🩸 Echoes of June 6: Remembering an Uprising Buried by Amnesia

The events of June 6, 1974, once etched in the memory of a generation, now linger as a faint whisper in Myanmar’s historical consciousness. For many today, especially the youth who grew up under successive waves of state violence and media censorship, this landmark labor uprising has been all but forgotten. Yet the blood spilled on Insein Road, the chants for rice and dignity, and the collective courage of factory workers who dared to defy a military-socialist regime demand remembrance—not just as history, but as a political imperative. 

The June 6 uprising is part of a genealogy of resistance that spans from anti-colonial struggles to contemporary revolutions. It reminds us that Burma’s working class has long fought not only against foreign domination but also against homegrown authoritarianism masquerading as “socialism”. The brutal crackdown on striking workers laid bare the hollowness of the so-called “people’s state,” exposing the deep fissures between the ruling class and the very people it claimed to represent.

That is why I’m sharing this powerful article by Win Tint Tun—not only as a tribute to those who stood their ground that day, but also as an effort to resist historical erasure. This piece is offered first in English translation, followed by the original Burmese, so it may reach both new audiences and rekindle old memories. May the spirit of June 6 endure—not as a relic of the past, but as a reminder of the struggles yet unfinished.

 May the Spirit of June 6 Endure as Long as the World Exists

June 6: A Scene Etched in the Heart’ (Win Tint Tun) 

The Burmese working class has consistently demonstrated its courage and political awareness since emerging as a modern labor force. Under British colonial rule, it showcased its resolve through the 1930 Revolution, followed by strikes such as the Burmah Oil Company (BOC) workers’ strike, the Dalla Dockyard strike, and the Ahlone Sawmill strike, which opposed the colonial government and culminated in the great general strike of 1946. 

During the Socialist era, workers fiercely resisted the oppressive one-party dictatorship. One indelible chapter in Burma’s political and labor history is the June 6, 1974, workers’ strike—a monumental struggle that deserves to be etched in history as the ‘Great June 6 Workers’ Strike.’ 

The socialist military regime, true to form, crushed this strike with brutal violence, leading to bloodshed. The first blood was spilled on June 6 at the Thamine Textile Factory in Yangon. As a witness to those events, I solemnly recount the scene:

On June 6, 1974, as dawn broke and workers began their shifts, chants echoed along Insein Road in Yangon. Initially faint, the cries of “Our cause, our cause!” grew louder:

• “For sufficient rice—our cause!”
• “For better working conditions—our cause!”
• “For lower commodity prices—our cause!”
• “Abolish the Workers’ Council—abolish it!”

The chants, carried by the pre-monsoon breeze, reverberated through streets and neighborhoods. I rushed to the Insein Railway Workshop, where workers’ shouts roared like thunder. Moving along Insein Road, I saw the Five-Three Rubber Shoe Factory buzzing with activity. Friends among the workers there prompted me to pause and observe. Soon, their chants joined the chorus. 

At the Thamine junction, factories like Chemical 4 and Chemical 6 echoed with similar cries. Further along, at the Thamine Textile and Garment Factory, the same demands rang out, unified and resolute. Initially confined within factory walls, the chants soon spilled outward. 

The Thamine Textile Factory’s layout featured a large open area by the main road, with a gate and a long single-story building, housing offices and the finance department. Nearby stood the so-called Workers’ Council office—a sham body that suppressed workers rather than representing them. Beyond another gate, the factory’s weaving and garment sections stood in orderly rows. 

The chants began inside these inner factories but soon surged outward. Strike leaders emerged, setting up a table by the gate. Standing atop it, they delivered speeches, decrying starvation wages, demanding sufficient rice, better working conditions, and the abolition of the oppressive Workers’ Council. These demands, born from real hardships, were undeniably just. 

Crowds grew—locals, supporters, and relatives of strikers, drawn by the scene. A donation basket was placed near the gate, quickly filled with cigarettes, rice packets, and snacks as the community rallied behind the workers. I, too, slipped some bananas and a cigarette through the gate’s bars. 

Nearby, the Okkyin Brick Factory joined the strike, their chants merging with others. Word spread of strikes at the Sinmalite Dockyard, Soap Factory, and Steel Factory. As rain fell lightly, the crowd outside Thamine Textile Factory swelled, undeterred, lining the platforms along Insein Road. 

By noon, military trucks—about ten—rolled in from downtown, carrying armed soldiers, barbed wire, and metal shields. Some soldiers, bayonets fixed, wore gas masks and tear gas canisters. They drew three white lines across the road, a barrier signaling imminent violence. Soldiers stood ready, rifles in hand, while their commander barked orders through a megaphone. 

Inside the factory, workers chanted relentlessly. Outside, near the gate, the crowd grew restless, supporting the strikers with fervor. The military’s stance was clear: cross the lines, and face death. I stood among the crowd, a supporter, watching history unfold.

A strike leader, standing on the table, declared, “We are peacefully protesting, demanding our just rights.” He reiterated the workers’ grievances. Meanwhile, bus services halted, stranding commuters, students, and workers, who joined the swelling crowd, drawn by curiosity or solidarity. 

Suddenly, the military sealed the road, trapping the crowd. From Hlaing Police Station, riot police emerged with shields and batons, striking indiscriminately. Tear gas canisters landed among the crowd, followed by two gunshots. Cries of “They’re shooting!” and “Live rounds!” erupted as blood stained the ground. I ducked behind a platform, witnessing a wounded man being dragged away by others. 

Amid tear gas and gunfire, the crowd scattered toward the Industrial Estate. Bricks were hurled at soldiers, who responded with relentless volleys. Bullets struck homes and bystanders. Choking on tear gas, we fled to nearby apartments, begging for water to soothe burning eyes. Residents offered towels and water, helping us cope. 

Carrying two injured men—one shot in the knee, another in the thigh—we reached a bus stop. A passing worker’s truck flagged down, and the wounded were rushed to a hospital. As we dispersed, the regime’s curfew order (Section 144) blared from loudspeakers, alongside military threats and hollow government claims of ample rice supplies. 

That night, reports confirmed numerous casualties at Thamine Textile Factory. I saw four wounded; countless others likely suffered. This blood-soaked day marked the opening of the ‘Great June 6 Workers’ Uprising,’ an unforgettable chapter in Burma’s labor and anti-dictatorship history. 

The next day, June 7, more violence followed at Thamine and Sinmalite Dockyard, with arrests and deaths across factories like Insein Railway Workshop, Okkyin Brick Factory, and BPI Pharmaceutical. Among those arrested was my friend, writer Phoe Kyaw. 

Despite the regime’s claims of a people-backed 1974 Constitution, it answered workers’ demands for rice with bullets, exposing its brutal nature. Later, workers received a meager five pyi[1] of rice monthly, a small victory born from this struggle. The Workers’ Council was renamed the Workers’ Organization, a cosmetic change. 

