VB .NET. Almanach

IDZ DO
PRZYK£ADOWY ROZDZIA£

SPIS TRE CI VB .NET. Almanach
Autorzy: Steve Roman, Ron Petrusha, Paul Lomax
KATALOG KSI¥¯EK T³umaczenie: Dorota Bednarz,
Krzysztof Jurczyk, Dariusz Ma³yszko
KATALOG ONLINE ISBN: 83-7197-730-1
Tytu³ orygina³u: VB .NET Language In A Nutshell
ZAMÓW DRUKOWANY KATALOG Format: B5, stron: 754

TWÓJ KOSZYK
DODAJ DO KOSZYKA W dziesiêæ lat po powstaniu jêzyka Visual Basic firma Microsoft wprowadza na rynek
platformê .NET z ca³kowicie poprawion¹ i przebudowan¹ wersj¹ tego jêzyka, opatrzon¹
nazw¹ Visual Basic .NET. Zdaniem niektórych jest to ca³kiem nowy jêzyk
CENNIK I INFORMACJE programowania. Visual Basic jest teraz w pe³nym tego s³owa znaczeniu jêzykiem
zorientowanym obiektowo — z d³ugo oczekiwanym dziedziczeniem klas i innymi
ZAMÓW INFORMACJE elementami charakteryzuj¹cymi programowanie obiektowe.
O NOWO CIACH W wiêkszo ci ksi¹¿ek po wiêconych Visual Basicowi zak³ada siê, ¿e czytelnik jest
ca³kowitym nowicjuszem w dziedzinie programowania i dlatego s¹ one w du¿ej czê ci
ZAMÓW CENNIK po wiêcone wprowadzeniu go w takie pojêcia, jak zmienne, ³añcuchy i instrukcje.
Niniejszy almanach jest zupe³nie innym rodzajem ksi¹¿ki. Stanowi szczegó³owe,
profesjonalne ród³o informacji o jêzyku VB .NET, do którego mo¿na siê odwo³aæ,
CZYTELNIA by od wie¿yæ informacje na temat konkretnego elementu jêzyka czy parametru.
Ksi¹¿ka bêdzie doskona³¹ pomoc¹ podczas programowania, kiedy zaistnieje potrzeba
FRAGMENTY KSI¥¯EK ONLINE przejrzenia regu³ dotycz¹cych stosowania konkretnego elementu sk³adowego jêzyka
lub wtedy, gdy nale¿y sprawdziæ czy nie przeoczono jakiego istotnego szczegó³u
zwi¹zanego z konkretnym elementem jêzyka.
W ksi¹¿ce VB .NET. Almanach omówiono m.in.:
• Podstawowe typy danych jêzyka Visual Basic oraz sposób ich wykorzystania,
a tak¿e typy danych .NET
• Programowanie obiektowe w VB .NET
• Nowe elementy sk³adowe .NET Framework, maj¹ce najwiêkszy wp³yw na sposób
programowania w VB .NET, bibliotekê klas .NET Framework
• Delegacje, zdarzenia i obs³ugê b³êdów w VB .NET
• Wszystkie funkcje, instrukcje, dyrektywy, obiekty i elementy sk³adowe obiektów
Wydawnictwo Helion tworz¹ce jêzyk VB .NET
ul. Chopina 6 • Pu³apki czyhaj¹ce na programistê VB .NET i wiele przydatnych „tricków”
44-100 Gliwice programistycznych
tel. (32)230-98-63
e-mail: helion@helion.pl

5RKU VTG EK

Wstęp ....................................................................................................................... 5

Część I Podstawy...............................................................................13
Rozdział 1. Wprowadzenie................................................................................... 15
Dlaczego Visual Basic .NET? ................................................................................................... 16
Czym jest VB .NET? ................................................................................................................. 20
Co mogę zrobić w VB .NET? ................................................................................................... 26

Rozdział 2. Zmienne i typy danych ..................................................................... 27
Zmienne ................................................................................................................................... 27
Deklaracje zmiennych i stałych ................................................................................................ 32
Typy danych............................................................................................................................. 34
Tablice ...................................................................................................................................... 51
Zmienne obiektowe i ich wiązanie........................................................................................... 55
Obiekt Collection...................................................................................................................... 57
Parametry i argumenty ............................................................................................................ 58

Rozdział 3. Wprowadzenie do programowania obiektowego ............................ 65
Dlaczego programowanie obiektowe?..................................................................................... 65
Podstawy programowania obiektowego ................................................................................. 66
Klasy i obiekty.......................................................................................................................... 71
Dziedziczenie ........................................................................................................................... 78
Interfejsy, abstrakcyjne składowe i klasy ................................................................................. 84
Polimorfizm i przeciążanie....................................................................................................... 87
Zasięg i dostęp w module klasy .............................................................................................. 88

4 Spis treści

Rozdział 4. .NET Framework — podstawowe pojęcia ....................................... 91
Przestrzenie nazw .................................................................................................................... 91
CLR (Common Language Runtime), kod zarządzany i dane zarządzane............................... 92
Nadzorowane wykonanie ........................................................................................................ 93
Pakiety...................................................................................................................................... 94
Pakiety a VB .NET.................................................................................................................... 95

Rozdział 5. Biblioteka klas .NET Framework..................................................... 99
Przestrzeń nazw System ........................................................................................................ 100
Pozostałe przestrzenie nazw .................................................................................................. 106

Rozdział 6. Delegacje i zdarzenia ...................................................................... 113
Delegacje ................................................................................................................................ 113
Zdarzenia i ich wiązanie ........................................................................................................ 117

Rozdział 7. Obsługa błędów w VB .NET........................................................... 121
Wykrywanie i obsługa błędów .............................................................................................. 121
Obsługa błędów czasu wykonania......................................................................................... 122
Obsługa błędów logicznych ................................................................................................... 131
Kody błędów.......................................................................................................................... 133

Część II Leksykon............................................................................. 135
Rozdział 8. Słownik języka VB .NET ................................................................ 137

Część III Dodatki ............................................................................. 661
Dodatek A Nowości i zmiany w VB .NET ........................................................ 663

Dodatek B Elementy języka — podział na kategorie ....................................... 681

Dodatek C Operatory ......................................................................................... 699

Dodatek D Stałe i wyliczenia ............................................................................ 709

Dodatek E Kompilator VB .NET uruchamiany z wiersza poleceń................... 719

Dodatek F Elementy języka VB 6 nieobsługiwane przez VB .NET .................. 727

Skorowidz ............................................................................................................ 731

3
Wprowadzenie
do programowania
obiektowego

Ten rozdział jest krótkim i zwięzłym wprowadzeniem do programowania obiektowego.
Ponieważ nie jest to książka o programowaniu obiektowym, skupimy się na tych zagad-
nieniach, które są ważne podczas programowania w VB .NET.

Dlaczego programowanie obiektowe?
Począwszy od wersji 4 Visual Basic umożliwia stosowanie szeregu technik programowania
obiektowego. Jednak niejednokrotnie prezentowano pogląd, że dotychczasowe wersje
języka Visual Basic nie są „prawdziwym” obiektowym językiem. Dopiero w VB .NET
zmiany wprowadzone w dziedzinie obiektowości są naprawdę zauważalne. Bez względu
na prezentowane w tej kwestii stanowisko wydaje się oczywiste, że VB .NET jest obiek-
towym językiem programowania w pełnym tego słowa znaczeniu.

Można w tym miejscu powiedzieć: „Nie chcę używać technik programowania obiektowego
w moich programach.”. W przypadku VB 6 było to jeszcze możliwe. Jednak w VB .NET
struktura .NET Framework — szczególnie biblioteka klas Base Class Library — jak
również dokumentacja jest całkowicie zorientowana obiektowo. Z tego powodu nie
można dłużej unikać możliwości poznania podstaw programowania obiektowego nawet
wtedy, gdy zdecydujemy się nie używać tych technik we własnych aplikacjach.

66 Rozdział 3. Wprowadzenie do programowania obiektowego

Podstawy programowania obiektowego
W literaturze często podaje się, że u podstaw programowania obiektowego leżą cztery
główne pojęcia:
• hermetyzacja;
• abstrakcja;
• dziedziczenie;
• polimorfizm.

Każde z powyższych pojęć w charakterystyczny dla siebie sposób odgrywa znaczącą
rolę w programowaniu w VB .NET. Hermetyzacja oraz abstrakcja są „teoretycznymi”
pojęciami stanowiącymi podstawę programowania obiektowego. Dziedziczenie i poli-
morfizm stanowią pojęcia bezpośrednio stosowane podczas programowania w VB .NET.

