Dziennik Urzędowy C 406/7 gr

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/2

Decyzja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej

z dnia 10 czerwca 2014 r.

w sprawie powierzenia historycznych materiałów archiwalnych Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej Archiwom Historycznym Unii Europejskiej (Europejski Instytut Uniwersytecki)

(2015/C 406/02)

TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając protokół w sprawie statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zwany dalej „protokołem”), w szczególności jego art. 35 i 53 oraz art. 7 ust. 1 załącznika I do protokołu,

uwzględniając art. 20 ust. 3 regulaminu postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości, art. 26 regulaminu postępowania przed Sądem i art. 19 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG, Euratom) nr 354/83 z dnia 1 lutego 1983 r. dotyczące udostępnienia do wglądu publicznego historycznych materiałów archiwalnych Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (1), zmienione przez rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1700/2003 z dnia 22 września 2003 r. (2),

uwzględniając umowę zawartą przez Wspólnoty Europejskie z Europejskim Instytutem Uniwersyteckim (EIU) w dniu 17 grudnia 1984 r. dotyczącą umowy o powierzeniu IUE historycznych materiałów archiwalnych Wspólnot i ich udostępnieniu do wglądu publicznego przez IUE, w szczególności jej art. 3,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (3),

uwzględniając decyzję Komitetu Administracyjnego z dnia 29 kwietnia 2013 r. w sprawie konfiguracji katalogu historycznych materiałów archiwalnych,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Przedmiot

1. Niniejsza decyzja określa wewnętrzne zasady regulujące powierzanie historycznych materiałów archiwalnych Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej Archiwom Historycznym Unii Europejskiej (Europejski Instytut Uniwersytecki).

2. Uzupełnienie niniejszej decyzji stanowią przepisy Trybunału Sprawiedliwości, Sądu i Sądu do spraw Służby Publicznej dotyczące zasad przechowywania i udostępnienia do wglądu publicznego dokumentów znajdujących się w posiadaniu tych sądów w związku z ich funkcjami sądowniczymi oraz decyzja Sekretarza Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotycząca zasad przechowywania i udostępnienia do wglądu publicznego dokumentów znajdujących się w posiadaniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w związku z jego funkcjami administracyjnymi.

Artykuł 2

Zakres zastosowania

1. Niniejsza decyzja ma zastosowanie do historycznych materiałów archiwalnych Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej powstałych w związku z działalnością sądów i służb wchodzących w skład tej instytucji.

2. Historyczne materiały archiwalne Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oznaczają wszystkie oryginały lub dokumenty pełniące ich rolę, mające ponad trzydzieści lat, umieszczone w katalogu zgodnie z systemem klasyfikacji przyjętym przez Komitet Administracyjny. Dla dokumentów z postępowania sądowego okres trzydziestu lat liczony jest od dnia zakończenia danego postępowania.

3. System klasyfikacji katalogu historycznych materiałów archiwalnych Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej podlega zmianie zgodnie z decyzjami Komitetu Administracyjnego.

Artykuł 3

Powierzanie historycznych materiałów archiwalnych

1. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przekazuje historyczne materiały archiwalne w celu ich powierzenia IUE na zasadach określonych w niniejszej decyzji oraz w umowie zawartej w tym celu z IUE.

2. Zakres odpowiedzialności i warunki finansowe dotyczące powierzania, digitalizacji, kosztów transportu i kosztów przekazania historycznych materiałów archiwalnych Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej do IUE określa umowa zawarta między Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej a IUE.

3. Przepis ust. 1 nie stoi na przeszkodzie wyłączeniu możliwości powierzenia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, ze względów prawnych lub z uwagi na wymogi prawidłowego funkcjonowania, niektórych oryginałów lub pełniących ich rolę dokumentów.

Artykuł 4

Zasady udostępniania do wglądu publicznego historycznych materiałów archiwalnych

1. Przed udostepnieniem powierzonego dokumentu IUE występuje o zgodę do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej rozpatruje wniosek, w szczególności w świetle wyjątków wynikających z art. 35 i 53 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i art. 7 ust. 1 załącznika I do tego statutu oraz art. 2 rozporządzenia (EWG, Euratom) nr 354/83 ze zmianami. Dostęp może zostać udzielony ogólnie dla danych kategorii dokumentów, o ile Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdzi, że nie ma zastosowania żaden z powyższych wyjątków.

2. Wnioski dotyczące dokumentów z postepowania sądowego bada dany sąd, który weryfikuje, zgodnie z zasadami przyjętymi przez ten sąd, czy żaden z wyjątków wynikających z art. 2 rozporządzenia (EWG, Euratom) nr 354/83 nie stoi na przeszkodzie udostepnieniu tych dokumentów. W żadnym wypadku nie są udostępniane dokumenty objęte poufnością narad.

3. IUE udostępnia do wglądu publicznego, w postaci kopii, o ile użytkownik nie wykaże szczególnego i należycie uzasadnionego interesu w uzyskaniu dostępu do oryginału zgodnie z art. 1 ust. 5 rozporządzenia (EWG, Euratom) nr 354/1983, historyczne materiały archiwalne Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, które zostały mu powierzone, z zastrzeżeniem ust. 1 i 2.

4. Zasady udostępniania historycznych materiałów archiwalnych przekazanych przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej IUE wskazane są na stronie internetowej obu tych instytucji w postaci katalogu i warunków dostępu.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 10 czerwca 2014 r.

Sekretarz

A. CALOT ESCOBAR

Prezes

V. SKOURIS

(1) Dz.U. L 43 z 15.2.1983, s. 1.

(2) Dz.U. L 243 z 27.9.2003, s. 1.

(3) Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/4

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 15 października 2015 r. – Komisja/Republika Federalna Niemiec

(Sprawa C-137/14) (1)

([Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 2011/92/UE - Ocena skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne - Artykuł 11 - Dyrektywa 2010/75/UE - Emisje przemysłowe (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) - Artykuł 25 - Dostęp do wymiaru sprawiedliwości - Krajowe przepisy proceduralne niezgodne z prawem])

(2015/C 406/03)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Hermes i G. Wilms, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze i J. Möller, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Republika Austrii (przedstawiciel: C. Pesendorfer, pełnomocnik)

Sentencja

Poprzez:

—

ograniczenie na podstawie § 46 Verwaltungsverfahrensgesetz (ustawy o postępowaniu administracyjnym) możliwości stwierdzenia nieważności decyzji ze względu na uchybienia proceduralne do wypadków braku oceny oddziaływania na środowisko lub braku oceny wstępnej oraz do wypadków, w których skarżący udowodni, że uchybienie proceduralne pozostaje w związku przyczynowym z rozstrzygnięciem zawartym w decyzji;

—

ograniczenie zgodnie z § 2 ust. 3 Umwelt-Rechtsbehelfsgesetz (ustawy w sprawie środków prawnych w sprawach z zakresu ochrony środowiska określonych w dyrektywie 2003/35/WE) z dnia 7 grudnia 2006 r., zmienionej ustawą z dnia 21 stycznia 2013 r., i z § 73 ust. 4 Verwaltungsverfahrensgesetz (ustawy o postępowaniu administracyjnym) czynnej legitymacji procesowej i zakresu kontroli sądowej do zarzutów, które zostały podniesione w terminie przewidzianym na zgłaszanie zarzutów w postępowaniu administracyjnym, które doprowadziło do wydania decyzji;

—

ograniczenie na podstawie § 2 ust. 1 w związku z § 5 ust. 1 Umwelt-Rechtsbehelfsgesetz (ustawy w sprawie środków prawnych w sprawach z zakresu ochrony środowiska określonych w dyrektywie 2003/35/WE) z dnia 7 grudnia 2006 r., zmienionej ustawą z dnia 21 stycznia 2013 r., w odniesieniu do postępowań wszczętych po dniu 25 czerwca 2005 r. i zakończonych przed dniem 12 maja 2011 r. czynnej legitymacji procesowej stowarzyszeń ochrony środowiska naturalnego do przepisów, które przyznają prawa jednostkom;

—

ograniczenie zgodnie z § 2 ust. 1 w związku z § 5 ust. 1 Umwelt-Rechtsbehelfsgesetz (ustawy w sprawie środków prawnych w sprawach z zakresu ochrony środowiska określonych w dyrektywie 2003/35/WE) z dnia 7 grudnia 2006 r., zmienionej ustawą z dnia 21 stycznia 2013 r., w odniesieniu do postępowań wszczętych po dniu 25 czerwca 2005 r. i zakończonych przed dniem 12 maja 2011 r. zakresu kontroli sądowej środków prawnych wnoszonych przez stowarzyszenia ochrony środowiska do przepisów, które przyznają prawa jednostkom; oraz

—

ograniczenie polegające na wyłączeniu, zgodnie z § 5 ust. 1 i 4 Umwelt-Rechtsbehelfsgesetz (ustawy w sprawie środków prawnych w sprawach z zakresu ochrony środowiska określonych w dyrektywie 2003/35/WE) z dnia 7 grudnia 2006 r., zmienionej ustawą z dnia 21 stycznia 2013 r., z zakresu zastosowania ustawodawstwa krajowego postępowań administracyjnych wszczętych przed dniem 25 czerwca 2005 r.,

Republika Federalna Niemiec uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 11 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko i art. 25 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola).

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja Europejska, Republika Federalna Niemiec i Republika Austrii pokrywają własne koszty.

(1) Dz.U. C 159 z 26.5.2014.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/5

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 15 października 2015 r. – Komisja Europejska/Republika Grecka

(Sprawa C-167/14) (1)

((Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego - Dyrektywa 91/271/EWG - Oczyszczanie ścieków komunalnych - Wyrok Trybunału stwierdzający uchybienie - Niewykonanie - Artykuł 260 ust. 2 TFUE - Kary pieniężne - Ryczałt i okresowa kara pieniężna))

(2015/C 406/04)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Zavvos i E. Manhaeve, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Grecka (przedstawiciel: E. Skandalou, pełnomocnik)

Sentencja

1)	Nie podejmując wszelkich środków zapewniających wykonanie wyroku Komisja/Grecja (C-440/06, EU:C:2007:642), Republika Grecka uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na podstawie art. 260 ust. 1 TFUE.

Na wypadek gdyby uchybienie stwierdzone w punkcie 1 nadal istniało w dniu ogłoszenia niniejszego wyroku, od Republiki Greckiej zasądza się zapłatę na rzecz Komisji Europejskiej, na rachunek „Środki własne Unii Europejskiej”, okresowej kary pieniężnej w wysokości 3 6 40 000 EUR za każde pół roku zwłoki we wprowadzeniu w życie środków niezbędnych do zastosowania się do wyroku Komisja/Grecja (C-440/06, EU:C:2007:642) począwszy od daty ogłoszenia niniejszego wyroku do momentu pełnego wykonania wyroku Komisja/Grecja (C-440/06, EU:C:2007:642), przy czym rzeczywistą kwotę okresowej kary pieniężnej należy obliczać co sześć miesięcy i obniżać łączną kwotę odnoszącą się do każdego z tych okresów o procent odpowiadający stosunkowi reprezentującemu równoważną liczbę mieszkańców aglomeracji, których systemy zbierania i oczyszczania ścieków komunalnych zostały dostosowane do wyroku Komisja/Grecja (C-440/06, EU:C:2007:642) w momencie upływu danego okresu w stosunku do równoważnej liczby mieszkańców aglomeracji, które nie dysponują takimi systemami w dniu ogłoszenia niniejszego wyroku.

3)	Od Republiki Greckiej zasądza się zapłatę na rzecz Komisji Europejskiej, na rachunek „Środki własne Unii Europejskiej”, ryczałtu w wysokości 10 mln EUR.

4)	Republika Grecka zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 261 z 11.8.2014.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/6

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 15 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo – Hiszpania) – Grupo Itevelesa SL, Applus Iteuve Technology, Certio ITV SL, Asistencia Técnica Industrial SAE/Oca Inspección Técnica de Vehículos SA, Generalidad de Cataluña

(Sprawa C-168/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuły 49 TFUE i 51 TFUE - Swoboda przedsiębiorczości - Dyrektywa 2006/123/WE - Zakres stosowania - Usługi na rynku wewnętrznym - Dyrektywa 2009/40/WE - Dostęp do wykonywania działalności z zakresu badania technicznego pojazdów - Wykonywanie przez podmiot prywatny - Działalność związana z wykonywaniem władzy publicznej - System uzyskania uprzedniego zezwolenia - Nadrzędne względy interesu ogólnego - Bezpieczeństwo drogowe - Podział terytorialny - Minimalna odległość między stacjami kontroli technicznej pojazdów - Maksymalny udział w rynku - Względy uzasadniające - Zdolność do osiągnięcia zamierzonego celu - Spójność - Proporcjonalność))

(2015/C 406/05)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Supremo

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Grupo Itevelesa SL, Applus Iteuve Technology, Certio ITV SL, Asistencia Técnica Industrial SAE

Strona pozwana: Oca Inspección Técnica de Vehículos SA, Generalidad de Cataluña

Sentencja

1)	Artykuł 2 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym należy interpretować w ten sposób, że działalność w zakresie kontroli technicznej pojazdów jest wyłączona z zakresu stosowania tej dyrektywy.

Artykuł 51 akapit pierwszy TFUE należy interpretować w ten sposób, że działalność stacji kontroli technicznej pojazdów, takich jak te opisane w przepisach będących przedmiotem postępowania głównego, nie jest związana z wykonywaniem władzy publicznej w rozumieniu tego przepisu, niezależnie od okoliczności, iż podmioty prowadzące stacje kontroli technicznej są uprawnione do unieruchomienia pojazdu, w wypadku gdy w trakcie kontroli tego pojazdu ujawniają one wady związane z bezpieczeństwem pociągające za sobą bezpośrednie zagrożenie.

Artykuł 49 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, takim jak przepisy będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają wydanie zezwolenia na otwarcie stacji kontroli pojazdów przez przedsiębiorstwo lub przez grupę przedsiębiorstw od warunku, z jednej strony, że istnieje minimalna odległość między tą stacją i stacjami tego przedsiębiorstwa lub tej grupy przedsiębiorstw posiadającymi już zezwolenie na prowadzenie takiej działalności oraz, z drugiej strony, że to przedsiębiorstwo, lub ta grupa przedsiębiorstw, nie posiada – w razie udzielenia takiego zezwolenia – udziału w rynku powyżej 50 %, chyba że zostanie wykazane, co jest zadaniem sądu odsyłającego, że warunek ten jest naprawdę odpowiedni dla osiągnięcia celów ochrony konsumentów i bezpieczeństwa ruchu drogowego i nie wykracza poza to, co niezbędne dla osiągnięcia tych celów.

(1) Dz.U. C 175 z 10.6.2014.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/7

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 15 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Laufen – Niemcy) – postępowanie karne przeciwko Gavrilowi Covaciemu

(Sprawa C-216/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach karnych - Dyrektywa 2010/64/UE - Prawo do tłumaczenia ustnego i tłumaczenia pisemnego w postępowaniu karnym - Język postępowania - Wyrok nakazowy skazujący na karę grzywny - Możliwość wniesienia sprzeciwu w języku innym niż język postępowania - Dyrektywa 2012/13/UE - Prawo do informacji w postępowaniu karnym - Prawo do informacji dotyczących oskarżenia - Doręczenie wyroku nakazowego - Tryby - Obowiązkowe ustanowienie pełnomocnika przez podejrzanego względnie oskarżonego - Termin na wniesienie sprzeciwu biegnący od momentu doręczenia wyroku pełnomocnikowi))

(2015/C 406/06)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Amtsgericht Laufen

Strona (Strony) w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Gavril Covaci.

