2. Բնական ալմաստներն միներալներն են և նման են անփայլ ապակու
գնդիկների։ Լավագույն ալմաստները կամ անգույն են, կամ երկնագույն։
Տարբերում են ակնագործական և տեխնիկական ալմաստներ։ Առավել
արժեքավոր է ակնագործականի անգույն տեսակը, որը նիստավորումից
(մակերևույթը ողորկում են այնպես, որ ստացվեն բազմաթիվ հարթ 57
նիստեր) հետո կոչվում է ադամանդ։ Նիստավորման շնորհիվ ձեռք բերած
ուժեղ փայլի և գունախաղի համար ադամանդը կոչվում է նաև շողակն։
Ալմաստ անվանումը ծագել է արաբերեն «ալմաս» (ամրագույն) բառից։
Ադամանդ հունարեն նշանակում է աննվաճելի, անհաղթահարելի։ Ալմաստը
Հայաստան է բերվել հավանաբար Հնդկաստանից։ Փոշին լայնորեն
օգտագործվել է հղկման նպատակով և մշակվել է հղկափոշու ստացման
հատուկ եղանակ։ Իսկ որպես թանկարժեք քար՝ օգտագործվել է զարդեր
պատրաստելու նպատակով։ Հայ ոսկերիչները մշտապես վայելել են հմուտ
վարպետների համբավ։ Ալմաստե զարդերին վերագրել են ցավեր մեղմելու,
հաղթանակ պարգևելու և երջանկացնելու հատկություններ։