Abstrakcja
Pojęcie abstrakcja oznacza po prostu przedstawienie danego elementu — encji — zawie-
rające jedynie te jego aspekty, które są ważne w konkretnej sytuacji. Przypuśćmy, że chcemy
utworzyć komponent odpowiedzialny za przechowywanie informacji o pracownikach
przedsiębiorstwa. W tym celu rozpoczniemy od utworzenia listy pozycji istotnych dla
naszej encji (pracownika przedsiębiorstwa). Niektóre z tych pozycji to:
• imię i nazwisko;
• adres;
• numer identyfikacyjny pracownika;
• pobory;
• zwiększenie poborów;
• zmniejszenie poborów.

Ważne jest, że dołączyliśmy nie tylko właściwości encji (tj. pracowników), takie jak imię
i nazwisko, ale również akcje, które możemy wykonać na tych encjach, jak na przykład
zwiększenie lub zmniejszenie poborów. Wymienione czynności lub działania nazywane
są również metodami, operacjami lub zachowaniami. W tej książce będziemy używać
terminu metody, który jest powszechnie stosowany w VB .NET.

Oczywiście nie będziemy tworzyć właściwości IQ określającej iloraz inteligencji pracow-
nika, ponieważ nie jest to stosowne (by nie wspomnieć o dyskryminacyjnym charakterze
takiego postępowania). Nie będziemy również dołączać właściwości „kolor włosów.”
Wprawdzie ta cecha wchodzi w skład encji, jednak nie jest w tym przypadku istotna.

Podsumowując — utworzyliśmy abstrakcyjne pojęcie pracownika, które zawiera jedynie
te właściwości i metody, które nas interesują. Po utworzeniu takiego abstrakcyjnego modelu
można przystąpić do hermetyzacji jego właściwości i metod w konkretnym komponencie.

Podstawy programowania obiektowego 67

Hermetyzacja
Hermetyzacja oznacza zawieranie właściwości i metod danego abstrakcyjnego modelu
i udostępnianie na zewnątrz jedynie tych z nich, które są absolutnie konieczne. Każda
właściwość i metoda modelu abstrakcyjnego nazywana jest jego elementem. Zbiór udo-
stępnianych na zewnątrz elementów składowych modelu abstrakcyjnego (lub kompo-
nentu zawierającego model abstrakcyjny) określa się zbiorowym terminem interfejsu
publicznego (lub po prostu interfejsu).

Hermetyzacja spełnia trzy główne zadania:
• umożliwia ochronę właściwości i metod przed dostępem z zewnątrz;
• umożliwia kontrolę poprawności wprowadzanych danych w interfejsie publicznym
(na przykład sprawdzenie tego, czy nie zostaje przypisana zarobkom pracownika
ujemna liczba);
• zwalnia użytkownika od konieczności wnikania w szczegóły implementacyjne
właściwości i metod.

Weźmy jako przykład typ danych Integer, do którego dostęp jest starannie kontrolo-
wany przez VB. Z pewnością wiadomo, że liczba całkowita jest przechowywana w pamięci
komputera w postaci binarnego ciągu zer i jedynek. W VB liczby całkowite reprezentowane
są w formie dopełnienia do dwu, dzięki czemu możliwe jest przechowywanie liczb ujem-
nych i dodatnich.

W celu uproszczenia rozważań weźmy pod uwagę 8-bitowe liczby całkowite. Liczba
całkowita 8-bitowa ma postać a7a6a5a4a3a2a1a0, gdzie każdy element a o danym indeksie
jest zerem lub jedynką. Można podać następującą reprezentację graficzną takiej liczby:

Rysunek 3.1. 8-bitowa liczba binarna

W liczbie, która zostanie zapisana w postaci dopełnienia do dwu, bit znajdujący się naj-
bardziej na lewo — a7 (nazywany również najbardziej znaczącym bitem) — jest bitem
znaku. Jeżeli bit znaku zawiera wartość 1, to liczba jest ujemna. W przeciwnym razie,
gdy bit znaku zawiera 0, liczba jest dodatnia.

Przy zamianie liczby a7a6a5a4a3a2a1a0 zapisanej w postaci dopełnienia do dwu na postać
dziesiętną stosowany jest następujący wzór:

postać dziesiętna = –128a7 + 64a6 + 32a5 + 16a4 + 8a3 + 4a2 + 2a1 + a0

Utworzenie liczby o przeciwnym znaku do danej liczby, która jest zapisana w postaci
dopełnienia do dwu, polega na zmianie wartości każdego bitu na wartość przeciwną
(tzn. każde 0 zamieniamy na 1, a każde 1 na 0), po czym do powstałej liczby dodaje się 1.


W tym miejscu można powiedzieć: „Jako programista nie muszę zaprzątać sobie głowy
takimi szczegółami. Wystarczy, że napiszę:
x = -16
y = -x

a kompilator niech wybierze odpowiednią reprezentację liczby i wykona wymagane
operacje.”.

Właśnie o to chodzi w hermetyzacji. Szczegóły interpretacji przez komputer (i kompilator)
liczb całkowitych ze znakiem oraz implementacja ich właściwości i operacji na nich wy-
konywanych są hermetyzowane, czyli zamknięte w samym typie całkowitoliczbowym.
W ten sposób powyższe informacje są przed użytkownikami tego typu ukryte. Mamy
dostęp jedynie do tych właściwości i operacji, które są potrzebne do posługiwania się
liczbami całkowitymi. Udostępniane na zewnątrz właściwości i metody tworzą publiczny
interfejs dla typu Integer.

Ponadto hermetyzacja chroni przed popełnianiem błędów. Powróćmy jeszcze na mo-
ment do przedstawionego powyżej przykładu — jeżeli musielibyśmy sami zmienić znak
liczby tworząc dopełnienia do dwu i na końcu dodając 1, moglibyśmy zapomnieć wy-
konać którąś z tych operacji. Hermetyzowany typ danych sam sprawuje automatycznie
nad tym kontrolę.

Hermetyzacja posiada jeszcze jedną ważną cechę. Kod napisany z wykorzystaniem udo-
stępnianego na zewnątrz interfejsu pozostaje aktualny — nawet po zmianie wewnętrz-
nych mechanizmów implementacji typu Integer — tak długo, jak długo ten interfejs nie
ulega zmianie. Jeżeli przeniesiemy teraz nasz kod do komputera, który przechowuje liczby
całkowite w postaci dopełnienia do jednego, wtedy wewnętrzna procedura, która imple-
mentuje operację zmiany znaku liczby całkowitej, będzie musiała się zmienić. Z punktu
widzenia programisty nic się jednak nie zmienia. Poniższy fragment kodu:

x = -16
y = -x

jest nadal poprawny.

Interfejsy
W VB hermetyzacja realizowana jest poprzez tworzenie komponentów. Można utworzyć
komponent hermetyzujący omawiany wcześniej abstrakcyjny modelu pracownika.

W VB .NET realizację metod interfejsu stanowią funkcje. Natomiast każda z właściwości,
jak zobaczymy w dalszej części tego rozdziału, jest implementowana jako prywatna
zmienna z dwiema towarzyszącymi publicznymi funkcjami. Zmienna prywatna prze-
chowuje wartość właściwości. Pierwsza z funkcji publicznych służy do pobierania war-
tości właściwości, podczas gdy druga wykorzystywana jest do jej ustawiania. Wymie-
nione dwie funkcje określa się czasami mianem metod udostępniających właściwości. Zbiór
udostępnianych na zewnątrz funkcji (zwykłych metod oraz metod udostępniających)
tworzy interfejs modelu abstrakcyjnego.

Podstawy programowania obiektowego 69

Komponent może hermetyzować i udostępniać na zewnątrz więcej niż jeden model abs-
trakcyjny (a zatem więcej niż jeden interfejs). Bardziej realistycznym przykładem może
być komponent wzorujący się na pracownikach przedsiębiorstwa, który posiada interfejs
IIdentification (pierwsza litera „I” jest skrótem od słowa interfejs) służący do celów
identyfikacji. Wspomniany interfejs mógłby mieć następujące właściwości: imię i nazwi-
sko, numer ubezpieczenia, numer prawa jazdy, wiek, znaki szczególne itd. Poza tym
interfejsem, komponent mógłby również zawierać interfejs zwany IEducation opisujący
wykształcenie pracownika. Ten drugi interfejs implementowałby takie właściwości jak:
poziom wykształcenia, tytuły, ukończone szkoły itp.

