commissie bij de beoordeling of aanvraag CY/PDO/0005/01243 voldeed aan verordening (EU) nr. 1151/2012

2.

Tweede middel: de Commissie heeft niet gecontroleerd of bij aanvraag CY/PDO/0005/01243 de procedure vastgesteld door verordening (EU) nr. 1151/2012 werd nageleefd.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/41

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

terugverwijzing van de zaak van verzoekster naar de tweede kamer van beroep voor een beslissing ten gronde van verzoeksters aanvraag tot herstel met betrekking tot de beslissing van de eerste kamer van beroep van 2 december 2013 in zaak R-1530/2013-1;

—

verwijzing van het BHIM in zijn eigen kosten en in die van verzoekster.

—

schending van de artikelen 58, 65, lid 5, 75, 81, leden 1 en 4, van verordening nr. 207/2009;

—

schending van regel 65 van verordening nr. 2868/95.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/42

—

vernietiging van de bestreden beslissing voor zover daarbij de toewijzing van oppositie nr. B 2122938 wordt gehandhaafd;

—

verwijzing van het BHIM in de kosten opgekomen bij Nara Tekstil Sanayi Ve Ticaret Anonim Sirketi;

—

verwijzing van NBC Fourth Realty Corp. in de kosten opgekomen bij Nara Tekstil Sanayi Ve Ticaret Anonim Sirketi.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/42

—

de beschikking van de Europese Commissie van 30 juni 2015 met als kenmerk C(2015) 4411 final, staatssteun SA.34676 (2015/NN) — Nederland (vermeende verkoop van grond onder de marktprijs door de gemeente Harlingen), te vernietigen;

—

de Commissie te veroordelen in de kosten van het geding.

1.

Eerste middel, ontleend aan het feit dat de Commissie de klacht van verzoekende partij ten onrechte heeft beperkt tot een klein deel van de totale grondtransactie tussen de gemeente Harlingen en Ludinga VG.

2.

Tweede middel, ontleend aan de niet-toepassing, dan wel onjuiste toepassing, van het criterium van de particuliere investeerder. De Commissie zou ten onrechte hebben gebruikgemaakt van een bandbreedte van 14-24 EUR om de transactie te beoordelen.

3.

Derde middel, ontleend aan het feit dat de gegevens en uitgangspunten die ten grondslag liggen aan de prijzen die de bandbreedte van de Commissie hebben gevormd, niet met elkaar te verenigen zijn. Zo zouden de referentietransacties niet vergelijkbaar zijn met de bestreden transactie.

4.

Vierde middel, ontleend aan een toetsing van de verkeerde prijs aan de bandbreedte.

5.

Vijfde middel, ontleend aan een kennelijk onjuiste beoordeling van de aangedragen feiten betreffende de indirecte voordelen.

6.

Zesde middel, ontleend aan een onjuiste conclusie van de Commissie betreffende de door verzoekende partij bestreden maatregel.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/44

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Labiri draagt haar eigen kosten en wordt verwezen in de kosten van het Comité van de Regio’s van de Europese Unie.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/44

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Xenakis draagt zijn eigen kosten en wordt verwezen in de kosten van de Europese Commissie.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/45

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Ameryckx draagt haar eigen kosten en wordt verwezen in de kosten van de Europese Commissie.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/46

—

nietigverklaring van de besluiten van de Commissie van 16 september 2014 om toepassing te geven aan het in artikel 32 RAP voorziene medisch voorbehoud en verzoeker geen aanspraak te geven op de invaliditeitsuitkering;

—

veroordeling van de Commissie tot betaling van het bedrag van 50  000 EUR aan verzoeker ter vergoeding van de immateriële schade alsmede verwijzing van de Commissie in de kosten.

7.12.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 406/46

—

nietigverklaring van de besluiten van het TAOBG om, ten eerste, het medisch voorbehoud voorzien in artikel 32 RAP met terugwerkende kracht op verzoekster toe te passen en de waarborgen op het gebied van invaliditeit of overlijden op te schorten en, ten tweede, haar voor een duur van zes jaar uit te sluiten van aanwerving door de Commissie;

—

verwijzing van de Commissie in de kosten.