The glorious June 6 Workers’ Uprising stands as a permanent milestone in Burma’s labor, anti-dictatorship, and political history. May the workers’ indomitable spirit shine forever. May the spirit of June 6 endure eternally. 

(Win Tint Tun, June 1999) Note: This article, written in 1999 to commemorate the June 6 Uprising’s silver jubilee, has been retyped and shared.

Link to the original Facebook post: https://www.facebook.com/photo/?fbid=9764625430327453&set=a.400514286738661 

[1] Pyi is a traditional Burmese unit of volume, used explicitly for measuring grains and other dry goods. Unlike units of weight, pyi measures capacity, with one pyi roughly equivalent to the volume occupied by 2.5 kilograms (kg) of rice. This measurement remains widely used in Myanmar’s markets and agricultural trade.

ဇွန် (၆) မြင်ကွင်း ရင်တွင်းမှတ်တမ်း

(ဝင်းတင့်ထွန်း)

ဗမာပြည်အလုပ်သမားလူတန်းစားဟာ၊ ခေတ်မီအလုပ်သမားလူတန်းစားအဖြစ် စတင်ဖြစ်တည်လာစဉ်ကတည်းက အလုပ်သမားလူတန်းစားရဲ့ သူရသတ္တိကို ပြသခဲ့တယ်၊၊ နိုင်ငံရေး နိုးကြားမှုကို ပြသခဲ့ပါတယ်၊၊

နယ်ချဲ့အင်္ဂလိပ်တို့ရဲ့ လက်အောက်မှာ ‘၁၃ဝဝပြည့်အရေးတော်ပုံကြီး’ နဲ့ ပြသခဲ့တယ်၊၊ စက္ကူဖြူ စီမံကိန်းနဲ့ ကက်စဘီအုပ်ချုပ်ရေးခေတ်တလျောက်မှာလဲ၊ ဘီအိုစီအလုပ်သမား သ ပိတ်၊ ဒလသင်္ဘောကျင်းသပိတ်၊ အလုံသစ်စက်သပိတ်-စတဲ့ သပိတ်တိုက်ပွဲတွေနဲ့ အင်္ဂလိပ် ကိုလိုနီအစိုးရကို ဆန့်ကျင်ရင်း၊ ‘၁၉၄၆ ခုနှစ် အထွေထွေသပိတ်ကြီး’ဆီအထိ ဦးတည်ခေါင်း ဆောင် လှုပ်ရှားနိုင်ခဲ့ပါတယ်၊၊

မဆလ ခေတ်ကို ရောက်တော့လဲ၊ ဖေါက်ပြန်ဆိုးဝါးလှတဲ့ မဆလတပါတီအာဏာ ရှင်စနစ်ကို ဆန့်ကျင်တွန်းလှန် တိုက်ပွဲဆင်ခဲ့ပါတယ်၊၊

ဗမာပြည်နိုင်ငံရေးလှုပ်ရှားမှု သမိုင်းမှာ၊ ဘယ်တော့မှ ဖျောက်ကွယ်ချန်လှပ်ထားလို့မရနိုင်တဲ့ အလုပ်သမားတိုက်ပွဲတခုကတော့၊ ၁၉၇၄ ခုနှစ်ဇွန်(၆)ရက်အလုပ်သမားသပိတ်ကြီးပဲ ဖြစ်ပါတယ်၊၊

‘၇၄ ဇွန်(၆)အလုပ်သမားသပိတ်ကြီး’ လို့ မော်ကွန်းထိုးထားရမယ့် အလုပ်သမားသပိတ် တိုက်ပွဲကြီးပဲ ဖြစ်ပါတယ်၊၊

ဒီသပိတ်ကြီးကို မဆလစစ်အာဏာရှင်တွေဟာ ထုံးစံအတိုင်း အကြမ်းဖက်ဖြိုခွဲပြီး၊ နှိပ်ကွပ်ပစ်ခဲ့ပါတယ်၊၊ ဒါကြောင့် သွေးမြေကျရမှုတွေ ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်၊၊ဇွန်(၆)ရက်နေ့မှာပဲ ပထမဆုံးသွေးမြေ ကျခဲ့ရတဲ့နေရာကတော့၊ ရန်ကုန် သမိုင်းချည်စက်ရှေ့မှာပဲ ဖြစ်ပါတယ်၊၊ အဲဒီနေ့ကအဖြစ်အပျက်ကို ကိုယ်တွေ့တွေ့ကြုံ ခဲ့ဖူးသူတယောက်အနေနဲ့ မြင်ရာဒေါင့်ကနေ လေးလေးနက်နက် မှတ်တမ်းတင် ဖေါ်ပြပါရစေ၊

၁၉၇၄ ခုနှစ် ဇွန်လ (၆)ရက် - မနက်မိုးလင်းလို့ စက်ရုံအလုပ်သမားကြီးတွေ အလုပ်ဆိုင်းအလိုက် အလုပ်ဝင်ကြ ချိန်သာသာလောက်မှာပဲ၊ ရန်ကုန်အင်းစိန်လမ်းမကြီးတလျောက် ကြွေးကြော်သံတွေ ပျံ့နှံ့ဝေ စည်လာပါတယ်၊၊

ဒို့အရေး - ဒို့အရေး… ဆိုတဲ့ကြွေးကြော်သံတွေဟာ ပထမတော့ ခပ်ပါးပါး ခပ်သဲ့သဲ့ လေးပါ ၊၊ နောက်တော့ တစထက်တစ -‘

ဆန်လုံလောက်စွာ ရရှိရေး - ဒို့အရေး ဒို့အရေး ...’

‘ လုပ်ခွင်သက်သာချောင်ချိရေး - ဒို့အရေး ဒို့အရေး ...’

‘ ကုန်စျေးနှုန်း ကျဆင်းရေး - ဒို့အရေး ဒို့အရေး ...’

‘ အလုပ်သမားကောင်စီ - ဖျက်သိမ်းပေး ဖျက်သိမ်းပေး ...’

