Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba w składzie rozszerzonym) wydanego w dniu 9 czerwca 2021 w sprawie T-47/19, Dansk Erhverv / Komisja, wniesione w dniu 18 sierpnia 2021 r. przez Interessengemeinschaft der Grenzhändler (IGG)

(Sprawa C-509/21 P)

(2022/C 2/19)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona wnosząca odwołanie: Interessengemeinschaft der Grenzhändler (IGG) (przedstawiciele: M. Bauer, F. von Hammerstein, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Dansk Erhverv, Komisja Europejska, Republika Federalna Niemiec

Żądania strony wnoszącej odwołanie:

Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie zaskarżonego wyroku w całości;

—	oddalenie skargi;

—	obciążenie strony skarżącej w pierwszej instancji kosztami postępowania;

Zarzuty i główne argumenty

Zaskarżony wyrok jest obarczony wieloma naruszeniami prawa. Dokonano w nim błędnej wykładni różnych pojęć prawnych z zakresu prawa pomocy państwa, w tym pojęcia „poważnych trudności” dotyczącego konieczności wszczęcia formalnego postępowania, pojęcia „dostatecznie bezpośredniego związku” między korzyścią a budżetem państwa w celu ustalenia kryterium „zasobów państwowych” oraz pojęcia „podzielności” dotyczącego różnych części wyroku. W zaskarżonym wyroku Sąd pominął również kilka przedstawionych mu argumentów i dokonał przeinaczenia lub błędnej interpretacji decyzji Komisji C(2018) 6315 final z dnia 4 października 2018 r. w sprawie pomocy państwa SA.44865 (2016/FC) – Niemcy – Domniemana pomoc państwa dla niemieckich sklepów przygranicznych z napojami lub twierdzeń strony wnoszącej odwołanie oraz nie przedstawił uzasadnienia.

Co do szczegółów, strona wnosząca odwołanie podnosi następujące zarzuty:

1)	Sąd naruszył prawo i błędnie zastosował art. 107 ust. 1 TFUE) dokonując przy ocenie kryterium „zasobów państwowych” błędnej wykładni konieczności istnienia „dostatecznie bezpośredniego związku” między korzyścią a budżetem państwa

2)

Sąd naruszył prawo i błędnie zastosował art. 107 ust. 1 TFUE), stosując błędne kryterium oceny przez Komisję kryterium „zasobów państwowych” w przypadku trudności w wykładni mających zastosowanie przepisów, których naruszenie może podlegać grzywnie. — Część 1: Sąd naruszył prawo w pkt 159–164, odrzucając możliwość zastosowania opracowanego przez Komisję kryterium „uzasadnionych i poważnych wątpliwości”. — Część 2: Sąd naruszył prawo w pkt 140–158, wymagając dodatkowego kryterium („konieczności stopniowego wyjaśniania przepisów prawnych”) w stosunku do opracowanego przez Komisję kryterium „uzasadnionych i poważnych wątpliwości”.

3)	Sąd naruszył prawo w pkt 166–203, stosując do przeprowadzonej przez Komisję oceny kryterium zasobów państwowych kryterium wykraczające poza kryterium „uzasadnionych wątpliwości”.

4)

Sąd naruszył prawo w pkt 166–203 w odniesieniu do wszystkich sześciu kolejnych motywów uzupełniających, na podstawie których Sąd uznał, że Komisja napotkała na „poważne trudności”. — Część pierwsza: Sąd naruszył prawo w pkt 166 w odniesieniu do związku między nienakładaniem grzywien a nienakładaniem kaucji. — Część druga: Sąd naruszył prawo w pkt 169–175 w odniesieniu do braku podstawy prawnej w prawie niemieckim. — Część trzecia: Sąd naruszył prawo w pkt 175–177 w odniesieniu do rozbieżności opinii prawnych w Niemczech. — Część czwarta: Sąd naruszył prawo w pkt 178–182 w odniesieniu do stosowania odstępstwa w Niemczech. — Część piąta: Sąd naruszył prawo w pkt 183–190 w odniesieniu do motywacji władz lokalnych. — Część szósta: Sąd naruszył prawo w pkt 191–195 w odniesieniu do konieczności zbadania ram prawnych leżących u podstaw sprawy. — Część siódma: Sąd naruszył prawo w pkt 196–202 w odniesieniu do wykładni prawa zastosowanej przez niemieckie władze lokalne w oparciu o „wniosek przez analogię”.

5)

Sąd naruszył prawo, odrzucając dodatkowe argumenty podniesione przez stronę wnoszącą odwołanie na poparcie tezy, że Komisja nie napotkała na „poważne trudności”. — Część pierwsza: Sąd naruszył prawo w pkt 222–229, oddalając argument strony wnoszącej odwołanie dotyczący okoliczności, że prawo krajowe nie nakłada na władze obowiązku nakładania grzywien. — Część druga: Sąd naruszył prawo w pkt 231–234, pomijając argument strony wnoszącej odwołanie, dotyczący wyroku Trybunału w sprawie Radlberger i naruszenia art. 34 TFUE.

6)	Sąd naruszył prawo w pkt 238, stwierdzając nieważność całej decyzji Komisji, w tym części dotyczącej podatku VAT.