Dziennik Urzędowy C 24/2010

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/2

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 3 grudnia 2009 r. — Faraj Hassan przeciwko Radzie Unii Europejskiej (C-399/06), Chafiq Ayadi przeciwko Radzie Unii Europejskiej (C-403/06)

(Sprawa C-399/06 P i C-403/06 P) (1)

(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa (WPZiB) - Środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al Kaida i talibami - Rozporządzenie (WE) nr 881/2002 - Zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych danej osoby w następstwie umieszczenia jej w wykazie sporządzonym przez organ Narodów Zjednoczonych - Komitet ds. Sankcji - Umieszczenie w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 - Skarga o stwierdzenie nieważności - Prawa podstawowe - Prawo do poszanowania własności, prawo do bycia wysłuchanym i prawo do skutecznej kontroli sądowej)

2010/C 24/02

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Faraj Hassan (przedstawiciele: E. Grieves, barrister, H. Miller, solicitor, J. Jones, barrister i M. Arani, solicitor) (C-399/06)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: S. Marquardt, M. Bishop i E. Finnegan, pełnomocnicy), Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Hetsch i P. Aalto, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający żądania strony skarżącej: Republika Francuska, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Wnoszący odwołanie: Chafiq Ayadi (przedstawiciel: S. Cox, barrister, H. Miller, solicitor) (C-403/06)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: S. Marquardt, M. Bishop i E. Finnegan, pełnomocnicy), Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Hetsch i P. Aalto, pełnomocnicy)

Interwenient popierający żądania Rady Unii Europejskiej: Republika Francuska

Przedmiot

Odwołanie od wyroków Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 12 lipca 2006 r. w sprawie T-49/04 Hassan przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji (T-49/04) oraz w sprawie Ayadi przeciwko Radzie (T-253/02), w których Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (WE) nr 2049/2003 z dnia 20 listopada 2003 r. zmieniającego po raz dwudziesty piąty rozporządzenie Rady (WE) nr 881/2002 wprowadzające niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Qaida i talibami i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 467/2001 (Dz.U. L 303, s. 20)

Sentencja

1)	Wyroki Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 12 lipca 2006 r. w sprawie T-49/04 Hassan przeciwko Radzie i Komisji oraz w sprawie T-253/02 Ayadi przeciwko Radzie zostają uchylone.

Rozporządzenie Rady (WE) nr 881/2002 z dnia 27 maja 2002 r. wprowadzające niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al Kaida i talibami i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 467/2001 zakazujące wywozu niektórych towarów i usług do Afganistanu, wzmacniające zakaz lotów i rozszerzające zamrożenie funduszy i innych środków finansowych w odniesieniu do talibów w Afganistanie, zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 46/2008 z dnia 18 stycznia 2008 r. jest nieważne w zakresie, w jakim dotyczy F. Hassana.

3)	Rozporządzenie nr 881/2002, zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1210/2006 z dnia 9 sierpnia 2006 r. jest nieważne w zakresie, w jakim dotyczy C. Ayadiego.

4)	Rada Unii Europejskiej, poza własnymi kosztami, pokrywa również koszty poniesione przez F. Hassana i C. Ayadiego, tak w pierwszej instancji, jak w związku z niniejszymi postępowaniami odwoławczymi.

5)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej ponosi własne koszty związane zarówno z postępowaniem w pierwszej instancji w sprawie dotyczącej C. Ayadiego, jak i z postępowaniami odwoławczymi.

6)	Republika Francuska ponosi swoje własne koszty związane z postępowaniami odwoławczymi.

Komisja Europejska ponosi swoje własne koszty związane zarówno z postępowaniem w pierwszej instancji, jak i z postępowaniem odwoławczym w sprawie dotyczącej F. Hassana. Komisja Europejska ponosi ponadto swoje własne koszty w sprawie dotyczącej C. Ayadiego zarówno w odniesieniu do postępowaniu przed Sądem Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich jak i w postępowaniu przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. C 294 z 2.12.2006.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/3

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 19 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Finlandii

(Sprawa C-118/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Artykuł 307 akapit drugi WE - Brak przyjęcia właściwych środków w celu wyeliminowania niezgodności między zawartymi z krajami trzecimi przed przystąpieniem państwa członkowskiego do Unii Europejskiej umowami dwustronnymi a traktatem WE - Umowy dwustronne zawarte przez Republikę Finlandii z Federacją Rosyjską, Republiką Białorusi, Chińską Republiką Ludową, Malezją, Demokratyczno-Socjalistyczną Republiką Sri Lanki i Republiką Uzbekistanu w dziedzinie inwestycji)

2010/C 24/03

Język postępowania: fiński

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: M. Huttunen, H. Støvlbæk et B. Martenczuk, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Finlandii (Przedstawiciel: J. Heliskoski, pełnomocnik)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: M. Lumma i C. Blaschke, pełnomocnicy), Republika Węgierska (przedstawiciel: J. Fazekas, pełnomocnik), Republika litewska (przedstawiciel: D. Kriaučiūnas, pełnomocnik), Republika Austrii (przedstawiciel: C. Pesendorfer, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 307 akapit drugi WE — Niezastosowanie właściwych środków w celu wyeliminowania niezgodności z traktatem postanowień dotyczących przepływów, znajdujących się w dwustronnych umowach o popieraniu inwestycji zawartych przez Republikę Finlandii odpowiednio z Federacją Rosyjską, Białorusią, Chinami, Malezją, Sri Lanką i Uzbekistanem

Sentencja

Nie przyjmując właściwych środków w celu usunięcia niezgodności z traktatem postanowień dotyczących transferu kapitału ujętych w spornych umowach dwustronnych o popieraniu inwestycji, w sprawie wspierania i wzajemnej ochrony inwestycji, zawartych przez Republikę Finlandii z, odpowiednio, dawnym Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich, w miejsce którego wstąpiła Federacja Rosyjska (umowa podpisana w dniu 8 lutego 1989 r.), Republiką Białorusi (umowa podpisana w dniu 28 października 1992 r.), Chińską Republiką Ludową (umowa podpisana w dniu 4 września 1984 r.), Malezją (umowa podpisana w dniu 15 kwietnia 1985 r.), Demokratyczno-Socjalistyczną Republiką Sri Lanki (umowa podpisana w dniu 27 kwietnia 1985 r.) i Republiką Uzbekistanu (umowa podpisana w dniu 1 października 1992 r.), Republika Finlandii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 307 akapit drugi WE.

2)	Republika Finlandii zostaje obciążona kosztami postępowania.

3)	Republika Federalna Niemiec, Republika Litewska, Republika Węgierska i Republika Austrii pokrywają własne koszty

(1) Dz.U. C 95 z 28.04.2007.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/3

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 6 października 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof — Austria) — PAGO International GmbH przeciwko Tirolmilch registrierte Genossenschaft mbH

(Sprawa C-301/07) (1)

(Znaki towarowe - Rozporządzenie (WE) nr 40/94 - Artykuł 9 ust.1 lit. c) - Znak towarowy cieszący się renomą we Wspólnocie - Geograficzny zasięg renomy.)

2010/C 24/04

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: PAGO International GmbH

Strona pozwana: Tirolmilch registrierte Genossenschaft mbH

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Oberster Gerichtshof — Wykładnia art. 9 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1) — Prawa właściciela znaku towarowego cieszącego się renomą we Wspólnocie — Znak towarowy cieszący się renomą tylko w jednym państwie członkowskim — Ochrona znaku towarowego w całej Wspólnocie lub tylko w jednym państwie członkowskim

Sentencja

Artykuł 9 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego należy interpretować w ten sposób, iż aby wspólnotowy znak towarowy mógł korzystać z ochrony przewidzianej w tym przepisie, musi być znany znaczącej części kręgu odbiorców zainteresowanych towarami lub usługami, których on dotyczy, na istotnej części obszaru Wspólnoty Europejskiej, oraz że w świetle okoliczności postępowania przed sądem krajowym obszar przedmiotowego państwa członkowskiego można uznać za stanowiący istotną część obszaru Wspólnoty.

(1) Dz.U. C 223 z 22.9.2007.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/4

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-390/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Środowisko naturalne - Dyrektywa 91/271/EWG - Oczyszczanie ścieków komunalnych - Artykuł 3 ust. 1 i 2, art. 5 ust. 1 do 3 i 5 oraz załączniki I i II - Początkowy brak wskazania obszarów wrażliwych - Pojęcie „eutrofizacja” - Kryteria - Ciężar dowodu - Data właściwa dla dokonania oceny dowodów - Wprowadzenie obowiązku zbiórki - Wprowadzenie bardziej rygorystycznego oczyszczania ścieków odprowadzanych do obszarów wrażliwych)

2010/C 24/05

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: S. Pardo Quintillán i H. van Vliet, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciele: C. Gibbs i V. Jackson, pełnomocnicy oraz D. Anderson QC i S. Ford, Barrister)

Interwenient popierający żądania strony pozwanej: Republika Portugalii (przedstawiciele: L. Inez Fernandes i M. J. Lois, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Artykuł 3 ust. 1 i 2, art. 5 ust. 1, 2, 3 i 5 oraz załącznik II dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych (Dz.U. L 135, s. 40) — Brak wskazania określonych obszarów, które powinny zostać określone jako wrażliwe z powodu eutrofizacji i brak wprowadzenia bardziej rygorystycznego oczyszczania ścieków odprowadzanych do oczyszczalni ścieków komunalnych pochodzących z aglomeracji o równoważnej liczbie mieszkańców wynoszącej ponad 10 000 w obszarach wrażliwych lub w obszarach, które powinny zostać wskazane jako wrażliwe

Sentencja

Nie poddając bardziej rygorystycznemu oczyszczaniu ścieków odprowadzanych do oczyszczalni ścieków komunalnych w Craigavon (oczyszczalnie ścieków w Ballynacor i Bullay’s Hill) oraz w Magherafelt, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 5 ust. 2, 3 i 5 dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Europejska pokrywa koszty poniesione przez Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii.

4)	Republika Portugalii pokrywa własne koszty.

(1) Dz.U. C 283 z 24.11.2007

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/4

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 19 listopada 2009 r. (wnioski o wydanie orzeczeń w trybie prejudycjalnym złożone przez Bundesgerichtshof, Niemcy oraz Handelsgericht Wien, Austria) — Christopher Sturgeon, Gabriel Sturgeon i Alana Sturgeon przeciwko Condor Flugdienst GmbH (sprawa C-402/07) oraz Stefan Böck i Cornelia Lepuschitz przeciwko Air France SA (sprawa C-432/07)

(Sprawy połączone C-402/07 i C-432/07) (1)

(Transport lotniczy - Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 - Artykuł 2 lit. l), art. 5, 6 i 7 - Pojęcia opóźnienia oraz odwołania lotu - Prawo do odszkodowania w przypadku opóźnienia - Pojęcie nadzwyczajnych okoliczności)

2010/C 24/06

Język postępowania: niemiecki

Sądy krajowe

Bundesgerichtshof i Handelsgericht Wien

Strony w postępowaniach przed sądami krajowymi

Strony skarżące: Christopher Sturgeon, Gabriel Sturgeon i Alana Sturgeon (sprawa C-402/07) oraz Stefan Böck i Cornelia Lepuschitz (sprawa C-432/07)

Strony pozwane: Condor Flugdienst GmbH (sprawa C-402/07) i Air France SA (sprawa C-432/07)

Przedmiot

Wnioski o wydanie orzeczeń w trybie prejudycjalnym — Bundesgerichtshof i Handelsgericht Wien — Wykładnia art. 2 lit. l) oraz art. 5 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. L 46, s. 1) — Lot rozpoczęty z bardzo dużym opóźnieniem w stosunku do przewidzianej godziny odlotu — Rozróżnienie między pojęciami „opóźnienie” i „odwołanie”

Sentencja

Artykuł 2 lit. l) oraz art. 5 i 6 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 należy interpretować w ten sposób, że opóźniony lot, niezależnie od czasu trwania opóźnienia, nawet gdy jest ono duże, nie może zostać uznany za odwołany, jeżeli jest realizowany zgodnie z pierwotnie przewidzianym przez przewoźnika lotniczego rozkładem.

Artykuły 5, 6 i 7 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że do celów stosowania prawa do odszkodowania pasażerów opóźnionych lotów można traktować jak pasażerów odwołanych lotów oraz że mogą oni powoływać się na prawo do odszkodowania przewidziane w art. 7 tego rozporządzenia, jeżeli z powodu tych lotów poniosą stratę czasu wynoszącą co najmniej trzy godziny, czyli jeżeli przybędą do ich miejsca docelowego co najmniej trzy godziny po pierwotnie przewidzianej przez przewoźnika lotniczego godzinie przylotu. Niemniej takie opóźnienie nie rodzi po stronie pasażerów prawa do odszkodowania, jeżeli przewoźnik lotniczy jest w stanie dowieść, że odwołanie lub duże opóźnienie lotu jest spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków, to jest okoliczności, które pozostają poza zakresem skutecznej kontroli przewoźnika lotniczego.

Artykuł 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że problem techniczny, który wystąpił w statku powietrznym, skutkujący odwołaniem lotu, nie jest objęty „nadzwyczajnymi okolicznościami” w rozumieniu tego przepisu, chyba że problem ten jest następstwem zdarzeń, które — ze względu na swój charakter lub źródło — nie wpisują się w ramy normalnego wykonywania działalności danego przewoźnika lotniczego i pozostają poza zakresem jego skutecznej kontroli.

(1) Dz.U. C 283 z 24.11.2007.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/5

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 19 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-540/07) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Swobodny przepływ kapitału - Artykuł 56 WE - Artykuły 31 i 40 porozumienia o EOG - Opodatkowanie bezpośrednie - Podatek pobierany u źródła od dywidend wychodzących - Zaliczenie dywidend w państwie siedziby odbiorcy na podstawie umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania)

2010/C 24/07

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: R. Lyal i A. Aresu, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republice Włoskiej (Przedstawiciele: R. Adam, pełnomocnik, P. Gentili, avvocato dello Stato)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 56 WE i art. 40 EOG — System podatkowy obciążający dywidendy wypłacone spółkom z siedzibą w innych państwach członkowskich i w państwach EOG w większym stopniu niż system stosowany do dywidend „krajowych”

Sentencja

1)	Poddając dywidendy wypłacane spółkom z siedzibą w innych państwach członkowskich mniej korzystnemu systemowi podatkowemu niż ten stosowany do dywidend wypłacanych spółkom będącym rezydentami, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 56 ust. 1 WE.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Republika Włoska zostaje obciążona kosztami postępowania w trzech czwartych. Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania w pozostałej jednej czwartej.

(1) Dz.U. C 37 z 9.2.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/6

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 2 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Irlandii, Republice Francuskiej, Republice Włoskiej, Eurallumina SpA, Auhinish Alumina Ltd

(Sprawa C-89/08 P) (1)

(Odwołanie - Pomoc państwa - Zwolnienie z podatku akcyzowego od olejów mineralnych - Rozporządzenie (WE) nr 659/1999 - Artykuł 1 lit. b) pkt v) - Brak uzasadnienia - Obowiązek sądu - Zarzut dotyczący naruszenia procedury, który powinien być podniesiony z urzędu przez sąd wspólnotowy - Naruszenie zasady kontradyktoryjności - Zakres obowiązku uzasadniania)

2010/C 24/08

Język postępowania: francuski, angielski i włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Di Bucci i N. Khan, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Irlandia (przedstawiciele): D. O’Hagan, pełnomocnik i P. McGarry, BL), Republika Francuska (przedstawiciele: G. de Bergues i A.-L. Vendrolini, pełnomocnicy), Republika Włoska (przedstawiciele: R. Adam, pełnomocnik i G. Aiello, avvocato dello Stato), Eurallumina SpA (przedstawiciel: R. Denton, solicitor), Auhinish Alumina Ltd (przedstawiciele: J. Handoll i C. Waterson, solicitors)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba w składzie powiększonym) z dnia 12 grudnia 2007 r. w sprawach połączonych T-50/06, T-56/06, T-60/06, T-62/06 i T-69/06 Irlandia i inni przeciwko Komisji, w którym Sąd stwierdził nieważność decyzji Komisji 2006/323/WE z dnia 7 grudnia 2005 r. w sprawie zwolnienia z podatku akcyzowego od olejów mineralnych wykorzystywanych jako paliwo do produkcji tlenku glinu w regionach Gardanne i Shannon oraz na Sardynii, wprowadzonego odpowiednio przez Francję, Irlandię i Włochy (Dz.U. 2006, L 119, s. 12) — Pojęcie pomocy istniejącej i nowej pomocy — Pojęcia obiektywne — Brak uzasadnienia — Bezwzględna przeszkoda procesowa, która musi być podniesiona z urzędu przez sąd wspólnotowy — Naruszenie zasady dyspozycyjności i ogólnych zasad kontradyktoryjności i poszanowania prawa do obrony

Sentencja

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 12 grudnia 2007 r. w sprawach połączonych T-50/06, T-56/06, T-60/06, T-62/06 i T-69/06 Irlandia i in. przeciwko Komisji zostaje uchylony w zakresie, w jakim:

—

stwierdza nieważność decyzji Komisji 2006/323/WE z dnia 7 grudnia 2005 r. w sprawie zwolnienia z podatku akcyzowego od olejów mineralnych wykorzystywanych jako paliwo do produkcji tlenku glinu w regionach Gardanne i Shannon oraz na Sardynii, wprowadzonego odpowiednio przez Francję, Irlandię i Włochy na tej podstawie, że Komisja naruszyła w niej obowiązek uzasadnienia w odniesieniu do niezastosowania w niniejszej sprawie art. 1 lit. b) pkt v) rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania [art. 88 WE], oraz

—	nakazuje Komisji pokrycie jej własnych kosztów oraz kosztów poniesionych przez skarżące, włączywszy w to koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środka tymczasowego w sprawie T-69/06 R.

2)	Sprawy połączone T-50/06, T-56/06, T-60/06, T-62/06 i T-69/06 zostają skierowane do ponownego rozpoznania przez Sąd Pierwszej Instancji.

3)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

(1) Dz.U. C 116 z 9.5.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/6

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 17 listopada 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte costituzionale — Włochy) — Presidente del Consiglio dei Ministri przeciwko Regione autonoma della Sardegna

(Sprawa C-169/08) (1)

(Swoboda świadczenia usług - Artykuł 49 WE - Pomoc państwa - Artykuł 87 WE - Krajowe przepisy ustanawiające podatek od postojów turystycznych statków powietrznych przeznaczonych do prywatnego transportu osób oraz od rekreacyjnych jednostek pływających obciążający jedynie osoby eksploatujące mające rezydencję podatkową poza terytorium regionu)

2010/C 24/09

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Corte costituzionale

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Presidente del Consiglio dei Ministri

Strona pozwana: Regione autonoma della Sardegna

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Corte costituzionale — Wykładnia art. 49 WE i art. 87 WE — Przepisy regionalne ustanawiające podatek od postoju samolotów w celach turystycznych, który obciąża jedynie przedsiębiorstwa, mające rezydencję podatkową poza Sardynią i dokonujące przewozu pasażerów lub towarów tymi samolotami tytułem działalności ubocznej w stosunku do działalności głównej — Pomoc państwa w postaci zwolnienia z podatku przedsiębiorstw, które mają rezydencję podatkową na Sardynii i wykonują taką samą działalność

Sentencja

Artykuł 49 WE powinien być interpretowany w ten sposób, iż stoi on na przeszkodzie obowiązywaniu przepisów podatkowych władz regionalnych, takich jak te przewidziane w art. 4 ustawy nr 4 regionu Sardynii z dnia 11 maja 2006 r. ustanawiającej przepisy różne w sprawie przychodów, reklasyfikacji wydatków, polityki społecznej i rozwoju w brzmieniu nadanym przez art. 3 ust. 3 ustawy nr 2 regionu Sardynii z dnia 29 maja 2007 r. ustanawiającej przepisy w sprawie opracowania rocznego i wieloletniego budżetu regionu — Ustawa budżetowa na 2007 r., które ustanawiają regionalny podatek od postoju w celach turystycznych statków powietrznych przeznaczonych do transportu prywatnego osób oraz rekreacyjnych jednostek pływających, obciążający jedynie osoby fizyczne i prawne mające rezydencję podatkową poza terytorium regionu.

Artykuł 87 ust. 1 WE powinien być interpretowany w ten sposób, że przepisy podatkowe władz regionalnych ustanawiające regionalny podatek od postoju, taki jak będący przedmiotem postępowania przed sądem krajowym, który obciąża jedynie osoby fizyczne i prawne mające rezydencje podatkową poza terytorium regionu, stanowią środek pomocy państwa na rzecz przedsiębiorstw mających siedzibę na tym terytorium.

(1) Dz.U. C 171 z 5.7.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/7

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 10 grudnia 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Umweltsenat — Austria) — Umweltanwalt von Kärnten przeciwko Kärntner Landesregierung

(Sprawa C-205/08) (1)

(Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Artykuł 234 WE - Pojęcie sądu krajowego - Dopuszczalność - Dyrektywa 85/337/EWG - Ocena skutków dla środowiska - Konstrukcje napowietrznych linii elektrycznych - Długość powyżej 15 km - Konstrukcje transgraniczne - Linia transgraniczna - Długość całkowita przekraczająca próg - Linia znajdująca się głównie na terytorium sąsiedniego państwa członkowskiego - Długość odcinka krajowego nieprzekraczająca progu)

2010/C 24/10

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Umweltsenat

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Umweltanwalt von Kärnten

Strona pozwana: Kärntner Landesregierung

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Umweltsenat — Wykładnia dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (Dz.U. L 175, s. 40), zmienionej dyrektywą Rady 97/11/WE z dnia 3 marca 1997 r. zmieniającą dyrektywę 85/337/EWG w sprawie oceny wpływu wywieranego przez niektóre publiczne i prywatne przedsięwzięcia na środowisko naturalne (Dz.U. L 73, s. 5) oraz dyrektywą 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. przewidującą udział społeczeństwa w odniesieniu do sporządzania niektórych planów i programów w zakresie środowiska oraz zmieniającą w odniesieniu do udziału społeczeństwa i dostępu do wymiaru sprawiedliwości dyrektywy Rady 85/337/EWG i 96/61/WE (Dz.U. L 156, s. 17) — Obowiązek wykonania oceny oddziaływania na środowisko w odniesieniu do konstrukcji napowietrznych linii elektrycznych o długości powyżej 15 km — Długość, którą należy uwzględnić w przypadku konstrukcji transgranicznych — Przedsięwzięcie linii elektrycznej o długości całkowitej przekraczającej próg, z której jedynie odcinek o długości 7,4 km znajduje się na terytorium kraju, a reszta położna jest na terytorium sąsiedniego państwa członkowskiego

Sentencja

Artykuł 2 ust. 1 i art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne, zmienionej dyrektywą 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r., należy interpretować w ten sposób, że przedsięwzięcie wymienione w pkt 20 załącznika I do tej dyrektywy, takie jak konstrukcja napowietrznych linii elektrycznych o napięciu co najmniej 220 kV i długości powyżej 15 km, powinno być poddane przez właściwe organy administracji państwa członkowskiego procedurze oceny oddziaływania na środowisko również wtedy, gdy jest to przedsięwzięcie transgraniczne i jedynie jego odcinek krótszy niż 15 km znajduje się na terytorium tego państwa członkowskiego.

(1) Dz.U. C 209 z 15.8.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/8

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 grudnia 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof — Niemcy) — Bundesfinanzdirektion West przeciwko Heko Industrieerzeugnisse GmbH

(Sprawa C-260/08) (1)

(Wspólnotowy kodeks celny - Artykuł 24 - Pochodzenie niepreferencyjne towarów - Pojęcie istotnej obróbki lub przetworzenia - Kryterium zmiany pozycji taryfowej - Kable stalowe produkowane w Korei Północnej ze skrętki stalowej pochodzącej z Chin)

2010/C 24/11

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Bundesfinanzdirektion West

Strona pozwana: Heko Industrieerzeugnisse GmbH

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesfinanzhof — Wykładnia art. 24 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. L 302, s. 1) — Określenie pochodzenia kabli stalowych produkowanych w Korei Północnej ze skrętki stalowej pochodzącej z Chin — Kryteria, jakie należy wziąć pod uwagę, aby uznać określony etap produkcji za decydujący o niepreferencyjnym pochodzeniu towaru — Ewentualna doniosłość braku zmiany pozycji taryfowej w następstwie przeprowadzonego przetworzenia.

Sentencja

W odniesieniu do towarów zaklasyfikowanych do pozycji 7312 Nomenklatury Scalonej, stanowiącej załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej, w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1719/2005 z dnia 27 października 2005 r., pojęcie istotnej obróbki lub przetworzenia w rozumieniu art. 24 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny może obejmować nie tylko tego rodzaju obróbkę lub przetworzenie, w których wyniku poddany im towar zostaje zaklasyfikowany do innej pozycji CN, lecz również obróbkę lub przetworzenie, które mimo braku zmiany pozycji taryfowej, prowadzą do powstania towaru o własnych cechach i charakterystycznym składzie, których wcześniej nie posiadał.

(1) Dz.U. C 247 z 27.9.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/8

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 19 listopada 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Svea Hovrätt — Szwecja) — Kemikalieinspektionen przeciwko Nordiska Dental AB

(Sprawa C-288/08) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 93/42/EWG - Wyroby medyczne - Zakaz wywozu amalgamatu stomatologicznego zawierającego rtęć i opatrzonego oznaczeniem zgodności CE - Ochrona zdrowia i środowiska naturalnego)

2010/C 24/12

Język postępowania: szwedzki

Sąd krajowy

Svea Hovrätt

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Kemikalieinspektionen

Strona pozwana: Nordiska Dental AB

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Svea Hovrätt — Wykładnia art. 29 WE i 30 WE oraz art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 93/42/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej wyrobów medycznych (Dz.U. L 169, s. 1) — Prawo krajowe zakazujące wywozu amalgamatu stomatologicznego zawierającego rtęć

Sentencja

Artykuł 4 ust. 1 dyrektywy Rady 93/42/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej wyrobów medycznych, zmienionej rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 września 2003 r. powinien być interpretowany w ten sposób, iż sprzeciwia się on przepisom państwa członkowskiego takim jak te będące przedmiotem postępowania przed sądem krajowym, które przewidują z uwagi na ochronę środowiska i ochronę zdrowia zakaz wywozu w celach handlowych, amalgamatu stomatologicznego zawierającego rtęć i noszącego oznaczenie CE zgodnie z art. 17 tej dyrektywy.

(1) Dz.U. C 209 z 15.8.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/9

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej.

(Sprawa C-299/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2004/18/WE - Uregulowanie krajowe przewidujące jedno postępowanie dla udzielenia zamówienia na określenie potrzeb i następującego po nim zamówienia na wykonanie - Zgodność z dyrektywą 2004/18/WE)

2010/C 24/13

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: D. Kukovec, G. Rozet i M. Konstantinidis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Francuska (Przedstawiciele: G. de Bergues, J.-C. Gracia i J. — S. Pilczer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 2, 28 i 31 dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134, s. 114) — Zastosowanie procedury negocjacyjnej bez publikacji ogłoszenia o zamówieniu w innych przypadkach niż przewidziane w dyrektywie 2004/18 — Rozróżnienie między objętym przepisami dyrektywy marchés de définition (zamówieniami na opracowanie projektu), a marchés d’exécution (zamówieniami na wykonanie robót budowlanych, dostaw i usług), które nie są objęte jej przepisami — Naruszenie zasad przejrzystości i równości traktowania

Sentencja

Poprzez przyjęcie i utrzymanie w mocy art. 73 i 74 IV kodeksu zamówień publicznych w brzmieniu nadanym mu dekretem nr 2006 975 z dnia 1 sierpnia 2006 r., w zakresie w jakim przepisy te przewidują procedurę udzielania marchés de définition (zamówienia na opracowanie projektu), która zezwala instytucji zamawiającej na udzielenie marché d’exécution (zamówienia na wykonanie robót budowlanych, dostaw i usług) jednemu z podmiotów wybranych w ramach pierwotnego marchés de définition w trybie przetargu ograniczonego do tych podmiotów Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 2 i 28 dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Republika Francuska zostaje obciążona kosztami postępowania

(1) Dz.U. C 272 z 25.10.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/9

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 19 listopada 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny — Rzeczpospolita Polska) — Krzysztof Filipiak przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu

(Sprawa C-314/08) (1)

(Przepisy prawa w dziedzinie podatku dochodowego - Prawo do odliczenia od podstawy opodatkowania składek na ubezpieczenie społeczne - Obniżenie podatku dochodowego o kwotę zapłaconych składek na ubezpieczenie zdrowotne - Odmowa, w przypadku gdy składki płacone są w innym państwie członkowskim niż państwo opodatkowania - Zgodność z art. 43 WE i 49 WE - Wyrok krajowego Trybunału Konstytucyjnego - Niekonstytucyjność przepisów krajowych - Odroczenie daty utraty mocy obowiązującej tych przepisów - Pierwszeństwo prawa wspólnotowego - Skutki dla sądu krajowego)

2010/C 24/14

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Krzysztof Filipiak

Strona pozwana: Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (Polska) – Wykładnia art. 10 i 43 traktatu WE – Przepisy krajowe w dziedzinie podatku dochodowego ograniczające możliwość obniżenia podstawy opodatkowania o kwoty składek na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne oraz możliwość obniżenia podatku dochodowego o kwoty składek na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne jedynie do składek zapłaconych w tym państwie członkowskim

Sentencja

Artykuły 43 WE i 49 WE sprzeciwiają się uregulowaniu krajowemu, na podstawie którego podatnik będący rezydentem może dochodzić, po pierwsze, odliczenia od podstawy opodatkowania kwoty składek na ubezpieczenie społeczne zapłaconych w trakcie roku podatkowego, i po drugie, obniżenia należnego podatku o kwotę składek na ubezpieczenie zdrowotne zapłaconych w tym okresie, tylko wtedy gdy rzeczone składki zostały zapłacone w państwie członkowskim opodatkowania, podczas gdy takich korzyści odmawia się, gdy składki zostały zapłacone w innym państwie członkowskim, nawet wówczas gdy nie zostały one odliczone w tym ostatnim państwie członkowskim.

W tych okolicznościach zasada pierwszeństwa prawa wspólnotowego zobowiązuje sąd krajowy do stosowania prawa wspólnotowego i do odstąpienia od stosowania sprzecznych z nim przepisów krajowych, niezależnie od wyroku krajowego sądu konstytucyjnego, który odracza utratę mocy obowiązującej tych przepisów, uznanych za niekonstytucyjne.

(1) Dz.U. C 247 z 27.9.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/10

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości (czwarta izba) z dnia 10 grudnia 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjlanym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de Madrid — Hiszpania) — Ovidio Rodríguez Mayor, Pilar Pérez Boto, Pedro Gallego Morzillo, Alfonso Francisco Pérez, Juan Marcelino Gabaldón Morales, Marta María Maestro Campo i Bartolomé Valera Huete przeciwko nieobjętemu spadkowi po Rafaelu de las Herasie Dávili i Sagrario de las Heras Dávila

(Sprawa C-323/08) (1)

(Postępowanie prejudycjalne - Ochrona pracowników - Zwolnienia grupowe - Dyrektywa 98/59/WE - Wygaśnięcie umowy z powodu śmierci pracodawcy)

2010/C 24/15

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Tribunal Superior de Justicia de Madrid

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ovidio Rodríguez Mayor, Pilar Pérez Boto, Pedro Gallego Morzillo, Alfonso Francisco Pérez, Juan Marcelino Gabaldón Morales, Marta María Maestro Campo i Bartolomé Valera Huete

Strona pozwana: Succession vacante de Rafael de las Heras Dávila i Sagrario de las Heras Dávila

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunal Superior de Justicia de Madrid — Wykładnia art. 1–4 i 6 dyrektywy Rady 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych (Dz.U. L 225, s. 16) — Przepisy krajowe ograniczające pojęcie „zwolnienie grupowe” jedynie do zwolnień z przyczyn ekonomicznych, technologicznych, organizacyjnych lub związanych z procesem produkcji — Wygaśnięcie umowy o pracę z powodu śmierci, przejścia na emeryturę lub niezdolności do pracy pracodawcy — Różne odprawy w obydwu przypadkach — Zgodność z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej oraz ze Wspólnotową kartą podstawowych praw socjalnych pracowników

Sentencja

Artykuł 1 ust. 1 dyrektywy Rady nr 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym wygaśnięcie umów o pracę dotyczące pewnej liczby pracowników, których pracodawca jest osobą fizyczną, z powodu śmierci tegoż pracodawcy, nie jest kwalifikowane jako zwolnienie zbiorowe.

2)	Dyrektywa 98/59 nie stoi na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, które przewiduje różne odprawy w zależności od tego, czy pracownicy utracili zatrudnienie w następstwie śmierci pracodawcy, czy zwolnienia zbiorowego.