ကြွေးကြော်သံတွေဟာ မုတ်သုန်အကြို မိုးသက်လေနဲ့အတူ လမ်းမကြီးတွေပေါ် ရပ်ကွက်တွေပေါ် ဝဲပျံလွင့်စင်နေ ပါတယ်၊၊

ကျနော်ဟာ အင်းစိန်မီးရထားစက်ခေါင်းရုံဖက်ဆီ ပြေးကြည့်မိပါတယ်၊၊ အလုပ်သမား ထုရဲ့့ ကြွေးကြော်သံတွေဟာ မိုးလုံးညံအောင်ထွက်ပေါ်လာနေပါတယ်၊၊ အဲဒီကနေ အင်းစိန် လမ်းမကြီးပေါ် ပြန်တက်လာ၊ အင်းစိန်လမ်းမကြီး တလျောက်အတိုင်း ကုန်ကြောင်းလျှောက်ပြီးပြန်လာတော့၊ ခဝဲခြံ မှတ်တိုင်ရှေ့ တည့်တည့်က ၅သုံးလုံးရာဘာဖိနပ် စက်ရုံကြီးအတွင်းမှာလဲ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်နေပါတယ်၊၊ ဒီစက်ရုံထဲမှာ ကျနော့်မိတ်ဆွေရင်းချာ အလုပ်သမားတချို့ ရှိနေတဲ့အတွက် ခဏရပ်ကြည့်လိုက်မိပါတယ်၊၊ မကြာခင် ကြွေးကြော်သံတွေ ထွက်လာပါ တယ်၊၊

ဆက်ပြီးထွက်လာတော့ - သမိုင်းလမ်းဆုံက ဓါတု(၄)၊ ဓါတု(၆)စက်ရုံတွေက ကြွေး ကြော်သံတွေဟာလဲ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ထွက်လာတာ ကြားရပြန်ပါတယ်၊၊ ရှေ့ဆက်တက် လာတော့ ‘သမိုင်းချည်မျှင် နှင့် အထည်စက်ရုံ ’၊၊

‘ ဆန်လုံလောက်စွာ ရ ရှိရေး - ဒို့အရေး ဒို့အရေး ’

‘ လုပ်ခွင်သက်သာချောင်ချိရေး - ဒို့အရေး ဒို့အရေး ’

‘ ကုန်စျေးနှုန်းကျဆင်းရေး - ဒို့အရေး ဒို့အရေး ’

‘ အလုပ်သမားကောင်စီ - ဖျက်သိမ်းပေး ဖျက်သိမ်းပေး ’

ကြွေးကြော်သံတွေဟာ စက်ရုံတွေအတွင်းကနေ ညီညီညာညာထွက်ပေါ်လာနေပါတယ်၊၊ ပထမတော့ အတွင်းပိုင်းစက်ရုံတွေအတွင်းကနေပဲ ထွက်ပေါ်လာနေတာပါ၊၊

သမိုင်းချည်မျှင်နှင့်အထည်စက်ရုံ ကြီးရဲ့ တည်ဆောက်ထားပုံက၊ လမ်းမကြီးဖက် (ဆိုင်းဘုတ်ကြီးထူထားတဲ့ဖက်) မြေကွက်လပ်ကျယ်ကြီးပေါ်မှာ၊ ဂိတ်ပေါက် သံတံခါးကြီးနဲ့ အနီးမှာ တထပ်တိုက် အဆောက်အဦ ရှည်ကြီးတခု ရှိပါတယ်၊၊ အဲဒီအဆောက်အဦးမှာ ရုံးခန်းနဲ့ ငွေစာရင်းဌာနတို့ ဆိုတာတွေ ရှိပါတယ်၊၊

တဆက်တည်းမှာ အလုပ်သမားကောင်စီ-လို့ ဆိုင်းဘုတ်တပ်ထားတဲ့ အလုပ်သမားကိုယ်စားလှယ်အစစ်အမှန် မဟုတ်တဲ့ အလုပ်သမား မင်းသားများရဲ့ အခန်းရှိပါတယ်၊၊ အဲဒါတွေပြီးတဲ့နောက်၊ သံတံခါးနဲ့ ထပ်ပြီးခြားထားတဲ့ ဝန်းပြင် ကျယ်ကြီးပေါ်မှာ ချည်မျှင်နဲ့အထည်စက်ရုံတွေ သူ့ရုံ နဲ့သူ အစီအရီ တန်းစီတည်ရှိနေပါတယ်၊၊ ပထမဆုံးကြွေးကြော်သံတွေတိုင်နေ၊ထွက်နေတဲ့နေရာက အဲဒီအတွင်းစက်ရုံတွေအတွင်းကပါ။နောက် မကြာမီမှာပဲ အထဲက သပိတ်ခေါင်းဆောင်တချို့ ထွက်လာပြီး၊ လမ်းမကြီးဘေးက ဂိတ်ပေါက်ဝကြီးဆီ ရောက်လာတာတွေ့ရပါ တယ်၊၊ ဂိတ်ဝသံတံခါးဘေးမှာ စားပွဲခုံတလုံးကို ချလိုက်ပြီး၊ စားပွဲပေါ်တက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ကာ သပိတ်တရားကို ဟောကြပါတယ်၊၊

အလုပ်သမားထုတရပ်လုံး အလုပ်လုပ်နေကြရင်းက ထမင်းငတ်နေရတဲ့အကြောင်း၊ ဒါကြောင့် ဆန်လုံလောက်စွာ ရရှိဖို့ တောင်းဆိုနေရတာဖြစ်ကြောင်း၊ အလုပ်ခွင်ထဲမှာလဲ အာမခံချက်မဲ့လှတဲ့အခြေအနေကြောင့် လုပ်ခွင်သက်သာချောင်ချိ ရေးကို ဖန်တီးပေးဖို့ တောင်းဆိုနေရတာဖြစ်သလို၊ လမ်းစဉ်ပါတီရဲ့ ဦးဆောင်မှု ဆိုတာနဲ့အတူ စက်ရုံအလုပ် ရုံတွေထဲ မှာလဲ အလုပ်သမားကောင်စီဆိုတာတွေ ပေါ်လာပြီး၊ဒီအလုပ်သမားကောင်စီတွေဟာ အလုပ်သမားတွေအတွက် ဘာမှ လုပ်မပေးတဲ့အပြင် ဖိနှိပ်၊ဒုက္ခပေး ဗိုလ်ကျနေတဲ့အဖွဲ့အစည်းတရပ်အဖြစ်ပဲ လက်တွေ့ဆောင်ရွက်နေတာဖြစ်တဲ့ အကြောင်း၊ ဒါကြောင့် ဒီအလုပ်သမား ကောင်စီဆိုတာတွေကို ဖျက်သိမ်းပေးဖို့ တောင်းဆိုနေကြရတာဖြစ်ကြောင်း ဟောကြ ပြောကြ ရှင်းပြကြပါတယ်၊၊

လက်တွေ့ဘဝထဲက လာတဲ့၊ လက်တွေ့ခံစားနေရတဲ့ အကျပ်အတည်းတွေကြောင့်၊ လက်တွေ့လိုအပ်ချက်အစစ်အမှန် ကို ရရှိရေးအတွက် တောင်းဆိုတိုက်ပွဲဝင်နေကြတဲ့အလုပ် သမားတွေရဲ့ တောင်းဆိုချက်ကြွေးကြော်သံတွေဟာ အင်မတန်မှ တရားမျှတပြီး အင်မတန်မှ ကြောင်းကျိုးကျ တဲ့တောင်းဆိုချက်တွေလဲ ဖြစ်နေပါတယ်၊၊

