Introduction to Wireless and Mobile Systems 4th Edition Agrawal Solutions Manual

Introduction to Wireless and Mobile Systems 4th
Edition Agrawal Solutions Manual download pdf
https://testbankdeal.com/product/introduction-to-wireless-and-mobile-
systems-4th-edition-agrawal-solutions-manual/
Visit testbankdeal.com to explore and download the complete
collection of test banks or solution manuals!

Here are some recommended products for you. Click the link to
download, or explore more at testbankdeal.com
Mobile Wireless Communications 1st Edition Schwartz
Solutions Manual
https://testbankdeal.com/product/mobile-wireless-communications-1st-
edition-schwartz-solutions-manual/
Guide to Wireless Communications 4th Edition olenewa
Solutions Manual
https://testbankdeal.com/product/guide-to-wireless-communications-4th-
edition-olenewa-solutions-manual/
Wireless Communication Networks and Systems 1st Edition
Beard Solutions Manual
https://testbankdeal.com/product/wireless-communication-networks-and-
systems-1st-edition-beard-solutions-manual/
Principles of Taxation for Business and Investment
Planning 2013 16th Edition Jones Solutions Manual
https://testbankdeal.com/product/principles-of-taxation-for-business-
and-investment-planning-2013-16th-edition-jones-solutions-manual/

Global Business 4th Edition Mike Peng Solutions Manual
https://testbankdeal.com/product/global-business-4th-edition-mike-
peng-solutions-manual/
Foundations of Macroeconomics 8th Edition Bade Solutions
Manual
https://testbankdeal.com/product/foundations-of-macroeconomics-8th-
edition-bade-solutions-manual/
Microbiology An Introduction 13th Edition Tortora Test
Bank
https://testbankdeal.com/product/microbiology-an-introduction-13th-
edition-tortora-test-bank/
Nutrition An Applied Approach MyPlate Edition 3rd Edition
Thompson Test Bank
https://testbankdeal.com/product/nutrition-an-applied-approach-
myplate-edition-3rd-edition-thompson-test-bank/
C++ Programming Program Design Including Data Structures
7th Edition Malik Solutions Manual
https://testbankdeal.com/product/c-programming-program-design-
including-data-structures-7th-edition-malik-solutions-manual/

Operations and Supply Chain Management 8th Edition Russell
Test Bank
https://testbankdeal.com/product/operations-and-supply-chain-
management-8th-edition-russell-test-bank/

63
©2016 Cengage Learning. All Rights Reserved. May not be scanned, copied or duplicated, or posted to a publicly accessible website, in whole or in part.
Chapter 8: Traffic Channel Allocation
P8.1. What are the specific advantages of static channel allocation over dynamic
channel allocation strategies? Explain clearly.
[Solution]
FCA is simple. It needs low computational effort and is easy to implement.
Therefore, it has a lower call setup delay.
From the view of performance, it has better performance under heavy traffic and
maximum channel reusability. And it’s suitable for large cell environment.
P8.2. Are there collisions present in traffic or information channels in a cellular system?
[Solution]
No collisions are possible in traffic or information channels because the BS
controls all the mobile stations and the channel assignment is collision free.
P8.3. What are the differences in channel allocation problem in FDMA/TDMA-based
system versus CDMA-based system? Explain clearly.
[Solution]
In FDMA/TDMA system, the number of frequencies and time slot is limited.
Channel allocation problem in FDMA/TDMA is how to efficiently allocate the
frequency or time slot to support more users. While in CDMA system, the number
of possible codes indicates the number of users that can be supported. Hence, the
allocation problem in CDMA is converted to how to control the transmission
power so as to minimize the interference.
P8.4. If you do not sector the cells, can you still borrow channels from adjacent cells?
Explain clearly.
[Solution]
You can still borrow channel from adjacent cells. However, you must carefully
choose the channel to make sure that the same channels cannot be used in
adjacent cells at the same time and there is no interference with the cells of other
clusters, which are within reuse distance of it.
P8.5. In a cellular system, with omni-directional antennas, employs a cluster of size 7.
The cell at the center of the cluster has much more traffic than the others and need
to borrow some channels from adjacent cells. Explain the strategy you would
employ to determine a donor cell
(a) Within the cluster.
(b) Outside the cluster.

64
[Solution]
(a) Choose a free channel, which is not being used by the other cells of this
cluster.
(b) Choose a free channel, which could minimize the possible interference with
the cells of the other clusters, which are within reuse distance of the center
cell.
P8.6. Which cell(s) may borrow channels and which could be an appropriate donor(s) in
Problem 5.11?
[Solution]
The cell with 4000 calls per hour may borrow channels. The cells with 900 and
1000 calls per hour could be appropriate donors.
P8.7. What are the advantages of cell sectoring? How do you compare this with
SDMA?
[Solution]
Cell sectoring minimizes the interference by reducing possible number of co-
channels that could cause interference within each cell, SDMA facilitates
simultaneous multiple connections using the same frequency. Both these
techniques are useful in optimizing the reuse of RF resources.
P8.8. In a cellular system, with 7-cell clusters, has the following average number pf
calls at a given time:
Cell number Average number of calls/unit time
1 900
2 2000
3 2500
4 1100
5 1200
6 1800
7 1000
If the system is assigned 49 traffic channels, how would you distribute the
channel if
(a) Static allocation is used based on traffic load.
(b) A FCA Simple borrowing scheme is used (no traffic load considered).
(c) A dynamic channel allocation scheme is used.
[Solution]
(a) Distribute the channels according the traffic load of each cell.
Cell number 1 2 3 4 5 6 7
Channel number 4 9 12 5 6 8 5

65
(b) Allocate seven channels to each cell and borrow channels from adjacent
cells with low traffic.
(c) Channels are allocated dynamically as new call arrival in the system and is
achieved by keep all free channels in a central pool.
P8.9. Each cell is sectored in a slightly different way into three sectors as follows:
3-sector of a cell: an alternative approach (Figure for Problem 8.9).
What will be the impact of such sectoring on channel borrowing and what will be
its effect on co-channel interference? Explain carefully.
[Solution]
If sector x borrows channels from sector a of A1, clusters A5, A6, and A7 satisfy
the reuse distance. The directions of a sectors of A2, A3, and A4 make them not
interfere with sector x.
Solution 8.9

66
P8.10. Each cell of a wireless system, is partitioned in 6-sector as shown in Figure 8.13.
Figure for problem 8.10
(a) What will be the impact of channel-borrowing and co-channel interference
if sectoring scheme of (i) is used?
(b) Repeat (a) if the scheme of (ii) is used?
(c) How do you compare (a) with (b)?
(d) Is it possible or desirable to use a combination of sectoring schemes of (i)
and (ii)? Explain carefully.
[Solution]
(a) Sector x can borrow channels from sector e because either the reuse distance
is satisfied or the directions of e sectors are such that they will not interfere
with sector x.
Solution 8.10 (a)

67
(b) Similar with (a). Co-channel interference is the same as the analysis done in
Chapter 5. There are only one co-channel interference sector for each sector.
Solution 8.10 (b)
(c) See parts (a) and (b).
(d) No. It makes the borrowing scheme more complicated. Because in a simple
sectoring scheme, you only need consider the effect on the co-channel
interference of a single cell and the scheme could be applied on all other
cells.
P8.11. In a cellular system, a cluster of 7-cell, is assigned 48 traffic channels. Show the
assignment of channels to each cell if
(a) Omni-directional antennas are used.
(b) 3-sector directional antennas are used.
(c) 6-sector directional antennas are used.
[Solution]
(a) 6 channels each cell
(b) 2 channels each sector
(c) 1 channel each sector
P8.12. A service provider decided to restructure allocation of channels by selecting a
cluster with 4-cell format as its basic building block. What will be impact of
channel borrowing if each cell employs
(a) 3-way sectoring and
(b) 6-way sectoring.

68
[Solution]
(a) This figure shows the 3-way cell sectoring of a system with 4-cell as its basic
building block. For example, sector x of A4 borrows channels from sector c of
A0. A1, A2, and A6 satisfy the reuse distance and the directions of c sectors of
A3, A4, and A5 will not cause interference with sector x.
Solution 12 (a)

69
(b) See the figure. Similar with (a)
Solution 12 (b)
P8.13. How do you compare hybrid with flexible channel allocation? Which one would
you prefer and why?
[Solution]
A hybrid channel allocation scheme is a combination of fixed and dynamic
channel allocation schemes. Hybrid scheme is complicated and different and its
performance analysis by an analytical model is difficult. Generally, hybrid
allocation has a better service than FCA at low and moderate traffic load.
P8.14. For a wireless network with integrated services, e.g., including both voice and
data applications, there are two basic channel allocation schemes: Complete
Sharing (CS) and Complete Partitioning (CP). The CS policy allows all users
equal access to the channels available at all times. The CP policy, on the other
hand, divides up the available bandwidth into separate sub-pools according to user
type. Compare both the advantages and disadvantages of these two schemes.