(1) Dz.U. C 236 z 13.9.2008

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/10

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 grudnia 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Schwerin — Niemcy) — Krzysztof Peśla przeciwko Justizministerium Mecklenburg-Vorpommern

(Sprawa C-345/08) (1)

(Swobodny przepływ pracowników - Artykuł 39 WE - Odmowa dostępu do aplikacji przygotowującej do wykonywania regulowanych zawodów prawniczych - Kandydat, który uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych w innym państwie członkowskim - Kryteria badania równoważności zdobytego wykształcenia)

2010/C 24/16

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Schwerin

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Krzysztof Peśla

Strona pozwana: Justizministerium Mecklenburg-Vorpommern

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Verwaltungsgericht Schwerin — Wykładnia art. 39 traktatu WE — Decyzja odmawiająca dostępu do aplikacji przygotowującej do wykonywania regulowanych zawodów prawniczych wydana w stosunku do kandydata, który uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych w innym państwie członkowskim — Kryteria oceny równoważności wykształcenia

Sentencja

Wykładni art. 39 WE należy dokonywać w ten sposób, że wiedza, którą należy uwzględnić jako element odniesienia w celu dokonania oceny równoważności szkolenia w następstwie wniosku o bezpośrednie dopuszczenie do aplikacji prawniczej — bez przystąpienia do egzaminów pisemnych w tym zakresie — jest wiedzą potwierdzoną przez kwalifikacje wymagane w państwie członkowskim, w którym kandydat wnosi o dopuszczenie go do takiej aplikacji.

Wykładni art. 39 WE należy dokonywać w ten sposób, że gdy właściwe władze państwa członkowskiego badają wniosek obywatela innego państwa członkowskiego o dostęp do okresu praktycznego szkolenia w celu późniejszego wykonywania regulowanego zawodu prawniczego, jak w przypadku aplikacji prawniczej w Niemczech, przepis ten jako taki nie przewiduje obowiązku, by władze te wymagały od kandydata — w ramach badania równoważności wymaganego przez prawo wspólnotowe — jedynie poziomu wiedzy prawniczej niższego niż potwierdzony przez kwalifikacje wymagane w tym państwie członkowskim dla uzyskania dostępu do takiego okresu praktycznego szkolenia. Należy jednakże wskazać, że po pierwsze, przepis ten nie stoi też na przeszkodzie takiemu uelastycznieniu wymaganych kwalifikacji, a po drugie, w praktyce istotne jest, by możliwość częściowego uznania wiedzy potwierdzonej przez kwalifikacje wykazane przez zainteresowanego nie była tylko fikcyjna, czego weryfikacja jest zadaniem sądu krajowego.

(1) Dz.U. C 260 z dnia 11.10.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/11

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 2 grudnia 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez House of Lords — Zjednoczone Królestwo) — Aventis Pasteur SA przeciwko OB

(Sprawa C-358/08) (1)

(Dyrektywa 85/374/EWG - Odpowiedzialność za produkty wadliwe - Artykuł 3 i 11 - Błąd w kwalifikacji „producenta” - Postępowanie sądowe - Wniosek w przedmiocie wstąpienia producenta w miejsce pierwotnego pozwanego - Upływ terminu przedawnienia)

2010/C 24/17

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

House of Lords

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Aventis Pasteur SA

Strona pozwana: OB

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — House of Lords — Wykładnia dyrektywy Rady 85/374/EWG z dnia 25 lipca 1985 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących odpowiedzialności za produkty wadliwe (Dz.U. L 210, s. 29) — Sprawa wszczęta przeciwko spółce błędnie uważanej za wytwórcę rzekomo wadliwego produktu — Możliwość wstąpienia nowego podmiotu w miejsce strony pozwanej po upływie dziesięcioletniego terminu przedawnienia zgodnie z art. 11 dyrektywy — Błędne przypisanie cech „producenta” w rozumieniu art. 3 dyrektywy podmiotowi wskazanemu jako strona pozwana w postępowaniu w czasie biegu dziesięcioletniego terminu.

Sentencja

Wykładni art. 11 dyrektywy Rady 85/374/EWG z dnia 25 lipca 1985 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących odpowiedzialności za produkty wadliwe należy dokonać w ten sposób, że sprzeciwia się temu, aby uregulowanie krajowe, które zezwala na zmianę strony pozwanej w toku postępowania sądowego, było stosowane w taki sposób, który pozwala na wstąpienie, po upływie terminu w nim ustanowionego, „producenta” w rozumieniu art. 3 tej dyrektywy w miejsce strony pozwanej do postępowania sądowego wszczętego w tym terminie przeciwko innemu niż on podmiotowi.

Jednakże z jednej strony wykładni omawianego art. 11 należy dokonać w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy uznał, iż w postępowaniu sądowym wszczętym w terminie w nim ustanowionym przeciwko spółce zależnej w 100 % od „producenta” w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 85/374 ta spółka może wstąpić w miejsce wspomnianego producenta, w przypadku gdy sąd stwierdzi, że wprowadzenie do obrotu danego produktu zostało w rzeczywistości dokonane przez producenta.

Z drugiej strony wykładni art. 3 ust. 3 dyrektywy 85/374 należy dokonać w ten sposób, że w przypadku gdy poszkodowany zastosowaniem rzekomo wadliwego produktu nie mógł racjonalnie zidentyfikować producenta tego produktu przed podniesieniem swych roszczeń wobec jego dostawcy, wówczas dostawcę należy uznać za producenta, szczególnie w celu zastosowania art. 11 tej dyrektywy, jeżeli nie poinformował poszkodowanego z własnej inicjatywy i w staranny sposób o tożsamości producenta lub swego dostawcy, a dokonanie oceny w tym zakresie należy, w świetle danych okoliczności, do sądu krajowego.

(1) Dz.U. C 260 z 11.10.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/12

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 26 listopada 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof — Austria) — Romana Slanina przeciwko Unabhängiger Finanzsenat Außenstelle Wien

(Sprawa C-363/08) (1)

(Zabezpieczenie społeczne pracowników migrujących - Świadczenia rodzinne - Odmowa - Obywatelka państwa członkowskiego mieszkająca w innym państwie członkowskim wraz z dzieckiem, którego ojciec pracuje na terytorium tego pierwszego państwa członkowskiego)

2010/C 24/18

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Romana Slanina

Strona pozwana: Unabhängiger Finanzsenat Außenstelle Wien

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Verwaltungsgerichtshof (Austria) — Wykładnia art. 73 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 149, s. 2) — Uregulowanie krajowe przewidujące zasiłek rodzinny (Familienbeihilfe) na rzecz osób sprawujących opiekę nad dzieckiem i mających miejsce zamieszkania na terytorium kraju — Odmowa przyznania zasiłku wobec obywatelki danego państwa zamieszkałej wraz z dzieckiem w innym państwie członkowskim, podczas gdy ojciec dziecka zamieszkuje na terytorium tego pierwszego państwa i wykonuje tam działalność zawodową

Sentencja

Wykładni art. 73 rozporządzenia Rady nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, w brzmieniu zmienionym i uaktualnionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r., należy dokonywać w ten sposób, że osoba rozwiedziona, której przez właściwe władze państwa członkowskiego, w którym ta osoba mieszkała, a jej były małżonek w dalszym ciągu mieszka i pracuje, wypłacany był zasiłek rodzinny, zachowuje prawo do tego zasiłku na dziecko, pod warunkiem że zostanie ono uznane za „członka rodziny” byłego małżonka w rozumieniu art. 1 lit. f) ppkt (i) tego rozporządzenia, nawet jeżeli wyprowadzi się ona z tego państwa celem zamieszkania ze swoim dzieckiem w innym państwie członkowskim, w którym nie pracuje, i to również w sytuacji, gdyby jej były małżonek, ojciec dziecka mógł otrzymywać ten zasiłek w państwie swojego miejsca zamieszkania.

Wykonywanie przez osobę znajdującą się w sytuacji takiej jak skarżąca przed sądem krajowym działalności zawodowej w państwie członkowskim jej miejsca zamieszkania rzeczywiście uprawniające do zasiłku rodzinnego powoduje zawieszenie na podstawie art. 76 rozporządzenia nr 1408/71 prawa do zasiłku rodzinnego należnego zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego, na którego terytorium były małżonek tej osoby wykonuje działalność zawodową, do wysokości kwoty świadczeń przewidzianych przez ustawodawstwo państwa członkowskiego miejsca jej zamieszkania.

(1) Dz.U. C 285 z 8.11.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/12

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 3 grudnia 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesfinanzhof — Niemcy) — Yaesu Europe BV przeciwko Bundeszentralamt für Steuern

(Sprawa C-433/08) (1)

(Ósma dyrektywa VAT - Warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium kraju - Załącznik A - Wniosek o zwrot - Pojęcie „podpis” znajdujące się na rzeczonym wniosku - Prawo krajowe wymagające własnoręcznego podpisu podatnika lub jego ustawowego przedstawiciela, z wyłączeniem pełnomocnika)

2010/C 24/19

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesfinanzhof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Yaesu Europe BV

Strona pozwana: Bundeszentralamt für Steuern

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Bundesfinanzhof — Wykładnia wzoru zawartego w załączniku A do ósmej dyrektywy Rady 79/1072/EWG z dnia 6 grudnia 1979 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych — Warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium kraju (Dz.U. L 331, s. 11) — Pojęcie „podpis” figurujące na wniosku o zwrot podatku obrotowego — Prawo krajowe, zgodnie z którym wymagany jest osobisty podpis wnioskodawcy lub jego ustawowego przedstawiciela, z wykluczeniem podpisu pełnomocnika

Sentencja

Pojęcie „podpis” na wniosku o zwrot podatku VAT, wymienione na wzorze znajdującym się w załączniku A do ósmej dyrektywy Rady 79/1072/EWG z dnia 6 grudnia 1979 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych — warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium kraju, stanowi pojęcie prawa wspólnotowego, które powinno być interpretowane w sposób jednolity w tym znaczeniu, że wspomniany wniosek o zwrot nie musi być obowiązkowo podpisany przez samego podatnika, lecz że w tym zakresie wystarczający jest podpis pełnomocnika.

(1) Dz.U. C 313 z 06.12.2008

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/13

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 10 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-460/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Artykuł 39 WE - Zatrudnienie w administracji publicznej - Kapitan i zastępca kapitana statku - Przyznanie uprawnień władzy publicznej na pokładzie - Wymóg obywatelstwa państwa członkowskiego bandery)

2010/C 24/20

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: G. Rozet i D. Triantafyllou, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka (Przedstawiciel: E.-M. Mamouna, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Naruszenie art. 39 traktatu WE — Przepisy krajowe zastrzegające stanowiska kapitana i zastępcy kapitana na greckich statkach handlowych i rybackich dla obywateli greckich

Sentencja

1)	Utrzymując w mocy w swoim porządku prawnym wymóg obywatelstwa greckiego w odniesieniu do stanowisk kapitana i pierwszego oficera (zastępcy kapitana) na wszystkich statkach pływających pod grecką banderą, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom wynikającym dla niej z art. 39 WE.

2)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 327 z 20.12.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/13

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 19 listopada 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden — Niderlandy) — Don Bosco Onroerend Goed BV przeciwko Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-461/08) (1)

(Szósta dyrektywa VAT - Wykładnia art. 13 część B lit. g) oraz art. 4 ust. 3 lit. a) - Dostawa działki zajętej przez częściowo rozebrany budynek, na którego miejscu wzniesiona ma być nowa konstrukcja - Zwolnienie z podatku VAT)

2010/C 24/21

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Don Bosco Onroerend Goed BV

Strona pozwana: Staatssecretaris van Financiën

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Hoge Raad der Nederlanden Den Haag — Wykładnia art. 4 ust. 3 lit. a) w związku z art. 13 B lit. g) dyrektywy 77/388/EWG: Szóstej dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1) — Opodatkowanie dostawy budynku lub części budynku i gruntu, na którym on stoi, dokonanej przed pierwszym zasiedleniem — Dostawa częściowo rozebranego budynku z uwagi na zastąpienie go nowym budynkiem, który ma zostać wybudowany

Sentencja

Artykuł 13 część B lit. g) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku w związku z art. 4 ust. 3 lit. a) tej dyrektywy powinien być interpretowany w ten sposób, że przewidzianym w pierwszym z tych przepisów zwolnieniem z podatku VAT nie jest objęta dostawa działki, na której wciąż stoi stary budynek, który ma zostać rozebrany w celu wzniesienia na jego miejscu nowej konstrukcji i którego rozbiórka, do jakiej zobowiązał się sprzedający, rozpoczęła się przed tą dostawą. Takie transakcje dostawy i rozbiórki stanowią w świetle podatku VAT transakcję jednolitą mającą na celu jako całość dostawę nie tyle istniejącego budynku i gruntu, na którym stoi, co niezabudowanej działki, niezależnie od stanu zaawansowania robót rozbiórkowych starego budynku w momencie rzeczywistej dostawy działki.

(1) Dz.U. C 69 z 21.3.2009.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/14

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 3 grudnia 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-475/08) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2003/55/WE - Rynek wewnętrzny gazu ziemnego - Wyznaczenie w sposób ostateczny operatorów systemu - Decyzja zwalniająca główne elementy nowej infrastruktury gazowej ze stosowania niektórych przepisów tej dyrektywy - Obowiązki publikacji, konsultacji i zgłoszenia)

2010/C 24/22

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: M. Patakia et B. Schizma, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwu Belgii (Przedstawiciele: C. Pochet, pełnomocnik, J. Scalais i O. Vanhulst, avocats)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak ustanowienia wszystkich przepisów niezbędnych w celu zastosowania się do art. 7, 11, 18 w związku z art. 25 ust. 2 oraz art. 22 ust. 3 lit. d) i e) oraz art. 22 ust. 4 dyrektywy 2003/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającej dyrektywę 98/30/WE (Dz.U. L 176, s. 57) — Niewyznaczenie operatorów systemów przesyłowych i dystrybucyjnych skroplonego gazu ziemnego — Brak obowiązku publikacji decyzji wyłączającej spod zakresu stosowania dyrektywy główne elementy nowej infrastruktury gazowej — Brak obowiązku skonsultowania z innymi państwami członkowskimi lub innymi organami regulacyjnymi zainteresowanymi kwestią gazociągów międzystemowych łączących te infrastruktury

Sentencja

Nie wyznaczając w sposób ostateczny operatorów instalacji przesyłowych, magazynowych i skroplonego gazu ziemnego zgodnie z wymogami art. 7 dyrektywy 2003/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającej dyrektywę 98/30/WE oraz nie dokonując transpozycji art. 22 ust. 3 lit. d) i e) i art. 22 ust. 4 tej dyrektywy, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tych przepisów.

2)	Królestwo Belgii zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 32 z 07.02.2009

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/14

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 3 grudnia 2009 r. — Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa C-476/08 P) (1)

(Odwołanie - Rozporządzenia (WE, Euratom) nr 1605/2002 i 2342/2002 - Zamówienia publiczne udzielane przez instytucje wspólnotowe na własny rachunek - Błąd w sprawozdaniu komisji przetargowej - Obowiązek uzasadnienia odrzucenia oferty oferenta)

2010/C 24/23

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE (przedstawiciel: N. Korogiannakis, dikigoros)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska (przedstawiciele: M. Wilderspin i E. Manhaeve, pełnomocnicy)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) z dnia 10 września 2008 r. w sprawie T-59/05 Evropaïki Dynamiki przeciwko Komisji, w którym Sąd oddalił skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie odrzucenia oferty złożonej przez wnoszącą odwołanie w ramach przetargu dotyczącego świadczenia usług z zakresu rozwijania i konserwacji systemów informacji oraz pokrewnych usług wspierających dla systemów informacji finansowej Dyrekcji Generalnej ds. Rolnictwa oraz decyzji w sprawie udzielenia zamówienia innemu oferentowi — Obowiązek uzasadnienia odrzucenia oferty oferenta

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 19 z 24.1.2009.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/15

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 26 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-13/09) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2006/86/WE - Wymagania dotyczące możliwości śledzenia - Powiadamianie o poważnych i niepożądanych reakcjach i zdarzeniach - Wymagania techniczne dotyczące kodowania, przetwarzania, konserwowania, przechowywania i dystrybucji tkanek i komórek ludzkich - Brak transpozycji w wyznaczonym terminie)

2010/C 24/24

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: C. Cattabriga i S. Mortoni, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Calmieri, pełnomocnik, oraz F. Arena, avvocato dello Stato)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak ustanowienia, w przewidzianym terminie, przepisów niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Komisji 2006/86/WE z dnia 24 października 2006 r. wykonującej dyrektywę 2004/23/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie wymagań dotyczących możliwości śledzenia, powiadamiania o poważnych i niepożądanych reakcjach i zdarzeniach oraz niektórych wymagań technicznych dotyczących kodowania, przetwarzania, konserwowania, przechowywania i dystrybucji tkanek i komórek ludzkich (Dz. U L 294, s. 32)

Sentencja

Nie ustanawiając, w przewidzianym terminie, przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Komisji 2006/86/WE z dnia 24 października 2006 r. wykonującej dyrektywę 2004/23/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie wymagań dotyczących możliwości śledzenia, powiadamiania o poważnych i niepożądanych reakcjach i zdarzeniach oraz niektórych wymagań technicznych dotyczących kodowania, przetwarzania, konserwowania, przechowywania i dystrybucji tkanek i komórek ludzkich, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Republika Włoska pokrywa koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 55 z 7.3.2009.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/15

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 10 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Zjednoczonemu Królestwu Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-187/09) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2006/40/WE - Klimatyzacja w pojazdach silnikowych - Niepełna transpozycja)

2010/C 24/25

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: O. Beynet i S. Walker, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (przedstawiciel: S. Ossowski, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — nieustanowienie w przewidzianym terminie przepisów niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Komisji 2006/40/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. dotyczącej emisji z systemów klimatyzacji w pojazdach silnikowych oraz zmieniającej dyrektywę Rady 70/156/EWG (Dz.U. L 161, s. 12)

Sentencja

nie ustanawiając wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu zastosowania się do dyrektywy Komisji 2006/40/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. dotyczącej emisji z systemów klimatyzacji w pojazdach silnikowych oraz zmieniającej dyrektywę Rady 70/156/EWG Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy tej dyrektywy.

2)	Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej zostaje obciążone kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 167 z 18.07.2009

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/16

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 26 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii

(Sprawa C-202/09) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2006/24/WE - Łączność elektroniczna - Ochrona prywatności - Zatrzymywanie generowanych lub przetwarzanych danych w związku ze świadczeniem usług łączności elektronicznej - Brak transpozycji w przewidzianym terminie)

2010/C 24/26

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: L. Balta i A.A. Gilly, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Irlandia (przedstawiciel: D. O'Hagan, pełnomocnik)

Przedmiot

Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Brak ustanowienia, w przewidzianym terminie, przepisów niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2006/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie zatrzymywania generowanych lub przetwarzanych danych w związku ze świadczeniem ogólnie dostępnych usług łączności elektronicznej lub udostępnianiem publicznych sieci łączności oraz zmieniającej dyrektywę 2002/58/WE (Dz.U. L 105, s. 54)

Sentencja

Nie ustanawiając w przewidzianym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2006/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie zatrzymywania generowanych lub przetwarzanych danych w związku ze świadczeniem ogólnie dostępnych usług łączności elektronicznej lub udostępnianiem publicznych sieci łączności oraz zmieniającej dyrektywę 2002/58/WE, Irlandia uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Irlandia zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 167 z 18.7.2009.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/16

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 26 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-211/09) (1)

(Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2006/24/WE - Łączność elektroniczna - Brak transpozycji w przewidzianym terminie)

2010/C 24/27

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: L. Balta i M. Karanasou Apostolopoulou, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka (przedstawiciele: N. Dafniou i K. Vasiliki, pełnomocnicy)

Przedmiot

Sentencja

Nie ustanawiając w przewidzianym terminie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2006/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie zatrzymywania generowanych lub przetwarzanych danych w związku ze świadczeniem ogólnie dostępnych usług łączności elektronicznej lub udostępnianiem publicznych sieci łączności oraz zmieniającej dyrektywę 2002/58/WE, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy.

2)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 193 z 15.8.2009.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/17

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 30 listopada 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Administrativen sad Sofia-grad — Bułgaria) — Said Shamilovich Kadzoev (Huchbarov)

(Sprawa C-357/09 PPU) (1)

(Wizy, azyl, imigracja i inne polityki związane ze swobodnym przepływem osób - Dyrektywa 2008/115/WE - Powrót nielegalnie przebywającego obywatela państwa trzeciego - Artykuł 15 ust. 4-6 - Okres zastosowania środka detencyjnego - Wzięcie pod uwagę okresu, podczas którego wykonanie decyzji o wydaleniu było zawieszone - Pojęcie „rozsądnych perspektyw wydalenia”)

2010/C 24/28

Język postępowania: bułgarski

Sąd krajowy

Administrativen sad Sofia-grad

Strona w postępowaniu przed sądem krajowym

Said Shamilovich Kadzoev (Huchbarov)

Przedmiot

Wniosek o wydanie przeczenia w trybie prejudycjalnym — Administrativen sad Sofia-grad — Wykładnia art. 15 ust. 4, 5 i 6 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (Dz. U. L 348, s. 98) — Przekroczenie przewidzianego w art. 15 dyrektywy maksymalnego okresu zatrzymania w odniesieniu do obywatela państwa trzeciego przebywającego nielegalnie — Przekroczenie tego maksymalnego okresu w chwili wejścia w życie dyrektywy ale przed jej transpozycją do prawa krajowego, która to transpozycja nie przewiduje ograniczeń czasowych zatrzymania — Stosowanie przepisów dyrektywy po jej transpozycji do prawa krajowego i brak skutku wstecznego w stosunku do już toczących się spraw — Brak uwzględnienia przy obliczaniu maksymalnego okresu zatrzymania czasu trwania postępowania w przedmiocie skargi na decyzję o wydaleniu podjętą przez organy krajowe — Ewentualna dopuszczalność przekroczenia tego okresu oparta o okoliczności braku dokumentu tożsamości i środków utrzymania oraz agresywnego zachowania zainteresowanej osoby — Pojęcie „rozsądnych perspektyw wydalenia”

Sentencja

Artykuł 15 ust. 5 i 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich należy interpretować w ten sposób, że ustanowiony w nim maksymalny okres stosowania środka detencyjnego obejmuje czas stosowania takiego środka w ramach postępowania w przedmiocie wydalenia, które zostało wszczęte zanim zaczął obowiązywać reżim przewidziany przez dyrektywę.

Okresu, na który dana osoba została umieszczona w ośrodku pobytu tymczasowego na podstawie decyzji podjętej w oparciu o krajowe i wspólnotowe przepisy dotyczące osób ubiegających się o azyl, nie należy uważać za stosowanie środka detencyjnego w celu wydalenia w rozumieniu art. 15 dyrektywy 2008/115.

Artykuł 15 ust. 5 i 6 dyrektywy 2008/115 należy interpretować w ten sposób, że okres, podczas którego wykonanie decyzji o przymusowym doprowadzeniu do granicy było zawieszone ze względu na postępowanie sądowe w przedmiocie skargi wniesionej przez zainteresowanego przeciwko tej decyzji, podlega uwzględnieniu przy obliczaniu okresu stosowania środka detencyjnego w celu wydalenia, w sytuacji, gdy w trakcie tego postępowania osoba ta nadal przebywała w ośrodku pobytu tymczasowego.

Artykuł 15 ust. 4 dyrektywy 2008/115 należy interpretować w ten sposób, że nie znajduje on zastosowania, jeśli w chwili dokonywania kontroli sądowej stosowania wobec osoby, o którą chodzi środka detencyjnego możliwości przedłużenia okresów stosowania tego środka, przewidzianych w art. 15 ust. 6 dyrektywy 2008/115, były wyczerpane.

Artykuł 15 ust. 4 dyrektywy 2008/115 należy interpretować w ten sposób, że tylko realna perspektywa skutecznego wydalenia, przy uwzględnieniu okresów określonych w ustępach 5 i 6 tego artykułu, odpowiada rozsądnym perspektywom wydalenia, których to perspektyw brak, jeśli, uwzględniając rzeczone okresy, wydaje się mało prawdopodobne, że osoba, o którą chodzi, zostanie przyjęta przez państwo trzecie.

Artykuł 15 ust. 4 i 6 dyrektywy 2008/115 należy interpretować w ten sposób, że nie zezwala on na to, aby w sytuacji, gdy przewidziany w dyrektywie maksymalny okres stosowania środka detencyjnego upłynął osoba, o którą chodzi, nie została natychmiast uwolniona z powodu braku posiadania przez nią ważnych dokumentów, jej agresywnego zachowania i nieposiadania ani własnych środków utrzymania, ani zakwaterowania, czy też środków udostępnionych w tym celu przez państwo członkowskie.

(1) Dz.U. C 267 z 7.11.2009.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/18

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 24 września 2009 r. — Compagnie des bateaux mouches SA przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Jean-Noël Castanet

(Sprawa C-78/09 P) (1)

(Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Słowny znak towarowy BATEAUX MOUCHES - Odmowa rejestracji - Brak charakteru odróżniającego)

2010/C 24/29

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Compagnie des bateaux mouches SA (przedstawiciel: G. Barbaut, adwokat)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik), Jean-Noël Castanet (przedstawiciel: J.-P. Sulzer, adwokat)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) wydanego w dniu 10 grudnia 2008 r. w sprawie T-365/06 Bateaux mouches przeciwko OHIM, na mocy którego Sąd oddalił wniesioną przez skarżącą skargę na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 7 września 2006 r. dotyczącą postępowania w sprawie unieważnienia słownego znaku towarowego „BATEAUX MOUCHES” — Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) i ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, s. 1) — Błędna wykładnia wypracowanych przez orzecznictwo Trybunału kryteriów — Brak charakteru odróżniającego

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Compagnie des bateaux mouches S.A. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 102 z 1.5.2009.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/18

Postanowienie Trybunału Sprawiedliwości (ósma izba) z dnia 20 listopada 2009 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de grande instance de Paris — Francja) — Olivier Martinez, Robert Martinez przeciwko MGN LIMITED

(Sprawa C-278/09) (1)

(Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 - Jurysdykcja w sprawach cywilnych i handlowych - Sąd nieuprawniony, w rozumieniu art. 68 ust. 1 WE, do wniesienia do Trybunału sprawy w trybie prejudycjalnym - Niewłaściwość Trybunału)

2010/C 24/30

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunal de grande instance de Paris

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Olivier Martinez, Robert Martinez

Strona pozwana: spółka MGN LIMITED

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Tribunal de grande instance de Paris — Wykładnia art. 2 i art. 5 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. 2001, L 12, s. 1) — Sąd właściwy dla orzekania w przedmiocie skargi dotyczącej naruszenia prywatności i prawa do wizerunku w wyniku zamieszczenia w internecie informacji i zdjęć na stronie internetowej utworzonej na serwerze znajdującym się na terytorium państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie, w którym ma miejsce zamieszkania skarżący — Określenie miejsca, gdzie doszło do zdarzenia wywołującego szkodę — Znaczenie jakie dla określenia tego miejsca ma liczba połączeń ze sporną stroną internetową dokonanych z państwa, w którym skarżący ma miejsce zamieszkania, jego przynależność państwowa i w razie potrzeby język, w którym rozpowszechniane są sporne informacje

Sentencja

Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich nie jest właściwy do udzielenia odpowiedzi na pytanie przedłożone przez tribunal de grande instance de Paris w sprawie C-278/09.

(1) Dz.U. C 220 z 12.9.2009.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nejvyšší správní soud (Republika Czeska) w dniu 16 października 2009 r. — Marie Landtová przeciwko Česká správa sociálního zabezpečení

(Sprawa C-399/09)

2010/C 24/31

Język postępowania: czeski

Sąd krajowy

Nejvyšší správní soud

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Marie Landtová

Strona pozwana: Česká správa sociálního zabezpečení

Pytania prejudycjalne

Czy przepis części A pkt 6 załącznika III w związku z art. 7 ust. 2 lit. c) rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (1), zgodnie z którym nadal ma być stosowane kryterium dotyczące określenia państwa sukcesora właściwego do uwzględnienia okresów ubezpieczenia ukończonych przez osoby zatrudnione do dnia 31 grudnia 1992 r. w systemie zabezpieczenia społecznego byłej Czeskiej i Słowackiej Republiki Federacyjnej, należy interpretować w ten sposób, że zakazuje stosowania reguły prawa krajowego, zgodnie z którą czeska instytucja zabezpieczenia społecznego w pełni uwzględnia w odniesieniu do uprawnienia do świadczenia i ustalenia jego wysokości okres ubezpieczenia ukończony na terytorium byłej Czeskiej i Słowackiej Republiki Federacyjnej do dnia 31 grudnia 1992 r., nawet jeśli do jego uwzględnienia według wyżej wspomnianego kryterium właściwa jest instytucja zabezpieczenia społecznego Republiki Słowacji?

W razie przeczącej odpowiedzi na pytanie pierwsze, czy art. 12 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w związku z art. 3 ust. 1, art. 10 i 46 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie należy interpretować w ten sposób, że zakazuje on, by okres ubezpieczenia ukończony w systemie zabezpieczenia społecznego byłej Czeskiej i Słowackiej Republiki Federacyjnej do dnia 31 grudnia 1992 r., który został już raz uwzględniony w tym samym zakresie dla celów dotyczących świadczeń w systemie zabezpieczenia społecznego Republiki Słowackiej, był zgodnie z wyżej wymienioną regułą krajową uwzględniany w pełni w odniesieniu do uprawnienia do świadczenia emerytalnego i ustalenia jego wysokości jedynie wobec obywateli Republiki Czeskiej zamieszkałych na jej terytorium?

(1) Dz.U. L 149, s. 2 — wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 5, t. 1, s. 35.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunalul Sibiu (Rumunia) w dniu 16 października 2009 r. — Ioan Tatu przeciwko Republice Rumunii reprezentowanej przez Ministerul Finanțelor și Economiei, Direcția Generală a Finanțelor Publice Sibiu, Administrația Finanțelor Publice Sibiu, Administrația Fondului pentru Mediu, Ministerul Mediului

(Sprawa C-402/09)

2010/C 24/32

Język postępowania: rumuński

Sąd krajowy

Tribunalul Sibiu

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ioan Tatu

Strona pozwana: Republika Rumunii reprezentowana przez Ministerul Finanțelor și Economiei, Direcția Generală a Finanțelor Publice Sibiu, Administrația Finanțelor Publice Sibiu, Administrația Fondului pentru Mediu, Ministerul Mediului

Pytania prejudycjalne

Czy przepisy OUG nr 50/2008 (1) (dotyczącego ustanowienia podatku od zanieczyszczeń wynikających z korzystania z samochodów) z późniejszymi zmianami (wprowadzonymi przez OUG nr 208/2008 (2) i 218/2008 (3) są sprzeczne z przepisem art. 90 traktatu WE, czy wprowadzony środek jest rzeczywiście w sposób oczywisty dyskryminujący?

(1) OUG nr 50/2008 dotyczący ustanowienia podatku od zanieczyszczeń wynikających z korzystania z samochodów, M.Of. 25.4.2008, nr 327.

(2) OUG nr 208/2008 dotyczący przyjęcia określonych środków związanych z podatkiem od zanieczyszczeń wynikających z korzystania z samochodów, M. Of. 8.12.2008, nr 825.

(3) OUG nr 218/2008 wprowadzający zmiany w Ordinanța de urgență a Guvernului n. 50/2008 dotyczącym ustanowienia podatku od zanieczyszczeń wynikających z korzystania z samochodów, M. Of. 11.12.2008, nr 836.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/19

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Najwyższy (Rzeczpospolita Polska) w dniu 28 października 2009 r. — Polska Telefonia Cyfrowa Sp. z o.o./Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej

(Sprawa C-410/09)

2010/C 24/33

Język postępowania: polski

Sąd krajowy

Sąd Najwyższy

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Polska Telefonia Cyfrowa Sp. z o.o.

Strona pozwana: Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 58 Aktu akcesyjnego (Dz. U.UE z 2003 r. L 236, s. 33) umożliwia powoływanie się wobec jednostek w państwie członkowskim na postanowienia wytycznych Komisji Europejskiej (Dz. Urz. UE z 2002 r., C 165, s. 03), które to wytyczne, zgodnie z art. 16 ust. 1 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (Dz. U. UE z 2002 r. L 108, s. 33; polskie wydanie specjalne Dz. U. UE — sp.13-29-349), krajowy organ regulacyjny powinien mieć przede wszystkim na uwadze przeprowadzając analizę odnośnych rynków, w przypadku, gdy wytyczne te nie zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w języku tego państwa, w sytuacji, gdy język ten jest językiem urzędowym Unii Europejskiej?

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epkrateias (Grecja) w dniu 28 października 2009 r. — Vasiliki Stylianou Vandorou przeciwko Ypourgos Ethnikis Padeias kai Thriskevmaton (ministrowi edukacji powszechnej i wyznań religijnych)

(Sprawa C-422/09)

2010/C 24/35

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Symvoulio tis Epkrateias

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Vasiliki Stylianou Vandorou

Strona pozwana: Ypourgos Ethnikis Padeias kai Thriskevmaton (minister edukacji powszechnej i wyznań religijnych)

Pytania prejudycjalne

Czy w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. b) dyrektywy Rady 89/48/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata (Dz. U. L 19) ze zmianami wprowadzonymi przez art. 1 ust. 3 dyrektywy 2001/19/WE (Dz. U. L 206) i przed jej uchyleniem przez art. 62 dyrektywy 2005/36/WE (Dz. U. L 255) jako »doświadczenie zawodowe«, które bierze pod uwagę właściwa władza krajowa przy ocenie czy nabyte przez osobę zainteresowaną kwalifikacje mogą w całości lub w części uzupełnić zasadnicze różnice pomiędzy przedmiotami wchodzącymi w zakres kształcenia odbytego przez tą osobę w państwie jej pochodzenia i przedmiotami odnoszącymi się do wymaganego w przyjmującym państwie członkowskim dyplomu należy również traktować doświadczenie charakteryzujące się wszystkimi następującymi cechami: a) zostało zdobyte przez osobę zainteresowaną po uzyskaniu przez nią dyplomu zapewniającego dostęp do określonego zawodu regulowanego w państwie członkowskim pochodzenia; b) zostało zdobyte poprzez wykonywanie w przyjmującym państwie członkowskim działalności zawodowej, która co prawda nie pokrywa się z zawodem regulowanym, którego prawo wykonywania w przyjmującym państwie członkowskim odnosi się do wniosku przedstawionego przez osobę zainteresowaną na podstawie dyrektywy 89/48/EWG (która to osoba nie może zgodnie z prawem wykonywać tego zawodu w przyjmującym państwie członkowskim przed uwzględnieniem jej wniosku) ale na podstawie merytorycznej oceny przeprowadzonej przez właściwy w sprawie wydania decyzji w przedmiocie wniosku organ krajowy stanowi działalność zawodową, która zdaje się związana z rzeczonym zawodem regulowanym oraz c) na podstawie merytorycznej oceny rzeczonego organu krajowego zostało uznane za mogące z uwagi na wspomniany związek przynajmniej częściowo uzupełnić zasadnicze różnice pomiędzy wiadomościami, które osoba zainteresowana zdobyła w trakcie kształcenia w państwie członkowskim jej pochodzenia i tymi, które związane są z odnośnym dyplomem przyjmującego państwa członkowskiego?