ကျနော်အပါအဝင်၊ ရပ်ကွက်တွေထဲက လာရောက်နားထောင်ကြသူ၊ ကြည့်ကြ ရှု့ကြ အားပေးကြသူတွေလဲ တဖြည်းဖြည်းများလာပါတယ်၊၊ တချို့ကလဲ သပိတ်မှောက်နေတဲ့ ဒီစက် ရုံထဲမှာ ကိုယ့်မိ ကိုယ့်ဖ ညီအကိုမောင်နှမ ဆွေမျိုးသားချင်းတွေပါ ပါနေလို့ အခြေအနေလာကြည့်ကြသူမျိုးတွေလဲ ပါနေပါတယ်၊၊ဂိတ်ဝအတွင်းဖက် သံတံခါးကြီးဘေးမှာ တောင်းကြီးတလုံးကို ကပ်ချထားပြီး၊ သပိတ်ကို သပိတ်မှောက်တိုက်ပွဲ ဝင်နေကြတဲ့ အလုပ်သမားကြီးတွေကို အစာရေစာအဖြစ် လှူဒါန်းကူညီနိုင်ဖို့ မေတ္တာရပ်ခံစီစဉ်ထားတဲ့အတွက်၊ ဆေးလိပ်၊ ထမင်းထုပ်၊ မုန့်ပဲသရေစာတွေ လာရောက် ကူညီလှူဒါန်းကြတာလဲ တွေ့ရပါတယ်၊၊ ကျနော်လဲ အိပ်ကပ်ထဲ ပါလာခဲ့တဲ့ ပိုက်ဆံလေးနဲ့ ဆေးပေါ့လိပ်တစီး၊ ငှက်ပျော နှစ်ဖီးဝယ်ပြီး သံတိုင်ကြားကနေ လက်လျှို ထည့်ဝင်လှူဒါန်း လိုက်ရပါတယ်၊၊ အလှူခံတောင်းကြီးဟာ တခဏတွင်းမှာပဲ အပြည့်အမောက်ဖြစ်ဖြစ်သွားတာ တွေ့ရပါတယ်၊၊

အဲဒီအချိန်မှာပဲ သမိုင်းချည်စက်နဲ့ သိပ်မဝေးလှတဲ့ အုတ်ကျင်း၈ုံနီစက်ရုံကြီးအတွင်းမှာလဲ အလုပ်သမားထုဟာ အလုပ်သမားသပိတ်တိုက်ပွဲကြီးကို ဆင်နွဲနေကြပါပြီ၊၊ ကြွေးကြော်သံ တွေဟာ စက်ရုံတခုနဲ့ စက်ရုံတခု ဆက်နေပြီး၊ စည်စည်ညံအောင် လွှင့်ပျံ ဝေ့ဝဲနေပါတော့တယ်၊၊

ဆင်မလိုက်သင်္ဘောကျင်းကလဲ သပိတ်မှောက်နေသတဲ့၊ ဆပ်ပြာစက်ရုံကလဲ သပိတ်မှောက်နေသတဲ့၊ သံမဏိစက်ရုံကလဲ သပိတ်မှောက်နေသတဲ့ - ဆိုတဲ့အသံတွေဟာလဲ နေရာ ပေါင်းစုံကနေ ပျံ့နှံ့ဝင်လာပါတယ်၊၊အဲဒီအချိန်မှာပဲ ရန်ကုန်မိုးလေး တဖြိုက်နှစ်ဖြိုက် ရွာ ကျ လာပါတယ်၊၊ ဇွန်လရဲ့ မိုးရေစက် တွေဟာ ခပ်ဖွဲဖွဲလေးပါ ပဲ၊၊ သမိုင်းချည်စက်ရှေ့က လူအုပ်ကြီးဟာ လူစုကွဲ မသွားခဲ့ပါဘူး၊၊ အင်းစိန်လမ်းမကြီးရဲ့ ဘေးတဖက်တချက်က ပလက် ဖေါင်းတွေပေါ်မှာ လူတွေတောင် တဖြည်း ဖြည်း ပိုပိုများလာပါတယ်၊၊

နေ့လည်လောက်မှာ စစ်ကားတွေ တန်းစီပြီး မြို့ထဲဖက်ကနေ ဝင်လာပါတယ်၊၊ ဆယ်စီး လောက် ရှိပါတယ်၊၊ နောက်ဆုံးကားတွေပေါ်မှာ သံပေပါကြီးတွေရော သံဆူးကြိုးလိပ်တွေပါ ပါလာခဲ့ပါတယ်၊၊ ကားတိုင်းပေါ်မှာ - မျက်နှာထားတင်းတင်းနဲ့ လက်နက်အပြည့်အစုံ၊ အီကွေးမင့်အပြည့်အစုံနဲ့စစ်သားတွေ အပြည့်၊၊ သေနတ်တွေမှာလဲ ဘက်နက်တွေ အဆင်သင့်တပ်ထားလို့၊၊ တချို့က ခါးမှာ မျက်ရည်ယိုဗုံးတွေ အပြည့်ပတ်ထား လို့၊၊ ရှေ့တန်းစစ်မျက်နှာမှာ ကတုတ်ကျင်းတခုခုကို အတင်းဝင်ရောက်သိမ်းဖို့ အသင့်ပြင်ဆင်လာခဲ့တဲ့ ပုံစံမျိုး၊၊ စစ်သား တချို့က နောက်ဆုံးကားတွေပေါ်က ပေပါခွံကြီးတွေကို ကားအောက် ချလိုက်ပြီး ပေတရာ လမ်းမကြီးပေါ်မှာ စစ်ကားတန်းကြီးရဲ့နောက်တန်းစီပြီး ထောင်ထားလိုက်ကြတယ်၊၊ ရှေ့ကား ပေါ်က စစ်သားတချို့လဲ ဆင်းလာပြီး စက်ရုံ၈ိတ်ဝအပေါက်နဲ့ ဝါးတရိုက်လောက်အကွာ မှာပဲပေတရာလမ်းမကြီးပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်ပြီး မျဉ်းဖြူသုံးကြောင်းကို စည်းသားရေးဆွဲလိုက်ကြတယ်၊၊ အဲဒီမျဉ်းဖြူသုံးကြောင်းရဲ့ တလံကွာလောက်မှာ ဘက်နက်တပ် သေနတ်ကိုင်စစ် သားလေးယောက်ဟာ ရင်ဘောင်တန်းပြီး အသင့်အနေအထားနဲ့ မတ်တပ်ရပ်နေကြတယ်၊၊ အဲဒီနောက်မှာ၊ တလံကွာ လောက်ဆီမှာ၊ နောက်တတန်း နောက်တတန်း ထပ်ပြီး ထပ်ပြီး မတ်တပ်ရပ်နေကြတယ်၊၊ ဗိုလ်လုပ်တဲ့သူက ကားရှေ့ ဘေးမှာမတ်တပ်ရပ်နေပြီး လက်ထဲမှာ စကားပြောစက်ကိုကိုင်ထားရင်း အဆက်မပြတ်မေးးလိုက် ဖြေလိုက် သတင်း အပို့အယူတွေ လုပ်နေတယ်၊၊