70
[Solution]
The advantages of CS for integrated services are: efficient bandwidth utilization
and reduce the total call blocking probability. The disadvantage of CS for
integrated services is that when data traffic is heavy, the blocking probability of
voice calls will be increased. The advantage of CP for integrated service is that
the QoS for voice can be easily supported, as data traffic does not influence the
blocking probability of voice calls. But, the unused bandwidth in each category
will be wasted.
P8.15. What kind of technique(s) you could possibly use to serve a new call if all the
channels in the current cell have been occupied and no channel can be borrowed
from neighboring cells.
[Solution]
Preempt lower priorities calls or borrow some bandwidth from other lower
priority calls.
P8.16. A service provider decided to split each hexagonal cell of 20 km radius to 7
microcell of appropriate size.
(a) What is the size of each microcell?
(b) How is the signal strength influenced by such a redesign?
(c) What is CCIR compared to the original design, assuming the propagation
path loss slope ζ = 4.5.
[Solution]
The radius of each microcell is 7.69
1.5 3
R
 km (see Figure 8.6). The size is 154
km2
. Because we use smaller cell, we could use low signal power to cover the
whole cell.
   
3 21 4.5825,
4.5,
1
2 1 2 1
106.
D
q N
R
CIR
q q q
 


 

   


   


71
P8.17. Providing cellular service along a freeway is a tough job and such a scenario is
illustrated in the following. A typical road-width varies from 200 m to 400 m. If
you select 1000 m as the radius of each cell, then, you require one cell for each
km, while the radius of a conventional normal cell is about 20 km. From the
freeway usage point of view, very small segment of each cell is useful. Do you
have any suggestions for alternative designs? What are the tradeoffs? Do you
suggest the use of SDMA technique?
Figure for Problem 8.17
[Solution]
It is better to use smaller size cells. In this way, we could use low power BS and
improve the utility of each cell. But the MS will experience more frequent
handoff.
P8.18. In a cellular system with 4 channels, one channel is reserved for handoff calls.
(a) What is the value of BO and BH , given λO = λH = 0.001 and μ = 0.0003?
(b) What are the values of probabilities P(0), P(1), P(2), P(3) and P(4).
(c) What is the average number of occupied channels in this Problem?
[Solution]
μ = 0.0003, S = 4, Sc = 3, λO = 0.001, λH = 0.001
Using Equations (8.11), (8.12), and (8.13), we can compute
P(0) = 0.01, P(1) = 0.06, P(2) = 0.18, P(3) = 0.41, P(4) = 0.34
BO = P(3) + P(4) = 0.75
BH = P(4) = 0.34
The average number of occupied channels
       
1 1 2 2 3 3 4 4 3
N P P P P
        
P8.19. Repeat Problem P8.18 for the case that the number of channels is increased to ten.

72
[Solution]
Use the same method as Problem P8.18.
P8.20. In a cellular system, the total number of channels per cell, is given as 6 and 2
channels are reserved exclusively for handoff calls. What are the blocking
probabilities for originating and if handoff request rate is 0.0001, the originating
call rate is 0.001, and the service rate μ = 0.0003?
[Solution]
Similar to Problem P8.18.
μ = 0.0003, S = 6, Sc = 4, λO = 0.001, λH = 0.0001
P(0) = 0.04, P(4) = 0.27, P(5) = 0.018, P(6) = 0.0010
BO = P(4) + P(5) + P(6) = 0.29
BH = P (6) = 0.0012
P8.21. What is the impact on the answer for Problem P8.20 if the number of reserved
channels is changed to
[Solution]
(a) Similar to Problem P8.18.
μ = 0.0003, S = 6, Sc = 5, λO = 0.001, λH = 0.0001
P(0) = 0.04, P(5) = 0.17, P(6) = 0.01
BO = P(5) + P(6) = 0.18
BH = P(6) = 0.01
BO decreases, but BH increases.
(b) P(0) = 0.05
BO = 0.45, BH = 0.000012
BH decreases, but BO increases

Discovering Diverse Content Through
Random Scribd Documents

met een kleine staartvin, die echter bij een geslacht (Uraptera) geheel ontbreekt. De
buikvinnen zijn in den regel door een diepe insnijding ieder in twee lobben verdeeld. De
huid is bij sommige soorten nagenoeg glad, bij andere meer of minder dicht bezet met
kleine, achterwaarts gekromde stekeltjes, afgewisseld door eenige grootere stekels. Deze
komen het meest voor op het midden van den rug, bovenop en langs de zijden van den
staart, vóór en achter de oogen, op de kiel van den snuit. Op den voorrand van de
borstvinnen komen zij vooral bij de mannetjes gedurende den paaitijd voor. Het gebit
bestaat uit spitse of uit platte, plaveiselvormige tanden. In den paaitijd worden bij de
mannetjes van soorten met platte tanden deze tijdelijk door spitse vervangen.
Men kent omstreeks 40 soorten van Echte Roggen; deze zijn over alle zeeën verspreid,
maar komen het meest voor in die van de gematigde aardgordels en veelvuldiger in het
noordelijke dan in het zuidelijke halfrond. Hun levenswijze verschilt niet onbelangrijk
van die der verwante Trilroggen, daar zij niet, gelijk deze, buitengewone middelen tot
aanval en verdediging bezitten, en dus bij den strijd alleen op hun behendigheid of, zoo
men wil, op hun list moeten vertrouwen. Ook hun voortplantingswijze is anders, daar zij
eieren leggen, waaruit zich eerst na geruimen tijd jongen ontwikkelen. Hoewel het
vleesch van de Roggen droog en hard is, spelen enkele soorten geen onbelangrijke rol in
de visscherij. Van 1 Juli 1896 tot 1 Juli 1897 werden aan de Rijks-vischhal te IJmuiden
5369 manden (à 25 KG.) Rog verkocht.
De V l e e t (Raja batis), een Rog, waarvan de schijf een lengte van 1 en een breedte van
1.3 M. kan bereiken, en die dan met den staart 2 M. lang en 100 KG. zwaar is, heeft een
aan ’t einde versmalden en tamelijk spitsen snuit, puntige tanden (zoowel het mannetje
als het wijfje), een met zeer scherpe stekeltjes bezette en hierdoor ruwe huid, drie rijen
tanden van doornen op den staart. Deze draagt dicht bij haar uiteinde twee kleine
rugvinnen, doch mist de staartvin; de buikvinnen zijn door een diepe insnijding in 2
lobben verdeeld. De bovendeelen zijn grijsgeel, de onderdeelen vuilgrijs en vooral van
voren als bezaaid met zwarte stipjes. Deze soort wordt in de Noordzee en in het
noordelijke gedeelte van den Atlantischen Oceaan tot Noord-Amerika aangetroffen. Aan
onze kust is zij zeer algemeen; haar vleesch is bij ons niet geacht.
Nog overvloediger ontmoet men bij onze kust den G e w o n e n R o g , ook
S t e k e l r o g , D o o r n r o g , D r i e s t a a r t en R o o d e n R o g genoemd (Raja
clavata); zij bewoont de zeeën van Europa, maar ontbreekt in het oostelijke gedeelte van
de Oostzee. In de noordelijke zeeën bereikt hij zelden een lengte van meer dan 1.5 M, de
schijf is dan 1 M. breed. Naar men bericht, wordt hij in zuidelijker zeeën 3 à 4 M. lang, 2
à 3 M. breed en 200 K.G. zwaar. De staart is iets langer dan de schijf, van onderen
afgeplat en bij het einde met twee kleine vinnen voorzien; iedere buikvin is in twee
ongelijke lobben verdeeld. De schijf is plat, van boven of van onderen gezien bijna

vierzijdig met nagenoeg rechte hoeken, zoowel aan de boven- als aan de ondervlakte met
harde en puntige doorntjes bezaaid. De staart draagt drie rijen van groote doornen, van
welke de middelste tot over het achterhoofd voortloopt. Ook op andere plaatsen van het
lichaam merkt men zulke groote doornen op; in den paaitijd is soms het geheele lichaam
bezet met buitengewoon groote doornen, die op een breed voetstuk rusten. De mannetjes
hebben puntige, de wijfjes platte tanden. Het olijfgroen van de bovendeelen gaat naar
den rand der schijf allengs in bruin over; soms vindt men hierop bruine vlekken met
witten zoom, soms lichte vlekken met bruinen zoom; sommige van deze vlekken, vooral
die op de borstvinnen dichtbij het achterhoofd, munten niet zelden door grootte uit. De
onderdeelen zijn witachtig. Het vleesch van dezen Rog is beter dan dat van zijne
verwanten, maar wordt toch bij ons niet geacht; het best is het in de laatste maanden van
’t jaar. Men eet het veel in gedroogden, maar ook in verschen toestand. Uit de lever
wordt traan gekookt, die vroeger door de visschers veel als lampolie werd gebruikt.
De G l a d d e R o g (Raja maculata) gelijkt veel op den Gewonen; de huid van de
onderdeelen is bij hem echter glad; dit geldt ook van de bovenvlakte van de schijf
behoudens een overlangsche reeks van groote doornen op het midden en verscheidene
reeksen van kleine doornen langs den voorrand; zoowel bij het wijfje als bij het
mannetje is de bek met spitse tanden gewapend. De bovenzijde is geel- of roodachtig
grijsbruin met vele kleine, ronde, donkere vlekken.
Deze soort bewoont nagenoeg dezelfde zeeën als de vorige en is vrij algemeen op de
zandbanken langs onze kust vooral in den zomer.
De S p i e g e l r o g (Raja miraletus) dankt zijn naam aan de twee (zelden vier) groote,
roode, blauwe, zwart en wit gezoomde vlekken, die op de rugzijde van de schijf, een
weinig dichter bij den achterrand dan bij den zijrand, voorkomen. De bovendeelen zijn
overigens geelbruin met talrijke kleine, ronde vlekken, de onderdeelen wit. De groote
doornen op het midden van den rug verdwijnen meestal vroegtijdig. De tanden zijn bij
de oude mannetjes puntig, bij de wijfjes en de jonge mannetjes plat.
De Spiegelrog is zeer zeldzaam aan onze kust en schijnt aan de kust van Skandinavië
niet voor te komen. In de Middellandsche zee komt hij veelvuldig, aan de Engelsche
kust vrij algemeen voor.
Volgens sommige schrijvers worden nog twee andere soorten van Roggen soms dicht bij
onze stranden in de Noordzee aangetroffen, n.l. de K a a r d r o g (Raja fullonica) en de
S c h e r p s n u i t (Raja oxyrhyncha), beide het naast verwant aan den Gladden Rog, met
wien zij door den aan ’t einde versmalden, puntigen snuit overeenstemmen. Bij den
eerstgenoemden is de bovenvlakte van de schijf effen bruin, bij den laatstgenoemden
gitzwart van kleur.