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias (Grecja) w dniu 28 października 2009 r. — Christina Ioanni Toki przeciwko Ypourgos Ethnikis Padeias kai Thriskevmaton (ministrowi edukacji powszechnej i wyznań religijnych)

(Sprawa C-424/09)

2010/C 24/37

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Symvoulio tis Epikrateias

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Christina Ioanni Toki

Strona pozwana: Ypourgos Ethnikis Padeias kai Thriskevmaton (minister edukacji powszechnej i wyznań religijnych)

Pytania prejudycjalne

Czy art. 3 lit. b) dyrektywy Rady 89/48/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata (Dz. U. L 19) w wersji obowiązującej przed jej uchyleniem przez art. 62 dyrektywy 2005/36 (Dz. U. L 255) należy interpretować w ten sposób, że ustanowiony w rzeczonym przepisie mechanizm uznawania stosuje się w przypadkach gdy zawód, o który chodzi jest w państwie członkowskim pochodzenia regulowany w rozumieniu jakie nadaje temu pojęciu art. 1 lit. d) akapit drugi dyrektywy a osoba zainteresowana nie posiada pełnego członkostwa w zrzeszeniu lub organizacji, które spełniają przesłanki poprzedniego akapitu?

i w razie udzielenia na pierwsze pytanie odpowiedzi twierdzącej

Czy w rozumieniu art. 3 lit. b) dyrektywy 89/48/EWG wykonywanie zawodu w pełnym wymiarze czasu pracy w państwie członkowskim pochodzenia oznacza wykonywanie w charakterze osoby prowadzącej działalność na własny rachunek lub pracownika najemnego tego zawodu, w stosunku do którego został w przyjmującym państwie członkowskim złożony wniosek o udzielenie pozwolenia w rozumieniu dyrektywy 89/48/EWG czy też może ono oznaczać również badania naukowe związane z działalnością w sektorze naukowym, prowadzone w instytucie i nie mające zasadniczo na celu osiągania zysku?

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/21

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias (Grecja) w dniu 28 października 2009 r. — Vasileios Alexandros Giankoulis przeciwko Ypourgos Ethnikis Padeias kai Thriskeumaton (ministrowi edukacji powszechnej i wyznań religijnych)

(Sprawa C-425/09)

2010/C 24/38

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Symvoulio tis Epikrateias

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Vasileios Alexandros Giankoulis

Strona pozwana: Ypourgos Ethnikis Padeias kai Thriskeumaton (minister edukacji powszechnej i wyznań religijnych)

Pytania prejudycjalne

Czy zawarte w art. 4 ust. 1 lit. b) dyrektywy 89/48/EWG w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata (Dz. U. L 19) w wersji obowiązującej po wprowadzeniu do niej zmian przez art. 1 ust. 3 dyrektywy 2001/19/WE (Dz. U. L 206) i przed jej uchyleniem przez art. 62 dyrektywy 2005/36 (Dz. U. L 255) pojęcie „doświadczenia zawodowego” odpowiada pojęciu „doświadczenia zawodowego”, którego definicja zawarta jest w art. 1 lit. e) dyrektywy i może oznaczać doświadczenie, które spełnia łącznie następujące cechy: a) zostało zdobyte przez osobę zainteresowaną po uzyskaniu przez nią dyplomu gwarantującego jej dostęp do określonego zawodu regulowanego w państwie członkowskim pochodzenia; b) zostało zdobyte poprzez wykonywanie zawodu, do którego odnosi się wniosek złożony na podstawie dyrektywy 89/48/EWG (zob. pojęcia „the profession concerned”, „la profession concernée” i „der Betreffende Beruf” użyte odpowiednio w wersjach językowych angielskiej, francuskiej i niemieckiej dyrektywy) oraz c) działalność zawodowa, o której mowa była wykonywana zgodnie z prawem, to znaczy z poszanowaniem terminów i warunków mających znaczenie przepisów państwa członkowskiego, w którym miała miejsce, tak aby wykluczyć wzięcie pod uwagę doświadczenia związanego z zawodem, o który chodzi, które zdobyte zostało w przyjmującym państwie członkowskim przed uwzględnieniem wniosku, w sytuacji gdy zawód ten nie może być zgodnie z prawem wykonywany w przyjmującym państwie członkowskim przed uwzględnieniem wniosku (oczywiście z zastrzeżeniem stosowania art. 5 dyrektywy, który zezwala — w przypadku odbycia kształcenia zawodowego, które nie miało miejsca w państwie członkowskim pochodzenia — na wykonywanie zawodu w przyjmującym państwie członkowskim na określonych warunkach i pod nadzorem osoby posiadającej uprawnienia do jego wykonywania)?

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Symvoulio tis Epikrateias (Grecja) w dniu 28 października 2009 r. — Ioannis Giorgios Askoxylakis przeciwko Ypourgos Ethnikis Padeias kai Thriskevmaton (ministrowi edukacji powszechnej i wyznań religijnych)

(Sprawa C-426/09)

2010/C 24/39

Język postępowania: grecki

Sąd krajowy

Symvoulio tis Epikrateias

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ioannis Giorgios Askoxylakis

Strona pozwana: Ypourgos Ethnikis Padeias kai Thriskevmaton (minister edukacji powszechnej i wyznań religijnych)

Pytania prejudycjalne

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/22

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 29 października 2009 r. — Union Syndicale „Solidaires Isère” przeciwko Premier ministre, Ministre du travail, des relations sociales, de la famille, de la solidarité et de la ville, Ministre de la santé et des sports

(Sprawa C-428/09)

2010/C 24/40

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Conseil d'État

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Union Syndicale „Solidaires Isère”

Strona pozwana: Premier ministre, Ministre du travail, des relations sociales, de la famille, de la solidarité et de la ville, Ministre de la santé et des sports

Pytania prejudycjalne

1)	Czy dyrektywa z dnia 4 listopada 2003 r. (1) znajduje zastosowanie do osób wykonujących pracę o charakterze okazjonalnym lub sezonowym, w wymiarze nie większym niż osiemdziesiąt dni roboczych rocznie, w placówkach organizujących zajęcia wakacyjne i rekreacyjne?

W razie udzielenia na powyższe pytanie odpowiedzi twierdzącej:

czy biorąc pod uwagę cel tej dyrektywy, którym jest, zgodnie z jej art. 1, ustalenie minimalnych wymagań w zakresie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia w odniesieniu do organizacji czasu pracy, art. 17 należy interpretować w ten sposób, że pozwala on:

—

bądź to uznać, na mocy ust. 1, okazjonalną i sezonową działalność osób, które zawarły umowę uczestnictwa w działalności wychowawczej, za należącą do tych rodzajów działalności, w przypadku których „uwzględniając szczególną charakterystykę danych działań, wymiar czasu pracy nie jest mierzony i/lub nieokreślony z góry lub może być określony przez samych pracowników”,

—	bądź to traktować taką działalność, na mocy ust. 3 lit. b), jako „działania w zakresie bezpieczeństwa oraz nadzoru, wymagających stałej obecności w celu ochrony mienia oraz osób”?

czy w tym ostatnim wypadku należy uznać, że warunki określone w ust. 2, w postaci „równoważnych okresów wyrównawczego odpoczynku” lub „właściwej ochrony” przyznanej „zainteresowanym pracownikom”, mogą być spełnione przez wprowadzenie przepisu ograniczającego zatrudnienie osób, które zawarły wskazane umowy, do osiemdziesięciu dni roboczych rocznie w placówkach organizujących zajęcia wakacyjne i rekreacyjne?

(1) Dyrektywa 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2004 r., dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L 299, s. 9).

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Halle (Niemcy) w dniu 30 października 2009 r. — Günter Fuß przeciwko miastu Halle (Saale)

(Sprawa C-429/09)

2010/C 24/41

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Verwaltungsgericht Halle

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca Günter Fuß

Strona pozwana: miasto Halle (Saale)

Pytania prejudycjalne

Czy na podstawie dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (1) (zwanej dalej: „dyrektywą 2003/88/WE”) powstają roszczenia wtórne, jeśli pracodawca (podmiot prawa publicznego zatrudniający urzędników) ustalił czas pracy, który przekracza granicę określoną w art. 6 lit. b) tej dyrektywy?

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi twierdzącej, czy dane roszczenie powstaje wyłącznie z powodu naruszenia dyrektywy 2003/88/WE, czy też prawo wspólnotowe statuuje dalej idące wymogi w zakresie powstania tego roszczenia, jak na przykład wystąpienie do podmiotu prawa publicznego zatrudniającego urzędników z żądaniem skrócenia czasu pracy lub wina przy ustalaniu czasu pracy?

3)	Gdyby roszczenie wtórne miało rzeczywiście powstać, nasuwa się pytanie, czy dotyczy ono rekompensaty w postaci czasu wolnego lub odszkodowania finansowego i jakie wymogi prawo wspólnotowe przewiduje w odniesieniu do obliczenia wysokości tej rekompensaty?

Czy okresy rozliczeniowe określone w art. 16 lit. b) lub art. 19 akapit drugi dyrektywy 2003/88/WE mają bezpośrednie zastosowanie w przypadku, takim jak w niniejszej sprawie, w którym prawo krajowe ustala jedynie czas pracy, który przekracza maksymalny wymiar czasu pracy określony w art. 6 lit. b) dyrektywy 2003/88/WE, nie przewidując rekompensaty? W razie stwierdzenia bezpośredniego zastosowania [tych okresów] nasuwa się pytanie, czy i jeśli tak, to w jaki sposób w danym przypadku należy dokonać przyznania rekompensaty, jeśli podmiot prawa publicznego zatrudniający urzędników nie przyzna rekompensaty do momentu upływu okresu rozliczeniowego?

5)	Jak należy odpowiedzieć na pytania pierwsze do czwartego pod rządami dyrektywy Rady 93/104/WE z dnia 23 listopada 1993 r. (2)?

(1) Dyrektywa 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. L 299, s. 9)

(2) Dyrektywa Rady 93/104/WE z dnia 23 listopada 1993 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz. U. L 307, s. 18)

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/23

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden w dniu 2 listopada 2009 r. — Euro Tyre Holding BV przeciwko Staatssecretaris van Financiën

(Sprawa C-430/09)

2010/C 24/42

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony postępowania przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Euro Tyre Holding BV

Strona pozwana: Staatssecretaris van Financiën

Pytanie prejudycjalne

W jaki sposób w świetle art. 28c część A zdanie wprowadzające i lit. a) szóstej dyrektywy (1) w związku z art. 8 ust. 1 lit. a) i b), art. 28a ust. 1 lit. a) akapit pierwszy i art. 28b część A lit. a) ust. 1 szóstej dyrektywy, w przypadku, gdy w odniesieniu do tych samych towarów pomiędzy podatnikami, którzy działali w takim charakterze, zrealizowane zostały dwie następujące po sobie dostawy, w przypadku których chodzi o tylko jedną wewnątrzwspólnotową wysyłkę lub pojedynczy wewnątrzwspólnotowy transport, należy ustalić, której dostawie należy przypisać wewnątrzwspólnotowy transport, gdy transport towarów został zrealizowany przez osobę posiadającą zarówno cechę kupującego przy pierwszej dostawie, jak i sprzedającego przy drugiej dostawie lub na jej rachunek?

(1) Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1).

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van beroep te Brussel (Belgia) w dniu 2 listopada 2009 r. — Airfield NV, Canal Digitaal BV przeciwko Belgische Vereniging van Auteurs, Componisten en Uitgevers CVBA (Sabam)

(Sprawa C-431/09)

2010/C 24/43

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hof van beroep te Brussel

Strony postępowania przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Airfield NV, Canal Digitaal BV

Strona pozwana: Belgische Vereniging van Auteurs, Componisten en Uitgevers CVBA (Sabam)

Pytania prejudycjalne

Czy z dyrektywą 93/83 (1) niezgodne jest, aby operator satelitarnej telewizji cyfrowej był zobowiązany do uzyskania zezwolenia od posiadaczy praw w przypadku działania, za pomocą którego organizacja radiowa i telewizyjna przesyła swoje sygnały będące nośnikami programu albo za pośrednictwem stałego łącza, albo za pośrednictwem zakodowanego sygnału satelitarnego, na rzecz niezależnego od siebie operatora satelitarnej telewizji cyfrowej, który powierza związanej ze sobą spółce zakodowanie tych sygnałów i wysłanie do satelity, po czym sygnały te są, za zezwoleniem organizacji radiowej i telewizyjnej, jako część pakietu programów telewizyjnych i w związku z tym powiązane ze sobą, emitowane na rzecz abonentów operatora telewizji satelitarnej, którzy mogą oglądać programy jednocześnie i w niezmienionej formie za pośrednictwem udostępnionej im przez operatora telewizji satelitarnej karty dekoderowej bądź Smartcard?

Czy z dyrektywą 93/83 niezgodne jest, aby operator satelitarnej telewizji cyfrowej był zobowiązany do uzyskania zezwolenia od posiadaczy praw w przypadku działania, za pomocą którego organizacja radiowa i telewizyjna przesyła swoje sygnały będące nośnikami programu, zgodnie ze wskazówkami niezależnego od siebie operatora satelitarnej telewizji cyfrowej, do satelity, po czym sygnały te są, za zezwoleniem organizacji radiowej i telewizyjnej, jako część pakietu programów telewizyjnych i w związku z tym powiązane ze sobą, emitowane na rzecz abonentów operatora telewizji satelitarnej, którzy mogą oglądać programy jednocześnie i w niezmienionej formie za pośrednictwem udostępnionej im przez operatora telewizji satelitarnej karty dekoderowej bądź Smartcard?

(1) Dyrektywa Rady 93/83/EWG z dnia 27 września 1993 r. w sprawie koordynacji niektórych zasad dotyczących prawa autorskiego oraz praw pokrewnych stosowanych w odniesieniu do przekazu satelitarnego oraz retransmisji drogą kablową (Dz.U. L 248, s. 15).

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/24

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van beroep te Brussel (Belgia) w dniu 2 listopada 2009 r. — Airfield NV przeciwko Agicoa Belgium BVBA

(Sprawa C-432/09)

2010/C 24/44

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hof van beroep te Brussel

Strony postępowania przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Airfield NV

Strona pozwana: Agicoa Belgium BVBA

Pytania prejudycjalne

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/25

Skarga wniesiona w dniu 4 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-433/09)

2010/C 24/45

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: D. Triantafyllou, pełnomocnik)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi o

—

stwierdzenie, że włączając podatek od unormowanego zużycia paliwa do podstawy opodatkowania podatkiem VAT pobieranym w Austrii przy dostawie pojazdu mechanicznego, Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 78 i art. 79 dyrektywy 2006/112/WE (1) w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej;

—	obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja kwestionuje włączenie podatku od unormowanego zużycia paliwa (Normverbrauchsabgabe) do podstawy opodatkowania podatkiem VAT pobieranym w Republice Austrii przy dostawie pojazdu mechanicznego.

Zdaniem Komisji, podatek od unormowanego zużycia paliwa stanowi w zasadzie jednorazowy podatek od rejestracji, ponieważ jego podstawowym kryterium jest rejestracja pojazdu mechanicznego w Republice Austrii. Z tego względu orzecznictwo Trybunału w sprawie C-98/05 (2), wedle którego tego rodzaju podatek nie powinien być włączony do podstawy opodatkowania podatkiem VAT ma zastosowanie w niniejszej sprawie.

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej; Dz.U. L 347, s. 1

(2) Wyrok z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie C-98/05 De Danske Bilimportører, Rec. s. I-4945.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/25

Skarga wniesiona w dniu 4 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-435/09)

2010/C 24/46

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: M. van Beek, J.-B. Laignelot i C.A.H.M. ten Dam, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania

stwierdzenie, że nieprzyjmując przepisów niezbędnych dla prawidłowego i pełnego wykonania,

: art. 4 ust. 2 i 3 w związku z załącznikami II i III,

: art. 4 ust. 1 w związku z załącznikiem I pkt 8 lit. a), pkt 18 lit. a) i art. 7 ust. 1 lit. b) oraz

: art. 4 ust. 2 i 3 w związku z załącznikami II i III oraz załącznika III jako takiego,

dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (1), w brzmieniu nadanym jej przez dyrektywę Rady 97/11/WE z dnia 3 marca 1997 r.,

Belgia nie wywiązała się z zobowiązań ciążących na niej na mocy tej dyrektywy.

2.	obciążenie Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu Komisja powołała się na następujące względy:

W odniesieniu do ustawodawstwa Regionu Flamandzkiego Komisja stwierdza, że jeżeli chodzi o określenie obowiązku poddania projektów wymienionych w załączniku II do dyrektywy ocenie wpływu na środowisko, zgodnie z art. 5-10 dyrektywy, ustawodawstwo to nie bierze pod uwagę wszystkich relewantnych kryteriów wskazanych w załączniku III do dyrektywy. Rząd flamandzki nie wykazał, jakoby wskazane przez niego alternatywne procedury stosowane do przedmiotowych projektów spełniały wymogi art. 2 i art. 5-10 dyrektywy.

W odniesieniu do ustawodawstwa Regionu Walońskiego Komisja stwierdza po pierwsze, że dla projektów wymienionych w pkt 18 lit. a) załącznika I (Zakłady przemysłowe do produkcji pulpy z drewna lub podobnych materiałów włóknistych) ustawodawstwo to określa próg, podczas gdy dyrektywa takiego progu nie przewiduje, a dla projektów wymienionych w pkt 8 lit. a) załącznika I (porty śródlądowe) określa próg wyrażony liczbą statków a nie liczbą ton, jak tego dokonuje dyrektywa. Po drugie Komisja stwierdza, że w ustawodawstwie Regionu Walońskiego art. 7 ust. 1 lit. b) dyrektywy nie został prawidłowo transponowany.

W odniesieniu do ustawodawstwa Regionu Bruksela-stolica Komisja stwierdza po pierwsze, że dokonując transpozycji art. 4 ust. 3 dyrektywy w ustawodawstwie tym nie wzięto pod uwagę wszystkich kryteriów selekcji wymienionych w załączniku III dyrektywy i że wskazane przez rząd Brukseli alternatywne sposoby oceny nie mają wszystkich cen wskazanych w dyrektywie. Po drugie Komisja stwierdza, że ustawodawstwo to nie dokonuje transpozycji załącznika III jako takiego.

(1) Dz.U. L 175, s. 40.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgerichts (Niemcy) w dniu 9 listopada 2009 r. — Attila Belkiran przeciwko Oberbürgermeister der Stadt Krefeld — Uczestnik postępowania: Vertreter des Bundesinteresses beim Bundesverwaltungsgericht

(Sprawa C-436/09)

2010/C 24/47

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Attila Belkiran

Strona pozwana: Oberbürgermeister der Stadt Krefeld

Uczestnik postępowania: Vertreter des Bundesinteresses beim Bundesverwaltungsgericht

Pytanie prejudycjalne

Czy ochrona przed wydaleniem przysługująca zgodnie z art. 14 ust.1 decyzji nr 1/80 Rady Stowarzyszenia EWG-Turcja obywatelowi tureckiemu, który posiada status prawny określony w art. 7 tej decyzji w stosunku do państwa członkowskiego, w którym zamieszkiwał w ciągu ostatnich 10 lat, podlega art. 28 ust. 3 lit. a) dyrektywy 2004/38/WE (1) i, co za tym idzie, czy wydalenie go z terytorium państwa członkowskiego możliwe jest jedynie ze względów bezpieczeństwa publicznego podlegających ustaleniu przez państwo członkowskie?

(1) Dyrektywa 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium Państw Członkowskich, zmieniająca rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylająca dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/26

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de grande instance de Périgueux (Francja) w dniu 9 listopada 2009 r. — AG2R Prévoyance przeciwko Beaudout Père et Fils SARL

(Sprawa C-437/09)

2010/C 24/48

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Tribunal de grande instance de Périgueux

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: AG2R Prévoyance

Strona pozwana: Beaudout Père et Fils SARL

Pytanie prejudycjalne

Czy sposób organizacji instytucji obowiązkowego członkostwa w dodatkowym systemie ubezpieczenia zdrowotnego, ustanowionej art. L 912-1 code de la sécurité sociale oraz aneks, który uzyskał charakter obowiązkowy wskutek decyzji władz publicznych na wniosek reprezentatywnych organizacji pracodawców i pracobiorców określonego sektora gospodarki, ustanawiający członkostwo w jednej instytucji wyznaczonej w celu zarządzania dodatkowym systemem ubezpieczenia zdrowotnego, bez żadnej możliwości zwolnienia przedsiębiorstw z tego sektora z obowiązku członkostwa, są zgodne z postanowieniami art. 81 WE i art. 82 WE, czy też ich charakter powoduje, że wyznaczona instytucja ubezpieczeniowa nadużywa swojej pozycji dominującej?

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d'appel de Paris (Francja) w dniu 10 listopada 2009 r. — Pierre Fabre Dermo-Cosmétique SAS przeciwko Président de l'Autorité de la Concurrence i Ministre de l'Économie, de l'Industrie et de l'Emploi

(Sprawa C-439/09)

2010/C 24/49

Język postępowania: francuski

Sąd krajowy

Cour d'appel de Paris

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Pierre Fabre Dermo-Cosmétique SAS

Strona pozwana: Président de l'Autorité de la Concurrence i Ministre de l'Économie, de l'Industrie et de l'Emploi

Pytanie prejudycjalne

Czy ogólny i bezwzględny zakaz sprzedaży przez internet ostatecznym użytkownikom produktów objętych umową, nałożony przez dostawcę na autoryzowanych dystrybutorów w ramach sieci selektywnej dystrybucji, rzeczywiście stanowi zasadnicze ograniczenie [formę kwalifikowaną ograniczenia] konkurencji ze względu na cel w rozumieniu art. 81 ust. 1 traktatu WE, które nie może zostać objęte wyłączeniami grupowymi przewidzianymi przez rozporządzenie nr 2790/1999 (1), ale może ewentualnie zostać objęte wyłączeniem indywidualnym na podstawie art. 81 ust. 3 traktatu WE?

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2790/1999 z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 traktatu do kategorii porozumień wertykalnych i praktyk uzgodnionych (Dz.U. L 336, p. 21).

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/27

Skarga wniesiona w dniu 11 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Austrii

(Sprawa C-441/09)

2010/C 24/50

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Triantafyllou i B.-R. Killmann, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Austrii

Żądania strony skarżącej

Skarżąca zwraca się do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom, jakie ciążą na niej na mocy art. 96 i 98 w związku z załącznikiem III do dyrektywy w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) poprzez stosowanie obniżonej stawki podatku obrotowego do przywozowi oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia określonych zwierząt żywych, w szczególności koni, które nie są wykorzystywane do wytwarzania środków spożywczych przeznaczonych do spożycia przez ludzi lub zwierzęta;

—	obciążenie Republiki Austrii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja jest zdania, że austriackie przepisy o podatku obrotowym naruszają art. 96 i 98 w związku z załącznikiem III do dyrektywy w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w ten sposób, że dostawy określonych zwierząt żywych (w szczególności koni) objęte są obniżoną stawką podatku obrotowego także wówczas, gdy zwierzęta te nie są nie są przeznaczone do wytwarzania środków spożywczych.

Pojęcie „żywe zwierzęta” zawarte w pkt 1 załącznika III do dyrektywy o wspólnym systemie podatku od wartości dodanej nie stanowi — zdaniem Komisji — samodzielnej kategorii, lecz obejmuje wyłącznie te zwierzęta, które zazwyczaj przeznaczone są do wytwarzania środków spożywczych przeznaczonych do spożycia przez ludzi lub zwierzęta. Wykładnię tę potwierdza brzmienie przepisu w wersji hiszpańskiej, francuskiej, angielskiej, włoskiej, niderlandzkiej, portugalskiej jak również szwedzkiej. Ponadto z uwagi na fakt, iż przepis ten ma charakter wyjątku, podlega on — zgodnie z utrwalonym orzecznictwem — wykładni ścisłej.

W szczególności w odniesieniu do zwierząt należących do rodziny koniowatych na pierwszy plan jednoznacznie wysuwa się ich wykorzystanie w charakterze zwierząt pociągowych oraz wierzchowców (a nie w charakterze środków spożywczych przeznaczonych do spożycia przez ludzi lub zwierzęta).

(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347, s. 1).

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/28

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bayerischer Verwaltungsgerichtshof (Niemcy) w dniu 13 listopada 2009 r. — Karl Heinz Bablok, Stefan Egeter, Josef Stegmeier, Karlhans Müller, Barbara Klimesch przeciwko Freistaat Bayern — Interwenienci: Monsanto Technology Llc., Monsanto Agrar Deutschland GmbH, Monsanto Europe S.A./N.V.

(Sprawa C-442/09)

2010/C 24/51

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bayerischer Verwwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Karl Heinz Bablok, Stefan Egeter, Josef Stegmeier, Karlhans Müller, Barbara Klimesch

Strona pozwana: Freistaat Bayern

Interwenienci: Monsanto Technology Llc., Monsanto Agrar Deutschland GmbH, Monsanto Europe S.A./N.V.

Pytania prejudycjalne

Czy pojęcie „genetycznie zmodyfikowany organizm” lub „GMO”, o którym mowa w art. 2 pkt 5 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (1), należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono również materiał genetycznie zmodyfikowanych roślin (tutaj: pyłki genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy linii MON 810), który wprawdzie zawiera genetycznie zmodyfikowane DNA i genetycznie zmodyfikowaną proteinę (tutaj: toksynę Bt), jednakże w momencie, w którym dostaje się do środka spożywczego (tutaj: miodu) lub zostaje przeznaczony do użytku jako środek spożywczy/uzupełniający preparat odżywczy, nie posiada (już) konkretno-indywidualnej zdolności do replikacji?

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:

a)	Czy dla uznania żywności za „wyprodukowaną z GMO” w rozumieniu art. 2 pkt 10 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 wystarczająca jest w każdym razie okoliczność, że zawiera ona materiał z genetycznie zmodyfikowanych roślin, który wcześniej posiadał konkretno-indywidualną zdolność do replikacji?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na to pytanie:

Czy pojęcie „wyprodukowane z GMO” w rozumieniu art. 2 pkt 10 i art. 3 ust. 1 lit. c) rozporządzenia WE nr 1829/2003 należy interpretować w ten sposób, że w odniesieniu do GMO nie wymaga ono świadomego, celowego procesu produkcji i obejmuje również niezamierzone i przypadkowe wprowadzenie (wcześniejszego) GMO do żywności (tutaj: miodu lub pyłków jako uzupełniającego preparatu odżywczego)?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze lub pytanie drugie:

Czy art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 należy interpretować w ten sposób, że każde wprowadzenie występującego legalnie w naturze genetycznie zmodyfikowanego materiału do żywności pochodzenia zwierzęcego, takiej jak miód, powoduje powstanie obowiązku jej zatwierdzenia i kontrolowania, czy też można zastosować odpowiednio progi obowiązujące na innej podstawie (np. zgodnie z art. 12 ust. 2 tego rozporządzenia)?

(1) Dz.U. L 268, s. 1.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/28

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado Contencioso Administrativo no 3 de La Coruña (Hiszpania) w dniu 16 listopada 2009 r. — Rosa María Gavieiro Gavieiro przeciwko Consejería de Educación de la Junta de Galicia

(Sprawa C-444/09)

2010/C 24/52

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado Contencioso Administrativo no 3 de La Coruña (Hiszpania)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Rosa María Gavieiro Gavieiro

Strona pozwana: Consejería de Educación de la Junta de Galicia

Pytanie prejudycjalne

Co oznacza wyrażenie „kryteria w zakresie długości okresu zatrudnienia”, zawarte w klauzuli 4 pkt 4 porozumienia ramowego stanowiącego załącznik do dyrektywy 1999/70/WE (1) oraz czy sam tymczasowy charakter stosunku służbowego niektórych pracowników administracji publicznej jest „obiektywnym powodem” uzasadniającym ich odmienne traktowanie przy wypłacaniu dodatku za wysługę lat?

(1) Dyrektywa Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. L 175 s. 43).

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez College van Beroep voor het bedrijfsleven w dniu 16 listopada 2009 r. — 1. IMC Securities BV, 2. Stichting Autoriteit Financiële Markten

(Sprawa C-445/09)

2010/C 24/53

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

College van Beroep voor het bedrijfsleven

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca

1)	IMC Securities BV

2)	Stichting Autoriteit Financiële Markten

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 1 pkt 2 lit. a) tiret drugie dyrektywy w sprawie nadużyć na rynku (1) należy interpretować w ten sposób, że spowodowanie zmian ceny w ramach czasowych takich, jak w niniejszym przypadku, przez całokształt działań związanym z instrumentem finansowym, tzn. transakcji oraz zleceń zakupu i sprzedaży […], oznacza, że cena takiego instrumentu jest „utrzymywana” na nienormalnym lub sztucznym poziomie […]?

(1) Dyrektywa 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie wykorzystywania poufnych informacji i manipulacji na rynku (nadużyć na rynku) (Dz.U. L 96, s. 16).

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen (Belgia) w dniu 17 listopada 2009 r. — Koninklijke Philips Electronics NV przeciwko Lucheng Meijing Industrial Company Ltd i in.

(Sprawa C-446/09)

2010/C 24/54

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Koninklijke Philips Electronics NV

Strona pozwana: Lucheng Meijing Industrial Company Ltd i in.

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 6 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 3295/94 (1) z dnia 22 grudnia 1994 r. (zwanego „dawnym rozporządzeniem celnym”) ustanawia ujednoliconą zasadę prawa wspólnotowego, która obowiązuje sąd państwa członkowskiego, do którego, zgodnie z art. 7 dawnego rozporządzenia celnego, zwraca się właściciel prawa autorskiego, w taki sposób, iż sąd ten nie może uwzględnić w swym wyroku tego, że towary zostały poddane procedurze odprawy czasowej lub też ich tranzytowego statusu i powinien zastosować fikcję polegającą na tym, że towary te zostały wyprodukowane w danym państwie członkowskim, rozstrzygając następnie, stosując przepisy tego państwa członkowskiego, czy towary te naruszają mające zastosowanie prawo własności intelektualnej?

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 3295/94 z dnia 22 grudnia 1994 r. ustanawiające środki uniemożliwiające dopuszczanie do swobodnego obrotu, wywozu, powrotnego wywozu lub poddawania procedurze zawieszającej towarów podrabianych i towarów pirackich (Dz.U. L 341, s. 8)

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/29

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesarbeitsgericht (Niemcy) w dniu 18 listopada 2009 — Reinhard Prigge, Michael Fromm, Volker Lambach przeciwko Deutsche Lufthansa AG

(Sprawa C-447/09)

2010/C 24/55

Język postępowania: niemiecki

Sąd krajowy

Bundesarbeitsgericht

Strony postępowania przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Reinhard Prigge, Michael Fromm, Volker Lambach

Strona pozwana: Deutsche Lufthansa AG

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 2 ust. 5, art. 4 ust. 1 lub art. 6 ust. 1 zdanie pierwsze dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe [wprowadzenia w życie] równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (1) lub ogólną zasadę prawa wspólnotowego dotyczącą zakazu dyskryminacji ze względu na wiek należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniom prawa krajowego, które uznają zawarte w układach zbiorowych uregulowanie granicy wieku dla pilotów, wynikające ze względów związanych z zagwarantowaniem bezpieczeństwa lotów?

(1) Dz.U. L 303, s. 16.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/30

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) wydanego w dniu 15 września 2009 r. w sprawie T-446/07 Royal Appliance International GmbH przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory); uczestnik postępowania: BSH Bosch und Siemens Hausgeräte GmbH, wniesione w dniu 18 listopada 2009 r. przez Royal Appliance International GmbH

(Sprawa C-448/09 P)

2010/C 24/56

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Royal Appliance International GmbH (przedstawiciele: adwokat K.J. Michaeli i M. Schork)

Uczestnicy postępowania:

—	Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

—	BSH Bosch und Siemens Hausgeräte GmbH

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 15 września 2009 r. w sprawie T 446/07;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 października 2007 r. w sprawie R 572/2006 4;

—	nakazanie stronie pozwanej i interwenientowi pokrycia kosztów własnych i kosztów poniesionych przez wnoszącą odwołanie zarówno w pierwszej instancji, jak i w postępowaniu odwoławczym.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejszy środek zaskarżenia został wniesiony przeciwko wyrokowi Sądu Pierwszej Instancji, na mocy którego utrzymano w mocy decyzję Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 października 2007 r. W przekonaniu Sądu i Izby Odwoławczej w przypadku przywołanego w sprzeciwie niemieckiego znaku towarowego „sensixx” i znaku towarowego „Centrixx” zgłoszonego dla towaru „odkurzacz” występuje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd. Po wydaniu decyzji przez Izbę Odwoławczą, ale przed rozprawą przed Sądem, znak towarowy, na który powołano się w sprzeciwie, został prawomocnie wykreślony z rejestru dla towaru „odkurzacz”. Sąd oddalił złożony w następstwie tego zdarzenia wniosek o zawieszenie postępowania, a fakt wykreślenia znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie, uznał za prawnie nieistotny, ponieważ nie stanowił faktycznych ani prawnych ram sporu rozstrzyganego przed Izbą Odwoławczą. Sąd stwierdził, że okoliczność ta nie powinna zostać uwzględniona.