ကားပေါ်မှာလဲ လက်နက်ကိုင်စစ်သားတွေက အပြည့်၊၊စက်ရုံ အလုပ်သမားကြီးတွေက အတွင်းစက်ရုံတွေထဲကနေ ကြွေးကြော်သံတွေ တိုင်နေကြသလို၊ ဂိတ်ဝကြီးအနီး အပြင်ဝင်းထဲကနေလဲ ကြွေးကြော်သံတွေ အတိုင်အဖေါက် ညီညီ အော်နေကြတယ်၊၊ ဒီမြင်ကွင်းကို မြင်နေရတဲ့ ပြည်သူလူထုဟာ ရင်ထဲမှာ လှုပ်ရှားမှုမျိုးစုံနဲ့နိုးကြွနေပြီး သပိတ်မှောက်အလုပ်သမားကြီးတွေရဲ့ တိုက်ပွဲကို စိတ်ရော လူပါ အားပေး ရင်း ရပ်ကြည့်နေမိကြတယ်၊၊ စစ်တပ်ကတော့၊ မျဉ်းသားထားတဲ့ လမ်းမအတွင်း ဆင်းမလာနဲ့၊ လာတဲ့သူ ပစ်သတ်မယ် - ထိုးသတ်မယ် ဆိုတဲ့အသွင်မျိုးနဲ့ ခပ်ထန်ထန်မျက်နှာကြောကို နှစ်ဆတိုးပြီး တင်းထား တယ်၊၊

အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော်လဲပဲ သပိတ်ကြီးကို ထောက်ခံသူ တယောက်အဖြစ်၊ အားပေးသူတယောက်အဖြစ်၊ ပြည်သူပရိသတ်ကြီးကြားမှာ ပါဝင်တည်ရှိ ရပ်ကြည့်ငေးမောနေမိတယ်၊၊

ဂိတ်ဝတံခါးကြီးရှေ့က ခုံပေါ်မှာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး တရားဟောနေတဲ့ အလုပ်သမား ခေါင်းဆောင်တဦးက ‘ကျနော်တို့ဟာ ငြိမ်းချမ်းစွာဆန္ဒပြ သပိတ်မှောက်နေတာ ဖြစ်တယ်၊ ကျနော်တို့အလုပ်သမားတွေရဲ့ လိုလားချက်တွေကို တရားမျှတစွာ တောင်းဆိုနေတာဖြစ် တယ်…’ဆိုတဲ့အကြောင်းနဲ့ တောင်းဆိုချက်တွေကို တခုချင်း ထပ်ပြီး ရှင်းပြနေတယ်၊၊

အဲဒီအချိန်မှာ ဘတ်စ်ကားလိုင်းတွေလဲ ရပ်သွားလို့ ကုန်းကြောင်းလျှောက်ပြီး ပလက်ဖေါင်းအတိုင်း ပြန်လာကြရတဲ့၊ အင်းစိန်ဖက်ကနေ မြို့ထဲဖက်ဆီ ပြန်ကြရမယ့် ဝန်ထမ်းတွေ-လက်လုပ်လက်စားတွေရော၊ တိမွေးကုတက္ကသိုလ် စက်မှုတက္ကသိုလ်တို့ကနေ သမိုင်းအဆောင်တွေဆီ ပြန်ကြရမယ့် ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေရော၊ ကမာရွတ်ဖက်က နေ အင်းစိန်ဖက် သမိုင်းဖက်ပြန်ကြရမယ့် ဝန်ထမ်းတွေ စျေးသည်တွေပါ ဒီနေရာရှေ့ ရောက်လာ ကြတော့ - ဒီလို မြင်ကွင်းကြီးမျိုးကို မြင်လိုက်ကြရတော့ -မတိုင်ပင်ရပဲနဲ့ ရပ်ကြည့်ပါဝင်လာကြသူတွေလဲ တဖြေးဖြေး များလာတယ်၊၊ လူအုပ်ကြီးက ပိုပို များလာတယ်၊၊ တချို့လဲ ဖြတ်သွားဖြတ်လာသဘော၊ တခဏ၊၊ တချို့လဲ ဘာများဆက် ဖြစ်ကြဦးမလဲ - ခပ်ကြာကြာစောင့်ကြည့်ချင်ကြတဲ့သဘော သိချင်ကြတဲ့သဘော ၊၊တချို့ကတော့ အလုပ်သမားထုရဲ့ တိုက်ပွဲကြီးကို အားဖြည့်ပေးချင် အားရှိစေချင်တဲ့ စိတ်ပိုင်း ဖြတ်မှုမျိုးနဲ့၊၊ တချို့ကတော့ စစ်တပ်ကနေဒီ သပိတ်မှောက်အလုပ်သမားတွေကို အတင့်ရဲရဲ ဝင်ပြီး အကြမ်းမဖက်ဝံ့အောင် အကြမ်း မဖက်နိုင်အောင် အကာအကွယ်ပေးတဲ့သဘော စောင့်ကြည့်နေတဲ့သဘော- သဘောထားအမျိုးမျိုး ခံစားမှုအဖုံဖုံနဲ့ ရပ်ကြည့်နေကြပါတယ်၊၊ လူထုပရိသတ်ကြီးဟာ တဖြေးဖြေး များများလာနေတယ်၊၊ သွားတဲ့သူ သွား၊ လာတဲ့သူ လာနဲ့ လမ်းဟာ ပလက်ဖေါင်းဘေး နှစ်ဖက်နှစ်ချက်မှာတော့ ပွင့်နေသေးတယ်၊၊ အလျဉ်မပျက်စီးမျော လှုပ်ရှားနေပါတယ်၊၊

အဲဒါကို စစ်တပ်က ဘယ်လိုမြင်မိပြီး ဘယ်လိုသဘောပေါက်လိုက်တယ် မသိပါဘူး၊၊ ဘာဒါဖက်ကအပေါက်ကို သွားလို့ လာလို့ ဖြတ်သန်းလို့မရအောင် ပိတ်ပစ်လိုက် ပါတယ်၊၊ အဲဒီတော့ အတွင်းပိုင်းက လူအုပ်ကြီးဟာ ရှိ ပြီးသားအတိုင်း၊ ကျောက်ချထားသလို အသေဖြစ်သွားရပါတော့တယ်၊၊

