Skarga wniesiona w dniu 18 lipca 2013 r. — Rada Unii Europejskiej przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-409/13)

2013/C 274/27

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: G. Maganza, A. de Gregorio Merino i I. Gurov, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

Rada podnosi trzy zarzuty na poparcie skargi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o wycofaniu projektu rozporządzenia na późnym etapie pierwszego czytania w ramach zwykłej procedury ustawodawczej.

W pierwszej kolejności Rada twierdzi, że wycofanie projektu rozporządzenia stanowi poważne naruszenie zasady kompetencji powierzonych ustanowionej w art. 13 ust. 2 TUE oraz zasady równowagi instytucjonalnej. Zdaniem Rady żaden przepis traktatów nie udziela Komisji w sposób wyraźny ogólnego uprawnienia do wycofania projektu, który przedłożyła ona prawodawcy unijnemu. Jednakże o ile Rada nie kwestionuje istnienia takiego uprawnienia do wycofania projektu opartego na art. 293 ust. 2 TFUE, o tyle Komisja uprawnienia tego nie może wykonywać w sposób dowolny lub stanowiący nadużycie. Rada uważa, że wycofanie takiego projektu na bardzo zaawansowanym etapie procesu ustawodawczego jest równoważne przyznaniu Komisji swego rodzaju prawa weta wobec unijnych współustawodawców. W konsekwencji Komisja działa na równi z tymi współustawodawcami, co prowadzi do wypaczenia zwykłej procedury ustawodawczej przewidzianej w art. 294 TFUE, wykracza poza przysługujące Komisji prawo inicjatywy ustawodawczej przewidziane w art. 293 ust. 2 TFUE i pozbawia skuteczności (effet utile) przewidziane w art. 293 ust. 1 TFUE prawo Rady do wnoszenia poprawek. Zdaniem Rady taki sposób wykonywania prawa do wycofania wniosku stoi również w sprzeczności z art. 10 ust. 1 i 2 TFUE, ponieważ Komisja przestaje być już instytucją wykonującą władzę wykonawczą, lecz uczestniczy w procesie ustawodawczym na równi z instytucjami posiadającymi legitymację demokratyczną.

W drugiej kolejności, wycofanie projektu rozporządzenia stanowi także naruszenie zasady lojalnej współpracy, o której mowa w art. 13 ust. 2 TUE. Po pierwsze, Rada twierdzi, że wycofania projektu rozporządzenia dokonano bardzo późno. Po tym, jak w toku pierwszego czytania przeprowadzono liczne spotkania trójstronne („rozmowy trójstronne”), Komisja mimo to wycofała swój projekt rozporządzenia w dniu, w którym Parlament Europejski i Rada miały parafować osiągnięte przez siebie porozumienie. Po drugie, Rada zarzuca Komisji, że przed wycofaniem projektu nie wyczerpała ona wszystkich możliwości proceduralnych dostępnych w ramach regulaminu Rady.

Wreszcie Rada twierdzi, że zaskarżony akt wycofujący nie jest zgodny z obowiązkiem uzasadniania aktów, o którym wszakże mowa w art. 296 akapit drugi TFUE. Rada zarzuca Komisji, że nie wyposażyła ona swojej decyzji o wycofaniu projektu w jakiekolwiek wyjaśnienie i że nie dokonała jakiejkolwiek jej publikacji.