2. O CONXUNTO DE CORES DO ARCO DA VELLA
CONVIVE EN ARMONÍA, COLABORANDO TODAS ELAS
CO RAIO DE LUZ NA NATUREZA. PERO ISTO, NON FOI
SEMPRE ASÍ.
CONTAN QUE FAI MOITO TEMPO AS CORES
PELEXABAN TENTANDO SER CADA UNHA DELAS A
MÁIS FERMOSA E A FAVORITA.
3. As cores do ARCO DA VELLA discutían e discutían….
A cor verde dixo:
- Eu son o sino da vida e da esperanza. Son
eu a que lle da cor á herba, ás plantas, ás
árbores e ás flores. Sen dúbida eu son a cor
máis importante…!
4. A cor azul exclamou: - Ti soamente pensas na
terra!.... Fíxate no ceo e no mar. A auga é a base da
vida e son as nubes as encargadas de absorber a
auga do mar azul. Non seriades nada sen min…!
5. A cor amarela respondeulles soltando unha
risotada:
- Eu traio o mundo da risa, da ledicia e calor. O
sol é amarelo, a lúa é amarela, as estrelas son
amarelas. Fixádevos nun xirasol é de cor amarelo
e mira sempre cara ó sol. Sen min non habería
alegría.
6. A cor laranxa non quedou calada:
-Eu son a cor da saúde e da forza. Eu transporto as
vitaminas máis importantes…Pensade na cenoria, as
cabazas, as laranxas, mandarinas e mangos…
Non estou todo o tempo dando voltas; mais cando
dou cor ao amencer ou á hora do crepúsculo, a miña
beleza é tan inmensa que…, que…, que ninguén pensa
noutras cores. Pensan nada máis no importante que
son eu.
7. A cor vermalla berrou:
- Eu sou a cor que representa o valor e o perigo.
Sempre loito por algunha causa. Eu dolle á terra
lume e sangue, sen min a terra estaría baleira como
o está a lúa. Son a cor da PASIÓN e das papoulas.
8. A cor púrpura que escoitaba coa boca
aberta, impúsoxe ás súas compañeiras:
- Ei…ei...ei, queridiñas! Non esquezades
que eu represento a cor do PODER. Eu
represento a autoridade e a sabedoría.
Os xefes dos gobernos, os reis, os
emperadores, etc.; escolléronme a min
como símbolo do diálogo.
9. De súpeto… escoitouse a voz da cor
añil:
-Ben, ben, ben... Estades todas un
pouco tolas ou que!
A máis importante de todas sen
dúbida son eu. Eu son a cor do
silencio. Represento o crepúsculo e
as augas profundas. Necesitádesme
para manter o equilibrio e o
contraste.
10. Así foi como as cores estiveron presumindo convencidas de que
a súa cor era a máis importante e a pelexa ía en aumento…
De súpeto fíxose de noite o ceo volveuse escuro e de cando en
vez, soaban tronos e reflictíanse lóstregos que provocaban moito
medo e as protagonistas da pelexa non puideron lucir a súa cor.
fixéronse invisibles e xa non se escoitaba a súa voz.
Sen esperalo… no firmamento apareceu un gran resplandor.
Tratábase dun centenar de estrelas que viñan, escandalizadas pola
pelexa, a pór paz.
11. A estrela maior dixo:
- Pero que barbaridades estamos oíndo. As cores do arco
da vella volvéronse tolas, de seguir así nunca máis poderán
velas dende a terra.
A estrela máis pequeniña engadíu:
- Que lástima…. teño moita pena…! O meu maior desexo
sería que as cores viviran en Paz e armonía e volvera a lucir o
ARCO DA VELLA.
Todas
as
demais
desexaron o mesmo e
ocurríuselles chamar á
choiva para tentar de
solucionar o problema.
13. Cores do ARCO DA VELLA... Escoitádeme con atención:
Loitades unhas contra as outras tentando ser cada unha
mais importante cas demais, sen percatarse de que
todas sodes necesarias e que de faltar algunha, a luz
da terra non sería a mesma.
Polo tanto perderíase a alegría e a ilusión. As emocións
dos seus habitantes xa non serían as mesmas.
14. Hai que buscar unha solución para que todas
poidades brilar de novo. Collédevos das mans e
formade un gran arco pedindo perdón unhas ás
outras e prometede que sempre estaredes xuntas
colaborando e compartindo a responsabilidade da
luz e da vida da terra.
15. Así foi coma as cores do ARCO DA VELLA, uníronse
de novo e cada unha encargouse do seu cometido,
sen fachendear da súa beleza individual . Todas as
cores sentíronse orgullosas de aportar cada unha a
súa misión no grupo.
