ละครค่าย
- 1. ฉากที่ 1 (ประชุมชมรมจิตอาสา) จิตอาสา ค านี้คนจ านวนหนึ่งคงได้ยินได้ฟังมาบ้างแล้ว แต่ยังมีอีกมากมายหลายล้านคน ไม่เคยได้ยิน หรือรู้ ความหมายของค าเล็กๆ ค านี้เลย จิตอาสา คือ ผู้ที่มีจิตใจที่เป็นผู้ให้ เช่น ให้สิ่งของ ให้เงิน ให้ความช่วยเหลือด้วยก าลังแรงกาย แรงสมอง ซึ่ง เป็นการเสียสละ สิ่งที่ตนเองมี แม้กระทั่งเวลา เพื่อเผื่อแผ่ ให้กับส่วนรวม...อีกทั้งยังช่วยลด "อตัตา" หรือความ เป็นตวัเป็นตน ของตนเองลงไดบ้า้้ง เหมือนที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพที่ได้จัดตั้งชมรมจิตอาสาเพื่อให้นักศึกษาทุกคนได้ตระหนักถึงความ เสียสละและการช่วยเหลือส่วนรวม ป่าน(เขียนร่างกิจกรรมที่จะไปท า) เพื่อนๆค่อยทยอยเดินเข้ามา เฟิร์น : เฮ้ยแก ขอโทษนะที่มาช้า พอดีไปส่งรายงานอาจารย์มา ป่าน : ไม่เป็นไรเว้ยแก นั่งก่อนๆ คนอื่นก็ยังไม่มาเหมือนกัน เฟิร์น : เออๆ แล้วนี่ท าไรอยู่อะ ป่าน : อ้อ ก าลังวางแผนจิตอาสาที่เราจะไปท าฝายปีนี้ไง หญิงและคณะศรัทธาเดินเขา้้มาพอดี หญิง : อ้าว ปีนี้ไปท าฝายเหรอ ป่าน : ใช่ ป๊อบอาย : ที่ไหนอะ บนดอยรึเปล่า ป่าน : ก็นี่ไงเดี๋ยวรอคนมาครบ จะไดอ้ธิบายทีเดียว หญิงและคณะศรัทธา : เออๆ หญิงและผองเพื่อนได้นั่งคุยจ้อกแจ้กรอหมี่หยักอุ้มและโปเต้มา หมี่หยกเดินเข้ามาพร้อมกับอุ้มและโปเต้ ป่าน : ถ้าจะมาสายขนาดนี้ ก็ไม่ต้องมาก็ได้นะ เพื่อนๆเค้ารอจนจะกลับกันหมดแล้ว หมี่หยก : แล้วใครใช้ให้รอล่ะ เข้าไปนั่งพร้อมกับอุ้ม โปเต้ ป่าน : เอาล่ะ มากันครบแล้ว งั้นจะเริ่มอธิบายเลยนะ ###ป่านอธิบาย### หมี่หยก : ท าไมต้องไปท าอะไรแบบนี้ด้วย ชมรมอื่นไม่เห็นจะต้องท าอะไรแบบนี้เลย ป่าน : ก็เพราะนี่คือชมรมจิตอาสาไง ถ้าไม่มีจิตอาสาจะเข้ามาท าไม หมี่หยก : แล้วใครจะไปคิดล่ะ ว่ามันจะต้องมาล าบาก ป่าน : ก็แล้วแต่ เธอจะไม่ไปก็ได้นะ ถ้าไม่ผ่านกิจกรรม มันก็เรื่องของเธอ เฟิร์น : เฮย้แก ใจเยน็ อุม้: เฮ้ย หมี่หยกแกก็ใจเย็นๆก่อน เต ้้: ใช่ๆ
- 2. หมี่หยก : ก็ได้(หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น) ป่านนัดหมายจนเสร็จ แล้วแยกย้ายกันกลับ ฉากที่2 ห้วยโก๋น เมื่อถึงวันที่ทุกคนต้องเดินทางไปหมู่บ้านห้วยโก๋นทุกคนต่างพากันขนของไปมากมายทั้งของที่จะนาไป แจกจ่ายให้กับคนในหมู่บ้านห้วยโก๋นและเครื่องนุ่งห่มจานวนมากที่เอามากันหนาวกันอย่างฤทธิ์ ในระหว่างเดิน ผ่านทุกคนก็มีความสุขสนุกสนานเฮฮาตามภาษาเด็กๆวัยรุ่นออกมาทากิจกรรมแต่หารู้ไม่ว่าทางที่จะไปบ้านห้วย โก๋นนั้นรถปกติไม่สามารถจะขับเข้าไปได้ทาให้ทุกๆในคณะต้องเดินขึ้นไปหมู่บ้านที่อยู่เกือบสุดชายแดนของ ประเทศไทย …... หญิง: ป่านนี่เราเดินขึ้นเขามาไกลแล้วนะยังไม่ถึงหมู่บ้านอีกเหรอ ป่าน: ใกล้ถึงแล้วหละลุงรถบอกว่าพยายามส่งเราให้ใกล้ที่สุดแล้วนะ ป๊อปอาย: ใกล้ลุงนี่มันเหมือนใกล้เราเหรอแก ป่าน:ไม่หรอกลุงบอกเดินไปซักสามสี่โลก็ถึงแล้ว เฟิร์น:สามสี่โลแม้วล่ะสิ หมี่หยก: โอ๊ยขนาดคนหาข้อมูลยังไม่รู้เรื่องไรเลย ทาไงดีเนี่ยคืนนี้ฉันต้องนอนกับพื้นดินแดงพวกนี้เหรอแย่ที่สุด เต้: ใช่หยกเพราะใครไม่รู้เนาะเป็นคนหาข้อมูลแท้ๆแต่ดูไม่รุ้เรื่องอะไรเลย หญิง: อ้าวอิเต้พูดงี้หมายความว่าไงพูดให้มันดีๆหน่อยนะเว้ย เต้: จะให้พูดไงละก็คนนาทางมาหลงจริงๆไม่ใช่เหรอนี่เดินมาตั้งนานแล้วอะดูหน้าอุ้มสิเหลืองจนกลมแล้ว อุ้ม: เดี๊ยวๆเถียงกับหญิงไม่มาตกนี้อะ แต่มันก็เดินมานานแล้วนะคือเราหิวอะเหนื่อยด้วย ป่าน: เราหาก็จริงแต่เราไม่ได้รู้ทุกอย่างนะแต่อย่างน้อยเราก็ดีกว่าคนมาประชุมช้ามาแล้วก็บ่นๆด้วย หมี่หยก: ว่าไงนะป่านจะหาเรื่องก็พูดมาตรงๆดิ เฟิร์น:เฮ้ยแก หยุดๆนั้นไงแสงไฟเราเจอหมู่บ้านแล้วแก ป๊อปอาย:ห่ะเราเจอหมูหันเหรอไปอะไหนอะหมู เต้: โอ้ยเอาหูฟังออกสิเค้าบอกหมู่บ้านอิเซอะ หญิง: เฮ้ยแกหยุดเห็นไรตรงนั้นปะ(สะกิดเพื่อน) ป่าน: ไหนๆเชี่ยยยยยพึ่งมาถึงก็รับน้องเลยเหรอ เฟิร์น: คุณคะคุณเป็นใครคะช่วยหันมาทีได้มั้ยคะ ###ต้นค่อยๆหันมา### เต้/อุ้ม:เชี่ยยยยผู้ชายหล่อสาสสส เต้/อุ้ม: เดี๊ยวมึงหยุดของกู ป่าน:โทษนะคะพี่ พี่ชายพอจะรุ้ทางไปบ้านห้วยโก๋นมั้ยคะ
- 3. ผุ้ใหญ่:นี่น้องๆที่จะมาจิตอาสาที่ห้วยโก๋นใช่มั้ยครับ พี่รอพวกน้องตั้งนานแล้วตามพี่มาเลยครับ เออพี่ลืมแนะนาตัว ไปพี่ชื่อต้นเป็นผู้ใหญ่บ้านห้วนโก๋นนะ เต้/อุ้ม: เป็นผู้ใหญ่บ้านด้วย ขุ่นพระ หมี่หยก: โอ้รีบไปเถอะค่ะยุงจะหามตายแล้วมีไรค่อยไปคุยกันที่อื่น ผู้ใหญ่:งั้นตามมาเลยครับ ฉากที่3 เรื่องเล่าชาวห้วยโก๋น หลังจากที่เด็กๆเดินทางกันมานานก็ได้เข้าพักผ่อนที่บ้านพ่อหลวงต้นหรือคุณผู้ใหญ่บ้านต้นนั้นเอง บรรยากาศภายในบ้านผู้ใหญ่ดูเป็นกันเองทุกอย่างดูเรียบง่ายแต่แผงไปด้วยความอบอุ่นที่มีให้กันและเป็นความ อบอุ่นที่พร้อมจะแบ่งปั่นให้ผู้คนที่เข้ามาที่นี้เสมอจนอากาศโดยรอบดูอบอุ่นหายหน้าขึ้นมาทันทีและนี้ก็เป็นเช้า วันที่หนึ่งที่เด็กๆจะมาทางานจิตอาสาที่หมู่บ้านห้วยโก๋นแห่งนี้..... ป่าน: ทุกคนในเมื่อเราทานอาหารเช้ากันเสร็จแล้วเรามาเริ่มภารกิจแรกกันเถอะ หญิง: ไปๆหญิงๆจะออกกาลังกายหญิงๆจะไม่อ้วน เฟิร์น: งั้นก็ไปกันเถอะไปทาฝายกันเราอยากเห็นฝายจริงๆมาเลย ป๊อป: ห่ะเฟิร์นอยากเห็นฝ่าเหรอที่แล้วเฟิร์นไม่มีฝ่าเหรอมาดูบ้านเราก็ได้ หญิง:ป๊อปเค้าบอกจะไปทาฝาย ป๊อป:อ้าวเหรอท่ดๆ ยาย: ขยันกันจังนะเด็กๆถ้ายายกระดูกกระเดี้ยวยังดีนะยายจะไปช่วยหนูๆแล้วลูก...