Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2020/C 77/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 68 z 2.3.2020

Wcześniejsze publikacje

Dz.U. C 61 z 24.2.2020

Dz.U. C 54 z 17.2.2020

Dz.U. C 45 z 10.2.2020

Dz.U. C 36 z 3.2.2020

Dz.U. C 27 z 27.1.2020

Dz.U. C 19 z 20.1.2020

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 21 stycznia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Económico-Administrativo Central - Hiszpania) – Postępowanie wszczęte przez Banco de Santander SA

(Sprawa C-274/14) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 267 TFUE - Pojęcie „sądu krajowego” - Kryteria - Niezawisłość danego organu krajowego - Nieusuwalność członków - Niedopuszczalność wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym)

(2020/C 77/02)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Tribunal Económico-Administrativo Central

Strony w postępowaniu głównym

Banco de Santander SA

Sentencja

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Económico-Administrativo Central (naczelny sąd administracyjny ds. podatkowych, Hiszpania) postanowieniem z dnia 2 kwietnia 2014 r. jest niedopuszczalny.

---

(1)  Dz.U. C 303 z 8.9.2014.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 22 stycznia 2020 r. – PTC Therapeutics International Ltd/Europejska Agencja Leków, European Confederation of Pharmaceutical Entrepreneurs (Eucope)

(Sprawa C-175/18 P) (1)

(Odwołanie - Dostęp do dokumentów instytucji, organów lub jednostek organizacyjnych Unii - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Artykuł 4 ust. 2 tiret pierwsze - Wyjątek dotyczący ochrony interesów handlowych - Artykuł 4 ust. 3 - Ochrona procesu podejmowania decyzji - Dokumenty przedstawione Europejskiej Agencji Leków w ramach wniosku o wydanie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego stosowanego u ludzi - Decyzja o udzieleniu osobie trzeciej dostępu do dokumentów - Ogólne domniemanie poufności - Brak po stronie instytucji, organu lub jednostki organizacyjnej Unii Europejskiej obowiązku stosowania ogólnego domniemania poufności)

(2020/C 77/03)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: PTC Therapeutics International Ltd (przedstawiciele: G. Castle, B. Kelly i K. Ewert, Solicitors, C. Thomas, Barrister, M. Demetriou QC)

Druga strona postępowania: Europejska Agencja Leków (przedstawiciele: początkowo T. Jabłoński, S. Marino, S. Drosos, A. Spina i A. Rusanov, następnie T. Jabłoński, S. Marino i S. Drosos, pełnomocnicy), European Confederation of Pharmaceutical Entrepreneurs (Eucope) (przedstawiciele: S. Cowlishaw, Solicitor, D. Scannell, Barrister)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	PTC Therapeutics International Ltd pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Europejską Agencję Leków (EMA).

3)	European Confederation of Pharmaceutical Entrepreneurs (Eucope) pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 231 z 2.7.2018.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 22 stycznia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado Contencioso-Administrativo no 14 de Madrid – Hiszpania) – Almudena Baldonedo Martín/Ayuntamiento de Madrid

(Sprawa C-177/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Dyrektywa 99/70/WE - Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC - Klauzula 4 - Zasada niedyskryminacji - Klauzula 5 - Środki mające na celu zapobieganie nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów lub stosunków pracy na czas określony - Odprawa z tytułu ustania stosunku pracy - Artykuły 151 i 153 TFUE - Artykuły 20 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Stosowanie - Odmienne traktowanie ze względu na publiczny albo prywatny charakter, na gruncie prawa krajowego, przepisów regulujących stosunek pracy)

(2020/C 77/04)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado Contencioso-Administrativo no 14 de Madrid

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Almudena Baldonedo Martín

Strona pozwana: Ayuntamiento de Madrid

Sentencja

1)

Klauzulę 4 pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony zawartego w dniu 18 marca 1999 r. ujętego w załączniku do dyrektywy Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC, należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie przepisom prawa krajowego, które nie przewidują wypłaty jakiejkolwiek odprawy ani pracownikom zatrudnionym na czas określony w charakterze członków personelu tymczasowego, ani urzędnikom, którzy z kolei są zatrudnieni w ramach stosunku pracy na czas nieokreślony, w związku z zakończeniem pełnienia przez nich obowiązków, mimo że przewidują jej wypłatę pracownikom kontraktowym zatrudnionym na czas nieokreślony w związku z rozwiązaniem ich umowy o pracę z obiektywnego powodu.

2)

Artykuły 151 i 153 TFUE oraz klauzulę 4 pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony ujętego w załączniku do dyrektywy 99/70 należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie przepisom prawa krajowego, które nie przewidują wypłaty jakiejkolwiek odprawy pracownikom zatrudnionym na czas określony w charakterze członków personelu tymczasowego w związku z zakończeniem pełnienia przez nich obowiązków, mimo że taka odprawa przysługuje pracownikom kontraktowym na czas określony w związku z zakończeniem ich umowy o pracę.

---

(1)  Dz.U. C 211 z 18.6.2018.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 22 stycznia 2020 r. – MSD Animal Health Innovation GmbH, Intervet international BV/Europejska Agencja Leków (EMA)

(Sprawa C-178/18 P) (1)

(Odwołanie - Dostęp do dokumentów instytucji, organów lub jednostek organizacyjnych Unii - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Artykuł 4 ust. 2 tiret pierwsze - Wyjątek dotyczący ochrony interesów handlowych - Artykuł 4 ust. 3 - Ochrona procesu podejmowania decyzji - Dokumenty przedstawione Europejskiej Agencji Leków w ramach wniosku o wydanie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu weterynaryjnego produktu leczniczego - Decyzja o udzieleniu osobie trzeciej dostępu do dokumentów - Ogólne domniemanie poufności - Brak po stronie instytucji, organu lub jednostki organizacyjnej Unii Europejskiej obowiązku stosowania ogólnego domniemania poufności)

(2020/C 77/05)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszące odwołanie: MSD Animal Health Innovation GmbH, Intervet international BV (przedstawiciele: C. Thomas, Barrister, J. Stratford QC, B. Kelly, Solicitor i P. Bogaert, advocaat)

Druga strona postępowania: Europejska Agencja Leków (przedstawiciele: początkowo T. Jabłoński, S. Marino, S. Drosos i A. Rusanov, następnie T. Jabłoński, S. Marino, S. Drosos, pełnomocnicy)

Sentencja

1)	Odwołanie zostaje oddalone.

2)	MSD Animal Health Innovation GmbH i Intervet International BV pokrywają własne koszty oraz koszty poniesione przez Europejską Agencję Leków (EMA).

---

(1)  Dz.U. C 231 z 2.7.2018.

Wyrok Trybunału (piąta izba) z dnia 23 stycznia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus - Finlandia) – postępowanie wszczęte przez Energiavirasto

(Sprawa C-578/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Rynek wewnętrzny energii elektrycznej - Dyrektywa 2009/72/WE - Artykuł 3 - Ochrona konsumentów - Artykuł 37 - Obowiązki i uprawnienia organu regulacyjnego - Pozasądowe rozstrzyganie sporów - Pojęcie „strony” - Prawo do odwołania się od decyzji organu regulacyjnego - Skarga wniesiona przez odbiorcę będącego gospodarstwem domowym przeciwko przedsiębiorstwu będącemu operatorem systemu dystrybucji energii elektrycznej)

(2020/C 77/06)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Korkein hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu głównym

Energiavirasto

przy udziale: A, Caruna Oy

Sentencja

Artykuł 37 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 2003/54/WE należy interpretować w ten sposób, że nie zobowiązuje on państw członkowskich do przyznania organowi regulacyjnemu kompetencji w zakresie rozstrzygania sporów między odbiorcami będącymi gospodarstwami domowymi a operatorami systemu dystrybucyjnego oraz do przyznania w konsekwencji odbiorcy będącemu gospodarstwem domowym, który złożył skargę do tego organu przeciwko operatorowi systemu dystrybucyjnego, statusu „strony” w rozumieniu tego przepisu oraz prawa do odwołania się od decyzji wydanej przez ten organ w następstwie tej skargi.

---

(1)  Dz.U. C 427 z 26.11.2018.

Wyrok Trybunału (siódma izba) z dnia 22 stycznia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez College van Beroep voor het bedrijfsleven - Niderlandy) – Ursa Major Services BV/Minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit

(Sprawa C-814/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólna polityka rybołówstwa - Rozporządzenie (WE) nr 1198/2006 - Artykuł 55 ust. 1 - Wkład finansowy Europejskiego Funduszu Rybackiego (EFR) - Kwalifikowalny charakter wydatków - Warunek - Wydatek faktycznie poniesiony przez beneficjentów - Pojęcie)

(2020/C 77/07)

Język postępowania: niderlandzki

Sąd odsyłający

College van Beroep voor het bedrijfsleven

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Ursa Major Services BV

Strona pozwana: Minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit

Sentencja

1)

Artykuł 55 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1198/2006 z dnia 27 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rybackiego należy interpretować w ten sposób, że ma on zastosowanie do relacji pomiędzy instytucją zarządzającą programem operacyjnym a beneficjentem dotacji przyznanej w ramach EFR, tak iż można powołać się na ten przepis w stosunku do tego beneficjenta.

2)

Artykuł 55 ust. 1 rozporządzenia nr 1198/2006 należy interpretować w ten sposób, że kwotę, na którą wystawiono fakturę beneficjentowi dotacji przyznanej w ramach Europejskiego Funduszu Rybackiego i która została przez tego beneficjenta pokryta, można uznać za wydatek faktycznie poniesiony w rozumieniu tego przepisu, nawet jeżeli osoba trzecia, która wystawiła fakturę na tę kwotę, wniosła również wkład finansowy w dotowany projekt bądź to poprzez potrącenie wierzytelności przysługującej jej wobec beneficjenta z przysługującej temu beneficjentowi wobec niej wierzytelności wynikającej z podjętego przez nią zobowiązania do wniesienia wkładu, bądź też poprzez wystawienie oddzielnej faktury, pod warunkiem że ów wydatek i ów wkład są należycie uzasadnione opłaconymi fakturami lub dokumentami księgowymi o równoważnej wartości dowodowej, czego sprawdzenie należy do sądu odsyłającego.

---

(1)  Dz.U. C 122 z 1.4.2019.

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 23 stycznia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundessozialgericht – Niemcy) – ZP/Bundesagentur für Arbeit

(Sprawa C-29/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Zabezpieczenie społeczne - Pracownicy migrujący - Rozporządzenie (WE) nr 883/2004 - Zasiłki dla bezrobotnych - Obliczanie - Nieuwzględnienie ostatniego wynagrodzenia otrzymanego w państwie członkowskim miejsca zamieszkania - Zbyt krótki okres odniesienia - Wynagrodzenie otrzymane po ustaniu stosunku pracy - Osoba, która wcześniej wykonywała pracę najemną w Szwajcarii)

(2020/C 77/08)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundessozialgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: ZP

Strona pozwana: Bundesagentur für Arbeit

Sentencja

1)

Artykuł 62 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie ustawodawstwu państwa członkowskiego, które przewidując, iż obliczenie wysokości zasiłków dla bezrobotnych opiera się na wysokości wcześniejszego wynagrodzenia, nie pozwala, jeżeli okres pobierania wynagrodzenia wypłacanego zainteresowanemu z tytułu ostatniej pracy najemnej wykonywanej na podstawie tego ustawodawstwa jest krótszy od okresu odniesienia przewidzianego przez wspomniane ustawodawstwo w odniesieniu do ustalania wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczenia zasiłków dla bezrobotnych, na uwzględnienie wynagrodzenia otrzymywanego przez zainteresowanego z tytułu tej pracy.

2)

Artykuł 62 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 883/2004 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie ustawodawstwu państwa członkowskiego, które przewidując, iż obliczenie wysokości zasiłków dla bezrobotnych opiera się na wysokości wcześniejszego wynagrodzenia, nie pozwala, jeżeli wynagrodzenie otrzymywane przez zainteresowanego z tytułu ostatniej pracy najemnej wykonywanej na podstawie tego ustawodawstwa zostało ustalone i wypłacone dopiero po ustaniu stosunku pracy, na uwzględnienie wynagrodzenia otrzymanego przez zainteresowanego z tytułu tej pracy.

---

(1)  Dz.U. C 103 z 18.3.2019.

Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 22 stycznia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof – Austria) – AT/Pensionsversicherungsanstalt

(C-32/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Swobodny przepływ osób - Obywatelstwo Unii - Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich - Dyrektywa 2004/38/WE - Artykuł 17 ust. 1 lit. a) - Prawo stałego pobytu - Nabycie przed upływem nieprzerwanego pięcioletniego okresu pobytu - Pracownik, który w chwili zaprzestania aktywności zawodowej osiągnął wiek uprawniający do ubiegania się o emeryturę)

(2020/C 77/09)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: AT

Strona pozwana: Pensionsversicherungsanstalt

Sentencja

Wykładni art. 17 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniającej rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylającej dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG należy dokonywać w ten sposób, że w celu uzyskania prawa stałego pobytu w przyjmującym państwie członkowskim przed upływem nieprzerwanego pięcioletniego okresu pobytu, warunki odnoszące się do prowadzenia tam aktywności zawodowej przez co najmniej 12 ostatnich miesięcy i nieprzerwanego zamieszkiwania przez okres przekraczający trzy lata mają zastosowanie do pracownika, który w chwili zakończenia aktywności zawodowej osiągnął wiek określony w ustawodawstwie tego państwa członkowskiego jako wiek uprawniający do ubiegania się o emeryturę.

---

(1)  Dz.U. C 131 z 8.4.2019.

Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 21 stycznia 2020 r. – Parlament Europejski/Erik Josefsson

(Sprawa C-506/18 P) (1)

(Odwołanie - Służba publiczna - Członek personelu tymczasowego - Parlament Europejski - Rozwiązanie umowy - Ugoda mająca na celu rozstrzygnięcie sporu między stronami - Odwołanie, które stało się bezprzedmiotowe - Umorzenie postępowania)

(2020/C 77/10)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Parlament Europejski (przedstawiciele: Í. Ní Riagáin Düro, V. Montebello-Demogeot i J. Steele, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Erik Josefsson (przedstawiciele: adwokaci T. Bontinck, A. Guillerme i M. Forgeois)

Sentencja

1)	Postępowanie w przedmiocie odwołania zostaje umorzone.

2)	Parlament Europejski i Erik Josefsson pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 445 z 10.12.2018.

Postanowienie Trybunału (szósta izba izba) z dnia 21 stycznia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Tributário de Lisboa - Portugalia) – Estado do Canadá/Autoridade Tributária e Aduaneira

(Sprawa C-613/18) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Ograniczenia w przepływie kapitałów do państw trzecich lub z państw trzecich - Podatki bezpośrednie - Podatek dochodowy od osób prawnych - Zyski wypłacane przez spółki będącymi rezydentami na terytorium portugalskim - Obniżenie podstawy opodatkowania)

(2020/C 77/11)

Język postępowania: portugalski

Sąd odsyłający

Tribunal Tributário de Lisboa.

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Estado do Canadá

Strona pozwana: Autoridade Tributária e Aduaneira

Sentencja

Artykuły 63 i 65 TFUE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one uregulowaniu państwa członkowskiego, takiemu jak rozpatrywane w postępowaniu głównym, na podstawie którego dywidendy wypłacane przez spółkę będącą rezydentem stanowią przedmiot podatku, którego rzeczywista stawka jest wyższa, w przypadku gdy są one otrzymywane przez osobę prawną będącą rezydentem państwa trzeciego, która nie prowadzi głównej działalności o charakterze handlowym, przemysłowym lub rolniczym, niż w przypadku gdy takie dywidendy są otrzymywane przez taką osobę prawną będącą rezydentem wspomnianego państwa członkowskiego. Inaczej jest w przypadku, gdy stosowanie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Kanadą a Republiką Portugalską, podpisanej w dniu 14 czerwca 1999 r., w celu unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w dziedzinie podatków dochodowych zezwala na neutralizację skutków różnicy w traktowaniu wynikającej z uregulowania wspomnianego państwa członkowskiego, co powinien zweryfikować sąd odsyłający.

---

(1)  Dz.U. C 445 z 10.12.2018 r.