Alle Roggen bewonen den zandigen of slijkerigen zeebodem, waar zij, grootendeels in ’t
zand verborgen, letten op hetgeen er in ’t water boven hen voorvalt; zoodra een buit
nadert, wordt deze door den plotseling te voorschijn schietenden Rog gegrepen. Hun
gebit laat niet toe, dat zij groote dieren aanvallen; zij rooven daarom kleine Visschen en
allerlei Schaaldieren, vooral jonge Schollen en Garnalen. In ’t begin van de lente,
misschien nog iets vroeger, vangt de voortplantingstijd aan; tegen het einde van de lente
of in den zomer worden de eieren gelegd, ten getale van 6, 8 of meer. Deze gelijken op
die van de Hondshaaien, maar hebben een meer vierhoekigen vorm en kortere draden
aan de hoekpunten. Binnen de eischaal ontwikkelt het jong zich zoover, dat bij het
uitkomen de inhoud van den dooierzak reeds grootendeels verbruikt is. Zoodra deze
geheel verdwenen is, nemen de jongen de levenswijze van hunne ouders aan.
In sommige streken wordt het vleesch van den Rog zeer weinig geacht, elders wordt het
als een smakelijke spijs beschouwd. In Londen worden ieder jaar honderdduizenden
Roggen verbruikt en door liefhebbers gezocht; in het noorden van Engeland gebruikt
men deze Visch uitsluitend als lokaas voor de vangst van Garnalen en andere
Schaaldieren.
Voor het vangen van Roggen maakt men gebruik van een beug, die met Kreeften,
Weekdieren en Visschen als lokaas wordt voorzien, ook wel van schrobnetten.
In een aquarium trekken de Roggen zeer de aandacht. Zij geraken niet licht gewoon aan
de gewijzigde omstandigheden, nemen niet altijd voedsel aan en verhongeren dan
ellendig. Wanneer zij echter eens aan ’t eten gebracht zijn, kan men ze jaren lang in ’t
leven houden en wekken dan veel belangstelling, omdat men hun levenswijze kan
nagaan.
De P i j l s t a a r t r o g g e n (Trygonidae) bewonen voor ’t meerendeel de tropische
zeeën; sommige soorten treft men echter in de zeeën van de gematigde aardgordels,
enkele in zoetwater in de tropische gewesten van het oosten van Zuid-Amerika aan. Van
al deze Visschen komt de vorm in hoofdzaken met dien der Roggen overeen, met dit
verschil, dat de staart zeer lang, dun en spits is, geen huidkielen heeft, bij de meeste
soorten geen eigenlijke rugvinnen of staartvin draagt, maar van boven gewapend is met
één of meer lange, aan weerszijden van weerhaken voorziene stekels; de borstvinnen
vloeien vóór den kop ineen en vormen dus de voorste spits van de schijf; de buikvinnen
zijn niet ingesneden. De tanden zijn overdwars elliptisch of ruitvormig en hebben een
verhevenheid, die stomp of scherp, soms in spitsen verdeeld is. De huid is nu eens glad,
dan weer bezet met knobbels of stekels, die echter niet op de borstvinnen voorkomen.
De staartstekel van deze dieren wordt te recht zeer gevreesd, daar hij leelijke wonden

kan veroorzaken en het slijm, dat te gelijker tijd in de wonde doordringt, vergiftige
eigenschappen heeft.
De P i j l s t a a r t (Trygon pastinaca), over wiens misdrijven reeds bij de schrijvers der
oudheid berichten voorkomen, bewoont den Atlantischen, den Indischen en den Stillen
Oceaan (tot bij Japan). Hij wordt veelvuldig aangetroffen in de Middellandsche Zee en
langs de kust van West-Europa tot in het Kanaal en bij het zuiden van Engeland, minder
talrijk in de Noordzee, zeer zelden aan de kust van Skandinavië en nooit in de Oostzee.
Gedurende een groot deel van ’t jaar vindt men hem op en nabij de zandbanken langs
onze kust, doch bijna nooit in grooten getale. De schijf is langs het midden van den rug
aanmerkelijk dikker en hooger dan bij de Roggen; het deel, dat vóór de zijwaarts
gerichte hoeken ligt, is grooter dan het achterste deel. De staart is langer dan de helft van
de schijf en aan het einde van het eerste derde deel gewapend met een stevigen,
beenigen, aan weerszijden van weerhaakjes voorzienen doorn, waarvan de lengte gelijk
kan zijn aan een derde of een vierde deel van die van den staart. Deze draagt van boven
en van onderen een smallen huidzoom en loopt uit in een zweepvormige punt. De huid is
glad, op de bovendeelen donker olijfgroen, naar de zijden met geel- of roodachtige tint;
de onderdeelen zijn wit. Dit dier kan ongeveer 1 M. lang en 5 à 6 KG. zwaar worden.

1) P i j l s t a a r t r o g (Trygon pastinaca; ten onrechte draagt de staart in deze afbeelding 2 rugvinnen en
ontspringt de stekel aan de onderzijde in plaats van aan de bovenzijde).—2) T r i l r o g (Torpedo
marmorata).
1⁄15v. d. ware grootte.
De Pijlstaart ligt meestal op den zandigen zeebodem in de nabijheid van de kust, begeeft
zich in den zomer dikwijls naar ondiep water, waarvan bij eb slechts weinige plassen
overblijven en maakt hier jacht op kleine Visschen, Schaaldieren en Wormen. Uit de
wijze, waarop hij zich verdedigt, blijkt, dat hij met de gevaarlijkheid van zijn wapen
goed bekend is. Wanneer men hem aanvat of verschrikt maakt, is hij gewoon den langen,
buigzamen staart om het lichaam te slingeren, dat hem vrees inboezemt en intusschen
den stekel in de wonde te drukken; ook slaat hij soms eenvoudig met den staart. Velen
hebben waargenomen, dat hij met den stekel een bepaald doel zeer goed weet te treffen.
Alle visschers weten dit en wachten zich wel het levende dier aan te raken. De

staartdoorn wordt, wanneer hij afbreekt, door een nieuwen vervangen, die dikwijls reeds
vroeger in weinig ontwikkelden toestand vóór den volwassen doorn zichtbaar is. Wilde
volken gebruiken de stekels van deze en andere Pijlstaarten als pijlpunten; reeds de oude
Grieken deden dit; de Zuid-Amerikaansche Indianen doen het ook thans nog. Het
vleesch van den Pijlstaart is vet, hard, tranig en onaangenaam van smaak; bij ons wordt
het niet gegeten, in sommige andere streken wel. Van de lever wordt traan bereid. Het
vleesch van de Javaansche Pijlstaartroggen schijnt smakelijker en gemakkelijker
verteerbaar te zijn dan dat van de inheemsche. De meest gewone soort is daar de
reusachtige I k a n - P a r é (Trygon lymma).
Z e e v l e e r m u i z e n noemt men in onze Oost de leden van de geslachten Pteroplatea
en Aëtoplatea, omdat de schijf wegens de sterke ontwikkeling der borstvinnen dubbel
zoo breed is als lang. Hun staart is kort. Een soort van Z e e v l e e r m u i s (Pteroplatea
altavela) bewoont de Middellandsche Zee en den Atlantischen Oceaan.
Bij de vroeger genoemde Roggen breiden zich de borstvinnen langs de zijden van den
kop uit tot over den snuit; de hierdoor gevormde „kopvinnen” zijn bij de
M o l e n r o g g e n (Myliobatidae) van de eigenlijke borstvinnen door een inham
gescheiden, zoodat de schijf duidelijk verdeeld is in kop en romp en beide van
vleugelvormige vinnen voorzien zijn. Aan den wortel van den langen, zweepvormigen
staart komt een rugvin voor, waarachter zich één of twee stekels bevinden. Het gebit
bestaat uit zeer platte tanden of liever tandplaten, die overlangsche reeksen vormen. De
bek is zeer wijd.
In alle zeeën tusschen de keerkringen en van de beide gematigde aardgordels, ook in de
Noordzee bij de kust van Engeland, doch niet bij de onze, treft men den M o l e n r o g
(Myliobatis aquila) aan. Deze is in den regel niet langer dan 1 à 1.5 M. en niet zwaarder
dan 8 à 12 KG.; naar men zegt, bereikt hij soms een reusachtige grootte en een gewicht
van 200 à 300 KG. De bovendeelen zijn donkerbruin, aan de zijden iets lichter van kleur,
de onderdeelen vuilwit. De groote, uitpuilende oogen hebben een grijsachtig groen
regenboogsvlies en een zwarte pupil.
De wonden, die dit dier met zijn staartstekel kan veroorzaken, worden zeer gevreesd; in
Italië is het zelfs wettelijk verboden een van deze Visschen op de markt te brengen,
wanneer men hem niet vooraf den stekel heeft ontnomen. Hun vleesch wordt alleen door
den minderen man gegeten; de lever daarentegen beschouwt men als een lekkernij.