ဘာဒါ မှတ်တိုင်အနားက တန်းစီးရပ်ထားတဲ့ စစ်ကားတန်းကြီးရဲ့အဆုံး၊ ဝါး နှစ်ရိုက်သာ သာလောက်မှာ လှိုင် ရဲစခန်း ရှိပါတယ်၊၊ လမ်းမကြီးရဲ့ တဖက်ခြမ်းမှာတော့ စက်မှု ရိပ်သာ နှစ်ထပ်တိုက်အဆောက်အဦးတွေ တန်းစီပြီး တည်ရှိနေ ပါတယ်၊၊ အချိန်က တဖြေးဖြေးနဲ့ ညနေ သုံးနာရီ ကျော်လောက် ရှိလာ ပြီ၊၊ကြွေးကြော်သံတွေက ညံနေဆဲ၊၊

အဲဒီအချိန်မှာ စကားပြောစက်ကို လက်ကမချတမ်းကိုင်ပြီး စကားပြောနေတဲ့ စစ်ဗိုလ်က ဘယ်ကနေ ဘာအမိန့် ရလိုက်သလဲ မသိပါဘူး၊၊ တစုံတရာ လှမ်းပြောလိုက်တယ်၊၊

မျက်ရည် ယိုဗုံးကိုင် စစ်သားတွေက မျက်ရည်ယိုဗုံးဝါဝါ တွေကို ခါးကဖြုတ်ပြီး လက်ထဲကိုင်လိုက်ကြတာ သတိပြုလိုက်မိတယ်၊၊ လူထုထဲမှာလဲ လှုပ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်၊၊အဲဒီအချိန်မှာ လှိုင်ရဲစခန်း ထဲက အဓိကရုဏ်းနှိမ်နင်းရေးပုလိပ်တွေဟာ လက်တဖက်မှာ ဒိုင်းခြင်းကြား၊ လက်တဖက် မှာ တုတ်တွေကို ကိုယ်စီကိုင်ပြီး ထွက်လာတာ ခပ်ပျပျ မြင်လိုက်ရပါတယ်၊၊ ပြီးတော့အဲဒီဖက်ခြမ်း က နီးရာလူတွေကို လူအုပ်ကြီးထဲကနေ ဖြတ်သန်းရင်း ဘယ်ညာရိုက်ပါတော့တယ်၊၊ အဲဒီ တော့ လူတွေဟာလဲ ရှောင်ကြ တိမ်းကြ ပြန်ခုခံ ကာကွယ်ကြနဲ့ ဝုန်းကနဲ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်သွားပါတယ်၊၊

ရှေ့ဆုံးစစ်သားတွေဖက်က မျက်ရည်ယိုဗုံး နှစ်လုံး၊ လူအုပ်ကြီးဘက် ပြေးဝင်လာပါတယ်၊၊ တရှူးရှူး မီးခိုးတွေနဲ့ မျက်ရည်ယိုဗုံးငွေ့ကြားမှာ လူထုပရိသတ်ကြီးဟာ ပလက်ဖေါင်းပေါ်ကနေ ပေတရာလမ်းမပေါ် ပြို ကျ လာပါတယ်၊၊ အဲဒီအချိန်မှာ သေနတ်သံ နှစ်ချက် ထွက်လာတယ်၊၊

‘ ပစ် ပြီ ဟေ့ ’ ဆိုတဲ့အသံ -

‘ ကျည် မပါဘူး ’ ဆိုတဲ့ အသံ -

နောက်တော့ တဒိုင်းဒိုင်းအသံတွေကြားမှာ ‘ ဟ - ကျည် ပါတယ်ဟ... ရှေ့မှာ ထိသွားပြီ သွေးတွေနဲ့ မတွေ့ဘူးလား…’ ဆိုတဲ့အသံတွေနဲ့အတူ၊ စစ်တပ်ရဲ့ လူထုကြီးဆီကို ပေတရာ လမ်းမတလျောက် တည့်တည့်ပစ်ခတ်နေသံတွေကြားမှာ ကျနော်လဲ ပလက်ဖေါင်းဘေး ခုန်ချဝပ်မှောက်လိုက်ရပါတယ်၊၊ ဝပ်ရင်း မော့်ကြည့်လိုက်မိတော့ သွေးတွေနဲ့ ထိမှန်ထား တဲ့ လူတယောက်ကို လူသုံးလေးယောက်က အတင်းဝင်ဆွဲနေတာ မြင်လိုက်ရတယ်၊၊ မကြာခင်မှာပဲ မျက်ရည်ယိုဗုံးက မီးခိုးငွေ့တွေ ဟပ်မိပြီး၊ မျက်ရည်တွေ တွေတွေ တွေတွေ ထွက်ကျလာလို့ ခပ်ဝါးဝါးဖြစ်လာရာကနေ၊ စက်မှုရိပ်သာတွေ ဖက်ဆီ ဆုတ်ပြေးသွားရတဲ့ လူအုပ်ကြီးကြားထဲ ကျနော်လဲ ပါသွားရတော့တယ်၊၊ အုတ်ကျင်းဖက်ခြမ်း ပလက်ဖေါင်း ပေါ်က လူအုပ်ကြီးကလဲ၊ လမ်းဘေးရှိ ဆောက်လက်စတိုက်တခုက ပုံထားတဲ့ အုတ်နီခဲတွေနဲ့ စစ်သားတွေဆီ ပြန်ပစ် ရင်း တရုန်းရုန်းဖြစ်သွားတယ်၊၊

ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ၊ စစ်တပ်ရဲ့ လမ်းမတည့်တည့်တလျောက်ပစ်နေတဲ့ ကျည်ဆံတွေဟာလဲ လေးဘက်လေးတန်ဆီကို အဆက်မပြတ်လှမ်းပစ်တော့တာပါ ပဲ၊၊ ရက်ရက်စက်စက်ကို လူအုပ်ကြီးတွေဆီ လှမ်းပစ်တော့ တာပါ ပဲ၊၊ ဒါကြောင့် လမ်းဘေးက အိမ်ပေါ်က ကြည့်နေကြသူတွေဆီကိုပါ ဝင်မှန်ပါတယ်၊၊ စက်မှုရိပ်သာ တိုက်တန်းတွေဖက်ဆီ အပြေး ဆုတ်လာရတဲ့ ကျနော်တို့လူအုပ်ကြီးရဲ့ ခေါင်းတွေ ပေါ်မှာလဲ ကျည်ဆံတွေတဝီဝီ ဖြတ်လာပါတယ်၊၊