Postanowienie Trybunału dziewiąta izba) z dnia 7 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg – Niemcy) – HA/Finanzamt Hamburg-Barmbek-Uhlenhorst

(Sprawa C-47/19) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) - Dyrektywa 2006/112/WE - Artykuł 132 ust. 1 lit. h)-j) - Różne zwolnienia związane z dziećmi lub młodzieżą, kształceniem powszechnym lub wyższym - Nauczanie surfingu i żeglarstwa dla placówek szkolnych i uniwersyteckich - Wycieczka klasowa)

(2020/C 77/12)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Hamburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: HA

Druga strona postępowania: Finanzamt Hamburg-Barmbek-Uhlenhorst

Sentencja

1)

Pojęcie „kształcenia powszechnego lub wyższego” w rozumieniu art. 132 ust. 1 lit. i) oraz j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że nie obejmuje ono nauczania surfingu i żeglarstwa prowadzonego przez szkoły surfingu i żeglarstwa, takie jak będące przedmiotem postępowania głównego, dla placówek szkolnych lub uniwersytetów, w których to nauczanie może wchodzić w zakres, odpowiednio, programu zajęć sportowych lub kształcenia nauczycieli wychowania fizycznego i być uwzględniane przy wystawianiu ocen.

2)

Pojęcie świadczenia usług „ściśle związanych z opieką nad dziećmi i młodzieżą” w rozumieniu art. 132 ust. 1 lit. h) dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie obejmuje ono nauczania surfingu i żeglarstwa prowadzonego przez szkoły surfingu i żeglarstwa, takie jak będące przedmiotem postępowania głównego, niezależnie od okoliczności, czy nauczanie to odbywa się w ramach wycieczki klasowej.

---

(1)  Dz.U. C 131 z 8.4.2019.

Postanowienie Trybunału trzecia izba izba) z dnia 21 stycznia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour d'appel d'Aix-En-Provence - Francja) – Wykonanie europejskiego nakazu aresztowania przeciwko MN

(C-813/19 PPU) (1)

(Odesłanie prejudycjalne - Pilny tryb prejudycjalny - Artykuł 99 regulaminu postępowania przed Trybunałem - Współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych - Europejski nakaz aresztowania - Decyzja ramowa [Rady] 2002/584/WSiSW - Artykuł 6 ust. 1 - Pojęcie „wydającego nakaz organu sądowego” - Skuteczna ochrona sądowa)

(2020/C 77/13)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Cour d'appel d'Aix-En-Provence.

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca apelację: MN

Przy udziale: RJA, RJO, FD, BG, PG, KL, LK, MJ, NI, OH

Sentencja

Artykuł 6 ust. 1 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi należy interpretować w ten sposób, że pojęciem „wydającego nakaz organu sądowego” w rozumieniu tego przepisu objęci są urzędnicy prokuratury francuskiej znajdujący się pod zwierzchnictwem i kontrolą ich przełożonych, a także pod zwierzchnictwem ministra sprawiedliwości na podstawie przepisów statutowych i organizacyjnych, którym podlegają, o ile ich statut przyznaje im gwarancję niezależności, w szczególności od władzy wykonawczej, w ramach wydawania europejskiego nakazu aresztowania.

Decyzję ramową Rady 2002/584 należy interpretować w ten sposób, że wymogi związane ze skuteczną ochroną sądową, z jakiej powinna korzystać osoba, przeciwko której wydano europejski nakaz aresztowania dla celów prowadzenia postępowania karnego, zostały spełnione, jeżeli zgodnie z przepisami państwa członkowskiego wydającego nakaz aresztowania warunki wydania tego nakazu, a w szczególności jego proporcjonalny charakter, są przedmiotem kontroli sądowej w owym państwie członkowskim.

---

(1)  Dz.U. C 19 z 20.1.2020.

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2018 r. w sprawie T-247/17, Mykoła Janowycz Azarow/Rada Unii Europejskiej, wniesione w dniu 25 stycznia 2019 r. przez Mykołę Janowycza Azarowa

(Sprawa C-58/19 P)

(2020/C 77/14)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Mykoła Janowycz Azarow (przedstawiciel: A. Egger i G. Lansky, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej

Postanowieniem z dnia 22 października 2019 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (siódma izba) orzekł, co następuje:

1.	Odwołanie jest oczywiście zasadne.

2.	Wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 13 grudnia 2018 r., Azarow/Rada (T-247/17, niepublikowany, EU:T:2018:931), zostaje uchylony.

3.

Stwierdza się nieważność decyzji Rady (WPZiB) 2017/381 z dnia 3 marca 2017 r. zmieniającej decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2017/374 z dnia 3 marca 2017 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie w zakresie, w jakim dotyczą one Mykoły Janowycza Azarowa.

4.	Rada Unii Europejskiej ponosi koszty zarówno postępowania w pierwszej instancji, jaki i postępowania odwoławczego.

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 16 stycznia 2019 r. w sprawie T-331/18, István Szécsi i Nóra Somossy/Komisja Europejska, wniesione w dniu 15 marca 2019 r. przez Istvána Szécsiego i Nórę Somossy

(Sprawa C-236/19 P)

(2020/C 77/15)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: István Szécsi, Nóra Somossy (przedstawiciel: D. Lázár, Rechtsanwalt)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Postanowieniem z dnia 1 października 2019 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (szósta izba) oddalił odwołanie jako oczywiście bezzasadne i orzekł, że István Szécsi i Nóra Somossy pokrywają własne koszty.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Gericht Erster Instanz Eupen (Belgia) w dniu 16 kwietnia 2019 r. – YU/Wallonische Region

(Sprawa C-315/19)

(2020/C 77/16)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Gericht Erster Instanz Eupen (sąd pierwszej instancji w Eupen, Belgia)

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: YU

Strona pozwana: Wallonische Region

Postanowieniem z dnia 26 września 2019 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (szósta izba) orzekł, co następuje:

Artykuł 45 TFUE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on uregulowaniu państwa członkowskiego, zgodnie z którym zamieszkały w tym państwie pracownik może się powołać na odstępstwo od obowiązku rejestracji w tym państwie członkowskim pojazdu zarejestrowanego w innym państwie członkowskim i oddanego mu do dyspozycji przez jego pracodawcę mającego siedzibę w tym innym państwie członkowskim wyłącznie wtedy, gdy dokumenty poświadczające, że spełnia on przesłanki zastosowania tego odstępstwa, stale znajdują się w tym pojeździe.

Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 29 marca 2019 r. w sprawie T-611/17, All Star/EUIPO – Carrefour Hypermarchés, wniesione w dniu 7 czerwca 2019 r. przez All Star CV

(Sprawa C-461/19 P)

(2020/C 77/17)

Język postępowania:francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: All Star CV (przedstawiciele: adwokaci S. Malynicz, A. Newnes, A. Artinian)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

Postanowieniem z dnia 30 września 2019 r. Trybunał (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) postanowił, że odwołanie nie zostaje przyjęte do rozpoznania.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie (Polska) w dniu 5 lipca 2019 r. – P.J. przeciwko (X) S.A.

(Sprawa C-513/19)

(2020/C 77/18)

Język postępowania: polski

Sąd odsyłający

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: P.J.

Strona pozwana: (X) S.A.

Postanowieniem z dnia 7 listopada 2019 r. Trybunał (dziewiąta izba) postanowił, że wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym jest oczywiście niedopuszczalny.

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 6 czerwca 2019 r. w sprawie T-614/17, Bonnafous/EACEA, wniesione w dniu 17 lipca 2019 r. przez Laurence Bonnafous

(Sprawa C-548/19 P)

(2020/C 77/19)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: Laurence Bonnafous (przedstawiciele: adwokaci S. Rodrigues, A. Blot)

Druga strona postępowania: Agencja Wykonawcza ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego

Postanowieniem z dnia 27 listopada 2019 r. Trybunał (siódma izba) postanowił, że odwołanie zostaje oddalone jako oczywiście bezzasadne.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social de Madrid (Hiszpania) w dniu 17 lipca 2019 r. – EV/Obras y Servicios Públicos S.A. i Acciona Agua, S.A.

(Sprawa C-550/19)

(2020/C 77/20)

Język postępowania: hiszpański

Sąd odsyłający

Juzgado de lo Social de Madrid

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: EV

Strona pozwana: Obras y Servicios Públicos S.A., Acciona Agua, S.A.

Pytania prejudycjalne

1)

Czy klauzulę 4 ust. 1 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC), które zostało włączone do wspólnotowego porządku prawnego przez dyrektywę Rady 99/70 (1) i dyrektywę 2001/23, należy interpretować w ten sposób, że art. 24 ust. 2 układu zbiorowego pracy dla sektora budowlanego stanowi, iż niezależnie od okresu obowiązywania umowy o wykonanie danych robót budowlanych zawartej na zasadach ogólnych, nie będzie miał zastosowania art. 15 ust. 1 lit. a) akapit pierwszy ET [kodeksu pracy], a zatem pracownicy w dalszym ciągu będą pracownikami zatrudnionymi „na czas wykonywania robót budowlanych”, zarówno we wskazanych tam przypadkach, jak i w przypadku przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę, o którym mowa w art. 44 ET lub zmiany pracodawcy, o której mowa w art. 27 układu zbiorowego pracy, przy czym nie ma obiektywnego powodu, który uzasadniałby, że jest to sprzeczne z uregulowaniem krajowym, w którym art. 15 ust. 1 lit. a) ET stanowi, iż „umowy te nie mogą być zawarte na okres dłuższy niż trzy lata, który może zostać przedłużony o dwanaście miesięcy na podstawie krajowego sektorowego układu zbiorowego lub, w przypadku jego braku, na podstawie sektorowego układu zbiorowego niższego szczebla. Po upływie tych terminów pracownicy nabywają status stałych pracowników przedsiębiorstwa”?

2)

Czy klauzulę 4 ust. 1 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC), które zostało włączone do wspólnotowego porządku prawnego przez w dyrektywę Rady 99/70 i dyrektywę 2001/23, należy interpretować w ten sposób, że art. 24 ust. 4 układu zbiorowego pracy dla sektora budowlanego stanowi, iż w przypadku wykonywania pracy na różnych stanowiskach pracy na podstawie dwóch lub więcej umów na czas wykonywania robót budowlanych zawartych z tym samym przedsiębiorstwem lub grupą przedsiębiorstw w okresie i w terminie wskazanym w art. 15 ust. 5 ET, nie prowadzi to do zmiany charakteru zatrudnienia na podstawie tego przepisu, zarówno we wskazanych tam przypadkach, jak i w przypadku przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę, o którym mowa w art. 44 ET lub zmiany pracodawcy, o której mowa w art. 27 układu zbiorowego pracy, przy czym nie ma obiektywnego powodu, który uzasadniałby, że jest to sprzeczne z uregulowaniem krajowym, w którym art. 15 ust. 5 ET stanowi, iż „bez uszczerbku dla ust. 1 lit. a) i ust. 2 i 3 niniejszego artykułu pracownicy zatrudnieni przez co najmniej dwadzieścia cztery miesiące w okresie trzydziestu miesięcy, niezależnie od tego, czy było to wynikiem kontynuacji pracy na tym samym lub innym stanowisku, w tym samym przedsiębiorstwie lub grupie przedsiębiorstw, na podstawie co najmniej dwóch tymczasowych umów o pracę, bez względu na to, czy nastąpiło to bezpośrednio pomiędzy zainteresowanymi stronami czy za pośrednictwem agencji pacy tymczasowej, zgodnie z identycznymi bądź odmiennymi warunkami umownymi, nabywają status pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony. Postanowienia akapitu wcześniejszego mają zastosowanie także w przypadku przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę lub zmiany pracodawcy na podstawie przepisów ustawy lub postanowień układów zbiorowych pracy”?

3)

Czy art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/23 (2) należy interpretować w ten sposób, iż stoi on na przeszkodzie wyłączeniu zawartemu w układzie zbiorowym pracy dla sektora budowlanego, zgodnie z którym prawa i obowiązki, jakich musi przestrzegać nowy pracodawca, który będzie prowadził działalność będącą przedmiotem zamówienia publicznego, ograniczone są jedynie do tych, które wynikają z ostatniej umowy zawartej przez pracownika z pracodawcą , który występuje z umowy o zamówienie publiczne i nie stanowi to obiektywnego powodu, który uzasadniałby, że jest to rozwiązanie sprzeczne z uregulowaniem krajowym, w którym art. 44 ET stanowi o przejęciu wszystkich praw i obowiązków bez ograniczenia do ostatniej umowy?

---

(1)  Dyrektywa Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. 1999, L 175, s. 43).

(2)  Dyrektywa Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (Dz.U. 2001, L 82, s. 16).

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 19 czerwca 2019 r. w sprawie T-179/16 RENV, L'Oréal/EUIPO – Guinot, wniesione w dniu 1 sierpnia 2019 r. przez L'Oréal

(Sprawa C-586/19 P)

(2020/C 77/21)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: L'Oréal (przedstawiciele: adwokaci T. de Haan, P. Péters)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, Guinot

Postanowieniem z dnia 7 października 2019 r. Trybunał (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) odmówiła przyjęcia odwołania do rozpoznania.

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 19 czerwca 2019 r. w sprawie T-180/16 RENV, L'Oréal/EUIPO – Guinot, wniesione w dniu 1 sierpnia 2019 r. przez L'Oréal

(Sprawa C-587/19 P)

(2020/C 77/22)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: L'Oréal (przedstawiciele: adwokaci T. de Haan, P. Péters)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, Guinot

Postanowieniem z dnia 7 października 2019 r. Trybunał (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) odmówiła przyjęcia odwołania do rozpoznania.

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 19 czerwca 2019 r. w sprawie T-181/16 RENV, L'Oréal/EUIPO – Guinot, wniesione w dniu 1 sierpnia 2019 r. przez L'Oréal

(Sprawa C-588/19 P)

(2020/C 77/23)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: L'Oréal (przedstawiciele: adwokaci T. de Haan, P. Péters)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, Guinot

Postanowieniem z dnia 7 października 2019 r. Trybunał (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) odmówiła przyjęcia odwołania do rozpoznania.

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 19 czerwca 2019 r. w sprawie T-182/16 RENV, L'Oréal/EUIPO – Guinot, wniesione w dniu 1 sierpnia 2019 r. przez L'Oréal

(Sprawa C-589/19 P)

(2020/C 77/24)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: L'Oréal (przedstawiciele: adwokaci T. de Haan, P. Péters)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, Guinot

Postanowieniem z dnia 7 października 2019 r. Trybunał (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) odmówiła przyjęcia odwołania do rozpoznania.

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 19 czerwca 2019 r. w sprawie T-183/16 RENV, L'Oréal/EUIPO – Guinot, wniesione w dniu 1 sierpnia 2019 r. przez L'Oréal

(Sprawa C-590/19 P)

(2020/C 77/25)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: L'Oréal (przedstawiciele: adwokaci T. de Haan, P. Péters)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, Guinot

Postanowieniem z dnia 7 października 2019 r. Trybunał (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) odmówiła przyjęcia odwołania do rozpoznania.

Odwołanie wniesione w dniu 4 września 2019 r. przez Agencję Wydawniczą Technopol sp. z o. o. od wyroku Sądu (Ósma izba) z dnia 26 czerwca 2019 r. w sprawie T-117/18, Agencja Wydawnicza Technopol/EUIPO

(Sprawa C-664/19 P)

(2020/C 77/26)

Język postępowania: polski

Strony

Strona skarżąca: Agencja Wydawnicza Technopol sp. z o. o. (Przedstawiciel: C. Rogula, adwokat)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

Postanowieniem z dnia 5 grudnia 2019 r. Trybunał (izba ds. przyjmowania odwołań do rozpoznania) postanowił, że odwołanie nie zostaje przyjęte do rozpoznania

Skarga wniesiona w dniu 17 października 2019 r. – Komisja Europejska/Węgry

(Sprawa C-761/19)

(2020/C 77/27)

Język postępowania: węgierski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Cattabriga i Zs. Teleki, działający w charakterze pełnomocników)

Strona pozwana: Węgry

Żądania strony skarżącej

Komisja wnosi do Trybunału o:

—

stwierdzenie, że Węgry uchybiły obowiązkom ciążącym na nich na podstawie art. 11 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2003/109/WE (1), ponieważ nie umożliwiły dopuszczenia do Izby weterynarzy obywateli państw trzecich posiadających zezwolenie na pobyt długoterminowy, wykluczając ich w ten sposób z zawodu weterynarza i pozbawiając możliwości zatrudnienia lub wykonywania działalności na własny rachunek w zawodzie weterynarza;

—	obciążenie Węgier kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1.