„Daar is de D u i v e l ! Groote opschudding onder het scheepsvolk! Ieder grijpt een
wapen; overal ziet men lansen, harpoenen en geweren. Spoedig was ik bij de hand en
zag een grooten Visch, die op een Rog geleek, maar twee hoornen had als een os.
Voortdurend vergezelde hem een witte Visch, die af en toe op verkenning uitging en zich
vervolgens weer onder den reus verschool. Tusschen zijne hoornen droeg hij een
kleinen, grijzen Visch, die men den „Loods” van den Duivel noemt, omdat hij hem tot
gids dient en hem knijpt, zoodra hij Visschen bespeurt; op deze schiet de Duivel dan
pijlsnel toe.”
Zoo luidt het verhaal van een reiziger, die tegen het einde van de 17e eeuw Siam bezocht
en de beschrijving van deze reis in 1685 in ’t licht gaf. Na hem wordt door andere
reizigers en natuuronderzoekers van dezelfde Duivels melding gemaakt; een uitvoerig
bericht geeft Levaillant, die op 10° ZB. drie van deze dieren waargenomen heeft. Ook
deze waren door Loodsmannetjes omgeven en bij elk van hen zat op den hoorn, die vóór
den kop uitstak, een witte, lange Visch ter dikte van een menschenarm, die tot gids
scheen te dienen. Men slaagde er in den kleinsten Duivel te vangen en vond, dat hij op
een Rog geleek, 9 M. breed en zonder den staart 7 M. lang was. De bek was zoo groot,
dat een mensch er gemakkelijk door verzwolgen kon worden; de rug was bruin, de buik
wit.
Men zou geneigd zijn, deze verhalen te wantrouwen, indien in den laatsten tijd niet
herhaaldelijk dergelijke reusachtige Visschen gezien en gevangen waren. Bij New-York
doodde men er een, wiens gewicht ongeveer 5000 KG. bedroeg. De vereenigde krachten
van 2 span ossen, 2 paarden en 22 menschen waren ter nauwernood voldoende om dit
monster uit het water te halen. Elliot geeft een zeer uitvoerige beschrijving van een
door hem bijgewoonde jacht op een dezer Zeeduivels, en verhaalt, dat zij in de Golf van
Mexico wel niet veelvuldig, maar toch geregeld voorkomen, buitengewoon snel en
sierlijk zwemmen, zich op een vreemdsoortige wijze (als ’t ware springend) door ’t
water bewegen en dikwijls een van de vinnen boven de oppervlakte verheffen. Als zulk
een Visch in den ankerketting verward geraakt, kan hij het vaartuig losrukken en dit
vervolgens, verwoed over de last van het aan hem hangende anker, met demonisch
geweld heen en weer sleepen. „Soms, hoewel niet dikwijls,” zegt Elliot, „is men in de
gelegenheid dezen reus van nabij te bespieden, terwijl hij in ondiep water jacht maakt op
de Garnalen en vischjes, die hem tot voedsel dienen; men moet dan echter voortdurend
op zijn hoede zijn, daar dit dier door de snelheid zijner bewegingen een Vogel evenaart.”
Onze zegsman verhaalt verder zeer uitvoerig hoe de jacht zich heeft toegedragen, hoe na
veel moeite eindelijk een der vervolgde dieren geharpoeneerd, na langen strijd gedood,
gelukkig aan land gebracht en gemeten werd: de breedte van de schijf, van de eene
vinspits tot de andere, bedroeg omstreeks 6 M. De jacht op D u i v e l v i s s c h e n van
deze grootte is gevaarlijk, omdat zij in hun woede op het vaartuig aanvallen, zoodat het

gevaar loopt om te kantelen; naar het schijnt, heeft men den meesten tegenstand te
duchten, als zij hun jong bij zich hebben.
Uit de bovenstaande beschrijving blijkt, dat men met den naam van Duivelvisschen
leden van het geslacht der V l e u g e l r o g g e n (Dicerobatis) bedoelt. Deze
onderscheiden zich door hun vorm zoowel als door hun grootte; de omtrek van hun
lichaam herinnert veeleer aan een Vleermuis met uitgespreide vleugels, dan aan een
Visch. Ook bij hem zijn de buitengewoon breede zijstukken van de schijf duidelijk
gescheiden in (puntige, soms min of meer zeisvormige) eigenlijke borstvinnen en in
(oorvormige) kopvinnen. Deze ontspringen uit den wortel der borstvinnen ter hoogte van
de oogen, zijn aan den buitenrand boven- en binnenwaarts opgerold en eindigen in
spitsen, die bij wijze van hoornen ver voor den snoet uitsteken. De dunne, lange, ronde,
zweepachtige staart, draagt bij den wortel een rugvin en daarachter een stevigen stekel;
de oogen zijn ver zijwaarts geplaatst; de mondopening is vóór den oorsprong der
zoogenaamde hoornen gelegen en met verscheidene reeksen zeer kleine, spitse of
knobbelige tanden gewapend. Zij brengen slechts één jong ter wereld.
De G e h o o r n d e R o g (Dicerobatis Giornae) is voor ons de belangrijkste soort en
was waarschijnlijk reeds aan de ouden bekend. Hij leeft in de Middellandsche Zee, maar
is ook enkele malen op de Engelsche kust waargenomen. Zijn lengte bedraagt
gewoonlijk 1 à 1.5 M., zonder den staart, die driemaal zoo lang is als kop en romp te
zamen genomen; naar het schijnt, wordt hij zelden zwaarder dan 25 KG. Soms heeft men
echter veel grootere, minstens 4 M. breede exemplaren gevangen, o.a. te Nizza één van
600 KG. De bovendeelen zijn donkerbruin, aan de zijden olijfgroen, de onderdeelen wit;
de vinnen hebben een zwartachtige kleur. Het voedsel van dit dier bestaat hoofdzakelijk
uit Koppootige Weekdieren (Inktvisschen), bovendien ook uit Visschen.
In tegenstelling met de overige platte Visschen sterven de Gehoornde Roggen
onmiddellijk nadat zij uit het water zijn gehaald en zelfs, wanneer men ze in gevangen
toestand in de zee laat blijven; het schijnt, dat zij de gevangenschap niet kunnen
verdragen. Hun vleesch is rood, hard en taai, moeielijk verteerbaar en weinig geschat;
toch wordt het op sommige plaatsen gegeten. Uit de lever wordt traan bereid.
In de noordelijke zeeën leeft een zonderlinge Visch, die in vele opzichten op de Haaien
gelijkt, maar toch zoovele eigenaardigheden vertoont, dat men hem tot een andere
onderorde brengt. Verwante Kraakbeenvinnigen bewonen het zuidelijke deel van den
Atlantischen en den Stillen Oceaan. Alle soorten van Z e e d r a k e n of
D r a a k v i s s c h e n (Holocephala) hebben een langwerpigen, rolronden romp, een

langen, dunnen staart, een dikken, kegelvormigen kop; voor het verwijderen van het
ademhalingswater dient een enkele, door een vingervormig, kraakbeenig kieuwdeksel
gesloten opening, waarin de vier kieuwspleten uitkomen. De borstvinnen zijn zeer groot;
de hooge, eerste rugvin is van voren met een sabelvormig gekromden stekel gewapend;
de tweede rugvin strekt zich uit over een groot deel van den langen staart, welks uiteinde
van boven en van onderen (of alleen van onderen) van een vin voorzien is, die echter
soms vóór de spits ophoudt. De kleine, onder den kop gelegen mondopening, welker
randen niet uitgestoken kunnen worden, is gewapend met snavelvormig vooruitstekende
beenplaten (4 aan de bovenkaak, 2 aan de onderkaak); deze zijn van achteren plat, van
voren scherp en kunnen, evenals die der Vastkakigen beschouwd worden als
samengesteld uit onderling vergroeide tanden.
In vroegere tijdperken was het aantal soorten van Draakvisschen, naar het schijnt, veel
aanzienlijker dan thans: men vindt een vrij groote verscheidenheid van versteende
tandplaten dezer dieren in verschillende aardlagen van het Jura-tijdperk af. De 4 thans
nog levende soorten vormen twee geslachten, die men in één familie—die der S p o k e n
of Z e e k a t t e n (Chimaeridae)—samenvat.