Interfejs każdego modelu abstrakcyjnego udostępnianego przez komponent określa się
również jako interfejs komponentu. W ten sposób komponent Employee (pracownik) im-
plementuje przynajmniej dwa interfejsy: IIdentification i IEducation. Należy
pamiętać, że termin interfejs jest również używany do określenia zbioru wszystkich udo-
stępnianych na zewnątrz właściwości i metod komponentu (w tym przypadku kompo-
nent ma tylko jeden interfejs).

Wracając do naszego abstrakcyjnego modelu opisującego pracownika — jego interfejs
mógłby składać się z funkcji zaprezentowanych w tabeli 3.1. Podany interfejs jest oczywi-
ście bardzo uproszczony, ale w zupełności wystarcza do zilustrowania omawianych pojęć.

Tabela 3.1. Elementy składowe interfejsu Employee (pracownik)

Typ Nazwa
Właściwość FullName: GetFullName(), SetFullName()
Właściwość Address: GetAdress(), SetAddres()
Właściwość EmployeeID: GetEmployeeID(), SetEmployeeID()
Właściwość Salary: GetSalary(), SetSalary()
Metoda IncSalary()
Metoda DecSalary()

Chociaż używanie terminu interfejs w znaczeniu zbioru funkcji jest powszechne, to wiąże
się jednak z pewnym problemem. Mianowicie chodzi o to, że podanie nazw wszystkich
funkcji interfejsu (w sposób przedstawiony w tabeli) nie dostarcza pełnej informacji po-
trzebnej do wywołania tych funkcji. Bardziej użyteczną definicją interfejsu jest podanie
zbioru sygnatur publicznych funkcji komponentu.

W celu wyjaśnienia tego zagadnienia przeanalizujemy jedno z najważniejszych rozgraniczeń
w programowaniu obiektowym — rozróżnienie między deklaracją, a implementacją funkcji.

Utwórzmy następującą funkcję sortującą:

Function Sort(a() As Integer, iSize As Integer) As Boolean
For i = 1 to iSize
For j = i + 1 to isize
If a(j) < a(i) Then swap a (i), a(j)


Next j
Next i
Sort = True
End Function

Pierwszy wiersz kodu:

Function Sort(a() As Integer, iSize As Integer) As Boolean

jest deklaracją funkcji. Deklaracja funkcji zawiera informację o liczbie i typie pobieranych
parametrów oraz o typie zwracanej przez funkcję wartości. Treść funkcji:

For i = 1 to iSize
For j = i + 1 to iSize
If a(j) < a(i) Then swap a (i), a(j)
Next j
Next i
Sort = True

jest implementacją funkcji. Opisuje, jak funkcja wykonuje postawione przed nią zadania.

Należy zauważyć, że jest możliwa zmiana sposobu implementacji funkcji bez zmiany
deklaracji funkcji. W rzeczywistości podana implementacja funkcji sortuje tablicę a za
pomocą prostego algorytmu sortowania przez selekcję, ale możemy zmienić ten algo-
rytm na dowolnie wybrany, inny algorytm sortowania (sortowanie bąbelkowe, sortowa-
nie przez wstawianie, sortowanie szybkie — quick sort itp.)

Teraz przyjrzyjmy się programowi (klientowi), który ma wykorzystać funkcję Sort.
Program wywołujący musi znać jedynie deklarację funkcji Sort, by móc ją wywołać.
Nie powinien (a prawdopodobnie nie chce) znać szczegółów implementacyjnych. W ten
sposób to deklaracja funkcji — a nie jej implementacja — tworzy interfejs funkcji

Sygnatura funkcji jest nazwą funkcji i typem zwracanej przez nią wartości wraz z na-
zwami i typami jej parametrów podanymi w prawidłowej kolejności. Deklaracja funkcji
jest po prostu przejrzystym sposobem opisania sygnatury funkcji. Zgodnie z konwencją
przyjętą przez Microsoft wartość zwracana przez funkcję nie jest częścią sygnatury
funkcji. Wedle tej konwencji sygnatura jest tzw. sygnaturą argumentów. Przyczyny przy-
jęcia takiej konwencji staną się bardziej zrozumiałe w dalszej części rozdziału, kiedy
przejdziemy do omawiania przeciążania nazw. Jednak byłoby lepiej (jak zwykle), gdyby
terminologia stosowana przez Microsoft była bardziej starannie przemyślana.

Według tej specyficznej definicji interfejsu interfejs naszego komponentu Employee
(pracownik) mógłby wyglądać następująco (przedstawiono jedynie jego część):

Function GetFullName(iEmpID As Long) As String
Sub SetFullName(lEmpID As Long, sName As String)
…
Sub IncSalary(sngPercent As Single)
Sub decSalary(sngPercent As Single)

Klasy i obiekty 71

Klasy i obiekty
Klasa jest komponentem definiującym i implementującym jeden lub więcej interfejsów.
Ściśle mówiąc — klasa nie musi implementować wszystkich składowych interfejsu
(omówione to zostanie podczas opisu składowych abstrakcyjnych klasy). Wyrażając to ina-
czej można powiedzieć, że klasa łączy dane, funkcje i typy w jeden nowy typ. Microsoft
używa pojęcia typ również w odniesieniu do klas.

Moduły klas VB .NET
W Visual Studio.NET moduł klas VB wstawiany jest do projektu po wybraniu pozycji
Add Class z menu Projekt. W ten sposób dołączony zostaje nowy moduł zawierający kod:
Public Class ClassName

End Class

Visual Studio przechowuje każdą klasę w oddzielnym pliku, jednak nie jest to konieczne.
Konstrukcja Class ...End Class zaznacza początek i koniec definicji klasy. W ten
sposób w pojedynczym pliku źródłowym może znajdować się więcej niż jedna klasa,
jak też może zostać umieszczonych jeden lub więcej modułów (ograniczonych konstrukcją
Module...End Module).

Klasa CPerson zdefiniowana w następnym podrozdziale jest przykładem wykorzystania
modułu klas.

Składowe klasy
W VB .NET moduły klas mogą zawierać przedstawione niżej rodzaje elementów.

Dane
Znajdują się tutaj zmienne (również określane jako pola) oraz stałe.

Zdarzenia
Zdarzenia są procedurami wywoływanymi automatycznie przez Common
Language Runtime w odpowiedzi na niektóre zachodzące akcje (takie jak
na przykład tworzenie obiektu, naciśnięcie przycisku, zmiana danych lub wyjście
obiektu z zasięgu).

Funkcje i procedury
Funkcje i procedury nazywane są również metodami. Konstruktor klasy
jest specjalnym rodzajem metody. Konstruktory są szczegółowo omawiane
w dalszej części tego rozdziału.

Właściwości
Właściwość jest implementowana jako prywatna zmienna wraz z dwiema
specjalnymi funkcjami udostępniającymi. Składnia tych specjalnych funkcji
jest omówiona w dalszej części tego rozdziału w podrozdziale „Właściwości.”


Typy
Składowa klasy może być również inną klasą (w tym przypadku określana jest
jako klasa zagnieżdżona).

Poniższa klasa CPerson zawiera kilka rodzajów składowych:

Public Class CPerson
' -----------------
' Dane
' -----------------
' Zmienne składowe
Private msName As String
Private miAge As Integer

' Stała
Public Const MAXAGE As Short = 120

' Zdarzenie
Public Event Testing()

' -----------------
' Funkcje
' -----------------

' Metody
Public Sub Test()
RaiseEvent Testing ()
End Sub

Property Age() As Integer
Get
Age = miAge
End Get
Set(ByVal Value As Integer)
' Kontrola poprawności
If Value < 0 Then
MsgBox("Wiek nie mo e być liczbą ujemną")
Else
miAge = Value
End If
End Set
End Property

' Właściwość
Property Name() As String
' Metody udostępniające właściwości
Get
Name = msName
End Get
Set(ByVal Value As String)
msName = Value
End Set
End Property

Sub Dispose()
' Zwolnienie zasobów
End Sub
End Class

Klasy i obiekty 73

Interfejs publiczny klasy VB .NET
Podczas omawiania pojęć związanych z programowaniem obiektowym stwierdziliśmy,
że udostępniane na zewnątrz składowe komponentu tworzą jego publiczny interfejs
(lub po prostu interfejs). Ponadto w VB .NET każda składowa modułu klasy ma określony
typ dostępu, którym może być Public, Private, Friend, Protected lub Protected
Friend. Typy dostępu zostały szczegółowo omówione w dalszej części tego rozdziału.
W tym miejscu wystarczy powiedzieć, że moduł klasy w VB .NET może mieć składowe
typu Public, Private, Friend, Protected oraz Protected Friend.