W dniu 3 stycznia 2017 r. do Komisji wniesiono skargę na podstawie Magyar Állatorvosi Kamaráról valamint az állatorvosi szolgáltatói tevékenység végzéséről szóló 2012. évi CXXVII. törvény (ustawy CXXVII z 2012 r. w sprawie węgierskiej Izby weterynarzy i wykonywania świadczeń związanych z usługami weterynaryjnymi) w związku z wymogiem, zgodnie z którym – poza innymi wymogami – członkiem Izby weterynarzy może być jedynie obywatel państwa będącego stroną Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym. Skarżący jest obywatelem państwa trzeciego posiadającym „zezwolenie na pobyt długoterminowy” na Węgrzech od 2007 r. i w 2014 r. otrzymał dyplom Állatorvostudományi Egyetemen (uniwersytetu nauk weterynaryjnych) w Budapeszcie. Jego wniosek o dopuszczenie do Izby weterynarzy został oddalony ze względu na to, że nie spełniał wyżej wspomnianych wymogów prawnych. Na Węgrzech dopuszczenie do Izby weterynarzy jest wymagane dla celów wykonywania zawodu weterynarza albo w charakterze pracownika, albo w ramach prowadzenia działalności na własny rachunek.

2.

W dniu 20 lipca 2018 r. Komisja wszczęła przeciwko Węgrom procedurę w sprawie stwierdzenia uchybienia w związku z wyżej wymienionym przepisem węgierskiej ustawy o weterynarzach. W ramach tej procedury Komisja zarzuciła Węgrom uchybienie obowiązkom określonym w art. 11 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2003/109/WE.

3.	W swojej odpowiedzi rząd węgierski stwierdził, że wykonywanie zawodu weterynarza jest objęte wyjątkiem określonym w art. 11 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2003/109/WE, ponieważ może być połączone z wykonywaniem władzy publicznej o charakterze innym niż wyłącznie okazjonalny.

4.	Komisja nie uznała za przekonujące argumentów podniesionych przez rząd węgierski w udzielonej odpowiedzi i, w konsekwencji, w dniu 25 stycznia 2019 r. przedstawiła uzasadnioną opinię, w której podtrzymała wcześniejsze stanowisko.

5.	W dniu 29 marca 2019 r. rząd węgierski skierował do Komisji odpowiedź na uzasadnioną opinię, w której podtrzymał wcześniejsze stanowisko.

6.

Komisja stwierdziła, że wykonywanie zawodu weterynarza w charakterze pracownika lub w ramach działalności na własny rachunek na Węgrzech nie jest objęte wyjątkiem określonym w art. 11 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2003/109/WE. Czynności weterynarzy, które Węgry łączą z wykonywaniem funkcji publicznych, nie wymagają zdaniem Komisji bezpośredniego i szczególnego uczestnictwa w wykonywaniu władzy publicznej i nie są koniecznie lub nieodłącznie związane z tym zawodem, ponieważ albo mają charakter wyłącznie przygotowawczy i akcesoryjny, albo powinny być wykonywane na podstawie umowy lub pod kontrolą organu publicznego.

7.	Mając na względzie powyższe, w dniu 25 lipca 2019 r. Komisja postanowiła przekazać sprawę przed Trybunał w celu rozstrzygnięcia, czy Węgry uchybiły obowiązkom ciążącym na nich na mocy dyrektywy 2003/109/WE.

---

(1)  Dyrektywa Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotycząca statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi (Dz.U. L 16 z 23.1.2004, s. 44).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht Salzburg (Austria) w dniu 31 października 2019 r. – CT/VINI GmbH

(Sprawa C-805/19)

(2020/C 77/28)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesgericht Salzburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: CT

Strona pozwana: VINI GmbH

Pytania prejudycjalne

Czy art. 31 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 7 ust. 2 dyrektywy 2003/88/WE (1) dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy zawarty w § 10 ust. 2 Urlaubsgesetz (ustawy o urlopie, Austria), zgodnie z którym ekwiwalent za niewykorzystany urlop za bieżący (ostatni) rok pracy nie przysługuje, jeżeli pracownik porzuca pracę bez zachowania terminu wypowiedzenia, nie znajduje zastosowania?

---

(1)  Dyrektywa 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz.U. 2003, L 299, s. 9)

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Frankfurt am Main (Niemcy) w dniu 4 listopada 2019 r. – Flightright GmbH/Qatar Airways

(Sprawa C-810/19)

(2020/C 77/29)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landgericht Frankfurt am Main

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Flightright GmbH

Strona pozwana: Qatar Airways

Pytania prejudycjalne

1)

Czy „[bezpośredni] lot łączony” w rozumieniu art. 2 lit. h) rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1) występuje również wówczas, gdy w przypadku lotów objętych jedną rezerwacją oraz przewidujących międzylądowanie w przesiadkowym porcie lotniczym znajdującym się poza terytorium Unii Europejskiej zaplanowano dłuższy pobyt w miejscu międzylądowania, a dalszy lot objęty rezerwacją nie jest najbliższym dostępnym lotem?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:   Czy art. 3 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że rozporządzenie dotyczy także przewozu pasażerów lotem, w odniesieniu do którego odlot nie odbywa się z lotniska znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego, lecz lot ten stanowi część jednej rezerwacji, która obejmuje także lot z lotniska na terytorium państwa członkowskiego, nawet jeżeli nie jest to bezpośredni lot łączony?

---

(1)  Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 6 listopada 2019 r. – Natumi GmbH/Land Nordrhein-Westfalen

(Sprawa C-815/19)

(2020/C 77/30)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Natumi GmbH

Druga strona postępowania: Land Nordrhein-Westfalen

Przy udziale: Vertreter des Bundesinteresses beim Bundesverwaltungsgericht

Pytania prejudycjalne

1.	Czy art. 28 w związku z pkt 1.3 załącznika IX rozporządzenia (WE) nr 889/2008 (1) należy interpretować w ten sposób, że glon Lithothamnium calcareum może być stosowany jako składnik w przetwórstwie żywności ekologicznej?

2.	W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytanie:   Czy stosowanie obumarłych glonów jest również dozwolone?

3.

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej również na pytanie drugie:   Czy w przypadku produktu, który zawiera (obumarłe) glony Lithothamnium calcareum jako składnik i który jest oznaczony jako „bio”, mogą być stosowane określenia „zawierający wapń”, „zawierający bogate w wapń wodorosty morskie” lub „zawierający wysokiej jakości wapń z wodorostów morskich Lithothamnium”?

---

(1)  Rozporządzenie Komisji z dnia 5 września 2008 r. ustanawiające szczegółowe zasady wdrażania rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych w odniesieniu do produkcji ekologicznej, znakowania i kontroli (Dz.U. 2008, L 250, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Thüringer Finanzgericht (Niemcy) w dniu 12 listopada 2019 r. – Beeren-, Wild-, Feinfrucht GmbH/Hauptzollamt Erfurt

(Sprawa C-825/19)

(2020/C 77/31)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Thüringer Finanzgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Beeren-, Wild-, Feinfrucht GmbH

Strona pozwana: Hauptzollamt Erfurt

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 211 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego unijny kodeks celny (zwany dalej „UKC”) (1) należy interpretować w ten sposób, że ma on zastosowanie wyłącznie do wniosków, w przypadku których okres, na który udziela się pozwolenia z mocą wsteczną, trwałby od dnia 1 maja 2016 r. ?

2)

W razie udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej: Czy art. 211 UKC w przypadku wniosków o udzielenie pozwolenia z mocą wsteczną na okres przypadający przed 1 maja 2016 r. ma zastosowanie wyłącznie wtedy, gdy wnioski o udzielenie pozwolenia z mocą wsteczną złożono wprawdzie przed wejściem w życie nowych przepisów, ale organy celne oddaliły takie wnioski po raz pierwszy po dniu 1 maja 2016 r.?

3)

W razie udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi przeczącej: Czy art. 211 UKC w przypadku wniosków o udzielenie pozwolenia z mocą wsteczną na okres przypadający przed 1 maja 2016 r. ma zastosowanie również wtedy, gdy organy celne oddaliły je już przed dniem 1 maja 2016 r., a także po tej dacie (z innym uzasadnieniem)?

4)

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytania pierwsze i drugie oraz odpowiedzi przeczącej na pytanie trzecie: Czy art. 294 ust. 2 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 (2) należy interpretować w ten sposób, że a) pozwolenie z mocą wsteczną od daty wygaśnięcia poprzedniego pozwolenia, jak przewidziano w ust. 3 tego przepisu, mogło zostać udzielone maksymalnie na okres jednego roku przed datą złożenia wniosku, a b) przesłanki potwierdzenia istnienia ekonomicznej potrzeby, o którym mowa w ust. 3 tego przepisu, oraz braku związku z próbą oszustwa i rażącym zaniedbaniem muszą być spełnione również w przypadku kolejnego pozwolenia na podstawie ust. 2?

---

(1)  Dz.U. 2013, L 269, s. 1.

(2)  Dz.U. 1993, L 253, s. 1.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesgericht Korneuburg (Austria) w dniu 13 listopada 2019 r. – WZ/Austrian Airlines AG

(Sprawa C-826/19)

(2020/C 77/32)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Landesgericht Korneuburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: WZ

Strona pozwana: Austrian Airlines AG

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 8 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 261/2004”) (1) należy interpretować w ten sposób, że stosuje się go do dwóch lotnisk położonych w bezpośrednim sąsiedztwie centrum miasta, jednak tylko jedno z nich znajduje się na obszarze miasta, a drugie w sąsiednim kraju związkowym?

2)

Czy art. 5 ust. 1 lit. c), art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku lądowania na innym lotnisku docelowym w tej samej miejscowości, w tym samym mieście lub w tym samym regionie pasażerowi przysługuje prawo do odszkodowania z tytułu odwołania lotu?

3)	Czy art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku lądowania na innym lotnisku w tej samej miejscowości, w tym samym mieście lub w tym samym regionie pasażerowi przysługuje prawo do odszkodowania z tytułu dużego opóźnienia?

4)

Czy art. 5, 7 i 8 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że w celu ustalenia, czy pasażer poniósł stratę czasu wynoszącą co najmniej trzy godziny w rozumieniu wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawach połączonych Sturgeon i in. (2), C-402/07 i C-432/07, należy obliczyć opóźnienie w taki sposób, że zależy ono od chwili lądowania na innym lotnisku docelowym, czy od chwili transportu na lotnisko, do którego została zrobiona rezerwacja lub na inne pobliskie miejsce uzgodnione z pasażerem?

5)

Czy art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że przewoźnik lotniczy, który wykonuje loty w systemie obrotowym, może powoływać się na zdarzenie, w tym konkretnym przypadku zmniejszenie częstotliwości lądowań na skutek burzy, które miało miejsce w czasie trzeciej rotacji wstecz względem rozpatrywanego lotu?

6)	Czy art. 8 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku lądowania na innym lotnisku docelowym przewoźnik lotniczy musi sam z siebie zaoferować pasażerowi transport do innego miejsca, czy też w ten sposób, że to pasażer musi zwrócić się o taki transport?

7)	Czy art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 3 i art. 9 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że pasażerowi przysługuje prawo do odszkodowania z tytułu naruszenia przewidzianych w art. 8 i art. 9 obowiązków udzielenia pomocy i zapewnienia opieki?

---

(1)  Dz.U. 2004, L 46, s. 1.

(2)  Dz.U. 2010, C 24, s. 4.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgerichtshof (Austria) w dniu 15 listopada 2019 r. – CS, Finanzamt Graz-Stadt

(Sprawa C-844/19)

(2020/C 77/33)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę rewizyjną: CS, Finanzamt Graz-Stadt

Uczestnicy postępowania: Finanzamt Judenburg Liezen, technoRent International GmbH

Pytania prejudycjalne

1)

Czy z prawa Unii wynika mające bezpośrednie zastosowanie uregulowanie przyznające podatnikowi, - któremu w sytuacji takiej jak w postępowaniu głównym organ podatkowy nie zwraca we właściwym terminie nadpłaconego VAT, - roszczenie o zapłatę odsetek za zwłokę, tak aby mógł on dochodzić tego roszczenia przed organem podatkowym lub sądami administracyjnymi, mimo iż prawo krajowe nie przewiduje takiego uregulowania dotyczącego odsetek? W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie prejudycjalne:

2)

Czy również wtedy, gdy podatnikowi przysługuje wierzytelność podatkowa z tytułu VAT powstała wskutek następczego obniżenia wysokości świadczenia wzajemnego na podstawie art. 90 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (1) jest dopuszczalne, aby odsetki naliczane były dopiero po upływie odpowiedniego terminu przysługującego organowi podatkowemu na przeprowadzenie kontroli zasadności roszczeń dochodzonych przez podatnika?

3)

Czy okoliczność, że prawo krajowe państwa członkowskiego nie zawiera uregulowania dotyczącego odsetek przysługujących w przypadku opóźnionego zaliczenia na poczet salda podatkowego nadpłaty VAT, oznacza, że sądy krajowe powinny przy obliczaniu odsetek zapewnić skutek prawny określony w art. 27 ust. 2 akapit drugi dyrektywy Rady 2008/9/WE z dnia 12 lutego 2008 r. określającej szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz w innym państwie członkowskim (2), nawet jeśli postępowanie główne nie jest objęte zakresem zastosowania tej dyrektywy?

---

(1)  Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

(2)  Dz.U. 2008, L 44, s. 23.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Berlin-Brandenburg (Niemcy) w dniu 27 listopada 2019 r. – M-GmbH/Finanzamt für Körperschaften.

(Sprawa C-868/19)

(2020/C 77/34)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Finanzgericht Berlin-Brandenburg

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: M-GmbH

Strona pozwana: Finanzamt für Körperschaften

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 11 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (zwanej dalej „dyrektywą 2006/112/WE”) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ona przepisowi § 2 ust. 2 pkt 2 Umsatzsteuergesetz (niemieckiej ustawy o podatku obrotowym, zwanej dalej „UStG”) w zakresie, w jakim na mocy tego przepisu spółka osobowa (tutaj: GmbH & Co. KG [spółka komandytowa, w której komplementariuszem jest spółka z o.o.]), w której oprócz podmiotu dominującego wspólnikami są nie tylko osoby, które pod względem finansowym są włączone do przedsiębiorstwa podmiotu dominującego zgodnie z § 2 ust. 2 pkt 2 UStG, nie może być spółką zależną w ramach grupy podatkowej VAT?

2)

W razie udzielenie odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: a) Czy art. 11 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE (1), w świetle zasad proporcjonalności i neutralności, należy interpretować w ten sposób, że może on uzasadniać wyłączenie spółek osobowych tego rodzaju, o których mowa w pierwszym pytaniu prejudycjalnym z grupy podatkowej VAT z tego względu, że w prawie krajowym nie istnieje w przypadku spółek osobowych wymóg zachowania określonej formy w odniesieniu do zawarcia i zmiany umowy spółki i że w przypadku umów mających charakter wyłącznie ustny mogą istnieć w indywidualnych przypadkach trudności w wykazaniu włączenia pod względem finansowym spółki zależnej do przedsiębiorstwa podmiotu dominującego? b) Czy stosowaniu art. 11 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE stoi na przeszkodzie sytuacja, gdy ustawodawca krajowy nie miał zamiaru zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania już w chwili przyjęcia danego środka?

---

(1)  Dz.U. 2006, L 347, s.1.

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 19 września 2019 r. w sprawie T-27/18 RENV, FV przeciwko Radzie, wniesione w dniu 28 listopada 2019 r. przez FV

(Sprawa C-875/19 P)

(2020/C 77/35)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: FV (przedstawiciel: adwokat É. Boigelot)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku z dnia 19 września 2019 r. (T-27/18 RENV) i orzeczenie zgodnie z żądaniami wnoszącej odwołanie sformułowanymi w pierwszej instancji, a co za tym idzie, stwierdzenie nieważności sprawozdania z oceny sporządzonego w odniesieniu do wnoszącej odwołanie za rok 2013;

—	Obciążenie Rady całością kosztów obu instancji.

