—

Skarżąca kwestionuje ocenę Komisji, jakoby w niniejszej sprawie wystąpił błąd niemieckiego organu celnego.

—

W każdym razie skarżąca nie rozpoznała (rzekomego) błędu. Działającej w dobrej wierze i doświadczonej skarżącej nie można zarzucić braku staranności. W obliczu złożonej sytuacji prawnej i długoletniej praktyki organów niemieckich może ona mieć uzasadnione oczekiwania.

—

Komisja naruszyła formalnie prawo, odmawiając wprost umorzenia należności celnych przywozowych na podstawie art. 239 kodeksu celnego, wskazując jedynie na wyłączenie przewidziane w art. 220 ust. 2 lit. b) kodeksu celnego, bez jakiejkolwiek własnej kontroli.

—

Poza tym Komisja naruszyła materialnie prawo, gdyż nie uwzględniła, że występują tu „szczególne okoliczności” w rozumieniu art. 239 kodeksu celnego i spełnione były przesłanki umorzenia na podstawie tego przepisu.

—

Skarżąca zarzuca Komisji ponadto, że zaskarżoną decyzją naruszyła ustanowione w prawie pierwotnym zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, proporcjonalności, dobrej administracji i równego traktowania.