Sentencja

Artykuły 1–3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/64/UE z dnia 20 października 2010 r. w sprawie prawa do tłumaczenia ustnego i tłumaczenia pisemnego w postępowaniu karnym należy interpretować w ten sposób, że przepisy te nie stoją na przeszkodzie uregulowaniu prawa krajowego takiemu jak stanowiące przedmiot postępowania głównego, które w ramach postępowania karnego nie pozwala osobie, wobec której został wydany wyrok nakazowy, na wniesienie środka zaskarżenia od tego orzeczenia na piśmie w języku innym aniżeli język postępowania, nawet jeśli osoba ta nie włada tym ostatnim językiem, chyba że właściwe władze uznają – zgodnie z art. 3 ust. 3 owej dyrektywy – że w kontekście danego postępowania i okoliczności danej sprawy sprzeciw ten stanowi dokument istotny.

Artykuł 2, art. 3 ust. 1 lit. c) oraz art. 6 ust. 1 i 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/13/UE z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego takiemu jak stanowiące przedmiot postępowania głównego, które w ramach postępowania karnego nakłada na oskarżonego niebędącego rezydentem tego państwa członkowskiego obowiązek ustanowienia pełnomocnika do doręczeń dla celów wydanego wobec niego wyroku nakazowego, pod warunkiem że osoba ta ma faktyczną możliwość wykorzystania w całości terminu na wniesienie sprzeciwu od owego wyroku.

(1) Dz.U. C 253 z 4.8.2014.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/8

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 15 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kecskeméti Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság – Węgry) – György Balázs/Nemzeti Adó- és Vámhivatal Dél-alföldi Regionális Vám- és Pénzügyőri Főigazgatósága

(Sprawa C-251/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Zbliżanie ustawodawstw - Jakość olejów napędowych - Krajowa specyfikacja techniczna nakładająca dodatkowe wymogi jakościowe w stosunku do prawa Unii))

(2015/C 406/07)

Język postępowania: węgierski

Sąd odsyłający

Kecskeméti Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: György Balázs

Strona pozwana: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Dél-alföldi Regionális Vám- és Pénzügyőri Főigazgatósága

Sentencja

Artykuł 4 ust. 1 i art. 5 dyrektywy 98/70/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1998 r. odnoszącej się do jakości benzyny i olejów napędowych oraz zmieniającej dyrektywę Rady 93/12/EWG, zmienionej przez rozporządzenie (WE) nr 1882/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 września 2003 r., należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one temu, aby państwo członkowskie przewidziało w prawie krajowym dodatkowe wymogi jakościowe w stosunku do wymogów zawartych w tej dyrektywie w celu sprzedaży oleju napędowego, takie jak sporny w postępowaniu głównym wymóg dotyczący temperatury zapłonu, ponieważ nie chodzi o specyfikację techniczną olejów napędowych dotyczących ochrony zdrowia i środowiska w rozumieniu wspomnianej dyrektywy.

Artykuł 1 pkt 6 i 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, zmienionej dyrektywą Rady 2006/96/WE z dnia 20 listopada 2006 r., należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on temu, aby państwo członkowskie uczyniło obowiązkową normę krajową taką, jak sporna w postępowaniu głównym węgierska norma MSZ EN 590:2009.

3)	Artykuł 1 pkt 6 dyrektywy 98/34, zmienionej dyrektywą 2006/96, należy interpretować w ten sposób, że nie wymaga on, aby norma w rozumieniu tego przepisu została udostępniona w języku urzędowym danego państwa członkowskiego.

(1) Dz.U. C 303 z 8.9.2014.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/9

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 15 października 2015 r. – Debonair Trading Internacional Lda/Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

(Sprawa C-270/14 P) (1)

([Odwołanie - Wspólnotowy znak towarowy - Rozporządzenie nr 40/94 - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego SÔ:UNIC - Wcześniejsze słowne, krajowy i wspólnotowe, znaki towarowe SO…?, SO…? ONE, SO…? CHIC - Względne podstawy odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Rodzina znaków towarowych])

(2015/C 406/08)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Debonair Trading Internacional Lda (przedstawiciel: T. Alkin, barrister)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) (przedstawiciel: V. Melgar, pełnomocnik)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	Debonair Trading Internacional Lda zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 303 z 8.9.2014.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/9

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 15 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wyrchowen administratiwen syd – Bułgaria) – Direktor na Agencija „Mitnici”/Biowet AD

(Sprawa C-306/14) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 92/83/EWG - Harmonizacja struktury podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alkoholowych - Artykuł 27 ust. 1 lit. d) - Zwolnienia z ujednoliconej akcyzy - Alkohol etylowy - Używanie dla celów czyszczenia i dezynfekcji sprzętów i pomieszczeń służących do wytwarzania produktów leczniczych])

(2015/C 406/09)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Wyrchowen administratiwen syd

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Direktor na Agencija „Mitnici”

Strona pozwana: Biowet AD

Sentencja

Artykuł 27 ust. 1 lit. d) dyrektywy Rady 92/83/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alkoholowych należy interpretować w ten sposób, że przewidziany w tym przepisie obowiązek zwolnienia ma zastosowanie do alkoholu etylowego używanego przez przedsiębiorstwo do czyszczenia oraz dezynfekcji sprzętów i lokali służących do wytwarzania produktów leczniczych.

(1) Dz.U. C 303 z 8.9.2014.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/10

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 15 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Helsingin hovioikeus – Finlandia) – Nike European Operations Netherlands BV/Sportland Oy, w upadłości

(Sprawa C-310/14) (1)

([Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (WE) nr 1346/2000 - Artykuły 4 i 13 - Postępowanie upadłościowe - Czynności prawne dokonane z pokrzywdzeniem wierzycieli - Powództwo o zwrot kwot wypłaconych przed datą wszczęcia postępowania upadłościowego - Prawo państwa członkowskiego wszczęcia postępowania upadłościowego - Prawo innego państwa członkowskiego regulujące sporną czynność prawną - „Czynność prawna niepodlegająca w takim przypadku w żaden sposób zaskarżeniu” na podstawie tego prawa - Ciężar dowodu])

(2015/C 406/10)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Helsingin hovioikeus

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Nike European Operations Netherlands BV

Strona pozwana: Sportland Oy, w upadłości

Sentencja

Artykuł 13 rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego należy interpretować w ten sposób, że jego zastosowanie jest uzależnione od warunku, aby dana czynność nie mogła zostać zaskarżona na podstawie prawa właściwego dla tej czynności (lex causae), przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy.

Dla celów stosowania art. 13 rozporządzenia nr 1346/2000 i w sytuacji, gdyby pozwany, przeciw któremu skierowano powództwo o stwierdzenie nieważności lub bezskuteczności czynności, powołał się na przepis prawa właściwego dla tej czynności (lex causae), zgodnie z którym czynność ta podlega zaskarżeniu wyłącznie w okolicznościach określonych w tym przepisie, to ten pozwany powinien powołać się na nieistnienie takich okoliczności oraz wykazać owo nieistnienie.

Artykuł 13 rozporządzenia nr 1346/2000 należy interpretować w ten sposób, że wyrażenie „ta czynność prawna w żaden sposób nie podlega zaskarżeniu” dotyczy, obok przepisów prawa właściwego dla tej czynności (lex causae) stosowanych w dziedzinie upadłości, także wszystkich ogólnych przepisów i zasad tego prawa.

Artykuł 13 rozporządzenia nr 1346/2000 należy interpretować w ten sposób, że pozwany, przeciw któremu skierowano powództwo o stwierdzenie nieważności lub bezskuteczności czynności, musi wykazać, iż prawo właściwe dla tej czynności (lex causae), rozpatrywane w całości, nie pozwala na kwestionowanie wspomnianej czynności. Sąd krajowy rozpatrujący takie powództwo może stwierdzić, że to powód musi przedstawić dowód istnienia przepisu lub zasady wspomnianego prawa, zgodnie z którymi czynność ta podlega zaskarżeniu, wyłącznie wtedy, gdy sąd ten stwierdzi, iż w świetle zwykle stosowanych przezeń przepisów krajowego prawa procesowego pozwany w pierwszej kolejności rzeczywiście wykazał, że zgodnie ze wspomnianym prawem dana czynność nie podlega zaskarżeniu.

(1) Dz.U. C 292 z 1.9.2014.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/11

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 15 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social no 2 de Terrassa – Hiszpania) – Juan Miguel Iglesias Gutiérrez (C-352/14), Elisabet Rion Bea (C-353/14)/Bankia SA, Sección Sindical UGT, Sección Sindical CCOO, Sección Sindical ACCAM, Sección Sindical CSICA, Sección Sindical SATE, Fondo de Garantía Salarial

(Sprawy połączone C-352/14 i C-353/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Artykuły 107 TFUE i 108 TFUE - Kryzys finansowy - Pomoc dla sektora finansowego - Zgodność pomocy ze wspólnym rynkiem - Decyzja Komisji Europejskiej - Podmiot finansowy podlegający procesowi restrukturyzacji - Zwolnienie pracownika - Przepisy prawa krajowego dotyczące wysokości odprawy pieniężnej z tytułu zwolnienia))

(2015/C 406/11)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Social no 2 de Terrassa

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Juan Miguel Iglesias Gutiérrez (C-352/14), Elisabet Rion Bea (C-353/14)

Strona pozwana: Bankia SA, Sección Sindical UGT, Sección Sindical CCOO, Sección Sindical ACCAM, Sección Sindical CSICA, Sección Sindical SATE, Fondo de Garantía Salarial

Sentencja

Decyzja Komisji C(2012) 8764 final z dnia 28 listopada 2012 r. w sprawie pomocy przyznanej przez władze hiszpańskie na restrukturyzację i dokapitalizowanie grupy BFA oraz stanowiące jej podstawę art. 107 TFUE i 108 TFUE nie stoją na przeszkodzie temu, by w ramach sporu dotyczącego zwolnienia grupowego podlegającego zakresowi stosowania tej decyzji stosować przepisy prawa krajowego, które w przypadku orzeczenia o nieuzasadnionym zwolnieniu pracownika wyznaczają wysokość odszkodowania należnego temu pracownikowi na poziomie przekraczającym ustawowe minimum.

(1) Dz.U. C 339 z 29.9.2014.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/12

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 15 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de première instance de Bruxelles – Belgia) – Unia Europejska/Axa Belgium SA

(Sprawa C-494/14) (1)

((Odesłanie prejudycjalne - Urzędnicy - Regulamin pracowniczy urzędników - Artykuły 73, 78 i 85a - Wypadek drogowy - Prawo krajowe ustanawiające system odpowiedzialności obiektywnej - Subrogacja Unii Europejskiej - Pojęcie „osoby trzeciej odpowiedzialnej za szkodę” - Autonomiczne pojęcie prawa Unii - Pojęcie odnoszące się do każdego, kto na podstawie prawa krajowego jest zobowiązany do naprawienia szkody poniesionej przez poszkodowanego lub jego następców prawnych - Świadczenia nieobciążające ostatecznie Unii))

(2015/C 406/12)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Tribunal de première instance de Bruxelles

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Unia Europejska

Strona pozwana: Axa Belgium SA

Sentencja

Pojęcie „osoby trzeciej odpowiedzialnej za szkodę”, o którym mowa w art. 85a ust. 1 regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich ustanowionego w drodze rozporządzenia Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 z dnia 29 lutego 1968 r. ustanawiającego regulamin pracowniczy urzędników i warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich oraz wprowadzającego środki mające czasowe zastosowanie do urzędników Komisji, zmienionego rozporządzeniem Rady (WE, EWWiS, Euratom) nr 781/98 z dnia 7 kwietnia 1998 r., powinno mieć autonomiczną i jednolitą wykładnię w ramach porządku prawnego Unii.

Pojęcie „osoby trzeciej odpowiedzialnej za szkodę” w rozumieniu art. 85a ust. 1 regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich ustanowionego w drodze rozporządzenia nr 259/68, zmienionego rozporządzeniem nr 781/98, obejmuje każdego – w tym ubezpieczycieli – kto na podstawie prawa krajowego jest zobowiązany do naprawienia szkody poniesionej przez poszkodowanego lub jego następców prawnych.

Regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich ustanowionego w drodze rozporządzenia nr 259/68, zmienionego rozporządzeniem nr 781/98, nie można interpretować w ten sposób, że w ramach powództwa bezpośredniego na podstawie art. 85a ust. 4 regulaminu pracowniczego świadczenia, które Unia jest obowiązana spełnić tytułem, po pierwsze, art. 73 regulaminu pracowniczego, dotyczącego ubezpieczenia chorobowego i wypadkowego, a po drugie, art. 78 regulaminu pracowniczego w zakresie renty inwalidzkiej, powinny ostatecznie obciążać ją samą.

(1) Dz.U. C 34 z 2.2.2015.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/13

Odwołanie od postanowienia Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 25 czerwca 2015 r. w sprawie T-302/15, Vichy Catalán/OHIM – Hijos de Rivera (Fuente Estrella), wniesione w dniu 23 lipca 2015 r. przez Vichy Catalán

(Sprawa C-399/15 P)

(2015/C 406/14)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Wnoszący odwołanie: Vichy Catalán, S.A. (przedstawiciel: R. Bercovitz Álvarez, abogado)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) i Hijos de Rivera (Fuente Estrella)

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego postanowienia i zastąpienie go orzeczeniem stwierdzającym dopuszczalność skargi wniesionej przez tę stronę w sprawie T-302/15 rozpoznanej przez Sąd;

—	obciążenie kosztami niniejszego postępowania którejkolwiek ze stron, które będą występować w obronie zaskarżonego postanowienia.

Zarzuty i główne argumenty

Postanowienie Sądu (trzecia izba), na podstawie którego po prostu odrzucono wniesioną skargę, jest niezgodne z prawem z poniżej wskazanych względów:

Naruszenie art. 45 statutu Trybunału Sprawiedliwości (brak prekluzji w przypadku dowiedzenia zaistnienia nieprzewidywalnych okoliczności lub siły wyższej) z dwóch powodów:

a.	Postanowienie zostało wydanie bez wyznaczenia naszemu mandantowi terminu do dowiedzenia zaistnienia nieprzewidywalnych okoliczności lub siły wyższej, które spowodowały opóźnienie w wysłaniu papierowej wersji skargi; oraz

b.	W niniejszej sprawie faktyczne bowiem doszło do zaistnienia nieprzewidywalnych okoliczności.