W ten sposób powstaje pewna dwuznaczność przy definiowaniu pojęcia interfejsu pu-
blicznego klasy w VB .NET. Samo pojęcie mogłoby wskazywać, że należy uważać każdą
składową udostępnianą na zewnątrz jako część publicznego interfejsu klasy. W tym
przypadku pod pojęciem interfejsu publicznego klasy rozumielibyśmy oprócz składowych
Public również składowe Protected, Friend oraz Protected Friend. Z drugiej
strony — można by argumentować, że składowe interfejsu publicznego muszą być udo-
stępniane na zewnątrz projektu zawierającego klasę, do którego omawiany interfejs na-
leży. Przy takim zdefiniowaniu pojęcia interfejsem publicznym są jedynie jego składowe
Public. Na szczęście nie musimy podawać dokładnej definicji interfejsu publicznego
klasy w VB .NET, jeśli pamiętamy, że ten termin może być różnie definiowany.

Obiekty
Klasa przedstawia jedynie opis właściwości oraz metod, a tym samym nie jest jednostką
posiadającą samodzielny byt (z wyjątkiem składowych współużytkowanych, które zostaną
omówione w dalszej części książki.) W celu wywołania metod i wykorzystania właści-
wości należy utworzyć instancję klasy, oficjalnie nazywaną obiektem. Tworzenie instancji
klasy określane jest jako konkretyzacja lub ukonkretnienie klasy.

Istnieją trzy sposoby utworzenia obiektu danej klasy w VB .NET. Jeden z nich polega
na zadeklarowaniu zmiennej obiektowej reprezentującej daną klasę:

Dim APerson As CPerson

a następnie utworzeniu obiektu za pomocą słowa kluczowego New:

APerson = New CPerson()

Możemy obie czynności wykonać w jednym wierszu kodu:

Dim APerson As New CPerson()

lub:

Dim APerson As CPerson = New CPerson()

Pierwszy sposób zapisu uważany jest za skróconą formę drugiego zapisu.


Właściwości
Właściwości są składowymi klasy, które mogą być zaimplementowane na dwa różne
sposoby. W najprostszej postaci właściwość jest jedynie publiczną zmienną:

Public Class CPerson
Public Age As Integer
End Class

W przypadku takiej implementacji właściwości Age problemem jest brak hermetyzacji.
Dostęp do obiektu klasy CPerson daje możliwość ustawienia właściwości Age na do-
wolną wartość typu Integer (w tym również na wartość ujemną, która jest nieprawi-
dłową reprezentacją wieku). Nie ma tutaj możliwości kontrolowania poprawności wpro-
wadzanych danych (a ponadto powyższa implementacja właściwości nie umożliwia jej
włączenia do interfejsu publicznego klasy w myśl podanej przez nas definicji tego terminu).

„Poprawnym” obiektowym sposobem implementacji właściwości jest utworzenie
zmiennej typu Private wraz z dwiema funkcjami. Zmienna typu Private przecho-
wuje wartość właściwości. Natomiast dwie funkcje składowe, które są zwane metodami
udostępniającymi, służą do pobierania i ustawiania wartości właściwości. W ten sposób
dane są hermetyzowane, a dostęp do właściwości może zostać ograniczony za pomocą
funkcji udostępniających, które mogą kontrolować poprawność wprowadzanych danych.
Poniższy fragment kodu implementuje właściwość Age:
Private miAge As Integer
Get
Age = miAge
End Get
' Kontrola poprawności wprowadzanych danych
If Value < 0 Then
MsgBox("Wiek musi być liczbą dodatnią")
Else
miAge = Value
End If
End Set
End Property

Jak wynika z powyższego przykładu, Visual Basic ma specjalną składnię służącą do defi-
niowania metod udostępniających właściwości. Natychmiast po wprowadzeniu w edytorze
Visual Studio .NET poniższego wiersza kodu:

tworzony jest przez IDE następujący wzorzec:
Get

End Get

End Set
End Property

Klasy i obiekty 75

Należy zauważyć, że parametr Value umożliwia dostęp do wartości, która ma zostać
wprowadzona. W poniższym fragmencie kodu:
Dim cp As New CPerson()
cp.Age = 20

wartość 20 zostaje przekazana do metody Set właściwości Age jako argument Value.

Składowe obiektowe i współużytkowane
Elementy składowe klasy można podzielić na dwie grupy.

Składowe obiektowe
Dostępne jedynie poprzez instancję, czyli obiekt danej klasy. Innymi słowy
— składowe obiektowe „należą” do konkretnego obiektu, a nie do klasy jako całości.

Składowe (statyczne) współużytkowane
Dostęp do składowych współużytkowanych jest możliwy bez tworzenia obiektu
danej klasy. Te składowe są współużytkowane między wszystkimi obiektami danej
klasy. Mówiąc ściślej — są niezależne od jakiegokolwiek obiektu klasy.
Składowe współużytkowane „należą” do klasy jako całości, a nie do jej
poszczególnych obiektów (czyli instancji).

Dostęp do składowych obiektowych wymaga podania przed nazwą składowej nazwy
obiektu. Tak jak w poniższym fragmencie kodu:
APerson.Age = 50

Dostęp do składowych współużytkowanych wymaga podania nazwy klasy. Jako przykład
omówimy klasę String w przestrzeni nazw System biblioteki klas .NET Base posia-
dającą metodę współużytkowaną Compare, która porównuje dwa łańcuchy. Składnia
metody Compare:

Public Shared Function Compare(String, String) As Integer

Metoda Compare w przypadku równych łańcuchów zwraca 0. W przeciwnym razie
zwraca wartość –1, jeżeli pierwszy łańcuch jest mniejszy od drugiego (jest wcześniejszy
w porządku alfabetycznym) i 1, gdy pierwszy łańcuch jest większy od drugiego. Ponieważ
Compare jest metodą współużytkowaną możliwy jest zapis:
Dim s As String = "steve"
Dim t As String = "donna"
MsgBox(String.Compare(s, t)) ' Wyświetla 1

Należy zauważyć, że nazwa metody Compare poprzedzona jest nazwą klasy String.

Składowe współużytkowane są pomocne podczas kontroli danych niezależnych od
wszystkich obiektów danej klasy. Załóżmy, że chcemy kontrolować liczbę istniejących
obiektów klasy CPerson. Napiszmy następujący podprogram:


' Deklaracja zmiennej współu ytkowanej przechowującej liczbę obiektów klasy
Private Shared miInstanceCount As Integer

' Zwiększenie wartości miInstanceCount w konstruktorze
' (Poni szy kod nale y dodać równie do pozostałych
' konstruktorów, o ile takowe zostały zadeklarowane)
Sub New()
miInstanceCount += 1
End Sub

' Utworzenie funkcji zwracającej liczbę obiektów
Shared Function GetInstanceCount() As Integer
Return miInstanceCount
End Function

' Zmniejszenie wartości miInstanceCount w destruktorze
Overrides Protected Sub Finalize()
miInstanceCount -= 1
MyBase.Finalize
End Sub

Teraz za pomocą poniższego kodu mamy dostęp do zmiennej współużytkowanej:

Dim steve As New CPerson()
MsgBox(CPerson.GetInstanceCount) ' Wyświetla 1
Dim donna As New CPerson()
MsgBox(CPerson.GetInstanceCount) ' Wyświetla 2

Konstruktory klas
Podczas tworzenia obiektu danej klasy kompilator wywołuje specjalną funkcję zwaną
konstruktorem klasy lub konstruktorem obiektu. Konstruktory mogą służyć do inicjowania
obiektu, gdy zachodzi taka potrzeba (zastępują one zdarzenie Class_Initialize sto-
sowane we wcześniejszych wersjach VB).

Konstruktory można definiować w module klasy. Jeżeli nie zdefiniujemy żadnego
konstruktora, to VB użyje konstruktora domyślnego. W poniższym fragmencie kodu:

Dim APerson As CPerson = New CPerson()

wywoływany jest domyślny konstruktor klasy CPerson, ponieważ nie zadeklarowaliśmy
własnego konstruktora.

Utworzenie własnego konstruktora polega na zdefiniowaniu procedury o nazwie New
wewnątrz modułu klasy. Przypuśćmy, że chcemy podczas tworzenia obiektu klasy
CPerson nadać jego właściwości Name konkretną wartość. Wtedy powinniśmy umieścić
następujący kod w klasie CPerson:

' Konstruktor u ytkownika
Sub New(ByVal sName As String)
Me.Name = sName
End Sub

Teraz można utworzyć obiekt klasy CPerson i ustawić jego nazwę:

Klasy i obiekty 77

Dim APerson As CPerson = New CPerson("fred")

lub:
Dim APerson As New CPerson("fred")

Należy zauważyć, że VB .NET umożliwia przeciążanie (to zagadnienie omówiono w dalszej
części tego rozdziału), więc możliwe jest zdefiniowanie wielu konstruktorów w tej samej
klasie pod warunkiem, że każdy z nich ma unikatową sygnaturę argumentów. W takim
przypadku można wywołać dowolny z nich, podając odpowiednią liczbę oraz odpowiedni
dla tego konstruktora typ argumentów.

