—

stwierdzenie nieważności decyzji Jednolitej Rady w odniesieniu do stwierdzenia, iż przeprowadzenie ostatecznej wyceny ex post nie było wymagane zgodnie z art. 20 ust. 11 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 (1);

—

obciążenie Jednolitej Rady kosztami postępowania poniesionymi przez stronę skarżącą.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący twierdzenia, iż decyzja Jednolitej Rady, w myśl której przeprowadzenie ostatecznej wyceny ex post nie było wymagane zgodnie z art. 20 ust. 11 rozporządzenia (UE) nr 806/2014, jest oparta na błędnym zastosowaniu prawa i narusza art. 20 ust. 11 lub art. 20 ust. 12 rozporządzenia, który wymaga przeprowadzenia ostatecznej wyceny ex post, jeżeli wycena wstępna nie spełnia wszystkich wymogów określonych w art. 20 ust. 1 i w ust. 4–9 rozporządzenia nr 806/2014.

2.

Zarzut drugi dotyczący popełnienia przez Jednolitą Radę oczywistych błędów w ocenie w ramach stosowania art. 20 ust. 11 rozporządzenia nr 806/2014 w zaskarżonej decyzji, ponieważ przyjmując zaskarżoną decyzję Jednolita Rada działała w oparciu o błędne założenie, w myśl którego przeprowadzenie w badanej sprawie ostatecznej wyceny ex post nie były wymagane.

3.

Zarzut trzeci dotyczący powodujących naruszenie art. 20 ust. 11 i 12 rozporządzenia nr 806/2014 błędnego zastosowania prawa lub oczywistego błędu w ocenie w związku z tym, iż zaskarżona decyzja oznacza, iż Jednolita Rada podjęła decyzję o niepodwyższeniu wartości składki płaconej przez Banco Santander w wysokości 1 EUR.

4.

Zarzut czwarty dotyczący uchybiania przez Jednolitą Radę ciążącemu na niej zobowiązaniu do uzasadnienia zaskarżonej decyzji z naruszeniem art. 296 TFUE.