H a r i n g k o n i n g (Chimaera monstrosa). ⅙ v. d. ware grootte.
Een vertegenwoordiger van deze onderorde wordt door onze visschers
H a r i n g k o n i n g (Chimaera monstrosa) genoemd en is door hen in de Noordzee,
doch niet aan onze kusten waargenomen. De Selys maakt melding van de vangst van
zulk een Visch bij Ostende; volgens Yarrell dwaalt hij soms naar de Shetlandsche
eilanden af. Wegens het zweepvormig uiteinde van den staart wordt hem soms den naam
„Zeerat” gegeven. De snuit is kegelvormig; de achterste rugvin zeer lang en niet (of
bijna niet) van de bovenste helft van de (eveneens lange) staartvin gescheiden. Bij het
mannetje merkt men op het voorhoofd tusschen de oogen een dun, aan den top afgerond,
en hier met doornen bezet, naar voren gericht uitsteeksel op, dat aanleiding heeft
gegeven tot den naam „Koningsvisch”, dien hem door Noren gegeven wordt. De huid is
bij het volwassen dier naakt en vertoont allerlei overgangen van goudgeel, bruin en wit,
die aan het dier een fraai uitzicht verschaffen; de groote oogen hebben een wit
regenboogsvlies en een groene pupil. De Haringkoning wordt 1 à 1½ M. lang. Men heeft
hem bij vele Europeesche kusten gevonden, ook in de zee van Japan en bij de zuidspits

van Afrika; het schijnt, dat hij de diepte zelden verlaat, maar met de Haringen naar de
oppervlakte stijgt; bij deze gelegenheid wordt hij soms gevangen. Zijn voedsel bestaat
uit Weekdieren, Schaaldieren en kleine Visschen, die op diepe zeebodems leven. De
voortplanting geschiedt door eieren, deze worden als een lekkernij beschouwd; het
vleesch is taai en oneetbaar. In Noorwegen wordt vooral aan de lever van dit dier waarde
gehecht; aan de hieruit bereide traan schrijft men geneeskrachtige eigenschappen toe.

Introduction to Wireless and Mobile Systems 4th Edition Agrawal Solutions Manual

DE LONGENVISSCHEN (D i p n o i ).
In het jaar 1835 werden in Zuid-Amerika en West-Afrika twee Gewervelde Dieren
ontdekt en vele jaren later (1870) nog twee in Australië, waaraan men zulk een
vreemdsoortige samenvoeging van verscheidene gewoonlijk niet vereenigd
voorkomende eigenaardigheden opmerkte, dat de dierkundigen het niet eens konden
worden over de plaats, die deze wezens in het stelsel behooren in te nemen. Door hun
lichaamsbouw gelijken zij op Visschen, door hun ademhaling, die men uit het
maaksel der hiervoor dienende organen kon afleiden, op Salamanders. Door hun
levenswijze, hun aard en hunne handelingen, herinneren zij zoowel aan deze als aan
gene. Johannes Müller en andere onderzoekers hebben uitgemaakt, dat de
kenmerken der Visschen bij deze dieren de overhand hebben en wezen hun daarom
een plaats aan in de klasse, waarmede wij ons nu bezig houden.
De Longenvisschen, waarvan men 3 geslachten met slechts 4 soorten kent, vormen
slechts één familie, waaraan men den naam van S a l a m a n d e r v i s s c h e n
(Lepidosirenidae) kan geven. Naar het uitwendige gelijken zij op Visschen; de
driezijdig piramidale kop is breed, de mondspleet buitengewoon groot; de oogen zijn
klein als die der Salamanders, de wangen, evenals de geheele romp, met schubben
bekleed, de kieuwspleten klein en loodrecht geplaatst, de kieuwen bij sommige
inwendig, bij andere uitwendig. De uitwendige kieuwen zijn 3 kleine, boogvormig
vertakte organen, welker takken met vedervormige franjes bedekt zijn en die buiten
de kieuwspleet uitpuilen; de inwendige zijn in de kieuwspleet gelegen. Hierachter
treft men de voorste ledematen aan, op welker verschillende ontwikkeling voor een
deel de onderscheiding van de drie geslachten berust; de achterste ledematen, die met
de voorste in bouw overeenstemmen, bevinden zich aan weerszijden van de
aarsopening. De plaats van de rugvin wordt ingenomen door een verticalen huidzoom
met hoornachtige stralen tot steun, die ongeveer in ’t midden van den rug begint en
zich tot aan de staartvin uitstrekt; een dergelijk orgaan bevindt zich aan de buikzijde
en neemt bij de aarsopening een aanvang. Het geheele lichaam is met breede,
afgeronde schubben bekleed, die elkander dakpansgewijs bedekken en een mozaïek
vormen.
De tot dusver genoemde eigenschappen wijzen alle op verwantschap met de
Visschen; bij nader onderzoek ontdekt men echter belangrijke verschillen. De
neusgaten staan n.l. in gemeenschap met een wijde neusholte, welker beide gangen
naar onderen in de mondholte uitkomen op korten afstand van de spits van den snuit.
Achter de keelspleten bevindt zich aan den voorsten wand van den slokdarm een

spleetvormige opening, die toegang verleent tot een ruim, door kraakbeenderen
gesteund strottenhoofd en twee goed ontwikkelde longzakken, welker binnenste
oppervlakte van talrijke lijstvormige plooien voorzien is, die als ’t ware cellen
vormen; de bloedvaten in den op deze wijze sterk vergrooten wand ontvangen uit het
hart zuiver aderlijk (koolzuurhoudend, zuurstofvrij) bloed, dat, na in slagaderlijk
(koolzuurvrij, zuurstofhoudend) bloed veranderd te zijn, naar de aorta stroomt. Bij
gesloten bek vormen dus de neusgaten met de neusholte, mondholte, luchtpijp en
longen den volledigen luchtweg. Bij geen anderen Visch treft men zulke organen
voor ademhaling en bloedsomloop aan. Deze stemmen daarentegen volkomen
overeen met die van de larven van Amphibiën, zoodra zich bij haar nevens kieuwen
ook longen hebben ontwikkeld.
De meest bekende van de vier soorten van Longenvisschen is de A f r i k a a n s c h e
S l i j k v i s c h (Protopterus annectens), die bijna 2 M. lang kan worden. Zijn
lichaamsbouw herinnert aan dien van den Aal, maar is meer gedrongen; de plaats van
de borst- en buikvinnen wordt ingenomen door lange, eenigszins samengedrukte,
priemvormige organen, ter lengte van een span, aan de voorzijde voorzien van een
smallen huidzoom, gesteund door korte stralen; een smalle rugvin begint ongeveer op
het midden van het bovenlijf en is, evenals de aarsvin, met de staartvin vereenigd. De
neus steekt vóór den eerder kleinen dan grooten, dwars gerichten bek uit; deze is
gewapend met 4 dikke, kegelvormige, eenigszins beweeglijke tanden. Het met kleine
schubben bekleede lichaam is op donkerbruinen, naar onderen lichter wordenden
grond geteekend met een groot aantal rondachtige, uitvloeiende vlekken van grijze
kleur. De oogen zijn kastanjebruin.
De Slijkvisch bewoont in tropisch Afrika alle binnenwateren, in sommige, o.a. ook in
die van ’t westen, komt hij in groote menigte voor. „De Doko,” schrijft Von
Heuglin, „leeft ook in den Witten Nijl en zijne bijrivieren ten zuiden van 9° NB. en
schijnt hier overal veelvuldig te zijn. Men vindt dezen vreemdsoortigen Visch in den
modder, zelden in ’t open water; des nachts echter komt hij dikwijls dichtbij de
vaartuigen, waarschijnlijk om het afval, dat overboord geworpen is, te verslinden.
Gedurende het droge jaargetijde houdt hij zich op in een horizontaal of verticaal gat
van meer dan 1 M. lengte, waarschijnlijk door hem zelf gegraven in den hoogen
oever van een door den regen gevormden plas, of verschuilt zich tusschen vochtige,
afgevallen bladen; hij verlaat zijn woning niet anders dan ’s nachts en vangt dan de
Visschen, Weekdieren en Krabben, die zijn voornaamste voedsel uitmaken.
Gedurende het regenseizoen baant hij zich echte wegen door den modder. Zijne
bewegingen op den bodem getuigen niet van behendigheid, maar wel van

spierkracht: met opgeheven kop overschrijdt hij niet zonder moeite oneffenheden van
eenige beteekenis door het lichaam aalvormig naar rechts en links te kronkelen.
Zelden ziet men verscheidene van deze dieren bijeen; in de hoogste mate
onverdraagzaam, gaan zij bij een toevallige ontmoeting elkander dadelijk te lijf en
strijden in den regel met zooveel woede, dat men zelden exemplaren vindt met gaven
staart. Ook tegen den mensch maakt de Doko gebruik van zijn gebit; wanneer men
toevallig op hem trapt, sist hij als een Slang, waarop hij ook door zijn beweging
gelijkt. De negers houden veel van zijn vleesch en dooden hem met de werpspies.
Men kan hem echter ook aan den hengel vangen.”
De Slijkvisch omgeeft zich met een laag slijk, wanneer het door hem bewoonde
water uitdroogt en blijft op deze wijze verborgen gedurende het regenlooze seizoen.
In zulke nesten worden de Slijkvisschen sedert eenige jaren niet zelden levend naar
Europa overgebracht. Den kop met den staart bedekkend, hebben zij zich zoo sterk
ineengekronkeld, dat men met verwondering de kleine ruimte aanschouwt, waarin
zulk een groot dier opgesloten is. De wand van het nest bestaat uit gewone klei, maar
is van binnen met een slijmerige stof bekleed. Hoe lang het in vrijheid levende dier in
zijn rusttoestand volhardt, is niet bekend; wel weet men, dat het maanden achtereen
zonder bezwaar in zijn nauwe gevangenis kan blijven. Wanneer het nest in een bak
met water wordt gelegd en de temperatuur overeenkomt met die, waaraan het dier in
Middel-Afrika gewoon is, verlaat het de weldra verweekte kleilaag. In den eersten
tijd na het ontwaken uit den schijndood, is het buitengewoon traag, als ’t ware
slaapdronken; reeds na verloop van een uur is het volkomen wakker en geschikt om
zich te bewegen, maar zoekt nog steeds de donkerste gedeelten van den waterbak op
en ligt zeer dikwijls op den bodem. Om zijn eetlust te bevredigen, die na eenige
dagen terugkeert, let het op iedere beweging van den waterspiegel; zoodra het hier
een prooi ontwaart, kronkelt het zich vlug en sierlijk, beurtelings de vinnen en den
huidzoom op den rug bewegend, als een Slang naar de oppervlakte, grijpt den hier
aanwezigen buit of het aangeboden stuk vleesch en keert, na het verslonden te
hebben, naar zijn vorige ligplaats terug. In het Kristallen Paleis te Londen heeft men
jaren lang Slijkvisschen in een aquarium gehouden en hun levenswijze nauwkeurig
nagegaan. Een dezer Visschen bleef 3 jaar in leven en zou nog wel langer geleefd
hebben, indien men niet genoodzaakt was geweest hem naar een andere woning over
te brengen. Aanvankelijk werd hij gevoederd met stukken vleesch, die men hem
toewierp, na vooraf door een snelle beweging van den waterspiegel zijn aandacht te
hebben getrokken; later gaf men hem Visschen en Kikvorschen te eten. Terwijl hij
het vleesch met de scherpe voortanden stevig vasthield, merkte men vlugge
bewegingen van alle deelen van den snuit op, alsof hij het sap er uitzoog; na eenigen
tijd werd het stuk eensklaps uitgespuwd, opnieuw gegrepen, nogmaals uitgezogen en
eindelijk doorgeslikt. Toen men den Slijkvisch in een bak bracht, waarin zich