ต้นเอ้ยเด็กๆมันจะไปทาฝายกัน แล้วพาเด็กๆมันไปหน่อยเร็ว ป่าน:เเค่ยายส่งกาลังใจมาให้ก็พอแล้วคะป่านดีใจมากๆเลย ดีกว่าเพื่อนป่านบางคนอีกอะไรก็ดีร่ากายก็แข็งแรงยังไม่ คิดจะทาไรเลย เต้: ป่านอยู่เฉยๆก็ไม่มีใครว่านะ อุ้ม: พวกชอบใช้แรงงานก็ทาไปสิ เราสายสวยๆอะนะใช่มั้ยหยก หมี่หยก:ใช่อุ้มแก๊งเราสายสวยๆพวกชอบใช้แรงงานก็ทาไปเถอะปะเราไปนั่งเล่นบนห้องเถอะ ##ต้นมา## ผู้ใหญ่: ขยันกันจริงๆพึ่งเช้าอยู่แท้ๆแล้วจะไปฝายตรงไหนก่อนละ อุ้ม:แกปะไปทาฝายกันเต้หยกมาเร็ว เต้:เออใช่หยกปะๆไปทาฝายกัน หยก: ฉันไม่ไป เต้/อุ้ม:มาเถอะน่า
- 4. ฉาก4 ##บรรยายไปทาฝายจนไปถึงพาทดึก## เมื่อถึงที่ฝายทุกคนต่างฟังที่มาของฝายจากผู้ใหญ่บ้านและช่วยกันซ่อมแซมฝายกันอย่างขยันขันแข่งยกเว้นกลุ่มของ หมี่หยกที่มัวแต่นั่งเล่นโทรศัพท์กันโดยไม่สนใจว่าเพื่อนๆกาลังทาอะไรอยู่ จนเพื่อนๆซ่อมฝายจนเป็นที่พอใจและนี้ ก็เย็นแล้วจึงพากันทยอยกลับบ้านผู้ใหญ่บ้าน ทุกคนต่างพากันทากิจวัตรของแต่ละคนจนถึงช่วงหัวค่าบรรยากาศที่ ห้วยโก๋นตอนกลางคืนเงียบและสงบมาก อากาศเย็นและเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ของธรรมชาติในเวลานี้บางส่วนก็ เข้าไปนอนเล่นในห้องนอน บางคนก็ยังจับกลุ่มคุยกันอยู่ตรงกลางบ้านอย่างสนุกสนาน เฟิร์น:ป่านเราเข้าไปนอนก่อนนะ ป่าน:ฝันดีแกเราจะคุยกับคุณแม่ก่อนอะ เต้:แกห้องน้าว่างยังอะจะไปอาบน้า ยาย:อ้าวหนูยังไม่ได้อาบน้าเหรอรีบๆไปนะยิ่งดึกกว่านี้จะยิ่งเย็น เต้:ไม่เป็นไรคะคุณยายหนูสตรองแล้วคะ ป่าน:ปล่อยเค้าไปเถอะคะยายอย่าไปสนใจเลยแก๊งนี้มีแต่คนเพี้ยนๆ....เออว่าแต่คุณยายคะผู้ใหญ่บ้านเค้าชอบอะไร เหรอคะคือแบบว่าเออหนูพึ่งมาอะคะเป็นแขกหนูก็อยากให้เจ้าบ้านประทับใจงี้อะคะ ยาย:โอ้ยไม่ต้องหรอกหนูแค่พวกหนูมาทาจิตอาสาผู้ใหญ่เค้าก็ดีใจมากแล้ว #พรึบไฟดับ# เต้:กรี๊ดดดดดรีบ(วิ่งมาหาป่าน) ทุกคนต่างพากันวิ่งออกมา อุ้ม: เฮ้ยๆอิเต้เป็นไรๆ เกิดไรขึ้น หญิง:ใครร้องไรอะ หมี่หยก:เออเมื่อกี้เสียงไรอะทาเล็บอยู่เนี่ยตกใจทาสีผิดเลย ป่าน:อ้อไฟดับแล้วเต้มันตกใจอะ เต้:แน่สิจะไม่ตกใจได้ไงขวัญเอ้ยขวัญมา ยาย: ไม่เป็นไรนะหนูที่นี้ก็เป็นแบบนี้แหละไฟฟ้าติดดับๆแยกย้ายไปนอนเถอะลูก หมี่หยก:ยายคะคงนอนไม่ได้หรอกคะไฟดับขนาดนี้นี่เบตหนูก็จะหมดแล้วเนี่ย ป่าน:ง้นก็มานั่งเล่นแล้วกันเต้กรี๊ดลั่นบ้านขนาดนี้คงตื่นกันหมดแล้วละเรามานั่งคุยกันดีกว่า ยาย:งั้นยายไปเอาตะเกียงก่อนะลูก ##ยายไปเอาตะเกียงมาจุดทุกคนนั่งอยู่ใกล้ๆแล้วคุยกัน## หมี่หยก:อ้าวเฮ้ยเเบตหมดซะละ ฉันจะอยู่ไงละเนี่ย เต้อุ้มมีเเบตสารองมั้ย อุ้ม: ไม่มีอะหยกอุ้มใช้หมดแต่เที่ยงแล้ว เต้:เราก็เหมือนกันอะ หมี่หยก:โอ้ยเบื่อๆทาไมลูกคุณหนูอย่างฉันต้องมาที่แบบนี้ด้วยเนี่ยถ้ารุ้แต่แรกนะไม่มาหรอก
