2. ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ Ο Οδυσσέας Ελύτης γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ήταν το τελευταίο από τα έξι παιδιά του Παναγιώτη Αλεπουδέλη και της Μαρίας Βρανά. Ο πατέρας του είχε εγκατασταθεί στην πόλη του Ηρακλείου από το 1895. Το 1914 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. O Οδυσσέας Ελύτης εγγράφηκε το 1917 στο ιδιωτικό σχολείο Δ.Ν. Μακρή, όπου φοίτησε για επτά χρόνια. Το Νοέμβριο του 1920 η οικογένειά του αντιμετώπισε διώξεις, με αποκορύφωμα τη σύλληψη του πατέρα του.
3. Την Άνοιξη του 1927 στράφηκε οριστικά προς τη λογοτεχνία. Κατά τα χρόνια που ακολούθησαν συνέχισε το πολύπλευρο πνευματικό του έργο. Το 1979 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο Ελύτης παρέστη στην καθιερωμένη τελετή απονομής του βραβείου στις 10 Δεκεμβρίου του 1979, παραλαμβάνοντας το βραβείο από τον βασιλιά Κάρολο Γουστάβο και γνωρίζοντας παγκόσμια δημοσιότητα. Πέθανε στις 18 Μαρτίου του 1996 από ανακοπή καρδιάς, στην Αθήνα.
4. ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ Ποιητικές συλλογές «Προσανατολισμοί» (1940) «Ήλιος ο πρώτος, παραλλαγές πάνω σε μιαν αχτίδα» (1943) «Το Άξιον Εστί» (1959) «Έξι και μια τύψεις για τον ουρανό »(1960) «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» (1962) «Θάνατος και ανάστασις του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου »(1971) «Ο Ήλιος ο ηλιάτορας »(1971) «Το φωτόδεντρο και Η δέκατη τέταρτη ομορφιά» (1971) «Τα ρω του έρωτα »(1972) «Ο Φυλλομάντης »(1973) «Τα Ετεροθαλή» (1974) «Σηματολόγιον» (1977) «Μαρία Νεφέλη» (1978) «Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας» (1982) «Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου» (1984) «Ο Μικρός Ναυτίλος» (1985) «Τα Ελεγεία της Οξώπετρας» (1991) «Η ποδηλάτισσα» (1991) «Δυτικά της λύπης» (1995) «Εκ του πλησίον» (1998)
5. Πεζά, δοκίμια «Η Αληθινή φυσιογνωμία και η λυρική τόλμη του Ανδρέα Κάλβου» (1942) «Ο ζωγράφος Θεόφιλος» (1973) «Ανοιχτά χαρτιά» (1974) «Η μαγεία του Παπαδιαμάντη» (1976) «Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο» (1978) «Ιδιωτική Οδός» (1989) «Τα Δημόσια και τα Ιδιωτικά» (1990) «Εν λευκώ» (1992) «Ο κήπος με τις αυταπάτες» (1995) Μεταφράσεις «Δεύτερη γραφή» (1976) «Σαπφώ» (1984) «Η αποκάλυψη» (1985)
6. ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ «Πίνοντας Ήλιο Κορινθιακό» Το ποίημα είναι γραμμένο σε ελεύθερο στίχο, ο οποίος δεν ακολουθεί τις συμβάσεις της παραδοσιακής ποίησης (μέτρο, ρυθμό, ομοιοκα-ταληξία κ.λπ.). Η γλώσσα είναι μια πλούσια, γεμάτη λυρισμό και παραστατική δημοτική γλώσσα, η οποία χρη-σιμοποιείται μεταφορικά. Αυτό που κυρίως τη χαρακτηρίζει είναι η παραστατικότητά της, η ει- κονοποιητική της δύναμη, καθώς πλήθος εικόνων «φωτογραφίζονται» μπροστά στα μάτια μας.
7. Το ύφος του ποιήματος είναι ιδιαιτέρως γλαφυρό, χάρη στη χρήση πολλών σχημάτων λόγου (μετα-φορές) και χάρη στην έντονα συναισθηματικά φορτισμένη γλώσσα. Επίσης είναι ζωντανό και παραστατικό, χάρη στις εικόνες από το φυσικό τοπίο. Τέλος, είναι άμεσο, αφού ο ποιητής ε-ξωτερικεύει σε πρώτο πρόσωπο τον εσωτερικό του κόσμο, και αισιόδοξο, αφού βλέπουμε τον ποιη-τή να οραματίζεται έναν όμορφο κόσμο. Βίλδος Βασίλειος Κοζάνη 03.12.2010 Τμήμα: Β1’ Καθηγήτρια: κ. Τσουκανέλη Μαρία