Goudvisschen bevonden, begon hij onmiddellijk zijne metgezellen te vervolgen, niet
slechts de kleine exemplaren, maar ook die, welke hem in grootte overtroffen.
Ondanks de langzaamheid van zijne bewegingen gelukte het hem iederen Visch buit
te maken, dien hij als prooi had uitgekozen. Daar men hem naar hartelust liet rooven,
groeide hij zeer schielijk; gedurende zijn driejarig verblijf in den goudvisschenkom,
nam zijn lengte van 25 tot bijna 100 cM. toe en bereikte hij een gewicht van meer
dan 3 KG.
A f r i k a a n s c h e S l i j k v i s c h (Proropterus annectens). ⅓ v. d. ware grootte.
Een tweede soort van Salamandervisch, die zeer weinig bekend is, omdat hij in de
diergaarden uiterst zelden voorkomt, werd door Natterer in ’t gebied van den
Amazonenstroom ontdekt en heet daar C a r a m o e r o e (Lepidosiren paradoxa). Hij

kan 1.3 M. lang worden; men zegt, dat zijn stem op die van een Kat gelijkt. Volgens
sommige berichten voedt hij zich met planten; wegens den vorm van zijn gebit
beschouwt Günther hem echter als een diereneter.
Het geslacht der H o o r n t a n d i g e n (Ceratodus) omvat twee soorten: de eene, in
1870 door Krefft ontdekt, wordt door de inboorlingen van Queensland
B a r r a m o e n d a (Ceratodus Forsteri) genoemd en wegens haar op Zalm gelijkend
vleesch ijverig gevischt. (De andere heet Ceratodus miolepus.) De Barramoenda
bereikt een lengte van 2 M. en een gewicht van bijna 10 KG.; zijn maag werd
volgepropt gevonden met bladen van langs den oever groeiende planten, die in ’t
water waren gevallen. „De Barramoenda,” schrijft Günther, „kan naar verkiezing
hetzij alleen door longen, óf alleen door kieuwen, óf door beide te gelijk ademen. Het
is niet waarschijnlijk, dat hij vrijwillig het water verlaat, daar zijne ledematen veel te
buigzaam zijn om het zware en lompe lichaam te dragen.”

DE RONDBEKKIGEN (C y c l o s t o m ata ).
De R o n d b e k k i g e n staan op zulk een lagen trap van ontwikkeling, dat er reden is
om hen, in navolging van Haeckel, van alle vroeger genoemde Gewervelde Dieren te
onderscheiden en als een met deze gelijkwaardige groep te beschouwen. Hun
wormvormig lichaam, dat geen spoor van ledematen (van parige vinnen) bezit, is
nagenoeg overal even dik en met een taaie, slijmerige, ongeschubde huid bekleed. Het
kraakbeenig skelet bevat in den romp geen andere bestanddeelen dan een wervelkolom
van zeer eenvoudig maaksel, waarmede geen ribben verbonden zijn; het kopskelet blijft
op een even lagen ontwikkelingstrap verkeeren, als die, welken het bij de vroeger
genoemde Gewervelde Dieren gedurende een der eerste tijdperken van den kiemtoestand
vertoont. De kaakbeenderen ontbreken geheel; hun plaats wordt ingenomen door de
zoogenaamde lipkraakbeenderen, die tot steun dienen van de meer of minder
ontwikkelde lip; de hierdoor begrensde holte, „zuigbek” geheeten, ligt vóór de eigenlijke
of achterste mondopening, waarin de tong als de zuiger van een pomp naar voren en naar
achteren bewogen wordt. In gesloten toestand is de voorste mondopening (zuigmond)
een overlangsche spleet. Aan het voorste uiteinde van den schedel, dus op het midden
van de bovenzijde van den kop, bevindt zich de onparige neusopening. De
Rondbekkigen heeten ook wel Z a k k i e u w i g e n (Marsipobranchiata) naar hun
eigenaardige wijze van ademhaling. De kieuwzakken zijn gelegen aan weerszijden van
den slokdarm; bij de Prikvisschen ontvangen zij het water ieder door een afzonderlijke
opening en staan het weer af aan een gemeenschappelijke, onparige, onder ’t voorste
deel van den slokdarm uitmondende buis; bij de Slijmprikken geschiedt de toevoer van ’t
ademhalingswater door één opening voor iedere reeks van zakken en staan deze zoowel
met de hier aanvangende toevoerbuis als met den voor het uitademen dienenden
slokdarm door afzonderlijke openingen in gemeenschap. Een andere eigenaardigheid
van de Rondbekkigen is, dat zij een echte gedaantewisseling ondergaan. De huid is glad
en slijmerig, niet met schubben bedekt; de zwemblaas ontbreekt. Deze orde wordt
verdeeld in twee familiën: de Prikvisschen en de Slijmprikken.
De P r i k v i s s c h e n (Petromyzontidae)—waarvan men een twaalftal goed omschreven
soorten kent, die tot 4 geslachten worden gebracht—zijn over de geheele wereld
verbreid. Zij onderscheiden zich van de Slijmprikken door het bezit van onparige, door
vele kraakbeenige stralen gesteunde vinnen, van 7 ronde ademgaten aan weerszijden van
den hals, van een reukorgaan, dat in een blinden zak eindigt en dus niet met de
mondholte in gemeenschap staat. Bij hen is de zuigbek van voren wijd, van achteren
trechtervormig vernauwd en meer samengesteld dan bij de overige leden der orde; de

kleine, spitse, kegelvormige tanden, waarmede de binnenste oppervlakte van de
kringvormige lip (de mondschijf of zuigschijf) bezet is, bestaan ieder uit een slijmvlies-
papil, die met een geelachtig bruine, harde, hoornachtige scheede bedekt is; deze valt
licht af en wordt dan door een daaronder liggende, weldra verhoornende huidlaag
vervangen.
Het eenige Europeesche geslacht dezer familie omvat de (tot het noordelijk halfrond
beperkte) P r i k k e n of N e g e n o o g e n (Petromyzon). Zij hebben 2 rugvinnen: de
tweede is met de staartvin vereenigd, waarmede ook de aarsvin een geheel uitmaakt. De
zuigmond is cirkelvormig; de spitse hoorntandjes van de mondschijf dragen, naar de
plaats die zij innemen, verschillende namen; die van de „bovenkaak” (2) en van de
„onderkaak” (7) zijn uitsteeksels van 2 hoornplaatjes: één aan den bovenrand, één aan
den onderrand van de binnenste mondopening. De middelmatig groote oogen zijn bedekt
door de huid, die op deze plaats dun en doorzichtig is. De 7 wijd uiteenstaande
kieuwgaten zijn niet door een overlangsche groeve verbonden.
De grootste van de beide inheemsche soorten van dit geslacht is de Z e e p r i k ,
B o n t e N e g e n o o g of Z e e l a m p r e i (Petromyzon marinus), die 1 M. lang en 3
KG. zwaar kan worden. Van zijne naaste verwanten onderscheidt hij zich door een meer
langwerpigen romp en door een krans van fijne, korte franjes aan de binnenzijde van den
dikken rand van den zuigmond; iets verder binnenwaarts komen op de zuigschijf eenige
reeksen van enkelvoudige, spitse tandjes voor; de ruimte van hier tot de „kaken” wordt
ingenomen door 40 plaatjes, die ieder 2 grootere tanden dragen. De eerste rugvin verheft
zich achter het midden van den rug tot een langwerpige, boogvormige plooi; de tweede
rugvin is er door een vrij groote tusschenruimte van gescheiden, bereikt spoedig haar
grootste hoogte en wordt daarna langzaam lager, totdat zij zich met de staartvin
vereenigt. De huid is groenachtig wit op den rug en de zijden met zwartbruine of donker
olijfgroene vlekken gemarmerd.
Met uitzondering van de Zwarte Zee bewoont deze Visch alle Europeesche zeeën;
bovendien komt hij aan de kusten van West-Afrika en van Noord-Amerika voor. Hij
brengt het grootste deel van zijn leven in het zeewater door, maar zwemt tegen het
voorjaar de rivieren op (den Rijn o.a. tot bij Bazel) om kuit te schieten. Aan onze kust is
hij vrij algemeen.
De Gewone Prik, N e g e n o o g , R i v i e r l a m p r e i of R i v i e r p r i k (Petromyzon
fluviatilis) wordt zelden meer dan 40, bij uitzondering echter 50 cM. lang en omstreeks
100 Gram zwaar. Hij is ranker van gestalte dan de Zeeprik; het voorste deel van ’t
lichaam is naar evenredigheid langer, de rugvin begint dus veel verder naar achteren; de

