25.11.2019   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 399/89

Skarga wniesiona w dniu 28 września 2019 r. – Feralpi/Komisja

(Sprawa T-657/19)

(2019/C 399/108)

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Feralpi Holding SpA (Brescia, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci G. Roberti i I. Perego)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności, w całości lub w części, decyzji Komisji w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej, lub

—

uchylenie lub co najmniej obniżenie kwoty grzywny nałożonej na skarżącą w decyzji Komisji;

—

w razie potrzeby stwierdzenie niezgodności z prawem i braku zastosowania art. 25 ust. 3-6 rozporządzenie (WE) nr 1/2003;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga dotyczy decyzji Komisji C(2019)4969 final z dnia 4 lipca 2019 r. dotyczącej naruszenia art. 65 traktatu EWWiS – sprawa AT.37956 – Pręty zbrojeniowe do betonu, notyfikowanej w dniu 18 lipca 2019 r.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1.

Zarzut pierwszy: Komisja naruszyła art. 50 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”).

2.

Zarzut drugi: Komisja naruszyła art. 41, 47 i 51 karty oraz art. 6 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (zwanej dalej „EKPC”), a także obowiązek uzasadnienia, ponieważ nie wzięła pod uwagę zbyt długiego czasu trwania postępowania, które poprzedziło przyjęcie, po raz trzeci, takiej samej decyzji nakładającej karę.

3.

Zarzut trzeci: Komisja naruszyła art. 41, 47 i 51 karty oraz art. 6 EKPC, a także obowiązek uzasadnienia, ponieważ gdyby uwzględniła czas trwania postępowania i jego cechy szczególne, nie przyjęłaby po raz trzeci takiej samej decyzji nakładającej karę.

4.

Zarzut czwarty: Komisja naruszyła art. 41, 47 i 51 karty oraz art. 6 EKPC, a także zasadę proporcjonalności i obowiązek uzasadnienia, ponieważ wykonując swoje dyskrecjonalne uprawnienie do ponownego przyjęcia, nie wyważyła prawidłowo interesów.

5.

Zarzut piąty: Komisja naruszyła art. 41 karty, zasadę prawa do obrony oraz art. 14 i 27 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu, a także art. 11, 12 i 14 rozporządzenia Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszące się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. 81 i art. 82 Traktatu WE, ponieważ przesłuchanie zorganizowane w trakcie postępowania nie mogło naprawić niezgodności z prawem stwierdzonej przez Trybunał w wyroku wydanym w sprawie C-85.15 P.

6.

Zarzut szósty: Komisja naruszyła art. 65 EWWiS i zasadę domniemania niewinności z uwagi na nieprzestrzeganie zasad dotyczących ciężaru dowodu przy stwierdzeniu udziału skarżącej w kartelu w latach 1989-1995.

7.

Zarzut siódmy: Komisja naruszyła art. 65 EWWiS, uznając za stwierdzone istnienie złożonego, jednolitego i ciągłego kartelu, trwające – jeśli chodzi o skarżącą – od 1989 r. do 2000 r.