မျက်ရည်ယိုဗုံးဒဏ်ကြောင့် မျက်လုံးတွေ နီ၊ မျက်ရည်တွေကျ ၊ စပ်ပူစပ်လောင် ခံစားကြ ရရင်း၊ စက်မှုရိပ်သာက တိုက်ခန်းတွေထဲ ပြေးဝင် ‘ရေပေးပါ - ရေလေး ပေးကြပါ ခင်ဗျာ…’ လို့ တောင်းသံတွေနဲ့အတူ၊ စေတနာကြီးလှတဲ့ အိမ်ခန်းရှင်တွေက ရေအိုးတွေ ချပေးလို့၊ ကိုယ့်ပုဆိုး ကိုယ်ဆုတ်ဖြဲပြီး၊ အဝတ်စကိုရေထဲနှစ်၊ မျက်နှာအုပ်သူအုပ်ကြရ ၊ အိမ်ရှင်တွေက ချပေးတဲ့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါ လက်ကိုင်ပုဝါအစတွေ ရေဆွတ်ပြီး မျက်နှာသုတ်ကြ မျက်နှာ သစ်ကြနဲ့ တရုန်းရုန်းဖြစ်သွားရပါတယ်၊၊ ကျနော်လဲ ပုဆိုးစုတ်စ ရေနှစ်ပြီး မျက်နှာကို ခဏခဏ သုတ်ပေးနေရ တယ်၊၊

ဒီနားမှာ ဆက်နေရင် ဒီဘက်တွေအထိ ဆက်တက်လာပြီး ရှင်းရင်၊ အဖမ်းခံကြရနိုင် တာကြောင့် ခပ်သုတ်သုတ်ဆက် ထွက်လာခဲ့ကြတော့၊ဒဏ်ရာရသူ နှစ်ဦးကို မနိုင့်တနိုင် ပွေ့ယူလာကြတဲ့လူအုပ်တအုပ်နဲ့ ကင်ပွန်းခြံ ကင်ပွန်းခြုံတွေ ကြား သွားတိုးပါတယ်၊၊ ကျနော် တို့ပါ ဝိုင်းကူပြီးသယ်ပေးခဲ့ရပါတယ်၊၊ တယောက်က ဒူးကို ထိမှန်ထားပြီး ခြေထောက်ကြီးက လည်ထွက်နေပါတယ်။ သွေးတွေဒလဟော ထွက်လို့၊၊

တယောက်က ပေါင်ရင်းမှာ မှန်ထားတာပါ ၊၊သမိုင်းကောလိပ်ဖက်ဆီ ဆက်ထွက်လာခဲ့ကြပြီး ဒဏ်ရာရထားသူ နှစ်ဦးကို လမ်းဘေးမှာ ခဏချထားရင်း၊ အဲဒီတုန်းက ဘယ်ကထွက်လာမှန်းမသိရတဲ့ (ပလက)အလုပ်သမားကားကြီး တစီးကို လူအုပ်နဲ့ လက်ပြတားလိုက်ကြပြီး နီးရာဆေး ရုံ ဆေးခန်းတခုခုကို ပို့ပေးပါလို့ အကူအညီတောင်းကာ ဝိုင်းပြီးတင်ပေးလိုက်ကြပါတယ်၊၊ တဦးကတော့ ဒဏ်ရာရသူရဲ့ ညီ တော်လို့၊ သူ လိုက်သွားမယ်ဆိုပြီး ဒဏ်ရာရထားသူနဲ့အတူ လိုက်သွားမှ ကျနော်တို့လဲ ရပ်ကွက်ထဲ ဟိုကွေ့သည်ရှောင် ဝင်ရင်း လူစုခွဲပြီး ပြန်လာခဲ့ရပါတယ်၊၊

အဲဒီအချိန်မှာပဲ ...‘ ပုံ - သိန်းအောင်၊ ရန်ကုန်တိုင်းပြည်သူ့ကောင်စီ ’ဆိုတဲ့ နာမည်နဲ့ ထုတ်ပြန်လိုက်တဲ့ ပုဒ်မ ၁၄၄ အမိန့်ကျေညာချက်အသံဟာလဲ နေရာအနှံ့ကနေ ထွက်ပေါ်လာနေပါတယ်၊၊ မြန်မာ့အသံကနေ တဆင့်၊ ကားတွေ ပေါ်ကနေတဆင့် လှည့်လည် အော်ဟစ်ကျေညာနေသံဟာ သပိတ်မှောက်အလုပ်သမားထုရဲ့ ကြွေးကြော်သံတွေ အကြားမှာ ပျာလောင်ခတ်မျှ ထွက်ပေါ်လာနေခဲ့ပါတယ်၊၊ မရှေးမနှောင်းမှာပဲ ...‘ပုံ - အေးကို ၊ တိုင်းမှူး ၊ ရန်ကုန် တိုင်းစစ်ဌာနချုပ် ’ဆိုတဲ့ ကျေညာသံလဲ ထွက်ပေါ်လာပြန်ပါတယ်၊၊ စစ်မာန် စစ်သံတင်းတင်းနဲ့ ကျေညာလိုက်တဲ့ ရန်ကုန်တိုင်းစစ်ဌာနချုပ်ရဲ့အသံဟာ စစ်ကားတွေပေါ်က တဆင့်၊ ပြည်သူလူထုကြီးကို အပေါ်စီးကနေ ချိမ်းခြောက် နေသလို ထွက်ပေါ်လာခဲ့ပါတယ်၊၊

အဲဒီအချိန်မှာပဲ နိုင်ငံတော်ဝန်ကြီးချုပ် ဦးစိန်ဝင်းရဲ့ နိုင်ငံတော်မှာ ဆန်အလုံအလောက် ရှိတဲ့အကြောင်း၊ ဆန်ပြဿနာ တစုံတရာမရှိနိုင်တဲ့အကြောင်း- ရှင်းလင်းပြေဆိုသံဟာ မြန်မာ့ အသံကနေ ဆက်တိုက်လိုလို ထွက်ပေါ်လာနေခဲ့ ပါတယ်၊၊

ညဖက်ရောက်တော့ သမိုင်းချည်စက်ရှေ့ ဒီပစ်ခတ်မှု ကြီးကြောင့် သွေးမြေကျ ရတာမှာ သေကြေထိခိုက် ဒဏ်ရာရ ကြရသူတွေ မနည်းလှကြောင်း၊ ဟိုက သည်က ထပ်ပြီး ကြားရ ပါတယ်၊၊ ကျနော့်ရှေ့မှာတင် မြင်လိုက်ရတာက လေးယောက်တိတိ၊၊ ကျနော်ကိုယ်တိုင် မမြင် လိုက်ရတဲ့ဘက်မှာက ဘယ်နှစ်ယောက် ရှိလေမလဲ မသိပါ၊၊