2.	Niewłaściwa wykładnia art. 43 § 6 regulaminu postępowania.

3.	Zastosowanie z mocą wsteczną na niekorzyść wnoszącej odwołanie nowych przepisów regulaminu postępowania, które weszły w życie w dniu 1 lipca 2015 r., do stanu faktycznego, który powinien podlegać przepisom wcześniej obowiązującego regulaminu postępowania.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/14

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 24 czerwca 2015 r. w sprawie T-527/13 Włochy/Komisja, wniesione w dniu 3 września 2015 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-467/15 P)

(2015/C 406/15)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Di Bucci i P. Němečková, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Republika Włoska

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku Sądu (trzecia izba) z dnia 24 czerwca 2015 r., notyfikowanego Komisji tego samego dnia, w sprawie T-527/13 Włochy/Komisja;

—	Oddalenie skargi wniesionej w pierwszej instancji i obciążenie Republiki Włoskiej kosztami obu instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Sąd dokonał niezgodnej z prawem interpretacji i przekwalifikowania drugiego zarzutu podniesionego w pierwszej instancji. W ten sposób naruszył zasadę dyspozytywności i zakaz uwzględniania z urzędu zarzutu dotyczącego materialnej legalności decyzji, którego skarżąca nie podniosła we właściwym czasie w skardze.

Sąd naruszył art. 108 TFUE i art. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/1999 (1) w odniesieniu do pojęć nowej pomocy i pomocy istniejącej. W szczególności błędnie przyjął, że pomoc można uznać za istniejącą pomimo naruszenia jednego z warunków nałożonych w decyzji w sprawie zgodności pomocy. W ten sposób postąpił niezgodnie z utrwalonym orzecznictwem, zgodnie z którym samo naruszenie takich warunków prowadzi do powstania nowej pomocy, a w braku nowych okoliczności faktycznych, które podlegałyby innej ocenie, uzasadnia nową decyzję stwierdzającą niezgodność pomocy.

Poza tym po prawidłowym oddaleniu zastrzeżenia dotyczące rzekomego braku uzasadnienia Sąd zaprzeczył tej ocenie, zarzucając Komisji, że nie wykazała, iż naruszenie warunku miało wpływ na istotę systemu zatwierdzonego przez Radę, i na tej podstawie błędnie przyjął, że może stwierdzić nieważność części decyzji z powodu naruszenia prawa.

Sąd nie uwzględnił należycie równowagi instytucjonalnej między Radą a Komisją określonej w art. 108 TFUE. W sytuacji gdy Rada, stanowiąc jednogłośnie, korzysta z uprawnienia do stwierdzenia w drodze wyjątku zgodności pomocy z rynkiem wewnętrznym, lecz podporządkowuje to stwierdzenie spełnieniu określonych warunków, nie jest rolą Komisji ustalanie, czy te warunki są faktycznie istotne i czy można nie uwzględniać ich niewypełnienia.

Sąd naruszył art. 108 TFUE i art. 4, 6, 7, 14 i 16 rozporządzenia nr 659/1999 w odniesieniu do procedur mających zastosowanie do nowej pomocy i do pomocy wdrożonej z nadużyciem prawa.

Stwierdziwszy wpierw, że niezachowanie przez państwo członkowskie warunków ustanowionych przy zatwierdzeniu pomocy stanowi formę bezprawnego wdrożenia takiej pomocy, Sąd wykluczył następnie znaczenie przepisów dotyczących procedury kontroli pomocy wdrożonej z nadużyciem prawa w oparciu o fakt, że Komisja nie oparła na nich swej decyzji, i o argument, że pojęcia nowej pomocy i pomocy wdrożonej z nadużyciem prawa wzajemnie się wykluczają. Tymczasem w zakresie, w jakim ma to tutaj znaczenie, przepisy dotyczące pomocy wdrożonej z nadużyciem prawa są takie same jak przepisy dotyczące nowej pomocy. Sąd naruszył więc prawo, orzekając częściowe stwierdzenie nieważności decyzji na podstawie błędu w kwalifikacji pomocy, który nie miał konsekwencji prawnych.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) NR 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1).

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/15

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bezirksgericht Linz (Austria) w dniu 7 września 2015 r. – Peter Schotthöfer & Florian Steiner GbR/Eugen Adelsmayr

(Sprawa C-473/15)

(2015/C 406/16)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bezirksgericht Linz.

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Peter Schotthöfer & Florian Steiner GbR

Strona pozwana: Eugen Adelsmayr

Pytania prejudycjalne

Czy ustanowiona w art. 18 TFUE zasada niedyskryminacji powinna być interpretowana w ten sposób, że w przypadku, gdy państwo członkowskie w swoim porządku prawnym zawiera postanowienie takie jak art. 16 ust. 2 niemieckiej Grundgesetz für die Bundesrepublik Deutschland (ustawy zasadniczej dla Republiki Federalnej Niemiec), które przewiduje zakaz ekstradycji własnych obywateli do innych państw, należy ją stosować również do obywateli innych państw członkowskich, którzy przebywają w danym państwie członkowskim?

Czy art. 19 ust. 2 oraz art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie Unii Europejskiej jest zobowiązane oddalić wniosek o ekstradycję wystawiony przez państwo trzecie i dotyczący obywatela Unii Europejskiej przebywającego na terytorium danego państwa członkowskiego, jeżeli wniosek o ekstradycję opiera się na postępowaniu karnym oraz wyroku zaocznym wydanym w państwie trzecim, które są niezgodne ze standardem minimalnym wynikającym z prawa międzynarodowego i bezwzględnie obowiązującymi zasadami porządku prawnego Unii („ordre public”) oraz zasadą rzetelnego procesu?

Czy wreszcie chronioną przez art. 50 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, względnie przez orzecznictwo Trybunału zasadę „ne bis in idem” należy interpretować w ten sposób, że w przypadku pierwszego skazania w państwie trzecim i późniejszego umorzenia postępowania z powodu braku rzeczywistych powodów do dalszego ścigania w państwie członkowskim Unii Europejskiej, stanowi ona przeszkodę dla dalszego ścigania przez państwo trzecie?

Czy w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na jedno z trzech pytań 1-3, w szczególności art. 6 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej („Prawo do wolności) należy interpretować w ten sposób, że w przypadku żądania wydania w drodze ekstradycji przez państwo trzecie obywatel Unii nie mógłby zostać umieszczony w areszcie ekstradycyjnym?

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/16

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 15 lipca 2015 r. w sprawie T-333/13, Westermann Lernspielverlag GmbH/Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 9 września 2015 r. przez Westermann Lernspielverlag GmbH

(Sprawa C-482/15 P)

(2015/C 406/17)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Westermann Lernspielverlag GmbH (przedstawiciele: A. Nordemann i M.C. Maier, Rechtsanwälten)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

Żądania wnoszącej odwołanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-333/13 z dnia 15 lipca 2015 r.,

—	przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania,

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Posiłkowo, w razie gdyby Sąd stwierdził, że wyrok Sądu z dnia 15 lipca 2015 r. stał się bezprzedmiotowy ze względu na okoliczność, iż stwierdzono wygaśnięcie prawa do znaku towarowego drugiej strony, na którym opierał się sprzeciw, w całości ze skutkiem od dnia 13 czerwca 2013 r., wnosimy do Trybunału o:

—	uznanie, że niniejsze odwołanie stało się bezprzedmiotowe i że nie ma potrzeby orzekania w jego sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsze odwołanie opiera się na następujących podstawach:

1.	naruszenie zasady prawa do obrony, w szczególności, prawa do bycia wysłuchanym,

2.	naruszenie zasady prawa do rzetelnego procesu,

3.	naruszenie art. 69 lit. c) i d) regulaminu postępowania przed Sądem,

4.	naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (1).

Wnosząca odwołanie jest zdania, że Sąd nie uszanował jej podstawowego prawa do bycia wysłuchaną, gdyż 1) sekretarz Sądu powiadomił wnoszącą odwołanie w dniu 3 lipca 2015 r., iż argument wnoszącej odwołanie – stanowiący powiadomienie Sądu, że znak towarowy będący podstawą sprzeciwu już nie istnieje ex tunc – nie może być wzięty pod uwagę i 2) wyrok Sądu wydany w dniu 15 lipca 2015 r. nie wspominał wcale okoliczności, że znak towarowy drugiej strony, na którym głównie opierał się sprzeciw, nie istniał już w chwili wydania wyroku.

Wnosząca odwołanie jest zdania, że Sąd naruszył jej podstawowe prawo do rzetelnego procesu, gdyż 1) Sąd oddalił wniosek wnoszącej odwołanie o zawieszenie postępowania i w rezultacie pominął okoliczność, iż złożony przez wnoszącą odwołanie w dniu 13 czerwca 2013 r. wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia prawa do znaku, a także wniesiona przez wnoszącą odwołanie w dniu 5 stycznia 2015 r. przeciwko znakowi towarowemu drugiej strony skarga o stwierdzenie nieważności oparta na bezwzględnej podstawie odmowy rejestracji są uzasadnionymi środkami obrony, które mają bezpośredni wpływ na wynik niniejszego postępowania, i 2) Sąd odmówił uwzględnienia uwag wnoszącej odwołanie z dnia 12 czerwca 2015 r.

Wnosząca odwołanie jest zdania, że Sąd naruszył art. 69 lit. c) i d) regulaminu postępowania przed Sądem ze względu na oddalenie obu wniosków wnoszącej odwołanie o zawieszenie postępowania bez jakiegokolwiek wyjaśnienia, choć w obu przypadkach OHIM nie zgłaszał żadnych sprzeciwów wobec zawieszenia postępowania, a wnosząca odwołanie przedstawiła istotne powody, dla których zawieszenie postępowania wydawało się potrzebne.

Wnosząca odwołanie jest zdania, że Sąd naruszył art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, gdyż naruszył prawo i przeinaczył mające znaczenie okoliczności faktyczne sprawy, jako że ocena prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd została oparta na znaku towarowym, w odniesieniu do którego stwierdzono wygaśnięcie prawa w dniu 22 maja 2015 r. ze skutkiem od dnia 13 czerwca 2013 r.; zatem zanim wnosząca odwołanie wniosła je do Sądu w dniu 17 czerwca 2013 r. i zanim Sąd wydał orzeczenie. W rezultacie w chwili wydania wyroku w dniu 15 czerwca 2015 r. słowno-graficzny wspólnotowy znak towarowy drugiej strony nr 003915121 ani nie mógł zostać wzięty pod uwagę, ani żadne wnioski nie mogły zostać oparte na wspomnianym znaku.

Wreszcie wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału, w razie gdyby wyrok Sądu z dnia 15 lipca 2015 r. stał się bezprzedmiotowy ze względu na okoliczność, że stwierdzono wygaśnięcie prawa do znaku towarowego drugiej strony, na którym opierał się sprzeciw, w całości ze skutkiem od dnia 13 czerwca 2013 r., o uznanie, że niniejsze odwołanie stało się bezprzedmiotowe i że nie ma potrzeby orzekania w jego sprawie.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1).

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/17

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Berlin (Niemcy) w dniu 17 września 2015 r. – CTL Logistics GmbH/DB Netz AG

(Sprawa C-489/15)

(2015/C 406/18)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Berlin

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: CTL Logistics GmbH

Strona pozwana: DB Netz AG

Pytania prejudycjalne

Czy wykładni przepisów prawa europejskiego, w szczególności art. 30 ust. 1 zdanie pierwsze, ust. 2, ust. 3, ust. 5 akapit pierwszy i ust. 6 dyrektywy 2001/14/WE (1), należy dokonywać w ten sposób, że wykluczają one powództwo o zwrot opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej, które zostały ustalone lub określone pomiędzy zarządcą infrastruktury a wnioskodawcą w umowie ramowej, jeżeli nie są one dochodzone w postępowaniach przewidzianych przed krajowym organem kontrolnym i odpowiednich postępowaniach sądowych, w ramach których weryfikowane są decyzje organu kontrolnego?

Czy wykładni przepisów prawa europejskiego, w szczególności art. 30 ust. 1 zdanie pierwsze, ust. 2, ust. 3, ust. 5 akapit pierwszy i ust. 6 dyrektywy 2001/14/WE, należy dokonywać w ten sposób, że wykluczają one powództwo o zwrot opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej, które zostały ustalone lub określone pomiędzy zarządcą infrastruktury a wnioskodawcą w umowie ramowej, jeżeli kwestii spornych opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej nie skierowano uprzednio do organu kontrolnego?

Czy kontrola w postępowaniu cywilnym zgodności z zasadą słuszności opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej na podstawie krajowej normy prawa cywilnego, która umożliwia sądom przy jednostronnym określeniu świadczenia przez jedną ze stron przeprowadzenie kontroli pod kątem zgodności z zasadą słuszności tego określenia świadczenia i ewentualnego określenia tego świadczenia z urzędu według zasady słuszności, jest zgodna z wymogami prawa Unii, na podstawie których zarządca infrastruktury przy ustalaniu opłat jest zobowiązany do przestrzegania ogólnych wymogów, takich jak wymóg pokrycia kosztów (art. 6 ust. 1 dyrektywy 2001/14/WE) lub uwzględnienia kryteriów zdolności rynku do poniesienia kosztów (art. 8 ust. 1 dyrektywy 2001/14/WE)?

4)	W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie trzecie: Czy sąd cywilny, korzystając z przysługującej mu swobody orzekania, musi wziąć pod uwagę kryteria dyrektywy 2001/14/WE dotyczące ustalania opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej, i jeśli tak, to jakie?

Czy kontrola w postępowaniu cywilnym zgodności z zasadą słuszności opłat na podstawie wymienionej w pytaniu trzecim normy krajowej jest zgodna z wymogami prawa Unii w zakresie, w którym sądy cywilne w drodze odstępstwa od ogólnych zasad zarządcy infrastruktury kolejowej dotyczących pobierania opłat i ich wysokości ustalają opłaty, chociaż zarządca infrastruktury kolejowej jest na podstawie prawa Unii zobowiązany do niedyskryminującego równego traktowania wszystkich uprawnionych do dostępu (art. 4 ust. 5 dyrektywy 2001/14/WE)?

Czy kontrola w postępowaniu cywilnym zgodności z zasadą słuszności opłat zarządcy infrastruktury jest zgodna z prawem Unii, mając na uwadze, że prawo Unii zakłada właściwość organu kontrolnego do rozstrzygania sporów pomiędzy zarządcą infrastruktury a uprawnionymi do dostępu dotyczących opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej lub wysokości i struktury opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej, które uprawniony do dostępu ma lub miałby zapłacić (art. 30 ust. 5 akapit trzeci dyrektywy 2001/14/WE), i że organ kontrolny z uwagi na potencjalną liczbę sporów prawnych przed różnymi sądami cywilnymi nie mógłby już zapewnić jednolitego stosowania przepisów regulacyjnych dotyczących kolei (art. 30 ust. 3 dyrektywy 2001/14/WE)?

7)	Czy zgodna z prawem Unii, w szczególności z art. 4 ust. 1 dyrektywy 2001/14/WE, jest sytuacja, w której przepisy prawa krajowego wymagają obliczania wszelkich opłat za użytkowanie infrastruktury kolejowej, ustanawianych przez zarządców infrastruktury, wyłącznie w oparciu o koszty jednostkowe?