- 5. ยาย:ถ้าหนูๆเบื่อมาฟังยายเล่าเรื่องมั้ยละเดี๊ยวยายเล่าให้ฟังแก้เบื่อรอไปมาไง หมี่หยก:ไม่เอาหรอกคะเรื่องเล่าอะไรหนูจะเอาที่ชาตแบตคะปะแกเข้าห้องกัน เฟิร์น:ไฟดับงี้ปากดีงี้ระวังเจอดีนะ หญิง: นั้นสิมาบ้านคนอื่นเค้าไหว้ผีบ้านผีเรือนรึยังก็ไม่รู้อยู่เปลี่ยวๆระวังจะเจอดีละ ป๊อป: ห่ะใครตัวเปรี้ยวนะมีคนไม่อาบน้าเหรอ แกน้าไม่เย็นมากไปอาบเถอะ เต้:แกอยู่ฟังคุณยายหน่อยเถอะยังไงก็ไม่เสียหายไรนิไม่มีไรทายุแล้ว อุ้ม:ใช่ๆเข้าไปก็นั่งรอเฉยๆอะหยกอยู่กับทุกคนเถอะ หมี่หยก:โอ้ยก็ได้ๆฉันเบื่อจริงๆ ยาย:มาๆงั้นยายจะเล่าเรื่องๆนึงให้ฟังนะเป็นเรื่องเกิดเมื่อนานมาแล้วมันเกิดที่ห้วยโก๋นแห่งนี้แหละเป็นช่วงที่แถวนี้ เกิดการปะทะกันระหว่างพวกนักค้ายาข้ามชายแดนกันเหล่าตารวจตะเวรชายแดนที่มาสะกัดไม่ให้พวกมันนายาบ้า เข้ามาทาลายประเทศเราช่วงนั้นยายก็ยังสาวๆอยู่เลยพอจาได้บ้างหนูๆรุ้มั้ยมีครั้งหนึ่งที่มีการประทะกันรุนแรงหมี เหล่า ตชด กลุ่มหนึ่งบึกไปถึงแหล่งเก็บยาของพวกค้ายาแล้วโดนล้อมจนถ่อยกลับมาได้จนต้องเสียสละตัวเองเพื่อ ทาลายยานรกพวกนั้นแต่เรื่องปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้นเมื่ออยู่ๆก็มีเฮลิคอปเตอร์ของในหลวงมารับ ตชด เหล่านั้นไปรักษา ทั้งๆที่เฮลลิคอปเตอร์ลานั้นเป็นลาที่ท่านจะต้องใช้เสร็จกลับที่ประทับ แต่ท่านยอมเสร็จกลับที่ประทับช้าเพื่อให้ ประชาชนที่ทาเพื่อประเทศชาติรอดตายซึ่งตชดคนนั้นก็คือสามีของยายเองนี้แหละแต่เค้าก็เสียไปแล้วก่อนที่เค้าจะ เสียเค้าได้พูดเสมอว่าถ้าเราไม่มีท่านที่มาช่วยในวันนั้นก็คงไม่มีเค้าในวันนี้ ฉาก5 ฉากห้วยโก๋น วันที่ 9 เมษายน2518 กองพันทหารราบที่212 ที่ฐานปฎิบัติการบ้านห้วยโก๋น ได้ถูกผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์ และทหารประจาการของต่างชาติเข้าจู่โจมในตอนเช้าเพื่อยึดฐานปฎิบัติเป็นที่นายาเสพติดเข้าสู่ประเทศแต่กองกาลัง ตชด.