Wnosząca odwołanie uważa, że Sąd, nie uwzględniając wykreślenia znaku towarowego, naruszył prawne przesłanki zawieszenia postępowania określone w art. 77 regulaminu. Rozstrzygająca w niniejszym sporze zmiana podstawy faktycznej dotyczy ważności znaku towarowego przywołanego w sprzeciwie, na którą wnosząca odwołania nie ma żadnego wpływu. Zmiana ta powoduje przepadek podstawy sprzeciwu i bezwzględnie powinna była zostać wzięta pod uwagę. Takie rozstrzygnięcie wynika z przysługującego wnoszącej odwołanie podstawowego prawa własności, które obejmuje również zgłoszenie znaku towarowego. W rezultacie odmowy uwzględnienia wcześniejszego orzeczenia Oberlandesgerichts München dotyczącego wykreślenia znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie, Sąd zbadał podobieństwo wykazów towarów dwóch znaków towarowych, z których jeden w chwili rozstrzygania był prawie w całości wykreślony z rejestru. W wyniku tego Sąd naruszył art. 45 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, ponieważ w chwili wydania rozstrzygnięcia nie istniały już prawa osoby trzeciej, zważywszy na to, że wykreślenie znaku towarowego, na który powołano się w sprzeciwie, było już wtedy jak najbardziej pewne. Sądy wspólnotowe same dopuściły wyjątek od zakazu uwzględniania nowych okoliczności, uznając, że orzeczenia sądów krajowych winny być brane pod uwagę również wtedy, gdy są przywoływane po raz pierwszy w postępowaniu przed Sądem. Powinno mieć to miejsce zwłaszcza wówczas, gdy wnosząca odwołanie nie ma żadnego wpływu na moment wydania decyzji przez izbę odwoławczą, który w niniejszym przypadku przypadł na chwilę tuż przed upływem pięcioletniego okresu zwolnienia z obowiązku używania znaku towarowego, jako że wybór tego momentu zależy wyłącznie od uznania izby odwoławczej. Oparta na tak arbitralnej podstawie decyzja w przedmiocie rejestracji znaku towarowego zaprzecza duchowi i celowi wspólnotowego prawa znaków towarowych.

Wnosząca odwołanie podnosi ponadto błędne zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego. Sąd nie wypełnił w pełni ciążących na nim obowiązków rozpoznania sprawy i uzasadnienia. Nie uwzględnił on istotnych okoliczności dotyczących rozpatrywanych towarów i wywoływanej u konsumentów reakcji na nie, a w konsekwencji przyjął błędne kryterium oceny wykazywanego przez nich poziomu uwagi i podobieństwa towarów. Przy rozpatrywaniu podobieństwa znaków towarowych Sąd nie oceniał występujących między nimi podobieństw i różnic w sposób identyczny i zwłaszcza przy analizie podobieństwa prezentacji graficznej oparł swą ocenę na podobieństwach nieistotnych. Sąd nie uwzględnił sposobu wymowy zgłoszonego znaku towarowego przez właściwy tutaj niemieckojęzyczny krąg odbiorców i potwierdził jedynie podnoszoną w skardze sprzeczność oceny brzmieniowego i koncepcyjnego podobieństwa znaków, przyznając podobieństwo zgłoszonego znaku do wyrazu „center”, jednak odrzucając możliwość skojarzenia go z tym słowem. Taka ocena nie uwzględnia podstawowych reguł fonetyki, ponieważ zakłada, że końcówka „xx” będzie wymawiana wyjątkowo dźwięcznie, i wypacza zawarte w skardze wywody dotyczące stanu faktycznego, insynuując, że wnosząca odwołanie odmawia obu rozpatrywanym znakom jasnego znaczenia. Wreszcie Sąd nieprawidłowo ocenił przesłanki prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd, ponieważ nie rozpatrzył poziomu uwagi wykazywanego przez odbiorców przy zakupie towarów, i w rezultacie błędnie zrównał postrzeganie brzmieniowe z wizualnym.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/31

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) wydanego w dniu 16 września 2009 r. w sprawie T-162/07 Pigasos Alieftiki Naftiki Etaireia przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 18 listopada 2009 r. przez spółkę Pigasos Alieftiki Naftiki Etaireia

(Sprawa C-451/09 P)

2010/C 24/57

Język postępowania: grecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Pigasos Alieftiki Naftiki Etaireia (przedstawiciele: N. Skandamis i M. Perakis, adwokaci)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącej odwołanie

—

uwzględnienie niniejszego odwołania i uchylenie wyroku wydanego przez siódmą izbę Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich dnia 16 września 2009 r. w sprawie T-162/07, ze względu na jego niejednoznaczne i niewystarczające uzasadnienie, błędną wykładnię pojęć prawnych przywołanych w odwołaniu i dokonanie przez Sąd błędnej oceny dowodów przedstawionych w pierwszej instancji;

—	stwierdzenie, że stan postępowania pozwala na wydanie orzeczenia w sprawie (art. 61 akapit pierwszy statutu Trybunału) oraz wydanie orzeczenia ostatecznego;

Tytułem żądania ewentualnego

—

przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Pierwszej Instancji, aby orzekł w przedmiocie odwołania wniesionego dnia 8 maja 2007 r. przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Europejskiej zmierzającego do uzyskania naprawienia szkody, jaką wyrządziły wspomniane instytucje swoimi niezgodnymi z prawem działaniami i zaniechaniami, tak jak jest to opisane w skardze wniesionej w pierwszej instancji;

—	obciążenie Rady i Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze odwołania wniesionego dnia 16 listopada 2009 r. spółka Pigasos Alieftiki Naftiki Etaireia zakwestionowała wyrok wydany przez Sąd Pierwszej Instancji dnia 16 września 2009 r. w sprawie T-162/07, podnosząc, że Sąd naruszył prawo wspólnotowe przez to, że oparł swój wyrok na niewystarczającym uzasadnieniu, a także na błędnej wykładni niektórych pojęć prawnych oraz błędnej ocenie przedstawionych dowodów.

W szczególności:

Sąd uznał przepisy rozporządzenia nr 2454/93, zgodnie z którymi formularz T2M jest jedynym dopuszczalnym środkiem umożliwiającym udowodnienie statusu wspólnotowego produktów rybołówstwa morskiego złowionych na wodach międzynarodowych i przetransportowanych przez obszar państwa trzeciego, za niezbędne i zgodne z zasadą proporcjonalności. Według wnoszącej odwołanie Sąd nie odniósł się do całości jej zarzutów i argumentów, a zwłaszcza do tych, które dotyczą możliwości określenia przez ustawodawcę wspólnotowego alternatywnych środków dowodowych w szczególności wobec nieprzydatności rozpatrywanego środka do zagwarantowania wymiany handlowej. Ponadto Sąd nie uzasadnił wystarczająco swoich wniosków, co do niezbędności i proporcjonalności uregulowań wspólnotowych oraz błędnie zinterpretował charakter dokumentu T2M, jako dokumentu o zasadniczym znaczeniu dla prawa do swobodnego przepływu.

II.

Według wnoszącej odwołanie to w wyniku błędnej interpretacji przedstawionych dowodów Sąd uznał, że dokumenty dostarczone spółce Pigasos przez organy celne Tunezji nie zawierały treści odpowiadającej treści pola 13 formularza T2M. Jednak z całości akt wynika, że produkty rybołówstwa stanowią przedmiot takiego samego stałego nadzoru ze strony organów celnych Tunezji, jaki wymagany jest przez dokument T2M. Dokumenty dostarczone przez organy Tunezji potwierdzają bowiem, że produkty rybołówstwa znajdowały się na terytorium Tunezji w procedurze „tranzytu”, co w prawie krajowym oznacza sprawowanie przez organy celne stałej kontroli, takiej jak kontrola, której przeprowadzenie musi być poświadczone w polu 13 dokumentu T2M.

III.

Uznając ponadto, że spółka Pigasos nie dowiodła zachowania wymaganej staranności w ramach działalności prowadzonej przez nią w Tunezji, Sąd Pierwszej Instancji dokonał — według wnoszącej odwołanie — błędnej wykładni tego pojęcia oraz zwiększył stopień uważności i staranności wymaganej od przedsiębiorcy, aż do nakazania mu całkowitej nieufności w stosunku do zachowania organów wykonawczych państw trzecich wyłącznie na tej podstawie, że nie są one związane prawem wspólnotowym.

Z tych powodów wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o uchylenie wyroku wydanego w sprawie T-162/07 oraz o rozstrzygnięcie sporu co do istoty, względnie o skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/32

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte di Appello di Firenze (Włochy) w dniu 18 listopada 2009 r. — Tonina Enza Iaia, Andrea Moggio, Ugo Vassalle przeciwko Ministero dell’Istruzione, dell'Universitàa e della Ricerca, Ministero dell’Economia e delle Finanze, Università di Pisa

(Sprawa C-452/09)

2010/C 24/58

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Corte di Appello di Firenze

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Tonina Enza Iaia, Andrea Moggio, Ugo Vassalle.

Strona pozwana: Ministero dell’Istruzione, dell'Università e della Ricerca, Ministero dell’Economia e delle Finanze, Università di Pisa.

Pytania prejudycjalne

czy zgłoszenie zgodnie z prawem przez państwo włoskie zarzutu pięcioletniego lub dziesięcioletniego przedawnienia prawa wynikającego z dyrektywy 82/76/EWG (1) w odniesieniu do okresu poprzedzającego przyjęcie pierwszych włoskich przepisów transponujących jest zgodne ze wspólnotowym porządkiem prawnym w taki sposób, że korzystanie z ww. prawa mającego charakter majątkowy lub ewentualnie możliwość wniesienia skargi odszkodowawczej nie zostaną ostatecznie uniemożliwione?

2)	czy z drugiej strony wykluczenie jakiejkolwiek możliwości zgłaszania zarzutu przedawnienia jako ostatecznie uniemożliwiającego korzystanie z ww. prawa jest zgodne ze wspólnotowym porządkiem prawnym?

3)	czy wykluczenie jakiejkolwiek możliwości zgłaszania zarzutu przedawnienia do chwili ustalenia przez Trybunał Sprawiedliwości naruszenia prawa wspólnotowego (w niniejszym przypadku do 1999 r.) jest zgodne ze wspólnotowym porządkiem prawnym?

czy, jak orzeczono w wyroku w sprawie Emmott wykluczenie w każdym wypadku jakiejkolwiek możliwości zgłaszania zarzutu przedawnienia do chwili należytej transpozycji do prawa krajowego (co w niniejszym przypadku w ogóle nie nastąpiło) dyrektywy, w której uznaje się prawo zgłaszania takiego zarzutu jest zgodne ze wspólnotowym porządkiem prawnym?

(1) Dz. U. L 43, s. 21.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/32

Skarga wniesiona w dniu 19 listopada 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-453/09)

2010/C 24/59

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Triantafyllou i B.-R. Killmann, działający w charakterze pełnomocników)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy art. 96 i art. 98 dyrektywy w sprawie systemu podatku od wartości dodanej w związku z załącznikiem III do tej dyrektywy, stosując obniżoną stawkę podatku od wartości dodanej wobec dostaw, przywozów oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia niektórych żywych zwierząt, w szczególności koni, które nie są przeznaczone do produkcji środków spożywczych dla ludzi i zwierząt;

—	obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga została wniesiona w związku z obniżoną stawką podatku od wartości dodanej (zwanego dalej „podatkiem VAT”) wprowadzoną przez Republikę Federalną Niemiec przy dostawie, przywozie i wewnątrzwspólnotwym nabyciu żywych zwierząt, w szczególności koni, nawet jeśli zazwyczaj nie są one wykorzystywane do produkcji środków spożywczych dla ludzi i zwierząt. Zdaniem Komisji jest to niezgodne z przepisami dyrektywy 2006/112/WE (zwanej dalej „dyrektywą w sprawie wspólnego systemu podatku VAT”) w szczególności w odniesieniu do rasy koni, które są wykorzystywane zazwyczaj jako konie do tresury, konie jeździeckie, cyrkowe lub wyścigowe.

Komisja podnosi, że dyrektywa w sprawie wspólnego systemu podatku VAT pozwala państwom członkowskim pod pewnymi warunkami na zastosowanie, oprócz normalnej stawki podatku VAT, stawek obniżonych. Przykładowo, państwo członkowskie może, na podstawie art. 98 ust. 2 dyrektywy, zastosować obniżoną stawkę wobec „dostaw […] których kategorie są określone w załączniku III”. Ponieważ obniżoną stawkę należy uznać za wyjątek od normalnej stawki podatku VAT, wykładnia wskazanego artykułu powinna być wykładnią ścisłą.

Komisja uważa, że żywe zwierzęta, w szczególności konie, które nie są zazwyczaj przeznaczone do wykorzystania jako środki spożywcze, nie są objęte pkt 1 załącznika III do dyrektywy. W rezultacie obniżona stawka, o której mowa w art. 98 ust. 2 dyrektywy nie może być stosowana wobec tych zwierząt. Wynika to zarówno z systematyki jak i różnych wersji językowych pkt 1 załącznika III do dyrektywy. Wykładnia celowościowa prowadzi do tego samego rezultatu: celem pkt 1 jest przyznanie preferencyjnego traktowania w odniesieniu do wszystkich produktów wykorzystywanych do produkcji środków spożywczych dla ludzi i zwierząt.

Brak rozróżnienia między rasami koni w Nomenklaturze scalonej jest w niniejszym przypadku pozbawiony znaczenia, gdyż klasyfikacja taryfowa jest motywowana innymi względami niż prawo w zakresie podatku VAT. Fakt, że art. 98 ust. 3 dyrektywy zezwala państwom członkowskim na odwołanie się do Nomenklatury scalonej nie oznacza, że państwo członkowskie może powołać się na brak precyzyjnego charakteru Nomenklatury scalonej dla uzasadnienia niewłaściwego zastosowania prawa wspólnotowego w zakresie podatku VAT.

Obroty osiągnięte w związku z rasami koni wykorzystywanymi zazwyczaj jako konie do tresury, konie jeździeckie, cyrkowe lub wyścigowe również nie są objęte obniżoną stawką przewidzianą w pkt 11 załącznika III do dyrektywy związaną z dostawą towarów, które normalnie są przeznaczone do wykorzystania w produkcji rolnej. Fakt, że konie są zwierzętami rolnymi nie oznacza, że wymienione powyżej rasy koni są zazwyczaj wykorzystywane w produkcji rolnej. W rzeczywistości rasy te są co do zasady wykorzystywane w związku z aktywnością sportową w celach szkoleniowych, rekreacyjnych i rozrywkowych, czyli właśnie w innych dziedzinach niż produkcja rolna.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/33

Skarga wniesiona w dniu 19 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-454/09)

2010/C 24/60

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: E. Righini i B. Stromsky, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że Republika Włoska, nie podejmując w wyznaczonych terminach wszelkich niezbędnych środków w celu uchylenia pomocy uznanej za niezgodną z prawem i wspólnym rynkiem w decyzji Komisji 2008/697/WE (1) z dnia 16 kwietnia 2008 r. w sprawie pomocy państwa C 13/07 (ex NN 15/06 i N 734/06) udzielonej przez Włochy spółce New Interline [notyfikowanej w dniu 17 czerwca 2008 r. jako dokument nr C(2008) 1321], uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 2, 3 i 4 rzeczonej decyzji oraz traktatu WE;

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin, w którym Włochy powinny były uchylić i odzyskać pomoc przyznaną niezgodnie z prawem, upłynął cztery miesiące po doręczeniu decyzji. Ponad rok później władze włoskie nadal nie podjęły niezbędnych środków w celu wykonania decyzji i odzyskania pomocy.

(1) Dz.U. L 235, s. 12.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/33

Skarga wniesiona w dniu 20 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich/Rzeczpospolita Polska

(Sprawa C-455/09)

2010/C 24/61

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: S. Pardo Quintillán i Ł. Habiak, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska

Żądania

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania dyrektywy 2006/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lutego 2006 r. dotyczącej zarządzania jakością wody w kąpieliskach i uchylającej dyrektywę 76/160/EWG (1) a w każdym razie nie powiadamiając Komisji o takich przepisach, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 18 wymienionej dyrektywy;

—	obciążenie Rzeczpospolitej Polskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2006/07/WE upłynął w dniu 24 marca 2008 r.

(1) Dz. U. L 64, s. 37

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/34

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado Contencioso Administrativo no 3 de Pontevedra (Hiszpania) w dniu 23 listopada 2009 r. — Ana María Iglesias Torres przeciwko Consejería de Educación de la Junta de Galicia

(Sprawa C-456/09)

2010/C 24/62

Język postępowania: hiszpański

Sąd krajowy

Juzgado Contencioso Administrativo no 3 de Pontevedra (Hiszpania)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Ana María Iglesias Torres

Strona pozwana: Consejería de Educación de la Junta de Galicia

Pytania prejudycjalne

1)	Czy dyrektywa 1999/70/WE (1) ma zastosowanie do personelu tymczasowego Comunidad Autónoma de Galicia (Wspólnoty Autonomicznej Galicji)?

Czy art. 25 ust. 2 Ley 7/2007, de 12 de abril, sobre el Estatuto Básico del Empleado Público (ustawy nr 7/2007 z dnia 12 kwietnia 2007 r. w sprawie podstawowego statutu funkcjonariuszy publicznych, zwanej dalej „EBEP”) można uznać za przepis krajowy dokonujący transpozycji wskazanej dyrektywy w sytuacji, gdy w ustawie tej nie znajduje się jakiekolwiek odesłanie do przepisów wspólnotowych?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie, czy koniecznie należy uznać wskazany art. 25 ust. 2 EBEP za przepis krajowy dokonujący transpozycji, o którym mowa w pkt 4 sentencji wyroku Trybunału z dnia 15 kwietnia 2008 r. w sprawie Impact (2), czy też państwo hiszpańskie ma obowiązek nadania temu przepisowi mocy wstecznej przy wypłacie wynagrodzenia wynikającego z dodatku trzyletniego, które przyznaje na podstawie wskazanej dyrektywy?

4)	W przypadku odpowiedzi przeczącej na pytanie drugie, czy w niniejszej sprawie należy bezpośrednio zastosować dyrektywę 1999/70/WE w sposób, o którym mowa w wyroku Trybunału z dnia 13 września 2007 r. w sprawie Del Cerro Alonso (3)?

(2) Sprawa C-268/06, Zb.Orz., s. I-2483.

(3) Sprawa C-307/05, Zb.Orz., s. I-7109.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/34

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 4 września 2009 r. w sprawie T-211/05 Republika Włoska przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 20 listopada 2009 r. przez Republikę Włoską

(Sprawa C-458/09 P)

2010/C 24/63

Język postępowania: włoski

Strony

Wnosząca odwołanie: Republika Włoska (przedstawiciel: G. Palmieri, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącej odwołanie

—	uwzględnienie odwołania;

—

uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 4 września 2009 r. w sprawie T-211/05 Republika Włoska przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, zakomunikowanego listem poleconym nr 405966 z dnia 4 września 2009 r., doręczonym w dniu 8 września 2009 r., i, co za tym idzie, stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 16 marca 2005 r. w sprawie programu [systemu] pomocy państwa C 8/2004 (ex NN 164/2003), który Włochy wprowadziły w życie na rzecz spółek aktualnie notowanych na giełdzie [decyzja notyfikowana jako dokument nr C(2005) 591].

Zarzuty i główne argumenty

. Naruszenie art. 10 i 13 rozporządzenia nr 659/1999 (1) (rozporządzenia o „postępowaniu w sprawie pomocy państwa”), art. 88 ust. 2 WE oraz zasady kontradyktoryjności. Oczywisty błąd w ocenie dokumentów.

Sąd uznał, że wysłanie przez Komisję do państwa włoskiego pism, które nastąpiło w październiku i grudniu 2003 r., zapoczątkowało rzeczywistą wstępną dyskusję na temat środków wprowadzonych przez dekret z mocą ustawy nr 326/2003. Sąd nie uznał, iż pisma te zawierały wyłącznie ogólne wnioski i negatywne uwagi co do „niemożliwości wykluczenia”, że środki te obejmowały pomoc państwa niezgodną ze wspólnym rynkiem.

. Naruszenie zasady kontradyktoryjności.

W decyzji o wszczęciu formalnego postępowania wyjaśniającego Komisja uznała, iż rozpatrywane środki mają selektywny charakter ze względu na to, że przewidziane zwolnienia podatkowe nie obejmują spółek, które nie mają siedziby we Włoszech. Natomiast w decyzji ostatecznej Komisja uznała, że środki te były selektywne, gdyż z owych zwolnień podatkowych korzystały w większym zakresie spółki mające siedzibę we Włoszech, ze względu na fakt, iż podstawą ich opodatkowania jest zysk osiągany na poziomie światowym, niż spółki wspólnotowe, których podstawą opodatkowania we Włoszech jest jedynie zysk osiągany w tym państwie członkowskim. Komisja nigdy nie poinformowała rządu włoskiego o zmianie swego podejścia i nie umożliwiła mu przedstawienia uwag w tym temacie. Sąd błędnie uznał, iż działanie Komisji było zgodne z prawem.

. Naruszenie art. 87 ust. 1 WE.

W żadnym przypadku ulga taka jak rozpatrywana w niniejszej sprawie nie może zostać uznana za selektywną, jeżeli jest ona dostępna dla wszystkich spółek, zarówno włoskich, jak i wspólnotowych, jeśli spełniają one warunki dopuszczenia do obrotu giełdowego na rynku regulowanym Unii Europejskiej. To, że spółki włoskie osiągają największą korzyść z tego systemu podatkowego, wynika z faktu, iż przewiduje on opodatkowanie na podstawie kryterium siedziby, jednakże w sytuacji, gdy środek podatkowy znajduje takie same zastosowanie do wszystkich spółek, sama tylko różnica w rozmiarze osiąganej korzyści pomiędzy spółkami nie może oznaczać, że ten środek podatkowy ma charakter selektywny. Sąd popełnił błąd uznając, że nawet taka różnica mogła stanowić o selektywności.

. Naruszenie art. 87 ust. 1 WE. Braki w uzasadnieniu.

Sąd niesłusznie uznał, że środek był selektywny ze względu na to, iż nie był on dostępny dla wszystkich spółek. Był on bowiem dostępny dla wszystkich spółek, które spełniały warunki dopuszczenia do obrotu giełdowego na rynku regulowanym. Ponadto, decyzja o wejściu do obrotu giełdowego istotne obciążenia strukturalne, których spółki, które nie zostały dopuszczone do tego obrotu, nie muszą ponosić. Wybór spółek dopuszczonych do obrotu giełdowego dokonywany jest na podstawie tych obiektywnych kryteriów, a ulga jest logiczna i związana ze zróżnicowaniem — pod względem kosztów strukturalnych — sytuacji, w której znajdują się obie kategorie spółek. Wobec tego środek ten ma ogólny, a nie selektywny, zakres stosowania. Sąd nie przedstawił jednakże wystarczającego uzasadnienia dotyczącego dowodów dostarczonych w tym względzie przez Włochy.

. Naruszenie art. 87 ust. 1 WE.

Sąd niesłusznie uznał, że owe środki są w każdym przypadku selektywne ze względu na krótki okres ich obowiązywania, co oznacza, że spółki podejmujące późniejszą decyzję o wejściu do obrotu giełdowego nie są objęte ich zakresem stosowania. Tymczasowy charakter ulgi uzasadniony jest bowiem potrzebą zachowania równowagi budżetowej i eksperymentalnym charakterem tych środków, nie ma on jednakże wpływu na ich strukturę, która to jest jedynym kryterium, zgodnie z którym powinno oceniać się czy środki są selektywne czy nieselektywne.

. Naruszenie art. 87 ust. 3 lit. c) WE. Braki w uzasadnieniu.

Omawiane środki, mimo że zostały uznane za pomoc państwa, są zgodne ze wspólnym rynkiem w rozumieniu art. 87 ust. 3 lit. c), ponieważ przyznana pomoc jest przeznaczona na inwestycje w celu realizacji konkretnej działalności. Sąd popełnił błąd uznając te środki za pomoc operacyjną, nie biorąc pod uwagę trwałego charakteru efektów, jakie wejście do obrotu giełdowego powoduje w strukturze i w charakterze operacyjnym spółki i nie uznając, że zwiększenie liczby spółek dopuszczonych do obrotu giełdowego na rynkach regulowanych stanowi działalność godną wspierania, również na poziomie wspólnotowym. Sąd powinien był zakwestionować zachowanie Komisji polegające na wykonywaniu jej uprawnień dyskrecjonalnych w tej sprawie bez oparcia się na prawidłowym ustaleniu okoliczności faktycznych.

(1) Dz.U. L 83, s. 1.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/35

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) wydanego w dniu 16 września 2009 r. w sprawie T-458/07 Dominio de la Vega, S.L. przeciwko Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) i Ambrosio Velasco, S.A., wniesione w dniu 24 listopada 2009 r. przez Dominio de la Vega, S.L.

(Sprawa C-459/09 P)

2010/C 24/64

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Dominio de la Vega, S.L. (przedstawiciele: adwokaci E. Caballero Oliver i A. Sanz-Bermell y Martínez)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) i Ambrosio Velasco, S.A.

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku z dnia 16 września 2009 r. w sprawie T458/07 w całości i w konsekwencji:

—

ostateczne rozstrzygnięcie sporu przez stwierdzenie braku podobieństwa między spornymi znakami, a w rezultacie stwierdzenie braku prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd i dopuszczenie do rejestracji wspólnotowego znaku towarowego nr 2 789 576„Dominio de la Vega” dla klasy 33 z uwagi na brak zastosowania podstawy odmowy rejestracji określonej w art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94, obecnie rozporządzenie nr 207/2009;

—	w razie konieczności i posiłkowo przekazanie sprawy Sądowi Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich celem rozstrzygnięcia zgodnie z wiążącymi wskazówkami Trybunału Sprawiedliwości;

—	obciążenie OHIM i interwenienta kosztami postępowania poniesionymi zarówno w związku z postępowaniem w niniejszej instancji, jak i w związku z postępowaniem przed Sądem Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich.

Zarzuty i główne argumenty

Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 2 lit. a) ppkt i) i ii) wcześniejszego rozporządzenia (WE) nr 40/94 (1) i obecnego rozporządzenia (WE) nr 207/2009 (2). Wcześniejszy znak towarowy, na który powołano się w sprzeciwie, jest wspólnotowym znakiem towarowym. W zaskarżonym orzeczeniu popełniono błąd co do prawa, pomijając wspólnotowych charakter tego znaku. W rezultacie błędnie i niezgodnie z przepisami znajdującego w tym przypadku zastosowanie rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego określono krąg odbiorców właściwy dla oceny występowania w przypadku kolidujących ze sobą znaków prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd.

Błąd co do prawa popełniony przy ocenie i w związku z niedopuszczeniem przedstawionej dokumentacji, w wyniku czego dokonano błędnej oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd hiszpańskiego konsumenta. Sąd wypaczył dowody wykazujące współistnienie rozpatrywanych znaków w Hiszpanii. Ten błąd co do prawa doprowadził do naruszenia art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94, obecnie rozporządzenia nr 207/2009.

(1) Rozporządzenie Rady z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1).

(2) Rozporządzenie Rady z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (wersja ujednolicona) (Dz.U. L 78, s. 1)

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/36

Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (szósta izba) wydanego w dniu 4 września 2009 r. w sprawie T-174/06 Inalca SpA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 20 listopada 2009 r. przez Inalca SpA — Industria Alimentari Carni e Cremonini SpA

(Sprawa C-460/09 P)

2010/C 24/65

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Inalca SpA — Industria Alimentari Carni e Cremonini SpA (przedstawiciele: F. Sciandone i C. D'Andria, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd Pierwszej Instancji w świetle wskazań Trybunału,

—	zasądzenie od Komisji kosztów niniejszego postępowania oraz postępowania w sprawie T-174/06.

Zarzuty i główne argumenty

W przedmiocie rozróżnienia kryterium procesowego dotyczącego początku biegu terminu przedawnienia oraz badania wystąpienia przesłanek odpowiedzialności: i) sprzeczności uzasadnienia oraz ii) naruszenia orzecznictwa wspólnotowego.

Uzasadnienie zaskarżonego postanowienia jest oczywiście wewnętrznie sprzeczne w części, w której z jednej strony powołuje się na utrwalone orzecznictwo wspólnotowe, w świetle, którego termin przedawnienia roszczenia w zakresie odpowiedzialności pozaumownej Wspólnoty rozpoczyna swój bieg wyłącznie z chwilą spełnienia wszystkich przesłanek obowiązku naprawienia szkody, a w szczególności gdy podlegająca naprawie szkoda uległa konkretyzacji, a z drugiej strony odrzuca argument skarżących, w świetle którego szkodliwe skutki spornego pisma konkretyzują się wyłącznie z chwilą podjęcia decyzji Komisji z dnia 3 października 2006 r (1).

Sąd naruszył ponadto orzecznictwo wspólnotowe ustalając początek biegu okresu przedawnienia poprzez odniesienie do materialnych szkód poniesionych przez skarżące.

W przedmiocie upływu terminu na przedstawienie żądań w zakresie wydatków na usługi prawne i wydatków osobistych: i) sprzeczność i oczywisty brak logiki uzasadnienia oraz ii) naruszenie orzecznictwa wspólnotowego.

Uzasadnienie zaskarżonego postanowienia jest oczywiście wewnętrznie sprzeczne w zakresie w jakim Sąd wskazał po pierwsze ogólną zasadę w dziedzinie szkody o charakterze ciągłym, by następnie nie zastosować tej zasady w zakresie ustalenia charakteru (chwilowego lub nie) kosztów usług prawnych i kosztów osobistych. Postanowienie to jest dotknięte oczywistym brakiem logiki w zakresie w jakim Sąd z jednej strony uznał ciągły charakter wydatków poniesionych na ustanowienie polis ubezpieczeniowych gwarantujących wypłatę, a z drugiej strony wyłączył ciągły charakter kosztów usług prawnych, które powtarzały się w toku poszczególnych lat, wraz z wszczęciem poszczególnych postępowań w następstwie dochodzenia OLAF.

Sąd pozostaje ponadto w sprzeczności ze swym orzecznictwem, w którym w ciągu lat uznał nie tymczasowy charakter świadczeń doradztwa prawnego.

W przedmiocie niedopuszczalności wniosku o naprawienie szkody w zakresie utraconych korzyści: zniekształcenie argumentacji i naruszenie § 44 ust. 1 lit. c) regulaminu Sądu

Sąd naruszył § 44 ust. 1 lit. c) regulaminu Sądu oraz zniekształcił argumenty skarżących nie uwzględniając szeregu przedstawionych w skardze elementów dowodowych oraz stwierdzając, że wnioskowi zakresie naprawienia szkody poniesionej przez skarżące w postaci utraconych korzyści brak jest koniecznych uszczegółowień.

W przedmiocie krzywdy moralnej: naruszenie orzecznictwa i oczywisty brak logiki uzasadnienia

Przyznając doznanej krzywdzie charakter chwilowy a nie ciągły Sąd nie uwzględniając szczególnych cech krzywdy moralnej w oczywisty sposób naruszył orzecznictwo wspólnotowe. Zaskarżone postanowienie jest ponadto dotknięte oczywistym brakiem logiki w zakresie w jakim Sąd w celu uzasadnienia braku ciągłego charakteru krzywdy moralnej opiera się na orzecznictwie dotyczącym wyłącznie szkody materialnej.

W przedmiocie krzywdy moralnej: naruszenie § 44 ust. 1 lit. c) regulaminu Sądu, naruszenie orzecznictwa w zakresie krzywdy moralnej i oczywisty brak logiki uzasadnienia.

Sąd naruszył § 44 ust. 1 lit. c) regulaminu uznając, że wniosek o naprawienie krzywdy moralnej jest niedopuszczalny z braku niezbędnych uszczegółowień, w zakresie w jaki skarżące nie ograniczyły się do ogólnego podniesienia szkody niemajątkowej, lecz przedstawiły Sądowi szereg dowodów, które jednakże zostały całkowici pominięte.

Sąd naruszył ponadto mające zastosowanie orzecznictwo dotyczące naprawienia krzywdy moralnej, które dla ustalenia szkody posługiwało się parametrami, które ze względu na swój charakter są trudne do „wyliczenia” lub dowiedzenia.

Sąd naruszył ponadto prawo poprzez oczywisty brak logiki uzasadnienia w zakresie w jakim uzasadniając brak doprecyzowania wniosku o zadośćuczynienie oparł się na orzecznictwie dotyczącym wyłącznie szkód majątkowych.