Zarzuty i główne argumenty

W zaskarżonym wyroku Sąd oddalił żądanie stwierdzenia nieważności sprawozdania z oceny za rok 2013. W ramach zarzutu odwołania wnosząca odwołanie podnosi, po pierwsze, naruszenie przez Sąd obowiązku przeprowadzenia kontroli i obowiązku uzasadnienia oraz przeinaczenie danych zawartych w aktach sprawy, a po drugie, naruszenie zasad zawartych w przewodniku przeprowadzania ocen, obowiązku uzasadnienia i obowiązku staranności, a także oczywisty błąd w ocenie.

Zdaniem wnoszącej odwołanie Sąd naruszył zasady zawarte w przewodniku przeprowadzania ocen, wymagając istnienia i przedstawienia zaświadczeń lekarskich i uznając, że jej nieobecności nie były usprawiedliwione i mogły w sposób ważny stanowić element brany pod uwagę w ramach oceny rocznej. Wnosząca odwołanie twierdzi ponadto, że decyzja o koniecznym, czy wręcz automatycznym uwzględnieniu jej nieobecności lub spóźnień celem przyjęcia w stosunku do niej negatywnej oceny jest niezgodna z prawem. Wreszcie podnosi ona, że Rada nigdy nie zakwestionowała zdrowotnych przyczyn jej nieobecności lub spóźnień ani też nie sankcjonowała usprawiedliwienia nieobecności przez przyjęcie środków administracyjnych; zatwierdzała też wnioski o usprawiedliwienie ex post spóźnień. Sąd zaprzeczył więc sam sobie i przeinaczył dane zawarte w aktach sprawy.

W dalszej kolejności wnosząca odwołanie wskazuje, że brak regularnej obecności w miejscu pracy nie oznacza sam z siebie braku stałego wysiłku. Co więcej, nie zastosowano względem wnoszącej odwołanie żadnego zindywidualizowanego systemu godzin pracy. Podobnie, ogólny komentarz kwalifikujący „poczucie obowiązku” jako wyjątkowe, może przełożyć się wyłącznie na ocenę „doskonałą”. Co się tyczy oceny „jakości pracy”, uzasadnienie sprawozdania z oceny nie odnosiło się, zdaniem wnoszącej odwołanie, do samego poziomu świadczonej przez niej pracy. Wreszcie, jeśli chodzi o „zdolność do pracy w zespole” i „stosunki międzyludzkie”, Sąd pominął w przekonaniu wnoszącej odwołanie szereg elementów zawartych w aktach sprawy. Tym samym Sąd miał przeinaczyć dane zawarte w aktach sprawy, popełnić błędy w interpretacji i uzasadnieniu, naruszyć zasady zawarte w przewodniku przeprowadzania ocen i nie dopełnić obowiązku przeprowadzenia w sposób ważny i poprawny kontroli oczywistego błędu w ocenie.

Wreszcie, wnosząca odwołanie twierdzi, że w zaskarżonym wyroku pominięte zostały kwestie znęcania się na podłożu zawodowym i nękania psychicznego, których była ona ofiarą. Sąd miał też naruszyć obowiązek staranności w ten sposób, że nie uwzględnił interesu wnoszącej odwołanie, a jedynie podnoszony interes służby.

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 19 września 2019 r. w sprawie T-153/17, FV przeciwko Radzie, wniesione w dniu 28 listopada 2019 r. przez FV

(Sprawa C-877/19 P)

(2020/C 77/36)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnosząca odwołanie: FV (przedstawiciel: adwokat É. Boigelot)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącego odwołanie

—	Uchylenie wyroku z dnia 19 września 2019 r. (T-153/17);

—	Orzeczenie zgodnie z żądaniami wnoszącej odwołanie sformułowanymi w pierwszej instancji, a co za tym idzie, stwierdzenie nieważności sprawozdań z oceny sporządzonych w odniesieniu do wnoszącej odwołanie za lata 2014 i 2015, przyjętych definitywnie w dniu 5 grudnia 2016 r.;

—	Obciążenie Rady całością kosztów obu instancji.

Zarzuty i główne argumenty

W zaskarżonym wyroku Sąd oddalił żądanie stwierdzenia nieważności sprawozdań z oceny za lata 2014 i 2015.

W ramach zarzutu odwołania wnosząca odwołanie podnosi, po pierwsze, naruszenie przez Sąd obowiązku przeprowadzenia kontroli i obowiązku uzasadnienia oraz przeinaczenie danych zawartych w aktach sprawy, a po drugie, naruszenie zasad zawartych w przewodniku przeprowadzania ocen, obowiązku uzasadnienia i obowiązku staranności, a także oczywisty błąd w ocenie.

Zdaniem wnoszącej odwołanie Sąd popełnił oczywisty błąd w ocenie i przeinaczył fakty uznając, że jej rzekomo niestosowne zachowanie było jedynym powodem, dla którego administracja przyznała jej ocenę „dostateczną” z tytułu „poczucia obowiązku”, podczas gdy rubryka ta jest zdefiniowana w przewodniku przeprowadzania ocen jako „zaangażowanie zainteresowanego w pracę, jego gotowość do wypełniania zadań aktywnie i konstruktywnie”.

Ponadto wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd nie zbadał prawidłowo zmniejszenia zakresu jej zadań. Choroba lub praca w niepełnym wymiarze czasu pracy nie mogą bowiem uzasadniać odebrania części zadań urzędnikowi, co więcej – bez jego zgody.

Poza tym wnosząca odwołanie kwestionuje dokonane przez Sąd oceny dotyczące zmiany biura i stanowiska oraz jej zachowania w roku 2014, a także wskazuje, że stanowią one przeinaczenie danych zawartych w aktach sprawy.

Wreszcie, w przekonaniu wnoszącej odwołanie w zaskarżonym wyroku Sąd nie skrytykował braku staranności, w szczególności w odniesieniu do urzędnika, którego zdrowie psychiczne jest nadwyrężone, ani nie zastosował art. 59 ust. 1 akapit trzeci regulaminu pracowniczego urzędników.

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 20 września 2019 r. w sprawie T-47/18, UZ/Parlament, wniesione w dniu 3 grudnia 2019 r. przez Parlament

(Sprawa C-894/19 P)

(2020/C 77/37)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Parlament Europejski (przedstawiciele: V. Montebello-Demogeot, I. Lázaro Betancor, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: UZ

Żądania wnoszącego odwołanie

—	uchylenie zaskarżonego wyroku;

—	w konsekwencji, oddalenie skargi w pierwszej instancji;

—	postanowienie, że każda ze stron pokrywa własne koszty postęowania odwoławczego;

—	obciążenie UZ kosztami postępowania w pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

W pierwszym zarzucie odwołania, dotyczącym naruszenia prawa, przeinaczenia stanu faktycznego oraz braku uzasadnienia, Parlament twierdzi, że Sąd nieprawidłowo przyjął, że prowadzone dochodzenia cechowały się brakiem obiektywnej bezstronności. Okoliczność, że jeden z prowadzących dochodzenie miał wcześniej ograniczoną znajomość faktów nie mogła powodować uzasadnionej wątpliwości co do jego bezstronności, ponieważ wątpliwość tę mógł zneutralizować udział w tym samym dochodzeniu większej liczby je prowadzących. Sąd rozpatrujący sprawę co do istoty nawet nie wziął tej okoliczności pod uwagę. Wreszcie Sąd nie zbadał ani nie uzasadnił, w jaki sposób domniemany brak obiektywnej bezstronności mógł w tym kontekście prowadzić do odmiennego rezultatu, zgodnie z wymaganiami orzecznictwa.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia prawa, przeinaczenia stanu faktycznego oraz braku uzasadnienia we wniosku stwierdzającym naruszenie zasady równości broni podczas prac komisji dyscyplinarnej. Parlament podnosi, że sąd rozpatrujący sprawę co do istoty pominął elementy stanu faktycznego, błędnie orzekając, że organ powołujący był reprezentowany przez dwie osoby, podczas gdy skarżąca korzystała z równoważnych praw, gdyż towarzyszył jej adwokat. Parlament uważa, że Sąd niesłusznie oddalił się od własnego orzecznictwa dotyczącego stosowania zasady równości broni w sprawach administracyjnych i zaniechał zbadania, czy w braku tej domniemanej nieprawidłowości procedura mogłaby doprowadzić do odmiennego rezultatu.

W zarzucie trzecim, dotyczącym naruszenia prawa, przeinaczenia stanu faktycznego oraz braku uzasadnienia we wniosku przyjmującym naruszenie prawa skarżącej do bycia wysłuchaną, Parlament podnosi, że skarżąca została należycie wysłuchana, po pierwsze ustnie, na podstawie upoważnienia organu powołującego, a po drugie, poprzez przekazania swoich uwag na piśmie po przesłuchaniu. Ponieważ upoważnienie jest przewidziane w wewnętrznym uregulowaniu i stosuje się je tylko wtedy, gdy wydający upoważnienie organ powołujący nie jest w stanie działać osobiście z powodów służbowych, Sąd naruszył prawo, uznając, że nie przestrzegano art. 22 załącznika IX do regulaminu pracowniczego. Ponadto Parlament zarzuca błędne zakwalifikowanie obniżenia zaszeregowania z grupy AD 13 do AD 12 jako surową karę, powodującą utratę stanowiska kierowniczego. Wreszcie Parlament podnosi, że sąd rozpoznający sprawę co do istoty nie zbadał, czy w sytuacji gdyby skarżąca została przesłuchana bezpośrednio przez organ powołujący, byłaby w stanie przedstawić elementy inne niż te zawarte w aktach oraz w jakim zakresie decyzja organu powołującego rzeczywiście mogłaby się różnić.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Qorti Ċivili Prim’Awla — Ġurisdizzjoni Kostituzzjonali (Malta) w dniu 5 grudnia 2019 r. – Repubblika/Il-Prim Ministru.

(Sprawa C-896/19)

(2020/C 77/38)

Język postępowania: maltański

Sąd odsyłający

Qorti Ċivili Prim’Awla — Ġurisdizzjoni Kostituzzjonali

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Repubblika

Strona przeciwna: Il-Prim Ministru

Pytania prejudycjalne

1)	Czy art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, rozpatrywane oddzielnie lub łącznie, należy rozumieć w ten sposób, że mają one zastosowanie w odniesieniu do ważności pod względem prawnym art. 96, 96A i 100 Konstytucji Malty?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy uprawnienia premiera w procesie powoływania członków wymiaru sprawiedliwości na Malcie należy uznać za zgodne z art. 19 ust. 1 TUE i art. 47 karty praw podstawowych, zważywszy również na art. 96A Konstytucji, który wszedł w życie w 2016 r.?

3)	Jeżeli uprawnienia premiera są niezgodne z tymi postanowieniami, czy fakt ten należy uwzględnić w odniesieniu do przyszłych nominacji, czy też powinien on mieć również wpływ na wcześniejsze nominacje?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Darmstadt (Niemcy) w dniu 11 grudnia 2019 r. – EP/Kreis Groß-Gerau

(Sprawa C-905/19)

(2020/C 77/39)

Język postępowania: niemiecki

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Darmstadt

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: EP

Druga strona postępowania: Kreis Groß-Gerau

Pytania prejudycjalne

Czy z zakazu dyskryminacji ujętego w art. 64 układu eurośródziemnomorskiego zawartego z Tunezją (1) można wywieść zakaz skracania okresu ważności zezwolenia na pobyt z tego powodu, że przesłanki udzielenia tego zezwolenia na pobyt przestają być spełnione a posteriori, jeśli

—	obywatel tunezyjski był zatrudniony w chwili powiadomienia o skróceniu a posteriori okresu ważności zezwolenia na pobyt,

—	decyzja o skróceniu nie opiera się na powodach wynikających z ochrony uzasadnionego interesu państwa, takiego jak względy porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego lub zdrowia publicznego, oraz

—	obywatel tunezyjski nie posiadał zezwolenia na podejmowanie zatrudnienia (zezwolenia na pracę) niezależnego od zezwolenia na pobyt, ale w okresie ważności zezwolenia na pobyt był na mocy ustawy uprawniony do podejmowania zatrudnienia?

Czy status prawny cudzoziemca wynikający z zakazu dyskryminacji ujętego w art. 64 układu eurośródziemnomorskiego zawartego z Tunezją zakłada wydanie – oprócz zezwolenia na pobyt – administracyjnego zezwolenia na podejmowanie zatrudnienia?

Jaka chwila jest istotna dla oceny statusu prawnego w świetle ustawodawstwa dotyczącego zezwolenia na pobyt i zezwolenia na pracę? Czy znaczenie ma chwila wydania decyzji administracyjnej o cofnięciu prawa pobytu, czy też chwila wydania orzeczenia sądowego?

---

(1)  Układ eurośródziemnomorski z dnia 17 lipca 1995 r. ustanawiający stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi z jednej strony a Republiką Tunezyjską z drugiej strony (Dz.U. 1998, L 97, s. 1).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas (Litwa) w dniu 18 grudnia 2019 r. – „Klaipėdos regiono atliekų tvarkymo centras” UAB/„Ecoservice Klaipėda” UAB, „Klaipėdos autobusų parkas” UAB, „Parsekas” UAB, „Klaipėdos transportas” UAB

(Sprawa C-927/19)

(2020/C 77/40)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos Aukščiausiasis Teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną:„Klaipėdos regiono atliekų tvarkymo centras” UAB

Pozostałe strony postępowania:„Ecoservice Klaipėda” UAB, „Klaipėdos autobusų parkas” UAB, „Parsekas” UAB, „Klaipėdos transportas” UAB

Pytania prejudycjalne

1)

Czy warunek zamówienia, zgodnie z którym dostawcy mają obowiązek wykazać określony poziom średniego rocznego dochodu operacyjnego uzyskanego z wykonywania działalności związanej jedynie z konkretnymi usługami (gospodarowaniem zmieszanymi odpadami komunalnymi), wchodzi w zakres art. 58 ust. 3 lub 4 dyrektywy 2014/24 (1)?

2)	Czy od odpowiedzi na pytanie pierwsze zależy metoda oceny zdolności dostawcy przedstawiona przez Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 4 maja 2017 r., Esaprojekt (C-387/14) (2)?

3)

Czy warunek zamówienia, zgodnie z którym dostawcy mają obowiązek wykazać, że pojazdy niezbędne do świadczenia usług [gospodarowania odpadami] spełniają konkretne wymogi techniczne, w tym wymogi dotyczące emisji zanieczyszczeń (EURO 5), posiadania nadajnika GPS, odpowiedniej ładowności itp., wchodzą w zakres: a) art. 58 ust. 4; b) art. 42 w związku z przepisami załącznika VII; c) art. 70 dyrektywy 2014/24?

4)

Czy art. 1 ust. 1 akapit trzeci dyrektywy 89/665 (3), w którym określono zasadę skuteczności procedur odwoławczych, art. 1 ust. 3 i 5 tej dyrektywy, art. 21 dyrektywy 2014/24 i dyrektywę 2016/943 (4), a w szczególności motyw 18 i art. 9 ust. 2 akapit trzeci tejże dyrektywy (rozpatrywane łącznie lub oddzielnie przy czym bez ograniczenia do tych przepisów), należy interpretować w ten sposób, że jeżeli w przepisach krajowych regulujących zamówienia publiczne przewidziano obowiązkową procedurę rozstrzygania sporów poprzedzającą wniesienie skargi: a) instytucja zamawiająca musi przedstawić dostawcy, z którego inicjatywy wszczęto procedurę odwoławczą, wszystkie szczegółowe informacje dotyczące oferty innego dostawcy (niezależnie od ich poufnego charakteru), jeżeli przedmiotem procedury jest konkretnie zgodność z prawem oceny oferty innego dostawcy, a dostawca, z którego inicjatywy wszczęto procedurę, wprost zwrócił się do instytucji zamawiającej o ich przedstawienie przed rozpoczęciem procedury; b) niezależnie od odpowiedzi na poprzednie pytanie, instytucja zamawiająca, odrzucając odwołanie dostawcy dotyczące zgodności z prawem oceny oferty jego konkurenta, musi w każdym razie udzielić jasnej, kompleksowej i konkretnej odpowiedzi, niezależnie od ryzyka ujawnienia poufnych informacji przetargowych, których jej udzielono?