bovenkaakstanden zijn niet, zooals bij de vorige soort, naast, maar op eenigen afstand
van elkander geplaatst; de hen dragende hoornplaat is halvemaanvormig; de 7
onderkaakstandjes zijn zeer scherp, de buitenste grooter dan de overige; aan weerszijden
van de mondopening komen 3 plaatjes voor, die ieder 2 betrekkelijk groote tanden
dragen; de rand van de zuigschijf draagt een enkelvoudige reeks van zeer kleine tandjes;
tusschen deze en die van de bovenkaak komen eenige grootere tanden voor. De glanzig
groenachtig blauwe kleur van de bovendeelen gaat op de zijden in geelachtig wit, op den
buik in zilverwit over; de vinnen zijn paars. Ook deze Prik bewoont de zee; men vindt
hem langs de kusten van Europa, Noord-Amerika en Japan; ook hij zwemt de rivieren op
om kuit te schieten; soms echter vestigt hij zich, naar het schijnt, voor goed in meren of
groote rivieren. Bij ons treft men hem (vooral in den winter en in het voorjaar) in de
groote rivieren veelvuldig aan; ook in de meeste andere zoete wateren, zelfs in slooten
komt hij voor; van Mei tot Juli vindt men hem dikwijls in de zee dicht bij het strand.
Sommigen beschouwen den Z a n d p r i k of K l e i n e n N e g e n o o g (Petromyzon
Planeri) als een variëteit van de vorige soort; hij is echter veel kleiner, 20 à 40 cM. lang;
de tweede rugvin begint onmiddellijk achter de eerste; de bovenkaaks- en
onderkaakstanden zijn stomp.
De Zandprik bewoont Europa en Amerika en komt, volgens Yarrell, ook in de zee
voor. Veelvuldiger is deze soort echter in zoetwater; men vindt haar in den regel in zeer
grooten getale zelfs in de kleinste binnenwateren, voor zoover hun bodem uit week zand
of slijk bestaat. Volgens Maitland wordt zij, ofschoon zelden, ook hier te lande
gevonden.

1) Z e e p r i k (Petromyzon marinus), 2) P r i k (Petromyzon fluviatilis), 3) Z a n d p r i k (Petromyzon
Planeri). ¼ v. d. ware grootte.
In weerwil van de geringe ontwikkeling hunner vinnen, bewegen de Prikken zich snel en
behendig in ’t water. Dit geschiedt overal, waar de strooming niet sterk is, door
zijdelingsche kronkelingen van het lichaam; in snel stroomend water daarentegen
verplaatsen zij zich bij rukken, zuigen zich na iederen sprong vast aan een onbeweeglijk
voorwerp, rusten eenigen tijd en schieten vervolgens opnieuw vooruit; op deze wijze
kunnen zij zelfs snelvlietende bergbeken opzwemmen. Dat Zeeprikken zich ook door
Visschen van de eene plaats naar de andere laten brengen, blijkt uit het vangen van
Zalmen, waaraan zij zich vastgezogen hadden, in den middelloop van den Rijn. De
Zeeprik komt slechts bij uitzondering in den bovenloop van een stroom voor; zijne
verwanten daarentegen bezoeken, zooals reeds gezegd is, zelfs de kleinste bijrivieren en
planten zich hier bij voorkeur, zoo niet uitsluitend voort. Uit de wijze, waarop dit
geschiedt, valt af te leiden, dat het stroomopwaarts reizen voor de voortplanting niet
volstrekt noodig is. Alle Prikvisschen zijn parasieten, die zich hoofdzakelijk voeden met
het vleesch en bloed van andere dieren. In den regel geschiedt het vastzuigen met dit
doel. Nadat de Prik zich met den zuigmond stevig vastgehecht heeft aan een Visch,
brengt hij zijne als een rasp werkende tanden in beweging, schaaft en vijlt de huid stuk,

dringt, al borend, steeds dieper door, verslindt de afgeschaafde lichaamsbestanddeelen
en vreet op deze wijze langzamerhand diepe gaten in het lichaam van zijn slachtoffer,
ook wanneer hij reeds dood is. Het meest geschiedt dit bij Visschen, die zich door een op
den grond liggend lokaas hebben laten verschalken; waarschijnlijk vallen echter niet
zelden ook volkomen gave Visschen aan de Prikken ten buit.
Het kuitschieten heeft plaats in de eerste lentemaanden en gaat met eigenaardige
handelingen gepaard. De Prikken zijn niet gelijk andere in zoetwater paaiende Visschen
uitgerust met organen om een kuiltje als bergplaats voor hunne eieren te graven; dit
gemis wordt hun echter vergoed door den zuigmond, waarmede zij steenen kunnen
verplaatsen. Zij toonen hierbij een verbazende spierkracht, lichten steenen van
aanzienlijke grootte op en vormen op deze wijze schielijk groote holten. In zulk een hol
begeeft zich het paaiende paar en houdt zich intusschen aan een van de grootste steenen
vast. Reeds voor lang had men op de paaiplaatsen van den Zandprik een wormvormigen
Visch opgemerkt, die K i e u w w o r m (Ammocoetes branchialis) werd genoemd. Dit
dier heeft bij een lengte van 18 cM. in den regel slechts de dikte van een penneschacht,
een zeer kleinen kop, met nauwelijks zichtbare oogen en een halfcirkelvormige
mondschijf zonder tanden, kieuwopeningen, die in een diepe, overlangsche groeve
gelegen zijn, onderling vereenigde vinnen, een duidelijk in ringen verdeelde, dof,
zilverkleurige huid; de vinnen zijn geelachtig wit. Het is zeer wel mogelijk, dat de
Kieuwworm, die in België in den Moezel, de Schelde en de Maas gevonden wordt, ook
ons land bewoont, ofschoon men hem hier nog niet waargenomen heeft. Hij leeft in den
modderigen of zandigen bodem van binnenwateren en herinnert door zijn levenswijze
meer aan een Worm dan een Visch; eerst door ontleding leert men hem als een
Gewerveld dier kennen. De gangen, die hij evenals de Aardworm, in den grond boort,
verlaat hij vrijwillig bijna nooit; alleen om een andere schuilplaats op te zoeken maakt
hij gebruik van zijne vinnen. De Kieuwwormen houden zich gaarne op in bundels vlas,
die in ’t water liggen en worden gemakkelijk verzameld, terwijl men de op deze wijze
„gerote” stengels op de weide uitspreidt om te drogen. Van deze zoogenaamde
„V l a s a l e n ” wordt op sommige plaatsen een smakelijk gerecht bereid door ze, zonder
den kop, met wijn, boter en citroensap te stoven. De mindere man versmaadt deze
dieren, omdat zij zooveel op Wormen gelijken; de visscher gebruikt ze in den regel
alleen als lokaas, omdat zij een buitengewoon taai leven hebben en zelfs na ernstige
verwondingen nog dagen lang zich bewegen. Sinds lang werd de Kieuwworm door de
dierkundigen beschouwd als een Visch, die veel op de Prikken gelijkt; eerst in 1856
heeft August Müller de nadere betrekking ontdekt, die tusschen deze beide wezens
bestaat. Om de ontwikkeling van de eieren van den Zandprik na te gaan, welker
bevruchting hij had waargenomen, plaatste hij de bevruchte eieren in een aquarium en
zag er na verloop van 18 dagen vischjes uitkomen, die tot zijn groote verbazing van
jonge Kieuwwormen in geen enkel opzicht verschilden; uit hunne verdere ontwikkeling
bleek duidelijk, dat zij larven van den Zandprik zijn. Müller heeft de verschillende
phasen van de ontwikkeling van den blinden Kieuwworm tot den geslachtsrijpen,