Naruszenie prawa w zakresie przesłanki związku przyczynowego

Sąd naruszył prawo stwierdzając brak bezpośredniego związku przyczynowego pomiędzy przekazaniem władzom włoski pisma z dnia 6 lipca 1998 r., które było podstawą pisma w zakresie zwrotu władz włoskich do skarżących, a szkodą przez nie poniesioną i opłaceniem polis ubezpieczeniowych ustanowionych w celu zawieszenia natychmiastowej spłaty spornych kwot.

Naruszenie zasady rozsądnego okresu trwania postępowania: uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz ii) usunięcie uchybienia w zakresie wniosku odszkodowawczego

Sąd naruszył ogólną zasadę prawa wspólnotowego w zakresie rozsądnego okresu trwania postępowania, ustanowioną m.in. w art. 6 akapit pierwszy Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności oraz art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

(1) Decyzja Komisji 2006/678/WE z dnia 3 października 2006 r. w sprawie działań finansowych, które w pewnych przypadkach popełnienia nieprawidłowości przez podmioty gospodarcze należy podjąć w ramach rozliczania wydatków finansowanych przez Sekcję Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (Dz.U. L 278, s. 24)

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/38

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Niderlandy) w dniu 25 listopada 2009 r. — Stichting de Thuiskopie przeciwko Mijndert van der Lee i in.

(Sprawa C-462/09)

2010/C 24/66

Język postępowania: niderlandzki

Sąd krajowy

Hoge Raad der Nederlanden

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Stichting de Thuiskopie

Strona pozwana: Mijndert van der Lee, Hananja van der Lee, Opus Supplies Deutschland GmbH

Pytania prejudycjalne

1)	Czy dyrektywa 2001/29/WE (1), w szczególności w art. 5 ust. 2 lit. b i ust. 5, zawiera wskazówki pozwalające odpowiedzieć na pytanie, kto w prawie krajowym jest dłużnikiem z tytułu „godziwej rekompensaty” w rozumieniu art. 5 ust. 2 lit. b)? Jeśli tak, to jakie?

Czy w przypadku sprzedaży wysyłkowej, w ramach której kupujący ma siedzibę w innym państwie członkowskim aniżeli sprzedawca, art. 5 ust. 5 dyrektywy zobowiązuje do tak szerokiej wykładni prawa krajowego, aby dokonujący sprzedaży zawodowo dłużnik był zobowiązany do uiszczenia „godziwej rekompensaty” w rozumieniu art. 5 ust. 2 lit. b) przynajmniej w jednym z państw członkowskich związanych ze sprzedażą wysyłkową?

(1) Dyrektywa 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (Dz.U. L 167, s. 10)

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/38

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 9 września 2009 r. w sprawie T-369/06, Holland Malt BV przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 25 listopada 2009 r. przez Holland Malt BV

(Sprawa C-464/09 P)

2010/C 24/67

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Holland Malt BV (przedstawiciele: O.W. Brouwer, A.C.E. Stoffer i P. Schepens, advocaten)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie żąda, aby Trybunał:

—	uchylił pkt 168–180 wyroku Sądu Pierwszej Instancji;

—	przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd Pierwszej Instancji lub stwierdził nieważność decyzji Komisji oraz

—	obciążył Komisję kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie dotyczy wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 9 września 2009 r. w sprawie T-369/06 Holland Malt BV przeciwko Komisji (zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”), oddalającego skargę Holland Malt BV na decyzję Komisji stwierdzającą, że subwencja przyznana warunkowo na rzecz wnoszącej odwołanie stanowi pomoc niezgodną ze wspólnym rynkiem. Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd Pierwszej Instancji naruszył prawo i popełnił błąd proceduralny, oddalając skargę wniesioną przez Holland Malt. Wnosząca odwołanie podnosi następujące zarzuty:

Sąd Pierwszej Instancji w pkt 169–180 zaskarżonego wyroku naruszył prawo dokonując niewłaściwej wykładni art. 87 ust. 3 lit. c) WE (1); dokonał on także niewłaściwej wykładni wspólnotowych wytycznych dotyczących pomocy państwa w sektorze rolnym i niewłaściwie te przepisy zastosował. W tym względzie zaskarżony wyrok jest ponadto niespójnie i nieprawidłowo uzasadniony; oraz

B.	Sąd Pierwszej Instancji popełnił proceduralny błąd w pkt 168 zaskarżonego wyroku, mylnie odczytując jeden z argumentów przedstawionych przez wnoszącą odwołanie i dokonując jego niewłaściwej interpretacji, co miało negatywny wpływ na interes wnoszącej odwołanie.

(1) Dz.U. C 321 E, s. 76.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/39

Skarga wniesiona w dniu 25 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej

(Sprawa C-478/09)

2010/C 24/68

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: S. La Pergola i M. Karanasou Apostolopoulou)

Strona pozwana: Republika Grecka

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2007/63/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. zmieniającej dyrektywy Rady 78/855/EWG oraz 82/891/EWG w odniesieniu do wymogu sprawozdania niezależnego biegłego w przypadku łączenia spółek akcyjnych lub ich podziału a w każdym razie nie powiadamiając o nich Komisji, Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin transpozycji dyrektywy 2007/63/WE do prawa wewnętrznego upłynął w dniu 31 grudnia 2008 r.

(1) Dz. U. L 300 z 17.11.2007, s. 47.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/39

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) wydanego w dniu 23 września 2009 r. w sprawach połączonych T-20/08 i T-21/08 Evets Corp. przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego, wniesione w dniu 26 listopada 2009 r. przez Evets Corp.

(Sprawa C-479/09 P)

2010/C 24/69

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Evets Corp. (przedstawiciel: S. Ryan, solicitor)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji;

—	stwierdzenie, że wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego został złożony w terminie określonym w art. 78 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94 (1);

—	przekazanie sprawy SPI do ponownego rozpoznania, tak aby sąd ten mógł z kolei przekazać sprawę Izbie Odwoławczej do ponownego rozpatrzenia co do istoty kwestii, czy dołożono wszelkich należnych starań w celu przedłużenia prawa z rejestracji rozpatrywanych znaków towarowych;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania przez Trybunałem Sprawiedliwości i Sądem Pierwszej Instancji.

Zarzuty i główne argumenty

1)	Niniejsze odwołanie dotyczy wniosku o przywrócenie stanu poprzedniego na podstawie art. 78 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 (w sprawie wspólnotowego znaku towarowego). Prawa do rozpatrywanego znaku towarowego wygasły z powodu nieuiszczenia opłat za przedłużenie.

2)	Właściciel znaku towarowego zlecił uiszczanie opłat za przedłużenie osobie trzeciej. Jednakże w wyniku niezamierzonego błędu nie dokonano opłaty za przedłużenie w należnym terminie.

OHIM doręczył powiadomienia o wykreśleniu uprawnionemu przedstawicielowi właściciela znaku towarowego, który to przedstawiciel nie był osobą trzecią odpowiedzialną za uiszczenie opłat za przedłużenie. Przedstawiciel przekazał powiadomienia właścicielowi znaku towarowego, który otrzymał je kilka dni później.

Następnie właściciel znaku towarowego złożył wniosek o przywrócenie stanu poprzedniego zgodnie z art. 78 ust. 2. Wniosek ten został złożony przed upływem dwóch miesięcy od otrzymania przez właściciela powiadomień o wykreśleniu, ale po upływie dwóch miesięcy od otrzymania ich przez uprawnionego przedstawiciela.

5)	Artykuł 78 ust. 2 wymaga, by wniosek został złożony na piśmie w terminie dwóch miesięcy od ustania przyczyn niedotrzymania terminu. Kwestia, której dotyczy niniejsze odwołanie, odnosi się do określenia, w jakiej chwili rozpoczyna bieg ten dwumiesięczny termin.

Właściciel twierdzi, że właściwą datą jest data otrzymania przez niego powiadomienia. Sam przyjął odpowiedzialność za pośrednictwem osoby trzeciej za uiszczanie opłat za przedłużenie. Odkrył błąd i miał możliwość usunięcia przyczyny niedotrzymania dopiero wtedy, gdy faktycznie otrzymał to powiadomienie.

Jednakże Sąd Pierwszej Instancji przychylił się do twierdzenia OHIM, że właściwą datą jest data otrzymania powiadomienia przez uprawnionego przedstawiciela właściciela, któremu to przedstawicielowi OHIM przesłał powiadomienie. OHIM powołuje się na przepis zasady 77, która stanowi, że „[k]ażde zawiadomienie lub inne powiadomienie przez Urząd należycie upoważnionego pełnomocnika ma ten sam skutek, jak dokonane w stosunku do osoby reprezentowanej”.

Właściciel twierdzi w niniejszym odwołaniu, że

(i)

Celem fikcji przewidzianej w zasadzie 77 jest zapewnienie, by OHIM wywiązał się ze swoich obowiązków powiadomienia strony w razie przesyłania powiadomienia pełnomocnikowi strony w odniesieniu do spraw, co do których pełnomocnik ten jest upoważniony do działania. OHIM nie jest wtedy zobowiązany do podejmowania innych czynności. Jednakże w niniejszym przypadku nie jest to wzgląd mający znaczenie.

(ii)

„Przyczyna niedotrzymania” terminu ustaje w przypadku terminów uiszczania opłat za przedłużenie, gdy właściciel znaku towarowego sam lub osoba, którą konkretnie uczynił odpowiedzialną za dokonywanie płatności, rzeczywiście dowiaduje się o niezamierzonym niedokonaniu płatności. Jakikolwiek inny wniosek sprawiłby, że odpowiedni przepis byłby bezprzedmiotowy; w szczególności przedstawiciel będący profesjonalistą zawsze będzie wiedział i zawsze będzie można oczekiwać, że będzie świadomy, jakie są odpowiednie terminy, zatem przesłanie mu powiadomienia przez OHIM będzie zazwyczaj pozbawione w każdym razie znaczenia.

(iii)

Uiszczenie opłat za przedłużenie jest prostą transakcją pieniężną niewymagającą przedstawicielstwa prawnego. Zatem strona może sama uiścić opłaty albo zlecić to jakiejkolwiek innej osobie. Gdy „przedstawiciel” strony, który działał w imieniu strony w postępowaniu przed Urzędem, nie ponosi oddzielnej odpowiedzialności za uiszczenie opłat za przedłużenie, wtedy powiadomienie tego przedstawiciela o niedokonaniu płatności nie ma znaczenia, nie jest zawiadomieniem strony i nie można go za takie uważać. Przedstawiciel ten nie jest prawnie odpowiedzialny za działanie w następstwie takiego powiadomienia (choć może je przekazać swojemu klientowi z zawodowej grzeczności).

(iv)

W okolicznościach takich, jak w niniejszej sprawie, przedstawiciel wyznaczony do innych celów nie jest „należycie upoważnionym pełnomocnikiem” dla celów uiszczania opłat za przedłużenie. Zawiadomienie przesłane mu nie spełnia z tego powodu zasady 77 i nie powoduje realizacji przewidzianej w niej „fikcji”.

(v)	Podsumowując: odpowiednia osoba, którą należy wziąć pod uwagę, jest to osoba odpowiedzialna za dokonanie danej czynności. Dopiero gdy osoba ta dowie się o niedotrzymaniu, zaczyna biec odpowiedni termin do złożenia wniosku.

(vi)

Chociaż postanowienia konwencji o patencie europejskim nie są bezwzględnie wiążące w prawie wspólnotowym, oczywiste jest, że mają one charakter istotnych wskazówek. W razie istnienia orzecznictwa w sprawach dotyczących Europejskiego Urzędu Patentowego co do identycznie brzmiących przepisów wysoce pożądane jest, by interpretować je w ten sam sposób. W razie różnych interpretacji, któraś z nich musi być błędna. Wnoszący odwołanie podnosi, że podobne decyzje wydane przez EUP są poprawne i zawierają prawidłową linię rozumowania.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 11, s. 1).

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/40

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 8 września 2009 r. w sprawie T-303/05, AceaElectrabel Produzione przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 26 listopada 2009 r. przez AceaElectrabel Produzione SpA

(Sprawa C-480/09 P)

2010/C 24/70

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: AceaElectrabel Produzione SpA (przedstawiciele: L. Radicati di Brozolo, M. Merola, T. Ubaldi i E. Marasà, adwokaci)

Druga strona postępowania: Electrabel, Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

—	stwierdzenie nieważności spornej decyzji;

—	uwzględnienie zarzutów podniesionych przed sądem pierwszej instancji, lub, tytułem, ewentualnym, odesłanie sprawy do Trybunału Pierwszej Instancji na zasadach przewidzianych w art. 61 Statutu Trybunału Sprawiedliwości;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Zniekształcenie środków zaskarżenia, naruszenie prawa, a także nielogiczność i wewnętrzną sprzeczność uzasadnienia w zakresie dotyczącym indywidualizacji beneficjenta pomocy oraz zakresu swobodnego uznania przysługującego Komisji przy określaniu beneficjenta pomocy.

Po pierwsze, AceaElectrabel Produzione S.p.A. (zwana dalej „AEP” lub „wnoszącą odwołanie”) podnosi w ramach odwołania zarzut popełnienia w wyroku poważnych błędów proceduralnych w zakresie, w jakim Sąd Pierwszej Instancji nie uwzględnił zawartego we wniesionej doń skardze zarzutu błędnego określenia beneficjenta pomocy, co ma stanowić obiektywną przesłankę do zastosowania w niniejszej sprawie zasady określonej w linii orzeczniczej „Deggendorf” (zgodnie z którą w pewnych okolicznościach można zawiesić wypłatę nowej, zgodnej ze wspólnym rynkiem, pomocy do momentu zwrotu przez dane przedsiębiorstwo poprzedniej pomocy przyznanej bezprawnie). W pierwszej kolejności wnosząca odwołanie kwestionuje uznanie tego zarzutu za niedopuszczalny w części dotyczącej naruszenia art. 88 (WE) oraz rozporządzenia nr 659/99 (1). AEP twierdzi, że Sąd Pierwszej Instancji zniekształcił tą część zarzutu, w której skarżąca w pierwszej instancji sprowadzała jedynie błędne określenie beneficjenta pomocy do jednego z typowych uchybień aktu administracyjnego. Twierdząc, że kwestia naruszenia zasad dotyczących odzyskania pomocy jest całkowicie pozbawiona znaczenia dla sprawy, Sąd Pierwszej Instancji zniekształcił argumenty, na których opiera się ta część niniejszego zarzutu.

Ponadto wnosząca odwołanie kwestionuje ten wyrok w zakresie, w jakim Sąd utrzymał w nim w mocy sporną decyzję pomimo popełnienia w niej poważnego błędu polegającego na utożsamieniu AEP (beneficjenta nowej pomocy) z grupą ACEA (beneficjentem niezwróconej pomocy), opartego na błędnym, nielogicznym i wewnętrznie sprzecznym zastosowaniu wypracowanego w orzecznictwie wspólnotowym pojęcia jedności gospodarczej w ramach grupy przedsiębiorstw. W opinii wnoszącej odwołanie pojęcie to znajduje zastosowanie w przypadku przedsięwzięcia typu joint venture kontrolowanego wspólnie przez dwie różne grupy (jak ma to miejsce w przypadku AEP), podczas gdy powoływane orzecznictwo w zakresie jedności gospodarczej przedsiębiorstwa dotyczy jedynie przedsiębiorstw kontrolowanych przez tylko jedną jednostkę. Błąd ten jest poważniejszy tym bardziej, że Sąd Pierwszej Instancji uznał za pozbawioną znaczenia dla sprawy okoliczność polegającą na tym, iż kapitał AEP jest w 70 % skonsolidowany w innej grupie gospodarczej, która nie ma nic wspólnego z beneficjentem niezwróconej pomocy. Sąd Pierwszej Instancji także popełnił błąd przy stosowaniu pojęcia przedsiębiorstwa niezależnego funkcjonalnie, twierdząc, że skarżąca nie może uważać się za funkcjonalnie niezależną, jeśli jest kontrolowana przez dwa przedsiębiorstwa.

Zniekształcenie środków zaskarżenia, naruszenie prawa, a także nielogiczność i wewnętrzną sprzeczność uzasadnienia w zakresie podniesionych przez skarżącą w pierwszej instancji zarzutów dotyczących możliwości zastosowania do oceny niniejszej sprawy zasady określonej w linii orzeczniczej Deggendorf.

Po drugie wnosząca odwołanie podnosi zarzut błędnego zastosowania w zaskarżonym wyroku zasady określonej w linii orzeczniczej Deggendorf w zakresie, w jakim Sąd potwierdza w nim dokonaną przez Komisję ocenę spełnienia obiektywnej przesłanki zastosowania tej zasady. W szczególności wnosząca odwołanie kwestionuje rozumowanie Sądu Pierwszej Instancji w zakresie, w jakim twierdzi on, że Komisja nie była zobowiązana do przedstawienia konkretnych i szczegółowych dowodów, aby wykazać, iż kumulacja pierwszej i drugiej pomocy wywierała szkodliwy wpływ na wewnątrzwspólnotową wymianę handlową, sprawiając w ten sposób, że także ta druga pomoc jest niezgodna ze wspólnym rynkiem. W przypadku oceny zgodności zgłoszonej pomocy ze wspólnym rynkiem nie można swobodnie przenosić ciężaru dowodu, zwłaszcza w przypadku, gdy Komisja nie wykorzystała narzędzi oddanych do jej dyspozycji w rozporządzeniu proceduralnym. Sąd Pierwszej Instancji nie uwzględnił tych argumentów i potwierdził bezkrytycznie wydaną przez Komisję decyzję. Wreszcie, Sąd Pierwszej Instancji nie uwzględnił podniesionego przed nim zarzutu w zakresie, w którym skarżąca w pierwszej instancji twierdzi, że celem określonej w linii orzeczniczej Deggendorf zasady nie jest stworzenie narzędzia służącego karaniu przedsiębiorstw, które nie zwróciły przyznanej poprzednio pomocy, lecz uniknięcie sytuacji, w której skumulowanie przez jedno przedsiębiorstwo większej ilości pomocy może szkodliwie wpływać na wewnątrzwspólnotową wymianę handlową, sprawiając w ten sposób, że także ta nowa pomoc jest niezgodna ze wspólnym rynkiem, niezależnie od tego, czy dokonano zwrotu poprzednio przyznanej pomocy.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1)

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/41

Skarga wniesiona w dniu 27 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Czeskiej

(Sprawa C-481/09)

2010/C 24/71

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: S. Pardo Quintillán i M. Thomannová-Körnerová, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/7/WE z dnia 15 lutego 2006 r. dotyczącej zarządzania jakością wody w kąpieliskach i uchylającej dyrektywę 76/160/EWG (1), a w każdym razie nie podając ich do wiadomości Komisji, Republika Czeska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 18 tej dyrektywy;

—	obciążenie Republiki Czeskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na dokonanie transpozycji dyrektywy do prawa krajowego upłynął w dniu 24 marca 2008 r.

(1) DZ.U. L 64, s. 37.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/42

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division) (Zjednoczone Królestwo) w dniu 30 listopada 2009 r. — Budějovický Budvar, národní podnik przeciwko Anheuser-Busch, Inc.

(Sprawa C-482/09)

2010/C 24/72

Język postępowania: angielski

Sąd krajowy

Court of Appeal (England & Wales) (Civil Division)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Budějovický Budvar, národní podnik

Strona pozwana: Anheuser-Busch, Inc.

Pytania prejudycjalne

Co się rozumie przez wyrażenie „dawał przyzwolenie” w art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 89/104/EWG (1), a w szczególności:

a)	czy „dawał przyzwolenie” jest pojęciem prawa wspólnotowego, czy też sąd krajowy może stosować przepisy krajowe w odniesieniu do znaczenia przyzwolenia (włącznie ze zwłoką lub długoletnim uczciwym jednoczesnym używaniem)?

b)	jeśli „dawał przyzwolenie” jest pojęciem prawa wspólnotowego, to czy można uważać, że właściciel znaku towarowego dawał przyzwolenie na długotrwałe i utrwalone uczciwe używanie identycznego znaku towarowego przez kogoś innego, gdy od dawna o tym wiedział, ale nie był stanie temu przeszkodzić?

c)	w każdym przypadku, czy konieczne jest, by znak towarowy właściciela znaku towarowego był zarejestrowany, zanim będzie on mógł zacząć „dawać przyzwolenie” na używanie przez kogoś innego i) identycznego lub ii) łudząco podobnego znaku towarowego?

Kiedy zaczyna się okres „kolejnych pięciu lat”, a w szczególności, czy może się on zacząć (a jeśli tak, to i zakończyć), zanim właściciel wcześniejszego znaku towarowego uzyska rzeczywistą rejestrację swojego znaku towarowego; a jeśli tak, to jakie przesłanki są konieczne do tego, by termin ten zaczął biec?

Czy art. 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 89/104/EWG stosuje się tak, by umożliwić właścicielowi wcześniejszego znaku uzyskanie pierwszeństwa co do jego prawa, nawet jeśli uczciwe jednoczesne używanie dwóch identycznych znaków towarowych dla identycznych towarów trwało przez długi okres, tak że gwarancja pochodzenia wcześniejszego znaku towarowego nie wskazuje na to, że znak towarowy oznacza towary właściciela wcześniejszego znaku i nikogo innego, a przeciwnie oznacza jego towary lub towary innego użytkownika?

(1) Pierwsza dyrektywa Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mająca na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. L 40, s. 1).

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/42

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-486/09)

2010/C 24/73

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: M. Condou-Durande i N. Bambara, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do rozporządzenia Rady (WE) nr 1030/2002 (1) z dnia 13 czerwca 2002 r. Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 1 i 9 tego rozporządzenia;

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Z art. 1 w związku z art. 9 rozporządzenia Rady (WE) nr 1030/2002 wynika obowiązek wprowadzenia w życie przez państwa członkowskie wszelkich niezbędnych środków w celu wystawiania obywatelom państw trzecich dokumentów pobytowych według jednolitego wzoru od dnia 14 sierpnia 2003 r.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1030/2002 z dnia 13 czerwca 2002 r. ustanawiające jednolity wzór dokumentów pobytowych dla obywateli państw trzecich (Dz. U. L 157, s. 1).

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/43

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-491/09)

2010/C 24/74

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Sénéchal i S. La Pergola, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do zastosowania się do dyrektywy 2007/63/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. zmieniającej dyrektywy Rady 78/855/EWG oraz 82/891/EWG w odniesieniu do wymogu sprawozdania niezależnego biegłego w przypadku łączenia spółek akcyjnych lub ich podziału (1), a w każdym razie nie informując o nich Komisji, Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, które ciążą na nim na mocy art. 4 tej dyrektywy;

—	obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin na dokonanie transpozycji dyrektywy 2007/63/WE upłynął w dniu 31 grudnia 2008 r. W chwili wniesienia niniejszej skargi strona pozwana nie przyjęła jeszcze środków niezbędnych do dokonania transpozycji dyrektywy, bądź, w każdym razie, nie poinformowała o nich Komisji.

(1) Dz.U. L 300, s. 47.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/43

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione tributaria provinciale di Taranto (Włochy) w dniu 30 listopada 2009 r. — Agricola Esposito srl przeciwko Agenzia Entrate — Ufficio Taranto 2

(Sprawa C-492/09)

2010/C 24/75

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Commissione tributaria provinciale di Taranto

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Agricola Esposito srl

Strona pozwana: Agenzia Entrate — Ufficio Taranto 2

Pytania prejudycjalne

czy art. 21 taryfikatora stanowiącego załącznik do dekretu Prezydenta Republiki (D.P.R.) nr 641 z 1972 r. i art. 160 decreto legislativo nr 259 z 2003 r., w zakresie w jakim wprowadzają wymóg zezwolenia wobec konsumenta będącego stroną umowy abonamentu są zgodne z zasadami dyrektywy 2002/20/WE (1), w której z kolei mowa jest o wymogu zezwoleń indywidualnych wobec przedsiębiorstw świadczących usługi lub udostępniających sieci?

2)	czy art. 9 i 21 D. P.R. nr 641 z 1972 r. i art. 21 taryfikatora stanowiącego doń załącznik są sprzeczne z wynikającą z interpretacji art. 12 i 13 dyrektywy 2002/20/WE możliwością nakładania większej liczby opłat w związku z jednym zezwoleniem?

czy okoliczność, że włoska opłata koncesyjna należy się od podmiotów, które zawarły umowę abonamentu ale już nie od podmiotów korzystających z kart na doładowanie jest zgodna z zasadami zawartymi w dyrektywie 2002/21/WE (2) i w szczególności z „zasadą niedyskryminacji przy rozdzielaniu i przyznawaniu częstotliwości radiowych przez krajowe organy regulacyjne” uregulowaną w art. 9 ust. 1 dyrektywy?

czy opłata koncesyjna jest zgodna z zasadami dyrektywy 2002/77/WE (3) i dyrektywy 2002/21/WE, które stanowią, że „[k]ażdy program narodowy mający na celu podzielenie kosztu netto wynikającego z obowiązków świadczenia usługi powszechnej opiera się na obiektywnych, przejrzystych i niedyskryminacyjnych kryteriach oraz jest zgodny z zasadą proporcjonalności i najmniejszego zakłócenia rynku”?

czy włoska opłata koncesyjna prowadząc do podwyższenia kosztów podmiotów korzystających z usług telefonii komórkowej, które zawierają abonament nie zniechęca do dostępu na rynek włoski uniemożliwiając, na szkodę konsumentom i z naruszeniem zasad zawartych w dyrektywie 2002/21/WE, stworzenie konkurencji na rynku?

6)	czy włoska opłata koncesyjna narusza zasadę ustanowioną w art. 25 traktatu, zgodnie z którą „[c]ła przywozowe i wywozowe lub opłaty o skutku równoważnym są zakazane między państwami członkowskimi. Zakaz ten stosuje się również do ceł o charakterze fiskalnym”?

(1) Dz. U. L 108, s. 21.

(2) Dz. U. L 108, s. 33.

(3) Dz. U. L 249, s. 21.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/44

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione Tributaria Provinciale di Alessandria (Włochy) w dniu 1 grudnia 2009 r. — Bolton Alimentari SpA przeciwko Agenzia Dogane Ufficio delle Dogane di Alessandria

(Sprawa C-494/09)

2010/C 24/76

Język postępowania: włoski

Sąd krajowy

Commissione Tributaria Provinciale di Alessandria.

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Bolton Alimentari SpA.

Strona pozwana: Agenzia Dogane Ufficio delle Dogane di Alessandria.

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni art. 239 WKC należy dokonywać w ten sposób, że oznacza on, iż w takim przypadku jak rozpatrywany w niniejszej sprawie, gdy państwo członkowskie stoi na stanowisku, że Komisja Europejska nie dopuściła się nieprawidłowości i nie wystąpiła żadna ze wskazanych w art. 905 ust. 1 RWWKC sytuacji, państwo to może jednostronnie rozstrzygnąć w przedmiocie żądania zwrotu należności dłużnikowi w rozumieniu art. 899 ust. 2 RWWKC?

Jeśli odpowiedź na powyższe pytanie jest twierdząca, to czy sformułowanie „wyjątkowa sytuacja” zawarte w przywołanym powyżej art. 239 WKC może dotyczyć wykluczenia importera wspólnotowego z kontyngentu taryfowego, którego otwarcie przypada na niedzielę, z tego powodu, że urzędy celne tego państwa członkowskiego są nieczynne w niedzielę?

Czy wykładni art. 308a-308c RWWKC oraz odpowiednich przepisów porozumienia należy dokonywać w ten sposób, że oznaczają one, iż w takim przypadku jak rozpatrywany w niniejszej sprawie państwo członkowskie powinno było zwrócić się wcześniej do Komisji o zawieszenie rzeczonego kontyngentu taryfowego w celu zapewnienia równego i niedyskryminacyjnego traktowania włoskich importerów w porównaniu z importerami z innych państw członkowskich?

Czy wykluczenie spółki Bolton s.p.a., o którym Komisja zdecydowała w piśmie TAXUD, jest środkiem podjętym zgodnie z art. 308a-308c RWWKC oraz z odpowiednimi przepisami porozumienia administracyjnego o kontyngentach taryfowych przyjętego przez Komitet Kodeksu Celnego)(TAXUD/3439/2006-rev.1-IT) a zatem zgodne z prawem?

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/44

Skarga wniesiona w dniu 2 grudnia 2009 r. (faks z dnia 30 listopada 2009 r.) — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-496/09)

2010/C 24/77

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: L. Pignataro i E. Righini, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie, że nie przyjmując wszystkich środków niezbędnych dla zastosowania się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 1 kwietnia 2004 r. w sprawie C-99/02 dotyczącego odzyskania od beneficjentów pomocy w rozumieniu decyzji Komisji 2000/128/WE (1) z dnia 11 maja 1999 r. w sprawie systemu pomocy przyznanej przez Włochy w zakresie działań wspierających zatrudnienie, uznanych przez Trybunał za bezprawne i niezgodne ze wspólnym rynkiem, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy rzeczonej decyzji i art. 228 ust. 1 WE,

—	nałożenie na Republikę Włoską dziennej kary pieniężnej w wysokości 285 696 EUR wypłacanej Komisji za każdy dzień zwłoki w wykonaniu wyroku w sprawie C-99/02 dotyczącego decyzji 2000/128/WE od dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie do dnia wykonania wyroku w sprawie C-99/02,

—	nałożenie na Republikę Włoską ryczałtu wypłacanego Komisji w wysokości dziennej kwoty 31 744 EUR pomnożonej przez ilość dni trwania naruszenia od dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie w odniesieniu do decyzji 2000/128/WE,

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Republika Włoska nie podjęła środków niezbędnych do odzyskania pomocy uznanej na mocy decyzji Komisji za bezprawną i niezgodną ze wspólnym rynkiem w zakresie w jakim odzyskała jedynie kwotę 52 088 600,60 EUR z łącznej kwoty podlegającej odzyskaniu w wysokości 281 525 686,79 EUR. Republika Włoska przyznaje, że powinna jeszcze odzyskać kwotę w wysokości 229 437 086,19 EUR. Państwo to nie podjęło zatem, wszystkich środków niezbędnych do zastosowania się do decyzji jak wskazano w wyroku w sprawie C-99/02.

(1) Dz.U. L 42, s. 1.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/45

Skarga wniesiona w dniu 8 grudnia 2009 r. — Komisja Europejska przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-508/09)

2010/C 24/78

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Zadra i D. Recchia, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie, że ze względu na to iż region Sardynii przyjął i stosuje uregulowanie dotyczące zatwierdzania odstępstw od systemu ochrony dzikiego ptactwa, które narusza warunki określone w art. 9 dyrektywy 79/409/EWG (1), Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom wynikającym z tego artykułu;

—	obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja uważa, że uregulowanie przyjęte w regionie Sardynii jest niezgodne z wymogami określonymi w art. 9 dyrektywy 79/409/EWG.

Ustawa regionalna nr 2 z dnia 13 lutego 2004 r., która reguluje polowania na zasadzie odstępstwa, i dekrety 3/V z 2004 r. oraz 8/IV z 2006 r. przyjęte na podstawie tej ustawy, nie odpowiadają wymogom określonym w art. 9 dyrektywy, w zakresie w jakim:

—	czasami zasięga się opinii organu naukowego, która jednak nie jest przestrzegana, jeżeli jest negatywna, a czasami nie wymaga się jej wcale;

—	brak w nich odpowiedniego uzasadnienia (odnośnie do walorów chronionych poprzez polowania na zasadzie odstępstwa, niezbadania innych rozwiązań ani prawdopodobnych oczekiwanych rezultatów);

—	brak w nich odpowiedniego systemu kontroli, który pozwoliłby sprawdzić, czy warunki, którym poddane jest odstępstwo, są przestrzegane, oraz zareagować w odpowiednim czasie;

—	warunki, o których mowa w art. 9 ust. 2 dyrektywy, nie są przewidziane w ustawie i w konsekwencji nie są wymieniane w aktach wprowadzających odstępstwo.

Ustawa nr 2 z dnia 13 lutego 2004 r. została zmieniona ustawą regionalną nr 4 z dnia 11 maja 2006 r. Pomimo zmian ustawa nr 2 z dnia 13 lutego 2004 r., jak również dekret nr 2225/DecA/3 z dnia 30 stycznia 2009 r., przyjęty na podstawie wspomnianej ustawy, nie odpowiadają wymogom art. 9 dyrektywy, w zakresie w jakim:

—	wprowadzenie obowiązku konsultacji z organem naukowym nie zapobiega przyjmowaniu aktów wprowadzających odstępstwo bez uzasadnienia ani przyjmowaniu takich aktów nawet bez opinii organu naukowego;

—	ustawa regionalna 2/2004 ze zmianami nadal nie przewiduje, by indywidualne akty wprowadzające odstępstwa wymieniały warunki, o których mowa w art. 9 ust. 2 dyrektywy 79/409 (również dekret 2225 jest wadliwy pod tym względem).

(1) Dyrektywa Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochronny dzikiego ptactwa (Dz.U. L 103, s. 1)

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/46

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 listopada 2009 r. — Francja i France Télécom przeciwko Komisji

(Sprawy połączone T-427/04 i T-17/05) (1)

(Pomoc państwa - System opodatkowania spółki France Télécom podatkiem od działalności gospodarczej w latach 1994 - 2002 - Decyzja uznająca pomoc za niezgodną ze wspólnym rynkiem i nakazująca jej odzyskanie - Korzyść - Przedawnienie - Uzasadnione oczekiwania - Pewność prawa - Naruszenie istotnych wymogów proceduralnych - Kolegialność - Prawo do obrony i prawa procesowe zainteresowanych osób trzecich)

2010/C 24/79

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Republika francuska (przedstawiciele: początkowo G. de Bergues, R. Abraham i S. Ramet, następnie G. de Bergues, S. Ramet i E. Belliard, wreszcie G. de Bergues, E. Belliard i A.-L. Vendrolini, pełnomocnicy); oraz France Télécom SA (Paryż, Francja) (przedstawiciele: początkowo A. Gosset-Grainville i L. Godfroid, a następnie L. Godfroid, S. Hautbourg i M. van der Woude, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: C. Giolito i J. Buendía Sierra, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2005/709/WE z dnia 2 sierpnia 2004 r. dotyczącej pomocy państwa udzielonej przez Francję na rzecz France Télécom (Dz.U. 2005, L 269, p. 30).