Po zadeklarowaniu jednego lub większej ilości konstruktorów użytkownika nie jest
możliwe wywołanie konstruktora domyślnego (tzn. bez parametrów) za pomocą nastę-
pującej instrukcji:

W tym przypadku należy jawnie zadeklarować bezparametrowy konstruktor w module
klasy:
' Konstruktor domyślny
Sub New()
…
End Sub

Finalize, Dispose i oczyszczanie pamięci
W VB 6 programista ma możliwość zaimplementowania zdarzenia Class_Terminate
w celu wykonania określonych czynności przed zniszczeniem obiektu. Jeżeli na przykład
obiekt otworzył plik i przechowuje jego uchwyt, ważne jest, by zamknąć ten plik przed
jego zniszczeniem.

W VB .NET nie istnieje zdarzenie Class_Terminate przez co inny jest mechanizm obsługi
tego typu sytuacji. W celu zrozumienia omawianych zagadnień należy najpierw omówić
proces oczyszczania pamięci, zwany inaczej „odśmiecaniem”.

Kiedy program odpowiedzialny za oczyszczanie pamięci stwierdzi, że obiekt nie jest już
potrzebny (ma to na przykład miejsce, gdy wykonywany program nie zawiera już refe-
rencji do tego obiektu), wtedy automatycznie wywoływana jest specjalna metoda destruktora
pod nazwą Finalize. Ważne jest jednak, by zrozumieć, że w przeciwieństwie do zda-
rzenia Class_Terminate nie ma teraz możliwości określenia dokładnego czasu wy-
wołania przez program oczyszczający pamięć metody Finalize. Możemy być jedynie
pewni, że zostanie ona wywołana jakiś czas po zwolnieniu ostatniego odwołania do
obiektu. Opóźnienie wynika z faktu, że .NET Framework używa systemu pod nazwą
odśmiecanie ze śledzeniem odwołań, który zwalnia okresowo nieużywane zasoby.

Metoda Finalize jest metodą Protected. Oznacza to, że może być wywoływana je-
dynie z klasy bazowej oraz jej klas pochodnych. Nie ma możliwości wywołania metody
Finalize spoza klasy (klasa nie powinna praktycznie nigdy wywoływać swojej metody


Finalize bezpośrednio, ponieważ destruktor Finalize wywoływany jest automa-
tycznie przez program oczyszczający pamięć). Jeżeli utworzymy metodę Finalize danej
klasy, to powinniśmy również jawnie w jej treści wywołać metodę Finalize jej klasy
bazowej. W ten sposób składnia i format metody Finalize wygląda następująco:

Overrides Protected Sub Finalize()
' Zaplanowane czynności
MyBase.Finalize
End Sub

Korzyści wynikające z tego typu oczyszczania pamięci polegają na automatyzacji tego
procesu oraz zapewnieniu tego, że niewykorzystane zasoby zostaną na pewno uwolnio-
ne bez jakiejkolwiek ingerencji ze strony programisty. Natomiast wadą jest brak możli-
wości bezpośredniego zainicjowania oczyszczania pamięci przez aplikację, przez co nie-
które zasoby mogą pozostać w użyciu dłużej, niż to jest konieczne. Mówiąc prosto z mostu:
nie możemy zniszczyć obiektu na żądanie.

Należy wziąć pod uwagę, że nie wszystkie zasoby są zarządzane przez Common Lan-
guage Runtime. Niektóre zasoby, takie jak na przykład uchwyty okien i połączenia z bazami
danych, nie podlegają automatycznemu oczyszczaniu. Dlatego w celu ich zwolnienia
należy dołączyć odpowiedni kod w metodzie Finalize. Ten sposób nie umożliwia
jednak zwalniania zasobów na żądanie. Do tego celu służy drugi destruktor o nazwie
Dispose, który jest zdefiniowany w bibliotece klas Base. Destruktor Dispose ma nastę-
pującą składnię:
Class classname
Implements IDisposable
Public Sub Dispose() Implements IDisposable.Dispose
' Zaplanowane czynności (np. zwalnianie zasobów)
' Wywołanie metod Dispose obiektów potomnych, je eli to jest konieczne
End Sub

' Pozostałe składowe klasy
End Class

Należy zauważyć, że klasy wykorzystujące ten rodzaj destruktora muszą implementować
interfejs IDisposable — z tego powodu konieczna jest instrukcja Implements pokazana
powyżej. Interfejs IDisposable ma tylko jedną składową, a jest nią metoda Dispose.

Konieczne jest poinformowanie użytkowników klasy, że muszą oni wywoływać tę
metodę jawnie w celu zwolnienia zasobów (technicznym terminem jest tutaj określenie
ręczne podejście!).

Dziedziczenie
Najlepszym sposobem opisania mechanizmu dziedziczenia zastosowanego w VB .NET
będzie podanie następującego przykładu.

Klasy wykorzystywane przez aplikację często są powiązane między sobą. Weźmy jako
przykład dane odnoszące się do pracowników. Wspólne dane wszystkich pracowników

Dziedziczenie 79

reprezentowane są przez obiekty Employee (pracownik) klasy CEmployee — można
tutaj wymienić imię, nazwisko, nazwisko, adres, pobory itd.

Dodatkowe zarobki kierownictwa przedsiębiorstwa będą oczywiście inne niż analogiczne
zarobki, powiedzmy, osoby pracującej na stanowisku sekretarki. Z tego względu rozsąd-
nie byłoby zdefiniować dodatkowe klasy CExecutive i CSecretary, każdą ze swoimi
własnymi właściwościami i metodami. Z drugiej strony — kierownik, to także pracow-
nik i nie ma powodu definiowania dwu różnych właściwości Name w tym przypadku.
Takie postępowanie jest nieefektywne i prowadzi do marnowania zasobów.

W tym właśnie celu stosuje się dziedziczenie. Najpierw zdefiniujemy klasę CEmployee,
która implementuje właściwość Salary i metodę IncSalary:

' Klasa Employee
Public Class CEmployee
' Właściwość Salary umo liwia zapis / odczyt
Private mdecSalary() As Decimal
Property Salary() As Decimal
Get
Salary = mdecSalary
End Get
Set(ByVal Value as Decimal)
mdecSalary = Value
End Set
End Property
Public Overridable Sub IncSalary(ByVal sngPercent As Single)
mdecSalary = mdecSalary * (1 + CDec(sngPercent))
End Sub
End Class

Następnie definiujemy klasę CExecutive:

' Klasa CExecutive
Public Class CExecutive
Inherits CEmployee
' Oblicz wzrost zarobków uwzgledniąjacy 5% dodatku na samochód
Overrides Sub IncSalary(ByVal sngPercent As Single)
Me.Salary = Me.Salary * CDec(1.05 + sngPercent)
End Sub
End Class

Należy zwrócić uwagę na dwie kwestie. Po pierwsze instrukcja:

Inherits CEmployee

określa, że klasa CExecutive dziedziczy składowe klasy CEmployee. Mówiąc inaczej
— obiekt klasy CExecutive jest również obiektem klasy CEmployee. Zatem jeżeli
utworzymy obiekt klasy CExecutive:

Dim ceo As New CExecutive

to mamy dostęp do właściwości Salary:

ceo.Salary = 1000000


Po drugie — słowo kluczowe Overrides w metodzie IncSalary oznacza, że metoda
IncSalary klasy CExecutive jest wywoływana zamiast metody zaimplementowanej
w CEmployee. Zatem kod:
ceo.IncSalary

zwiększa pobory obiektu ceo klasy CExecutive uzględniając dodatek na samochód.
W deklaracji metody IncSalary klasy CEmployee znajduje się słowo kluczowe
Overridable oznaczające, że klasy dziedziczące od klasy podstawowej mogą prze-
słaniać odnośną metodę klasy bazowej.