(1) Dyrektywa 2001/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 lutego 2001 r. w sprawie alokacji zdolności przepustowej infrastruktury kolejowej i pobierania opłat za użytkowanie oraz świadectw bezpieczeństwa; Dz.U. L 75, s. 29.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/19

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w 15 lipca 2015 r. w sprawach połączonych T-389/10 i T-419/10, wniesione w dniu 18 września 2015 r. przez Ori Martin SA

(Sprawa C-490/15 P)

(2015/C 406/19)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Ori Martin SA (przedstawiciele: G. Belotti, P. Ziotti, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

—

1) Tytułem głównym: uchylenie wyroku w części, w której Sąd Unii Europejskiej oddalił skargę w sprawie T-419/10 w zakresie w jakim żądano w niej stwierdzenia nieważności spornej decyzji ze względu na bezprawne rozszerzenie odpowiedzialności solidarnej na wnoszącą odwołanie za czyny spółki zależnej SLM. Uchylenie wyroku ze względu na naruszenie art. 47 Karty praw podstawowych lub posiłkowo przyznanie wnoszącej odwołanie należnego odszkodowania.

—

2) Tytułem ewentualnym: zmianę zaskarżonego wyroku i wydanie ostatecznego rozstrzygnięcia co do istoty zmniejszającego grzywnę z uwzględnieniem: i) wyników postępowania w sprawie w pierwej instancji, ii) wytycznych w sprawie kar obowiązujących w okresie kwestionowanych zdarzeń iii) ograniczonego w czasie uczestnictwa w kartelu, mającego początek w wypadku SLM/ORI pod koniec 1999 r., który to moment jest jedynym dla jakiego w aktach sprawy istnieją zgodne dowody na jego poparcie.

—	W każdym razie: obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

ORI formułuje zasadniczo cztery zarzuty mające na celu wykazanie, że Sąd:

zmienił w sposób nieproporcjonalny i niezgodny z wynikami postępowania, grzywnę nałożoną na wnoszącą odwołanie, naruszając tym samym art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych oraz zasady prawa Unii dotyczące proporcjonalności kar w dziedzinie przeciwdziałania praktykom ograniczającym konkurencję i obowiązek uzasadnienia;

b)	naruszył prawo Unii w zakresie dotyczącym zasady osobistej odpowiedzialności na której opiera się prawo Unii w dziedzinie konkurencji, niesłusznie rozszerzając odpowiedzialność solidarną na wnoszącą odwołanie, mimo że nie miała ona zupełnie związku z kwestionowanym zdarzeniami;

c)	naruszył prawo Unii w zakresie niedziałania wstecz surowszych przepisów karnych, a w szczególności art. 49 ust. 1 Karty praw podstawowych;

d)	nie w pełni wykonał kontrolę sądową, w oczywisty sposób nieprawidłowo wykorzystując wyniki postępowania i nie przedstawiając uzasadnienia;

e)	naruszył art. 47 Karty praw podstawowych albowiem sprawa nie została rozpatrzona w rozsądnym terminie.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 21 września 2015 r. – Agenzia delle Entrate/Marco Identi

(Sprawa C-493/15)

(2015/C 406/20)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: Agenzia delle Entrate

Druga strona postępowania: Marco Identi

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 4 ust. 3 TUE oraz art. 2 i 22 szóstej dyrektywy 77/388 (1) w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie, w zakresie podatku od wartości dodanej, uregulowaniu krajowemu, które przywiduje wygaśnięcie zobowiązań wynikających z VAT na rzecz podmiotów objętych postępowaniem w sprawie oddłużenia uregulowanym w art. 142 i 143 dekretu królewskiego nr 267/1942?

(1) Szósta dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145, s. 1, wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 9, t. 1, s. 23).

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/20

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Frosinone (Włochy) w dniu 23 września 2015 r. – postępowanie karne przeciwko Conti Antonio Paolo

(Sprawa C-504/15)

(2015/C 406/21)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Tribunale di Frosinone

Strony w postępowaniu głównym

Conti Antonio Paolo

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 49 i nast. oraz art. 56 i nast. Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uzupełnione w szczególności w świetle zasad zawartych w wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 16 lutego 2012 r. [w sprawach połączonych C-72/10 i C-77/10], należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie istnieniu krajowego przepisu przewidującego obowiązek nieodpłatnego zbycia prawa do korzystania z dóbr materialnych i niematerialnych będących własnością, które stanowią sieć zarządzania zbieraniem zakładów, gdy następuje ustanie działalności wskutek upływu ograniczonego okresu koncesji lub wskutek decyzji o utracie lub cofnięciu koncesji?

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/21

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 15 lipca 2015 r. w sprawach połączonych T-389/10 i T-419/10, wniesione w dniu 23 września 2015 r. przez Siderurgica Latina Martin SpA (SLM)

(Sprawa C-505/15 P)

(2015/C 406/22)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Siderurgica Latina Martin SpA (SLM) (przedstawiciele: G. Belotti, P. Ziotti, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

—

Zmniejszenie grzywny nałożonej na SLM, indywidualnie i solidarnie, z uwzględnieniem w szczególności: i) wyników postępowania w sprawie w pierwszej instancji ii) wytycznych w sprawie kar obowiązujących w okresie kwestionowanych zdarzeń; iii) marginalnej roli wnoszącej odwołanie i jej ograniczonego w czasie udziału w kartelu, mającego początek w wypadku SLM pod koniec 1999 r., który to moment jest jedynym, dla jakiego w aktach sprawy istnieją zgodne dowody na jego poparcie w niepodważalny sposób;

—	przyznanie należnego odszkodowania za przewlekłość postępowania administracyjnego, jaka cechowała działania Komisji w zakresie rozpatrywania wniosku o złagodzenie kary, którą to kwestię Sąd całkowicie pominął;

—	złagodzenie kary z powodu terminowych oświadczeń wnoszącej odwołanie;

—	przyznanie należnego odszkodowania w związku z przewlekłością postępowania;

—	w każdym razie: obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania;

Zarzuty i główne argumenty

ORI formułuje zasadniczo cztery zarzuty mające na celu wykazanie, że Sąd:

—

niezgodnie z wynikami postępowania, niewystarczająco zmienił grzywnę nałożoną na wnoszącą odwołanie, naruszając w ten sposób art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych zasady prawa Unii dotyczące proporcjonalności kar w dziedzinie przeciwdziałania praktykom ograniczającym konkurencję i obowiązek uzasadnienia;

—	niestosując wytycznych w sprawie kar obowiązujących w okresie wystąpienia okoliczności faktycznych naruszył prawo Unii w zakresie niedziałania wstecz surowszych przepisów karnych, a w szczególności art. 49 ust. 1 Karty praw podstawowych.

—	nie w pełni wykonał kontrolę sądową, naruszając w ten sposób również art. 48 Karty praw podstawowych w oczywisty sposób nieprawidłowo wykorzystując niespójne wyniki postępowania, wykazując się stronniczością i nie przedstawiając uzasadnienia;

—	nie zajął stanowiska co do zarzucanego nieprawidłowego administrowania przez Komisję postępowaniem ze względu na przewlekłość rozpatrywania wniosku o złagodzenie kary, który Komisja zbadała dopiero sześć lat po jego złożeniu.

—

nie uwzględnił szczególnych cech wniosku wnoszącej odwołanie o złagodzenie kary dochodząc do paradoksalnego i oczywiście niesłusznego wniosku, iż jedynie twórcy kartelu mogli korzystać ze zmniejszenia kary w związku z zapewnioną współpracą, albowiem posiadali informacje o dodatkowej wartości, których nie mogły mieć inne przedsiębiorstwa o marginalnej roli w kartelu;

—	poświęcając 5 lat na wydanie wyroku, naruszył art. 47 Karty praw podstawowych, który zapewnia prawo do rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/22

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 15 lipca 2015 r. w sprawie T-47/10 Akzo Nobel NV, Akzo Nobel Chemicals GmbH, Akzo Nobel Chemicals BV, Akcros Chemicals Ltd/Komisja Europejska, wniesione w dniu 24 września 2015 r. przez Akzo Nobel NV, Akzo Nobel Chemicals GmbH i Akzo Nobel Chemicals BV

(Sprawa C-516/15 P)

(2015/C 406/23)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: Akzo Nobel NV, Akzo Nobel Chemicals GmbH, Akzo Nobel Chemicals BV (przedstawiciele: C. Swaak, R. Wesseling, advocaten)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Akcros Chemicals Ltd

Żądania wnoszących odwołanie

—

Uchylenie wyroku Sądu z dnia 15 lipca 2015 r. w sprawie T-47/10 w zakresie, w jakim uznano w nim, że grzywny nałożone pierwotnie na spółki Akzo Nobel Chemicals GmbH i Akzo Nobel Chemicals B.V. za ich uczestnictwo w naruszeniach mogą w dalszym ciągu być przypisywane spółce Akzo Nobel N.V. po uchyleniu tych grzywien przez Sąd; oraz

—	stwierdzenie nieważności decyzji z 2009 r. w zakresie, w jakim stwierdzono w niej uczestnictwo spółek Akzo Nobel Chemicals GmbH i Akzo Nobel Chemicals B.V. w naruszeniach, a w szczególności art. 1 pkt 1 lit. b), art. 1 pkt 2 lit . b); oraz

—

stwierdzenie nieważności decyzji z 2009 r. w zakresie, w jakim spółce Akzo Nobel N.V. przypisano w niej odpowiedzialność lub grzywnę za niezgodne z prawem zachowanie spółek Akzo Nobel Chemicals GmbH i Akzo Nobel Chemicals B.V., a w szczególności art. 1 pkt 1 lit. a) w odniesieniu do okresu od 24 lutego 1987 r. do 28 czerwca 1993 r. i art. 1 pkt 2 lit. a) w odniesieniu do okresu od 11 września 1991 r. do 28 czerwca 1993 r. oraz art. 2 pkt 6 i 23; lub, tytułem żądania ewentualnego,

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 15 lipca 2015 r. w sprawie T-47/10 i odesłanie sprawy do Sądu w celu pojęcia wszystkich koniecznych decyzji w odniesieniu do istoty sprawy; oraz

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu odwołania wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd naruszył prawo przy stosowaniu reguł dotyczących odpowiedzialności spółek dominujących, uznając, że odpowiedzialność za zapłatę grzywien nałożonych początkowo na spółki zależne, lecz uchylonych przez Sąd, może w dalszym ciągu być przypisywana spółce Akzo Nobel N.V.

W sytuacji takiej jak rozpatrywana w niniejszej sprawie, w której odpowiedzialność spółki dominującej jest czysto pochodna od odpowiedzialności jej spółek zależnych, odpowiedzialność owej spółki dominującej nie może przekraczać zakresu odpowiedzialności, jaką ponoszą ostatecznie jej spółki zależne. Oznacza to, że uchylenie grzywien nałożonych na spółki Akzo Nobel Chemicals GmbH i Akzo Nobel Chemicals B.V. powinno było doprowadzić do uchylenia grzywny nałożonej na spółkę Akzo Nobel N.V.

Wniosek ten ma szczególne znaczenie w niniejszej sprawie, w której uchylenie grzywien nałożonych na spółki Akzo Nobel Chemicals GmbH i Akzo Nobel Chemicals B.V. powinno było również doprowadzić do stwierdzenia nieważności całej decyzji w stosunku do tych dwóch podmiotów prawnych.

W 2011 r., po wydaniu przez Trybunał wyroku w sprawie ArcelorMittal, Komisja została postawiona przed faktem, że jej uprawnienie do nałożenia grzywny na spółki Elementis i Ciba/BASF uległo przedawnieniu. Komisja postanowiła wówczas uchylić w całości swą decyzję z 2009 r. w zakresie, w jakim dotyczyła ona wszystkich podmiotów prawnych należących do tych dwóch grup spółek.

Gdyby Komisja zastosowała to samo podejście w odniesieniu do spółek Akzo Nobel Chemicals GmbH i Akzo Nobel Chemicals B.V., które znajdowały się w tej samej sytuacji, instytucja ta przede wszystkim uchyliłaby swą decyzję stwierdzającą, że podmioty te uczestniczyły w naruszeniu. Gdyby te dwie identyczne sytuacje zostały potraktowane w jednakowy sposób, kwestia przypisania odpowiedzialności nigdy by nie powstała, gdyż od początku nie istniałaby potrzeba ani podstawa prawna przypisania jakiejkolwiek odpowiedzialności za zapłatę grzywny spółce Akzo Nobel N.V.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/23

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 15 lipca 2015 r. w sprawie T-422/10, wniesione w dniu 25 września 2015 r. przez Trafilerie Meridionali SpA

(Sprawa C-519/15 P)

(2015/C 406/24)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Trafilerie Meridionali SpA (przedstawiciele: P. Ferrari, G.M.T. Lamicela, avvocati)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—

uchylenie wyroku w części, w której oddalono w nim zarzut skargi zgodnie, z którym Clubu Europa nie można przypisać Trame (nawet tylko) w okresie od dnia 9 października 2000 r. do dnia 19 września 2002 r., a także w części dotyczącej kary nałożonej na wnoszącą odwołanie (pkt 3 i 4 sentencji) i w konsekwencji uwzględnił odpowiednie żądania sformułowane już w pierwszej instancji przed Sądem, również w zakresie grzywny; tytułem ewentualnym, uchylenie wyroku we wspomnianych częściach i przekazanie sprawy Sądowi, aby wydał orzeczenie w tym samym zakresie, w świetle wskazówek jakich udzieli mu Trybunał;

—

uchylenie wyroku w części, w której oddalono w nim zarzut skargi zgodnie, z którym obniżenie grzywny powinno mieć miejsce w przypadku Trame tytułem niezdolności do zapłaty zgodnie z zasadą równego traktowania oraz w części dotyczącej kary nałożonej na wnoszącą odwołanie (pkt 3 i 4 sentencji) i w konsekwencji uwzględnił odpowiednie żądania sformułowane już w pierwszej instancji przed Sądem, również w zakresie grzywny; tytułem ewentualnym, uchylenie wyroku we wspomnianych częściach i przekazanie sprawy Sądowi, aby wydał orzeczenie w tym samym zakresie, w świetle wskazówek, jakich udzieli mu Trybunał;

—

uchylenie wyroku w części dotyczącej obliczenia kary nałożonej na Trame (pkt 3 sentencji) i samodzielne rozstrzygnięcie sporu; tytułem ewentualnym, uchylenie wyroku we wspomnianej części i przekazanie sprawy Sądowi, aby wydał orzeczenie w tym samym zakresie, w świetle wskazówek, jakich udzieli mu Trybunał;

—	uchylenie wyroku w części, w której orzeczono w nim, że Trame ponosi własne koszty związane z postępowaniem w pierwszej instancji w sprawie T-422/10 (pkt 5 sentencji) i obciążenie tymi kosztami, a przynajmniej ich częścią, Komisji;

—	obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania;

—	stwierdzenie, że Sąd naruszył spoczywający na nim obowiązek wydania orzeczenia w rozsądnym terminie w sporze wniesionym do niego przez wnosząca odwołanie w sprawie T-422/10, zgodnie z art. 47 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

—	orzeczenie wszelkich innych odpowiednich środków.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy: w przedmiocie przypisania Trame Clubu Europa. Przeinaczenie dowodów. Oczywiście nielogiczna interpretacja i ocena dowodów

Sąd naruszył prawo oddalając zarzut skargi zgodnie, z którym Clubu Europa nie można przypisać Trame (nawet tylko) w okresie od dnia 9 października 2000 r. do dnia 19 września 2002 r. z powodu przeinaczenia dowodów lub ich oczywiście nielogicznej interpretacji i oceny. W świetle powyższego wyrok narusza prawo w części dotyczącej kary nałożonej na wnoszącą odwołanie.