ได้ยึดยาเสพติดไว้ได้ตกบ่ายตกผู้ก่อการร้ายบุกอีกครั้งแต่ครั้งนี้กาลังพลของไทยตกเป็นรองให้กับฝ่านศัตรู เนื่องจากฝ่ายคอมมิวนิสต์มีกาลังพลมากกว่าเลยตัดสินใจเผายาเสพติด รวมถึงเสียสละชีพของตนเองเพื่อไม่ยอมให้ ยานรกเข้าสู่ประเทศ แต่วันนั้นเป็นวันที่ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จพระราชดาเนินจังหวัดน่านพอดี แจ้งเตือนจากกรมศูนย์ตารวจตระเวนชายแดนว่าจะมีกลุ่มผู้ก่อการร้ายนายาเสพติดเข้าสู่ประเทศในเขตพื้นที่บ้าน ห้วยโก๋นโดยมีฐานปฎิบัติการบ้านห้วยโก๋นเป็นทางผ่าน แจ้งหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเตรียมความพร้อมประจาการ โดยด่วน โจรเข้าสู่พื้นที่ ปั้งๆๆๆๆๆตู้มมมมมมมมม หน. หมวด( ดัง ) :เคลียร์*** จ่านายาพวกนี้ไปเก็บที่โกงดังแล้วเตรียมทาลายทิ้ง จ่า ( ก๊อบ ) : ครับผม หมวด ช่วยหน่อยยกไม่ไหวมันเยอะ ทันใดนั้นโจรชุดที่2 บุกอีกครั้งหนึ่ง ปั้งๆๆๆๆๆตู้มมมมมม หน. หมวด( ดัง ) :จ่าหลบบบบบบบ จ่า ดิว : ตายๆๆตายแน่ๆหมวดเอาไงต่อดีครับ จ่า ก๊อบ : หลบดิอยากโดนยิงหรอ ผมโดนยิงหมวดครับแล้วจะทายังไงกับยานรกพวกนี้
- 6. หน. ทหาร( ดัง ) : จ่า ขอกองกาลังเสริมด่วน จ่า ดิว : กาลังจะหยิบวอมาแต่โดนยิงตาย หน. ทหาร( ดัง ) : แม่ข่ายชุดลาดตระเวน ว.2 มีผู้บาดเจ็บจานวนหนึ่งขอกองสนับสนุนโดยด่วน ศูนย์บังคับการ : ว.2 ว.24 นี้มีเหตุปะทะบริเวณ พิกัด ไฟต์เซล่า 0875 32 มีเจ้าหน้าที่บาดเจ็บ2นายขอกาลังเสริม เปลี่ยน เฮลิคอปเตอร์ขบวนเสด็จ : หมู่บิน เรดคิ้ว จากสกอเบี้ยนเรด ให้แยกหมู่บินไปช่วย ตชด. ที่ ฐานปฎิบัติการบ้านห้วย โก๋น หน. หมวด( ดัง ) : ทุกคนอดทนไว้พระเจ้าอยู่หัวมีกระแสรับสั่งให้เฮลิคอปเตอร์มาช่วยเราแล้วววว จ่า ก๊อบ ไม่พูดพร่าทาเพลงตัดสินใจวิ่งเข้าไปเผายาเสพติดโดยไม่ห่วงชีวิตของตน หน. หมวด( ดัง ) : จ่า ระวัง เสียงปืนดังขึ้น ปั้ง หน. หมวด( ดัง ) : จ่า ยิงคุ้มกันผมด้วย แล้ววิ่งไปเอาศพของก๊อบออกมา เสียงเอฟเฟคเฮลิคอปเตอร์ ไปเอาศพก๊อบออกมาได้แต่ดังโดนยิงที่ขาบาจเจ็บจนพิการแต่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงรับ หมวดดังไว้เป็น ผู้ป่วยในพระราชานุเคราะห์ และทรงพระกรุณาโปรดเกล้าพระราชทานเหรียญที่ละลึกเพื่อแสดงถึงความกล้าหาญ ของทหารที่ปฎิบัติหน้าที่ทุกคน หญิง:โฮหญิงไม่รู้เลยนะคะว่าที่ห้วยโก๋นเคยเกิดอะไรแบบนี้มาก่อน อุ้ม: นั้นสิที่นี่ดูสงบและน่าอยู่มากเลยถ้าไม่ติดว่าไกลอะนะ ป่าน:ท่านสุดยอดมากเลยนะคะในหลวงของเราท่านยอมเสียสละเพื่อประชาชนของท่านจริงๆ เฟิร์น: เพราะว่าท่านคือพ่อของประชาชนแล้วประชาชนคือลูกของท่านยังไงละ ยาย:ใช่แล้วจ๊ะท่านทรงรักประชาชนของท่านเหมือนลูกๆท่านยอมทาทุกๆอย่างเพื่อให้ลูกๆของท่านได้อยู่อย่างมี ความสุขและมีชีวิตที่ดีในประเทศของท่าน ป๊อป: ดีใจจังเลยคะที่ได้เกินในประเทศนี้ทุกคนคิดเหมือนเรามั้ย ทุกคน:ใช่ๆ ##แง็บๆ แง็บๆ ไฟมา## ยาย:อ้าวไฟมาแล้วแยกย้ายกันไปนอนเถอะเด็กๆ ทุกคน:ปะๆไปนอนกัน