Następnie definiujemy nową klasę CSecretary, która też dziedziczy z klasy CEmployee,
ale implementuje inny rodzaj dodatku do pensji:
' Klasa CSecretary
Public Class CSecretary
Inherits CEmployee
' Sekretarka otrzymuje 2% dodatek za nadgodziny
Overrides Sub IncSalary(ByVal sngPercent As Single)
Me.Salary = Me.Salary * CDec(1.02 + sngPercent)
End Sub
End Class

Napiszemy teraz kod wykorzystujący powyższe klasy:
' Utworzenie nowych obiektów
Dim ThePresident As New CExecutive()
Dim MySecretary As New CSecretary()
' Ustalenie zarobków
ThePresident.Salary = 1000000
MySecretary.Salary = 30000
' Wyświetl zarobki przewodniczącego i sekretarki bez oraz z dodatkiem
Debug.WriteLine("Prezes przed: " & CStr(ThePresident.Salary))
ThePresident.IncSalary(0.4)
Debug.WriteLine("Prezes po: " & CStr(ThePresident.Salary))

Debug.WriteLine("Sekretarka przed: " & CStr(MySecretary.Salary))
MySecretary.IncSalary(0.4)
Debug.WriteLine("Sekretarka po: " & CStr(MySecretary.Salary))

Wynik wykonania programu:
Prezes przed: 1000000
Prezes po: 1450000
Sekretarka przed: 30000
Sekretarka po: 42600

Dziedziczenie jest stosunkowo prostym pojęciem. W dokumentacji Microsoftu znajduje
się taki jego opis:

Jeżeli Klasa B dziedziczy od Klasy A, to każdy obiekt Klasy B jest również obiektem
Klasy A i zawiera publiczne metody i właściwości (tzn. interfejs publiczny) Klasy A.
W tym przypadku Klasa A nazywana jest klasą bazową, a Klasa B klasą potomną.
Klasa potomna może przesłaniać składowe klasy podstawowej zgodnie ze swoimi potrzebami.

W poprzednim przykładzie zauważyliśmy, że słowem kluczowym definiującym dziedzi-
czenie jest Inherits.

Dziedziczenie 81

Pozwolenie na dziedziczenie
Istnieją dwa słowa kluczowe, używane w deklaracji klasy bazowej, które określają moż-
liwość dziedziczenia z tej klasy.

NotInheritable
Użycie tego słowa kluczowego w deklaracji klasy:
Public NotInheritable Class InterfaceExample

powoduje, że klasa nie może być klasą bazową.

MustInherit
Użycie tego słowa kluczowego w deklaracji klasy:
Public MustInherit Class InterfaceExample

sprawia, że obiekty tej klasy nie mogą być tworzone bezpośrednio. Mogą być
natomiast tworzone obiekty klas potomnych. Innymi słowy — klasy MustInherit
mogą być klasami bazowymi i tylko klasami bazowymi.

Przesłanianie
Istnieje kilka słów kluczowych określających to, czy (i w jaki sposób) klasa potomna może
przesłaniać implementację klasy bazowej. Omawiane słowa kluczowe używane są w de-
klaracji odnośnej składowej, a nie w deklaracji klasy.

Overridable
Zezwala na przesłanianie, jednak nie wymaga, by składowa była przesłaniana.
Domyślnym ustawieniem dla składowej Public jest NotOverridable:
Public Overridable Sub IncSalary()

NotOverridable
Zabrania przesłaniania danej składowej. Domyślne ustawienie dla składowych
Public klasy.

MustOverride
Składowa musi zostać przesłonięta. W przypadku użycia tego słowa kluczowego
nie podajemy w deklaracji składowej implementacji i nie używamy słów kluczowych
End Sub i End Function:
Public MustOverride Sub IncSalary()

Jeżeli klasa zawiera składową ze słowem kluczowym MustOverride, to musi zostać
zadeklarowana jako klasa MustInherit.

Overrides
W przeciwieństwie do poprzednich modyfikatorów ten modyfikator stosowany jest
w przypadku składowych klas potomnych i wskazuje, że modyfikowana składowa
przesłania składową klasy bazowej:
Overrides Sub IncSalary()


Reguły dziedziczenia
W wielu językach obiektowych, takich jak na przykład w C++, klasa może dziedziczyć
bezpośrednio z więcej niż jednej klasy bazowej. Określane jest to dziedziczeniem wielo-
krotnym. W VB .NET nie jest możliwe dziedziczenie wielokrotne. W ten sposób klasa
może bezpośrednio dziedziczyć najwyżej z jednej klasy. Poniższy fragment kodu nie jest
więc poprawny:

' Klasa Executive
Public Class CExecutive ' NIEPOPRAWNE
Inherits CEmployee
Inherits CWorker
…
End Class

Natomiast Klasa C może dziedziczyć z Klasy B, która z kolei może dziedziczyć z Klasy
A. W ten sposób możliwe jest utworzenie hierarchii dziedziczenia. Klasa może również
implementować wiele interfejsów za pomocą słowa kluczowego Interface. Powyższe
zagadnienie jest omawiane w dalszej części tego rozdziału.

MyBase, MyClass i Me
Słowo kluczowe MyBase umożliwia dostęp do klasy bazowej z klasy potomnej. W celu
wywołania składowej klasy bazowej z klasy potomnej należy użyć następującej składni:

MyBase.MemberName

gdzie w miejscu MemberName podaje się nazwę składowej klasy, do której mamy się
odwołać. W ten sposób nie powstaje żadna dwuznaczność w przypadku, gdy klasa po-
tomna ma również składową o tej samej nazwie.

Słowo kluczowe MyBase może zostać użyte do wywołania konstruktora klasy bazowej
przy tworzeniu obiektu klasy potomnej:
MyBase.New(…)

Nie można za pomocą MyBase wywoływać składowych klasy o dostępie Private.

W przypadku użycia słowa kluczowego MyBase wyszukiwana jest składowa znajdująca
się najbliżej w drzewie dziedziczenia. Zatem jeżeli klasa C dziedziczy od klasy B, która
dziedziczy od klasy A, to wywołanie procedury AProc w klasie C:

MyBase.AProc

powoduje, że najpierw przeszukiwana jest klasa B w celu znalezienia procedury o nazwie
AProc. Jeżeli w tej klasie nie zostanie znaleziona poszukiwana procedura, to VB .NET
przeszuka klasę A, szukając odpowiedniej procedury (pod pojęciem odpowiedniej proce-
dury rozumiemy procedurę o takiej samej nazwie i sygnaturze argumentów).

Dziedziczenie 83

Słowo kluczowe MyClass umożliwia dostęp do klasy, w której zostało użyte. MyClass
jest podobne do słowa kluczowego Me. Jedyna różnica występuje przy wywoływaniu
metod. W celu zilustrowania tego zagadnienia utworzymy klasę Class1 i klasę pochodną
o nazwie Class1Derived. Obie klasy posiadają metodę IncSalary:
Public Class Class1
Public Overridable Function IncSalary(ByVal sSalary As Single) _
As Single
IncSalary = sSalary * CSng(1.1)
End Function
Public Sub ShowSalary(ByVal sSalary As Single)
MsgBox(Me.IncSalary(sSalary))
MsgBox(MyClass.IncSalary(sSalary))
End Sub
End Class

Public Class Class1Derived
Inherits Class1
Public Overrides Function IncSalary(ByVal sSalary As Single) _
As Single
IncSalary = sSalary * CSng(1.2)
End Function
End Class

Przeanalizujmy teraz poniższy fragment kodu:
Dim c1 As New Class1()
Dim c2 As New Class1Derived()

Dim clvar As Class1

clvar = c1
clvar.ShowSalary(10000) ' Wyświetla 11000, 11000

clvar = c2
clvar.ShowSalary(10000) ' Wyświetla 12000, 11000

Pierwsze wywołanie metody IncSalary wykorzystuje zmienną typu Class1, która
jest referencją do obiektu typu Class1. W tym przypadku oba poniższe wywołania:
Me.IncSalary
MyClass.IncSalary

zwracają taką samą wartość, ponieważ wywołują metodę IncSalary w klasie bazowej
Class1.

Jednak za drugim razem zmienna typu Class1 zawiera referencję do obiektu klasy
potomnej — Class1Derived. Teraz Me odnosi się do obiektu typu Class1Derived,
podczas gdy MyClass nadal wskazuje klasę bazową Class1, w której słowo kluczowe
MyClass występuje. W ten sposób:
Me.IncSalary

zwraca 12000, natomiast:
MyClass.IncSalary

zwraca 11000.


Interfejsy, abstrakcyjne składowe i klasy
W trakcie wcześniejszych rozważań wspomnieliśmy już, że klasa może implementować
wszystkie składowe interfejsu, część lub może nie implementować żadnej składowej inter-
fejsów, które deklaruje. Składowa interfejsu, która nie zawiera swojej implementacji
określana jest jako składowa abstrakcyjna. Zadaniem składowej abstrakcyjnej jest podanie
sygnatury składowej (wzorca), która może zostać zaimplementowana przez jedną lub więcej
klas potomnych w różny sposób w każdej z nich.