Zarzut drugi: w przedmiocie braku obniżenia nałożonej na Trame grzywny ze względu na jej niezdolność do zapłaty. Brak uzasadnienia. Naruszenie art. 36 i 53 ust. 1 Statutu Trybunału Sprawiedliwości. Naruszenie art. 117 regulaminu postępowania przed Sądem.

Sąd naruszył prawo niewyjaśniając odpowiednio, chociażby tylko w dorozumiany sposób, powodów oddalenia zarzutu skargi dotyczącego naruszenia zasady równego traktowania przez Komisję w zakresie przyznania obniżki wynikającej z niezdolności do zapłaty, czego konsekwencją był brak możliwości poznania przez wnoszącą odwołanie względów na jakich opiera się wyrok a ponadto pozbawienie Trybunału informacji potrzebnych do wykonania kontroli. Co więcej, Sąd nie uwzględnił dowodów o kluczowym znaczeniu dla wydania orzeczenia w tym zakresie. W świetle powyższego wyrok narusza również prawo w części dotyczącej kary nałożonej na wnoszącą odwołanie

Zarzut trzeci: w przedmiocie metodologii zastosowanej przez Sąd w celu ponownego określenia kary. Brak uzasadnienia. Naruszenie art. 36 i 53 ust. 1 Statutu Trybunału Sprawiedliwości. Naruszenie art. 117 regulaminu postępowania przed Sądem.

Sąd naruszył prawo nieprzedstawiając odpowiedniego wyjaśnienia w zakresie metody ustalenia wysokości grzywny, jaką posłużył się w celu zmiany kary nałożonej na Trame a zwłaszcza „wagi” przypisanej każdej z różnych okoliczności faktycznych mających znaczenie w tym kontekście. Brak ów uniemożliwia między innymi sprawdzenie czy Sąd w ramach ustalania wysokości sankcji, działał zgodnie z zasadą równego traktowania.

Zarzut czwarty: w przedmiocie kosztów dotyczących postępowania przed Sądem

Uwzględnienie jednego lub obydwu zarzutów odwołania przedstawionych w sekcjach A i B musi odbić się również na wniosku wysnutym przez Sąd w pkt 411-412 wyroku, zgodnie z którym każda ze stron musiała ponieść własne koszty. Należy więc uchylić wyrok również w części, w której przewiduje, że wnosząca odwołanie ponosi własne koszty dotyczące postępowania w pierwszej instancji w sprawie T-422/10 i obciążyć nimi, a przynajmniej ich częścią, Komisję.

Zarzut piąty: w przedmiocie prawa do ochrony sądowej w rozsądnym terminie. Naruszenie art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Trame uważa, że Sąd nie dochował spoczywającego na nim obowiązku wydania orzeczenia w rozsądnym terminie w sporze wniesionym do niego przez wnoszącą odwołanie w sprawie T-422/10, przez co naruszył art. 47 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/25

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2015 r. – Królestwo Hiszpanii/Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-521/15)

(2015/C 406/25)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciel: A. Rubio González, pełnomocnik)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Rady (UE) 2015/1289 (1) z dnia 13 lipca 2015 r. w sprawie nałożenia na Hiszpanię grzywny za manipulowanie danymi dotyczącymi deficytu we Wspólnocie Autonomicznej Walencji; lub

—	tytułem pomocniczym zmniejszenie kwoty grzywny ograniczając ją jedynie do okresu po wejściu w życie, w dniu 13 grudnia 2011 r. rozporządzenia nr 1173/2011 (2); i

—	w każdym razie obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Naruszenie art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 1173/2011 oraz art. 2 ust. 1 i ust. 3 decyzji 2012/678/UE (3) przy naruszeniu praw do obrony Królestwa Hiszpanii. Strona skarżąca podnosi, że przed wszczęciem sprawy przeprowadzono dochodzenie poza procedurą ustanowioną w decyzji 2012/678/UE. Dowody pozyskane podczas wizyt, niespełniające warunków art. 2 ust. 3 tej decyzji zostały użyte z naruszeniem praw obrony Hiszpanii.

Naruszenie prawa do dobrej administracji w zakresie dotyczącym składu zespołu dochodzeniowego. Fakt, że te same osoby prowadziły uprzednie procedury nie jest zgodny z zasadą obiektywnej bezstronności. Zespół wskazał na ryzyko w oparciu o potwierdzenie i retrospekcję względem oceny poważnych wskazówek badanych przed wszczęciem dochodzenia. Skład zespołu dochodzeniowego w sposób obiektywny naruszał jego bezstronność.

Naruszenie art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 1173/2011 w zakresie, w którym okoliczności faktyczne nie stanowią manipulacji lub błędnego zgłoszenia danych dotyczących deficytu i długu przez państwo członkowskie popełnionych z zamiarem lub w wyniku rażącego niedbalstwa. Po pierwsze brak jest manipulacji lub błędnego zgłoszenia statystyk, lecz chodzi o zwykły przegląd danych dotyczących deficytu i długu, co zostało wyjaśnione w sposób jasny i odpowiedni. Po drugie dane będące przedmiotem rzekomej manipulacji nie wchodziły w żadnym razie w zakres kompetencji nadzorczych przysługujących instytucjom Unii na podstawie art. 121 i art. 126 TFUE. Wreszcie, zachowania Hiszpanii nie można zakwalifikować jako rażącego niedbalstwa, ponieważ to władze hiszpańskie odkryły błąd, poinformowały o nim Komisję i działały z dużą starannością i sprawnością.

Brak proporcjonalności sankcji w odniesieniu do okresu referencyjnego uwzględnionego dla celów jej obliczania. Okres będący przedmiotem sankcji ogranicza się do danych zawartych w komunikatach sporządzonych od 2012 r. w zakresie dotyczącym okoliczności faktycznych, które wystąpiły po wejściu w życie rozporządzenia nr 1173/2011 w dniu 13 grudnia 2011 r. W związku z tym w ramach kwoty referencyjnej powinny zostać uwzględnione dane odnoszące się do faktur zarachowanych w 2011 r.

(1) Dz.U. L 198, s. 19.

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1173/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie skutecznego egzekwowania nadzoru budżetowego w strefie euro; Dz.U. L 306, s. 1.

(3) Decyzja delegowana Komisji z dnia 29 czerwca 2012 r. w sprawie postępowań wyjaśniających i grzywien związanych z manipulowaniem danymi statystycznymi, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1173/2011 w sprawie skutecznego egzekwowania nadzoru budżetowego w strefie euro; Dz.U. L 306, s. 21.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/26

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 15 lipca 2015 r. w sprawach połączonych T-389/10 i T-419/10, wniesione w dniu 28 wrzenia 2015 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-522/15 P)

(2015/C 406/26)

Język postępowania: włoski

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Rossi, V. Bottka, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Siderurgica Latina Martin SpA (SLM), Ori Martin SA

Żądania wnoszącego odwołanie

—	i) Uchylenie zaskarżonego wyroku w części, w której obniżono w nim kwotę podstawową grzywny nałożonej na SLM stwierdzając że w zaskarżonej decyzji nie uwzględniono okoliczności iż w przypadku jednej części naruszenia SLM nie uczestniczyła w zewnętrznym aspekcie Club Italia;

—	ii) uchylenie zaskarżonego wyroku w części, w której obniża kwotę grzywny nałożonej na SLM do 1,956 mln EUR, anulując równocześnie grzywnę nałożoną na SLM solidarnie z Ori Martin;

—	(iii) w ramach wykonywania nieograniczonej kompetencji do orzekania, ponowne obliczenie kwoty grzywny wymagającej nałożenia, zgodnie z żądaniem Komisji

—	iv) obciążenie skarżących w pierwszej instancji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Sąd przeinaczył okoliczności faktyczne błędnie uznając, że kwota podstawowa grzywny nałożonej w zaskarżonej decyzji na SLM wynosiła 19,8 mln EUR a nie 15,965 mln jak stwierdzono w drugiej decyzji sprostowującej, z których 14 mln EUR solidarnie z Ori Martin.

Sąd naruszył prawo stosując przepisy dotyczące odpowiedzialności solidarnej w zakresie grzywien i obliczania maksymalnego limitu wynoszącego 10 %, określając ostateczną wysokość grzywny, za którą odpowiedzialna jest SLM na 1,956 mln EUR zgodnie z limitem 10 % obrotu światowego uzyskanego przez SLM w danym roku, o którym mowa w art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 (1). W niniejszej sprawie wyrok powinien był wskazywać, że SLM była obowiązana do zapłaty nie tylko 1,956 mln EUR indywidualnie, lecz także dodatkowych13,3 mln EUR solidarnie z Ori Martin. Obliczanie maksymalnych limitów powinno było bowiem odbyć się oddzielnie, a mianowicie indywidualnie dla SLM w odniesieniu do okresu uczestnictwa w naruszeniu, podczas którego spółka ta nie była kontrolowana przez Ori Martin (limit maksymalny dotyczący światowych obrotów SLM) oraz solidarnie dla SLM z Ori Martin w odniesieniu do okresu podczas, którego spółka dominująca sprawowała kontrolę nad spółką zależną (maksymalny limit dotyczący światowych obrotów Ori Martin, który w niniejszej sprawie nie został osiągnięty).

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s 1).

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/27

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 7 października 2015 r. – Gert Folk

(Sprawa C-529/15)

(2015/C 406/27)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Gert Folk

Pytania prejudycjalne

Czy dyrektywa 2004/35/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie odpowiedzialności za środowisko w odniesieniu do zapobiegania i zaradzania szkodom wyrządzonym środowisku naturalnemu, Dz.U. L 143 z dnia 30 kwietnia 2004 r., s. 56, zmieniona dyrektywą 2006/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r., Dz.U. L 102 z dnia 11 kwietnia 2006 r., s. 15 oraz dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/31/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r., Dz.U. L 140 z dnia 5 czerwca 2009 r., s. 114 (zwana dalej „dyrektywą w sprawie odpowiedzialności za szkody w środowisku”) znajduje także zastosowanie do szkód, które wprawdzie występują jeszcze po dacie wskazanej w art. 19 ust. 1 dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za szkody w środowisku, jednakże wynikają z działania instalacji (elektrowni wodnej), na którą udzielono pozwolenia i którą oddano do eksploatacji przed tą datą, a występujące szkody objęte są pozwoleniem wodnoprawnym?

Czy dyrektywa w sprawie odpowiedzialności za szkody w środowisku, a w szczególności jej art. 12 i 13, stoją na przeszkodzie przepisowi krajowemu, który uniemożliwia uprawnionemu do rybactwa przeprowadzenie postępowania odwoławczego w rozumieniu art. 13 dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za szkody w środowisku w odniesieniu do szkód wyrządzonych środowisku naturalnemu w rozumieniu art. 2 pkt 1 lit. b) tej dyrektywy?

Czy dyrektywa w sprawie odpowiedzialności za szkody w środowisku, a w szczególności jej art. 2 pkt 1 lit. b) stoi na przeszkodzie przepisowi krajowemu, który wyłącza z pojęcia „szkody wyrządzonej środowisku naturalnemu” szkody mające znaczący negatywny wpływ na ekologiczny, chemiczny lub ilościowy stan lub ekologiczny potencjał danych wód, jeżeli szkody te są objęte pozwoleniem udzielonym na podstawie przepisu ustawy krajowej?

4)	W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie trzecie:

Czy w wypadkach, w których przy udzielaniu pozwolenia na podstawie przepisów krajowych nie zbadano wymogów wynikających z art. 4 ust. 7 dyrektywy 2000/60/WE (lub też wynikających z jej krajowej transpozycji), przy ocenie zagadnienia, czy występuje szkoda wyrządzona środowisku naturalnemu w rozumieniu art. 2 pkt 1 lit. b) dyrektywy w sprawie odpowiedzialności za szkody w środowisku, należy bezpośrednio stosować art. 4 ust. 7 dyrektywy 2000/60/WE i badać spełnienie wymogów wynikających z tego przepisu?

(1) Dz.U. L 143, s. 56, w wersji zmienionej dyrektywą 2006/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie gospodarowania odpadami pochodzącymi z przemysłu wydobywczego oraz zmieniającą dyrektywę 2004/35/WE – Oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, Dz.U. L 102, s. 15, jak również dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/31/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie geologicznego składowania dwutlenku węgla oraz zmieniającą dyrektywę Rady 85/337/EWG, Euratom, dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/60/WE, 2001/80/WE, 2004/35/WE, 2006/12/WE, 2008/1/WE i rozporządzenie (WE) nr 1013/2006 Dz.U. L 140, s. 114.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/29

Wyrok Sądu z dnia 22 października 2015 r. – Enosi Mastichoparagogon/OHIM – Gaba International (ELMA)

(Sprawa T-309/13) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Wspólnotę Europejską - Słowny znak towarowy ELMA - Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy ELMEX - Odmowa rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

(2015/C 406/28)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Enosi Mastichoparagogon Chiou (Chios, Grecja) (przedstawiciel: adwokat A.E. Malami)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: P. Geroulakos i J. Crespo Carrillo, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM była również, interwenient przed Sądem: Gaba International Holding GmbH (Therwil, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokaci G. Schindler, M. Zintler i P. Nagel)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 26 marca 2013 r. (sprawa R 1539/2012-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Gaba International Holding GmbH a Enosi Mastichoparagogon Chiou.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Enosi Mastichoparagogon Chiou zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 263 z 3.8.2013.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/29

Wyrok Sądu z dnia 21 października 2015 r. – Petco Animal Supplies Stores/OHIM – Gutiérrez Ariza (PETCO)

(Sprawa T-664/13) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego PETCO - Wcześniejszy graficzny wspólnotowy znak towarowy PETCO - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 - Zawieszenie postępowania administracyjnego - Zasada 20 ust. 7 lit. c) i zasada 50 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2868/95 - Zarzut niewspierający żądań - Zakaz orzekania ultra petita - Niedopuszczalność])

(2015/C 406/29)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Petco Animal Supplies Stores, Inc. (San Diego, Kalifornia, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: C. Aikens, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: V. Melgar i O. Mondéjar Ortuño, pełnomocnicy)

Stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM był również: Domingo Gutiérrez Ariza (Malaga, Hiszpania)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 7 października 2013 r. (sprawa R 347/2013-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Domingiem Gutiérrezem Arizą a Petco Animal Supplies Stores, Inc.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Petco Animal Supplies Stores, Inc. zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 112 z 14.4.2014.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/30

Wyrok Sądu z dnia 22 października 2015 r. – Hewlett Packard Development Company/OHIM (ELITEPAD)

(Sprawa T-470/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego ELITEPAD - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

(2015/C 406/30)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hewlett Packard Development Company LP (Houston, Teksas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci T. Raab i H. Lauf)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: O. Mondéjar Ortuño, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 27 marca 2014 r. (sprawa R 884/2013-2) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego ELITEPAD jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hewlett Packard Development Company LP zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 292 z 1.9.2014.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/31

Wyrok Sądu z dnia 22 października 2015 r. – Hewlett Packard Development Company/OHIM (ELITEDISPLAY)

(Sprawa T-563/14) (1)

([Wspólnotowy znak towarowy - Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego ELITEDISPLAY - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009])

(2015/C 406/31)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hewlett Packard Development Company LP (Houston, Teksas, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: adwokaci T. Raab i H. Lauf)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciel: O. Mondéjar Ortuño, pełnomocnik)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 19 maja 2014 r. (sprawa R 1539/2013-2) dotyczącą rejestracji oznaczenia słownego ELITEDISPLAY jako wspólnotowego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Hewlett Packard Development Company LP zostaje obciążona kosztami postępowania.

(1) Dz.U. C 351 z 5.10.2014.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/31

Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2015 r. – Vince/OHIM (ELECTRIC HIGHWAY)

(Sprawa T-315/15)

(2015/C 406/32)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Dale Vince (Gloucestershire, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciel: B. Longstaff, barrister)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Słowny wspólnotowy znak towarowy „ELECTRIC HIGHWAY” – zgłoszenie nr 010655819

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 3 marca 2015 r. w sprawie R 1442/2014-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	uwzględnienie zgłoszenia znaku towarowego dokonanego przez stronę skarżącą, aby umożliwić rejestrację tego znaku towarowego w całości;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Błędna wykładnia znaczenia znaku towarowego w odniesieniu do art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009;

—	Błędna wykładnia istotnych usług należących do klasy 39;

—	Znaczenie znaku towarowego przyjęte przez Izbę Odwoławczą w żadnym razie nie opisuje usług;

—	Nieprawidłowe zastosowanie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/32

Skarga wniesiona w dniu 11 września 2015 r. – Huhtamaki i Huhtamaki Flexible Packaging Germany/Komisja

(Sprawa T-530/15)

(2015/C 406/33)

Język postępowania: angielski

Strony

Skarżące: Huhtamaki Oyj (Espoo, Finlandia) i Huhtamaki Flexible Packaging Germany GmbH & Co. KG (Ronsberg, Niemcy) (przedstawiciele: H. Meyer-Lindemann, C. Graf York von Wartenburg i L. Titze, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżące wnoszą do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 2 decyzji Komisji C(2015)4336 final z dnia 24 czerwca 2015 r. w sprawie AT.39563 – Opakowania spożywcze do sprzedaży detalicznej w zakresie, w jakim Komisja stwierdza w niej, że Huhtamaki Oyj naruszyła art. 101 TFUE, uczestnicząc w okresie wskazanym w art. 1 ust. 2 lit. d) decyzji Komisji w jednolitym i ciągłym naruszeniu składającym się z szeregu odrębnych naruszeń w sektorze tacek z pianki polistyrenowej wykorzystywanych jako opakowania spożywcze do sprzedaży detalicznej i obejmującym terytorium Hiszpanii od początku naruszenia oraz terytorium Portugalii od dnia 8 czerwca 2000 r.;

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 3 decyzji Komisji C(2015)4336 final z dnia 24 czerwca 2015 r. w sprawie AT.39563 – Opakowania spożywcze do sprzedaży detalicznej w zakresie, w jakim Komisja stwierdza w niej, że skarżące naruszyły art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, uczestnicząc w okresach wskazanych w art. 1 ust. 3 lit. c) decyzji Komisji w jednolitym i ciągłym naruszeniu składającym się z szeregu odrębnych naruszeń w sektorze tacek z pianki polistyrenowej oraz sztywnych tacek wykorzystywanych jako opakowania spożywcze do sprzedaży detalicznej i obejmującym terytoria Belgii, Danii, Finlandii, Niemiec, Luksemburga, Niderlandów, Norwegii i Szwecji;

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 5 decyzji Komisji C(2015)4336 final z dnia 24 czerwca 2015 r. w sprawie AT.39563 – Opakowania spożywcze do sprzedaży detalicznej w zakresie, w jakim Komisja stwierdza w niej, że Huhtamaki Oyj naruszyła art. 101 TFUE, uczestnicząc w okresach wskazanych w art. 1 ust. 5 lit. d) decyzji Komisji w jednolitym i ciągłym naruszeniu składającym się z szeregu odrębnych naruszeń w sektorze tacek z pianki polistyrenowej wykorzystywanych jako opakowania spożywcze do sprzedaży detalicznej i obejmującym terytorium Francji;

—	stwierdzenie nieważności art. 2 ust. 3 decyzji Komisji C(2015)4336 final z dnia 24 czerwca 2015 r. w sprawie AT.39563 – Opakowania spożywcze do sprzedaży detalicznej w zakresie, w jakim Komisja nakłada w niej na skarżące grzywnę w łącznej kwocie 1 0 8 06 000 EUR;

—	stwierdzenie nieważności art. 2 ust. 5 decyzji Komisji C(2015)4336 final z dnia 24 czerwca 2015 r. w sprawie AT.39563 – Opakowania spożywcze do sprzedaży detalicznej w zakresie, w jakim Komisja nakłada w niej na Huhtamaki Oyj grzywnę w wysokości 4 7 56 000 EUR;

—	ewentualnie, znaczne obniżenie kwoty grzywien nałożonych na skarżące;

—	w każdym razie obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżące podnoszą cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, ponieważ dopuściła się oczywistych błędów w ustaleniach faktycznych oraz oczywistych naruszeń prawa, a także naruszyła ciążący na niej obowiązek uzasadnienia, gdy uznała, że skarżące uczestniczyły w działaniach dotyczących tacek z pianki polistyrenowej oraz sztywnych tacek w „Europie Północno-Zachodniej” w okresie od dnia 13 czerwca 2002 r. do dnia 20 czerwca 2006 r., które mogą być uznane – gdy są rozpatrywane indywidualnie – odpowiednio za odrębne naruszenia art. 101 ust. 1 TFUE i art. 53 porozumienia EOG.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, ponieważ dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, a także naruszyła ciążący na niej obowiązek uzasadnienia, gdy uznała, że skarżące uczestniczyły w jednolitym i ciągłym naruszeniu w sektorze tacek z pianki polistyrenowej oraz sztywnych tacek w „Europie Północno-Zachodniej” w okresie od dnia 13 czerwca 2002 r. do dnia 20 czerwca 2006 r.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Komisja naruszyła zasady proporcjonalności i równego traktowania, swoje wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien, jak również obowiązek uzasadnienia, gdyż przy ustalaniu grzywien, jakie miały zostać nałożone na skarżące, nie uwzględniła indywidualnych okoliczności, które uzasadniały obniżenie grzywien dla skarżących;

Zarzut czwarty dotyczący tego, że Komisja naruszyła art. 101 TFUE oraz art. 23 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003, gdy uznała, że Huhtamaki Oyj poniesie solidarną odpowiedzialność jako nadrzędna spółka holdingowa grupy, a zatem jako pośrednia spółka dominująca, za zarzucany udział jej byłych pośrednich spółek zależnych (a) w jednolitym i ciągłym naruszeniu w sektorze tacek z pianki polistyrenowej wykorzystywanych jako opakowania spożywcze do sprzedaży detalicznej na terytorium Francji od dnia 3 września 2004 r. do dnia 24 listopada 2005 r. oraz (b) w jednolitym i ciągłym naruszeniu w sektorze tacek z pianki polistyrenowej wykorzystywanych jako opakowania spożywcze do sprzedaży detalicznej na terytoriach Hiszpanii i Portugalii (zwanych łącznie „Europą Południowo-Zachodnią”) od dnia 7 grudnia 2000 r. do dnia 18 stycznia 2005 r. Huhtamaki Oyj nie wywierała decydującego wpływu na Huhtamaki France SA ani na Huhtamaki Embalagens Portugal SA w omawianych okresach.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/34

Skarga wniesiona w dniu 11 września 2015 r. – Coveris Rigid (Auneau) France/Komisja

(Sprawa T-531/15)

(2015/C 406/34)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Coveris Rigid (Auneau) France (Auneau, Francja) (przedstawiciele: H. Meyer-Lindemann, C. Graf York von Wartenburg i L. Titze, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 5 decyzji Komisji C(2015)4336 final z dnia 24 czerwca 2015 r. w sprawie AT.39563 – Opakowania spożywcze do sprzedaży detalicznej w zakresie, w jakim Komisja stwierdza w niej, że skarżąca naruszyła art. 101 TFUE, uczestnicząc w okresie wskazanym w art. 1 ust. 5 lit. d) decyzji Komisji w jednolitym i ciągłym naruszeniu składającym się z szeregu odrębnych naruszeń w sektorze tacek z pianki polistyrenowej wykorzystywanych jako opakowania spożywcze do sprzedaży detalicznej i obejmującym terytorium Francji;

—	stwierdzenie nieważności art. 2 ust. 5 decyzji Komisji C(2015)4336 final z dnia 24 czerwca 2015 r. w sprawie AT.39563 – Opakowania spożywcze do sprzedaży detalicznej w zakresie, w jakim Komisja nakłada w niej na skarżącą grzywnę w wysokości 4 7 56 000 EUR;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja błędnie zastosowała zasadę odpowiedzialności osobistej, gdy uznała, iż Coveris była odpowiedzialna za rzekomy udział w jednolitym i ciągłym naruszeniu w sektorze tacek z pianki polistyrenowej wykorzystywanych jako opakowania spożywcze do sprzedaży detalicznej we Francji. Nadzwyczajne okoliczności sprawy uzasadniały przyjęcie holistycznego podejścia w odniesieniu do dwóch części wykupu menedżerskiego ONO Packaging lub ewentualnie zastosowanie zasady ciągłości gospodarczej w odniesieniu do części transakcji obejmującej asset deal. Na tej podstawie Coveris nie mogła zostać uznana za odpowiedzialną za zarzucane jej naruszenie.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Komisja naruszyła zasadę równego traktowania, ponieważ dokonała rozróżnienia między częścią wykupu menedżerskiego ONO Packaging obejmującą asset deal oraz częścią wykupu menedżerskiego ONO Packaging obejmującą share deal i w związku z tym podzieliła odpowiedzialność między podmioty prawne (to jest Coveris i ONO Packaging Portugal SA) należące do odrębnych przedsiębiorstw, gdy przypisała odpowiedzialność za wskazywane naruszenia popełnione przez jedno i to samo przedsiębiorstwo, które pozostało bez zmian po wykupie menedżerskim.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/35

Skarga wniesiona w dniu 19 września 2015 r. – Węgry/Komisja

(Sprawa T-542/15)

(2015/C 406/35)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Węgry (przedstawiciele: D. Bonhage i F. Quast, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2015) 4979 final z dnia 14 lipca 2015 r. dotyczącej zawieszenia płatności okresowych z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i Funduszu Spójności za wydatki poniesione w programach: Transport, Środkowe Węgry, Zachodnia Kotlina Panońska, Południowa Wielka Nizina Węgierska, Środkowy Kraj Zadunajski, Północne Węgry, Północna Wielka Nizina Węgierska, Południowy Kraj Zadunajski – CCI 2007HU161PO007, CCI 2007HU161PO003, CCI 2007HU161PO004, CCI 2007HU161PO005, CCI 2007HU161PO006, CCI 2007HU161PO009, CCI 2007HU161PO011, CCI 2007HU161PO001;

—	obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy odnoszący się do niezgodności decyzji Komisji C(2015) 4979 final dotyczącej zawieszenia płatności okresowych z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i Funduszu Spójności Rady (WE) z rozporządzeniem Rady nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającym przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Spójności oraz uchylającym rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (Dz.U. L 210, s. 25):

—	zdaniem strony skarżącej zaskarżona decyzja narusza art. 92 rozporządzenia (WE) nr 1083/2006, ponieważ wydatki, których sprawa dotyczy, nie są związane z poważną nieprawidłowością;

—

w dalszej kolejności strona skarżąca podnosi, że władze węgierskie realizowały programy operacyjne zgodnie z przepisami Unii. Zdaniem strony skarżącej beneficjenci dokonywali zamówień na roboty budowlane i usługi w celu realizacji programów zgodnie z dyrektywą o zamówieniach publicznych nr 2004/18/WE z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz.U. L 134, s. 114);

—	wreszcie zdaniem strony skarżącej dostępność zakładu mieszania asfaltu w określonej, maksymalnej odległości od placu budowy, w momencie składania ofert była proporcjonalnym technicznym kryterium przydatności w ramach zamówień na roboty drogowe.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia prawa do obrony:

—	zdaniem strony skarżącej zaskarżona decyzja narusza prawo Węgier do obrony, gdyż Komisja nie uwzględniła okoliczności prawnych i faktycznych, które Węgry przedłożyły uwadze Komisji przed wydaniem zaskarżonej decyzji;

—	ponadto, jak podnosi storna skarżąca, gdyby nie wspomniana nieprawidłowość wynik postępowania byłby inny, w związku z czym naruszenie prawa do obrony winno skutkować stwierdzeniem nieważności zaskarżonej decyzji.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/36

Skarga wniesiona w dniu 18 września 2015 r. – Lysoform Dr. Hans Rosemann i in./ECHA

(Sprawa T-543/15)

(2015/C 406/36)

Język postępowania: angielski

Strony

Skarżące: Lysoform Dr. Hans Rosemann GmbH (Berlin, Niemcy), Ecolab Deutschland GmbH (Monheim), Schülke & Mayr GmbH (Norderstedt), Diversey Europe Operations BV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: K. Van Maldegem i M. Grunchard, adwokaci)

Strona pozwana: Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA)

Żądania

Skarżące wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie, że skarga jest dopuszczalna i zasadna;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Europejskiej Agencji Chemikaliów dotyczącej wpisania spółki Oxea z siedzibą w Niemczech jako dostawcy substancji czynnej do wykazu przewidzianego w art. 95 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 582/2012 z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie udostępniania na rynku i stosowania produktów biobójczych;

—	obciążenie ECHA kosztami niniejszego postępowania;

—

zważywszy na postępowanie odwoławcze toczące się przed izbą odwoławczą ECHA, zawieszenie niniejszego postępowania zgodnie z art. 69, a w szczególności art. 69 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem do chwili wydania przez izbę odwoławczą ECHA rozstrzygnięcia w przedmiocie dopuszczalności odwołania wniesionego do niej.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżące podnoszą, że zezwalając na wpisanie przedsiębiorstwa do wykazu przewidzianego w art. 95 rozporządzenia nr 528/2012 w odniesieniu do określonej substancji, ECHA nie zastosowała prawa. Zważywszy na uchybienia ECHA w tym względzie, skarżące podnoszą następujące trzy zarzuty:

1.	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że ECHA błędnie zastosowała zasady związane z wymogiem, by przedsiębiorstwo złożyło pełną dokumentację na podstawie art. 95 rozporządzenia nr 528/2012.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady niedyskryminacji, jako że ECHA potraktowała przedsiębiorstwa znajdujące się w tej samej sytuacji w różny sposób.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 62, 63 i 95 rozporządzenia nr 528/2012, jako że wbrew wymogom przewidzianym w tym rozporządzeniu ECHA nie zapewniła równych warunków między przedsiębiorstwami uczestniczącymi w programie badania danej substancji oraz przedsiębiorstwami działającymi w pojedynkę.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/37

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2015 r. – Bimbo/OHIM – ISMS (BIMBO BEL SIMPLY MARKET)

(Sprawa T-571/15)

(2015/C 406/37)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Bimbo, SA (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. Carbonell Callicó)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: International Supermarket Stores (ISMS) SA (Croix, Francja)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Zgłaszający: International Supermarket Stores (ISMS) SA

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Graficzny wspólnotowy znak towarowy zawierający elementy słowne „BIMBO BEL SIMPLY MARKET” – zgłoszenie nr 1 0 3 35 321

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 17 lipca 2015 r. w sprawie R 1297/2014-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	zmianę decyzji Izby Odwoławczej z dnia 17 lipca 2015 r. stosownie do treści art. 65 ust. 3 rozporządzenia nr 207/2009 i w konsekwencji odrzucenie zgłoszenia nr 1 0 3 35 321 w całości;

—	tytułem żądania ewentualnego stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej z dnia 17 lipca 2015 r.