Sentencja wyroku

1)	Skargi zostają oddalone.

2)	Republika Francuska i France Télécom SA ponoszą koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 19 z 22.1.2005.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/46

Wyrok Sądu z dnia 9 grudnia 2009 r. — Apache Footwear i Apache II Footwear przeciwko Radzie

(Sprawa T-1/07) (1).

(Dumping - Przywóz obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej i Wietnamu - Status przedsiębiorstwa działającego w warunkach wolnej gospodarki rynkowej - Interes Wspólnoty)

2010/C 24/80

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Apache Footwear Ltd (Pingsha, Chiny) i Apache II Footwear Ltd (Qingxin) (Taiping Zhen, Chiny) (przedstawiciele: początkowo O. Prost i S. Ballschmiede, następnie O. Prost i E. Berthelot, adwokaci)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: J.-P. Hix, pełnomocnik, wspierany przez adwokata, G. Berrischa)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: H. van Vliet i T. Scharf, pełnomocnicy); Confédération européenne de l'industrie de la chaussure (CEC) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: początkowo, P. Vlaemminck, G. Zonnekeyn i S. Verhulst, następnie P. Vlaemminck i A. Hubert, adwokaci) i BA.LA. di Lanciotti Vittorio & C. Sas (Monte Urano, Włochy) oraz szesnastu pozostałych interwenientów, których nazwy wymienione są w załączniku do wyroku (przedstawiciele: P. Tabellini, G. Celona i C. Cavaliere, adwokaci)

Przedmiot

Częściowe stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 1472/2006 z dnia 5 października 2006 r. nakładającego ostateczne cła antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Wietnamu (Dz. U. L 275, s. 1) w zakresie w jakim dotyczy skarżących.

Sentencja

Skarga zostaje oddalona.

1)	Apache Footwear Ltd i Apache II Footwear Ltd (Qingxin) zostają obciążone własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Radę Unii Europejskiej.

2)	Komisja Europejska, Confédération européenne de l’industrie de la chaussure (CEC), BA.LA. di Lanciotti Vittorio & C. Sas oraz szesnastu pozostałych interwenientów, których nazwy wymienione są w załączniku pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 56 z 10.3.2007

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/47

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 listopada 2009 r. — Esber przeciwko OHIM — Coloris Global Coloring Concept (COLORIS)

(Sprawa T-353/07) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego COLORIS - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy COLORIS - Względne podstawy odmowy rejestracji - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 15 ust. 2 lit. a) i art. 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 15 ust. 1 lit. a) i art. 42 ust. 2 i 3 rozporzrądzenia (WE) nr 207/94))

2010/C 24/81

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Esber, SA (Burceña-Baracaldo, Hiszpania) (przedstawiciele: T. Villate Consonni, J. Calderón Chavero i M. Yañez Manglano, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również, interwenient przed Sądem: Coloris Global Coloring Concept (Villeneuve Loubet, Francja) (przedstawiciel: K. Manhaeve, adwokat)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 28 czerwca 2007 r. (sprawa R 1060/2006-1) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Coloris Global Coloring Concept i Esber, SA.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Esber, SA zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 269 z 10.11.2007.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/47

Wyrok Sądu z dnia 2 grudnia 2009 r. — Volvo Trademark przeciwko OHIM — Grebenshikova (SOLVO)

(Sprawa T-434/07) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego wspólnotowego znaku towarowego SOLVO - Wcześniejsze słowne i graficzne, krajowe i wspólnotowe znaki towarowe VOLVO - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) i art. 8 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

2010/C 24/82

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Volvo Trademark Holding AB (Göteborg, Szwecja) (przedstawiciele: adwokaci T. Dolde, V. von Bomhard i A. Renck)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: S. Laitinen i A. Folliard-Monguiral, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również, interwenient przed Sądem: Elena Grebenshikova (Sankt Petersburg, Rosja) (przedstawiciel: adwokat M. Björkenfeldt)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 2 sierpnia 2007 r. (sprawa R 1240/2006-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Volvo Trademark Holding AB a Eleną Grebenshikovą.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 2 sierpnia 2007 r. (sprawa R 1240/2006-2) dotyczącej postępowania w sprawie sprzeciwu między Volvo Trademark Holding AB a Eleną Grebenshikovą.

2)	Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) pokrywa, oprócz własnych kosztów, połowę kosztów poniesionych przez Volvo Trademark Holding.

3)	Elena Grebenshikova pokrywa, oprócz własnych kosztów, połowę kosztów poniesionych przez Volvo Trademark Holding.

(1) Dz.U. C 37 z 9.2.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/48

Wyrok Sądu z dnia 10 grudnia 2009 r. — Antwerpse Bouwwerken przeciwko Komisji

(Sprawa T-195/08) (1)

(Zamówienia publiczne - Wspólnotowa procedura przetargowa - Budowa hali przeznaczonej do produkcji materiałów odniesienia - Odrzucenie oferty złożonej przez kandydata - Skarga o stwierdzenie nieważności - Interes prawny - Dopuszczalność - Interpretacja warunku przewidzianego w specyfikacji - Zgodność oferty z warunkami przewidzianymi w specyfikacji - Wykonanie prawa żądania udzielenia wyjaśnień dotyczących ofert - Skarga o odszkodowanie)

2010/C 24/83

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Antwerpse Bouwwerken NV (Antwerpia, Belgia) (przedstawiciele: początkowo J. Verbist i D. de Keuster, następnie J. Verbist, B. van de Walle de Ghelcke i A. Vandervennet, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Manhaeve, pełnomocnik, wspierany przez adwokata M. Geldersa)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze, skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w sprawie odrzucenia oferty złożonej przez skarżącą w ramach przetargu ograniczonego na budowę hali przeznaczonej do produkcji materiałów odniesienia na terenie Instytutu Materiałów Odniesienia i Pomiarów w Geel (Belgia) i w sprawie udzielenia zamówienia innemu kandydatowi, a po drugie, skarga o naprawienie szkody poniesionej jakoby przez skarżącą wskutek wydania przez Komisję owej decyzji.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Antwerpse Bouwwerken NV zostaje obciążona kosztami postępowania, w tym kosztami związanymi z postępowaniem w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego w sprawie T-195/08 R.

(1) Dz.U. C 183 z 19.7.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/48

Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 3 grudnia 2009 r. — Iranian Tobacco przeciwko OHIM — AD Bulgartabac (Bahman)

(Sprawa T-233/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku towarowego - Graficzny wspólnotowy znak towarowy Bahman - Brak wymogu istnienia interesu prawnego - Artykuł 55 ust. 1 lit. a) rozporzadzenia (WE) nr 40/94 (obecnie art. 56 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009))

2010/C 24/84

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Iranian Tobacco Company (Teheran, Iran) (przedstawiciel: adwokat M. Beckensträter)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Poch, pełnomocnik)

Drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również, interwenient przed Sądem: AD Bulgartabac Holding Sofia (Sofia, Bułgaria) (przedstawiciel: M. Maček

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Pierwszą Izbę Odwoławczą OHIM w dniu 10 kwietnia 2008 r. (R 709/2007-1) dotyczącej postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku towarowego pomiędzy AD Bulgartabac Holding Sofia i Iranian Tobacco Co.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Iranian Tobacco Co. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 223 z 30.8.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/49

Wyrok Sądu z dnia 3 grudnia 2009 r. — Iranian Tobacco przeciwko OHIM — AD Bulgartabac (TIR 20 FILTER CIGARETTES)

(Sprawa T-245/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku towarowego - Graficzny znak towarowy TIR 20 FILTER CIGARETTES - Brak wymogu interesu prawnego - Artykuł 55 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 56 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

2010/C 24/85

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Iranian Tobacco Co. (Teheran, Iran) (przedstawiciel: adwokat M. Beckensträter)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: A. Poch, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również, interwenient przed Sądem: AD Bulgartabac Holding Sofia (Sofia, Bułgaria) (przedstawiciel: adwokat M. Maček)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 11 kwietnia 2008 r. (sprawa R 708/2007-1) dotyczącą postępowania w sprawie wygaśnięcia praw do znaku towarowego między AD Bulgartabac Holding Sofia a Iranian Tobacco Co.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Iranian Tobacco Co. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 223 z 30.8.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/49

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 9 grudnia 2009 r. — Komisja przeciwko Birkhoffowi

(Sprawa T-377/08 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Urzędnicy - Zabezpieczenie społeczne - Ubezpieczenie zdrowotne - Zwrot kosztów leczenia - Stwierdzenie w pierwszej instancji nieważności decyzji odmawiającej udzielenia uprzedniej zgody na zwrot kosztów zakupu wózka inwalidzkiego - Zniekształcenie dowodu)

2010/C 24/86

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i B. Eggers, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Gerhard Birkhoff (Weitnau, Niemcy) (przedstawiciel: C. Inzillo, adwokat)

Przedmiot

Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) wydanego w dniu 8 lipca 2008 r. w sprawie F-76/07 Birkhoff przeciwko Komisji (dotychczas niepublikowanego w Zbiorze) zmierzające do uchylenia tego wyroku.

Sentencja

1)	Uchylony zostaje wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) wydany w dniu 8 lipca 2008 r. w sprawie F-76/07 Birkhoff przeciwko Komisji (dotychczas niepublikowany w Zbiorze).

2)	Stwierdzona zostaje nieważność decyzji Wspólnej Kasy Ubezpieczeń w razie Choroby WE z dnia 8 listopada 2006 r.

3)	Gerhard Birkhoff i Komisja Europejska ponoszą własne koszty postępowania w niniejszej instancji.

4)	Komisja zostaje obciążona całokształtem kosztów postępowania w pierwszej instancji.

(1) Dz.U. C 327 z 20.12.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/50

Wyrok Sądu z dnia 9 grudnia 2009 r. — Longevity Health Products przeciwko OHIM — Merck (Kids Vits)

(Sprawa T-484/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego Kids Vits - Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy VITS4KIDS - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

2010/C 24/87

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Longevity Health Products, Inc. (Nassau, Bahamas) (przedstawiciel: adwokat J. Korab)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: G. Schneider, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Merck KGaA (Darmstadt, Niemcy)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 28 sierpnia 2008 r. (sprawa R 716/2007-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Merck KGaA a Longevity Health Products, Inc.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Longevity Health Products, Inc. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 32 z 7.2.2009.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/50

Wyrok Sądu z dnia 9 grudnia 2009 r. — Earle Beauty przeciwko OHIM (SUPERSKIN)

(Sprawa T-468/08) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego SUPERSKIN - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

2010/C 24/88

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Liz Earle Beauty Co. Ltd (Ryde, wyspa Wight, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: M. Cover, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (przedstawiciel: D. Botis, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 15 września 2008 r. (sprawa R 1656/2007-4) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego SUPERSKIN jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja wyroku

Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 15 września 2008 r. (sprawa R 1656/2007-4) w części dotyczącej perfum, preparatów pielęgnacyjnych do paznokci i włosów, antyperspirantów, dezodorantów, past do zębów, farb do włosów, lakierów do włosów, kremów pod oczy, lakierów do paznokci i zmywaczy do paznokci, jak również sztucznych paznokci, należących do klasy 3, oraz zabiegów pielęgnacyjnych i kuracji kosmetycznych dla włosów, należących do klasy 44.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Liz Earle Beauty Co. Ltd pokrywa koszty własne oraz połowę kosztów poniesionych przez OHIM. OHIM pokrywa połowę własnych kosztów.

(1) Dz.U. C 6 z 10.1.2009.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/51

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 10 grudnia 2009 r. — Stella Kunststofftechnik przeciwko OHIM — Stella Pack (Stella)

(Sprawa T-27/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku towarowego - Słowny wspólnotowy znak towarowy Stella - Postępowanie w sprawie sprzeciwu wszczęte uprzednio na podstawie tego znaku towarowego - Dopuszczalność - Artykuł 50 ust. 1 i art. 55 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 51 ust. 1 i art. 56 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

2010/C 24/89

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Stella Kunststofftechnik GmbH (Eltville, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat M. Beckensträter)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: A. Führer i G. Schneider, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również, interwenient przed Sądem: Stella Pack S.A. (Lubartów, Polska) (przedstawiciel: adwokat O. Bischof)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 13 listopada 2008 r. (sprawa R 693/2008-4) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia praw do znaku towarowego między Stellą Kunststofftechnik GmbH a Stella Pack sp. z o.o.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje w części odrzucona i w części oddalona.

2)	Stella Kunststofftechnik GmbH zostaje obciążona kosztami postępowani.

(1) Dz.U. C 82 z 4.4.2009.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/51

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 20 listopada 2009 r. — IPK International — World Tourism Marketing Consultants przeciwko Komisji

(Sprawa T-41/07) (1)

(Projekt Ecodata - Decyzja Komisji przygotowująca do przymusowej egzekucji wierzytelności należnej na podstawie wcześniejszej decyzji - Następcza bezprzedmiotowość sporu - Umorzenie postępowania)

2010/C 24/90

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: IPK International — World Tourism Marketing Consultants (Monachium, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat C. Pitschas)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: B. Schima, pełnomocnik, wspierany przez adwokata C. Arholda)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Komisji C (2006) 6452 z dnia 4 grudnia 2006 r. w sprawie odzyskania zaliczek w wysokości 318 000 EUR pobranych przez IPK International — World Tourism Marketing Consultants GmbH na projekt Ecodata w wykonaniu decyzji o przyznaniu pomocy finansowej z dnia 4 sierpnia 1992 r., zanim pomoc została uchylona decyzją Komisji z dnia 13 maja 2005 r.

Sentencja postanowienia

1)	Postępowanie zostaje umorzone.

2)	IPK International — World Tourism Marketing Consultants GmbH i Komisja Wspólnot Europejskich pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 82 z 14.4.2007.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/52

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 19 listopada 2009 r. — EREF przeciwko Komisji

(Sprawa T-94/07) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Reprezentowanie przez adwokata niebędącego osobą trzecią - Oczywista niedopuszczalność)

2010/C 24/91

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: European Renewable Energies Federation ASBL (EREF) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat D. Fouquet)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: N. Khan, pełnomocnik)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2007) 4323 wersja ostateczna z dnia 24 października 2006 r. w sprawie pożyczki konsorcjalnej i pożyczki dwustronnej udzielonych w ramach budowy przez Framatome ANP elektrowni jądrowej na rzecz Teollisuuden Voima Oy

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	European Renewable Energies Federation ASBL (EREF) pokrywa koszty własne oraz koszty poniesione przez Komisję Wspólnot Europejskich.

(1) Dz.U. C 117 z 29.5.2007.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/52

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 19 listopada 2009 r. — EREF przeciwko Komisji

(Sprawa T-40/08) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Reprezentowanie przez adwokata niebędącego osobą trzecią - Oczywista niedopuszczalność)

2010/C 24/92

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: European Renewable Energies Federation ASBL (EREF) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat D. Fouquet)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: N. Khan i B. Martenczuk, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2007) 4323 wersja ostateczna z dnia 25 września 2007 r. dotyczącej środka C 45/2006 wykonanego przez Francję w ramach budowy przez Arena NP elektrowni jądrowej na rzecz Teollisuuden Voima Oy.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	European Renewable Energies Federation ASBL (EREF) pokrywa koszty własne oraz koszty poniesione przez Komisję Wspólnot Europejskich.

3)	Umarza się postępowanie w przedmiocie wniosków o dopuszczenie interwencji złożonych przez Republikę Francuską, Republikę Finlandii, Greenpeace France i Greenpeace Nordic.

(1) Dz.U. C 107 z 26.4.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/52

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 24 listopada 2009 r. — Szomborg przeciwko Komisji

(Sprawa T-228/08) (1)

(Skarga na bezczynność - Brak przedstawienia przez Komisję w wyznaczonym terminie oceny naukowej - Akt niezaskarżalny - Brak indywidualnego oddziaływania - Niedopuszczalność)

2010/C 24/93

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Grzegorz Szomborg (Jastarnia, Polska) (przedstawiciel: adwokat R. Nowosielski)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: K. Banks i A. Szmytkowska, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Skarga na bezczynność, zmierzająca do stwierdzenia, że Komisja bezprawnie zaniechała przedstawienia w wyznaczonym terminie oceny naukowej przewidzianej w art. 27 rozporządzenia Rady (WE) nr 2187/2005 z dnia 21 grudnia 2005 r. w sprawie zachowania zasobów połowowych w wodach Morza Bałtyckiego, cieśnin Bełt i Sund poprzez zastosowanie środków technicznych oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1434/98 i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 88/98 (Dz.U. L 349, s. 1).

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna

2)	Grzegorz Szomborg pokrywa koszty własne i koszty poniesione przez Komisję Wspólnot Europejskich.

(1) Dz.U. C 209 z 15.8.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/53

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 listopada 2009 r. — Veromar di Tudisco Alfio & Salvatore i in. przeciwko Komisji

(Sprawy połączone od T-313/08 do T-318/08 i od T-320/08 do T-328/08) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Rozporządzenie (WE) nr 530/2008 - Odbudowa zasobów tuńczyka błękitnopłetwego - Ustalenie TAC na 2008 r. - Akt o charakterze generalnym - Brak indywidualnego oddziaływania - Niedopuszczalność)

2010/C 24/94

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Veromar di Tudisco Alfio & Salvatore Snc (Catane, Włochy) oraz szesnaście innych skarżących, których nazwy znajdują się w załączniku do postanowienia (przedstawiciele: A. Maiorana, A. De Matteis i A. De Francesco, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: K. Banks i D. Nardi, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (WE) nr 530/2008 z dnia 12 czerwca 2008 r. ustanawiającego środki nadzwyczajne w odniesieniu do statków rybackich do połowów okrężnicą prowadzących połowy tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim, na wschód od 45 ° długości geograficznej zachodniej, oraz w Morzu Śródziemnym (Dz.U. L 155, s. 9).

Sentencja postanowienia

1)	Skargi zostają odrzucone jako niedopuszczalne.

2)	Les requérants, Veromar di Tudisco Alfio & Salvatore Snc oraz szesnaście innych skarżących, których nazwy znajdują się w załączniku do postanowienia, ponoszą swoje koszty postępowania, a także koszty postępowania poniesione przez Komisję Wspólnot Europejskich.

(1) Dz.U. C 272 z 25.10.2008.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/53

Postanowienie Sądu z dnia 1 grudnia 2009 r. — Cafea przeciwko OHIM — Christian (BEST FARM)

(Sprawa T-53/09) (1)

(Wspólnotowy znak towarowy - Sprzeciw - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania)

2010/C 24/95

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Cafea GmbH (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci C. Schumann i M. Hartmann)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: C. Jenewein, pełnomocnik)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą był również: Dieter Christian (Frankfurt nad Menem, Niemcy)

Przedmiot sprawy

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 27 listopada 2008 r. (sprawa R 420/2008-1) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Cafea GmbH a Dieterem Christianem

Sentencja wyroku

1)	Postępowanie w przedmiocie skargi zostaje umorzone.

2)	Cafea GmbH zostaje obciążona własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

(1) Dz.U. C 90 z 18.4.2009.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/54

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 25 listopada 2009 r. — Andersen przeciwko Komisji

(Sprawa T-87/09) (1)

(Pomoc państwa - Środki na rzecz Danske Statsbaner - Zobowiązania z zakresu usług publicznych - Decyzja o wszczęciu postępowania na podstawie art. 88 ust. 2 WE - Niedopuszczalność)

2010/C 24/96

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Jørgen Andersen (Ballerup, Dania) (przedstawiciele: M. Nissen, J. Rivas de Andrés i J. Gutiérrez Gisbert, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: B. Martenczuk i C. Urraca Caviedes, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2008) 4776 wersja ostateczna z dnia 10 września 2008 r. o wszczęciu na podstawie art. 88 ust. 2 WE postępowania w sprawie pomocy państwa nr C 41/2008 (ex NN 35/2008), wdrożonej przez Królestwo Danii na rzecz Danske Statsbaner.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje oddalona jako niedopuszczalna.

2)	Jørgen Andersen ponosi koszty postępowania.

(1) Dz.U. C 113 z 16.5.2009.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/54

Skarga wniesiona w dniu 4 listopada 2009 r. — Centre national de la recherche scientifique przeciwko Komisji

(Sprawa T-445/09)

2010/C 24/97

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Centre national de la recherche scientifique (Paryż, Francja) (przedstawiciel: N. Lenoir, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 17 sierpnia 2009 r. w części, w jakiej dotyczy ona potrącenia wierzytelności przysługującej CNRS w stosunku do Wspólnoty, powstałej na podstawie umowy Role of Skin, z jednej strony, oraz wierzytelności przysługującej Wspólnocie wobec CNRS, której Wspólnota domaga się z tytułu umowy EURO-THYMAIDE, z drugiej strony;

—	obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Centre national de la recherche scientifique (CNRS) wnosi w niniejszej skardze o stwierdzenie nieważności decyzji o potrąceniu zawartej w decyzji BUDG/C3 D(2009) 10.5 — 1232 z dnia 17 sierpnia 2009 r., na podstawie której Komisja przystąpiła do odzyskania kwot wypłaconych skarżącej w ramach umowy EURO-THYMAIDE nr LSHB-CT-2003-503410 dotyczącej projektu szóstego programu ramowego badań i rozwoju technologicznego.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi pięć zarzutów dotyczących:

—	naruszenia prawa do obrony w zakresie, w jakim decyzja została wydana bez wcześniejszego przeanalizowania przez Komisję szczegółowego stanowiska CNRS w przedmiocie sprawozdania końcowego z audytu;

—	naruszenia obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 253 WE wynikającego z braku zasadniczych elementów, które pozwoliłyby na zrozumienie rozumowania Komisji zawartego w decyzji;

—	naruszenia prawa i oczywistych błędów w ocenie okoliczności faktycznych, jako że Komisja nie uwzględniła kwalifikowalnych kosztów, zmieniając kryteria kwalifikowania wydatków poniesionych w związku z umową, i niesłusznie pominęła dowody na okoliczność tych kosztów;

—	naruszenia art. 73 ust. 1 rozporządzenia finansowego w zakresie, w jakim sporna wierzytelność nie mogła zostać uznana za „pewn[ą], wyrażon[ą] w kwocie pieniężnej i wymagaln[ą]” z powodu charakteru dotyczącego jej zakwestionowania;

—	naruszenia zasady pewności prawa wynikającego z okoliczności, że decyzja została wydana na podstawie kryteriów kwalifikowania wydatków, które nie istniały w chwili podpisania umowy.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/55

Skarga wniesiona w dniu 6 listopada 2009 r. — Centre national de la recherche scientifique przeciwko Komisji

(Sprawa T-447/09)

2010/C 24/98

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Centre national de la recherche scientifique (Paryż, Francja) (przedstawiciel: N. Lenoir, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 28 sierpnia 2009 r. o potrąceniu wierzytelności powstałej na podstawie umowy FP7 239108 ICT — VAMDC/=PF=, z jednej strony, z wierzytelnością Wspólnoty w stosunku do CNRS, dochodzoną z tytułu umowy NEMAGENETAG, z drugiej strony;

—	obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Centre national de la recherche scientifique (CNRS) wnosi w niniejszej skardze o stwierdzenie nieważności decyzji o potrąceniu zawartej w decyzji BUDG/C3 D(2009) 10.5 — 1232 z dnia 28 sierpnia 2009 r., zgodnie z którą Komisja przystąpiła do odzyskania kwot wypłaconych skarżącej w ramach umowy NEMAGENETAG dotyczącej projektu szóstego programu ramowego badań i rozwoju technologicznego.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty dotyczące:

—	naruszenia prawa do obrony w zakresie, w jakim decyzja została wydana bez wcześniejszego przeanalizowania przez Komisję szczegółowego stanowiska CNRS w przedmiocie sprawozdania końcowego z audytu;

—

naruszenia prawa i oczywistych błędów w ocenie okoliczności faktycznych, co miało wpływ na decyzję i spowodowało, że po pierwsze Komisja nie uwzględniła kosztów, zmieniając kryteria oceny kosztów kwalifikowanych, a po drugie pominęła niesłusznie dowody świadczące o kosztach poniesionych w związku z projektem;

—

naruszenia art. 73 ust. 1 rozporządzenia finansowego w zakresie, w jakim po pierwsze sporna wierzytelność nie mogła zostać uznana za „pewn[ą], wyrażon[ą] w kwocie pieniężnej i wymagaln[ą]” z powodu ważkiego charakteru dotyczącego jej zakwestionowania, po drugie wierzytelności, które zostały ze sobą potrącone, nie mogły zostać uznane za wzajemne, ponieważ jedna z nich była wierzytelnością należną wobec podmiotu zbiorowego, natomiast druga — należną wobec podmiotu indywidualnego, a wreszcie kwota wstępnego finansowania należnego z tytułu umowy VAMDC nie była wymagalna w chwili wydania decyzji o potrąceniu.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/55

Skarga wniesiona w dniu 4 listopada 2009 r. — Centre national de la recherche scientifique przeciwko Komisji

(Sprawa T-448/09)

2010/C 24/99

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Centre national de la recherche scientifique (Paryż, Francja) (przedstawiciel: N. Lenoir, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—

nakazanie Komisji zwrotu rzekomej wierzytelności w wysokości 110 102,26 EUR, powiększonej o odsetki za zwłokę według stopy ustawowej zgodnie z prawem belgijskim właściwym dla umowy, której Komisja dochodzi z tytułu umowy w nocie debetowej z dnia 29 czerwca 2009 r. (nr ref. 3230906067) i co do której w dniu 17 sierpnia 2009 r. wydana została decyzja o potrąceniu (sygn. BUDG/C3 D(2009) 10.5 — 1232);

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Centre national de la recherche scientifique (CNRS) wnosi w niniejszej skardze do Sądu o nakazanie Komisji zwrotu wierzytelności w wysokości 110 102,26 EUR, na którą opiewa nota debetowa nr 3230906067 z dnia 29 czerwca 2009 r., do której zapłacenia jest rzekomo zobowiązana skarżąca z tytułu umowy EURO-THYMAIDE dotyczącej projektu szóstego programu ramowego badań i rozwoju technologicznego, co do której w dniu 17 sierpnia 2009 r. wydana została decyzja o potrąceniu, wraz z odsetkami za zwłokę.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty dotyczące:

—

nieprzestrzegania kryteriów dotyczących uzasadniania kosztów przewidzianych na podstawie umowy w zakresie, w jakim Komisja naruszyła art. II.19.1 ogólnych warunków umowy EURO-THYMAIDE dotyczący kosztów kwalifikowalnych oraz, pomocniczo, naruszenia zasady dobrej wiary przewidzianej w art. 1134 belgijskiego kodeksu cywilnego w zakresie, w jakim Komisja nie uwzględniła okoliczności uzasadniających bezpośrednie koszty przeznaczone na personel zaangażowany w projekt, których moc dowodowa była jednakże oczywista. To podejście doprowadziło Komisję do niesłusznego odrzucenia niektórych bezpośrednich kosztów pracowniczych oraz do dokonania korekty, co przekłada się na kwestionowaną wierzytelność.

—

błędnej oceny rezerwy na wypadek utraty zatrudnienia w świetle kryteriów określonych w art. II.19.1, II.19.2.c i II.20 ogólnych warunków umowy EURO-THYMAIDE, ponieważ — wbrew jej wprowadzającej w błąd nazwie — PPE jest wydatkiem pracowniczym związanym z ubezpieczeniem na wypadek bezrobocia, nieodłącznie związanym z kosztami kwalifikowalnymi przeznaczonymi na personel. Komisja, odrzucając koszty kwalifikowalne, odpowiadające kwocie rezerwy na wypadek utraty zatrudnienia pobranej od wynagrodzeń pracowników tymczasowych CNRS zaangażowanych w ten projekt, naruszyła powyższe postanowienia.

—

ewidentnie błędnej oceny wynagrodzeń chorobowych w świetle kryteriów kwalifikowania wydatków przewidzianych w umowie w zakresie, w jakim Komisja — wbrew art. 11.19 ogólnych warunków umowy EURO-THYMAIDE — dodała do niekwalifikowalnych kosztów wynagrodzenia wypłacone pracownikom CNRS zaangażowanym w projekt podczas zwolnień chorobowych.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/56

Skarga wniesiona w dniu 6 listopada 2009 r. — Centre national de la recherche scientifique przeciwko Komisji

(Sprawa T-449/09)

2010/C 24/100

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Centre national de la recherche scientifique (Paryż, Francja) (przedstawiciel: N. Lenoir, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;

—

nakazanie Komisji zwrotu rzekomej wierzytelności w wysokości 97 399,55 EUR, której Komisja dochodzi z tytułu umowy w nocie debetowej nr 3230906573 z dnia 6 lipca 2009 r. i co do której w dniu 28 sierpnia 2009 r. wydana została decyzja o potrąceniu (sygn. BUDG/C3 D2009 10.5 — 1232), powiększonej o odsetki za zwłokę według stopy ustawowej zgodnie z prawem belgijskim właściwym dla umowy;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Centre national de la recherche scientifique (CNRS) wnosi w niniejszej skardze do Sądu o nakazanie Komisji zwrotu wierzytelności w wysokości 97 399,55 EUR, określonej w nocie debetowej nr 3230906573 z dnia 6 lipca 2009 r., do której uiszczenia skarżąca jest rzekomo zobowiązana z tytułu umowy NEMAGENETAG dotyczącej projektu szóstego programu ramowego badań i rozwoju technologicznego, i co do której w dniu 28 sierpnia 2009 r wydana została decyzja o potrąceniu, wraz z odsetkami za zwłokę.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty dotyczące:

—

nieprzestrzegania kryteriów dotyczących określania i uzasadniania kwalifikowalnych kosztów przewidzianych w umowie NEMAGENETAG oraz zasady dobrej wiary przy wykonywaniu umów, co ograniczyło możliwość udowodnienia przez CNRS należytego wykonania umowy, a w niektórych przypadkach wręcz pozbawiło ją tej możliwości;

—

błędnej oceny rezerwy na wypadek utraty zatrudnienia w świetle kryteriów określonych w art. II.19.1, II.19.2.c i II.20 ogólnych warunków umowy NEMAGENETAG, ponieważ — wbrew jej wprowadzającej w błąd nazwie — PPE jest kosztem pracowniczym związanym z ubezpieczeniem na wypadek bezrobocia, nieodłącznie związanym z kwalifikowalnymi kosztami pracowniczymi. Komisja, odrzucając koszty kwalifikowalne, których kwoty odpowiadały kwocie rezerwy na wypadek utraty zatrudnienia pobranej od wynagrodzeń pracowników tymczasowych CNRS zaangażowanych w projekt NEMAGENETAG, naruszyła powyższe postanowienia.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/56

Skarga wniesiona w dniu 9 listopada 2009 r. — Wind przeciwko OHIM — Sanyang Industry (Wind)

(Sprawa T-451/09)

2010/C 24/101

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Harry Wind (Selfkant, Niemcy) (przedstawiciele: adwokat J. Sroka)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stron postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Sanyang Industry Co. Ltd (Hsinchu, Tajwan)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 3 września 2009 r. w sprawie R 1470/2008-4; i

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Sanyang Industry Co. Ltd

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „Wind” dla towarów i usług z klas 11, 12 i 37

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: zarejestrowany w Niemczech graficzny znak towarowy „Wind” dla usług z klasy 37

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: oddalenie odwołania

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 40/94 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009] ze względu na niestwierdzenie przez Izbę Odwoławczą, że istnieje podobieństwo między towarami i usługami objętymi rozpatrywanym wspólnotowym znakiem towarowym.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/57

Skarga wniesiona w dniu 7 listopada 2009 r. — Jiménez Sarmiento przeciwko OHIM — Robin i in. (Q)

(Sprawa T-455/09)

2010/C 24/102

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Vicente J. Jiménez Sarmiento (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat P. Ma García-Cabrerizo del Santo)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą byli również: Michel Robin (Lasnes, Belgia), Daniel Falzone (Waterloo, Belgia), Maxime Monseur (Tamines, Belgia)

Żądania strony skarżącej

—

wydanie wyroku, w którym na podstawie zasady 70 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonujące rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 2868/95”) stwierdza się, że termin czterech miesięcy do złożenia pisma przedstawiającego podstawy odwołania w postępowaniu prowadzącym do niniejszej skargi upływał w dniu 16 maja 2009 r. oraz że z uwagi na to, iż pismo to zostało złożone w dniu 18 maja 2009 r., którym to dniem była sobota, należy uznać, że zostało ono złożone zgodnie z prawem;

—	posiłkowo, w przypadku nieuwzględnienia przez Sąd powyższego żądania, wydanie wyroku stwierdzającego, że przy obliczaniu tego terminu strona skarżąca popełniła dający się uzasadnić błąd;

—

po uwzględnieniu któregokolwiek z powyższych żądań, zmiana i stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej OHIM w sprawie R 312/2009-4 z dnia 7 września 2009 r. poprzez orzeczenie, że pismo przedstawiające podstawy odwołania zostało złożone quo terminie, i nakazanie Izbie Odwoławczej OHIM dokonania oceny zasadności tego odwołania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Michel Robin, Daniel Falzone i Maximo Monseu

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy tworzony przez pochyloną literę Q zapisaną w dolnej części (zgłoszenie 4 804 266) dla towarów z klas 18, 25 i 28.