Wyjaśnimy powyższe zagadnienie na przykładzie. Przypomnijmy, że klasa CEmployee
deklaruje i implementuje metodę IncSalary zwiększającą pobory pracownika. Ponadto
dodajmy, że klasy potomne CExecutive i CSecretary przesłaniają implementację
metody IncSalary klasy bazowej CEmployee.

Przypuśćmy, że utworzyliśmy bardziej rozbudowany model pracowników, w którym
każdemu stanowisku przyporządkowano oddzielną klasę pochodną. Każda z tych klas
przesłania implementację metody IncSalary klasy bazowej CEmployee. W tym przy-
padku implementacja metody IncSalary klasy bazowej nie musi być nigdy wywoły-
wana. Po co więc podawać implementację metody, która nigdy nie będzie wykorzystana?

Zamiast tego, możemy po prostu utworzyć metodę IncSalary z pustym „ciałem”:
' Klasa Pracownik
Public Class CEmployee
…
Public Overridable Sub IncSalary(ByVal sngPercent As Single)
End Sub
End Sub

Jeżeli wszystkie klasy pochodne muszą implementować metodę IncSalary, wtedy należy
użyć słowa kluczowego MustOverride:

' Klasa pracownik
Public MustInherit Class CEmployee
…
Public MustOverride Sub IncSalary(ByVal sngPercent As Single)

End Class

Jak już stwierdziliśmy, nie ma skojarzonej instrukcji End Sub ze słowem kluczo-
wym MustOverride. Należy również pamiętać, że słowo kluczowe MustOverride
wymaga, by klasa, w której zostało użyte, zadeklarowana została ze słowem klu-
czowego MustInherit. W ten sposób stwierdzamy, że nie wolno bezpośrednio
tworzyć obiektów klasy CEmployee.

W powyższych przykładach składowa IncSalary klasy bazowej CEmployee jest skła-
dową abstrakcyjną.

Klasa z przynajmniej jedną składową abstrakcyjną nazywana jest klasą abstrakcyjną. Zatem
zdefiniowana powyżej klasa CEmployee jest klasą abstrakcyjną. Zastosowana termino-

Interfejsy, abstrakcyjne składowe i klasy 85

logia wynika z faktu, że nie jest możliwe utworzenie obiektu klasy abstrakcyjnej, ponieważ
przynajmniej jedna z metod obiektu nie posiadałaby implementacji.

W pewnych sytuacjach może nam być potrzebna klasa, której wszystkie składowe są
abstrakcyjne. Innymi słowy — jest to klasa, która jedynie definiuje interfejs. Taką klasę
można określić mianem klasy czysto abstrakcyjnej, chociaż nie jest to ogólnie przyjęte
sformułowanie.

Jako przykład weźmy klasę określającą kształt zwaną CShape, której celem jest przed-
stawienie ogólnych właściwości i operacji, które mogą być wykonywane na figurach
geometrycznych (elipsach, prostokątach, trapezoidach itp.). Każdy kształt czy figura
wymaga metody Draw do narysowania samej siebie. Implementacja takiej metody bę-
dzie różna dla różnych rodzajów figur — na przykład inaczej rysujemy okręgi, a inaczej
prostokąty. W identyczny sposób będziemy musieli jednak dołączyć metody, takie jak
Rotate (obrót), Translate (przesunięcie) i Reflect (odbicie). Każda z tych metod
będzie posiadała inną implementację (w zależności od reprezentowanej figury czy kształtu).

Zatem możemy zdefiniować klasę CShape na dwa sposoby:

Public Class Class2

Public Overridable Sub Draw()
End Sub

Public Overridabe Sub Rotate(ByVal sngDegrees As Single)
End Sub

Public Overridabe Sub Translate(ByVal x As Integer, _
ByVal y As Integer)
End Sub

Public Overridable Sub Reflect(ByVal iSlope As Integer, _
ByVal iIntercept As Integer)
End Sub
End Class

lub:

Public MustInherit Class CShape

Public MustOverride Sub Draw()
Public MustOverride Sub Rotate(ByVal sngDegresss As Single)
Public MustOverride Sub Rotate(ByVal x As Integer, _
ByVal y As Integer)
Public MustOverride Sub Reflect(ByVal iSlope As Integer, _
End Class

Teraz możemy zdefiniować klasy potomne, takie jak CRectangle, CEllipse, CPoly-
gon itp. Każda z tych klas będzie implementować (lub musi implementować w drugim
przypadku) składowe klasy bazowej CShape. Nie omawiamy tutaj jednak szczegółów
takiej implementacji, gdyż nie stanowi to głównego tematu naszych rozważań.


Interfejsy raz jeszcze
Powiedzieliśmy, że interfejsy mogą być zdefiniowane w modułach klas. W VB .NET moż-
liwy jest również inny sposób definiowania interfejsu za pomocą słowa kluczowego
Interface. Poniżej zdefiniowano interfejs IShape:
Public Interface IShape
Sub Draw()
Sub Rotate(ByVal sngDegrees As Single)
Sub Translate(ByVal x As Integer, ByVal y As Integer)
Sub Reflect(ByVal iSlope As Integer, _
End Interface

W przypadku zastosowania słowa kluczowego Interface nie można implementować
składowych wewnątrz modułu, w którym zdefiniowano interfejs. Można natomiast
zaimplementować interfejs za pomocą zwykłego modułu klasy. Ważne jest wykorzysta-
nie w tej sytuacji instrukcji Implements (która była dostępna również w VB 6, jednak
mogła odnosić się jedynie do interfejsów zewnętrznych):
Public Class CRectangle

' Implementacja interfejsu IShape
Implements IShape

Public Overridable Sub Draw() Implements IShape.Draw
' kod metody
End Sub

Public Overridable Sub Spin(ByVal sngDegrees As Single) Implements
IShape.Rotate
' kod metody
End Sub

...

End Class

Należy zauważyć, że słowo kluczowe Implements występuje dodatkowo w każdej
funkcji, która implementuje składową interfejsu. Zastosowanie tego słowa kluczowego
umożliwia nadanie funkcji implementującej dowolnej nazwy. Funkcja implementująca
nie musi mieć takiej samej nazwy jak metoda (metoda Spin implementuje metodę Rotate
interfejsu IShape). Jednak nadawanie tej samej nazwy obu funkcjom jest niewątpliwie
bardziej czytelne (a przez to prezentuje lepszy styl programowania.)

Główną korzyścią wynikającą ze stosowania słowa kluczowego Implements do defi-
niowania interfejsu jest fakt, że pojedyncza klasa może w ten sposób implementować
wiele interfejsów. Dzieje się tak, pomimo że VB .NET nie zezwala na dziedziczenie w ob-
rębie jednej klasy z wielu klas bazowych. Z drugiej strony — stosowanie słowa kluczo-
wego Interface wiąże się z brakiem możliwości podania implementacji w module
definiującym ten interfejs. W ten sposób wszystkie składowe muszą zostać zaimplemento-
wane w każdej klasie implementującej dany interfejs. Oznacza to powtarzanie tego samego
kodu w przypadku, gdy składowa interfejsu ma taką samą implementację w więcej niż
jednej implementującej klasie.

Polimorfizm i przeciążanie 87

Polimorfizm i przeciążanie
Na szczęście nie musimy wnikać w szczegóły leżące u podstaw mechanizmu polimorfizmu
i przeciążania z całą ich zawiłością i dwuznacznością. Niektórzy informatycy na przy-
kład mówią, że przeciążanie jest formą polimorfizmu, inni natomiast twierdzą, że nie jest
tak. Omówimy jedynie te zagadnienia, które wiążą się bezpośrednio z .NET Framework.

Przeciążanie
Terminu przeciążanie używamy w odniesieniu do takich elementów języka, które mogą
zostać użyte w więcej niż jeden sposób. Nazwy operatorów są często przeciążane. Znak
plus (+) na przykład może określać dodawanie liczb całkowitych, dodawanie liczb typu
Single, dodawanie liczb Double czy łączenie łańcuchów. W ten sposób symbol plus
(+) jest przeciążany. Ma to swoje dobre strony, gdyż w przeciwnym przypadku musieli-
byśmy używać oddzielnych symboli do dodawania liczb całkowitych, liczb typu Single
czy typu Double.

