2. Een lange slanke man slaakte een kreetje en deinsde achteruit. De tweede man staarde Bryan geschokt aan.“Mijn hemel, het spijt ons. We dachten dat dit onze kamer was,” mompelde hij. Wantrouwend keek Bryan van de één naar de ander.“En dan kloppen jullie altijd eerst op de deur?” De eerste man giechelde zachtjes, waardoor Bryan zich iets rustiger voelde.
3. Allebei de heren gaven geen antwoord, maar keken Bryan nog steeds met grote ogen aan. Pat toen hij Lucy achter zich voelde bewegen, besefte hij dat ze naar haar keken. Zijn beschermingsintinct nam toe, waardoor hij zich zo groot mogelijk maakte. “Nogmaals, waarom klopten jullie op de deur?” De twee mannen bleven zwegen. Bryan´s ergernis nam toe.
4. Net op het moment dat hij beide mannen dringend wilde verzoeken om op te donderen, voelde hij Lucy langs hem heen wringen en voor hem staan.“Ik ben Lucy. Dit is Bryan, mijn vriend. We zijn een vriendin kwijt. Ze heeft lang rood haar en een bleke huid. Ze draagt ook donkere kleding, geloof ik. Heeft één van jullie haar toevallig gezien?”
5. De eerste man keek Lucy bezorgd aan.“Nee, helaas niet, toch Mark? We zijn hier net pas aangekomen en hebben zelfs geen kip op de weg gezien. Maar we zullen naar haar uitkijken, toch Mark?” De man die Mark werd genoemd bromde zachtjes. Ze logen.“Natuurlijk. Maar reken er niet op dat jullie haar in deze storm vinden. Het is veel te gevaarlijk.”
6. “Mark! Het spijt me. Hij kan af en toe zo bot zijn! Ik ben trouwens William, maar iedereen noemt me Willy.” Lucy nam de hand aan die Willy had uitgestoken. “Aangenaam. En het geeft niet. Zo ver waren wij ook al. En het spijt mij dat mijn vriend hier jullie nors heeft behandeld.” Willy wuifde haar woorden weg.“Ik vergeef het hem omdat hij zo’n lekker ding is,” hij wendde zich tot Mark, “Ga je mee schat? Ik ben drijfnat en ik wil slapen.” Voordat Bryan een opmerking kon maken, zag hij dat ze al met gebogen hoofden verder liepen.
7. “Wat een stel,” mompelde hij daarom. Na een paar seconden kon hij het tweetal al niet meer zien, mede dankzij de regen die nog steeds onophoudelijk uit te hemel bleef vallen.Lucy was alweer naar binnen gelopen en huiverde toen de wind haar haren uit haar gezicht blies. De bleekheid in haar gezicht had plaatsgemaakt voor wat meer kleur. De frisse buitenlucht had haar blijkbaar goed gedaan.
8. De deur kraakte en piepte toen Bryan die weer dicht deed. Er waren tien minuten verstreken sinds Jason was vetrokken om wat te eten gaan halen. Zijn lege maag begon protesterende geluiden te produceren, waardoor Lucy hem met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. “Honger?” Bryan knikte en liet zich op een stoel vallen. Lucy’s blik vertelde hem dat ze dolgraag weer hun gesprek van eerder wilde vervolgen, maar daar had hij echt geen zin in. In plaats daarvan pakte hij haar hand en trok eraan totdat ze op zijn schoot zat.
9. “Bryan…” Hij legde een vinger op haar volle lippen.“Niks zeggen. Het komt wel goed.” Dat leek voldoende. Hij voelde de spanning in haar schouders wegebben, totdat ze zich volkomen ontspannen in zijn armen nestelde. Zo bleven ze een tijdje zitten, genietend van de rust en van elkaar. Het was lang geleden dat ze zo hadden gezeten, alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Maar allebei wisten ze dat deze avond en de aankomende dagen nooit meer hetzelfde zouden zijn.
10. Eindelijk – na een half uur – werd er een sleutel in het contact gestoken. Lucy veerde meteen op. Haar eerst zo nette hoge paardenstaart, was nu een rommelige bosje haar, bijeengehouden door een klein strikje. Het zou niet lang meer duren voordat het bosje haar zich zou bevrijden en uitspreiden over haar slanke schouders.Jason was helemaal doorweekt, toen hij het motelkamer binnenstapte. Zijn zwarte haren kleefden aan zijn voorhoofd en de druppels baande zich een weg naar beneden.
11. Hij hield een klein plastic tasje omhoog.“Alsjeblieft Lucy. Kijk maar wat je lust.” Iets in Jason’s stem baarde hem zorgen. Hij had iets ontdekt, iets gezien wat niet hoorde. Of het was een aanwijzing naar Wendy. Maar dan zou hij het wel vertellen, toch?Zonder woorden, vroeg Bryan wat er aan de hand was. Jason haalde zijn schouders op, maar seinde met zijn ogen dat ze het er later over zouden hebben. Ongemakkelijk verschoof Bryan op zijn stoel. Wat had hij ontdekt?