ဒါ - ဇွန်လ(၆)ရက် သမိုင်းချည် စက်ရှေ့က ကျနော့်ကိုယ်တွေ့ မျက်မြင်အဖြစ်အပျက်တကွက်ပါ ၊၊ ဒီ သမိုင်းချည်စက်ရှေ့က သွေးမြေကျ ခဲ့ရမှု အဖြစ်အပျက်ကြီးဟာ ‘၇၄ -ဇွန်(၆)အလုပ်သမားအရေးတော်ပုံကြီး’ ရဲ့ ဘယ်တော့မှ ဖျောက်ဖျက်ပစ်လို့မရနိုင်မယ့် ကနဦးအဖွင့်နိဒါန်းသဖွယ်လဲ ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်၊၊

ဇွန်လ(၆)ရက်အကျော် (ရ)ရက်နေ့အကူးမှာလဲ သမိုင်းချည်စက်ရှေ့က ပထမဆုံးသွေး မြေကျခဲ့ရရာ နေရာအနီးမှာပဲ နောက်ထပ်ရက်ရက်စက်စက် ပစ်ခတ်သတ်ဖြတ်နှိပ်ကွပ်တာ ခံခဲ့ကြရပြန်ပြီး၊ ဆင်မလိုက်သင်္ဘောကျင်းသပိတ်ကိုလဲ အတင်းဝင်ရောက်ပစ်ခတ်ဖြိုခွဲပစ်လို့ သေဆုံးရတဲ့အလုပ်သမားတွေရှိခဲ့ရပါတယ်၊၊ စစ်တပ်နဲ့ဝင်ပြီး အတင်းဖမ်းဆီး ခံ ကြရတာတွေကတော့၊ ဆန္ဒပြတဲ့ စက်ရုံအလုပ်ရုံ တိုင်းလိုလိုပဲ ဖြစ်ပါတယ်၊၊အထူးသဖြင့် - အင်းစိန်မီးရထားစက်ခေါင်းရုံ ၊ အုတ်ကျင်း၈ုံနီစက်ရုံ၊ ဆင်မလိုက်သင်္ဘောကျင်း၊ ဘီပီအိုင်ဆေးဝါး ထုတ်လုပ်ရေးစက်ရုံ နဲ့ သမိုင်းချည်စက်တို့က အလုပ်သမားတွေ အများ ဆုံးဖြစ်ခဲ့ပါတယ်၊၊ အုတ်ကျင်း၈ုံနီစက်ရုံက အဖမ်းအဆီးခံကြရသူတွေထဲမှာ ကျနော့်မိတ်ဆွေ စာရေးဆရာဖိုးကျော့ တို့လဲ ပါခဲ့ပါတယ်၊၊ပြည်သူလူထုကြီးရဲ့ (၉ဝ ဒဿမ ၁၉)ရာခိုင်နှုန်းကျော်က တခဲနက်ထောက်ခံဆန္ဒပြု ထားကြတဲ့ ‘၁၉၇၄- ဖွဲ့စည်းအုပ် ချုပ် ပုံအခြေခံဥပဒေ’ဆိုတာကြီးကို လူထုကြီးတရပ်လုံးရဲ့ အကျိုးပွားအတွက် အောင်မြင်စွာအကောင်အထည်ဖေါ် အတည်ပြု ပြဌာန်းနိုင်ပြီးပြီ လို့ မိုးတလုံးလေတလုံးလိမ်ညာကြွေးကြော်ဟစ်အော်ပြသနေဆဲ ကာလမှာပဲ၊ အသံတောင် မစဲသေးမီ မှာပဲ၊ မဆလစစ်အစိုးရဟာ ဆန်တောင်းတဲ့အလုပ်သမားတွေကိုကျည်ဆံတွေပဲ ပေးပြီး၊ သူတို့ရဲ့ စစ်အာဏာရှင် ဘီလူးသရုပ်ကို အစွယ်တပြူးပြူးနဲ့ ပြသခဲ့ပါတယ်၊၊

နောက်ပိုင်းမှာမှ ကာလတခု ခြားပြီး၊ စက်ရုံအလုပ်ရုံ ဝန်ထမ်းတိုင်းကို တလလျှင် လူတကိုယ် ဆန်(၅)ပြည် နှုန်း ထုတ်ပေးခဲ့ပါတယ်၊၊ ဒါဟာ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီတိုက်ပွဲကြီးရဲ့ အကျိုးဆက်တခုလို့ပဲ ပြောရမှာပါ ၊၊ နောက်ပိုင်းတော့ ‘အလုပ်သမားကောင်စီ’ ဆိုတဲ့ နာမည်အစား၊ ‘အလုပ်သမားအစည်းအရုံး’ လို့ နာမည်အသစ်ပြောင်းပြီးသဏ္ဍာန်အရ ပြောင်းလဲပြင်ဆင်ဖွဲ့စည်းပေးတာတွေ လုပ်ခဲ့ရပါတယ်၊၊

ဂုဏ်ရောင်ပြောင်တဲ့၊ သမိုင်းစာမျက်နှာပေါ်မှာ မှတ်တမ်းတင်ထားရမယ့် ဒီ ‘ ဇွန် ၆၊ အလုပ်သမားအရေး တော်ပုံကြီး’ဟာ ဗမာပြည်အလုပ်သမားလှုပ်ရှားမှု သမိုင်းမှာသာမက၊ ဗမာပြည်စစ်အာဏာရှင်ဆန့်ကျင်ရေးသမိုင်း မှာရော၊ ဗမာပြည်နိုင်ငံရေးလှုပ်ရှားမှုသမိုင်းမှာပါ ထာဝရမော်ကွန်းထူထားခဲ့ရပါ ပြီ၊၊

အလုပ်သမားထုရဲ့ ၈ုဏ်ရောင်ပြောင်တဲ့ တိုက်ပွဲဝင်စိတ်ဓါတ် - ထာဝရ ၈ုဏ်ရောင် ပြောင်ပါစေ ...ဇွန်(၆)စိတ်ဓါတ် အဓွန့်ရှည်ပါစေ....

(ဝင်းတင့်ထွန်း) ဇွန်လ၊ ၁၉၉၉

မှတ်ချက်။ ။ဇွန်(၆) အရေးတော်ပုံ ငွေရတုအထိမ်းအမှတ်၊ ၁၉၉၉ ခုနှစ်က ရေးသားခဲ့တဲ့ ဆောင်းပါးဖြစ်ပါတယ်၊၊ အခု ပြန်လည်ရှာဖွေကူးယူ ရိုက်နှိပ်ပေးလိုက်ရတာ ဖြစ်ပါတယ်၊၊