grootoogigen Zandprik nagegaan. De gedaantewisseling der overige Negenoogen heeft
op dezelfde wijze plaats. Uit alle eieren ontstaan in de eerste plaats Kieuwwormen, die
in 3 of 4 jaar een lengte van 18 à 20 cM. bereiken en daarna in zeer korten tijd, in
weinige dagen n.l., zich tot volkomen Visschen ontwikkelen. Het schijnt, dat de
Negenoogen kort na den paaitijd sterven. Indien deze onderstelling juist is, zou bij de
laagst ontwikkelde Gewervelde Dieren, evenals bij zoovele Ongewervelde, een
kortstondig leven in geslachtsrijpen toestand op een langdurigen larvetoestand volgen.
Voor de vangst van Prikken (vooral Rivierprikken), die geregeld op onze rivieren bij
Arnhem, Nijmegen en Tiel van October tot Maart plaats heeft, voor zoover de
waterstand dit gedoogt, dienen meestal „korven” of „toten”. Deze zijn nagenoeg
cilindervormig, van teenen gevlochten, hebben een lengte van 47 à 50 en een middellijn
van 24 cM.; elke korf bevat 2 „kelen”. Een „keel” gelijkt op een korf zonder bodem van
afgeknot kegelvormige gedaante; de wijdste rand past juist in de korf en is aan deze
bevestigd; de nauwste rand is naar den bodem (den „kop”) van de korf gekeerd: die van
de voorste „keel” heeft een middellijn van 10 à 11, die van de achterste van 7½ à 8 cM.
Achter de laatste keel bevindt zich in den zijwand van de korf een opening, die
gedurende de vangst met een „klep” gesloten is; hierdoor kan de gevangen Visch uit de
korf geschud worden. Door tusschenkomst van een aan den „kop” vastgehechten „staart”
zijn de korven aan het „weel”, een van teenen gedraaiden kabel bevestigd; het „weel” zit
met het eene einde aan een in den rivieroever geslagen paal, met het andere aan een op
den rivierbodem rustend anker vast. Het „weel” is met daaraan gehechte baksteenen,
iedere korf met hierin geworpen grint zoodanig geballast, dat het geheele toestel in de
nabijheid van den rivierbodem drijft; de korven hebben een min of meer horizontalen
stand met stroomafwaarts gerichte opening. Door den kop van de korf gestuit, verandert
de stroom van richting, verkrijgt een ronddraaiende beweging om de korf en zal, aan
haar uiteinde gekomen, al draaiend in de kelen doordringen. De Prikken, die dicht bij de
korven zwemmen, worden hierdoor medegesleept. Hier te lande worden deze Visschen
gewoonlijk niet gegeten, maar als lokaas voor de Kabeljauwvangst gebruikt en daarom
levend naar Vlaardingen gezonden, waar ook vele Prikken uit Engeland worden
aangevoerd. Om voor de zeevisscherij geschikt te zijn moet de Prik (die in dit geval door
onze visschers „Zeeprik” wordt genoemd) een zekere lengte hebben en „rond” (niet
„plat”) zijn; exemplaren van behoorlijke grootte hebben een waarde van ongeveer 10
cent. Men verzendt ze ook wel eens naar Duitschland, waar zij als een lekkernij gezocht
zijn en veel gevangen worden. Op plaatsen waar veel stroom gaat, bezigt men hiertoe
veelal een soort van fuiken (van biezen gevlochten) met verscheidene „kelen” of
„inken”, elders ook wel netten. De Prikken, die zich aan den bodem hebben vastgehecht,
brengt men met speren of haken aan de oppervlakte. Deze vangst heeft vooral in de lente
plaats, als de Zeeprikken de rivier opzwemmen. Rivierprikken worden echter ook in den
herfst in menigte buit gemaakt, daar zij zich in dezen tijd naar zee begeven.

Wormen onder de Visschen zijn de naaste verwanten van de Lampreien, de
S l i j m p r i k k e n (Myxinidae), zij vormen een familie, die 2 geslachten met slechts 5
soorten omvat. Het dunnere staartgedeelte van hun rolrond lichaam is voorzien met een
smallen huidzoom, waaraan geen scheiding in staartvin, rugvin en aarsvin valt waar te
nemen. De weinig ontwikkelde lip van den zuigmond draagt grove, door kraakbeen
gesteunde baarddraden; de tong heeft een gering aantal op twee kamvormige reeksen
geplaatste tanden; het gehemelte, waaraan één tand voorkomt, wordt doorboord door een
buis, die met de neusholte in gemeenschap staat. Rudimentaire, uitwendig niet zichtbare
oogen liggen onder de huid en de spieren verborgen. De kieuwzakken staan ieder door
een afzonderlijk buisje met den slokdarm in gemeenschap en ontvangen hun water door
één enkele opening voor iedere reeks (Myxine) of ieder door een afzonderlijke opening
(Bdellostoma).
S l i j m p r i k (Myxine glutinosa). ⅗ v. d. ware grootte.
Linnaeus hield de meest bekende soort van deze familie, de S l i j m p r i k of B l i n d e
P r i k (Myxine glutinosa), voor een Ingewandsworm, waarmede dit zonderlinge dier
werkelijk naar het uitwendige meer overeenkomst vertoont dan met een Visch. De
rondachtige mond draagt 8 baarddraden, de tong 2 reeksen ieder van 8 of 9 beenharde
tandjes, het gehemelte één hollen, eenigszins gekromden, kraakbeenigen tand; de huid
scheidt een overvloed van slijm af. De Slijmprik wordt ongeveer 40 cM. lang en heeft
een moeielijk te omschrijven, blauwachtig witte kleur.
De Slijmprik bewoont op hooge breedten de zeeën van het noordelijk en zuidelijk
halfrond en wordt o.a. aan de kusten van Groenland, Noorwegen, Zweden en Groot-
Brittannië gevangen; hij komt echter ook in de Noordzee voor, maar werd aan onze kust
nog niet gevonden. In den regel vertoeft hij op groote diepten en, naar het schijnt, bij
voorkeur op slijkerigen grond. Parasitisch leeft hij op en in het lichaam van Visschen,
borend dringt hij door in de spieren en ingewanden van Dorschen, Lengen, Heilbotten,

Steuren en Neushaaien en laat er ten slotte alleen de huid en beenderen van over. Het
gemis van oogen wordt ongetwijfeld vergoed door de voor ’t tasten dienende
baarddraden; men onderstelt, dat hij hiermede zijn prooi opspoort, bij voorkeur een dier,
dat in een net of aan een hoek gevangen werd. Door den bek, den aars of een door hem
zelf geboord gat sluipt hij naar binnen. Tot voor korten tijd was de voortplanting der
Slijmprikken zeer onvoldoende bekend, daar men nagenoeg uitsluitend wijfjes vond. De
noordpoolreiziger Fridtjof Nansen heeft in 1887 aangetoond, dat deze dieren, zooals
men reeds lang vermoedde, tweeslachtig (hermaphrodiet) zijn. De mannelijke
geslachtsorganen zijn eerder rijp dan de vrouwelijke, zoodat zelfbevruchting niet kan
plaats hebben. Zoodra de Slijmprik de lengte van 32 à 33 cM. heeft overschreden,
verdwijnen de mannelijke organen allengs en ontwikkelen de vrouwelijke zich hoe
langer hoe meer. De groote Slijmprikken zijn dus in werkelijkheid wijfjes, terwijl die,
waarvan de lengte nog 33 cM. bedraagt, feitelijk mannetjes zijn. De hoornachtige schaal
van de gele, betrekkelijk groote eieren draagt aan de beide einden aanhangsels, die op
ankers met drie spitsen gelijken en uit verhard slijm bestaan. Hierdoor hechten zij zich
aan allerlei voorwerpen vast.

DE SMALHARTIGEN (L e p t o c a r d i i ).
Wij zijn nu in ons overzicht van het dierenrijk gevorderd tot de laagst ontwikkelde
Gewervelde Dieren, tot de familie der L a n c e t v i s c h j e s (Branchiostomiidae). Door
hen Visschen te noemen en als een orde in deze klasse op te nemen, overschat men nog
hun zeer geringe verwantschap met de echte Visschen. Deze is zelfs zoo gering, dat het
aanbeveling verdient de Lancetvischjes—de „Schedelloozen”—in een afzonderlijke
afdeeling te plaatsen naast die der „Schedeldieren”, welke alle hoogere Gewervelde
Dieren omvat. Ook zij hebben echter een inwendig geraamte, hoewel dit eenvoudig uit
een geleiachtige ruggestreng (chorda dorsalis) bestaat, welker buitenste omhulsel (de
skeletvormende laag) een buisvormige holte begrenst, die de centrale deelen van het
zenuwstelsel (het ruggemerg) bevat.
L a n c e t v i s c h j e (Branchiostoma lanceolatum). Ware grootte.
Het L a n c e t v i s c h j e (Branchiostoma lanceolatum, Amphioxus lanceolatus) is
ongeveer 5 cM. lang en heeft een langwerpigen, smallen, kantigen romp, die naar beide
einden tamelijk gelijkmatig spitser wordt. Een vinvormige huidzoom breidt zich langs
het grootste gedeelte van den rug uit, omgeeft als een lancetvormige lap de spits van den
staart en zet zich langs den buikrand voort tot aan den aars. Andere vinnen zijn niet
aanwezig. Op korten afstand van de voorste spits, aan de ondervlakte, bevindt zich de
mondopening. Deze overlangsche spleet is omgeven door een aantal tamelijk stijve,
kraakbeenige draden (12 à 15 aan iedere zijde), die binnenwaarts gebogen kunnen

Welcome to our website – the perfect destination for book lovers and
knowledge seekers. We believe that every book holds a new world,
offering opportunities for learning, discovery, and personal growth.
That’s why we are dedicated to bringing you a diverse collection of
books, ranging from classic literature and specialized publications to
self-development guides and children's books.
More than just a book-buying platform, we strive to be a bridge
connecting you with timeless cultural and intellectual values. With an
elegant, user-friendly interface and a smart search system, you can
quickly find the books that best suit your interests. Additionally,
our special promotions and home delivery services help you save time
and fully enjoy the joy of reading.
Join us on a journey of knowledge exploration, passion nurturing, and
personal growth every day!
testbankdeal.com

Introduction to Wireless and Mobile Systems 4th Edition Agrawal Solutions Manual

More Related Content

Featured (20)

Introduction to Wireless and Mobile Systems 4th Edition Agrawal Solutions Manual