ฉาก6 เรื่องร้ายๆ เช้าวันที่สองในการมาทาจิตอาสาในบ้านห้วนโก๋นทุกคนก็ต่างพากันทากิจวัตรส่วนตัวของตัวเองเช่นเดิม แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือตัวของเด็กๆที่มาทาจิตอาสาทุกคนต่างพากันตื่นเช้าต่างดูขยันขันแขงกับการที่จะได้ไปทา ฝายต่อและดูทุกคนจะเริ่มสนิทกับคนในหมู่บ้านมากขึ้น เวลาเดินไปเลื่อยๆจนมาถึงช่วงเวลาที่ต้องไปทาฝายที่เคย
- 7. ทาค้างไว้ ทุกคนทางานๆ ป่าน:เพื่อนนางานเน้อคนแถวนี้น่าจะมาทาบ้างนะมาด้วยกันแท้ๆ เต้: ป่านว่าใครอะไหนๆว่าใครอะ เออไม้ตรงนั้นต้องยกไปไหนอะให้ช่วยมั้ย อุ้ม:นั้นสิมาๆเดี๊ยวอุ้มจะช่วยเองนะ....อิเต้ไม่หนักอะเรียกหยกมาช่วยปะ เต้: เออๆดีๆโคตรหนักนะ หยกแกมาช่วยกันเอาไม้มาวางที่ฝายเร็วสนุกนะ หมี่หยก:ไม่เอาหรอกหนัก เหนื่อย เพลีย เต้:เหรอๆเริ่มปวดหลังแล้วอะไม่ทาละ ไปหาหยกดีกว่า อุ้ม: โอ้ยๆปวดขาอะสงสัยไม้มันหนักไปเราไปพักกับหยกก่อนนะ หญิง: มึงดูพวกนั้นสิเอาอีกละทาตัวขี้เกลียดตัวเป็นขนแย่ที่สุด ป๊อป:เออใช่นี้ฟังเรื่องจากคุณยายเเล้วเราคึกมากเลยนะเพราะว่าในหลวงท่านทางานดูแลทั้งประเทศ เรามาทาฝายเเค่ นี้ไม่ได้ครึ่งท่านด้วยซ้า เฟิร์น:ป๊ อปคิดเหมือนเราเลยอีกอย่างนะที่นี้เคยผ่านอะไรแย่ๆมาก่อนถ้าเรามีเวลามากกว่านี้เราจะทาที่นี้ให้มีอะไรดีๆ มากขึ้นไปอีก ป่าน:ทางานเถอะแกอย่าไปใส่ใจเลยใครทาคนนั้นก็ได้ เฟิร์น:แม่พระจริงแม่คุณบวชชีเลยมั้ยคะ หญิง: ห่ะอะไรหัวปีนะ ป๊อป: เค้าบอกผักชี ป่าน: เค้าบอกบวชชี แฮร่ ทุกคน: ถูกแล้ว5555 ป่าน:ปะๆทางาน ในเย็นวันนี้งานซ้อมฝายก็เป็นอันสาเร็จในที่สุดทุกคนต่างพากันกับมาที่บ้านผู้ใหญ่บ้านทากิจวัตรช่วงเย็น ของตนเองอย่างราบรื่นและเป็นไปด้วยดีบางคนที่ยังไม่ได้อาบน้าก็ไปช่วยงานคุณยายที่ในครัวเพื่อเตรียมอาหาร สาหรับมื้อเย็นให้ทุกคนได้ทานกัน หมี่หยก:ไปอาบน้าดีกว่า...ตายแล้วสร้อยคุณแม่อยู่ไหนต้องตกตอนทาฝายแน่ๆเลย รีบแต่งตัววิ่งออกห้องน้า เต้:อ้าวหยกอาบน้าไวจัง แล้วนี้จะรีบไปไหนอะ หมี่หยก: ไปหาของเดี๊ยวมา อุ้ม: ขก เดินอะไม่ไปด้วยนะ หมี่หยก: ไม่ต้องๆไปเเปปเดียว ป่าน:นี้หมี่หยกจะไปไหนหน่ะจะเย็นแล้วนะ เต้:ไม่รู้สิถามไมอะ
- 8. ป่าน:นี่ไม่ห่วงเพื่อนบ้างเลยรึไงวิ่งเข้าป่าตอนเย็นแบบนี้หลงขึ้นมาจะทาไง วิ่งเข้าป่าไป อุ้ม: อ้าวด่าแล้วหนีเฉยแย่จริงๆ เต้: ป่านมันไม่สตรองไงเลยไม่กล้าไปหาไรกินในครัวกันเถอะ555 -----ผ่านไปซักพัก------ ผู้ใหญ่: อ้าวเป็นไงบ้างเด็กๆวันนี้ แล้วน้องผู้หญิงหน้าตี๋ๆกับน้องผิวเข้มๆไปไหนซะละ อุ้ม:อ้อวิ่งตามกันเข้าไปในป่าอะคะ ยาย: หะว่าไงนะเข้าป่าตอนนี้อะนะ อุ้ม:ไม่นะคะไปซักพักใหญ่ๆแล้ว ผู้ใหญ่:แล้วเข้าไปทาอะไรละนั้น เต้:เข้าไปหาของอะคะแต่ไม่รู้ว่าอะไร ผู้ใหญ่:แย่แล้วผมต้องรีบตามหาแล้วไม่งั้นแย่ๆแน่ๆ เฟิร์น:เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ยาย:เพื่อนหนูเข้าป่าไปตอนนี้ยังไม่กลับมาเลยมันอันตราย ผุ้ใหญ่:แถวนี้อีกนิดก็เดินหลงไปข้ามชายแดนได้เลยนะแย่แน่ๆ หญิง:งั้นหนูจะไปตายหาเพื่อนคะ ป๊ อปไปเอาไฟถายมาเร็วๆ ยาย:ไม่ได้นะห้ามไปหนูไม่ชานาญเส้นทางให้ผู้ใหญ่ไปคนเดียวดีกว่า ผู้ใหญ่:ใช่เดี๊ยวผมไปตามพวกเค้ากลับมาเองถ้าเห้นถ้าไม่ดีค่อยมาก็ได้แม่ฝากดูเด็กด้วยนะ ยาย:รีบไปเถอะหาให้เจอนะลูกพระคุ้มครอง ---------ทุกคนแสดงอาการเป้นห่วง-------------- ฉากที่7 ของสาคัญของฉัน ในเวลานี้ทุกคนต่างเครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้นเนื่องจากช่วงเย็นๆป่านและหมี่หยกได้เข้าไปในป่ากันสองคน จนตอนนี้ก็เวลาล่วงเลยมานานมากจนพระจันทร์ลอยเด่นบนฟ้าแล้วทั้งสองคนก็ยังไม่ออกมาจนผู้ใหญ่บ้านได้เข้า ไปตามหาทั้งสองคนในป่าที่เป็นเขตเชื่อมต่อชายแดนระหว่างไทยกับลาว ท่านผู้ใหญ่บ้านจะพบป่านกับหมี่หยก หรือไม่เรามาเอาใจช่วยกันเถอะคะ ป่าน:นี่หมีหยกเธอจะไปไหนหน่ะ หมี่หยก: เธอจะตามมาทาไมป่านกลับไปซะ ป่าน:นี้มันมืดแล้วนะเธอจะไปไหนหนะนี่จะรีบเดินไปไหนมาคุยกันก่อน หมี่หยก:โอ้ยยย ล้ม ป่าน: หมี่หยกเป็นไรมั้ย หมี่หยก: ไม่ต้องมายุ่ง พยายามรุก โอ้ย แต่รุกไม่ขึ้น ป่าน: มาหมี่หยกฉันช่วย หมี่หยก:ไม่ต้อง ปัดมืด ป่าน: งั้นฉันไปละจะมืดแล้วด้วยอยู่ในป่ามืดๆแบบนี้คนเดียวแล้วกัน
- 9. หมี่หยก: เดี๊ยวก่อนป่าน คือ คือช่วยเราก่อนได้มั้ย เรามาหาสร้อยคอเราหน่ะ ป่าน: แค่สร้อยคอเนี่ยนะต้องมาตามหาในเวลาแบบนี้ยอมใจเธอเลยมันอันตรายมากรู้มั้ยมันมืดแล้วด้วย หมี่หยก: สร้อยคอดูต่างหน้าแม่อะ สาคัญที่จะมาหาพอมั้ย ป่าน:อ้าวเหรอถ้าบอกดีๆแต่แรกก็จบมาเราช่วย หมี่หยก:ไม่ต้องหรอก ป่าน:ยังจะเล่นตัวอีกมาขึ้นหลังเรามา หมี่หยก: ป่านไม่โกรธเราเหรอ เราทาไม่ดีกับเธอเยอะมากนะ ป่าน: ไม่เป้นไรหรอกเราไม่ถือ หมี่หยก:ขอบคุณนะป่าน ขึ้นหลังป่านแล้วก็ออกเดิน ป่าน:สร้อยเส้นนี้รึเปล่าหมี่หยก หมี่หยก: ใช่เลยอันนั้นแหละ....