—	obciążenie OHIM i International Supermarket Stores (ISMS) SA kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b), art. 8 ust. 5, art. 42 ust. 2 i 3 oraz art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/38

Skarga wniesiona w dniu 28 września 2015 r. – Kozmetika Afrodita/OHIM – Núñez Martín in Machado Montesinos (KOZMETIKA AFRODITA)

(Sprawa T-574/15)

(2015/C 406/38)

Język skargi: słoweński

Strony

Strona skarżąca: Kozmetika Afrodita d.o.o. (Rogaška Slatina, Słowenia) (przedstawiciel: adwokat B. Grešak)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Pedro Núñez Martín (Madryt, Hiszpania) i Carmen Guillermina Machado Montesinos (Madryt)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Graficzny wspólnotowy znak towarowy zawierający elementy słowne „KOZMETIKA AFRODITA” – zgłoszenie nr 1 1 7 98 253

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 28 lipca 2015 r. w sprawie R 2577/2014-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie zasady 50 ust. 2 lit. h) rozporządzenia nr 2868/95.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/38

Skarga wniesiona w dniu 28 września 2015 r. – Kozmetika Afrodita/OHIM – Núñez Martín in Machado Montesinos (AFRODITA COSMETICS)

(Sprawa T-575/15)

(2015/C 406/39)

Język skargi: słoweński

Strony

Strona skarżąca: Kozmetika Afrodita d.o.o. (Rogaška Slatina, Słowenia) (przedstawiciel: adwokat B. Grešak)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Pedro Núñez Martín (Madryt, Hiszpania) i Carmen Guillermina Machado Montesinos (Madryt)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Graficzny wspólnotowy znak towarowy zawierający element słowny „AFRODITA COSMETICS” – zgłoszenie nr 1 1 7 98 287

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 28 lipca 2015 r. w sprawie R 2578/2014-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie zasady 50 ust. 2 lit. h) rozporządzenia nr 2868/95.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/39

Skarga wniesiona w dniu 1 października 2015 r. – Uribe-Etxebarría Jiménez/OHIM – Núcleo de comunicaciones y control (SHERPA)

(Sprawa T-577/15)

(2015/C 406/40)

Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Xabier Uribe-Etxebarría Jiménez (Erlandio, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat M. Esteve Sanz)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Núcleo de comunicaciones y control, SL [Tres Cantos (Madryt), Hiszpania]

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Słowny wspólnotowy znak towarowy „SHERPA” – wspólnotowy znak towarowy nr 1 0 0 00 339

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 17 lipca 2015 r. w sprawie R 1135/2014-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie OHIM oraz, w stosownym przypadku, interwenienta kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie 63 ust. 1, art. 64 ust. 1 oraz art. 76 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 oraz reguły 22 rozporządzenia nr 2868/95;

—	naruszenie art. 8 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/40

Skarga wniesiona w dniu 7 października 2015 r. – POA/Komisja

(Sprawa T-584/15)

(2015/C 406/41)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Pagkyprios organismos ageladotrofon Dimosia Ltd (POA) (Latsia, Cypr) (przedstawiciel: adwokat N. Korogiannakis)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o przyjęciu złożonego przez organy Republiki Cypryjskiej wniosku CY/PDO/0005/01243 jako spełniającego warunki ustanowione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. L 343, s. 1), o których mowa w art. 50 ust. 1 tego rozporządzenia i dokonanie jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w Dz.U. C 246 s. 12;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

Zarzut pierwszy, dotyczący popełnionego przez Komisję oczywistego błędu w ocenie dotyczącego zgodności wniosku CY/PDO/0005/01243 z rozporządzeniem (EU) nr 1151/2012

—	Wniosek CY/PDO/0005/01243 odstępuje od normy CYS 94 (część 1 i 2) 1985 dotyczącej zawartości mleka wykorzystywanego w procesie produkcji sera „Halloumi”.

—	Wniosek CY/PDO/0005/01243 narusza art. 7 rozporządzenia (EU) nr 1151/2012.

Zarzut drugi, dotyczący niesprawdzenia przez Komisję zgodności wniosku z CY/PDO/0005/01243 z procedurą, o której mowa w rozporządzeniu (EU) nr 1151/2012

—	Skarżącej nie wyznaczono rozsądnego terminu w celu wykonania prawa do wniesienia skargi.

—	Organy krajowe nie zbadały w prawidłowy sposób sprzeciwu podniesionego przez skarżącą.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/41

Skarga wniesiona w dniu 5 października 2015 r. – Monster Energy/OHIM (GREEN BEANS)

(Sprawa T-585/15)

(2015/C 406/42)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Monster Energy Company (Corona, Stany Zjednoczone) (przedstawiciel: P. Brownlow, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Słowny wspólnotowy znak towarowy „GREEN BEANS” – zgłoszenie nr 1 1 4 10 801

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 22 lipca 2015 r. w sprawie R 3002/2014-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—

przekazanie sprawy strony skarżącej do ponownego rozpoznania przez Drugą Izbę Odwoławczą w celu wydania orzeczenia co do istoty w przedmiocie zgłoszonego przez skarżącą żądania restitutio in integrum odnoszącego się do decyzji Pierwszej Izby Odwoławczej z dnia 2 grudnia 2013 r. w sprawie R 1530/2013-1;

—	obciążenie OHIM kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 58, art. 65 ust. 5, art. 75, art. 81 ust. 1 i 4 rozporządzenia nr 207/2009;

—	Naruszenie zasady 65 rozporządzenia nr 2868/95.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/42

Skarga wniesiona w dniu 8 października 2015 r. – Nara tekstil sanayi ve ticaret/OHIM – NBC Fourth Realty (NaraMaxx)

(Sprawa T-586/15)

(2015/C 406/43)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Nara Tekstil Sanayi Ve Ticaret Anonim Sirketi (Osmangazi-Bursa, Turcja) (przedstawiciele: adwokaci M. López Camba, L. Monzón de la Flor)

Strona pozwana: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: NBC Fourth Realty Corp. (North Las Vegas, Stany Zjednoczone)

Dane dotyczące postępowania przed OHIM

Zgłaszający: Strona skarżąca

Przedmiotowy sporny znak towarowy: Graficzny wspólnotowy znak towarowy zawierający elementy słowne „NaraMaxx” – zgłoszenie nr 11 142 461

Postępowanie przed OHIM: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 27 lipca 2015 r. w sprawie R 1073/2014-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim utrzymano w niej w mocy decyzję o uwzględnieniu sprzeciwu B 2122938;

—	obciążenie OHIM kosztami poniesionymi przez Nara Tekstil Sanayi Ve Ticaret Anonim Sirketi;

—	obciążenie NBC Fourth Realty Corp. kosztami poniesionymi przez Nara Tekstil Sanayi Ve Ticaret Anonim Sirketi.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/42

Skarga wniesiona w dniu 21 października 2015 r. – Stichting Accolade/Komisja

(Sprawa T-598/15)

(2015/C 406/44)

Język postępowania: niderlandzki

Strony

Strona skarżąca: Stichting Accolade (Drachten, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci H. de Boer i J. Abma)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 30 czerwca 2015 r. nr C(2015) 4411 final, pomoc państwa SA.34676 (2015/NN) – Niderlandy (rzekoma sprzedaż nieruchomości gruntowej poniżej ceny rynkowej przez gminę Harlingen).

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.

1.	Komisja niesłusznie ograniczyła skargę wniesioną do niej przez skarżącą do małej części całości transakcji obrotu nieruchomościami między gminą Harlingen a Ludinga VG.

2.	Brak zastosowania lub błędne zastosowanie kryterium prywatnego inwestora. W ramach oceny transakcji obrotu nieruchomościami Komisja niesłusznie założyła przedział od 14 do 24 EUR.

3.	Dane i zasady leżące u podstaw cen, które Komisja przyjęła do utworzenia wspomnianego przedziału, nie są zgodne ze sobą. Dlatego podobne transakcje nie mogą być porównywane ze sporną transakcją.

4.	Weryfikacja błędnej ceny na podstawie tego przedziału.

5.	Oczywisty błąd w ocenie przedstawionych okoliczności faktycznych w odniesieniu do bezpośrednich korzyści.

6.	Błędny wniosek Komisji w odniesieniu do środka zaskarżonego przez skarżącą.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/44

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (w składzie jednego sędziego) z dnia 27 października 2015 r. – Labiri/Komitet Regionów

(Sprawa F-81/14) (1)

((Służba publiczna - Urzędnicy - Postępowanie w sprawie awansu (2013) - Decyzja w sprawie nieawansowania skarżącej - Artykuł 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego - Porównanie osiągnięć))

(2015/C 406/45)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Vassilliki Labiri (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: początkowo adwokaci J.N. Louis, D. de Abreu Caldas i R. Metz, następnie adwokaci J.N. Louis, R. Metz, N. de Montigny, D. Verbeke i T. Van Lysebeth)

Strona pozwana: Komitet Regionów Unii Europejskiej (przedstawiciele: J. C. Cañoto Argüelles i S. Bachotet, pełnomocnicy, początkowo wspierani przez adwokatów B. Cambiera i G. Ladrière, a następnie przez adwokatów B. Cambiera i T. Cambiera)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie nieawansowania skarżącej do kolejnej grupy zaszeregowania (AD 13) w prowadzonym w ramach Komitetu Regionów (KR) postępowaniu w sprawie awansu za 2013 r.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Vassilliki Labiri pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Komitet Regionów Unii Europejskiej.

(1) Dz.U. C 388 z 3.11.2014, s. 32

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/44

Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (w składzie jednego sędziego izba) z dnia 29 października 2015 r. – Xenakis/Komisja

(Sprawa F-52/15) (1)

((Służba publiczna - Urzędnicy - Przeniesienie z urzędu w stan spoczynku - Wiek przejścia na emeryturę - Odmowa przedłużenia okresu pracy - Artykuł 52 akapit drugi regulaminu pracowniczego - Interes służby))

(2015/C 406/46)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Yannis Xenakis (Woluwe-Saint-Pierre, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues i A. Blot)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Currall i C. Ehrbar, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji oddalającej wniosek skarżącego o przedłużenie okresu służby, potwierdzającej tym samym przeniesienie go w stan spoczynku z dniem 31 października 2014 r. oraz żądanie odszkodowania za poniesioną szkodę i symbolicznej kwoty 1 EUR tytułem zadośćuczynienia za podnoszoną krzywdę.

Sentencja wyroku

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Y. Xenakis pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

(1) Dz.U. C 190 z 8.6.2015, s. 38.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/45

Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (w składzie jednego sędziego) z dnia 27 października 2015 r. – Ameryckx/Komisja

(Sprawa F-140/14) (1)

((Służba publiczna - Członek personelu kontraktowego - Grupa funkcyjna - Zaszeregowanie - Zarzut niedopuszczalności - Pojęcie aktu niekorzystnego - Decyzja potwierdzająca - Nowa istotna okoliczność faktyczna - Oczywista niedopuszczalność))

(2015/C 406/47)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Marianella Ameryckx (Rhode-Saint-Genèse, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues i A. Tymen)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Berardis-Kayser i G. Berscheid, pełnomocnicy)

Przedmiot sprawy

Żądanie stwierdzenia nieważności odmownej decyzji Komisji w sprawie odtworzenia ścieżki kariery skarżącej poprzez zmianę jej zaszeregowania z dniem 1 marca 2005 r. do wyższej grupy funkcyjnej oraz żądanie naprawienia doznanej szkody i krzywdy.

Sentencja postanowienia

1)	Skarga zostaje odrzucona.

2)	M. Ameryckx pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską

(1) Dz.U. 65 z 23.2.2015, s. 55.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/46

Skarga wniesiona w dniu 19 października 2015 r. – ZZ/Komisja

(Sprawa F-91/15)

(2015/C 406/48)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciele: adwokaci J.N. Louis, N. de Montigny)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o zastosowaniu klauzuli zastrzeżenia medycznego zawartej w art. 32 WZiP, przez co nie przysługuje mu renta inwalidzka, oraz zadośćuczynienie za doznana krzywdę.

Żądania strony skarżącej

—	Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 16 września 2014 w sprawie zastosowania klauzuli zastrzeżenia medycznego zawartej w art. 32 WZiP i nieprzyznaniu skarżącemu uprawnienia do renty inwalidzkiej;

—	Zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącego kwoty 50 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i obciążenie jej kosztami postępowania.

7.12.2015

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 406/46

Skarga wniesiona w dniu 12 października 2015 r. – ZZ/Komisja

(Sprawa F-132/15)

(2015/C 406/49)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: ZZ (przedstawiciele: adwokaci J.N. Louis, N. de Montigny)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Przedmiot i opis sporu

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji o zastosowaniu klauzuli zastrzeżenia medycznego zawartej w art. 32 WZiP z mocą wsteczną, od chwili podjęcia przez skarżącą służby w Komisji, oraz o zawieszeniu uprawnień rentowych na wypadek niepełnosprawności lub śmierci, a po drugie, decyzji o wykluczeniu możliwości zatrudnienia przez Komisję przez sześć lat od chwili zakończenia ostatniej umowy o pracę.

Żądania strony skarżącej

—

Stwierdzenie nieważności decyzji organu upoważnionego do zawierania umów, po pierwsze, o zastosowaniu klauzuli zastrzeżenia medycznego zawartej w art. 32 WZiP z mocą wsteczną oraz o zawieszeniu uprawnień rentowych na wypadek niepełnosprawności lub śmierci, a po drugie, o wykluczeniu możliwości zatrudnienia przez Komisję przez sześć lat.