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Strona skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Hiszpański graficzny znak towarowy zawierający element słowny „Q quadrata” (nr 1 770 312) dla towarów z klasy 25.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Odrzucenie sprzeciwu z powodu niedopuszczalności

Decyzja Izby Odwoławczej: Odrzucenie odwołania z powodu niedopuszczalności

Podniesione zarzuty: Błędne wykładnia i zastosowanie zasady 70 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonujące rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, odejście w zaskarżonej decyzji od utrwalonej praktyki strony pozwanej oraz istnienie dającego się uzasadnić błędu po stronie skarżącego.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/58

Skarga wniesiona w dniu 16 listopada 2009 r. — CheapFlights International przeciwko OHIM — Cheapflights (Cheapflights)

(Sprawa T-460/09)

2010/C 24/103

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: CheapFlights International Ltd (Ballybofey, Irlandia) (przedstawiciel: H. Hartwig i A. von Mühlendahl, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Cheapflights Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 31 sierpnia 2009 r. w sprawie R 1356/2007-4;

—	oddalenie odwołania wniesionego przez Cheapflights Ltd od decyzji Wydziału Sprzeciwów OHIM z dnia 22 czerwca 2007 r. w ramach postępowania w sprawie sprzeciwu B 806 531;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą; oraz

—	obciążenie kosztami postępowania Cheapflights Ltd, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą jeżeli Cheapflights Ltd zdecyduje się wziąć udział w postępowaniu w charakterze interwenienta w tej sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Cheapflights Ltd

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: graficzny znak towarowy „Cheapflights” dla usług z klas 9, 16, 35, 38, 39, 41, 42, 43 i 44;

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: CheapFlights International Ltd

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: irlandzka rejestracja znaku towarowego dla graficznego oznaczenia „CheapFlights” dla usług z klas 35, 36, 38, 39, 41, 42, 43 i 44; irlandzkie zgłoszenie słownego znaku towarowego „CHEAPFLIGHTS” dla usług z klas 35, 39 i 43; irlandzka rejestracja słownego znaku towarowego „CHEAPFLIGHTS” dla usług z klas 38, 41, 42 i 44; irlandzka rejestracja znaku towarowego dla graficznego oznaczenia „CheapFlights.ie” dla usług z klas 35, 39, 41, 42 i 43; międzynarodowa rejestracja graficznego oznaczenia „CheapFlights” dla usług z klas 35, 38, 39 i 42

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie zaskarżonej decyzji i oddalenie sprzeciwu

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009 gdyż Izba Odwoławcza błędnie stwierdziła, że nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w przypadku omawianych znaków towarowych.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/58

Skarga wniesiona w dniu 16 listopada 2009 r. — CheapFlights International przeciwko OHIM — Cheapflights (Cheapflights)

(Sprawa T-461/09)

2010/C 24/104

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: CheapFlights International Ltd (Ballybofey, Irlandia) (przedstawiciel: H. Hartwig i A. von Mühlendahl, adwokaci)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Cheapflights Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 31 sierpnia 2009 r. w sprawie R 1607/2007-4;

—	oddalenie odwołania wniesionego przez Cheapflights Ltd od decyzji Wydziału Sprzeciwów OHIM z dnia 10 sierpnia 2007 r. w ramach postępowania w sprawie sprzeciwu B 849 150;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed Izba Odwoławczą; oraz

—	obciążenie Cheapflights Ltd kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez skarżącą w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą jeżeli zdecyduje się ona wziąć udział w postępowaniu w charakterze interwenienta w tej sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Cheapflights Ltd

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: biało czarny graficzny znak towarowy „Cheapflights” dla usług z klas 38, 39, 41, 42, 43 i 44

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: CheapFlights International Ltd

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: irlandzka rejestracja graficznego znaku towarowego dla kolorowego oznaczenia „CheapFlights” dla usług z klas 35, 36, 38, 39, 41, 42, 43 i 44; irlandzkie zgłoszenie słownego znaku towarowego „CHEAPFLIGHTS” dla usług z klas 35, 39 i 43; irlandzka rejestracja słownego znaku towarowego „CHEAPFLIGHTS” dla usług z klas 38, 41, 42 i 44; irlandzka rejestracja znaku towarowego dla graficznego oznaczenia „CheapFlights.ie” dla usług z klas 35, 39, 41, 42 i 43; międzynarodowa rejestracja graficznego oznaczenia „CheapFlights” dla usług z klas 35, 38, 39 i 42.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: uwzględnienie sprzeciwu w całości

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie zaskarżonej decyzji i oddalenie sprzeciwu

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/59

Skarga wniesiona w dniu 19 listopada 2009 r. — Jurašinović przeciwko Radzie

(Sprawa T-465/09)

2010/C 24/105

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Ivan Jurašinović (Angers, Francja) (przedstawiciel: M. Jarry, adwokat)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 22 września 2009 r. na mocy której skarżącemu został przyznany jedynie częściowy dostęp do następujących dokumentów: sprawozdań obserwatorów Unii Europejskiej obecnych w Chorwacji, w regionie Knin w dniach od 1 do 31 sierpnia 1995 r.;

—	nakazanie Radzie UE — Sekretariatowi Generalnemu, żeby zezwoliła na dostęp do dokumentów objętych wnioskiem w formie elektronicznej;

—	obciążenie Rady UE obowiązkiem wypłaty na rzecz skarżącego kwoty 2 000 EUR bez podatku lub 2 392 EUR brutto tytułem odszkodowania wraz z odsetkami zgodnie ze stawką EBC obowiązującą w dniu wpisania skargi do rejestru Sądu.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze skarżący wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 22 września 2009 r. na mocy której odmówiono mu pełnego dostępu do sprawozdań obserwatorów Unii Europejskiej obecnych w Chorwacji, w regionie Knin w dniach od 1 do 31 sierpnia 1995 r.

Na poparcie swojej skargi skarżący przedstawia trzy zarzuty oparte na:

—

braku naruszenia ochrony interesu publicznego co się tyczy stosunków międzynarodowych w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 1049/2001 (1), gdyż:

—	żadna konkretna ochrona nie ma zastosowania do tych dokumentów; oraz

—

nawet gdyby konkretna ochrona miała zastosowanie do tych dokumentów, to art. 4 ust. 7 rozporządzenia nr 1049/2001 stanowi, że „wyjątki podana w ust. 1–3 będą miały zastosowanie wyłącznie na okres, przez który ochrona ta jest uzasadniona w oparciu o treść dokumentu” tymczasem upłynęła połowa maksymalnego okresu ochrony przewidzianej w art. 4 ust. 7 rozporządzenia nr 1049/2001, co uzasadnia udzielenie dostępu do rzeczonych dokumentów;

—	wreszcie, dokumenty objęte wnioskiem nie należą do kategorii dokumentów sensytywnych w rozumieniu art. 9 rozporządzenia nr 1049/2001;

—

braku naruszenia bezpieczeństwa publicznego zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 1049/2001, gdyż:

—	okoliczność, iż osoby trzecie wypowiadały się w tych dokumentach „w sposób poufny” jest bez znaczenia, ponieważ rozporządzenie nr 1049/2001 nie pozwala instytucji odmówić dostępu do dokumentu celem ochrony hipotetycznych „osób trzecich”;

—	argument Rady zmierzający do „ochrony” integralności obserwatorów, świadków i źródeł cechuje wola ochrony interesów prywatnych tych osób i nie ma związku z bezpieczeństwem publicznym; oraz

—	aby pogodzić problem dyskrecji w odniesieniu do niektórych osób z jednoczesnym wywiązaniem się z obowiązku ochrony interesu publicznego Rada może ograniczyć publiczny dostęp do dokumentów objętych wnioskiem skreślając w nich odniesienia imienne pozwalające na identyfikację „osób trzecich”.

—	wcześniejszym ujawnieniu dokumentów objętych wnioskiem.

(1) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43)

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/60

Skarga wniesiona w dniu 23 listopada 2009 r. — Comercial Losan przeciwko OHIM — McDonald's International Property (Mc. Baby)

(Sprawa T-466/09)

2010/C 24/106

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Comercial Losan, SLU (Zaragoza, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat A. Vela Ballesteros)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: McDonald's International Property Co. Ltd (Delaware, Stany Zjednoczone)

Żądania strony skarżącej

—

uwzględnienie skargi na decyzję Izby Odwoławczej z dnia 1 września 2009 r. w sprawie R 1706/2008-1 Mc Baby przeciwko Mc Kids dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu nr B 1049362 (zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego nr 4 441 393), dopuszczenie do rejestracji zgłoszonego znaku towarowego i obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „Mc. Baby” (zgłoszenie do rejestru nr 4 741 393) dla towarów i usług z klas 25, 35 i 39

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: McDonald's International Property Co. Ltd

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzny wspólnotowy znak towarowy zawierający element słowny „McKids” (nr 3 207 354), zarejestrowany dla towarów z klas 16, 25 i 28; słowny wspólnotowy znak towarowy „McDONALD’S” (nr 62 497), zarejestrowany dla towarów i usług z klas 25, 28, 29, 30, 31, 32, 35, 41 i 42; graficzny wspólnotowy znak towarowy zawierający element słowny „McDONALD’S” (62 521), zarejestrowany dla towarów i usług z klas 25, 28, 29, 30, 31, 32, 35, 41 i 42.

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Częściowe uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Częściowe uwzględnienie odwołania

Podniesione zarzuty: Błędne wykładnia i zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 zastąpionego rozporządzeniem nr 207/2009.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/60

Skarga wniesiona w dniu 19 listopada 2009 r. — Stelzer przeciwko Komisji

(Sprawa T-467/09)

2010/C 24/107

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Dierk Stelzer (Berlin, Niemcy) (przedstawiciel: F. Weiland, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności odmownej decyzji Dyrekcji Generalnej Komisji ds. Środowiska z dnia 6 sierpnia 2009 r. i Sekretariatu Generalnego Komisji z dnia 29 października 2009 r. (poprawna data to: 29 września 2009 r.);

—	obciążenie pozwanej poniesionymi przez skarżącego kosztami postępowania pozasądowego.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący występuje w szczególności przeciwko decyzji Komisji, której data wydania została określona na dzień 29 października 2009 r., oddalającej w części jego drugi wniosek o udzielenie dostępu do analizy zgodności dotyczącej transpozycji dyrektywy 2003/35/WE (1).

W uzasadnieniu wniesionej przez siebie skargi skarżący podnosi, że przywołane przez pozwaną w uzasadnieniu odmowy udzielenia dostępu do wnioskowanego dokumentu względy ochrony celu śledztwa [badań] (art. 4 ust. 2. tiret trzecie rozporządzenia [WE] nr 1049/2001 (2)) i ochrony procesu podejmowania decyzji (art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001) nie są trafne. Następnie podnosi on, że na złożony na podstawie art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001 wniosek o częściowy dostęp do wnioskowanego dokumentu został oddalony niesłusznie. Ponadto skarżący argumentuje, że za upowszechnieniem przedmiotowego badania przemawia przemożny interes publiczny. W końcu kwestionuje on naruszenie obowiązku uzasadnienia przez pozwaną.

(1) Dyrektywa 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. przewidująca udział społeczeństwa w odniesieniu do sporządzania niektórych planów i programów w zakresie środowiska oraz zmieniająca w odniesieniu do udziału społeczeństwa i dostępu do wymiaru sprawiedliwości dyrektywy Rady 85/337/EWG i 96/61/WE (Dz.U. L 156, s. 17).

(2) Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43).

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/61

Skarga wniesiona w dniu 24 listopada 2009 r. — JSK International Architekten und Ingenieure przeciwko ECB

(Sprawa T-468/09)

2010/C 24/108

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: JSK International Architekten und Ingenieure GmbH (Frankfurt nad Menem, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci J. Steiff i K. Heuvels)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieskuteczności decyzji ECB z dnia 6 sierpnia 2009 r. o przyznaniu zamówienia publicznego i decyzji organu kontrolnego ECB w przedmiocie zażalenia z dnia 14 września 2009 r.;

—	stwierdzenie, że w miejsce uchylonej decyzji o przyznaniu zamówienia, zamówienie to należy przyznać skarżącej, względnie należy cofnąć postępowanie do stadium zaproszenia do składania ofert z udziałem JSK czy też ewentualnie wszcząć je na nowo;

—

tytułem zarzutu posiłkowego — jedynie dla przypadku udzielenia odpowiedzi odmownej na żądania 1 i 2 — przyznanie skarżącej odszkodowania w wysokości utraconych korzyści, które wstępnie szacowane są na 900 000 EUR, względnie w wysokości kosztów sporządzenia oferty, które wstępnie szacowane są na 80 000 EUR;

—	obciążenie strony pozwanej kosztami sądowymi i związanymi z nimi kosztami pozasądowymi (wynagrodzenie adwokatów, opłaty);

—	umożliwienie skarżącej pełnego dostępu do akt, który do tej pory był jej odmawiany.

Zarzuty i główne argumenty

Zgodnie z żądaniami, skarżąca zwraca się z jednej strony przeciwko decyzji komitetu ECB do spraw przyznawania zamówień publicznych z dnia 6 sierpnia 2009 r. o odrzuceniu oferty skarżącej złożonej w ramach zamówienia na prace koordynacyjne i budowlane dotyczące nowego budynku ECB we Frankfurcie nad Menem (kierownik budowy T109) i z drugiej strony przeciwko decyzji organu kontrolnego ECB z dnia 14 września 2009 r. o oddaleniu zażalenia skarżącej na uprzednio wspomnianą decyzję. Tytułem zarzutu posiłkowego skarżąca wnosi o przyznanie jej odszkodowania.

Celem uzasadnienia skargi skarżąca podnosi po pierwsze, że decyzja o przyznaniu zamówienia publicznego jest obarczona błędami z uwagi na konflikt interesów. W tym względzie zarzuca ona naruszenie zasady dobrej administracji w rozumieniu art. 41 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

Po drugie, skarżąca podnosi, że nieuwzględnienie jej oferty stanowi naruszenie prawa i kwestionuje wykluczenie tej oferty z uwagi na jej niepełność i niską jakość.

Wreszcie, skarżąca zarzuca naruszenie prawa proceduralnego z zakresu przejrzystości i ochrony prawnej oraz naruszenie prawa dostępu do akt.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/62

Skarga wniesiona w dniu 23 listopada 2009 r. — Republika Grecka przeciwko Komisji Europejskiej

(Sprawa T-469/09)

2010/C 24/109

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Republika Grecka (przedstawiciele: I. Chalkias i S. Papaioannou)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności w całości zaskarżonej decyzji Komisji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W skardze na decyzję Komisji C(2009) 7044 z dnia 24 września 2009 r. wyłączającą z finansowania wspólnotowego niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR), Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 257, s. 28) Republika Grecka podnosi dwa zarzuty odnośnie do obciążających ją korekt finansowych.

W pierwszym zarzucie, który dotyczy sektora przetwórstwa owoców i warzyw (pomidory), skarżąca podnosi, że dokonano niewłaściwej wykładni i zastosowania art. 28 ust. 1 lit. f) i ust. 2, art. 31 ust. 1 i 2 oraz art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1535/2003 (1) i wytycznych AGRI 5330/97, 17933/2000 i 63983/2002 w sprawie korekt finansowych, ponieważ w tym sektorze wszystkie kluczowe kontrole zostały przeprowadzone w wystarczającym zakresie, a jedynie przy dodatkowych kontrolach wystąpiły niedociągnięcia.

W drugim zarzucie, który dotyczy sektora składowania ryżu w magazynach państwowych, podnoszone jest, że korekty dokonano bez ważnej podstawy prawnej, gdyż Komisja Europejska dokonała błędnej wykładni art. 4 i 6 rozporządzenia (WE) nr 2148/96 (2); posiłkowo podnoszone jest naruszenie zasady proporcjonalności.

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1535/2003 z dnia 29 sierpnia 2003 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/96 w zakresie systemu pomocy dla przetworów owocowych i warzywnych (Dz.U. L 218 z 30.8.2003, s. 14).

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2148/96 z dnia 8 listopada 1996 r. ustanawiające zasady oceny i monitorowania publicznych zapasów interwencyjnych produktów rolnych (Dz.U. L 288 z 9.11.1996, s. 6).

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/62

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2009 r. — medi przeciwko OHIM (medi)

(Sprawa T-470/09)

2010/C 24/110

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: medi GmbH & Co. KG (Bayreuth, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci H. Lindner i D. Terheggen)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) z dnia 1 października 2009 r. w sprawie R 692/2008-4 w zakresie, w jakim odwołanie zostało oddalone;

—	stwierdzenie nieważności odrzucenia zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 5 378 021 OHIM z dnia 26 lutego 2008 r.;

—	dopuszczenie publikacji zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego nr 5 378 021 w całości;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „medi” dla towarów i usług z klas 1, 3, 5, 9, 10, 17, 35, 38, 39, 41, 42 i 44 (zgłoszenie nr 5 378 021)

Decyzja eksperta: odrzucenie zgłoszenia

Decyzja Izby Odwoławczej: częściowe uchylenie decyzji eksperta

Podniesione zarzuty: błędne zastosowanie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 (1) z uwagi na istnienie wymaganego charakteru odróżniającego dla rozpatrywanego znaku towarowego

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/63

Skarga wniesiona w dniu 27 listopada 2009 r. — Oetker Nahrungsmittel przeciwko OHIM — Bonfait (Buonfatti)

(Sprawa T-471/09)

2010/C 24/111

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Dr. August Oetker Nahrungsmittel KG (Bielefeld, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat F. Graf von Stosch)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Bonfait BV

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego z dnia 2 października 2009 r. w sprawie R 340/2007-4 dotyczącej sprzeciwu nr B 871 121;

—	obciążenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Strona skarżąca

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Słowny znak towarowy „Buonfatti” dla towarów z klas 29 i 30 (zgłoszenie nr 3 939 915)

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Bonfait BV

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: W szczególności zarejestrowany dla Beneluksu słowny znak towarowy „Bonfait” nr 393 133 i graficzny wspólnotowy znak towarowy „Bonfait” nr 648 816 dla towarów z klas 29 i 30

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów i odrzucenie zgłoszenia

Podniesione zarzuty: Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, (1) ponieważ w przypadku kolidujących ze sobą znaków towarowych nie występuje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/63

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2009 r. — SP przeciwko Komisji

(Sprawa T-472/09)

2010/C 24/112

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: SP SpA (Brescia, Włochy) (przedstawiciel: G. Belotti, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie COMP/37.956 — Pręty zbrojeniowe do betonu; nowa decyzja C (2009) 7492 wersja ostateczna z dnia 30 września 2009 r.

Zarzuty i główne argumenty

Wydaną w dniu 17 września 2002 r. decyzją Komisja zakończyła postępowanie, które zostało wszczęte najpóźniej w październiku 2000 r. w drodze przeprowadzonych bez uprzedzenia kontroli w pewnych włoskich przedsiębiorstwach hutniczych; w decyzji tej Komisja stwierdziła uczestnictwo tych przedsiębiorstw w niezgodnym z prawem kartelu w rozumieniu art. 65 traktatu EWWiS w okresie od dnia 6 grudnia 1989 r. do lipca 2000 r. Decyzja ta została zaskarżona przez wszystkie przedsiębiorstwa, do których została skierowana, w tym także przez obecną skarżącą.

Skarga ta została oparta na tym, że Komisja wydała pierwszą decyzję przyjmując za podstawę prawną art. 65 EWWiS, choć ten już nie obowiązywał w dniu wydania decyzji, ponieważ wygasł pięć lat wcześniej.

Wydając decyzję będącą przedmiotem niniejszej skargi Komisji ponowiła te same dotyczące naruszeń twierdzenia, które zawarła w swej pierwszej decyzji, zmieniając podstawę prawną nałożenia grzywny; podstawa stwierdzenia naruszenia nie została jednak zmieniona i jest nią nadal art. 65 EWWiS.

Skargę swą skarżąca opiera na szeregu argumentów i zarzuca między innymi:

1)	Niekompletność zaskarżonej decyzji i naruszenie w niej istotnych wymogów proceduralnych ze względu na to, że podano ją do jej wiadomości bez załączników, a ponadto została ona wydana z naruszeniem zasady kolegialności Komisji.

2)	Brak uprawnienia Komisji do zarzucania naruszenia art. 65 traktatu EWWiS, skoro traktat ten już wygasł.

Naruszenie i niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 23 rozporządzenia WE nr 1/2003 (1) ze względu na to, że celem tego przepisu jest ustanowienie grzywien, po pierwsze, wyłącznie w odniesieniu do naruszenia traktatu WE, a nie traktatu EWWiS, oraz, po drugie, wyłącznie w odniesieniu do prowadzących działalność przedsiębiorstw, które uzyskały obrót w poprzedzającym roku obrotowym. Podkreślić należy w tym względzie, że znajdująca się w stanie upadłości skarżąca nie miała w 2008 r. żadnych obrotów.

4)	Nadużycie władzy i naruszenie zasad postępowania ze względu na prowadzenie sprawy wszczętej w czasie obowiązywania traktatu EWWiS, podczas gdy postanowienia traktatu WE tego nie umożliwiają.

Stronniczość administracji i brak uzasadnienia ze względu na nieuwzględnienie podniesionych w trakcie postępowania argumentów przemawiających za nieistnieniem lub, w każdym razie, nieskutecznością rzekomego kartelu, a także ze względu na pominięcie w trakcie postępowania dowodów na brak uczestnictwa skarżącej w niektórych działaniach tego kartelu.

6)	Poważne naruszenie prawa do obrony ze względu na niepoprzedzenie zaskarżonej decyzji wydaniem nowego pisma w sprawie przedstawienia zarzutów.

7)	Naruszenie i niewłaściwe zastosowanie przepisów prawnych ze względu na niesłuszne podwyższenie podstawowej kwoty grzywny, w szczególności związane z czasem trwania i efektem odstraszającym kary.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) z dnia 16 grudnia 2002 r. nr 1/2003 w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1 z dnia 4.1.2003, s. 1).

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/64

Skarga wniesiona w dniu 26 listopada 2009 r. — Matkompaniet przeciwko OHIM — DF World of Spices (KATOZ)

(Sprawa T-473/09)

2010/C 24/113

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Matkompaniet AB (Borås, Szwecja) (przedstawiciel: J. Gulliksson, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: DF World of Spices GmbH (Dissen, Niemcy)

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) z dnia 9 września 2009 r. w sprawie R 1023/2008-2;

—	obciążenie OHIM kosztami niniejszego postępowania oraz postępowania przed OHIM.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Matkompaniet AB

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: słowny znak towarowy „KATOZ” dla towarów z klas 29 i 30

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: DF World of Spices GmbH

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: niemiecka rejestracja graficznego znaku towarowego „KATTUS” dla towarów z klas 29 i 30

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: oddalenie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów

Podniesione zarzuty: naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady nr 207/2009, ponieważ Izba Odwoławcza błędnie uznała, że nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd w przypadku rozpatrywanych znaków towarowych.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/65

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2009 r. — ATB Norte przeciwko OHIM — Bricocenter Italia (BRICO CENTER)

(Sprawa T-475/09)

2010/C 24/114

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: ATB Norte, SL (Burgos, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci P. López Ronda, G. Macías Bonilla, H.L. Curtis-Oliver i G. Marín Raigal)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Bricocenter Italia Srl [Rozzano Milanofiori (Mediolan), Włochy]

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 24 września 2009 r. w sprawie R 500/2008-4;

—	obciążenie strony pozwanej (OHIM) kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Bricocenter Italia S.r.l.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „BRICOCENTER” (zgłoszenie nr 4 934 147) dla usług z klasy 35

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Znak lub oznaczenie, na które powołano się w sprzeciwie: Graficzne wspólnotowe znaki towarowe zawierające elementy słowne „CENTROS DE BRICOLAGE BRICOCENTRO” (nr 3 262 623) i „ATB CENTROS DE BRICOLAGE BRICOCENTRO” (nr 989 046) dla usług z klas 35, 37 i 39

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie zaskarżonej decyzji i oddalenie sprzeciwu w całości

Podniesione zarzuty: Błędne wykładnia i zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/65

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2009 r. — ATB Norte przeciwko OHIM — Bricocenter Italia (BRICO CENTER)

(Sprawa T-476/09)

2010/C 24/115

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: ATB Norte, SL (Burgos, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci P. López Ronda, G. Macías Bonilla, H.L. Curtis-Oliver i G. Marín Raigal)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Bricocenter Italia Srl [Rozzano Milanofiori (Mediolan), Włochy]

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 24 września 2009 r. w sprawie R 1006/2008-4;

—	obciążenie strony pozwanej (OHIM) kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Bricocenter Italia S.r.l.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „BRICOCENTER” (zgłoszenie nr 4 934 212) dla usług z klasy 35

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie zaskarżonej decyzji i oddalenie sprzeciwu w całości

Podniesione zarzuty: Błędne wykładnia i zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/66

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2009 r. — ATB Norte przeciwko OHIM — Bricocenter Italia (BRICO CENTER)

(Sprawa T-477/09)

2010/C 24/116

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: ATB Norte, SL (Burgos, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci P. López Ronda, G. Macías Bonilla, H.L. Curtis-Oliver i G. Marín Raigal)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Bricocenter Italia Srl [Rozzano Milanofiori (Mediolan), Włochy]

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 24 września 2009 r. w sprawie R 1008/2008-4;

—	obciążenie strony pozwanej (OHIM) kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Bricocenter Italia S.r.l.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „BRICOCENTER” (zgłoszenie nr 4 934 121) dla usług z klasy 35

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie zaskarżonej decyzji i oddalenie sprzeciwu w całości

Podniesione zarzuty: Błędne wykładnia i zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/66

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2009 r. — ATB Norte przeciwko OHIM — Bricocenter Italia (BRICO CENTER)

(Sprawa T-478/09)

2010/C 24/117

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: ATB Norte, SL (Burgos, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci P. López Ronda, G. Macías Bonilla, H.L. Curtis-Oliver i G. Marín Raigal)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Bricocenter Italia Srl [Rozzano Milanofiori (Mediolan), Włochy]

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 24 września 2009 r. w sprawie R 1009/2008-4;

—	obciążenie strony pozwanej (OHIM) kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Bricocenter Italia S.r.l.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „BRICOCENTER” (zgłoszenie nr 4 934 501) dla usług z klasy 35

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie zaskarżonej decyzji i oddalenie sprzeciwu w całości

Podniesione zarzuty: Błędne wykładnia i zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/67

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2009 r. — ATB Norte przeciwko OHIM — Bricocenter Italia (BRICO CENTER Garden)

(Sprawa T-479/09)

2010/C 24/118

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: ATB Norte, SL (Burgos, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci P. López Ronda, G. Macías Bonilla, H.L. Curtis-Oliver i G. Marín Raigal)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Bricocenter Italia Srl [Rozzano Milanofiori (Mediolan), Włochy]

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 24 września 2009 r. w sprawie R 1044/2008-4;

—	obciążenie strony pozwanej (OHIM) kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Bricocenter Italia S.r.l.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „BRICOCENTER Garden” (zgłoszenie nr 4 935 144) dla usług z klasy 35

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie zaskarżonej decyzji i oddalenie sprzeciwu w całości

Podniesione zarzuty: Błędne wykładnia i zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/67

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2009 r. — ATB Norte przeciwko OHIM — Bricocenter Italia (BRICOCENTER)

(Sprawa T-480/09)

2010/C 24/119

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: ATB Norte, SL (Burgos, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci P. López Ronda, G. Macías Bonilla, H.L. Curtis-Oliver i G. Marín Raigal)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Bricocenter Italia Srl [Rozzano Milanofiori (Mediolan), Włochy]

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 28 września 2009 r. w sprawie R 1045/2008-4;

—	obciążenie strony pozwanej (OHIM) kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Bricocenter Italia S.r.l.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „BRICOCENTER” (zgłoszenie nr 4 935 185) dla usług z klasy 35

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie zaskarżonej decyzji i oddalenie sprzeciwu w całości

Podniesione zarzuty: Błędne wykładnia i zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/68

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2009 r. — ATB Norte przeciwko OHIM — Bricocenter Italia (maxi BRICOCENTER)

(Sprawa T-481/09)

2010/C 24/120

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: ATB Norte, SL (Burgos, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci P. López Ronda, G. Macías Bonilla, H.L. Curtis-Oliver i G. Marín Raigal)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Bricocenter Italia Srl [Rozzano Milanofiori (Mediolan), Włochy]

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 28 września 2009 r. w sprawie R 1046/2008-4;

—	obciążenie strony pozwanej (OHIM) kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Bricocenter Italia S.r.l.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „maxi BRICOCENTER” (zgłoszenie nr 4 939 005) dla usług z klasy 35

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie zaskarżonej decyzji i oddalenie sprzeciwu w całości

Podniesione zarzuty: Błędne wykładnia i zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/68

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2009 r. — ATB Norte przeciwko OHIM — Bricocenter Italia (BRICO CENTER Cittá)

(Sprawa T-482/09)

2010/C 24/121

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: ATB Norte, SL (Burgos, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci P. López Ronda, G. Macías Bonilla, H.L. Curtis-Oliver i G. Marín Raigal)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Bricocenter Italia Srl [Rozzano Milanofiori (Mediolan), Włochy]

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 28 września 2009 r. w sprawie R 1047/2008-4;

—	obciążenie strony pozwanej (OHIM) kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Bricocenter Italia S.r.l.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „BRICOCENTER Cittá” (zgłoszenie nr 4 939 302) dla usług z klasy 35

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie zaskarżonej decyzji i oddalenie sprzeciwu w całości

Podniesione zarzuty: Błędne wykładnia i zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/69

Skarga wniesiona w dniu 30 listopada 2009 r. — ATB Norte przeciwko OHIM — Bricocenter Italia (Affiliato BRICO CENTER)

(Sprawa T-483/09)

2010/C 24/122

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: ATB Norte, SL (Burgos, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci P. López Ronda, G. Macías Bonilla, H.L. Curtis-Oliver i G. Marín Raigal)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą była również: Bricocenter Italia Srl [Rozzano Milanofiori (Mediolan), Włochy]

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 28 września 2009 r. w sprawie R 1048/2008-4;

—	obciążenie strony pozwanej (OHIM) kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zgłaszający wspólnotowy znak towarowy: Bricocenter Italia S.r.l.

Zgłoszony wspólnotowy znak towarowy: Graficzny znak towarowy zawierający element słowny „Affiliato BRICOCENTER” (zgłoszenie nr 4 939 344) dla usług z klasy 35

Właściciel znaku lub oznaczenia, na które powołano się w sprzeciwie: Skarżąca

Decyzja Wydziału Sprzeciwów: Uwzględnienie sprzeciwu

Decyzja Izby Odwoławczej: Uchylenie zaskarżonej decyzji i oddalenie sprzeciwu w całości

Podniesione zarzuty: Błędne wykładnia i zastosowanie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/70

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 10 września 2009 r. — Behmer przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-47/07) (1)

(Awans - Postępowanie w sprawie awansu za 2005 r. - Decyzja dotycząca polityki awansowania i programowania karier zawodowych - Procedura przyznawania punktów do awansu w Parlamencie Europejskim - Niezgodność z prawem instrukcji regulujących tę procedurę - Zasięgnięcie opinii komitetu ds. regulaminu pracowniczego - Porównanie osiągnięć - Dyskryminacja względem przedstawicieli personelu)

2010/C 24/126

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Joachim Behmer (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi, A. Coolen, J.N. Louis, É. Marchal)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: C. Burgos i R. Ignătescu, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego Parlamentu o nieawansowaniu skarżącego do grupy zaszeregowania A*13 w postępowaniu w sprawie awansu za 2005 r. oraz stwierdzenie, że decyzja Prezydium Parlamentu z dnia 6 lipca 2005 r. dotycząca „polityki awansowania i programowania karier zawodowych” oraz „przepisy wykonawcze dotyczące przyznawania punktów za zasługi i awansu” z dnia 25 lipca 2005 r. są niezgodne z prawem.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron pokryje własne koszty postępowania.

(1) Dz. U. C 170 z 21.7.2007, s. 43.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/70

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 29 września 2009 r. — O przeciwko Komisji

(Sprawy połączone F-69/07 i F-60/08) (1)

(Służba publiczna - Pracownicy kontraktowi - Artykuł 88 WZiPW - Stabilność zatrudnienia - Artykuł 100 WZiPW - Zastrzeżenie lekarskie - Artykuł 39 WE - Swoboda przepływu pracowników)

2010/C 24/127

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: O (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis i É. Marchal, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Martin i L. Lozano Palacios, pełnomocnicy)

Interwenient: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: początkowo w sprawie F-69/07 I. Šulce i M. Simm, pełnomocnicy i w sprawie F-60/08 I. Šulce i K. Zieleśkiewicz, pełnomocnicy, następnie w obydwu sprawach, K. Zieleśkiewicz i M. Bauer, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

F-69/07: stwierdzenie nieważności decyzji Komisji ustalających warunki zatrudnienia skarżącej w charakterze pracownika kontraktowego w zakresie, w jakim przewidują z jednej strony zastosowanie zastrzeżenia, o którym stanowi art. 100 warunków zatrudnienia innych pracowników oraz art. 1 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego urzędników i ograniczają czas trwania umowy do okresu od dnia 16 września 2006 r. do dnia 15 września 2009 r.