5)

Czy art. 1 ust. 1 akapit trzeci, art. 1 ust. 3 i 5 oraz art. 2 ust. 1 lit. b) dyrektywy 89/665, art. 21 dyrektywy 2014/24 i dyrektywę 2016/943, w szczególności jej motyw 18 (rozpatrywane łącznie lub oddzielnie przy czym bez ograniczenia do tych przepisów), należy interpretować w ten sposób, że decyzja instytucji zamawiającej o nieudzieleniu dostawcy dostępu do poufnych szczegółowych informacji na temat oferty innego uczestnika postępowania jest decyzją, którą można zaskarżyć w odrębnym postępowaniu przed sądem?

6)	Jeżeli odpowiedź na poprzednie pytanie jest twierdząca, czy art. 1 ust. 5 dyrektywy 89/665 należy interpretować w ten sposób, że dostawca musi złożyć do instytucji zamawiającej odwołanie od takiej wydanej przez nią decyzji i w razie konieczności wnieść skargę do sądu?

7)

Jeżeli odpowiedź na poprzednie pytanie jest twierdząca, czy art. 1 ust. 1 akapit trzeci i art. 2 ust. 1 lit. b) dyrektywy 89/665 należy interpretować w ten sposób, że w zależności od zakresu dostępnych informacji na temat treści oferty innego dostawcy dostawca może wnieść do sądu skargę dotyczącą wyłącznie odmowy udzielenia mu informacji, nie kwestionując przy tym zgodności z prawem innych decyzji instytucji zamawiającej?

8)

Niezależnie od odpowiedzi na poprzednie pytania, czy art. 9 ust. 2 akapit trzeci dyrektywy 2016/943 należy interpretować w ten sposób, że po otrzymaniu przez sąd wniosku strony skarżącej o nakazanie drugiej stronie sporu przedstawienia dowodów i o udostępnienie ich przez sąd stronie skarżącej, sąd ma obowiązek uwzględnić taki wniosek niezależnie od działań podjętych przez instytucję zamawiającą w trakcie postępowania o udzielenie zamówienia lub procedury odwoławczej?

9)

Czy art. 9 ust. 2 akapit trzeci dyrektywy 2016/943 należy interpretować w ten sposób, że po oddaleniu wniosku strony skarżącej w przedmiocie ujawnienia informacji poufnych drugiej strony sporu, sąd powinien z urzędu dokonać oceny znaczenia danych, co do których wnosi się o uchylenie poufności, i skutków tych danych dla zgodności z prawem postępowania o udzielenie zamówienia publicznego?

10

Czy podstawę wykluczenia dostawców określoną w art. 57 ust. 4 lit. h) dyrektywy 2014/24, w świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 3 października 2019 r., Delta Antrepriză de Construcții și Montaj 93 (5), można zastosować w ten sposób, że sąd, badając spór między dostawcą a instytucją zamawiającą, może z urzędu rozstrzygnąć – niezależnie od oceny instytucji zamawiającej – że dany oferent w wyniku umyślnego działania lub niedbalstwa przedstawił instytucji zamawiającej informacje wprowadzające w błąd, niezgodne ze stanem faktycznym, w związku z czym musi zostać wykluczony z postępowań o udzielenie zamówienia publicznego?

11

Czy art. 57 ust. 4 lit. h) dyrektywy 2014/24 stosowany w związku z zasadą proporcjonalności określoną w art. 18 ust. 1 tej dyrektywy należy interpretować i stosować w ten sposób, że jeżeli prawo krajowe przewiduje (poza wykluczeniem z postępowań o udzielenie zamówienia publicznego) dodatkowe kary za przedstawienie nieprawdziwych informacji, kary te można stosować wyłącznie w ramach odpowiedzialności osobistej, w szczególności, gdy informacje niezgodne ze stanem faktycznym zostały przedłożone wyłącznie przez część grupy podmiotów występujących wspólnie w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego (przykładowo jednego z kilku partnerów)?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE (Dz.U. 2014, L 94, s. 65).

(2)  ECLI:EU:C:2017:338.

(3)  Dyrektywa Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych w zakresie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane (Dz.U. 1989, L 395, s. 33).

(4)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/943 z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie ochrony niejawnego know-how i niejawnych informacji handlowych (tajemnic przedsiębiorstwa) przed ich bezprawnym pozyskiwaniem, wykorzystywaniem i ujawnianiem (Dz.U. 2016, L 157, s. 1).

(5)  C-267/18, ECLI:EU:C:2019:826.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil du Contentieux des Étrangers (Belgia) w dniu 20 grudnia 2019 r. – X/Państwo belgijskie

(Sprawa C-930/19)

(2020/C 77/41)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil du Contentieux des Étrangers

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: X

Strona pozwana: Państwo belgijskie

Pytania prejudycjalne

Czy art. 13 ust. 2 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich (1) narusza art. 20 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej z tego względu, że przewiduje, iż rozwód, unieważnienie małżeństwa lub ustanie zarejestrowanego związku partnerskiego nie prowadzi do utraty prawa pobytu przez członków rodziny obywatela Unii, którzy nie są obywatelami jednego z państw członkowskich, w szczególności jeżeli istnieją szczególnie trudne okoliczności, na przykład fakt bycia ofiarą przemocy domowej w trakcie trwania małżeństwa lub zarejestrowanego związku partnerskiego, jednak wyłącznie pod warunkiem, że zainteresowani są pracownikami najemnymi lub osobami pracującymi na własny rachunek, lub posiadają wystarczająceśrodki dla siebie i członków ich rodziny, aby nie stanowić obciążenia dla systemu pomocy społecznej w przyjmującym państwie członkowskim przez okres pobytu oraz są objęci ogólnym ubezpieczeniem zdrowotnym w przyjmującym państwie członkowskim, lub są członkami rodziny, już ustanowionej w przyjmującym państwie członkowskim, osoby, która spełnia te wymagania, podczas gdy art. 15 ust. 3 dyrektywy Rady 2003/86/WE z dnia 22 września 2003 r. w sprawie prawa do łączenia rodzin (2), który przewiduje tę samą możliwość utrzymania prawa pobytu, nie poddaje jej temu ostatniemu warunkowi?

---

(1)  Dyrektywa 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniająca rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylająca dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (Dz.U. 2004, L 158, s.77).

(2)  Dz.U. 2003, L 251, s. 12.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État (Francja) w dniu 30 grudnia 2019 r. – Les Chirurgiens-Dentistes de France, Confédération des Syndicats médicaux français, Fédération des Syndicats pharmaceutiques de France, Syndicat des Biologistes, Syndicat des Médecins libéraux, Union dentaire, Conseil national de l’Ordre des Chirurgiens-Dentistes, Conseil national de l’Ordre des Masseurs-Kinésithérapeutes, Conseil national de l’Ordre des Infirmiers/Ministre des Solidarités et de la Santé, Ministre de l’Enseignement supérieur, de la Recherche et de l’Innovation, Premier ministre

(Sprawa C-940/19)

(2020/C 77/42)

Język postępowania: francuski

Sąd odsyłający

Conseil d'État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Les Chirurgiens-Dentistes de France, Confédération des Syndicats médicaux français, Fédération des Syndicats pharmaceutiques de France, Syndicat des Biologistes, Syndicat des Médecins libéraux, Union dentaire, Conseil national de l’Ordre des Chirurgiens-Dentistes, Conseil national de l’Ordre des Masseurs-Kinésithérapeutes, Conseil national de l’Ordre des Infirmiers

Druga strona postępowania: Ministre des Solidarités et de la Santé, Ministre de l’Enseignement supérieur, de la Recherche et de l’Innovation, Premier ministre

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 4f ust. 6 dyrektywy 2005/36/WE z dnia 7 września 2005 r. (1). wyklucza, by państwo członkowskie wprowadziło możliwość częściowego dostępu do jednego z zawodów, do których ma zastosowanie mechanizm automatycznego uznawania kwalifikacji zawodowych przewidziany w przepisach tytułu III rozdział III tej dyrektywy?

---

(1)  Dyrektywa 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (Dz.U. 2005, L 255, s. 22).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Lietuvos Aukščiausiasis Teismas (Litwa) w dniu 31 grudnia 2019 r. – UAB „Manpower Lit”/E.S., M.L., M.P., V.V. i R.V.

(Sprawa C-948/19)

(2020/C 77/43)

Język postępowania: litewski

Sąd odsyłający

Lietuvos Aukščiausiasis Teismas

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: UAB „Manpower Lit”

Druga strona postępowania: E.S., M.L., M.P., V.V. i R.V.

Pytania prejudycjalne

1)	Jaki zakres należy nadać terminowi „przedsiębiorstwo publiczne” w art. 1 ust. 2 dyrektywy 2008/104 (1)? Czy agencje Unii Europejskiej takie jak [Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn (EIGE)] należy uznać za „przedsiębiorstwa publiczne” w rozumieniu dyrektywy 2008/104?

2)

Które podmioty (agencja pracy tymczasowej, przedsiębiorstwo użytkownika, przynajmniej jeden z nich lub ewentualnie oba) podlegają, zgodnie z art. 1 ust. 2 dyrektywy 2008/104, kryterium prowadzenia działalności gospodarczej? Czy obszary działalności i funkcje EIGE, określone w art. 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 1922/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. (2), należy uznać za działalność gospodarczą, zgodnie z definicją (rozumieniem) tego pojęcia w świetle art. 1 ust. 2 dyrektywy 2008/104?

3)

Czy art. 1 ust. 2 i 3 dyrektywy 2008/104 można interpretować w ten sposób, że może on wyłączyć z zakresu stosowania dyrektywy te publiczne i prywatne agencje pracy tymczasowej lub przedsiębiorstwa użytkowników, które nie są zaangażowane w stosunki, o których mowa w art. 1 ust. 3 dyrektywy, i nie prowadzą działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy?

4)

Czy przepisy art. 5 ust. 1 dyrektywy 2008/104 dotyczące praw pracowników tymczasowych do podstawowych warunków pracy i zatrudnienia, w szczególności w zakresie wynagrodzenia, powinny mieć pełne zastosowanie do agencji Unii Europejskiej, które podlegają szczególnym unijnym przepisom prawa pracy oraz art. 335 i 336 TFUE?

5)

Czy prawo państwa członkowskiego (art. 75 litewskiego kodeksu pracy) transponujące przepisy art. 5 ust. 1 dyrektywy 2008/104 w odniesieniu do wszystkich przedsiębiorstw zatrudniających pracowników tymczasowych (w tym instytucji UE) narusza zasadę autonomii administracyjnej instytucji UE ustanowioną w art. 335 i 336 TFUE oraz zasady obliczania i wypłaty wynagrodzeń określone w regulaminie pracowniczym urzędników Unii Europejskiej?

6)

Czy w związku z tym, że wszystkie stanowiska (stanowiska pracy), na które pracownicy są zatrudniani bezpośrednio przez EIGE, obejmują zadania, które mogą być wykonywane wyłącznie przez pracowników zatrudnionych na podstawie regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, odpowiednie stanowiska (stanowiska pracy) pracowników tymczasowych można uznać za „to samo stanowisko (te same stanowiska)” w rozumieniu art. 5 ust. 1 dyrektywy 2008/104?

---

(1)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/104/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie pracy tymczasowej (Dz.U. 2008, L 327, s. 9).

(2)  Dz.U. 2006, L 403, s. 9.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Helsingin hallinto-oikeus (Finlandia) w dniu 17 grudnia 2019 r. – A

(Sprawa C-950/19)

(2020/C 77/44)

Język postępowania: fiński

Sąd odsyłający

Helsingin hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu głównym

Wnoszący odwołanie: A

Druga strona postępowania: Patentti- ja rekisterihallituksen tilintarkastuslautakunta

Pytania prejudycjalne

1)	Czy art. 22a ust. 1 (wprowadzony dyrektywą 2014/56/UE (1)) dyrektywy 2006/43/WE (2) należy interpretować w ten sposób, że kluczowy partner firmy audytorskiej zajmuje stanowisko, o którym mowa w tym ustępie, wraz z zawarciem umowy o pracę?

2)	Na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze: Czy art. 22a ust. 1 należy interpretować w ten sposób, że kluczowy partner firmy audytorskiej zajmuje stanowisko, o którym mowa w tym ustępie, gdy rozpoczyna pracę na tym stanowisku?

---

(1)  Dz.U. 2014, L 158, s. 196.

(2)  Dyrektywa 2006/43/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie ustawowych badań rocznych sprawozdań finansowych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych, zmieniająca dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG oraz uchylająca dyrektywę Rady 84/253/EWG (Dz.U. 2006, L 157, s. 87).

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rīgas rajona tiesa (Łotwa) w dniu 7 stycznia 2020 r. – postępowanie karne przeciwko AB, CE, SIA „MM investīcijas”

(Sprawa C-3/20)

(2020/C 77/45)

Język postępowania: łotewski

Sąd odsyłający

Rīgas rajona tiesa

Strony w postępowaniu głównym

AB, CE, SIA „MM investīcijas”

Pytania prejudycjalne

1)

Czy artykuł 11 lit. a) i art. 22 akapit pierwszy Protokołu (nr 7) do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej znajdują zastosowanie do funkcji członka Rady Prezesów Europejskiego Banku Centralnego, wykonywanej przez prezesa banku centralnego jednego z państw członkowskich, a mianowicie prezesa Banku Łotwy, AB?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy immunitet w postępowaniu karnym przyznany na mocy tych przepisów przysługuje tej osobie również po zwolnieniu przez nią stanowiska [po zakończeniu kadencji] prezesa banku centralnego państwa członkowskiego, a jednocześnie stanowiska członka Rady Prezesów Europejskiego Banku Centralnego.

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy immunitet ten obejmuje swoim zakresem jedynie „immunitet jurysdykcyjny”, o którym mowa w art. 11 lit. a) Protokołu (nr 7) do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, czy też obejmuje on również całość postępowania karnego, w tym doręczenie aktu oskarżenia oraz czynności dochodzeniowo-śledcze zmierzające do zebrania dowodów? W wypadku, gdyby immunitet ten obejmował całość postępowania karnego, czy okoliczność ta ma wpływ na wykorzystanie zebranych dowodów ?

4)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy art. 11 lit. a) Protokołu (nr 7) w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej w związku z art. 17 tego protokołu pozwala organowi prowadzącemu postępowanie przygotowawcze, a na etapie postępowania jurysdykcyjnego składowi orzekającemu, ocenić, czy postępowanie dotyczy interesów Unii Europejskiej, a jedynie w wypadku stwierdzenia, że takie interesy występują w sprawie– to znaczy jeżeli czyny zarzucane AB są związane z funkcjami sprawowanymi przez niego w instytucji Unii Europejskiej – na zwrócenie się do tej instytucji, to jest do Europejskiego Banku Centralnego, z wnioskiem o uchylenie przysługującego mu immunitetu?

5)

Czy występowanie interesu Unii Europejskiej, na potrzeby stosowania Protokołu (nr 7) w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, musi być zawsze bezpośrednio związane z decyzjami lub czynnościami podjętymi w ramach funkcji sprawowanych przez urzędnika w instytucji Unii Europejskiej? Czy wobec tego można wobec takiego urzędnika wszcząć postępowanie karne, jeżeli zarzucane mu czyny nie są związane z funkcjami sprawowanymi przez niego w instytucji Unii Europejskiej, ale z działaniami podejmowanymi w ramach jego funkcji krajowych?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wyrchowen administratiwen syd (Bułgaria) w dniu 7 stycznia 2020 r. – „Alti” OOD/Direktor na Direkcija „Obżałwane i danyczno-osiguritełna praktika” – Płowdiw pri Centrałno uprawlenie na Nacionałnata agencija za prichodite

(Sprawa C-4/20)

(2020/C 77/46)

Język postępowania: bułgarski

Sąd odsyłający

Wyrchowen administratiwen syd

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca kasację:„Alti” OOD

Strona przeciwna w postępowaniu kasacyjnym: Direktor na Direkcija „Obżałwane i danyczno-osiguritełna praktika” – Płowdiw pri Centrałno uprawlenie na Nacionałnata agencija za prichodite

Pytania prejudycjalne

1)

Czy art. 205 dyrektywy 2006/112/WE (1) [Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej] i zasadę proporcjonalności należy interpretować w ten sposób, że solidarna odpowiedzialność zarejestrowanego podmiotu – odbiorcy podlegającej opodatkowaniu dostawy za niezapłacony przez jego dostawcę VAT, obejmuje, poza głównym zobowiązaniem dostawcy z tytułu VAT, także akcesoryjne zobowiązanie do zapłaty odszkodowania za opóźnione wykonanie w wysokości odsetek ustawowych od kwoty głównej, naliczanych od daty opóźnienia dłużnika do daty wydania decyzji w wyniku kontroli podatkowej, w której stwierdzono to opóźnienie, odpowiednio – do daty wykonania zobowiązania?