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

		ISSN 1977-1002
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 406

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 58 7 grudnia 2015

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	IV Informacje
	INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
2015/C 406/01	Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej	1
2015/C 406/02	Decyzja Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 10 czerwca 2014 r. w sprawie powierzenia historycznych materiałów archiwalnych Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej Archiwom Historycznym Unii Europejskiej (Europejski Instytut Uniwersytecki)	2

	V Ogłoszenia
	POSTĘPOWANIA SĄDOWE
	Trybunał Sprawiedliwości
2015/C 406/03	Sprawa C-137/14: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 15 października 2015 r. – Komisja/Republika Federalna Niemiec [Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa 2011/92/UE — Ocena skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne — Artykuł 11 — Dyrektywa 2010/75/UE — Emisje przemysłowe (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) — Artykuł 25 — Dostęp do wymiaru sprawiedliwości — Krajowe przepisy proceduralne niezgodne z prawem]	4
2015/C 406/04	Sprawa C-167/14: Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 15 października 2015 r. – Komisja Europejska/Republika Grecka (Uchybienie zobowiązaniom państwa członkowskiego — Dyrektywa 91/271/EWG — Oczyszczanie ścieków komunalnych — Wyrok Trybunału stwierdzający uchybienie — Niewykonanie — Artykuł 260 ust. 2 TFUE — Kary pieniężne — Ryczałt i okresowa kara pieniężna)	5
2015/C 406/05	Sprawa C-168/14: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 15 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Supremo – Hiszpania) – Grupo Itevelesa SL, Applus Iteuve Technology, Certio ITV SL, Asistencia Técnica Industrial SAE/Oca Inspección Técnica de Vehículos SA, Generalidad de Cataluña (Odesłanie prejudycjalne — Artykuły 49 TFUE i 51 TFUE — Swoboda przedsiębiorczości — Dyrektywa 2006/123/WE — Zakres stosowania — Usługi na rynku wewnętrznym — Dyrektywa 2009/40/WE — Dostęp do wykonywania działalności z zakresu badania technicznego pojazdów — Wykonywanie przez podmiot prywatny — Działalność związana z wykonywaniem władzy publicznej — System uzyskania uprzedniego zezwolenia — Nadrzędne względy interesu ogólnego — Bezpieczeństwo drogowe — Podział terytorialny — Minimalna odległość między stacjami kontroli technicznej pojazdów — Maksymalny udział w rynku — Względy uzasadniające — Zdolność do osiągnięcia zamierzonego celu — Spójność — Proporcjonalność)	6
2015/C 406/06	Sprawa C-216/14: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 15 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Laufen – Niemcy) – postępowanie karne przeciwko Gavrilowi Covaciemu (Odesłanie prejudycjalne — Współpraca sądowa w sprawach karnych — Dyrektywa 2010/64/UE — Prawo do tłumaczenia ustnego i tłumaczenia pisemnego w postępowaniu karnym — Język postępowania — Wyrok nakazowy skazujący na karę grzywny — Możliwość wniesienia sprzeciwu w języku innym niż język postępowania — Dyrektywa 2012/13/UE — Prawo do informacji w postępowaniu karnym — Prawo do informacji dotyczących oskarżenia — Doręczenie wyroku nakazowego — Tryby — Obowiązkowe ustanowienie pełnomocnika przez podejrzanego względnie oskarżonego — Termin na wniesienie sprzeciwu biegnący od momentu doręczenia wyroku pełnomocnikowi)	7
2015/C 406/07	Sprawa C-251/14: Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 15 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kecskeméti Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság – Węgry) – György Balázs/Nemzeti Adó- és Vámhivatal Dél-alföldi Regionális Vám- és Pénzügyőri Főigazgatósága (Odesłanie prejudycjalne — Zbliżanie ustawodawstw — Jakość olejów napędowych — Krajowa specyfikacja techniczna nakładająca dodatkowe wymogi jakościowe w stosunku do prawa Unii)	8
2015/C 406/08	Sprawa C-270/14 P: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 15 października 2015 r. – Debonair Trading Internacional Lda/Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) [Odwołanie — Wspólnotowy znak towarowy — Rozporządzenie nr 40/94 — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego SÔ:UNIC — Wcześniejsze słowne, krajowy i wspólnotowe, znaki towarowe SO…?, SO…? ONE, SO…? CHIC — Względne podstawy odmowy rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Rodzina znaków towarowych]	9
2015/C 406/09	Sprawa C-306/14: Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 15 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wyrchowen administratiwen syd – Bułgaria) – Direktor na Agencija Mitnici/Biowet AD [Odesłanie prejudycjalne — Dyrektywa 92/83/EWG — Harmonizacja struktury podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alkoholowych — Artykuł 27 ust. 1 lit. d) — Zwolnienia z ujednoliconej akcyzy — Alkohol etylowy — Używanie dla celów czyszczenia i dezynfekcji sprzętów i pomieszczeń służących do wytwarzania produktów leczniczych]	9
2015/C 406/10	Sprawa C-310/14: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 15 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Helsingin hovioikeus – Finlandia) – Nike European Operations Netherlands BV/Sportland Oy, w upadłości [Odesłanie prejudycjalne — Rozporządzenie (WE) nr 1346/2000 — Artykuły 4 i 13 — Postępowanie upadłościowe — Czynności prawne dokonane z pokrzywdzeniem wierzycieli — Powództwo o zwrot kwot wypłaconych przed datą wszczęcia postępowania upadłościowego — Prawo państwa członkowskiego wszczęcia postępowania upadłościowego — Prawo innego państwa członkowskiego regulujące sporną czynność prawną — Czynność prawna niepodlegająca w takim przypadku w żaden sposób zaskarżeniu na podstawie tego prawa — Ciężar dowodu]	10
2015/C 406/11	Sprawy połączone C-352/14 i C-353/14: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 15 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social no 2 de Terrassa – Hiszpania) – Juan Miguel Iglesias Gutiérrez (C-352/14), Elisabet Rion Bea (C-353/14)/Bankia SA, Sección Sindical UGT, Sección Sindical CCOO, Sección Sindical ACCAM, Sección Sindical CSICA, Sección Sindical SATE, Fondo de Garantía Salarial (Odesłanie prejudycjalne — Artykuły 107 TFUE i 108 TFUE — Kryzys finansowy — Pomoc dla sektora finansowego — Zgodność pomocy ze wspólnym rynkiem — Decyzja Komisji Europejskiej — Podmiot finansowy podlegający procesowi restrukturyzacji — Zwolnienie pracownika — Przepisy prawa krajowego dotyczące wysokości odprawy pieniężnej z tytułu zwolnienia)	11
2015/C 406/12	Sprawa C-494/14: Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 15 października 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal de première instance de Bruxelles – Belgia) – Unia Europejska/Axa Belgium SA (Odesłanie prejudycjalne — Urzędnicy — Regulamin pracowniczy urzędników — Artykuły 73, 78 i 85a — Wypadek drogowy — Prawo krajowe ustanawiające system odpowiedzialności obiektywnej — Subrogacja Unii Europejskiej — Pojęcie osoby trzeciej odpowiedzialnej za szkodę — Autonomiczne pojęcie prawa Unii — Pojęcie odnoszące się do każdego, kto na podstawie prawa krajowego jest zobowiązany do naprawienia szkody poniesionej przez poszkodowanego lub jego następców prawnych — Świadczenia nieobciążające ostatecznie Unii)	12
2015/C 406/13	Sprawa C-17/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 6 listopada 2014 r. w sprawie T-463/12 Eugen Popp i Stefan M. Zech/Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 19 stycznia 2015 r. przez Eugena Poppa i Stefana M. Zecha	13
2015/C 406/14	Sprawa C-399/15 P: Odwołanie od postanowienia Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 25 czerwca 2015 r. w sprawie T-302/15, Vichy Catalán/OHIM – Hijos de Rivera (Fuente Estrella), wniesione w dniu 23 lipca 2015 r. przez Vichy Catalán	13
2015/C 406/15	Sprawa C-467/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 24 czerwca 2015 r. w sprawie T-527/13 Włochy/Komisja, wniesione w dniu 3 września 2015 r. przez Komisję Europejską	14
2015/C 406/16	Sprawa C-473/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bezirksgericht Linz (Austria) w dniu 7 września 2015 r. – Peter Schotthöfer & Florian Steiner GbR/Eugen Adelsmayr	15
2015/C 406/17	Sprawa C-482/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 15 lipca 2015 r. w sprawie T-333/13, Westermann Lernspielverlag GmbH/Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 9 września 2015 r. przez Westermann Lernspielverlag GmbH	16
2015/C 406/18	Sprawa C-489/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Berlin (Niemcy) w dniu 17 września 2015 r. – CTL Logistics GmbH/DB Netz AG	17
2015/C 406/19	Sprawa C-490/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w 15 lipca 2015 r. w sprawach połączonych T-389/10 i T-419/10, wniesione w dniu 18 września 2015 r. przez Ori Martin SA	19
2015/C 406/20	Sprawa C-493/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 21 września 2015 r. – Agenzia delle Entrate/Marco Identi	20
2015/C 406/21	Sprawa C-504/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di Frosinone (Włochy) w dniu 23 września 2015 r. – postępowanie karne przeciwko Conti Antonio Paolo	20
2015/C 406/22	Sprawa C-505/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 15 lipca 2015 r. w sprawach połączonych T-389/10 i T-419/10, wniesione w dniu 23 września 2015 r. przez Siderurgica Latina Martin SpA (SLM)	21
2015/C 406/23	Sprawa C-516/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 15 lipca 2015 r. w sprawie T-47/10 Akzo Nobel NV, Akzo Nobel Chemicals GmbH, Akzo Nobel Chemicals BV, Akcros Chemicals Ltd/Komisja Europejska, wniesione w dniu 24 września 2015 r. przez Akzo Nobel NV, Akzo Nobel Chemicals GmbH i Akzo Nobel Chemicals BV	22
2015/C 406/24	Sprawa C-519/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 15 lipca 2015 r. w sprawie T-422/10, wniesione w dniu 25 września 2015 r. przez Trafilerie Meridionali SpA	23
2015/C 406/25	Sprawa C-521/15: Skarga wniesiona w dniu 29 września 2015 r. – Królestwo Hiszpanii/Rada Unii Europejskiej	25
2015/C 406/26	Sprawa C-522/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 15 lipca 2015 r. w sprawach połączonych T-389/10 i T-419/10, wniesione w dniu 28 wrzenia 2015 r. przez Komisję Europejską	26
2015/C 406/27	Sprawa C-529/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 7 października 2015 r. – Gert Folk	27
	Sąd
2015/C 406/28	Sprawa T-309/13: Wyrok Sądu z dnia 22 października 2015 r. – Enosi Mastichoparagogon/OHIM – Gaba International (ELMA) [Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Rejestracja międzynarodowa wskazująca Wspólnotę Europejską — Słowny znak towarowy ELMA — Wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy ELMEX — Odmowa rejestracji — Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009]	29
2015/C 406/29	Sprawa T-664/13: Wyrok Sądu z dnia 21 października 2015 r. – Petco Animal Supplies Stores/OHIM – Gutiérrez Ariza (PETCO) [Wspólnotowy znak towarowy — Postępowanie w sprawie sprzeciwu — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego PETCO — Wcześniejszy graficzny wspólnotowy znak towarowy PETCO — Względna podstawa odmowy rejestracji — Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 — Zawieszenie postępowania administracyjnego — Zasada 20 ust. 7 lit. c) i zasada 50 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2868/95 — Zarzut niewspierający żądań — Zakaz orzekania ultra petita — Niedopuszczalność]	29
2015/C 406/30	Sprawa T-470/14: Wyrok Sądu z dnia 22 października 2015 r. – Hewlett Packard Development Company/OHIM (ELITEPAD) [Wspólnotowy znak towarowy — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego ELITEPAD — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Charakter opisowy — Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009]	30
2015/C 406/31	Sprawa T-563/14: Wyrok Sądu z dnia 22 października 2015 r. – Hewlett Packard Development Company/OHIM (ELITEDISPLAY) [Wspólnotowy znak towarowy — Zgłoszenie słownego wspólnotowego znaku towarowego ELITEDISPLAY — Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji — Charakter opisowy — Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 207/2009]	31
2015/C 406/32	Sprawa T-315/15: Skarga wniesiona w dniu 13 maja 2015 r. – Vince/OHIM (ELECTRIC HIGHWAY)	31
2015/C 406/33	Sprawa T-530/15: Skarga wniesiona w dniu 11 września 2015 r. – Huhtamaki i Huhtamaki Flexible Packaging Germany/Komisja	32
2015/C 406/34	Sprawa T-531/15: Skarga wniesiona w dniu 11 września 2015 r. – Coveris Rigid (Auneau) France/Komisja	34
2015/C 406/35	Sprawa T-542/15: Skarga wniesiona w dniu 19 września 2015 r. – Węgry/Komisja	35
2015/C 406/36	Sprawa T-543/15: Skarga wniesiona w dniu 18 września 2015 r. – Lysoform Dr. Hans Rosemann i in./ECHA	36
2015/C 406/37	Sprawa T-571/15: Skarga wniesiona w dniu 29 września 2015 r. – Bimbo/OHIM – ISMS (BIMBO BEL SIMPLY MARKET)	37
2015/C 406/38	Sprawa T-574/15: Skarga wniesiona w dniu 28 września 2015 r. – Kozmetika Afrodita/OHIM – Núñez Martín in Machado Montesinos (KOZMETIKA AFRODITA)	38
2015/C 406/39	Sprawa T-575/15: Skarga wniesiona w dniu 28 września 2015 r. – Kozmetika Afrodita/OHIM – Núñez Martín in Machado Montesinos (AFRODITA COSMETICS)	38
2015/C 406/40	Sprawa T-577/15: Skarga wniesiona w dniu 1 października 2015 r. – Uribe-Etxebarría Jiménez/OHIM – Núcleo de comunicaciones y control (SHERPA)	39
2015/C 406/41	Sprawa T-584/15: Skarga wniesiona w dniu 7 października 2015 r. – POA/Komisja	40
2015/C 406/42	Sprawa T-585/15: Skarga wniesiona w dniu 5 października 2015 r. – Monster Energy/OHIM (GREEN BEANS)	41
2015/C 406/43	Sprawa T-586/15: Skarga wniesiona w dniu 8 października 2015 r. – Nara tekstil sanayi ve ticaret/OHIM – NBC Fourth Realty (NaraMaxx)	42
2015/C 406/44	Sprawa T-598/15: Skarga wniesiona w dniu 21 października 2015 r. – Stichting Accolade/Komisja	42
	Sąd do spraw Służby Publicznej
2015/C 406/45	Sprawa F-81/14: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (w składzie jednego sędziego) z dnia 27 października 2015 r. – Labiri/Komitet Regionów (Służba publiczna — Urzędnicy — Postępowanie w sprawie awansu (2013) — Decyzja w sprawie nieawansowania skarżącej — Artykuł 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego — Porównanie osiągnięć)	44
2015/C 406/46	Sprawa F-52/15: Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej (w składzie jednego sędziego izba) z dnia 29 października 2015 r. – Xenakis/Komisja (Służba publiczna — Urzędnicy — Przeniesienie z urzędu w stan spoczynku — Wiek przejścia na emeryturę — Odmowa przedłużenia okresu pracy — Artykuł 52 akapit drugi regulaminu pracowniczego — Interes służby)	44
2015/C 406/47	Sprawa F-140/14: Postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej (w składzie jednego sędziego) z dnia 27 października 2015 r. – Ameryckx/Komisja (Służba publiczna — Członek personelu kontraktowego — Grupa funkcyjna — Zaszeregowanie — Zarzut niedopuszczalności — Pojęcie aktu niekorzystnego — Decyzja potwierdzająca — Nowa istotna okoliczność faktyczna — Oczywista niedopuszczalność)	45
2015/C 406/48	Sprawa F-91/15: Skarga wniesiona w dniu 19 października 2015 r. – ZZ/Komisja	46
2015/C 406/49	Sprawa F-132/15: Skarga wniesiona w dniu 12 października 2015 r. – ZZ/Komisja	46