Basisschool ≠ ponykamp

Van mijn zus kreeg ik onlangs het bucketlistboek voor koppels. Leuk! Samen met mijn lief overlopen we de puntjes die in het boek staan (en die we al kunnen afvinken). Op een bepaald moment komen we bij het puntje ‘lees je schoolrapporten aan elkaar voor’. Ik krimp automatisch een beetje in elkaar. De basisschool was voor mij helaas geen ponykamp. Toch zoek ik mijn rapporten op en ik zie gemiddelde cijfers (soms er iets onder en soms er iets boven). Maar vooral de handgeschreven commentaren blijven hangen.

-        Dat kan beter, Thaila

-        Volgende keer iets beter je best doen, Thaila

-        Jij kan beter!

-        Wiskunde is niet goed

Ik wéét dat ik geen uitblinker was op school. Maar ik weet nog wel dat ik echt mijn best deed. Ik volgde privélessen en ik ging heel plichtsgetrouw om met mijn huiswerk en lessen. Daarnaast moest ik op school tijdens mijn favoriete vakken (muziek, expressie,…) extra taal- en rekeningen oefeningen doen bij de ‘hulpjuf’.

Zo’n handgeschreven commentaren blijven harder hangen dan getypte cijfers. Zagen de leerkrachten mijn inzet en enthousiasme niet? Et alors, zijn gemiddelde cijfers nu echt zo erg?

Op die laatste vraag kreeg ik een antwoord in het derde leerjaar. Mijn mama kwam ietwat verslagen terug van een oudercontact. Ik herinner mij haar blik nog zo goed. De leerkrachten hadden voorgesteld om mij in te schrijven in het Buitengewoon Onderwijs. Zo’n school zou meer rekening houden met mijn behoeften en leerritme. Ik durf niet hardop nadenken over wat type onderwijs ze in gedachten hadden. Mama weigerde dit. De basisschool bleef in teken staan van gemiddelde cijfers, negatieve handgeschreven commentaren en leuke vakken die ik moest missen voor wiskundeoefeningen en spellingsopdrachten.

De jaren in het middelbaar en de hogeschool heb ik hard moeten werken. Maar is dat niet voor bijna elke student zo? Vlak na mijn studies mocht ik starten bij Cego. In diezelfde periode ging ik af en toe mijn neefje van school halen. Hij zat op dezelfde lagere school en aan de schoolpoort herkende een leerkracht mij. Ze sprak mij aan en vroeg wie ik kwam halen. Ik legde uit dat ik door thuiswerk in de mogelijkheid was om mijn neefje sneller op te halen dan zijn mama. De leerkracht keek mij vreemd aan en ze vroeg wat ik van werk deed. Ik legde mijn functie uit en de frons in haar voorhoofd werd alleen maar dieper. ‘Maar, dat heb je dan via avondonderwijs gedaan dan ofzo?’. Nu begreep ik waarom ze mij zo vreemd aankeek. Ze kon niet geloven dat ik hogeschool had gedaan. Ik draaide met mijn ogen en ik was blij dat mijn neefje door de schoolpoort huppelde.

Hebben de bijlessen en de commentaren nut gehad en mij iets bijgebracht? Misschien wel. Maar het heeft mij ook kansen ontnomen. Het heeft mij onzeker gemaakt op bepaalde vlakken. Ik heb mijn talenten niet verder kunnen ontplooien in de fijne expressielessen die ik vaak moest skippen.

Maar de aanmoedigen van mijn ouders en andere leerkrachten/docenten hebben mij veerkracht gegeven om door te zetten. Mijn koppigheid zat er vast ook voor iets tussen.