2)

Czy art. 205 dyrektywy 2006/112 i zasadę proporcjonalności należy interpretować w ten sposób, że nie dopuszczają one krajowego uregulowania prawnego takiego jak art. 16 ust. 3 Danyczno-osiguritelen procesualen kodeks (kodeksu postępowania w sprawach podatkowych i zabezpieczenia społecznego), zgodnie z którym odpowiedzialność osoby trzeciej za podatki niezapłacone przez podatnika obejmuje te podatki oraz odsetki?

---

(1)  Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz.U. 2006, L 347, s. 1.

Skarga wniesiona w dniu 17 stycznia 2020 r. – Komisja Europejska/Rada Unii Europejskiej

(Sprawa C-24/20)

(2020/C 77/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Castillo de la Torre, J. Norris i I. Naglis, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

—	stwierdzenie nieważności art. 3 decyzji Rady (UE) 2019/1754 (1) z dnia 7 października 2019 r. w sprawie przystąpienia Unii Europejskiej do Aktu genewskiego Porozumienia lizbońskiego w sprawie nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych;

—	stwierdzenie nieważności art. 4 decyzji 2019/1754 w zakresie, w jakim zawiera on odniesienia do państw członkowskich, lub posiłkowo, stwierdzenie nieważności art. 4 w całości, jeżeli odniesienia do państw członkowskich są nierozerwalnie związane z pozostałą częścią tego przepisu;

—

utrzymanie w mocy skutków tych części decyzji 2019/1754, których nieważność zostanie stwierdzona, w szczególności przypadków jakiegokolwiek skorzystania z upoważnienia udzielonego na mocy art. 3, wdrożonych przed dniem ogłoszenia wyroku przez państwa członkowskie, które są obecnie stronami porozumienia lizbońskiego z 1958 r., do momentu wejścia w życie decyzji Rady Unii Europejskiej w rozsądnym terminie, który nie powinien przekroczyć sześciu miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w tej sprawie.

—	obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 218 ust. 6 i art. 293 ust. 1 TFUE, zasady kompetencji powierzonych ustanowionej w art. 13 ust. 2 TUE oraz zasady równowagi instytucjonalnej oraz przysługującemu Komisji prawa inicjatywy prawodawczej w ten sposób, że zaskarżona decyzja została przyjęta bez wniosku ze strony Komisji.

Zarzut drugi: posiłkowo, naruszenie art. 2 ust. 1 i art. 207 TFUE oraz brak uzasadnienia, gdyż Rada przekroczyła zakres swoich kompetencji poprzez udzielenie upoważnienia, które ma charakter ogólny, stały i nie zostało należycie uzasadnione.

---

(1)  Dz.U. 2019, L 271, s. 12.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 15 stycznia 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal correctionnel de Saint-Brieuc - Chambre détachée de Guingamp - Francja) – Procureur de la République/Tugdual Carluer, Yann Latouche, Dominique Legeard, Thierry Leleu, Dimitri Pinschof, Brigitte Plunian, Rozenn Marechal

(Sprawa C-115/18) (1)

(2020/C 77/48)

Język postępowania: francuski

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 152 z 30.04.2018.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 23 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark - Austria) – postępowanie wszczęte przez: Humbert Jörg Köfler, Wolfgang Leitner, Joachim Schönbeck, Wolfgang Semper/Bezirkshauptmannschaft Murtal, z udziałem: Finanzpolizei

(Sprawa C-297/18) (1)

(2020/C 77/49)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 301 z 27.8.2018.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 23 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark - Austria) – postępowanie wszczęte przez ZR, AR, BS/Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld, z udziałem: Finanzpolizei

(Sprawa C-712/18) (1)

(2020/C 77/50)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 122 z 1.4.2019.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 23 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark - Austria) – postępowanie wszczęte przez ZR, BS, AR/Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld, z udziałem: Finanzpolizei.

(Sprawa C-713/18) (1)

(2020/C 77/51)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 122 z 1.4.2019.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 23 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark - Austria) – postępowanie wszczęte przez DY/Bezirkshauptmannschaft Hartberg-Fürstenfeld, z udziałem: Finanzpolizei

(Sprawa C-138/19) (1)

(2020/C 77/52)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 187 z 3.6.2019.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 23 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark - Austria) – postępowanie wszczęte przez DY

(Sprawa C-139/19) (1)

(2020/C 77/53)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 187 z 3.6.2019.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 7 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Eparchiako Dikastirio Larnakas - Cypr) – Kypriaki Kentriki Archi/GA

(SprawaC-154/19) (1)

(2020/C 77/54)

Język postępowania: grecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 164 z 13.5.2019.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 23 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesverwaltungsgericht Steiermark - Austria) – postępowanie wszczęte przez DX/Bürgermeister der Stadt Graz, z udziałem: Finanzpolizei

(Sprawa C-227/19) (1)

(2020/C 77/55)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 213 z 24.6.2019.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 18 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Stuttgart - Niemcy) – Eurowings GmbH/GD, HE, IF

(Sprawa C-334/19) (1)

(2020/C 77/56)

Język postępowania: niemiecki

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 288 z 26.8.2019.

Postanowienie Prezesa Trybunału z dnia 24 października 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil du Contentieux des Étrangers - Belgia) – X/État belge

(Sprawa C-672/19) (1)

(2020/C 77/57)

Język postępowania: francuski

Prezes Trybunału zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 372 z 4.11.2019.

Wyrok Sądu z dnia 30 stycznia 2020 r. – PV/Komisja

(Sprawy połączone T-786/16 i T-224/18) (1)

(Służba publiczna - Urzędnicy - Mobbing - Szereg decyzji przyjętych przez Komisję, które są niekorzystne dla skarżącego - Wnioski o udzielenie wsparcia - Postępowanie dyscyplinarne - Wydalenie ze służby - Cofnięcie wydalenia ze służby - Nowe postępowanie dyscyplinarne - Ponowne wydalenie ze służby)

(2020/C 77/58)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: PV (przedstawiciel: adwokat M. Casado García-Hirschfeld)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Berscheid, B. Mongin i I. Melo Sampaio, pełnomocnicy)

Przedmiot

Skarga na podstawie art. 270 TFUE mająca na celu: po pierwsze, stwierdzenie, że skarżący był ofiarą mobbingu; po drugie, stwierdzenie nieważności, tytułem żądania głównego w sprawie T-786/16: sprawozdań z oceny skarżącego za lata 2014, 2015 i 2016, decyzji dyrektora generalnego Dyrekcji Generalnej (DG) ds. Tłumaczeń Ustnych Komisji z dni 31 maja i 5 lipca 2016 r. dotyczących potrąceń z wynagrodzenia skarżącego oraz decyzji z dnia 28 listopada 2016 r. oddalającej zażalenia złożone na te decyzje, pisma z dnia 21 czerwca 2016 r., w którym Urząd Administrowania i Wypłacania Należności Indywidualnych (PMO) poinformował skarżącego, że jest on zobowiązany do zapłaty długu w wysokości 33 593,88 EUR, decyzji PMO z dnia 11 lipca 2016 r. o zawieszeniu wypłaty wynagrodzenia skarżącemu od dnia 1 lipca 2016 r. a także decyzji z dnia 17 stycznia 2017 r. oddalającej zażalenie złożone na te decyzje, decyzji z dnia 26 lipca 2016 r. o wydaleniu ze służby, pisma dyrektora generalnego DG ds. Tłumaczeń Ustnych Komisji z dnia 31 lipca 2016 r. informującego o zamiarze uznania jego nieobecności w okresie od dnia 2 czerwca do dnia 31 lipca 2016 r. za nieusprawiedliwione i dokonania odpowiednich potrąceń z jego wynagrodzenia, pisma PMO z dnia 21 września 2016 r. informującego skarżącego o globalnym długu oraz, że jest on zobowiązany do zapłaty długu w wysokości 42 704,74 EUR i decyzji z dnia 17 stycznia 2017 r. oddalającej zażalenie złożone na to pismo, noty obciążeniowej z dnia 20 lipca 2017 r. i decyzji z dnia 29 listopada 2017 r. oddalającej zażalenie złożone na tę notę oraz postępowania dyscyplinarnego CMS 13/087 a w sprawie T-224/18, decyzji o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego CMS 17/025, e-maili wzywających skarżącego do udziału w postępowaniu w sprawie oceny za lata 2016 i 2017, decyzji z dnia 24 lipca 2017 r. o przywróceniu skarżącego do pracy w następstwie cofnięcia dotyczącej go decyzji o wydaleniu ze służby i decyzji z dnia 15 stycznia 2018 r. oddalającej zażalenie złożone na tę decyzję, decyzji PMO z dnia 12 września 2017 r. potrącającej notę obciążeniową z dnia 20 lipca 2017 r. z zaległych wynagrodzeń skarżącego za okres od dnia 1 sierpnia 2016 r. do dnia 30 września 2017 r., decyzji oddalającej zażalenie złożone na tę decyzję i decyzji o zawieszeniu wypłaty wynagrodzenia skarżącemu ze skutkiem od dnia 1 października 2017 r. oraz, tytułem żądania ewentualnego, w sprawie T-786/16, opinii lekarskich z dnia 27 czerwca i 10 października 2014 r., decyzji oddalających wnioski o udzielenie wsparcia z dnia 23 października 2014 r., 20 stycznia, 20 marca i 30 lipca 2015 r. oraz 15 marca i 18 maja 2016 r., decyzji o potrąceniu z wynagrodzeń z dnia 9 lutego, 30 marca, 5 maja, 24 czerwca, 1 października i 12 listopada 2015 r., 15 stycznia, 22 kwietnia, 31 maja i 5 lipca, 11 lipca i 15 września 2016 r. oraz decyzji oddalających zażalenia złożone na te decyzje, pism o zadłużeniu z dnia 10 marca, 11 maja, 10 czerwca, 11 sierpnia, 13 listopada i 9 grudnia 2015 r. oraz 18 lipca 2016 r., decyzji oddalających zażalenia złożone na postępowania w sprawie oceny z dnia 12 marca, 11 sierpnia i 13 października 2015 r. oraz z 7 czerwca i 21 września 2016 r., notatek lekarskich sporządzonych przez lekarza kontrolującego Komisji, stwierdzających niestawiennictwo na badaniu lekarskim w dniach 16 i 18 lipca, 8 sierpnia, 4 września i 4 grudnia 2014 r., 4 lutego, 13 kwietnia, 4 czerwca, 11 sierpnia, 14 października i 4 grudnia 2015 r., 5 lutego, 22 marca, 18 kwietnia, 3 czerwca, 30 czerwca i 25 lipca 2016 r., decyzji oddalającej zażalenie z dnia 14 lipca 2016 r. dotyczącej nieusprawiedliwionej nieobecności w dniach 16 i 17 marca 2016 r.; oraz, po trzecie, w obu sprawach T-786/16 i T-224/18, uzyskanie naprawienia poniesionej w ocenie skarżącego szkody i zadośćuczynienia za doznaną w jego ocenie krzywdę.

Sentencja

1)	Skargi zostają oddalone.

2)	PV zostaje obciążony kosztami postępowania, w tym kosztami postępowań w przedmiocie zastosowania środka tymczasowego w sprawach T-224/18 R i T-224/18 R II.

---

(1)  Dz.U. C 123 z 9.4.2018.

Wyrok Sądu z dnia 30 stycznia 2020 r. – CBA Spielapparate- und Restaurantbetrieb/Komisja

(Sprawa T-168/17) (1)

(Dostęp do dokumentów - Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 - Dokumenty związane z postępowaniem administracyjnym dotyczącym domniemanej pomocy państwa przyznanej przez władze austriackie na rzecz posiadaczy koncesji na podstawie ustawy o grach losowych - Odmowa dostępu - Wyjątek dotyczący ochrony celów kontroli, dochodzenia i audytu - Nadrzędny interes publiczny - Obowiązek uzasadnienia - Zarzut niezgodności z prawem)

(2020/C 77/59)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: CBA Spielapparate- und Restaurantbetriebs GmbH (Wiedeń, Austria) (przedstawiciel: adwokat A. Schuster)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Ehrbar, F. Erlbacher i K. Blanck, pełnomocnicy)

Interwenienci popierający stronę pozwaną: Parlament Europejski (przedstawiciele: N. Görlitz i D. Moore, pełnomocnicy), Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer i E. Rebasti, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2017) 249 final z dnia 13 stycznia 2017 r. oddalającej wniosek o udzielenie dostępu do dokumentów dotyczących postępowania w sprawie pomocy państwa, zarejestrowanego pod sygnaturą SA.40224 [2014/CP], na podstawie art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43).

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	CBA Spielapparate- und Restaurantbetrieb pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej pokrywają własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 151 z 15.5.2017.

Wyrok Sądu z dnia 22 stycznia 2020 r. – Litwa/Komisja

(Sprawa T-19/18) (1)

(EFRG i EFRROW - Wydatki wyłączone z finansowania - Wydatki poniesione przez Litwę - Korekty finansowe ryczałtowe i jednorazowe - Rozwój obszarów wiejskich - System kontroli wzajemnej zgodności - Kontrole administracyjne - Kontrola na miejscu - Jakość kontroli - Status wnioskodawcy - Sztucznie stworzone warunki - Racjonalność kosztów - Wydatki poniesione w ramach przedsięwzięć - Analiza ryzyka - Czynniki ryzyka - Tolerancja w zakresie kar nieprzewidziana w przepisach Unii - Zbyt łagodny system oceny i kar - Roczne dane statystyczne z kontroli)

(2020/C 77/60)

Język postępowania: litewski

Strony

Strona skarżąca: Republika Litewska (przedstawiciele: R. Dzikovič, V. Vasiliauskienė, M. Palionis i A. Dapkuvienė, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Sauka, A. Steiblytė i J. Jokubauskaitė, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę skarżącą: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek, J. Pavliš, O. Serdula, J. Vláčil i S. Šindelková, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2017/2014 z dnia 8 listopada 2017 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. 2017, L 292, s. 61) w zakresie, w jakim przewiduje zastosowanie wobec Republiki Litewskiej korekty finansowej w wysokości 9 745 705,88 EUR dotyczącej wydatków z tytułu EFRROW i korekty finansowej w wysokości 546 351,91 EUR dotyczącej wydatków z tytułu EFRG i EFRROW.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Litewska pokrywa, oprócz własnych kosztów, koszty poniesione przez Komisję Europejską.

3)	Republika Czeska pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 112 z 26.3.2018.

Wyrok Sądu z dnia 30 stycznia 2020 r. – Portugalia/Komisja

(Sprawa T-292/18) (1)

(EFRG i EFRROW - Wydatki wyłączone z finansowania - Wydatki poniesione przez Portugalię - Artykuły 32 i 33 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 - Artykuł 54 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 - Pojęcie „sądu krajowego”)

(2020/C 77/61)

Język postępowania: portugalski

Strony

Strona skarżąca: Republika Portugalska (przedstawiciele: L. Inez Fernandes, P. Estêvão, J. Saraiva de Almeida i P. Barros da Costa, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: B. Rechena i A. Sauka, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2018/304 z dnia 27 lutego 2018 r. wyłączającej z finansowania Unii Europejskiej niektóre wydatki poniesione przez państwa członkowskie z tytułu Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) oraz Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. 2018, L 59, s. 3) w zakresie, w jakim wyłącza ona z finansowania Unii kwotę 1 052 101,05 EUR odnoszącą się do wydatków zadeklarowanych przez Republikę Portugalską.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Republika Portugalska pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Komisję Europejską.

---

(1)  Dz.U. C 249 z 16.7.2018.