Nazwy funkcji są również przeciążane. Funkcja Abs zwracająca wartość bezwzględną
liczby może pobierać jako parametr liczbę całkowitą, liczbę typu Single lub typu
Double. Ponieważ nazwa Abs reprezentuje klika różnych funkcji, to znaczy to, że jest
nazwą przeciążoną. Rzeczywiście tak jest — przeglądając dokumentację składowej Abs
klasy Math (w systemowej przestrzeni nazw biblioteki klas Base) znajdujemy następu-
jące deklaracje funkcji o nazwie Abs:

Overloads Public Shared Function Abs(Decimal) As Decimal
Overloads Public Shared Function Abs(Double) As Double
Overloads Public Shared Function Abs(Short) As Short
Overloads Public Shared Function Abs(Integer) As Integer
Overloads Public Shared Function Abs(Long) As Long
Overloads Public Shared Function Abs(SByte) As SByte
Overloads Public Shared Function Abs(Single) As Single

Słowo kluczowe Overloads oznacza, że funkcja jest przeciążona.

Nazwa funkcji jest przeciążona, jeżeli dwie zdefiniowane funkcje mają tę samą nazwę,
ale różne sygnatury argumentów. Weźmy jako przykład funkcję zwracającą bieżące saldo
rachunku. Rachunek może być identyfikowany przez nazwę osoby albo przez numer
rachunku. W ten sposób możemy zdefiniować dwie funkcje i obydwie nazwać GetBalance:

Overloads Function GetBalance(sCustName As String) As Decimal
Overloads Function GetBalance(sAccountNumber As Long) As Decimal

Należy zauważyć, że przeciążanie funkcji w VB .NET możliwe jest dlatego, że sygnatury ar-
gumentów dwu funkcji są różne. W ten sposób nie ma dwuznaczności. Wywołania funkcji:

getBalance("John Smith")
getBalance(123456)


są interpretowane przez kompilator bez trudności na podstawie typu danych argumentu.
Ten rodzaj przeciążania jest często określany mianem przeciążania funkcji GetBalance.
Przedstawione powyżej funkcje są jednak dwiema różnymi funkcjami, bardziej poprawne
jest więc stwierdzenie, że przeciążana jest nazwa funkcji. Przeciążanie jest powszechnie
stosowaną techniką programistyczną, której zastosowanie wykracza daleko poza pro-
gramowanie obiektowe.

Polimorfizm
Termin polimorfizm oznacza występowanie w wielu różnych postaciach. W .NET Fra-
mework polimorfizm jest ściśle związany z dziedziczeniem. Ponownie wróćmy do przy-
kładu klasy opisującej pracownika przedsiębiorstwa. Funkcja IncSalary została zdefi-
niowana w trzech klasach: klasie bazowej CEmployee oraz jej klasach potomnych
CExecutive i CSecretary. W ten sposób funkcja IncSalary występuje w trzech posta-
ciach. To jest właśnie polimorfizm w stylu VB .NET.

Osoby zainteresowane omawianym zagadnieniem należy poinformować, że wielu infor-
matyków nie uznaje przedstawionego powyżej mechanizmu za polimorfizm. W tym miej-
scu powiedzieliby, że funkcja IncSalary przyjmuje tylko jedną postać. Różne są jedynie
implementacje, a nie funkcja. Opisaną sytuację określiliby mianem przeciążenia funkcji
IncSalary. Problemem występującym w tym przypadku jest zamieszanie w sposobie, w jaki
Microsoft oraz pozostałe osoby używają terminów przeciążenie i polimorfizm — dlatego
należy być ostrożnym podczas czytania dokumentacji.

Zasięg i dostęp w module klasy
Pojęcie zasięgu w module klasy jest znacznie ważniejsze niż w zwykłych modułach.
Nie ma większych różnic w przypadku rozpatrywania zmiennych lokalnych (o zasięgu
ograniczonym do bloku lub procedury) — tak samo w module klasy mamy zmienne
o zasięgu ograniczonym do bloku oraz zmienne ograniczone do procedury.

Natomiast zmiennym zadeklarowanym części Declarations modułu klasy może być
przypisany jeden z następujących modyfikatorów dostępu:
• Public;
• Private;
• Friend;
• Protected;
• Protected Friend.

W przypadku zwykłych modułów dozwolone są jedynie Public, Private i Friend.

Zasięg i dostęp w module klasy 89

Sam moduł klasy może być zadeklarowany z jednym z trzech modyfikatorów dostępu:
Public, Private lub Friend (Protected nie jest dozwolony). Podanie w deklaracji
modułu klasy jednego z tych modyfikatorów dostępu po prostu ogranicza dostęp do
wszystkich składowych modułu do tego poziomu dostępu. Podany zasięg może zostać
dalej ograniczony dla konkretnej składowej poprzez umieszczenie modyfikatora dostępu
w deklaracji tej składowej. W ten sposób w przypadku dostępu do klasy typu Friend
żadna z jej składowych nie może mieć dostępu typu Public (innymi słowy — dostęp
typu Public zostaje przesłonięty dostępem typu Friend).

Natomiast wszystkie cztery modyfikatory dostępu mają wpływ na składowe modułu
klasy — to znaczy na deklaracje zmiennych, stałych, wyliczeń oraz procedur wewnątrz
modułu klasy.

Problem wynika z powodu istnienia trzech typów dostępu do składowej klasy o różnym
zasięgu. W celu wyjaśnienia zdefiniujmy następujące składowe — przedstawione deklaracje
nie są być może standardowe, ale z pewnością dobrze opisują zagadnienie. Przeanalizujmy
następującą deklarację zmiennej w części Declarations modułu klas o nazwie Class1:
AccessModifier classvariable As Integer

Dostęp do tej zmiennej jest możliwy w przedstawiony niżej sposób.

Bezpośredni dostęp
Określa dostęp do składowej bez żadnych dodatkowych określeń:
classvariable = 100

Podczas dostępu do zmiennej w bezpośredni sposób (tzn. bez dodatkowych
określeń), zasięg zmiennej może obejmować:
• klasę deklarującą;
• klasę deklarującą i jej klasy pochodne (jedynie wewnątrz projektu, w którym
ma miejsce deklaracja);
• klasę deklarującą i jej klasy pochodne (w każdym projekcie zawierającym
odwołanie do projektu, w którym ma miejsce deklaracja).

Dostęp klasowy/obiektowy
Określa dostęp do składowej za pomocą określenia w postaci nazwy klasy lub nazwy
obiektu tej klasy.
Stwierdziliśmy już, że w przypadku zadeklarowania zmiennej za pomocą słowa
kluczowego Shared, jest ona wspólna dla wszystkich obiektów klasy. Wyrażając się
ściślej można powiedzieć, że taka składowa istnieje niezależnie od jakiegokolwiek
obiektu klasy. W tym przypadku dostęp do składowej (wewnątrz zasięgu składowej)
jest możliwy przez podanie określenia w postaci nazwy klasy:
Class1.classvariable = 100

Należy zauważyć, że dostęp do takiej składowej jest możliwy również poprzez
podanie nazwy obiektu. Rezultat jest taki sam jak w przypadku podania nazwy klasy
— istnieje jedynie jedna kopia składowej.


Jeżeli składowa jest zadeklarowana bez użycia słowa Shared, wtedy dostęp możliwy
jest przez podanie nazwy istniejącego obiektu:
Dim c As new Class1
c.classvariable = 100

Zasięg klasowy/obiektowy może obejmować:
• deklarującą klasę;
• deklarujący projekt;
• deklarujący projekt i te komponenty zewnętrzne, które mają odwołanie
do deklarującego projektu.

Tabela 3.2 opisuje różne modyfikatory dostępu.

Tabela 3.2. Modyfikatory dostępu w module klasy

Zasięg przy dostępie bezpośrednim Zasięg klasy/obiektu
Private Klasa deklarująca Klasa deklarująca
Protected Wszystkie pochodne klasy Klasa deklarująca
Friend Klasy pochodne w projekcie Deklarowany projekt
Protected Friend Wszystkie pochodne klasy Deklarowany projekt
Public Wszystkie pochodne klasy Wszystkie projekty

Nie było możliwe niezależne przedstawienie wpływu modyfikatorów Friend i Protec-
ted. Lepszym rozwiązaniem byłoby zapewne oddzielne przedstawienie modyfikatorów
dostępu przy bezpośrednim i klasowym lub obiektowym dostępie, zamiast powyższego
przeplatania pojęć w tabeli 3.2. No cóż...

VB .NET. Almanach

More Related Content

What's hot (20)

Viewers also liked (16)

Similar to VB .NET. Almanach (20)

More from Wydawnictwo Helion (20)

VB .NET. Almanach