เออป่านอะไรทาให้แกเป็นคดีขนาดนี้เหรอ ป่าน:พ่อสอนฉันมานะ ผู้ใหญ่บ้าน:สาวๆอยู่นี้เองดึกแล้วรีบกลับหมู่บ้านเถอะ ฉาก8 คาสอนจากพ่อ หลังจากที่ป่านและหมี่หยกได้กลับมาออกมาจากป่าแล้วทุกคนก็ต่างเบาอกเบาใจที่เห็นหน้าเพื่อนทั้งสอง กลับมาอย่างปลอดภัยและทุกคนก็ร่วมกันรับประทานอาหารเย็นมื้อสุดท้ายก่อนที่พรุ้งนี้ทุกคนจะเดินทางกลับกัน และในคืนนั้นเองหมี่หยกก็เกิดความสงสัยในคาพูดของป่านจึงนั้นกันออกมาคุยที่หน้าบ้านผู้ใหญ่บ้าน หมี่หยก:นี่ป่านเรามีคาถามที่สงสัยอยู่อย่างนึง ป่าน:มาแปลกนะ มีอะไรเหรอ หมี่หยก:ตอนที่อยู่ในป่าฉันถามเธอว่าใครเป็นคนสอนเธอเป็นคิดดีเป็นคนดีขนาดนี้เธอบอกว่าเป็นพ่อของเธอฉัน เลยอยากรู้หน่ะว่าพ่อเธอสอนเธอยังไง ป่าน: อ้อใช่เรื่องนั้นหน่ะเหรอคนสอนเราคือพ่อเราจริงๆแต่ก็ไม่ใช่พ่อของเราคนเดียว หมี่หยก:หมายความว่าไง ป่าน:พ่อคนนั้นของฉันคือในหลวงยังไงละท่ารคือพ่อของคุณคนในประเทศและที่เราคิดดีทาดี เพราะเราได้แนว ทางการใช้ชีวิตจากพระบรมราโชวาทของท่านไงละหมี่หยก หมี่หยก: จริงเหรอดีจังเลยนะ ฉันพึ่งคิดได้หน่ะจากเรื่องเมื่อวานว่าทาไมฉันทาตัวแบบนั้นผิดที่ฉันเองแหละที่เอาแต่ ใจ หยิ่งไม่ยอมที่จะฟังใครแต่พอได้เห็นสิ่งที่เธอทาให้ฉัน ฉันรู้สึกว่าโลกทั้งใบถูกเปิดให้มันเห็นสิ่งใหม่ๆมากขึ้น ป่าน: หมี่หยกฉันดีใจนะที่เธอคิดได้แบบนี้ฉันยินดีกับเธอด้วยจริงๆ หมี่หยก: ฉันไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับพระบรมราโชวาทหรอกมีอะไรก็บอกฉันด้วยนะฉันยากเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ ขอโทษกับทุกอย่างที่ผ่านมานะ ป่าน: ฉันให้อภัยได้เสมอแหละแล้วเพื่อนของฉันอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองด้วยฉันจะไม่ยกโทษแล้วจะไม่ช่วยได้ไง แล้วที่หลบมุมอยู่ตรงนั้นหน่ะออกมานะ
- 10. ทุกคนว้ายโดนจับได้แล้วหมี่หยกเมื่อกี้เธอน่ารักมากเลยนะ หมี่หยกเวอร์ชั่นเด็กนี้ บลาๆๆๆๆ5555 --------------------ฟินนาเล่----------------------------------------------- สุดท้ายนี้ดิฉันขอยกพระบรมราโชวามขององค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช..โดยมีใจความว่า ความจริงใจต่อผู้อื่นเป็นคุณธรรมสาคัญมากสาหรับผู้ที่ต้องการความสาเร็จและความเจริญ เพราะช่วยให้สามารถ ขจัดปัดเป่าปัญหาได้มากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปัญหาอันเกิดจากความกินแหนงแคลงใจและเอารัดเอาเปรียบกัน นอกจากนั้น ยังทาให้ได้รับความเชื่อถือไว้วางใจ และความร่วมมือสนับสนุนจากทุกคนทุกฝ่าย ที่ถือมั่นในเหตุผล และความดี ผู้มีความจริงใจจะทาการสิ่งใดก็มักสาเร็จได้โดยราบรื่น (ในพิธีพระราชทานปริญญาบัตรแก่บัณฑิตจุฬาลงกร์มหาวิทยาลัย วันเสาร์ 11 ก.ค.2535) ไว ้เป็นข ้อคิดคติเตือนใจให ้กับท่านผู ้ชมในครั้งนี้คะหากพวกเราได ้ทาอะไร ผิดพลาดประการใตก็ต ้อง ขออภัยมา ณ ที่นี้ด ้วยคะ ขอบคุณคะ กราบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