Wyrok Sądu z dnia 29 stycznia 2020 r. – Aquino i in./Parlament

(Sprawa T-402/18) (1)

(Służba publiczna - Strajk tłumaczy ustnych - Przyjęte przez Parlament Europejski środki mające na celu wezwanie tłumaczy ustnych do podjęcia pracy - Brak podstawy prawnej - Odpowiedzialność - Krzywda)

(2020/C 77/62)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Roberto Aquino (Bruksela, Belgia) oraz 25 innych skarżących, których nazwiska są wymienione w załączniku do wyroku (przedstawiciel: adwokat L. Levi)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: O. Caisou-Rousseau, T. Lazian i E. Taneva, pełnomocnicy)

Interwenient popierający stronę pozwaną: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: M. Bauer et R. Meyer, pełnomocnicy)

Przedmiot

Żądanie na podstawie art. 270 TFUE po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji dyrektora generalnego Parlamentu ds. personelu z dnia 2 lipca 2018 r. wzywającej tłumaczy ustnych i konferencyjnych do podjęcia pracy w dniu 3 lipca 2018 r. oraz późniejszych decyzji dyrektora generalnego Parlamentu ds. personelu wzywających tłumaczy ustnych i konferencyjnych do podjęcia pracy w dniach 4, 5, 10 i 11 lipca 2018 r. oraz, po drugie, zadośćuczynienia za krzywdę oszacowaną ex aequo et bono na 1 000 EUR na osobę, jakiej skarżący w swej ocenie doznali w wyniku tych decyzji.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji dyrektora generalnego Parlamentu Europejskiego ds. personelu z dnia 2 lipca 2018 r. wzywającej tłumaczy ustnych i konferencyjnych do podjęcia pracy w dniu 3 lipca 2018 r.

2)	Parlament zostaje zobowiązany do wypłaty po 500 EUR Barbarze Carli-Ganotis, Claudine de Seze, Marii Corinie Diaconu Olszewski, Marii Provata, Irènie Sevastikoglou i Benedetcie Tissi.

3)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

4)	Parlament pokrywa własne koszty a także koszty poniesione przez skarżące wezwane do pracy na podstawie decyzji z dnia 2 lipca 2018 r., w tym koszty postępowania w przedmiocie zarządzenia środka tymczasowego i koszty związane z interwencją Rady Unii Europejskiej.

5)	Skarżący wezwani do pracy na podstawie decyzji, wydanych po wniesieniu skargi pokrywają własne koszty postępowania.

6)	Rada pokrywa własne koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 364 z 8.10.2018.

Wyrok Sądu z dnia 30 stycznia 2020 r. – Grupo Textil Brownie/EUIPO – The Guide Association (BROWNIE)

(Sprawa T-598/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego BROWNIE - Wcześniejsze słowne krajowe znaki towarowe BROWNIES, BROWNIE, Brownies i Brownie - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 207/2009 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001] - Rzeczywiste używanie wcześniejszego znaku towarowego - Artykuł 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009 [obecnie art. 47 ust. 2 i 3 rozporządzenia 2017/1001)

(2020/C 77/63)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Grupo Textil Brownie, SL (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciele: adwokaci D. Pellisé Urquiza i J.C. Quero Navarro)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: M. Capostagno, A. Folliard-Monguiral i H. O’Neill, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: The Guide Association (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: T. St Quintin, barrister, i M. Jhittay, solicitor)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 lipca 2018 r. (sprawa R 2680/2017-2), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między The Guide Association a Grupo Textil Brownie.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Grupo Textil Brownie, SL zostaje obciążone kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 427 z 26.11.2018.

Wyrok Sądu z dnia 29 stycznia 2020 r. – Aldi/EUIPO – Titlbach (ALTISPORT)

(Sprawa T-697/18) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Graficzny znak towarowy ALTISPORT - Wcześniejsze słowne znaki towarowe, międzynarodowy i unijny, ALDI - Względna podstawa odmowy rejestracji - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Porównanie towarów i usług - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 94 rozporządzenia 2017/1001)

(2020/C 77/64)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Aldi GmbH & Co. KG (Mülheim an der Ruhr, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci N. Lützenrath, U. Rademacher, C. Fürsen i M. Minkner)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: E. Markakis i A. Söder, pełnomocnicy)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Aleš Titlbach (Meziboří, Czechy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 września 2018 r. (sprawa R 2683/2017-4) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Aldi a A. Titlbachem.

Sentencja

1)

Stwierdza się nieważność decyzji Czwartej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 19 września 2018 r. (sprawa R 2683/2017-4) w zakresie, w jakim ona dotyczy „zabawek” należących do klasy 28 Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Każda ze stron pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 25 z 21.1.2019.

Wyrok Sądu z dnia 29 stycznia 2020 r. – Volkswagen/EUIPO (CROSS)

(Sprawa T-42/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego CROSS - Bezwzględna podstawa odmowy rejestracji - Charakter opisowy - Artykuł 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Brak charakteru odróżniającego - Artykuł 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001 - Równość traktowania - Obowiązek uzasadnienia - Artykuł 94 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001)

(2020/C 77/65)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Volkswagen AG (Wolfsburg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci F. Thiering i L. Steidle)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: G. Schneider, S. Hanne i E. Markakis, pełnomocnicy).

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 14 listopada 2018 r. (sprawa R 2500/2017-1), dotyczącą zgłoszenia oznaczenia słownego CROSS jako unijnego znaku towarowego.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Volkswagen AG pokrywa koszty postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 82 z 4.3.2019.

Wyrok Sądu z dnia 29 stycznia 2020 r. – Vinos de Arganza/EUIPO – Nordbrand Nordhausen (ENCANTO)

(Sprawa T-239/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego ENCANTO - Wcześniejszy słowny krajowy znak towarowy BELCANTO - Względna podstawa odmowy rejestracji - Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001)

(2020/C 77/66)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Vinos de Arganza, SL (Toral de los Vados, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat L. Broschat García)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: L. Rampini, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO: Nordbrand Nordhausen GmbH (Nordhausen, Niemcy)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 17 stycznia 2019 r. (sprawa R 392/2018-1), dotycząca postępowania w sprawie sprzeciwu między Nordbrand Nordhausen a Vinos de Arganza.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Vinos de Arganza, SL zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 187 z 3.6.2019.

Wyrok Sądu z dnia 30 stycznia 2020 r. – BZ/Komisja

(Sprawa T-336/19) (1)

(Służba publiczna - Personel kontraktowy - Zwolnienie z powodu oczywistej niezdolności do należytego wypełniania obowiązków - Proporcjonalność - Artykuł 84 WZIP - Odpowiedzialność)

(2020/C 77/67)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: BZ (przedstawiciel: adwokat C. Mourato)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Berscheid, B. Mongin i M. Brauhoff, pełnomocnicy)

Przedmiot

Złożony na podstawie art. 270 TFUE wniosek, po pierwsze, o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 25 lipca 2018 r. w sprawie zwolnienia skarżącej z powodu oczywistej niezdolności do należytego wypełniania obowiązków w następstwie przyspieszonego sprawozdania z okresu próbnego, a po drugie, o naprawienie szkody i krzywdy doznanych przez skarżącą wskutek tej decyzji.

Sentencja

1)	Stwierdza się nieważność decyzji Komisji z dnia 25 lipca 2018 r. w sprawie zwolnienia BZ.

2)	W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)	Komisja zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 255 z 29.7.2019.

Wyrok Sądu z dnia 30 stycznia 2020 r. – Julius Sämann/EUIPO – Maharishi Vedic University (Przedstawienie drzewa)

(Sprawa T-559/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego przedstawiającego drzewo - Wcześniejsze graficzne, unijny i międzynarodowe, znaki towarowe przedstawiające „drzewo magiczne” - Względne podstawy odmowy rejestracji - Brak prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd - Brak podobieństwa oznaczeń - Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) 2017/1001 - Brak naruszenia renomy - Artykuł 8 ust. 5 rozporządzenia 2017/1001)

(2020/C 77/68)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Julius Sämann Ltd (Thayngen, Szwajcaria) (przedstawiciele: adwokat D. Parrish)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: K. Kompari, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: Maharishi Vedic University Ltd (Mgarr, Malta) (przedstawiciel: adwokat L. Prehn)

Przedmiot

Skarga na decyzję Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 maja 2019 r. (sprawa R 1743/2018-1), dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Julius Sämann a Maharishi Vedic University.

Sentencja

1)	Skarga zostaje oddalona.

2)	Julius Sämann Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 328 z 30.9.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 22 stycznia 2020 r. – Daimler/Komisja

(Sprawa T-751/18) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Cofnięcie poświadczonych oszczędności CO2 - System ekoinnowacji - Rozporządzenie (WE) nr 443/2009 - Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 725/2011 - Akt niepodlegający zaskarżeniu - Akt przygotowawczy - Niedopuszczalność)

(2020/C 77/69)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Daimler AG (Stuttgart, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci N. Wimmer, C. Arhold i G. Ollinger)

Strona pozwana: Komisja Europejska (przedstawiciele: J.F. Brakeland i A. Becker, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności pisma Komisji Ares(2018) 5413709 z dnia 22 października 2018 r. informującego o cofnięciu oszczędności CO2 wynikających z zastosowania ekoinnowacji, przypisanych do pojazdów Daimler AG wyposażonych w wysokosprawne alternatory Bosch HED EL 7–150 i 175 plus.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Daimler AG zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 93 z 11.3.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 21 stycznia 2020 r. – Clem & Jo Optique/EUIPO – C&A (C&J)

(Sprawa T-125/19) (1)

(Znak towarowy Unii Europejskiej - Postępowanie w sprawie sprzeciwu - Wycofanie sprzeciwu - Umorzenie postępowania)

(2020/C 77/70)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Clem & Jo Optique SARL (Cormicy, Francja) (przedstawiciele: N. Hausmann, adwokat)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo, H. O’Neill, pełnomocnicy).

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: C&A AG (Zug, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat M. Aznar Alonso)

Przedmiot

Skarga na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 grudnia 2018 r. (sprawa R 1252/2018-4), dotycząca postępowania w sprawie sprzeciwu między C&A a Clem & Jo Optique.

Sentencja

1)	Postępowanie w sprawie skargi zostaje umorzone.

2)	Clem & Jo Optique SARL zostaje obciążona kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

3)	C&A AG pokrywa własne koszty.

---

(1)  Dz.U. C 148 z 29.4.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 16 stycznia 2020 r. – Hemp Foods Australia/EUIPO EUIPO – Cabrejos (Sativa)

(Sprawa T-128/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Znak towarowy Unii Europejskiej - Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską - Brak wpisu zmiany właściciela w międzynarodowym rejestrze - Brak legitymacji procesowej - Niedopuszczalność)

(2020/C 77/71)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Hemp Foods Australia Pty Ltd (Sydney, Australia) (przedstawiciele: M. Holah i P. Brownlow, solicitors)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: E. Markakis, pełnomocnik)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą EUIPO będąca interwenientem przed Sądem: César Raúl Dávila Cabrejos (Lima, Peru) (przedstawiciel: adwokat L. Estropá Navarro)

Przedmiot

Skarga na decyzję Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 16 listopada 2018 r. (sprawa R 1041/2018-2) dotyczącą postępowania w sprawie sprzeciwu między Césarem Raúlem Dávilą Cabrejosem a Raw With Life Pty Ltd as Trustee for Benhaim Trading Trust.

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Hemp Foods Australia Pty Ltd zostaje obciążona kosztami postępowania.

---

(1)  Dz.U. C 182 z 27.5.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 21 stycznia 2020 r. – Deutsche Telekom/Parlament i Rada

(Sprawa T-161/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Wewnętrzny rynek łączności elektronicznej - Ceny detaliczne fakturowane konsumentom za regulowane usługi łączności wewnątrzunijne - Rozporządzenie (UE) nr 2018/1971 - Akt ustawodawczy - Brak indywidualnego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2020/C 77/72)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Deutsche Telekom AG (Bonn, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci F. González Díaz, B. Langeheine i J. Blanco Carol)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: R. van de Westelaken, M. Peternel i C. Biz, pełnomocnicy) i Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: O. Segnana oraz I. Gurov, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia częściowej nieważności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1971 z dnia 11 grudnia 2018 r. ustanawiające Organ Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC) oraz Agencję Wsparcia BEREC (Urząd BEREC), zmieniającego rozporządzenie (UE) 2015/2120 oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1211/2009 (Dz.U 2018, L 321, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Postępowanie w sprawie wniosków Królestwa Niderlandów i Komisji Europejskiej o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta zostaje umorzone.

3)	Deutsche Telekom AG pokrywa własne koszty, a także koszty poniesione przez Parlament Europejski i Radę Unii Europejskiej, z wyjątkiem kosztów związanych ze złożeniem wniosków o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta.

4)	Deutsche Telekom, Parlament, Rada, Królestwo Niderlandów, a także Komisja pokrywają swoje własne koszty związane ze złożeniem wniosków o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta.

---

(1)  Dz.U. C 172 z 20.5.2019.

Postanowienie Sądu z dnia 21 stycznia 2020 r. – Telefónica i Telefónica de España/Parlament i Rada

(Sprawa T-162/19) (1)

(Skarga o stwierdzenie nieważności - Wewnętrzny rynek łączności elektronicznej - Ceny detaliczne fakturowane konsumentom za regulowane usługi łączności wewnątrzunijne - Rozporządzenie (UE) nr 2018/1971 - Akt ustawodawczy - Brak indywidualnego oddziaływania - Niedopuszczalność)

(2020/C 77/73)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Telefónica, SA (Madryt, Hiszpania) i Telefónica de España, SAU (Madryt) (przedstawiciele: adwokaci F. González Díaz, B. Langeheine i J. Blanco Carol)

Strona pozwana: Parlament Europejski (przedstawiciele: R. van de Westelaken, M. Peternel i C. Biz, pełnomocnicy) i Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: O. Segnana oraz I. Gurov, pełnomocnicy)

Przedmiot

Oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia częściowej nieważności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1971 z dnia 11 grudnia 2018 r. ustanawiające Organ Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC) oraz Agencję Wsparcia BEREC (Urząd BEREC), zmieniającego rozporządzenie (UE) 2015/2120 oraz uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1211/2009 (Dz.U 2018, L 321, s. 1).

Sentencja

1)	Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna.

2)	Postępowanie w sprawie wniosków Królestwa Niderlandów i Komisji Europejskiej o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta zostaje umorzone.

3)	Telefónica, SA i Telefónica de España, SAU pokrywają własne koszty, a także koszty poniesione przez Parlament Europejski i Radę Unii Europejskiej, z wyjątkiem kosztów związanych ze złożeniem wniosków o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta.

4)	Telefónica, Telefónica de España, Parlament, Rada, Królestwo Niderlandów, a także Komisja pokrywają swoje własne koszty związane ze złożeniem wniosków o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta.

---

(1)  Dz.U. C 172 z 20.5.2019.

Skarga wniesiona w dniu 1 października 2019 r. – Qualcomm/Komisja

(Sprawa T-671/19)

(2020/C 77/74)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Qualcomm, Inc. (San Diego, Kalifornia, Stany Zjednoczone Ameryki) (przedstawiciele: adwokaci M. Davilla, M. Pinto de Lemos Fermiano Rato i M. English)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2019) 5361 final;

—	uchylenie nałożonej w niej grzywny lub, tytułem ewentualnym, znaczne zmniejszenie jej kwoty;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi piętnaście zarzutów.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący tego, że zaskarżona decyzja została wydana w następstwie poważnych nieprawidłowości w postępowaniu, co nieodwracalnie naruszyło przysługujące Qualcommowi prawo do obrony.

2.	Zarzut drugi dotyczący tego, że określając rynek właściwy i stwierdzając, iż Qualcomm zajmuje pozycję dominującą, Komisja popełniła w decyzji oczywiste błędy w ocenie okoliczności faktycznych i co do prawa oraz nie przedstawiła wystarczającego uzasadnienia decyzji.

3.	Zarzut trzeci dotyczący tego, że nie stosując właściwej normy prawnej Komisja dopuściła się w decyzji oczywistych naruszeń prawa.

4.	Zarzut czwarty dotyczący tego, że podniesiona w decyzji teoria drapieżnych cen jest nielogiczna i nie ma żadnego oparcia w dowodach.

5.	Zarzut piąty dotyczący tego, że odtwarzając domniemane „faktycznie zapłacone” ceny Komisja popełniła oczywiste błędy i nie przedstawiła wystarczającego uzasadnienia decyzji.

6.	Zarzut szósty, dotyczący tego, że dokonane przez Komisję w decyzji przypisanie niepowtarzających się wydatków inżynieryjnych jest oczywiście błędne.

7.	Zarzut siódmy, dotyczący tego, że Komisja w sposób oczywisty nie ustaliła w decyzji odpowiedniego poziomu odniesienia kosztów.