F-60/08: stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o zastosowaniu wobec skarżącej, po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Inwalidztwa, klauzuli zastrzegającej przewidzianej w art. 100 warunków zatrudnienia innych pracowników.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 14 września 2006 r. w zakresie w jakim stosuje się w niej wobec strony skarżącej zastrzeżenie lekarskie.

2)	W pozostałym zakresie skarga w sprawie F-69/07 O przeciwko Komisji zostaje oddalona jako bezzasadna.

3)	Skarga w sprawie F-60/08 O przeciwko Komisji zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

4)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona swoimi kosztami postępowania w sprawie F-69/07 i połową kosztów poniesionych przez stronę skarżącą.

5)	Strona skarżąca zostaje obciążona połową własnych kosztów postępowania w sprawie F-69/07 oraz zarówno własnymi kosztami jak i kosztami poniesionymi przez Komisję Wspólnot Europejskich w sprawie F-60/08.

(1) F-69/07:Dz. U. C 235 z 6.10.2007, s. 29.

F-60/08: Dz. U. C 223 z 30.8.2008, s. 63

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/71

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 30 listopada 2009 r. — Zangerl-Posselt przeciwko Komisji

(Sprawa F-83/07) (1)

(Służba publiczna - Konkurs otwarty - Niedopuszczenie do egzaminów praktycznych i ustnych - Wymagane dyplomy - Pojęcie wykształcenia wyższego - Dyskryminacja ze względu na wiek)

2010/C 24/128

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Brigitte Zangerl-Posselt (Merzig, Niemcy) (przedstawiciel: S. Paulmann, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i B. Eggers, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji komisji konkursowej, ustanowionej dla konkursu mającego na celu utworzenie listy rezerwowej asystentów do zadań sekretarskich z językiem niemieckim (AST1), z dnia 18 czerwca 2007 r. o niedopuszczeniu skarżącej do egzaminów praktycznych i ustnych w tym konkursie.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich ponosi własne koszty oraz zostaje obciążona dwiema trzecimi kosztów poniesionych przez B. Zangerl-Posselt.

3)	B. Zangerl-Posselt ponosi jedną trzecią własnych kosztów.

(1) Dz.U. C 235 z 6.10.2007, s. 32.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/71

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 24 września 2009 r. — Rebizant, Vlandas i Vocino przeciwko Komisji

(Sprawa F-94/07) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Awans - Postępowanie za 2006 r. - Mnożnik - Artykuł 6 ust. 2 regulaminu pracowniczego - Artykuł 9 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego - Próg awansu)

2010/C 24/129

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean Rebizant (Karlsruhe, NIemcy), Georges Vlandas (Bruksela, Belgia) i Vinceno Vocino (Varese, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi, A. Coolen, J.N. Louis i É. Marchal)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: C. Berardis-Kayser i G. Berscheid, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji o nieawansowaniu skarżących do grupy zaszeregowania AD 13 w ramach postępowania w sprawie awansu za rok 2006 oraz stwierdzenie niezgodności z prawem decyzji określającej progi awansu mające zastosowanie do urzędników objętych budżetem „Badania” i budżetem „Wspólne Centrum Badań”.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron pokryje własne koszty postępowania.

(1) Dz. U. C 283 z 24.11.2007, s. 45.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/72

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 29 września 2009 r. — Kerstens przeciwko Komisji

(Sprawa F-102/07) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Awans - Postępowanie w sprawie awansu za lata 2004, 2005 i 2006 - Przyznanie punktów pierwszeństwa - Punkty pierwszeństwa przyznane przez dyrektora generalnego - Punkty pierwszeństwa stanowiące uwzględniające dodatkową pracę wykonaną w interesie instytucji - Zasada niedyskryminacji - Obowiązek uzasadnienia)

2010/C 24/130

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Petrus Kerstens (Overijse, Belgia) (przedstawiciel: C. Mourato, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: początkowo — K. Herrmann i M. Velardo, pełnomocnicy, następnie C. Berardis-Kayser i G. Berscheid, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności rozlicznych decyzji Komisji dotyczących przyznania skarżącemu punktów pierwszeństwa dyrekcji generalnej (PPDG) lub punktów pierwszeństwa uwzględniających dodatkową pracę wykonaną w interesie instytucji (PPTS) w ramach postępowania w sprawie awansu za lata 2004, 2005 i 2006.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron ponosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 297 z 8.12.2007, s. 49.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/72

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 29 września 2009 r. — Wenning przeciwko Europolowi

(Sprawa F-114/07) (1)

(Służba publiczna - Personel Europolu - Przedłużenie umowy o pracę z pracownikiem Europolu - Artykuł 6 regulaminu pracowniczego Europolu - Sprawozdanie z oceny)

2010/C 24/131

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Rainer Wenning (Haga, Niderlandy) (przedstawiciele: początkowo adwokaci G. Vandersanden i C. Ronzi, następnie adwokat L. Levi)

Strona pozwana: Europejski Urząd Policji (Europol) (przedstawiciele: początkowo B. Exterkate i D. El Khoury, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów B. Wägenbaura i R. Van der Houta, następnie D. El Khoury i D. Neumann, pełnomocnicy, wspierani przez adwokatów B. Wägenbaura i R. Van der Houta)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Europolu z dnia 21 grudnia 2006 r. o nieprzedłużaniu umowy o pracę ze skarżącym i jego reintegracji oraz nakazanie Europolowi przedłużenia umowy o pracę na 4 lata od dnia 1 października 2007 r., a także wniosek o odszkodowanie.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron pokryje własne koszty postępowania.

(1) Dz. U. C 315 z 22.12.2007, s. 47.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/72

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 10 września 2009 r. — Behmer przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-124/07) (1)

(Awans - Postępowanie w sprawie awansu za 2006 r. - Porównanie osiągnięć)

2010/C 24/132

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Joachim Behmer (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi, A. Coolen, J.N. Louis, É. Marchal)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: C. Burgos i R. Ignătescu, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego Parlamentu dotyczącej przyznania skarżącemu dwóch punktów za osiągnięcia za 2005 r. oraz decyzji o nieawansowaniu skarżącego do grupy zaszeregowania AD 13 w postępowaniu w sprawie awansu za 2006 r.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron pokryje własne koszty postępowania.

(1) Dz. U. C 22 z 26.1.2008, s. 56.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/73

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 29 września 2009 r. — Hau przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-125/07) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Awans - Postępowanie w sprawie awansu za rok 2006 - Nieumieszczenie na liście urzędników awansowanych - Porównanie zasług - Próg odniesienia - Nieuwzględnienie okoliczności, że urzędnik został przedstawiony do awansu w poprzednim postępowaniu)

2010/C 24/133

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Armin Hau (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat É. Boigelot)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: K. Zejdová i S. Seyr, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego o nieawansowaniu skarżącego do grupy zaszeregowania B*7 w postępowaniu w sprawie awansów za rok 2006 r. oraz po drugie, żądanie przedstawienia przez organ powołujący dokumentów dotyczących porównania zasług w tym postępowaniu

Sentencja wyroku

1)	Decyzja Parlamentu Europejskiego, opublikowana w dniu 21 listopada 2006 r., o nieumieszczeniu nazwiska skarżącego na liście awansowanych z grupy B6 do B7 w postępowaniu w sprawie awansów za rok 2006 jest nieważna

2)	Parlament Europejski zostaje obciążony kosztami postępowania

(1) Dz.U. C 79 z 29.3.2008, s. 37.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/73

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 16 września 2009 r. — Vinci przeciwko Europejskiemu Bankowi Centralnemu

(Sprawa F-130/07) (1)

(Służba publiczna - Personel EBC - Jakoby bezprawne przetwarzanie danych medycznych - Obowiązkowe badanie lekarskie)

2010/C 24/134

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Fiorella Vinci (Schöneck, Niemcy) (przedstawiciel: B. Karthaus, adwokat)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (przedstawiciele: F. Malfrère i F. Feyerbacher, pełnomocnicy, wspierani przez H.-G. Kamanna)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia, że zarejestrowanie dokumentów zwierających dane medyczne jest niezgodne z prawem — Stwierdzenie nieważności decyzji EBC po pierwsze odmawiającej usunięcia danych osobowych pochodzących z tych dokumentów i po drugie zarządzającej odbycie przez skarżącą badania lekarskiego oraz żądanie zadośćuczynienia z tytułu jakoby poniesionych krzywd.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Każda ze stron poznosi własne koszty.

(1) Dz.U. C 8 z 12.1.2008, s. 32.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/73

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (druga izba) z dnia 29 września 2009 r. — Aparicio, Simon i in. przeciwko Komisji

(Sprawy połączone F-20/08, F-34/08 i F-75/08) (1)

(Służba publiczna - Pracownicy kontraktowi - Zatrudnienie - Postępowanie w sprawie naboru CAST 27/Relex - Brak wpisu do bazy danych - Unieważnienie pytań - Test rozumienia tekstu pisanego i operowania danymi liczbowymi - Równe traktowanie)

2010/C 24/135

Język postępowania: francuski

Strony

Strony skarżące: Jorge Aparicio (Antiguo Cuscatlan, Salwador) i inni (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi, A. Coolen, J.N. Louis i E. Marchal) (sprawa F-20/08)

oraz

Anne Simon (Nouackhott, Mauretania) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi, A. Coolen, J.N. Louis, E. Marchal) (sprawa F-34/08)

oraz

Jorge Aparicio (Antiguo Cuscatlan, Salwador) i inni (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi, A. Coolen, J.N. Louis, E. Marchal) (sprawa F-75/08)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i B. Eggers, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji EPSO o niewpisaniu nazwisk skarżących na listy laureatów w bazie danych postępowania w sprawie naboru CAST 27/Relex.

Sentencja wyroku

1)	Skargi w sprawach F-20/08, F-34/08 i F-75/08 zostają oddalone.

J. Aparicio i inni skarżący, których nazwiska zostały wymienione w załączniku pod nr 1–18 zostają obciążeni kosztami postępowania w sprawie F-20/08 i dziewiętnastoma czterdziestymi szóstymi kosztów w sprawie F-75/08. A. Simon zostaje obciążona kosztami postępowania w sprawie F-34/08 i jedną czterdziestą szóstą kosztów w sprawie F-75/08. Skarżący, których nazwiska zostały wymienione w załączniku pod nr 19–40 i 42–46 zostają obciążeni dwudziestoma szóstymi czterdziestych szóstych kosztów w sprawie F-75/08.

(1) F-20/08: Dz. U. C 92 z 12.4.2008, s. 52.

F-34/08: Dz. U. C 116 z 9.5.2008, s. 36.

F-75/08: Dz. U. C 285 z 8.11.2008, s. 56.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/74

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 30 listopada 2009 r. — De Nicola przeciwko Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu

(Sprawa F-55/08) (1)

(Służba publiczna - Personel Europejskiego Banku Inwestycyjnego - Ocena - Awans - Ubezpieczenie chorobowe - Przejęcie kosztów leczenia - Mobbing - Obowiązek staranności - Skarga o odszkodowanie - Właściwość Sądu - Dopuszczalność)

2010/C 24/136

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Carlo De Nicola (Strassen, Luksemburg) (przedstawiciel: L. Isola, adwokat)

Strona pozwana: Europejski Bank Inwestycyjny (przedstawiciele: G. Nuvoli i F. Martin, pełnomocnicy, wspierani przez A. Dal Ferro, adwokat)

Przedmiot sprawy

Po pierwsze częściowe stwierdzenie nieważności decyzji komisji odwoławczej dotyczącej oceny skarżącego za rok 2006 i po drugie stwierdzenie faktu, że skarżący jest ofiarą mobbingu, zobowiązanie strony pozwanej do zaprzestania mobbingu wobec skarżącego i zadośćuczynienia krzywdom oraz naprawienia szkód majątkowych.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Skarżący zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 209 z 15.8.2008, s. 73.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/74

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 19 listopada 2009 r. — N przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-71/08) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Ocena - Sprawozdanie z oceny - Ustalenie celów - Oczywisty błąd w ocenie - Dopuszczalność - Środek niepowodujący negatywnych konsekwencji)

2010/C 24/137

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: N (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat É. Boigelot)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: K. Zejdová, R. Ignâtescu i S. Seyr, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności sprawozdania z oceny strony skarżącej za okres od dnia 16 sierpnia 2006 r. do dnia 31 grudnia 2006 r.

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 12 września 2007 r. przyjmującej ostateczne sprawozdanie z oceny N za okres od dnia 16 sierpnia 2006 r. do dnia 31 grudnia 2006 r.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Parlament Europejski zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 272 z 25.10.2008, s. 51.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/75

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 30 listopada 2009 r. — Wenig przeciwko Komisji

(Sprawa F-80/08) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Postępowanie dyscyplinarne - Zawieszenie urzędnika - Potrącenie z wynagrodzenia - Zarzucenie poważnego zawinienia służbowego - Prawo do obrony - Właściwość - Brak publikacji przekazania uprawnień - Brak kompetencji autora zaskarżonego aktu)

2010/C 24/138

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Fritz Harald Wenig (Woluwe Saint-Pierre, Belgia) (przedstawiciele: G.-A. Dal, D. Voillemot, D. Bosquet, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i D. Martin, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji w sprawie zawieszenia skarżącego i nakazu potrącenia 1 000 EUR miesięcznie z jego wynagrodzenia.

Sentencja wyroku

Stwierdza się nieważność decyzji z dnia 18 września 2008 r., w której Komisja Wspólnot Europejskich w zastosowaniu art. 23 i 25 załącznika IX do Regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich zawiesiła F. Weniga na czas nieokreślony i nakazała potrącanie 1 000 EUR miesięcznie z jego wynagrodzenia najdłużej przez okres sześciu miesięcy.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania głównego.

3)	Każda ze stron pokryje własne koszty w postępowaniu o zastosowanie środka tymczasowego.

(1) Dz.U. C 313 z 6.12.2008, s. 59.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/75

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 30 listopada 2009 r. — Voslamber przeciwko Komisji

(Sprawa F-86/08) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy Zabezpieczenie społeczne - Wspólne uregulowania dotyczące ubezpieczenia zdrowotnego - Małżonka byłego urzędnika - Kompetencje związane - Artykuł 13 przepisów dotyczących ubezpieczenia w razie choroby)

2010/C 24/139

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Dietrich Voslamber (Fryburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat L. Thielen)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Martin i B. Eggers, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 9 lipca 2008 r., odrzucającej wniosek skarżącego o objecie jego żony zakresem podstawowego ubezpieczenia zdrowotnego na podstawie Wspólnych uregulowań w przedmiocie zapewnienia opieki zdrowotnej urzędnikom Wspólnot Europejskich.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Zarzuty Komisji Wspólnot Europejskich przedstawione na podstawie art. 94 lit. a) regulaminu zostają oddalone.

3)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona własnymi kosztami oraz dwoma trzecimi kosztów poniesionych przez D. Voslambera.

4)	D. Voslamber zostaje obciążony jedną trzecią własnych kosztów.

(1) Dz.U. C 327 z 20.12.2008, s. 43.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/76

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 10 listopada 2009 r. — N przeciwko Parlamentowi Europejskiemu

(Sprawa F-93/08) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Ocena - Sprawozdanie z oceny - Skarga o stwierdzenie nieważności - Dopuszczalność - Uzasadnienie - Oczywisty błąd w ocenie - Określenie celów podlegających realizacji)

2010/C 24/140

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: N (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat É. Boigelot)

Strona pozwana: Parlement Europejski (przedstawiciele: K. Zejdová, R. Ignâtescu i S. Seyr, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności sprawozdania z oceny skarżącej za okres od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 30 kwietnia 2007 r.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	N zostaje obciążona całością kosztów postępowania.

(1) Dz.U. C 44 z 21.2.2009, s. 75.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/76

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 17 listopada 2009 r. — Di Prospero przeciwko Komisji

(Sprawa F-99/08) (1)

(Służba publiczna - Konkurs otwarty - Dziedzina zwalczania nadużyć finansowych - Ogłoszenia o konkursie EPSO/AD/116/08 i EPSO/AD/117/08 - Brak możliwości dla kandydatów zgłoszenia się jednocześnie na kilka konkursów - Odrzucenie kandydatury skarżącej na konkurs EPSO/AD/117/08)

2010/C 24/141

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Rita Di Prospero (Uccle, Belgia) (przedstawiciele: S. Rodriguez i C. Bernard-Glanz, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: C. Berardis-Kayser i B. Eggers, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji EPSO o niedopuszczeniu kandydatury skarżącej do konkursu EPSO/AD/117/08

Sentencja wyroku

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Biura Kadr Wspólnot Europejskich (EPSO), o niedopuszczeniu R. Di Prospero do konkursu EPSO/AD/117/08.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 69 z 21.3.2009, s. 54.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/76

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 25 listopada 2009 r. — Putterie-De-Beukelaer przeciwko Komisji

(Sprawa F-1/09) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Awans - Procedura akredytacji - Ocena potencjału)

2010/C 24/142

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: F. Putterie-De-Beukelaer (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: É. Boigelot, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: C. Berardis-Kayser i K. Herrmann, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji o niedopuszczeniu skarżącej do procedury akredytacji za rok 2007.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	F. Putterie-De-Beukelaer zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 55 z 07.3.2009, s. 53

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/77

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 30 listopada 2009 r. — Ridolfi przeciwko Komisji

(Sprawa F-3/09) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Urzędnicy zatrudnieni w państwach trzecich - Powiększony dodatek edukacyjny - Ponowne zatrudnienie w siedzibie - Ponowne skorzystanie - Zwykły okres zatrudnienia - Artykuły 3 i 15 załącznika X do regulaminu pracowniczego)

2010/C 24/143

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Roberto Ridolfi (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat N. Lhoëst)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: D. Martin i B. Eggers, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego odmawiającej skarżącemu uprawnienia do ponownego skorzystania i zachowania powiększonych dodatków edukacyjnych na jego dwójkę starszych dzieci.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	R. Ridolfi zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz. U. C 55 z 7.3.2009, s. 53

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/77

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 30 listopada 2009 r. — de Britto Patricio-Dias przeciwko Komisji

(Sprawa F-16/09) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Ocena - Sprawozdanie z przebiegu kariery - Postępowanie w przedmiocie oceny za 2007 r. - Naruszenie art. 43 regulaminu pracowniczego - Uzasadnienie - Oczywisty błąd w ocenie - Ocena zachowania w trakcie części odnośnego okresu)

2010/C 24/144

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jorge de Britto Patricio-Dias (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat L. Massaux)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: C. Berardis-Kayser i G. Berscheid, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji o odrzuceniu zażalenia skarżącego na decyzję dotyczącą jego oceny za 2007 r.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	J. de Britto Patricio-Dias zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 90 z 18.4.2009, s. 41.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/77

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (trzecia izba) z dnia 18 listopada 2009 r. — Chassagne przeciwko Komisji

(Sprawa F-11/05 RENV) (1)

(Służba publiczna - Skierowanie do Sądu do ponownego rozpoznania po uchyleniu - Umorzenie postępowania)

2010/C 24/145

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Olivier Chassagne (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat T. Bontinck)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: początkowo G. Berscheid i V. Joris, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata F. Longfilsa, następnie J. Currall i G. Berscheid, pełnomocnicy, wspierani przez adwokata J.L. Fagnarta)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji odmawiającej skarżącemu, pochodzącemu z francuskiego departamentu zamorskiego, skorzystania w okresie przejściowym z przepisów obowiązujących przed dniem 1 maja 2004 r. w sprawie zwrotu kosztów podróży mających zastosowanie do urzędników, których miejsce zatrudnienia i pochodzenia znajduje się w Europie, a także wniosek o odszkodowanie — Sprawa T-253/06 P odesłana do ponownego rozpoznania po kasacji.

Sentencja postanowienia

1)	Postępowanie w sprawie F-11/05 RENV Chassagne przeciwko Komisji, która została wykreślona z rejestru Sądu, zostaje umorzone.

2)	Komisja Wspólnot Europejskich zostaje obciążona kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącego do dnia ogłoszenia wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 19 września 2008 r. Każda ze stron pokryje własne koszty postępowania poniesione po ogłoszeniu tego wyroku.

(1) Dz. U. C 115 z 14.5.2005, s. 36.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/78

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 10 listopada 2009 r. — Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa F-70/07) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Skarga o odszkodowanie - Zarzut skargi równoległej - Oczywista niedopuszczalność)

2010/C 24/146

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: L. Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: C. Cipressa, avocat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: C. Berardis-Kayser i J. Currall, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji oddalającej żądanie skarżącego o zwrot części poniesionych przez niego kosztów, którymi Komisja została obciążona na mocy postanowienia Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 6 marca 2006 r. w sprawie T-176/04 — Żądanie odszkodowania i zadośćuczynienia — (sprawa T-176/04 DEP została przekazana Sądowi do spraw Służby Publicznej przez Sąd Pierwszej Instancji postanowieniem z dnia 6 lipca 2009 r.).

Sentencja postanowienia

1)	Pierwszy, drugi, trzeci i szósty zarzut skargi wniesionej przez L. Marcucci’ego należy odrzucić jako oczywiście niedopuszczalne.

2)	Każda ze stron ponosi własne koszty poniesione w związku z pierwszym, drugim, trzecim i szóstym zarzutem skargi wniesionej przez L. Marcucci’ego, włącznie z tymi, które zostały podniesione w ramach postępowania w sprawie T-176/04 DEP.

(1) Dz.U. C 223 z 22.9.2007, s. 20.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/78

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 29 października 2009 r. — Marcuccio przeciwko Komisji

(Sprawa F-94/08) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Wykonanie wyroku - Zwrot kosztów - Zamiar przystąpienia przez administrację do zatrzymania dodatku inwalidzkiego urzędnika - Brak aktu wyrządzającego krzywdę - Skarga odszkodowawcza - Oczywista niedopuszczalność)

2010/C 24/147

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Luigi Marcuccio (Tricase, Włochy) (przedstawiciel: adwokat G. Cipressa)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i C. Berardis-Kayser, pełnomonicy oraz adwokat A. Dal Ferro)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o odzyskaniu kosztów postępowania w sprawie T-241/03 a także żądanie naprawienia krzywdy odniesionej w związku z tym przez skarżącego.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga L. Marcuccio zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	L. Marcuccio zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz. U. C 6 z 10.1.2009, s. 46.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/78

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 25 listopada 2009 r. — Soerensen Ferraresi przeciwko Komisji

(Sprawa F-5/09) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Skarga o odszkodowanie - Dopuszczalność - Zażalenie - Niekorzystny akt)

2010/C 24/148

Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Soerensen Ferraresi (Mediolan, Włochy) (przedstawiciel: C. Di Vuolo, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i J. Baquero Cruz, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Służba publiczna — Żądanie naprawienia szkody poniesionej przez skarżącą z powodu decyzji z dnia 1 lutego 2003 r. w sprawie przeniesienia jej na emeryturę ze względu na inwalidztwo.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje oddalona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	Soerensen Ferraresi zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 113 z 16.5.2009, s. 45.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/79

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 30 listopada 2009 r. — Mister przeciwko Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego

(Sprawa F-17/09) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Skarga o stwierdzenie nieważności - Ponowne poinformowanie o punktach awansu zgromadzonych w latach uprzednich - Brak niekorzystnego aktu - Skarga odszkodowawcza - Brak oszacowania szkody - Oczywista niedopuszczalność)

2010/C 24/149

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Herbert Meister (Muchamiel, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat H.J. Zimmermann)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciele: I. de Medrano Caballero, pełnomocnik, wspierany przez adwokata D. Waelbroecka)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności decyzji oddalającej zażalenie skarżącego dotyczące wadliwego i nieprawidłowego charakteru sprawozdania z oceny za rok 2008 i zawierające wniosek o naprawienie szkody materialnej wynikającej zdaniem skarżącego z tego faktu.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga H. Meistera zostaje odrzucona jako oczywiście niedopuszczalna.

2)	H. Mister pokrywa koszty własne oraz koszty poniesione przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

(1) Dz.U. C 113 z 16.5.2009, s. 46.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/79

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 30 listopada 2009 r. — Lebedef przeciwko Komisji

(Sprawa F-54/09) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Urlop - Oddelegowanie w połowie wymiaru czasu pracy do celów reprezentacji związkowej - Nieobecność nieusprawiedliwiona - Pomniejszenie prawa do urlopu - Artykuł 60 regulaminu pracowniczego - Skarga oczywiście bezzasadna)

2010/C 24/150

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Giorgio Lebedef (Senningerberg, Luksemburg) (przedstawiciel: F. Frabetti, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europesjkich (przedstawiciele: J. Currall i G. Berscheid, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Stwierdzenie nieważności szeregu decyzji dotyczących pomniejszenia o 39 dni prawa do urlopu skarżącego za 2008 r.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje oddalona jako oczywiście pozbawiona podstawy prawnej.

2)	G. Lebedef zostaje obciążony kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 167 z 18.7.2009, s. 28.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/79

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (pierwsza izba) z dnia 29 września 2009 r. — Labate przeciwko Komisji

(Sprawa F-64/09)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Zabezpieczenie społeczne - Ubezpieczenie od wypadków przy pracy i chorób zawodowych - Choroba zawodowa - Skarga na bezczynność - Brak właściwości Sądu - Przekazanie Sądowi Pierwszej Instancji)

2010/C 24/151

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Kay Labate (Tarquinia, Włochy) (przedstawiciel: I. Forrester, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Przedmiot sprawy

Wniosek o stwierdzenie bezprawności bezczynności Komisji polegającej na nierozpatrzeniu wniosku skarżącej mającego na celu uznanie zawodowego uwarunkowania choroby, z powodu której nastąpił zgon jej małżonka.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zarejestrowana pod nr F-64/09 Labate przeciwko Komisji zostaje przekazana Sądowi Pierwszej Instancji.

2)	Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/80

Skarga wniesiona w dniu 15 października 2009 r. — Kalmár przeciwko Europolowi

(Sprawa F-83/09)

2010/C 24/152

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Andreas Kalmár (Haga, Niderlandy) (przedstawiciel: adwokat D. Coppens)

Strona pozwana: Europol

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji Europolu z dni 4 i 24 lutego 2009 r. dotyczących odpowiednio zwolnienia skarżącego ze skutkiem od dnia 4 maja 2009 r. i jego zawieszenia. Ponadto, żądanie przywrócenia skarżącego do pracy i naprawienia szkody i krzywdy przez niego odniesionych.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności pierwotnych decyzji Europolu z dni 4 i 24 lutego 2009 r. oraz decyzji z dnia 18 lipca 2009 r. wydanej w następstwie złożenia zażalenia i nakazanie Europolowi umożliwienia A. Kalmárowi ponownego podjęcia pracy;

—	nakazanie Europolowi zapłaty wynagrodzenia za okres od dnia nieprawidłowego rozwiązania umowy do dnia, w którym umowa utraciłaby ważność w normalnych okolicznościach;

—	nakazanie Europolowi zapłaty kwoty 25 000 EUR tytułem naprawienia krzywdy;

—	obciążenie Europolu kosztami postępowania.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/80

Skarga wniesiona w dniu 21 października 2009 r. — Dekker przeciwko Europolowi

(Sprawa F-87/09)

2010/C 24/153

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Abraham Dekker (Dordrecht, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci D. Dane i P. de Casparis)

Strona pozwana: Europol

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji Europolu z dnia 15 kwietnia 2009 r. odmawiającej zagwarantowania kwoty renty inwalidzkiej przyznanej skarżącemu (w ramach rekompensaty za inne dochody) w wysokości dochodu netto równego 90 % ostatniego wynagrodzenia podstawowego i odmawiającej uwzględnienia negatywnych zmian w całkowitym dochodzie netto skarżącego z tytułu zmiany wymiaru podatków.

Żądania strony skarżącej

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 15 kwietnia 2009 r., w której strona pozwana powiadomiła skarżącego, że nie jest zobowiązana do zagwarantowania dochodu netto w wysokości 90 % ostatniego wynagrodzenia podstawowego członka personelu i że nie jest jej obowiązkiem wyrównanie szkody pieniężnej w razie utrzymania wymiaru opodatkowania nałożonego przez niderlandzkie władze podatkowe;

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 23 lipca 2009 r. dotyczącej zażalenia, w której zarzuty podniesione przez skarżącego przeciwko decyzji z dnia 15 kwietnia 2009 r. uznano za bezzasadne;

—	obciążenie Europolu kosztami postępowania.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/80

Skarga wniesiona w dniu 23 października 2009 r. — Z przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości

(Sprawa F-88/09)

2010/C 24/154

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Z (Luksemburg, Luksemburg) (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i M. Vandenbussche)

Strona pozwana: Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich

Przedmiot i opis sporu

Po pierwsze, stwierdzenie nieważności decyzji o przeniesieniu skarżącej w interesie służby do innej dyrekcji, a po drugie, zasądzenie od strony pozwanej zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności decyzji organu powołującego z dnia 18 grudnia 2008 r. o przeniesieniu skarżącej do dyrekcji biblioteki ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2009 r.;

—	w razie potrzeby stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 9 lipca 2009 r., doręczonej w dniu 13 lipca 2009 r., oddalającej zażalenie;

—	zasądzenie od strony pozwanej kwoty 50 000 EUR z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

—	obciążenie Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/81

Skarga wniesiona w dniu 13 listopada 2009 r. — Skareby przeciwko Komisji

(Sprawa F-95/09)

2010/C 24/155

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Carina Skareby (Leuven, Belgia) (przedstawiciele: S. Rodrigues, C. Bernard-Glanz, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Przedmiot i opis sporu

Skarga na decyzję Komisji oddalającą wniosek skarżącej w sprawie wszczęcia dochodzenia administracyjnego mającego na celu stwierdzenie mobbingu, którego skarżąca twierdzi, że była ofiarą.

Żądania strony skarżącej

Skarżąca zwraca się do Sądu o:

—	uznanie skargi za dopuszczalną;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 4 marca 2009 r. oraz w zakresie w jakim jest to konieczne decyzji oddalającej zażalenie;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/81

Skarga wniesiona w dniu 16 listopada 2009 r. — Taillard przeciwko Parlamentowi

(Sprawa F-97/09)

2010/C 24/156

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Christine Taillard (Thionville, Francja) (przedstawiciele: adwokaci N. Camboine i C. Lelievre)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Przedmiot i opis sporu

Z jednej strony, stwierdzenie nieważności decyzji, którą Parlament Europejski stwierdził niedopuszczalność zaświadczenia lekarskiego o niezdolności skarżącej do pracy i podjętej w następstwie tego decyzji o odjęciu dni urlopu. Z drugiej strony, naprawienie krzywdy odniesionej przez skarżącą.

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie dopuszczalności niniejszej skargi;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 15 stycznia 2009 r. stwierdzającej niedopuszczalność zaświadczenia lekarskiego o niezdolności do pracy i podjętej w następstwie tego decyzji o odjęciu dni urlopu i w razie potrzeby decyzji z dnia 14 sierpnia 2009 r. utrzymującej te ustalenia w mocy;

—	stwierdzenie, że Parlament Europejski jest odpowiedzialny za krzywdę odniesioną przez skarżącą i co za tym idzie przyznanie skarżącej kwoty 12 000 EUR lub innej, ewentualnie nawet wyższej kwoty podlegającej ustaleniu przez Sąd, tytułem odszkodowania wraz z odsetkami;

—	obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.

30.1.2010

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 24/82

Skarga wniesiona w dniu 20 listopada 2009 r. — Whitehead przeciwko Europejskiemu Bankowi Centralnemu

(Sprawa F-98/09)

2010/C 24/157

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Sarah Whitehead (Frankfurt am Main, Niemcy) (przedstawiciel: L. Levi, M. Vandenbussche, adwokaci)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny

Przedmiot i opis sporu

Skarga na decyzję z dnia 8 stycznia 2009 r., na mocy której przyznano skarżącej zwiększenie wynagrodzenia o 2 punkty zgodnie z rocznym przeglądem wynagrodzeń i nagród (ASBR) za 2008 rok otrzymanym w dniu 15 stycznia 2009 r. oraz na informację o wynagrodzeniu z dnia 15 stycznia wynikającą z tej decyzji.

Żądania strony skarżącej

Skarżąca twierdzi, że do Sądu należy:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiego Banku Centralnego z dnia 8 stycznia 2009 r. dotyczącej skarżącej ASBR 2008 doręczonej jej w dniu 13 lub 14 stycznia 2009 r. (podczas jej nieobecności);

—	unieważnienie informacji o wynagrodzeniu skarżącej z dnia 15 stycznia 2009 r. wdrażającej wskazaną decyzję;

—

w konsekwencji nakazanie zapłaty kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy zaskarżonym ASBR 2008 a ASBR, który powinien być przyznany skarżącej na dzień 15 stycznia 2009 r. aż do całkowitej zapłaty wraz z odsetkami za zwłokę według stopy Europejskiego Banku Centralnego stosowanej do kredytu za okres opóźnienia powiększonej o trzy punkty procentowe;

—	w przypadku gdyby zorganizowanie nowej procedury 2008 ASBR wiązałoby się z nadmiernymi trudnościami, nakazanie przyznania odpowiednika 3 punktów wynagrodzenia celem rekompensaty za szkodę majątkową;

—	w każdym razie nakaz zadośćuczynienia za poniesioną krzywdę psychiczną ocenioną ex aequo i bono na 10 000 EUR;

—	obciążenie Europejskiego Banku Centralnego kosztami postępowania.

		ISSN 1725-5228 doi:10.3000/17255228.C_2010.024.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 24

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 53 30 stycznia 2010

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości
2010/C 024/01	Ostatnia publikacja Trybunału Sprawiedliwości w Dzienniku Urzędowym Unii EuropejskiejDz.U. C 11 z 16.1.2010.	1