8.	Zarzut ósmy, dotyczący tego, że dokonana przez Komisję w decyzji analiza cen i kosztów jest w sposób oczywisty błędna.

9.	Zarzut dziewiąty, dotyczący tego, że, stwierdzając, iż ceny stosowane przez Qualcomm wykuczyły Icerę i przyniosły szkodę konsumentom, Komisja dopuściła się w zaskarżonej decyzji oczywistych naruszeń prawa i błędów w ocenie.

10.	Zarzut dziesiąty, dotyczący tego, że Komisja w zaskarżonej decyzji dopuściła się oczywistego błędu stwierdzając, że ceny stosowane przez Qualcomm służyły wprowadzeniu w życie planu wykluczenia Icery.

11.	Zarzut jedenasty dotyczący tego, że, odrzucając obiektywne uzasadnienie Komisja popełniła w decyzji oczywisty błąd w ocenie oraz nie przedstawiła wystarczającego uzasadnienia decyzji.

12.	Zarzut dwunasty, dotyczący braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

13.	Zarzut trzynasty dotyczący tego, że zawarte w decyzji ustalenia dotyczące czasu trwania zarzucanego skarżącej naruszenia są oczywiście błędne.

14.	Zarzut czternasty dotyczący tego, że Komisja w zaskarżonej decyzji dopuściła się oczywistego błędu przy nakładaniu grzywny i obliczaniu jej wysokości.

15.

Zarzut piętnasty dotyczący tego, że uznając się za podmiot właściwy do wydania rozstrzygnięcia w sprawie oraz stwierdzając wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi Komisja dopuściła się w zaskarżonej decyzji oczywistych naruszeń prawa, błędów w ustaleniach faktycznych i błędów w ocenie oraz nie przedstawiła wystarczającego uzasadnienia decyzji.

Skarga wniesiona w dniu 20 grudnia 2019 r. – Worldwide Spirits Supply/EUIPO – Melfinco (CLEOPATRA QUEEN)

(Sprawa T-870/19)

(2020/C 77/75)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Worldwide Spirits Supply, Inc. (Tortola, Brytyjskie Wyspy Dziewicze) (przedstawiciel: adwokat S. Demetriou)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Melfinco S.A. (Schaan, Liechtenstein)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy zawierający element słowny „CLEOPATRA QUEEN” – unijny znak towarowy nr 14 027 338

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 21 października 2019 r. w sprawie R 1820/2018-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i uznanie stwierdzenia nieważności znaku towarowego za nieważne i niebyłe;

—	tytułem ewentualnym – istotną zmianę treści zaskarżonej decyzji w taki sposób, że skarżący powinien zostać wezwany do przedstawienia dowodu rzeczywistego używania lub wezwany do zawarcia ugody z Melfinco S.A. z tytułu współistnienia znaków towarowych.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 60 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w związku z art. 8 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia;

—	Naruszenie art. 64 ust. 2 i 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 3 stycznia 2020 r. – Forbo Financial Services/EUIPO – Windmöller (Canoleum)

(Sprawa T-3/20)

(2020/C 77/76)

Język skargi: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Forbo Financial Services AG (Baar, Szwajcaria) (przedstawiciel: adwokat S. Fröhlich)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Windmöller GmbH (Augustdorf, Niemcy)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Zgłaszająca sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego „Canoleum” – zgłoszenie nr 16 736 548

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 9 października 2019 r. w sprawie R 773/2019-2

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania oraz kosztami poniesionymi przez skarżącą.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 104 w związku z art. 97 ust. 1 lit. f) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 8 stycznia 2020 r. – Republika Czeska/Komisja

(Sprawa T-8/20)

(2020/C 77/77)

Język postępowania: czeski

Strony

Strona skarżąca: Republika Czeska (przedstawiciele: M. Smolek, J. Pavliš, J. Očková i J. Vláčil, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (EU) 2019/1835 z dnia 30 października 2019 r. w zakresie w jakim wyłącza z finansowania przez Unię Europejską wydatki poniesione przez Republikę Czeską z tytułu Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) w ramach środka M14 w odniesieniu do lat budżetowych 2017, 2018 i 2019 w łącznej kwocie 35 109,02 EUR, a także obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujący zarzut:

—

Zarzut dotyczy naruszenia art. 52 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej. Komisja oparła korektę finansową na domniemanym naruszeniu jednego przepisu prawa Unii, jakim jest art. 25 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 809/2014 z dnia 17 lipca 2014 r. ustanawiającego zasady stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli, środków rozwoju obszarów wiejskich oraz zasady wzajemnej zgodności (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 809/2014”). Do naruszenia tego przepisu jednak nie doszło. W istocie Komisja niesłusznie uznaje, że rozpoczęcie wizyty kontrolnej w pierwszym gospodarstwie rolnym beneficjenta stanowi dorozumiane zapowiedzenie dalszych kontroli, i z tym dorozumianym zapowiedzeniem wiąże takie same skutki, jak gdyby chodziło o rzeczywiste zapowiedzenie kontroli w rozumieniu art. 25 rozporządzenia nr 809/2014.

Skarga wniesiona w dniu 14 stycznia 2020 r. – Buxadé Villalba i in./Parlament

(Sprawa T-32/20)

(2020/C 77/78)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Jorge Buxadé Villalba, María Esperanza Araceli Aguilar Pinar i Hermann Tertsch Del Valle-Lersundi (przedstawiciel: adwokat M. Castro Fuertes)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji uznającej, że Don Carles Puigdemont i Casamajó i Don Antoni Comín i Oliveres posiadają status członków Parlamentu Europejskiego;

—	stwierdzenie, że status ten nie wywołuje już żadnych skutków, a zaistniałe do tej pory są nieważne;

—	nakazanie rozwiązania wszelkich umów o świadczenie usług zawartych przez Don Carlesa Puigdemonta i Casamajó y Don Antonia Comína i Oliveresa z asystentami, doradcami, stażystami lub osobami trzecimi;

—

nakazanie Don Carlesowi Puigdemontowi i Casamajó i Don Antoniowi Comínowi i Oliveresowi zwrotu wszelkich kwot otrzymanych od Parlamentu Europejskiego, z jakiegokolwiek tytułu, w związku z ich bezprawnym statusem europosłów, a także zwrotu kwot wypłaconych przez Parlament Europejski osobom trzecim z tytułu jakiejkolwiek umowy o świadczenie usług z asystentami, doradcami, stażystami lub osobami trzecimi;

—

subsydiarnie, stwierdzenie niepołączalności mandatu posła do Parlamentu Europejskiego z mandatem do zgromadzenia ustawodawczego wspólnoty autonomicznej oraz stwierdzenie, że nie mają prawa do otrzymywania jakiegokolwiek wynagrodzenia od dnia 2 lipca 2019 r. do dnia objęcia funkcji, a także nakazanie jego zwrotu wraz odsetkami za zwłokę w wypadku otrzymania jakiejkolwiek kwoty;

—	w razie uwzględnienia skargi, obciążenie kosztami Parlamentu Europejskiego.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia art. 8 i 12 Aktu z 20 września 1976 r. dotyczący wyborów przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego w związku z hiszpańskim ustawodawstwem wyborczym. — W tej kwestii skarżący podnoszą, że zgodnie z rzeczonym aktem europejska procedura wyborcza jest w każdym państwie członkowskim regulowana przepisami krajowymi i w konsekwencji mają zastosowanie art. 219–224 Ley Orgánica del Régimen Electoral General [ustawy organicznej o powszechnym systemie wyborczym]. Konkretnie ten ostatni przepis przewiduje, że w terminie pięciu dni kandydaci powinni złożyć ślubowanie wierności konstytucji, a w przeciwnym wypadku stwierdza się wakat mandatu. Tymczasem panowie Puigdemont i Comín nigdy nie stawili się przed Junta Electoral Central [centralną komisją wyborczą], by złożyć takie ślubowanie.

2.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia art. 3 ust. 3 regulaminu Parlamentu Europejskiego. — W tej kwestii skarżący podnoszą, że właściwy organ hiszpański nie wystawił żadnego zaświadczenia stwierdzającego, że panowie Puigdemont i Comín złożyli ślubowanie wierności konstytucji, co stanowi warunek zawieszający ich status osób wybranych. W konsekwencji działanie Parlamentu Europejskiego narusza zdaniem skarżących europejski akt wyborczy, wkracza w suwerenne kompetencje państw członkowskich i prowadzi do całkowitego braku legalności i ważności jakiegokolwiek porozumienia przyjętego przez Parlament Europejski na posiedzeniu plenarnym lub w komisjach, w których mogliby uczestniczyć panowie Puigdemont i Comín.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący braku znaczenia w kontekście nieważności aktu Parlamentu Europejskiego wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 grudnia 2019 r. w sprawie C-502/19, Junqueras Vies. — W tej kwestii skarżący podnoszą, że panowie Puigdemont i Comín nigdy nie przebywali w areszcie tymczasowym oraz że przysługuje im jedynie immunitet ze względu na ogłoszenie ich wyboru, lecz nie przysługuje im pełny status europosłów, ponieważ nie spełnili wszystkich wymogów hiszpańskiej procedury wyborczej.

4.

Zarzut czwarty, podniesiony subsydiarnie, dotyczący naruszenia art. 7 ust. 3 i 4 europejskiego aktu wyborczego w zakresie, w jakim istnieje podstawa niepołączalności przewidziana w hiszpańskim ustawodawstwie wyborczym [art. 211 ust. 1 lit. d) ustawy organicznej o powszechnym systemie wyborczym]. — W tej kwestii skarżący podnoszą, że zgodnie z uregulowaniem europejskim każde państwo członkowskie może rozszerzyć przypadki niepołączalności przewidziane dla wyborów do Parlamentu Europejskiego na poziomie krajowym, że ww. przepis krajowego prawa wyborczego przewiduje niepołączalność w odniesieniu do członków zgromadzeń ustawodawczych wspólnot autonomicznych oraz że panowie Puigdemont i Comín nie są członkami parlamentu Katalonii od dnia 7 stycznia 2010 r.

Skarga wniesiona w dniu 20 stycznia 2020 r. – Datenlotsen Informationssysteme/Komisja

(Sprawa T-34/20)

(2020/C 77/79)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Datenlotsen Informationssysteme (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: T. Lübbig, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Komisja

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 20 września 2019 w sprawie pomocy SA.34402 – 2015/C (ex 2015/NN) udzielonej przez Niemcy na rzecz Hochschul-Informations-System GmbH [dokument Komisji nr C(2019) 6836 final];

—	obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.

1.

Naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE poprzez zastosowanie niezgodnego z orzecznictwem kryterium oceny dla określenia ekonomiczności działań Hochschul-Informations-System GmbH (zwanej dalej „HIS”), ponieważ Komisja nie uwzględniła treści „kryterium nierozdzielności” i autonomicznego znaczenia „kryterium zależności”.

2.	Naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE poprzez zakwalifikowanie działalności HIS na rzecz niemieckich państwowych szkół wyższych jako nieekonomicznej.

3.	Naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE poprzez brak rozróżnienia różnych pól działalności HIS.

4.	Naruszenie art. 108 ust. 3 TFUE i art. 1 lit. b) pkt 5 rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 (1) poprzez zakwalifikowanie bezpośredniego wsparcia jako „istniejącej pomocy” na podstawie istnienia rynku w roku 1976.

5.	Naruszenie art. 296 ust. 2 TFUE poprzez niewystarczające uzasadnienie zastosowania art. 1 lit. b) pkt 5 rozporządzenia 2015/1589 poza sytuacjami dotyczącymi liberalizacji.

6.	Naruszenie art. 108 ust. 3 TFUE i art. 1 lit. b) pkt 5 rozporządzenia 2015/1589 poprzez zakwalifikowanie bezpośredniego wsparcia jako „istniejącej pomocy” na podstawie istotnej zmiany środków.

7.	Naruszenie art. 108 ust. 3 TFUE i art. 1 lit. b) pkt 5 rozporządzenia 2015/1589 poprzez zakwalifikowanie bezpośredniego wsparcia jako „systemu pomocy”, gdy natomiast istnieje szereg przyznawanych corocznie pojedynczych pomocy.

8.	Naruszenie prawa do „rozsądnego czasu trwania postępowania” jako części prawa do dobrej administracji na podstawie art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

---

(1)  Rozporządzenie Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. 2015, L 248, s. 9).

Skarga wniesiona w dniu 23 stycznia 2020 r. – Lotto24/EUIPO (LOTTO24)

(Sprawa T-38/20)

(2020/C 77/80)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Lotto24 AG (Hamburg, Niemcy) (przedstawiciel: adwokat O. Brexl)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy LOTTO24 w kolorach pomarańczowym (Pantone 130) i czerwonym (Pantone 1807) – zgłoszenie nr 17 996 822

Zaskarżona decyzja: Decyzja Drugiej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 listopada 2019 r. w sprawie R 1216/2019-2

Żądanie

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 24 stycznia 2020 r. – Di Bernardo/Komisja

(Sprawa T-41/20)

(2020/C 77/81)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Danilo Di Bernardo (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi i T. Martin)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 13 marca 2019 r. wydanej w celu wykonania wyroku z dnia 29 listopada 2018 r. w sprawie T-811/16;

—	zasądzenie od Komisji na rzecz skarżącego, celem naprawienia poniesionej przez niego szkody, kwoty 50 000 EUR a także kwoty 7 000 EUR, z zastrzeżeniem jej zwiększenia w trakcie postępowania, celem naprawienia krzywdy;

—	obciążenia Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi dwa zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia ogłoszenia o konkursie przez komisję konkursową w zakresie, w jakim przyjęte przez nią kryteria dopuszczenia bezprawnie ograniczają zakres tego ogłoszenia. Skarżący podnosi w tym względzie, że przyjmując kryteria dopuszczenia, które skutkują wykluczeniem uwzględnienia doświadczenia porównywalnego z doświadczeniem skarżącego, które jest jednak zgodne z wymogami określonymi w ogłoszeniu o konkursie, komisja konkursowa naruszyła to ogłoszenie.

2.	Zarzut drugi dotyczący oczywistych błędów w ocenie, które obarczają zaskarżoną decyzję i dotyczą kwestii, czy doświadczenie zawodowe skarżącego jest związane z charakterem obowiązków opisanych w ogłoszeniu o konkursie.

Skarga wniesiona w dniu 27 stycznia 2020 r. – KRBL/EUIPO – P.K. Overseas (INDIA SALAM Pure Basmati Rice)

(Sprawa T-45/20)

(2020/C 77/82)

Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: KRBL Ltd (Delhi, India) (przedstawiciel: P. Strickland, solicitor)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: P.K. Overseas Pte Ltd (Singapur, Singapur)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Właściciel spornego znaku towarowego: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą

Sporny znak towarowy: Międzynarodowa rejestracja wskazująca Unię Europejską graficznego znaku towarowego INDIA SALAM Pure Basmati Rice w kolorach jasnobrązowym, sepia i białożółtym – rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską nr 1 126 413

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 26 listopada 2019 r. w sprawie R 766/2019-4

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	uwzględnienie skargi i odrzucenie zgłoszenia;

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 13 lutego 2019 r. wydanej w postępowaniu w sprawie sprzeciwu nr B 2 201 385;

—	obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

Podniesione zarzuty

—	Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

—	Naruszenie art. 8 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Postanowienie Sądu z dnia 22 stycznia 2020 r. – La Marchesiana/EUIPO – Marchesi 1824 (MARCHESI)

(Sprawa T-35/18) (1)

(2020/C 77/83)

Język postępowania: angielski

Prezes dziewiątej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 142 z 23.4.2018.

Postanowienie Sądu z dnia 15 stycznia 2020 r. – Avio/Komisja

(Sprawa T-139/18) (1)

(2020/C 77/84)

Język postępowania: włoski

Prezes trzeciej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 142 z 23.4.2018.

Postanowienie Sądu z dnia 21 stycznia 2020 r. – Bartolomé Alvarado i Grupo Preciados Place/EUIPO – Alpargatas (ALPARGATUS PASOS ARTESANALES)

(Sprawa T-606/19) (1)

(2020/C 77/85)

Język postępowania: hiszpański

Prezes piątej izby zarządził wykreślenie sprawy.

---

(1)  Dz.U. C 372 z 4.11.2019.